“Νομίζουμε…..”

 

Ας το πούμε όσο πιο απλά γίνεται, είμαστε αγκιστρωμένοι πάνω στο ρήμα “Νομίζουμε’.

Νομίζουμε, ότι ξέρουμε τι είναι η ζωή μας

Νομίζουμε, ότι έχουμε έλεγχο πάνω στη ζωή μας.

Νομίζουμε, ότι κάνουμε τις δικές μας επιλογές σε όλα τα θέματα που μας αφορούν και όταν βλέπουμε τις συνέπειες τους που συχνά δεν μας αρέσουν φταίει κάποιος άλλος.

Νομίζουμε, ότι διαλέγουμε τους συντρόφους και τους φίλους μας.

Νομίζουμε, ότι είμαστε ικανοί για όλα.

Νομίζουμε, ότι μπορεί να έχουμε μια γνώμη για όλα και νομίζουμε ότι είναι καλύτερη όλων.

Νομίζουμε, ότι είμαστε έξυπνοι και ωραίοι.

Νομίζουμε, ότι μπορούμε να λύσουμε τα πάντα με την λογική.

Νομίζουμε, ότι ξέρουμε ποιος φταίει για όλα και νομίζουμε ότι ξέρουμε και το γιατί.

Νομίζουμε ότι αγαπάμε,αλλά νομίζουμε ότι οι άλλοι δεν μας αγαπούν γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν την αξία μας.

Νομίζουμε, ότι όλοι είμαστε ίσοι και καλοί, αλλά το σύστημα μας έχει κάνει τέρατα.

Νομίζουμε, ότι 1+1 κάνουνε πάντα δύο.

Νομίζουμε, ότι συνεχώς προοδεύουμε και όσοι προηγήθηκαν ήταν λίγο καθυστερημένοι.

Νομίζουμε, ότι ξέρουμε πως θα διοικήσουμε καλύτερα τον κόσμο.

Νομίζουμε, ότι βλέπουμε την θεατρική σκηνή του κόσμου και νομίζουμε ότι κάτι ξέρουμε και από τα παρασκήνια.

Νομίζουμε, ότι η ειρήνη είναι το καλύτερο για μας, αλλά επίσης ότι ο πόλεμος μερικές φορές είναι αναγκαίος

Νομίζουμε ότι……

Υπάρχει κάτι αλήθεια που δεν νομίζουμε; Μάλλον όχι. Συνήθως εκείνα που “δεν νομίζουμε”, που μπορεί να είναι πολύ αξιόλογα , τα κρατάμε στο σκοτάδι. Δεν θέλουμε να τα συζητάμε και πολύ γιατί μας φέρνουν σε δύσκολη θέση. Μας είναι ενοχλητικά, έτσι τα καταχωνιάζουμε στις αποθήκες της ύπαρξης μας για να αραχνιάσουν και να ξεχαστούν με τον καιρό.

Θα φανταζόταν κανείς, αφού για όλα όσα “Νομίζουμε” και αυτό το λέμε συμβατικά διότι το πιο κατάλληλο ρήμα θα ήταν το “Ξέρουμε”, ότι όλα στη ζωή μας θα πήγαιναν πρίμα. Όμως για κάποιο περίεργο λόγο, δυστυχώς, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι διαψεύσεις είναι πολλές, επαναλαμβανόμενες ακόμα και για τα ίδια θέματα, όμως αυτό δεν συγκινεί την αρμάδα μας, που συνεχίζει με αδιάλειπτο τρόπο την πορεία της σε όλα αυτά που νομίζει.

Για να είμαστε αντικειμενικοί, κάποιοι, κάπου, ένα φωτάκι ανάβει μέσα στη συνείδηση τους και στέκονται έκθαμβοι, σαν ένας ολότελα διαφορετικός εσωτερικός και εξωτερικός παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια τους.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαστε από αυτή την πάστα. Δεν θέλουμε να μας ανάβουν φωτάκια στη συνείδηση. Τρελοί είμαστε;

Στη πραγματικότητα μας βολεύει πολύ να συνεχίζουμε να νομίζουμε. Μας δίνει μια εύθραυστη ασφάλεια ότι ο κόσμος και εμείς μέσα του έχουμε καταλάβει το πως κινείται, ακόμα και αν αυτός παραμένει ακίνητος και παγωμένος.

Βέβαια ο κόσμος και εμείς μέσα του δεν παύει ποτέ να κινείται , αλλά τόσο αργά,που φαίνεται σαν να είναι ακίνητος. Ίσως γιατί προσπαθεί να συγχρονίσει το βήμα του με το δικό μας, που είναι απελπιστικά αργό.

Αυτά νομίζω ότι νομίζουμε και πολλά άλλα βέβαια ...Νομίζω

Ο καλός και ο κακός λύκος.

 

Αναλύσεις επί αναλύσεων, συζητήσεις παγκοσμίως, διαδηλώσεις, ο καθένας με μια γνώμη, συγκέντρωση στρατών, οι οβίδες και οι πύραυλοι να πέφτουν, οι νεκροί πολλοί, εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό, η προπαγάνδα να έχει κτυπήσει κόκκινο. Για άλλη μια φορά πρέπει να δούμε την φρίκη να μας χαμογελά.

Όμως ο ήλιος εξακολουθεί να βγαίνει το πρωί και να μας ζεσταίνει όλους . Η θάλασσα δεν έχει πάψει να είναι μπλε και τα φύλλα από τα δέντρα αρνούνται να πέσουν και εξακολουθούν να είναι πράσινα. Υπάρχει ομορφιά τριγύρω μας. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ξυπνάνε να πάνε στις δουλειές τους με μια ανεμελιά και να αγχώνονται με τα προβλήματα τους. Ο πόλεμος δεν τους έχει αγγίξει ακόμα και δεν ακούνε τις σειρήνες να στριγγλίζουν στα αυτιά τους και να τρέχουν στα καταφύγια. Η φρίκη του πολέμου είναι μια μακρινή εικόνα που περνά από τις τηλεοράσεις και φτάνει σε μάτια που για λίγο θα γεμίσουν από φόβο, αλλά ακόμα και ο φόβος μετά από λίγο θα χαθεί. Θα πάει πιο βαθειά σε μια απρόσιτη γωνιά της ανθρώπινης συνείδησης και θα μιαίνει αθόρυβα την ανθρώπινη δραστηριότητα.

Κάποιοι είναι πιο ανθεκτικοί και κρατάνε αυτό τον φόβο με πατέντες φτηνές έξω από τον θωρακισμένο εαυτό τους. Ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να νομίζουν. Επίσης υπάρχουν και κάποιοι, πάντα υπάρχουν και αυτοί, που έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους να δημιουργούν φόβο με εκλεπτυσμένους αλλά και χονδροειδείς τρόπους και χαριεντίζονται. Είναι αυτοί, που συνήθως δημιουργούν τους πολέμους και δεν τους ξέρει κανείς ,αλλά και ούτε πρόκειται ποτέ να τους μάθει. Έχουν τους μπροστινούς τους που εξυπηρετούν τα σχέδια τους. Μόνο αυτών δυστυχώς η γνώμη και η στάση είναι αυτή που μετράει. Με μια φράση τους εξαπολύουν τον όλεθρο και μετά, όταν αλλάζουν γνώμη τον μαζεύουν. Δεν κλαίνε, δεν γελάνε, μόνο εξυφαίνουν τα δολερά σχέδια τους. Είναι οι μεγάλοι άγνωστοι, οι ιδιοκτήτες αυτού του μικρού πλανήτη, που έχει για σπορ τον πόλεμο.

Όμως αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα αλλά δυστυχώς αναλλοίωτα. Στη βάση αυτής της αιματοβαμμένης πυραμίδας δυστυχώς υπάρχουν μικρά αλεξικέραυνα, που δεν επιτρέπουν την συνείδηση να διαπεράσει μια χοντρή σε πάχος πέτσα. Έτσι ο καθένας μπορεί να λέει την γνώμη του ξέροντας ότι αυτή δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει το οτιδήποτε. Αρκεί που την είπε και σώθηκε!

Για αυτό είναι καλύτερο να πούμε μια ιστορία, μια που οι ιστορίες και πιο διδακτικές είναι, αλλά μας κάνουν να περνάμε και ευχάριστα. Για αυτούς που την έχουν ακούσει ξανά, οφείλουμε μια συγγνώμη, που θα τους κουράσουμε, αν και είναι μια ιστορία που όσες φορές και να την ακούσεις κάτι περισσότερο καταλαβαίνεις.

Υπήρχε λοιπόν ένα χωριό που οι άνθρωποι του ζούσαν μάλλον ειρηνικά. Τα βράδια μαζευόντουσαν στις φωτιές και έλεγαν ιστορίες. Τα πρωινά είχαν τις δουλειές τους. Ένας σοφός άνθρωπος ήταν ο αρχηγός τους και σε αυτόν πήγαιναν όταν είχαν προβλήματα να τους τα λύσει. Όλοι τον εκτιμούσαν και τον σεβόντουσαν και αυτός προσπαθούσε πάντοτε να κάνει το καλύτερο για το χωριό του και τους συνανθρώπους του. Άκουγε τα προβλήματα τους και προσπαθούσε να βρει την καλύτερη λύση. Με τον καιρό από όλο αυτό το αλισβερίσι πραγματικά έγινε και αυτός σοφότερος .

Μια μέρα τον πλησίασε ένα μικρό παιδί και τον ρώτησε:

-Δάσκαλε έχω μια απορία να στη πω;

-Φυσικά και να μου την πεις του είπε ο δάσκαλος.

- Υπάρχουν άνθρωποι στο χωριό μας που είναι καλοί. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που είναι και κακοί, έτσι δεν είναι ;

-Έτσι είναι. Έτσι ήταν πάντα του είπε ο δάσκαλος. Ποια είναι απορία σου όμως;

- Πως καταλαβαίνουμε τους καλούς από τους κακούς ;

-Συνήθως από τις πράξεις που κάνουν. Οι καλοί κάνουν πράξεις ωφέλιμες για τους εαυτούς τους και τους συγχωριανούς τους και οι κακοί κάνουν πράξεις που δεν ωφελούν κανένα ακόμα και τους ίδιους πολλές φορές.

-Ωραία είπε το μικρό παιδί. Αυτό ας πούμε ότι το καταλαβαίνουμε από τις πράξεις τους. Τι συμβαίνει όμως όμως όταν βλέπουμε καλούς ανθρώπους να κάνουν και κακές πράξεις και κακούς να κάνουν κάποιες καλές; Συμβαίνει και αυτό δεν είναι έτσι, ή κάνω λάθος;

-Συμβαίνει και αυτό μερικές φορές είπε ο δάσκαλος κοιτώντας με ένα κρυφό θαυμασμό το μικρό παιδί, που είχε αυτή την ωραία απορία.

-Πως συμβαίνει αυτό δάσκαλε ; ρώτησε ο μικρός . Τι αναγκάζει ένα άνθρωπο ενώ είναι καλός να να κάνει και κακές πράξεις και το αντίθετο;

Ο σοφός γέροντας χάιδεψε το κεφάλι του παιδιού με τρυφερότητα και του είπε:

-Σωστή η απορία σου. Θα σου πω. Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα καλό και ένα κακό λύκο. Αυτοί οι δύο λύκοι παλεύουν συνεχώς μεταξύ τους μέσα στον άνθρωπο. Το ποιος νικά καθορίζει αν ένας άνθρωπος θα οδηγηθεί σε καλές ή κακές πράξεις

-Ναι, πετάχτηκε αμέσως ο επίμονος μικρός. Όμως τι καθορίζει ποιος νικά σε αυτή την μάχη;

-Μια μικρή αλλά καθοριστική λεπτομέρεια. Ποιον λύκο ταΐζεις περισσότερο κάθε μέρα. Αυτός νικά στο τέλος. Κατάλαβες;

Ο μικρός φιλο-περίεργος κοίταξε τον δάσκαλο του με ένα χαμόγελο και του είπε:

-Ευχαριστώ, με βοήθησες πολύ και πήγε να συνεχίσει το παιχνίδι του ικανοποιημένος.

Δεν ξέρουμε ποιον λύκο τάισε περισσότερο στη ζωή του το μικρό παιδί και δεν θα το μάθουμε μάλλον ποτέ.

Αυτήν την ιστορία δεν την φτιάξαμε εμείς την ακούσαμε και μας έκανε εντύπωση και θέλαμε να την μοιραστούμε γιατί νομίζουμε ότι όπου και να την κολλήσεις, έρχεται γάντι.

Αλήθεια, εμείς ποιον λύκο ταΐζουμε καθημερινά και με ποια τροφή ;

ΓΑΖΑ.

Γύρω-γύρω από την Γάζα, αυτή την μικρή λωρίδα γης, έχουν μαζευτεί όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι με την “σωστή μεριά της ιστορίας”, αλλά και άλλοι που δεν ξέρουμε αν είναι στη λάθος πλευρά αυτής της ιστορίας, όμως έχουν εκ προοιμίου την μομφή δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, ότι τέλος πάντων είναι οι “δεύτεροι”, οι σκοτεινοί αυτού του κόσμου. Μέσα στη Γάζα είναι οι παλαιστίνιοι. Αυτοί πάλι ούτε καν δεύτεροι δεν είναι, αλλά μάλλον κανείς δεν τους υπολογίζει ως κάτι. Ίσως μόνο ως τρομοκράτες. Αναλώσιμοι και μοιραίοι ψάχνουν μέσα στη απελπισία τους να βρουν το δίκιο τους, που κανείς δεν προτίθεται να τους δώσει. Δίκιο μπορείς έχεις αν είσαι δυνατός και στη “σωστή μεριά της ιστορίας”, ειδάλλως μπορείς να χτυπιέσαι όσο θέλεις για να το βρεις, όμως το δίκιο σε αγνοεί. 

Είναι απλά τα πράγματα σε αυτόν τον απλό κόσμο. Μπερδεύονται βέβαια λίγο στη συνέχεια, από ιστορικές αναδρομές, πολιτικές αναλύσεις, παρεμβάλλονται κράτη, υπερδυνάμεις, συμφέροντα, ποιος φταίει σε τι, αν κάποιος έκανε πιο πολλά λάθη από τον άλλον, πόσους φόνους μετράει ο καθένας και όχι πάντοτε με αυτή την σειρά.

Όμως και αυτά δεν είναι εντελώς ξεκάθαρα, διότι ο καθένας μπορεί να τα μεταφράσει όπως θέλει και εκεί πάνω να κτίσει το παραμύθι του, ένα παραμύθι που ο κακός είναι πάντα στη απέναντι μεριά ή εντέλει σε όλους τους συμμετέχοντες.

Σε όλα αυτά ανακατεύονται και τρεις θρησκείες. Όπου ανακατεύονται και αυτές το πράγμα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο. Κανονικά δεν θα έπρεπε, μια που οι θρησκείες αποβλέπουν στη αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους και την γαλήνη της ψυχής . Φαίνεται όμως, ότι δεν αποβλέπουν πολύ σε κάτι τέτοιο πρακτικά, όταν προκύπτει ανάγκη. Διότι παραμένουν άφωνες και περιμένουν άλλοι να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Ποιος όμως ξέρει και με αυτές τι γίνεται;

Γενικά μιλώντας ο άνθρωπος αν θέλει να κάνει τα πράγματα μπάχαλο, είναι πολύ ειδικός σε κάτι τέτοιο, εύκολα μπορεί να το κάνει. Μετά αφού όλα έχουν μπερδευτεί και έχουν γίνει κουβάρι, κάθεται στη γωνιά του και σκέφτεται:

- Τι θα κάνω τώρα; Τι είναι το καλύτερο για μένα; Αυτή σκέψη δεν τον απορροφά και πολύ. Πολύ γρήγορα αποφασίζει και λέει: το βρήκα είναι απλό θα κάνω ένα πόλεμο! Αυτός ο πόλεμος θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Βγαίνει λοιπόν και το λέει και φωναχτά. Θα κάνουμε πόλεμο χωριανοί !

-Ω! λένε κάποιοι. Μπράβο πως δεν το σκεφτήκαμε και μεις αυτό.

-Ωχ! λένε κάποιοι άλλοι. Είσαι τρελός; Θα κάνεις πόλεμο;Ξέρεις τι επιπτώσεις ενός πολέμου; Θα πεθάνουν άνθρωποι, θα πονέσει κόσμος.

Επειδή συνήθως ένας πόλεμος αποφασίζεται από τους πιο δυνατούς του χωριού, όσοι έχουν τις ενστάσεις τους φροντίζουν να τις ξεχάσουν γρήγορα, γιατί μπορεί να είναι και από τα πρώτα θύματα.

Ο πόλεμος δεν ξεκαθαρίζει και πολλά θέματα αντιδικιών, όμως ξεκαθαρίζει πολύ εύκολα ποιος μπορεί να επιβάλλει την γνώμη του ως το δίκιο που οφείλουν να ασπαστούν όλοι. Αυτό κρίνεται με κάποιο τρόπο ως αρκετό στη συγκεκριμένη στιγμή, διότι βοηθά τους πάντες για λίγο καιρό να ξεχάσουν το πρόβλημα, να ασχοληθούν με τα προσωπικά τους προβλήματα δίχως ο πόλεμος να τους συννεφιάζει την ζωή και επίσης βοηθά τον νικητή να προγραμματίσει τι θα κάνει στη συνέχεια. Στη περίοδο του πολέμου όποιος διακατέχεται από ουμανιστικές σκέψεις, καλείται να προσγειωθεί σε μια πραγματικότητα που είναι αρκετά σκληρή.

Για του ηττημένους σίγουρα τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Δεν τους φτάνει που έχουν χάσει, αν έχουν και δίκιο ακόμα χειρότερα, είναι υποχρεωμένοι στη συνέχεια να ζήσουν θρηνώντας τους νεκρούς τους, που χάθηκαν αδικαίωτοι , αλλά πρέπει και να υποστούν τις συνέπειες της ήττας τους, που επίσης δεν είναι ότι το καλύτερο. Μεγαλοψυχίες δεν συνηθίζονται από την πλευρά των νικητών. Το απαγορεύει το πρωτόκολλο του πολέμου.

Ο πόλεμος συνοδεύει τον άνθρωπο από τις πρώτες μέρες της ζωής του σε αυτό τον πλανήτη. Τον καταριέται, αλλά φαίνεται συγχρόνως και να τον αγαπά. Δεν εξηγείται με άλλο τρόπο το πόσο συχνά καταλήγει στη αγκαλιά του, αλλά και πόσο εύκολα ξεχνά τις κτηνωδίες του.

Από την άλλη πλευρά τώρα, στο βαθμό που θέλουμε να είμαστε κάπως ειλικρινείς και αντικειμενικοί, όποιος είναι ενάντια στους πολέμους θα πρέπει να έχει και προτάσεις για την λύση των αντιδικιών. Επίσης το να έχεις προτάσεις δεν είναι καθόλου αρκετό, διότι αυτές οι προτάσεις θα πρέπει να συνοδεύονται με ευρεία κοινωνική συναίνεση, για να έχουν κάποια ισχύ και ανταπόκριση μέσα στη πραγματικότητα. Ειδάλλως, είναι απλώς ευγενείς προθέσεις. Πιθανώς να χρειάζεται και η βοήθεια του Θεού, εδώ που έχουμε μπλέξει.

Υπάρχουν τέτοιες ιδιαίτερες αντιστάσεις που εντέλει δεν καταφεύγουν και αυτές σε σύγκρουση; Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο πρόβλημα, που και αυτό με την σειρά του γεννά πολλά ερωτηματικά. Διότι ποιο το νόημα να προτείνεις πράγματα, να είσαι ενάντια του πολέμου και τελικώς να χρειάζεται να τα επιβάλλεις με πόλεμο ; Επιπρόσθετο μπλέξιμο.

Επειδή οι άνθρωποι όλα αυτά τα έχουν σκεφτεί επισταμένως και κάθε φορά υπάρχει και κάτι καινούργιο που εμφανίζεται και τους αναστατώνει καταλήγουν στο πόλεμο που είναι μια δύσκολη, αλλά “ανακουφιστική” λύση. Έχουν χρόνο στη συνέχεια για να κλάψουν.

Επιστρέφουμε στη Γάζα τώρα γιατί ξεφύγαμε.

Στη Γάζα τώρα τα πράγματα έχουν φτάσει στο σημείο που δεν έχει επιστροφή. Ένας κύκλος αίματος, μίσους, αδικιών, πολιτικών συμφερόντων και θρησκευτικών αντιπαλοτήτων διαμορφώνουν ένα χρόνιο δράμα. Φαίνεται ότι κανείς δεν μπορεί να λύσει αυτό το κουβάρι. Αυτοί που μπορούν δεν θέλουν και αυτοί που θέλουν δεν μπορούν. 

Μια πραγματικότητα ζοφερή που μέσα της ζουν παιδιά, γυναίκες, άντρες,πολεμιστές και οι θεατές του υπόλοιπου κόσμου που παρακολουθούν. Ένα ισχυρό κράτος το Ισραήλ, που ξέχασε τα δικά του δράματα και πλέον έχει χάσει το μέτρο σε αυτό που κάνει και στο τρόπο που συμπεριφέρεται γιατί είναι σε φάση δύναμης ή έτσι νομίζει. Από την άλλη ένα μικρός λαός που παλεύει για να υπάρξει και προσπαθεί να αντιτάξει ότι μπορεί μήπως και σωθεί από την καταστροφή.

 Από αυτό τον πόλεμο που φαίνεται να είναι μέχρι εσχάτων, το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι θα μετράνε τους νεκρούς τους, αλλά στη ουσία, κανείς δεν  θα κερδίσει. Την επόμενη ημέρα θα έχουν χάσει την ψυχή τους. Το κέρδος τους θα είναι μια καταστροφή, με όποιον τρόπο το βλέπει ο καθένας για τον απέναντι. Πολύ φτωχό κέρδος και για τους δύο. Αλλά και εμείς οι θεατές του δράματος, ενώ δεν πέφτουν οι οβίδες, οι πύραυλοι και βόμβες φωσφόρου στη γειτονιά μας και στα σπίτια μας, νομίζουμε ότι παραμένουμε ίδιοι. Παραμένουμε όμως; Ποιος ξέρει;

Η μνήμη είναι μια περίεργη ιδιότητα του ανθρώπου. Φροντίζει να διαγράφει ή να μετριάζει την φρίκη. Μια φρίκη που εδώ και αρκετά χρόνια βγαίνει όλο και περισσότερο στο προσκήνιο σε πολλά μέρη του κόσμου. Στο Αφγανιστάν στο Ιράκ, στη Συρία στη Υεμένη,στη Ουκρανία στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στη Ροζάβα και τώρα επισκέπτεται την Γάζα. Σκοτεινές δυνάμεις εξυφαίνουν το μαύρο ιστό τους θέλοντας να κάνουν την φρίκη το καθημερινό δείπνο του ανθρώπου.

Είμαστε τόσο ηλίθιοι στο να μην το κατανοούμε και να μην κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να το αποτρέψουμε ; Μάλλον.

Οι “Άριστοι”

 

«Εντός του πραγματικά ανεστραμμένου κόσμου, το αληθινό είναι μόνο μια στιγμή του ψεύδους.»

Γκυ Ντεμπόρ.

Στόχος ανέκαθεν της οποιασδήποτε εξουσίας, είναι να παρουσιάζει το έργο της, με τα πιο δυνατά χρώματα ούτως ώστε να δημιουργεί δέος επάνω σε όσους άρχει. Είναι ο παλιός καλός τρόπος για να μπορεί να διατηρεί τον έλεγχο, αλλά και να δημιουργεί την απαιτούμενη απόσταση από τους υπηκόους της. Ασκούμε εξουσία, διότι είμαστε κάτι το ιδιαίτερο, είναι σαν να λένε οι εξουσιαστές. Είμαστε σώμα από το σώμα σας, όμως είμαστε ξεχωριστοί. Δεν είμαστε πια ελέω Θεού, εκσυγχρονιστήκαμε και είμαστε ελέω λαού. Εσείς μας δίνεται την δυνατότητα να υπάρχουμε, έτσι και ο λαός να αισθάνεται ικανοποιημένος, ότι με κάποιο τρόπο είναι και ο ίδιος μέτοχος σε αυτή την εξουσία. Βέβαια η συνείδηση που έχει η εξουσία για τον εαυτό της, απέχει πάρα πολύ από την συνείδηση που έχει ο λαός για την εξουσία, αλλά και από την συνείδηση που κατέχει ο λαός για τον εαυτόν του. Έτσι αυτή η σχέση που εμφανίζεται σαν μια φυσιολογική και αρμονική συνύπαρξη, να απέχει πολύ από αυτό που συμβαίνει στη πραγματικότητα.

Μάλλον από ότι φαίνεται ο κόσμος κινείται με ευφυή αφηγήματα, που έχουν κατορθώσει να γίνουν πιστευτά, αλλά και να μπορούν να διαμορφώνουν πραγματικότητες, που καθίστανται όλο και πιο δύσκολο να αλλάξουν. Διότι μέσα σε αυτή την διαμορφωμένη πραγματικότητα, η εξουσία δεν θέλει και οι εξουσιαζόμενοι ολοένα και δεν μπορούν. Αυτή η διαδικασία προφανώς και γεννά ένα σύνολο από συνέπειες, που πάντα είναι σε βάρος του ασθενούς συνόλου μιας κοινωνίας. Τα λάθη των “αρίστων” της εξουσίας μπορούν εύκολα να δικαιολογηθούν, υπάρχουν οι τρόποι. Αλλά και από την απέναντι πλευρά, η διαρκώς διευρυνόμενη παθητικότητα του συνόλου μιας κοινωνίας που έχει χαρακτηριστικά ενός παιδιού που αποτείνεται στους “αρίστους” να του λύσουν τα προβλήματα, που έχουν δημιουργήσει αυτοί “οι άριστοι”, έρχεται να περιπλέξει τα πράγματα.

“Πέτρα που δεν κυλάει χορταριάζει” λέει ο θυμόσοφος λαός και αυτή είναι μια παροιμία που οι “άριστοι” θέλουν να αξιοποιήσουν το νόημα της με τον καλύτερο τρόπο. Διότι η εξουσία φροντίζει να ανανεώνει το πρόσωπο της πάντοτε με όποιο τρόπο μπορεί, αν όχι σε ιδιαίτερο βάθος, τουλάχιστον στο καλλωπισμό του. Αντιθέτως, το σύνολο της κοινωνίας βαδίζει σε ένα συνεχόμενο μοτίβο να τρώει τα ψεύδη που παράγει η εξουσία, σαν κάτι το καινούργιο, που τα θεωρεί μάλιστα, λανθασμένα βέβαια, ότι είναι προς το συμφέρον της. Παρόλο που το μέγεθος της κοινωνίας δεν συγκρίνεται με εκείνο της εξουσίας, η ιδέα της εξουσίας είναι σαφώς δυνατότερη και μπορεί να επιβάλλει την ισχύ της.

Γιατί συμβαίνει αυτό, μπορεί να διερωτηθεί κάποιος; Ίσως γιατί ένας ολόκληρος πολιτισμός έχει αναπτυχθεί με θεμέλιο λίθο κατά βάση την δύναμη και η δύναμη μπορεί να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για την επιβολή της, σε αντίθεση με άλλες ποιότητες που δομούν ένα κόσμο.

Στο παρόν, η εξουσία που έχει την δύναμη να επιβάλλει το δικό της, αλλά και όταν δεν της επαρκεί αυτή η δύναμη, δανείζεται και από την ανεκμετάλλευτη δύναμη που υπάρχει στις αραχνιασμένες αποθήκες των υποτακτικών της, που λόγω αδράνειας, αδυνατούν να της θέσουν τουλάχιστον κάποια όρια. Έτσι αυτή φαίνεται να μπορεί να κάνει το οτιδήποτε και με οποιοδήποτε τρόπο, πράγμα που είναι κακός σύμβουλος εντέλει και για την ίδια, μια που αυτή η αυθάδεια που την διέπει την οδηγεί σε λάθη που δεν μπορούν να συγκαλυφθούν και στη προσπάθεια για να τα συγκαλύψει κάνει περισσότερα.

Αυτό που ενδιαφέρει την εξουσία είναι να δείχνει μια παρουσία που να φαίνεται προοδευτική, ότι δημιουργεί ασφάλεια στο κοινωνικό σύνολο και ότι έρχεται αρωγός όταν αυτό πάσχει. Προσπαθεί να πραγματώσει κάποια εξ αυτών, όχι πάντοτε αποτελεσματικά. Όμως τα πραγματικά της συμφέροντα δεν βρίσκονται εκεί, έτσι σε αντίθεση με εκείνο που αυτή αρέσκεται να φαίνεται ότι είναι, η πραγματικότητα παρουσιάζει μια διαφορετική εικόνα. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία όχι μόνο δεν βελτιώνονται, αλλά πολλαπλασιάζονται. Η ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους ολοένα και μεγαλώνει, οι πόλεμοι μαστίζουν τον πλανήτη, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι ξεκληρίζονται, η φύση καταστρέφεται με όλους τους δυνατούς τρόπους και επινοήσεις όπως η κλιματική αλλαγή δεν δικαιολογούν αυτή την καταστροφή. Η βία έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο, λες και ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια φάση που έχει αποφασίσει ότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Οι κοινωνικές σχέσεις δεν περνάνε την καλύτερη φάση τους, αφού ένα θηριώδης ατομικισμός ορίζει τις δράσεις των ανθρώπων. Πολλοί θα πουν, ότι η εξουσία καταβάλλει προσπάθειες να λυθούν όλα αυτά και πολλά εξ αυτών δεν είναι δημιούργημα της. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι καταβάλλει προσπάθειες, φαίνεται ότι αυτές οι προσπάθειες δεν έχουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, αλλά δημιουργούν μεγαλύτερο χάος από αυτό που προσπαθούν να επιλύσουν. Άρα παρουσιάζει μια ορατή ανικανότητα. Την αναγνωρίζει; Όχι δεν την αναγνωρίζει, αντιθέτως προσπαθεί να την αποδώσει σε εξωγενείς παράγοντες επάνω στους οποίους δεν μπορεί να έχει έλεγχο. Μερικές φορές υπάρχουν τέτοιοι παράγοντες, όχι όμως πάντα. Η εξουσία θέλει να έχει έλεγχο επί των παραγόντων και όταν δεν μπορεί να τον έχει είτε λόγω ανικανότητας είτε γιατί την συμφέρει, απαντάει με μεγαλύτερο έλεγχο σε άλλα πεδία για να ισοφαρίζει την χασούρα της. Ακόμα και όταν το πρόσωπο της στραπατσάρεται από τις αποτυχίες της, έχει βρει τρόπους και χρησιμοποιεί εκείνους που την πιστεύουν για να ελαχιστοποιεί το κόστος που της επιφέρει. Ποτέ δεν επιτρέπει ριζικά πλήγματα στη υπόσταση της. Αυτοανανεώνεται έξυπνα.

Οι άνθρωποι αγαπούν και μισούν την εξουσία σχεδόν ισοδύναμα. Εξαιτίας αυτού μπορούν να την βρίζουν συνεχώς αλλά και να την επιθυμούν με την ίδια ένταση. Αυτό που δεν μπορούν να κάνουν είναι να την ακυρώσουν,γιατί δεν ξέρουν πως να ζήσουν χωρίς την παρουσία της. Είναι ο τρόπος που έχουν μάθει να υπάρχουν μεταξύ τους. Είναι ο μηχανισμός εκείνος που τους λυτρώνει από το να ασχολούνται με προβλήματα που δεν έχουν διάθεση να ασχοληθούν, να πάρουν αποφάσεις για αυτά, να κάνουν λάθη για αυτά. Δεν είναι άξιο απορίας λοιπόν γιατί οι εξουσιαστές έχουν αυτή την αίγλη μέσα στη κοινωνία. Είναι εκείνοι που θα πάρουν το βάρος της απόφασης και την κατακραυγή της αποτυχίας, διότι είναι οι λυτρωτές και οι δυνάστες της παθητικότητας του συνόλου της κοινωνίας, που χαριστικά έχουν τον τίτλο του πολίτη. Ο καθένας, η καθεμιά, λοιπόν, αρέσκεται στο ρόλο που επιθυμεί να παίξει και που αντέχουν οι δυνάμεις του και η συνείδηση του. Κανένα παράπονο.

Κάθε κοινωνία έχει τους πολίτες και την εξουσία που αξίζει να έχει.

-Καλά αυτά τα ξέρουμε. Κάτι άλλο;

-Ναι, έχει ρίσκο να ζεις σε καιρούς ενδιαφέροντες αλλά μη βολικούς.

Η φύση και ο άνθρωπος.

 

Να μια ακόμα σχέση που δεν βρήκε ποτέ την αρμονία της. Πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού το φυσικό περιβάλλον της ανθρώπινης ζωής προκαλούσε συνεχώς τρόμο σε αυτό το είδος που κατοικούσε μέσα του. Ηφαίστεια, σεισμοί, καταιγίδες, ζώα επικίνδυνα βρέθηκαν μπροστά στη πορεία του ανθρώπου και με κάποιο τρόπο εξακολουθούν να βρίσκονται, μπροστά από αυτά τα ανθρωπάκια που είχαν το θράσος να κατοικήσουν μέσα του και που έπρεπε να επιβιώσουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Αν τα έβλεπες από απόσταση, δίχως να λογαριάζεις τους κινδύνους, όλα φαινόντουσαν ειδυλλιακά. Δεν ήταν όμως . Και εξακολουθούν να μην είναι σε κάποιο μέτρο. Έτσι δίχως κανείς να το καταλάβει ένα περίεργος πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει που δεν σταμάτησε ποτέ. Και αν η φύση επιτελεί ένα έργο που τελικά δεν είναι εξακριβωμένα συνειδητό, για τον άνθρωπο όσο ανέπτυσσε την συνείδηση του αυτός ο πόλεμος ήταν αγώνας επιβίωσης. Κάθε πόλεμος περνά τα στάδια του, έχει υφέσεις έχει εξάρσεις, δεν παύει ποτέ όμως να είναι πόλεμος . Έχει απώλειες βαριές και για τα δύο μέρη σε ανθρώπινες ζωές σε ζώα σε δάση στη ίδια την γη στη ατμόσφαιρα. Ο άνθρωπος με την φύση έχουν αρχίσει ένα πόλεμο που δεν τελειώνει ποτέ.

Όσο ο άνθρωπος ανέπτυσσε την εξυπνάδα του παράλληλα με την απληστία του και ενόσω άρχισε να επιτυγχάνει κάποιες νίκες, άρχισε να αντιλαμβάνεται την φύση σαν μια κατάσταση που εντέλει μπορούσε να χειραγωγήσει με κάποιο τρόπο, αν και πάντοτε η φύση τον έφερνε στα ίσια του, παρουσιάζοντας μια αξιοθαύμαστη ποικιλία κρυμμένων όπλων. Αυτό δεν κατέβαλλε ποτέ την ικανότητα των ανθρώπων να αντιτάσσουν σε αυτές τις εξυπνάδες της φύσης, τις δικές τους εξυπνάδες που με τα χρόνια γινόντουσαν όλο και καλύτερες.

Έτσι όλοι, φύση και άνθρωποι κυλούσαν μέσα στα χρόνια σε αυτή την τυπικά αμοιβαία αντιπαράθεση. Γνωστά πράγματα που συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Οι φήμες, ότι η φύση καταλάβαινε καλύτερα την φύση του ανθρώπου από ότι ο άνθρωπος την φύση της Φύσης, συνήθως διακινούνταν από ανθρώπους που με τα χρόνια είχαν γίνει φυσιολάτρες και προσπαθούσαν να αποκτήσουν μια ιδιαίτερη επαφή με το φυσικό τους περιβάλλον. Δεν ήταν όμως όλοι έτσι και ούτε είχαν όλοι αυτές τις ιδέες. Πολλοί από τους ανθρώπους δεν χώνευαν καθόλου την φύση και δεν ήθελα να έχουν καμιά σχέση μαζί της. Αντιθέτως, καταλάβαιναν, ότι όσο την περιόριζαν αυτό θα απέβαινε προς όφελος τους. Δηλαδή καταλάβαιναν, ότι είχε έρθει ο καιρός να ρεφάρουν τον τρόμο που κάποτε τους είχε προκαλέσει αυτή και να την κάνουν να φοβηθεί και αυτή.

Τα δάση τα πολύ παλιά χρόνια ήταν εκείνα, από ότι λέγεται, που πλήρωσαν το μεγαλύτερο κόστος στο συγκεκριμένο πόλεμο. Έκρυβαν μέσα τους επικίνδυνα ζώα και ο μόνος τρόπος που βρήκε ο άνθρωπος να τα αντιμετωπίσει ήταν να τα κάψει μαζί με τα ζώα που έκρυβαν μέσα τους. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως και ο κίνδυνος είχε κάπως μετριαστεί, έγιναν περιοχές που προσέφεραν σκιά, μια κάποια ηρεμία και ευχαριστούσαν τις μύτες των ανθρώπων, που προτιμούσαν την συντροφιά τους. Άλλωστε το δάσος πάντοτε προκαλούσε ένα μυστήριο στο άνθρωπο και του θέριευε την φαντασία. Είχε τον φόβο του, αλλά ήταν ένας φόβος που είχε και τα θετικά του.

Δίπλα στα δάση φτιάχτηκαν μεγάλες πόλεις που ήταν βολικές για τους ανθρώπους αλλά τους δυσκόλευαν την αναπνοή με τις δυσοσμίες τους. Έτσι οι άνθρωποι σκέφτηκαν, ότι είναι καλό να κρατήσουν και τα δάση γιατί τους ανανέωναν την αναπνοή και ότι πάντοτε υπήρχε η δυνατότητα να χαθείς μέσα τους. Το τερπνό με το ωφέλιμο μια πατέντα που ο άνθρωπος αξιοποίησε στο έπακρο.

Πρέπει να λάβουμε υπόψιν, αν θέλουμε βέβαια, ότι για την φύση οι αβαρίες δεν ήταν μόνο από τις επιπτώσεις του απευθείας πολέμου με τον άνθρωπο, αλλά είχε να αντιμετωπίσει και τους συχνούς πολέμους μεταξύ των ανθρώπων που επέφεραν τραγικές καταστροφές στο σώμα της

Όλα αυτά συνέβησαν βέβαια κατά την διάρκεια ατελείωτων αιώνων διαμόρφωσης και φτάσαμε με τούτα και με κείνα στη όμορφη εποχή μας. Τώρα ο άνθρωπος δεν φοβάται πολύ την φύση, αντιθέτως η φύση έχει να φοβηθεί πολλά από τον άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος θεωρεί το φυσικό του περιβάλλον κτήμα του στο οποίο έχει πιστοποιητικά κατοχής. Δεν ξέρω πως έχει διαμορφώσει αυτή την ακραία αντίληψη, αλλά παραταύτα την έχει. Η φύση έχει απομακρυνθεί από κοντά του  και αυτός από αυτή, ο πόλεμος όμως που υπάρχει μεταξύ τους έχει γίνει πιο υπόγειος και με εξελιγμένα τεχνικά μέσα από την πλευρά του ανθρώπου. Η φύση φαίνεται να συνεχίζει το έργο της πιο περιορισμένα και σιωπηλά, αν και η επικράτεια της συνεχώς συρρικνώνεται. Η απληστία του ανθρώπου διευρύνεται και δυστυχώς δεν γίνονται πολλά βήματα  για να υπάρξει μια κατανόηση. Τώρα βέβαια το βάρος αυτής της κατανόησης θα έπρεπε να έγερνε στη πλευρά του ανθρώπου, αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει.

Υπάρχουν σώφρονες φωνές από τους διαδόχους αυτών των αρχαίων φυσιολατρών, που είναι περισσότεροι και πιο συνειδητοποιημένοι, αλλά δεν αποτελούν κρίσιμη μάζα. Σήμερα τα συμφέροντα του ανθρώπου είναι πιο περίπλοκα και αυξημένα για να υπολογίζουν τέτοιες ευαισθησίες, που είναι πολυτελείς και αντιοικονομικές. Σήμερα που η "πρόοδος" είναι μια λέξη στα χείλη όλων, μια συνεννόηση με την φύση καθυστερεί πολύ τα πράγματα και ο άνθρωπος δεν έχει πολύ χρόνο για χάσιμο.

Βέβαια κάποιος μπορεί να πει ότι πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται και ότι η φύση δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Όμως έχουμε πει ότι αυτά είναι και λίγο φιλοσοφίες που κανένας δεν έχει τον χρόνο και την διάθεση να τις ακούσει.

Σήμερα τα δάση έχουν αρκετό κόσμο που περπατά μέσα τους, όμως τώρα ο άνθρωπος μπορεί να τα κάψει γιατί του αρέσει να βλέπει απλώς την φωτιά να τα καίει. Τα καίει βέβαια ακόμα από συμφέρον αλλά τώρα έχει βάλει και το γούστο  στο οπλοστάσιο του.

Η κάθε εποχή έχει τις ιδιοτροπίες της για τις οποίες δεν χρειάζεται να δίνει και λογαριασμό. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει ! Ο άνθρωπος έχει πολλά γούστα, αλλά σίγουρα έχει ξεχάσει την εποχή που τρομοκρατημένος αντιμετώπιζε το περιβάλλον του με φρίκη. Δεν είναι υποχρεωτικό να νικήσει σε αυτό τον πόλεμο που ανακατεύτηκε.

Σκοτεινές εποχές

 

-Τι χαρακτηρίζει μια εποχή ως σκοτεινή ;

-Ξεκινάς λάθος, μου ανταπαντά αμέσως μια φωνή. Δεν είσαι σε θέση να κρίνεις αν μια εποχή είναι σκοτεινή ή φωτεινή. Οι κοινωνίες και οι ιστορικοί μπορούν να κρίνουν μια εποχή και μάλιστα όταν έχουν μια απόσταση από αυτή.

-Δηλαδή, δεν μπορεί κάποιος να κρίνει το παρόν του μέσα σε μια κοινωνική στιγμή και να το χαρακτηρίσει από αυτό που βιώνει ο ίδιος και από αυτό που βλέπει να βιώνουν οι άνθρωποι γύρω του; Αυτό θα πρέπει να το κρίνουν μόνο οι ειδικοί και οι κοινωνίες που θα έχουν απομακρυνθεί και θα ζουν σε μια άλλη εποχή;

-Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί στη κρίση μας,ναι .Κρίνοντας μια εποχή υποκειμενικά, αναγκαστικά χάνεις πολλές από τις διαστάσεις που την συνθέτουν. Μπορείς να είσαι μεροληπτικός στη κρίση σου, μπορεί να είσαι ένας απαισιόδοξος άνθρωπος που όλα τα βλέπεις μαύρα και να μην ικανοποιείσαι με τίποτα, άρα γιατί θα πρέπει να ακούσουμε τα όσα έχεις να πεις; Σε τι θα μας ωφελήσουν; Αντιθέτως, θα μας χαλάσεις την διάθεση αν εμείς έχουμε μια πιο αισιόδοξη άποψη για αυτό που ζούμε;

Η γάτα μου αποφάσισε να διακόψει την συγκεκριμένη συζήτηση ανεβαίνοντας επάνω στο πληκτρολόγιο, με κίνδυνο να χάσω όσα έχω γράψει. Την απώθησα ευγενικά και έφυγε εκνευρισμένη. Ίσως και σε αυτή να μην της αρέσουν τέτοιες συζητήσεις, αλλά έχω παρατηρήσει ότι σίγουρα δεν της αρέσουν τα πληκτρολόγια και να να γράφω στο υπολογιστή.

Συνεχίζω ακάθεκτος την κουβέντα μου με την φωνή και θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είμαι τρελός που ακούει φωνές.

-Θα δεχτώ ότι μπορεί να μην είμαι απόλυτα αντικειμενικός, αλλά θα πρέπει να παραδεχτείς ότι τουλάχιστον έχω το δικαίωμα να πω κάποιες κρίσεις για την εποχή μου στο βαθμό που είμαι μέρος της. Ζω μέσα της, συμμετέχω στις επιλογές της και δέχομαι τις συνέπειες της. Μπορώ να την αφουγκράζομαι και να την παρατηρώ. Έχω ανάγκη την εποχή μου, αλλά και αυτή με έχει ανάγκη. Δεν μπορείς να μου αφαιρέσεις το δικαίωμα να την κρίνω.

-Εντάξει μπορείς να την κρίνεις, για μην μας κατηγορήσεις ότι σε αγνοούμε, αλλά θα σε κρίνουμε με τη αυστηρότητα που σου πρέπει στα όσα θα πεις.

-Εντάξει. Ευχαριστώ για την κατανόηση.

Η φωνή αποσύρθηκε και μου έδωσε χώρο να θέσω το ερώτημα μου ξανά ;

-Τι χαρακτηρίζει μια εποχή ως σκοτεινή;

Η γενικευμένη ανασφάλεια, θα μπορούσα να πω σαν πρώτο παράγοντα. Όταν όλα τα βασίλεια αυτής της εποχής (φυσικό,ζωικό,ανθρώπινο) αισθάνονται ότι ζουν κάτω από αυξημένο κίνδυνο επιβίωσης. Το καθένα για δικούς του λόγους και όλα μαζί υπό το κράτος μιας απειλής. Είναι ορατή αυτή απειλή; Οι συνέπειες της απειλής είναι, η ψυχή της κρύβεται στο σκοτάδι. Έχει όνομα αυτή η ψυχή; Η λέξη που θα της ταίριαζε είναι η απληστία. Η απληστία απειλεί την ασφάλεια των βασιλείων, μια απληστία στη οποία με κάποιο τρόπο έχουμε μερίδιο όλοι εμείς οι άνθρωποι. Είναι η αιτία που σταδιακά αισθανόμαστε αυτή την ανασφάλεια στις ζωές μας και με τον τρόπο μας την διοχετεύουμε στα υπόλοιπα βασίλεια. Οι άνθρωποι ζουν αυτή την ανασφάλεια ενεργητικά σε αντίθεση με τα υπόλοιπα βασίλεια που την ζουν παθητικά και χωρίς να έχουν τρόπους άμυνας. Εμείς όλοι οι άνθρωποι, προσπαθούμε να βρούμε τρόπους άμυνας για να αισθανθούμε ασφαλείς,όμως αυτοί οι τρόποι καταλήγουν να είναι εντέλει ατομικοί και πολλές φορές να διασφαλίζουν μόνο εμάς, αλλά να είναι επικίνδυνοι σε όλους τους άλλους.

Όταν η ΕΛΠΙΔΑ, ότι αυτό που ζεις μπορεί να γίνει καλύτερο συρρικνώνεται, αντιθέτως όμως μεγαλώνει η αίσθηση ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν, τότε γνωρίζεις ότι περπατάς σε σκοτεινό μονοπάτι. Η ελπίδα βέβαια ποτέ δεν χάνεται στο άνθρωπο εντελώς, γιατί κάτι τέτοιο θα τον οδηγούσε σε πλήρη απελπισία και σε απονενοημένες ενέργειες, πράγμα που δεν επιτρέπει εύκολα στο εαυτό του και κοντράρει το ένστικτο επιβίωσης που διαθέτει. Όμως η εποχή τον σπρώχνει συνεχώς στο να χάνει ολοένα τα αποθέματα της ελπίδας του, οδηγώντας τον σε μια αυξανόμενη απογοήτευση και κατάθλιψη, που του στερεί την δυνατότητα να αντλήσει από τις δημιουργικές όψεις του εαυτού του. Οι αναίτιες εξάρσεις βίας ,οι φόνοι, η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής δηλώνουν, ότι μια κοινωνία που που παύει να ελπίζει είναι μια κοινωνία επικίνδυνη για τα μέλη της, άρα μια κοινωνία που πρόκειται να εκραγεί ακόμα και όταν φαίνεται ότι κοιμάται τον ταραγμένο ύπνο της. Αυτή όμως η έκρηξη δεν μεταφέρει κάτι μέσα της ελπιδοφόρο, αλλά κάτι νοσηρό.

Ένας τρίτος παράγοντας είναι η συνεχής απώλεια της ικανότητας να Ορίζει το σύνολο της κοινωνίας τις μεταβολές που διαμορφώνονται εντός της. Παρατηρούμε, ότι συνεχώς αυτή η ικανότητα της κοινωνίας χάνεται. Αντιθέτως οι μεταβολές που υπόκειται, έρχονται συνεχώς σαν μια επιβεβλημένη πραγματικότητα -με τις συνοδευόμενες τις περισσότερες φορές ψευδείς δικαιολογήσεις τους- από μια ελίτ που χρησιμοποιεί την κοινωνία ως ιδιοκτησία της. Το σύνολο της κοινωνίας δεν συμμετάσχει στις αποφάσεις διαμόρφωσης της, αλλά συνήθως ανέχεται παθητικά τις επιπτώσεις τους. Εθισμένοι όλοι σε μια τέτοια ανισότιμη συμπεριφορά ακούν στωικά και υπομένουν τις αποφάσεις μια τάξης αρχόντων που εδώ και πολύ καιρό έχουν χάσει κάθε μέτρο. Η απόσταση ανάμεσα σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους συνεχώς διευρύνεται, αφήνοντας μια ενδιάμεση νεκρή περιοχή που δεν μπορεί να την γεμίσει ούτε η ανύπαρκτη δικαιοσύνη, απαραίτητη συνισταμένη μιας πολιτείας που διέπεται από κάποιες αρχές αλλά ούτε και οι ίδιοι οι πολίτες της που παρακολουθούν ότι άσχημο συμβαίνει σαν σε κινηματογραφική ταινία.

Τριγυρνώντας στους δρόμους, μιλώντας με φίλους και γνωστούς, σερφάροντας στα μέσα, δουλεύοντας, δεν είναι καθόλου δύσκολο να διαπιστώσεις ένα πράγμα, υπάρχει μεγάλη Έλλειψη Ικανοποίησης. Μια ύπουλη δυσαρέσκεια έρπει μέσα στη κοινωνία. Ενώ οι δραστηριότητες φαίνεται να αγκαλιάζουν όλες και όλους, η ευχαρίστηση διαρκώς μειώνεται, σαν όλες αυτές οι δραστηριότητες να μην προσφέρουν τίποτα σε όσους τις εξασκούν, αντιθέτως να τους αφήνουν τελικά άδειους. Οι δραστηριότητες αυτές, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, γίνονται μάλλον μηχανικά και με σκοπό ένα φτηνό κέρδος. Δεν τους προσδίδει κανένα νόημα. Η προοπτική της κατανάλωσης είναι τόσο λίγη και η ικανοποίηση που μπορεί να προσφέρει τόσο πρόσκαιρη, που δεν ακουμπά την ικανοποίηση, μάλλον την απομακρύνει. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από βαθύτερα βιώματα για να μπορέσει να ικανοποιηθεί. Βιώματα, που μια σκοτεινή εποχή δεν έχει καμιά διάθεση να προσφέρει στους ανθρώπους της.

Ας υποθέσουμε τώρα, ότι βλέπω την εποχή μου σκοτεινή, γιατί δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένας άνθρωπος απαισιόδοξος και όχι εκ φύσεως αισιόδοξος και όπως λέει και η φωνή δεν δικαιούμαι να ομιλώ και δεν είμαι αντικειμενικός για να κρίνω. Σίγουρα δεν είμαι ο πιο αισιόδοξος των ανθρώπων, το παραδέχομαι, όμως δε προτίθεμαι να υπάρχω και ως ένας αισιόδοξος που ονειροβατεί ότι ζει σε μια εποχή που ζωογονεί τους ανθρώπους. Γιατί δεν !!

Όμως ξέρω ότι οι σκοτεινές εποχές κάποτε τελειώνουν και έρχονται κάποιες άλλες που θα είναι πιο φωτεινές και οι κοινωνίες και οι άνθρωποι τους θα είναι πιο ικανοποιημένες έστω για λίγο. Αυτό μου δίνει το κουράγιο να υπομείνω την εποχή μου και να προσπαθώ να την κάνω καλύτερη όσο μπορώ με τις δυνατότητες μου, ακόμα και όταν την κρίνω αυστηρά, δίχως να σταματάω να την σέβομαι και να την αγαπάω !!

Σε αυτή μέσα ζω άλλωστε και ένα μέρος από την σκοτεινιά της είναι και δικό μου κομμάτι ευθύνης.

Φανταστικοί ήρωες και πραγματικοί δράκοι.

 

Σίγουρα ο κόσμος μέσα στο οποίο ζούμε, δεν αρέσει σε πολλούς από τους κατοίκους του. Όποιον και να ρωτήσεις θα σου εκφράσει και κάποιο παράπονο, είτε πολιτικό, είτε οικονομικό, υγείας, σχέσεων, είτε σε λιγότερες περιπτώσεις υπαρξιακό. Το παράπονο περισσεύει στα χείλη των ανθρώπων και σίγουρα υπάρχουν απίστευτα πολλές ιστορίες, που το επιβεβαιώνουν αυτό. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός, ότι υπάρχουν κάποιοι που περνούν ευχάριστα, ή τουλάχιστον αυτό αφήνουν να φαίνεται προς τα έξω. Όλοι όμως θέλουν να ζήσουν και μάλιστα να ζήσουν καλά. Σε αυτό δεν διαφωνεί κανένας και όσοι το πραγματώνουν δίνουν συμβουλές στους διπλανούς τους στο πως το πέτυχαν. Αυτές οι συμβουλές σπάνια πιάνουν τόπο, όμως οι ικανοποιημένοι αυτού του κόσμου νοιώθουν ότι έχουν κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένοι θεωρητικά και πρακτικά. Έχουν βρει το μυστικό να περνάς καλά και τραβάνε το δρόμο τους. Το πρόβλημα βρίσκεται σε όσους ζουν με το παράπονο δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα.

Στη αρχή κάθε ιστορίας για κάποιο μυστήριο λόγο, όλα είναι ξεκάθαρα. Οι καλοί δίνουν τον τίμιο αγώνα για να σκοτώσουν τον δράκο και αφού περνάνε από πολλές ταλαιπωρίες και δύσκολες καταστάσεις, τον σκοτώνουν και μετά όλοι συνεχίζουν την ζωή τους ευτυχισμένα. Αυτά βέβαια αφορούν κυρίως τα παραμύθια που διδάσκουν στους ανθρώπους, ότι υπάρχει ένα κακό στο κόσμο, που άμα εξοντωθεί όλα θα κυλίσουν ομαλά στη συνέχεια. Τα παραμύθια επίσης διδάσκουν την επιμονή και την θέληση αυτών των ανθρώπων που θέλουν να σκοτώσουν τον δράκο. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι και σίγουρα δεν είναι ιδιοτελείς. Έχουν πίστη και θέληση και ξέρουν πολύ καλά, ότι αν δεν σκοτώσουν το θηρίο, μπορεί και να πεθάνουν. Αυτό το υπολογίζουν πολύ, αλλά στα παραμύθια το ξεπερνάνε και όσο οι κακουχίες που τους υποβάλλει ο δράκος δυσκολεύουν, τόσο η θέληση τους γίνεται μεγαλύτερη.

Αυτά βέβαια συμβαίνουν στα παραμύθια, γιατί στη πραγματική ζωή, ούτε δράκοι υπάρχουν, αλλά ούτε και άνθρωποι με τόσο ισχυρή πίστη και θέληση. Εδώ, στη πραγματική ζωή, όλοι θέλουν να περνάνε καλά και να μην έχουν παράπονα. Αυτό μάλλον δεν γίνεται, όπως όλοι οι σώφρονες άνθρωποι ξέρουμε. Επίσης στη πραγματική ζωή οι δράκοι δεν πεθαίνουν ποτέ. Κάθε φορά με μαγικούς τρόπους μπορούν να αλλάζουν την μορφή τους και άλλοτε να φαίνονται σαν όμορφες βασιλοπούλες, άλλοτε σαν φιλεύσπλαχνοι ηγέτες και άλλοτε να παίρνουν την μορφή αναγκαστικών καταστάσεων, που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει . Στη πραγματική ζωή ο δράκος δεν μέλλεται να σκοτωθεί, αλλά να υπάρξει ως νικητής. Τις περισσότερες φορές μάλιστα είναι εκείνος που εξολοθρεύει τους κυνηγούς του, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του ως τον καλό.

Παρόλα όσα λέμε, η ζωή με το παραμύθι δεν έχει και τόσο μεγάλη απόσταση απλώς στη ζωή συνήθως τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν έχουν παραμυθένιο τέλος. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Προσπαθώ να βρω ένα ευχάριστο τρόπο να μιλήσω για το αν στη πραγματική ζωή βλέπουμε να υπάρχει ένας δράκος που μας απειλεί και που με κάποιον τρόπο οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε.

Ρεαλιστικά μιλώντας στο σύγχρονο κόσμο, ο δράκος φαίνεται ότι, είτε έχει γίνει πολύ ευφυής και κατορθώνει διαρκώς να θολώνει τα νερά για την παρουσία του, είτε εμείς είμαστε τόσο συγχυσμένοι, που προσπαθούμε να τον εξωραΐσουμε για να μην μπούμε στον κόπο τον αντιμετωπίσουμε. Αυτό με κάποιον τρόπο καθηλώνει τα πράγματα σε ένα σταθερό σημείο, που ενώ η ζωή μας συνεχώς δυσκολεύει, κανείς μας δεν ασχολείται ενεργά γιατί αυτό συμβαίνει. Σε άλλες εποχές αυτό που εμφανώς ήταν εχθρικό στη ανθρώπινη ευημερία είχε σχηματοποιήσει τον δράκο του και πάλευε ενάντια του, ασχέτως αν ο αγώνας αυτός δεν είχε συνεχώς ευνοϊκά αποτελέσματα. Είχε όμως τις επιμέρους επιτυχίες του. Έδειχναν εκείνες οι εποχές μια ευγενή πρόθεση και μια πίστη, ότι η μάχη του ανθρώπου με τον δράκο που απειλούσε την ζωή του, ήταν μια μάχη με αμφίβολα αποτελέσματα. Σήμερα αυτή η μάχη φαίνεται ότι δεν αναλαμβάνεται, φαίνεται να λησμονείται, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερο ολόκληρες περιοχές της ανθρώπινης ύπαρξης να αποδίδονται σε μια ερημοποίηση. Μια ερημοποίηση που ελάχιστες οάσεις δροσίζουν την επιφάνεια της. Στη επικράτεια του δράκου, εκεί που αυτός είναι απόλυτος κυρίαρχος, υπάρχει μόνο χώρος για το παράπονο και η γεύση της ήττας για μια μάχη που ποτέ δεν έχει δοθεί πραγματικά. Μάλιστα υπάρχουν πολλοί, που βλέπουν την έρημο σαν τον σύγχρονο παράδεισο και ρεβανσάρουν απέναντι σε όσους προσπαθούν να ψελλίσουν την αδύναμη ένσταση τους. Ενώ οι νύκτες στη έρημο έχουν μια ιδιάζουσα φωτεινότητα, δεν παύουν να είναι κρύες, πολύ κρύες και ο δράκος μέσα στο πύργο του, περιστοιχισμένος από την αμύθητη περιουσία του και την ισχύ του, κολακευμένος από την επιτυχία του ρίχνει την ματιά του στις τελευταίες οάσεις που καλείται να καταλάβει.

Σε αυτό το κακόγουστο αλλά πραγματικό παραμύθι, οι υποτελείς του δράκου βυθίζονται σε μια ευχάριστη άνοια, όπου φευγαλέες εικόνες αντίστασης έρχονται και χάνονται, δίχως να αφήσουν τίποτα στο διάβα τους. Τίποτα δεν μπορεί να ταράξει αυτή την αμνησία, αυτή την ολοκληρωτική παράδοση στο παραμύθι, που ο δράκος έχει επιβάλλει στο βασίλειο του. Ένα παραμύθι που μαγεύει τον πρόθυμο και τρομάζει όσους ξυπνούν αλαφιασμένοι για να αντικρίσουν την αφόρητη ζέστη της ερήμου. Μάλιστα αρκετές φορές ο δράκος, όταν έχει διάθεση για διασκέδαση, αρέσκεται να εφευρίσκει κακέκτυπα του εαυτού του, άλλους “δράκους” ψεύτικους, βάζοντας τους υποτελείς του να παλεύουν με αυτούς. Είναι μια έξυπνη τακτική αυτή, που αποκρύπτει το συγκεκριμένο, το ουσιώδες και δίνει χώρο σε εκείνο που δεν έχει εντέλει σημασία . Όμως από ότι φαίνεται, πιάνει μια χαρά , όπως και πολλές άλλες πονηριές του δράκου, που στα χρόνια της ύπαρξης του εξασκεί την σκέψη προς μια τέτοια κατεύθυνση. Αντιθέτως, η σκέψη των υποτελών του γίνεται όλο και πιο επιρρεπής στο να “τρώνε” τις μπλόφες του, πολλές φορές με χαρακτηριστική αφέλεια. Είναι φυσιολογικό και αυτό, μια που όλα φαντάζουν φυσιολογικά, όταν η σκέψη σου είναι ίδια με την σκέψη αυτού που σε ορίζει.

Έτσι οι μέρες στη έρημο είναι πολύ ζεστές το πρωί και πολύ κρύες το βράδυ με αποτέλεσμα οι άνθρωποι σε αυτό το βασίλειο να μην ξέρουν πια το τι ρούχο να φορέσουν. Να είναι αναγκασμένοι να αλλάζουν με μια παράλογη ταχύτητα τις γκαρνταρόμπες τους και αυτό τους δημιουργεί ένα εκνευρισμό, που δεν τους αφήνει να ησυχάσουν. Όταν σκέφτονται, μια δραστηριότητα που δεν είναι μέσα στις άμεσες προτεραιότητες τους, φαντασιώνονται συνήθως κάποιους ήρωες, που θα τους σώσουν από αυτό που περνάνε, όμως οι ήρωες φαίνεται ότι έχουν εξαφανιστεί από αυτό το πραγματικό παραμύθι. Όλοι ξέρουμε ότι οι ήρωες είναι μυθικά πρόσωπα και ότι δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα, ιδίως όταν μέσα στη πραγματικότητα υπάρχουν δράκοι. Όμως δεν παύουν να ελπίζουν σε μια τέτοια πιθανότητα, παρόλο που και ήρωες να υπήρχαν, μάλλον δεν θα μπορούσαν να τους δουν και να να τους εκτιμήσουν. Έτσι μάλλον οι περισσότεροι, αποδίδουν αυτή την ιδιότητα στο δράκο, ο οποίος αφού έχει τόση αποτελεσματικότητα στο να τους ελέγχει, δεν μπορεί παρά να είναι ένα ηρωικός δράκος.

Τελικά, το μόνο που θα μπορούσε να ειπωθεί και αυτό όχι με απόλυτη βεβαιότητα, τα παραμύθια μέσα στη πραγματικότητα δεν φαίνεται να έχουν τέλος, αλλά μήπως και η ίδια πραγματικότητα δεν είναι ένα ατελείωτο παραμύθι;

Οι διάβολοι.

 

Οι διάβολοι ξύπνησαν φρέσκοι εκείνη την ημέρα. Είχαν ξεκουραστεί την προηγούμενη νύκτα, μετά από μια εξαντλητική εβδομάδα. Τα πράγματα στη κόλαση δεν πήγαιναν άσχημα, παρόλο που κανείς δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος. Μια σειρά από επιδόματα για την σκληρή εργασία που επιτελούσαν, τους χρύσωνε την αγανάκτηση που κάποιες στιγμές φούντωνε, αλλά ποτέ δεν έφτανε σε σημείο να παίρνει δραματικές διαστάσεις . Είχαν συνηθίσει να ζούνε με αυτή την αγανάκτηση και τις περισσότερες φορές φρόντιζαν να την εξαντλούν σε διαμάχες μεταξύ τους. Ένας άγριος ξυλοδαρμός ανάμεσα σε συμμορίες νεαρών διαβόλων, ένα μαχαίρωμα σε κάποια γωνία ενός σκοτεινού δρόμου, συμπλοκές με τις δυνάμεις που τους επιτηρούσαν. Κάποιες φορές μαζευόντουσαν πολλοί για να κτυπήσουν μια αντίπαλη περιοχή. Πράγματα συνηθισμένα, που στο τέλος καταντούσαν ανιαρά, αλλά είχαν την ικανότητα να εκτονώνουν το ποσοστό βίας που αναλογούσε στο καθένα και κυρίως να αποκαθιστούν στο τέλος την τάξη . Άλλωστε ποτέ κανένας δεν ισχυρίστηκε στη κόλαση, ότι αγαπούσε την ηρεμία και αυτό που στο απάνω κόσμο από την κόλαση ονόμαζαν ειρήνη και αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Αυτές ήταν λέξεις που στη κόλαση είχαν απαγορευτεί με αυστηρό νόμο, που οι ποινές του τρόμαζαν τους διαβόλους και όσοι από αυτούς τις ψιθύριζαν στα μουλωχτά έστω για να κάνουν πλάκα ή για να φανούν ότι ήταν μάγκες και αψηφούσαν τους νόμους, κινδύνευαν να μαχαιρωθούν επί τόπου από κοντινούς τους διαβόλους, που τους ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι όταν άκουγαν τις συγκεκριμένες λέξεις.

Τον ωμό ρεαλισμό των πραγμάτων τον εκτιμούσαν στη κόλαση ως αξία και ως προς αυτό υπήρχε συμφωνία και συναίνεση των διαβόλων. Γιατί αν δεν τηρείς τις αξίες, όποιες και αν είναι αυτές, η κοινωνία των διαβόλων θα διαλυόταν και αυτό δεν το ήθελε κανείς.

Έτσι λοιπόν εκείνη τη μέρα που οι διάβολοι σηκώθηκαν φρέσκοι και χορτασμένοι με ανακτημένη την καλή τους διάθεση για καινούργιες περιπέτειες κανείς δεν περίμενε κάτι το διαφορετικό, απλώς είχαν μια καλή διάθεση. Γρήγορα κατάλαβαν, ότι δεν θα ήταν μια μέρα σαν τις άλλες. Αρχικά διότι ήταν μια μέρα που ήταν φωτεινή. Στη κόλαση συνήθως οι μέρες δεν ήταν ποτέ φωτεινές. Δεν είχαν ποτέ καταλάβει το γιατί. Δεν τους ενδιέφερε. Όμως εκείνη η μέρα ήταν λαμπερή και αυτό δεν μπορούσε να το αγνοήσει κανείς. Στους δρόμους οι διάβολοι σχολίαζαν με περιέργεια το γεγονός, που τους έκανε μεγάλη εντύπωση. Από που ήρθε αυτό το φως , το έφτιαξαν οι μηχανικοί των επιτελείων τους για να τους ευχαριστήσουν γιατί είχαν κοπιάσει πολύ; Ή μήπως ερχόταν από κάπου αλλού;

Στη αρχή ήταν το φως που τους παραξένευε, έτσι δεν παρατήρησαν κάτι πλάσματα που ενώ ήταν ίδιοι με αυτούς ,όμως είχαν μια καθοριστική διαφορά. Δεν είχαν ουρές και τα μικρά κερατάκια που φύτρωναν στο κεφάλι των διαβόλων, για τα οποία ήταν πολύ περήφανοι.

Επειδή ήταν σχεδόν ίδιοι με αυτούς, οι ξένοι στη αρχή περνούσαν απαρατήρητοι. Άρχισαν να τους παρατηρούν, όταν ξεκίνησαν να σχολιάζουν το φως και μάλιστα με τρόπο που δεν ταίριαζε στη νοοτροπία και στο λεξιλόγιο των διαβόλων. Στη συνέχεια παρατήρησαν τις διαφορές τους και προς στιγμή σκέφτηκαν να τους σκοτώσουν επιτόπου. Κάποιοι από τους διαβόλους φάνηκαν πιο συγκρατημένοι και αναρωτήθηκαν ποιοι ήταν αυτοί οι ξένοι και του πως είχαν έρθει μια μέρα που ήταν τόσο φωτεινή. Αυτοί συγκράτησαν τις απειλητικές διαθέσεις των υπολοίπων και έτσι προσπάθησαν να δώσουν τον λόγο στους ξένους. Τραβήχτηκαν όμως παράμερα και έτσι διαπίστωσαν δύο πράγματα: Πρώτα, ότι οι ξένοι ήταν αρκετοί και δεύτερο ότι ήταν πολύ ήρεμοι. Ειδικά το δεύτερο στοιχείο τους εντυπωσίασε, διότι παρόλο που οι άγνωστοι ήταν σε εχθρικό περιβάλλον χαμογελούσαν και η ηρεμία τους είχε κάτι το καθησυχαστικό.

Το ζήτημα της φωτεινότητας της ημέρας αναγκαστικά μπήκε σε δεύτερη μοίρα και η περιέργεια των διαβόλων εστιάστηκε στους περίεργους αυτούς ξένους. Φάνηκε σαν ζήτημα που δεν σχετιζόταν με αυτούς, όμως για να είμαστε ειλικρινείς δεν ξέρουμε αν ήταν και ακριβώς έτσι.

Κάποιος από τους διαβόλους αποφάσισε να κάνει τις ερωτήσεις που απασχολούσαν όλους

-Ποιοι είστε ; ρώτησε επιθετικά, όπως ήταν ο σωστός τρόπος να απευθύνεται ένας διάβολος σε κάποιον που θεωρούσε εχθρό του.

Οι ξένοι δεν βιάστηκαν να απαντήσουν, πράγμα που ανέβασε τον εκνευρισμό των διαβόλων. Όταν δέησαν να απαντήσουν, είπαν :

-Αν και υπό διαφορετικές περιστάσεις αυτή η ερώτηση θα είχε απαντηθεί από μόνη της, θα δώσουμε την απάντηση, ότι είμαστε εσείς.

-Τι αηδίες λέτε; Δεν είσαστε σαν και μας, είστε ολοφάνερα διαφορετικοί. Δεν έχετε ουρά, ούτε κερατάκια, είπε ο διάβολος που έκανε τις ερωτήσεις

-Δεν είναι το ουσιαστικό αυτό, είπε κάποιος από τους ξένους. Είμαστε εσείς, έστω χωρίς ουρά και κερατάκια στο κεφάλι.

H απάντηση αυτή έφερε τρομερή αμηχανία στο σινάφι των διαβόλων. Κοιτούσαν ο ένας τον άλλον με απορία, μπας και κάποιος από όλους να μπορούσε να καταλάβει την απάντηση των ξένων. Όμως κανείς δεν καταλάβαινε και αυτό τους εκνεύριζε. Έτσι σκέφτηκαν ότι δεν υπήρχε λόγος να το πολυσκέφτονται και αποφάσισαν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: να τους σκοτώσουν.

Κινήθηκαν απειλητικά προς τους ξένους, οι οποίοι περίμεναν ατάραχοι. Όσο και αν είσαι διάβολος δεν μπορείς να σκοτώσεις κάποιον εν ψυχρώ και μάλιστα όταν δεν αντιστέκεται καθόλου. Οι ξένοι στέκονταν εκεί και δεν έκαναν την παραμικρή κίνηση να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Παρακολουθούσαν κάπως απαθείς τις επιθετικές χειρονομίες των διαβόλων που με άγριες φωνές και τα στιλέτα στο χέρι τους πλησίασαν σε απόσταση αναπνοής.

Η σκηνή είχε κάτι το πολύ παράξενο. Κάτι έξω από τα ήθη της κόλασης. Δηλαδή αυτή η απάθεια των ξένων.

Όμως όσες παραξενιές είχε εκείνη η φωτεινή μέρα, με αυτή την περίεργη ομάδα των ξένων που είχαν εμφανιστεί από το πουθενά, κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για εκείνο που θα συνέβαινε στη συνέχεια, που έμελλε να συζητιέται με πάθος για πολλά χρόνια στη κόλαση . Όπως ήταν φυσικό και συνέβαινε πάντα στα όλως περίεργα συμβάντα μέσα στο γνωστό και άγνωστο πανόραμα των κόσμων, οι φήμες οργίασαν, οι απόψεις έπαιρναν και έδιναν και όσοι διάβολοι ήταν παρόντες σε όσα διαδραματίστηκαν στη συνέχεια, ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Μόνο οι άρχοντες της κόλασης κράτησαν μια διακριτική απόσταση και παρέμειναν σιωπηλοί, σαν να μην συνέβη τίποτα το σημαντικό. Είχαν τους λόγους τους.

Όμως τι συνέβη;

Όταν τα στιλέτα από τους εξαγριωμένους διαβόλους άρχισαν να κατεβαίνουν για να χτυπήσουν τους περίεργους αυτούς ξένους, εκείνοι σαν ένας άνθρωπος μίλησαν όλοι μαζί με ένα απόλυτο συγχρονισμό :

-Είμαστε εσείς !!

Μόνο αυτό είπαν και μετά χάθηκαν σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ, αφήνοντας τους διαβόλους να κοιτούν αποσβολωμένοι τον άδειο αέρα.

Τόσο απλά. Τόσο φυσικά. Τόσο απρόσμενα. Τόσο μαγικά. Άφησαν πίσω τους μόνο εκείνη την καταραμένη φράση, που για τον επόμενο καιρό έπεσε σαν κεραυνός μέσα στα μυαλά των διαβόλων της κόλασης, σαν στοιχειό

-Είμαστε εσείς !!

Η ζωή στη κόλαση συνέχισε την πορεία της ,όπως συνεχίζεται φυσιολογικά σε όλες τις κολάσεις του σύμπαντος. Τα πράγματα δεν αλλάζουν τόσο εύκολα σε αυτές τις περιοχές.

Όμως ένα βράδυ που μια οικογένεια διαβόλων απολάμβανε το δείπνο της, μετά από μια κουραστική ημέρα, ένα παιδάκι ρώτησε με σοβαρό ύφος τους γονείς του

-Δηλαδή, μπορεί να υπάρχουν διάβολοι χωρίς κέρατα και ουρά και να είμαστε εμείς;

Οι γονείς δεν ξέρουμε τι απάντησαν στο διαβολόπαιδο.

“Πάμε και όπου βγει”.

 

Είναι καιρός τώρα, που έχει γίνει ορατό και αρκετά κοινότοπο να το λες, ότι το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε δεν ενδιαφέρεται για κανέναν, παρά μόνο για την συντήρηση του και να εξακολουθεί να υπάρχει με κάθε τρόπο. Αυτό που δεν έχει γίνει ίσως αντιληπτό είναι, ότι παρ όλες τις διακηρύξεις του, είναι άκαρδο. Δεν συγκινείται με οτιδήποτε συμβαίνει, ούτε έχει καμιά πρόθεση να ανακόψει με κανένα τρόπο την πορεία του, γιατί η δράση του ποτέ δεν συμπεριέλαβε τις επιπτώσεις της .Τις θεωρούσε αναπόφευκτες και ποτέ δεν είχε σκοπό να συγκινηθεί από αυτές. Ήταν πάντοτε παράπλευρες αναγκαστικές απώλειες, με τις οποίες δεν είχε καμιά διάθεση να ασχοληθεί. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι άσχημο και ευθύνεται, καμώνεται ότι συμπάσχει, για να φαίνεται ότι δεν είναι μια άψυχη μηχανή, αλλά ένας μηχανισμός με αισθήματα. Κατά βάση κερδίζει πάντα χρόνο μέχρι που η αναποδιά να ξεχαστεί και τα πράγματα να πάρουν ξανά τον δρόμο τους.

Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, τα δράματα που δημιουργεί το σύστημα δεν διαρκούν περισσότερο από “τρεις μέρες”. Αυτές οι μέρες είναι ακριβώς όσες χρειάζεται, μέχρι που η εμπροσθοφυλακή των υποστηρικτών του να θρηνήσουν για να μπορέσουν αμέσως στη συνέχεια να ξεπλύνουν στα γρήγορα όλες τις παραμέτρους μέσα στις οποίες έχει υπάρξει το εκάστοτε δράμα που έχει δημιουργήσει. Αυτή η εμπροσθοφυλακή που απαρτίζεται από εξειδικευμένα στελέχη με εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις, γνωρίζουν επακριβώς εκείνο που έχουν να τονίσουν, του πως θα χειριστούν τα συναισθήματα που δημιουργούνται στο πλήθος των ανθρώπων,το πως να κατευνάσουν τα πάθη, με σκοπό στη συνέχεια να επαναφέρουν τα πράγματα σε μια αδιατάρακτη τάξη. Ξέρουν κάθε φορά, το τι πρέπει να αποκρύψουν και του πως να στρέψουν την προσοχή σε εκείνο που έχει την λιγότερη σημασία, με σκοπό εκείνο που έχει που πραγματική σημασία ποτέ να μην αποκαλύπτεται. Σαφώς και έχουν πολλές επιτυχίες και σε δύσκολες περιστάσεις, που δικαιολογούν τα χρήματα με τα οποία αμείβονται για την εργασία τους. Είναι οι χρήσιμοι αξιωματικοί σε ένα παιχνίδι εξουσίας, που με διαφορετικές μορφές διαρκεί αιώνες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι και το ξέρουν, παρότι το απεύχονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατηθούν στη θέση τους, γιατί γνωρίζουν, ότι όταν η θητεία τους λήξει, θα ζήσουν με το βάρος εκείνων που έχουν πράξει και με τίποτα άλλο. Γνωρίζουν επίσης, ότι η προσφορά είναι μεγάλη από ανθρώπους που θέλουν να τους αντικαταστήσουν, οι οποίοι ούτε κρύβουν τις προθέσεις τους, αλλά αντίθετα θεωρούν, ότι μπορούν να κάνουν καλύτερα την δουλειά. Ο ανταγωνισμός μέσα στη ζούγκλα που έχει δημιουργηθεί μέσα στο σύστημα ευνοεί τέτοιες συνθήκες.

Όμως η “δουλίτσα” πρέπει να γίνει και μέσα σε ένα σύστημα που ο ηθικός κανόνας είναι διακοσμητικός και ανασύρεται εκεί που συμφέρει και μόνο, αυτά είναι ακριβές πολυτέλειες.

Το σύστημα γνωρίζει, ότι μέσα στη επικράτεια του εκείνο που θέλει να επιβάλλει ως αλήθεια έχει μικρή αντίσταση, πιθανόν και μηδαμινή. Έτσι με όρους ισχύος δεν οφείλει να ανησυχεί ιδιαιτέρως. Θεωρεί ότι μπορεί να χειριστεί τις δυσάρεστες καταστάσεις που του προκύπτουν και το έχει αποδείξει. Θεωρεί επίσης ότι μπορεί να απορροφήσει και την οργή που προκύπτει εξαιτίας αυτών, στα πλαίσια της “ελαττωματικής” προοπτικής που προσφέρει.

Προέκυψε κάτι που είναι άσχημο; Εντάξει μην ανησυχείτε, θα το διορθώσουμε. Συνήθως ποτέ δεν το διορθώνει το κάνει χειρότερο, φροντίζει όμως με επιμέλεια να ξεχαστεί και να επενδύσει στη καλή του πρόθεση. Αν στριμωχτεί πολύ, θυσιάζει κάποιους ανθρώπους από τις τάξεις του, φροντίζοντας να επαινέσει την κίνηση του για την τολμηρότητα της . Έτσι επιτυγχάνει να ευχαριστήσει κάποιους και να φοβίσει κάποιους άλλους να είναι περισσότερο προσεκτικοί. Πάντα όμως εμφανίζεται ως ο καθοριστικός παράγοντας, που θα επιβάλλει με κουβέντα του, αυτό που θα έπρεπε να γίνει. Κανείς άλλος δεν θα πρέπει να έχει λόγο σε αυτό, παρά μόνο εκείνο. Όταν τα μέσα που διαμορφώνουν την πραγματικότητα του εξαντλούνται ή δεν επαρκούν, τότε τα όργανα της τάξης και η δικαιοσύνη του έχουν τον τελευταίο λόγο για να συμμορφώσουν τους απείθαρχους και όσους θέλουν να αρθρώσουν κάποιο διαφορετικό λόγο. Εξηγούν με “πειστικό”τρόπο πια είναι τα όρια της κριτικής τους.

Το κύριο μέλημα του συστήματος είναι να μην κριθεί ποτέ στη ολότητα του και με ριζικό τρόπο. Δεν ενοχλείται όταν κάποιος το κρίνει στα επιμέρους. Αλλά και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κρίνει το σύστημα με τέτοιο τρόπο, γιατί τότε θα πρέπει να κρίνει και τον εαυτό του για τους λόγους που το ανέχεται για τόσο πολύ χρονικό διάστημα. Για πιο λόγο παραβλέπει καθημερινά, όσα είναι αυτά που υπόκειται και για τα οποία δεν αρθρώνει ποτέ λόγο και αντίδραση, που να έχει κάποια ουσιαστική σημασία. Μα και η συνείδηση των ανθρώπων που ζουν μέσα στη επικράτεια του συστήματος, όλων μας δηλαδή, δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη, αλλά ακόμα και όταν φαίνεται ότι είναι, τελικώς την πιάνει μια φρίκη με το τέρας που έχει συμβάλλει να δημιουργηθεί συνειδητά ή ασυνείδητα, με αποτέλεσμα να την ακινητοποιεί. Έτσι η κρίση μας αναγκαστικά συμβιβάζεται και η οργή μας, όταν συμβαίνουν τραγικά πράγματα, νοθεύεται και μαζευόμαστε ανήμποροι.

Ένας φαύλος κύκλος, ένας άρρωστος δεσμός ενώνει το σύστημα με τους ανθρώπους του, με μας δηλαδή, που κάποιες στιγμές ασφυκτιά και εκφράζει μια δειλή διάθεση να σπάσει, που όμως πισωγυρίζει, γιατί το διαφορετικό δεν έχει ακόμα φανερωθεί.

Στη σύγκρουση των αμαξοστοιχιών στη κοιλάδα των Τεμπών, χάθηκαν άδικα πολλές ψυχές ανθρώπων, πόσοι και ποιοι ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ. Γονείς, συγγενείς και φίλοι θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους. Ποιος μπορεί να νοιώσει την θλίψη και την οργή τους;

Κάποιοι σώθηκαν, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ την φρίκη αυτού που συνέβη.

Κάποιος έκανε το μοιραίο λάθος και βρίσκεται φυλακισμένος παρέα με τις ενοχές του.

Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να κρύψουν τις ευθύνες που έχουν, αφήνοντας τα τρένα να κυκλοφορούν δίχως προστασία.

Κάποιοι ακόμα πιο ψηλά σκέφτονται το πολιτικό κόστος που θα έχουν στις εκλογές και προσπαθούν να το μετριάσουν.

Στο τέλος το συγκεκριμένο δράμα αλλά και όσα έχουν προηγηθεί, ένας μακρύς κατάλογος, καταλήγουν να γίνονται ιδιωτικές υποθέσεις και θρήνοι, ένας ατελείωτος κύκλος αίματος, που το σύστημα θέλει να κριθούν ως επιμέρους θέματα και αν είναι δυνατόν να μην το ακουμπήσουν καθόλου, λες και συνέβησαν κάπου αλλού έξω από την επικράτεια του. Όμως μέσα σε αυτή συνέβησαν και σχεδόν σε όλα αυτά έχει βάλει το χεράκι του. Οι εκάστοτε ατομικές ευθύνες αν υπάρχουν, φωτίζονται με ιδιαίτερο τρόπο για να αθωωθεί ο βασικός υπεύθυνος. Έτσι, όλα μετά από λίγο τα “μασάει” μια νωχελική λήθη. Η κυριαρχία του συστήματος που συνεχίζει να βασιλεύει, συνεχίζει να ορίζει την μοίρα όλων αδιατάρακτα.

Έχουμε όντως ατομική ευθύνη και είναι πολύ σοβαρή. Σας ανεχόμαστε και το πληρώνουμε πολύ ακριβά !!!

Ανάμεσα σε δύο αιώνες.

 

Κυλάμε μέσα στο χρόνο και ο χρόνος κυλάει μέσα μας με τρόπο αδιόρατο. Μια πραγματικότητα που αδυνατούμε να κατανοήσουμε με έλλογο τρόπο. Μια διαδικασία που δεν γίνεται ακριβώς αντιληπτή, που όμως έχει τα σημάδια της σε ημερομηνίες, σε συμβάντα, σε μεταβολές του εαυτού μας και της γύρω μας πραγματικότητας. Στιγμές όμορφες και άσχημες που ζούμε και στη συνέχεια καρφώνονται μέσα στη μνήμη μας και με τον καιρό εξασθενίζουν, σαν να μην συνέβησαν ποτέ. Την μια στιγμή γεννιέται ένα παιδί που φέρνει χαρά στους γονείς του, την άλλη στιγμή έχουμε μια επιτυχία στη δραστηριότητα μας που μας κάνει να φαινόμαστε σπουδαίοι. Παράλληλα κάπου αλλού, θλιμμένοι άνθρωποι κηδεύουν την αγαπημένη τους ή τον αγαπημένο τους. Αναρίθμητα συμβαίνουν μέσα στο χρόνο και χαράζουν τον καθένα από μας .

Συμβαίνουν μέσα στο χρόνο, που διαπερνά τους αιώνες και τις ιστορίες των ανθρώπων και δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα, αν καταγράφει τίποτα από όλα αυτά ή τα σβήνει, μέσα στη αβυσσαλέα πορεία του. Μέσα στο ίδιο το χρόνο, ενυπάρχουν πολλοί χρόνοι. Υπάρχουν οι προσωπικοί χρόνοι των ανθρώπων που έχουν ζήσει, οι πολιτικοί χρόνοι, οι χρόνοι των κοινωνιών, ο χρόνος του πλανήτη που κατοικούμε, ο χρόνος του σύμπαντος. Ο χρόνος είναι κυρίαρχος παντού και πάντα. Το μέγεθος του δεν μπορεί να προσμετρηθεί, ούτε και οι ποιότητες του. Όσοι προσπάθησαν να κατανοήσουν το μεγαλειώδες έργο του, ξεβράστηκαν σε κάποια παραλία του, μιλώντας μια γλώσσα άγνωστη σε όλους, που μπορεί να είναι και η γλώσσα των εκλεκτών του Θεού.

Κάποιοι σκέπτονται, ότι ο χρόνος στη πραγματικότητα δεν υφίσταται. Ότι είναι μια κατασκευή του πολιτισμού, που προσπαθώντας να ορίσει την ζωή με σημαδούρες, ανακάλυψε ένα μέτρο, που μπορεί να μας ορίσει όλους με τρόπο αδιαμφισβήτητο. Ποιος ξέρει ; Μπορεί να είναι και έτσι.

Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν μεγάλα πράγματα και μικρά, που η φτωχή μας υπόσταση αδυνατεί ακριβώς να κατανοήσει και να αντιληφθεί τις συνέπειες που έχουν επάνω στη σύντομη ζωή μας. Ζούμε με αυτά και τα έχουμε αποδεχτεί, γιατί η άρνηση τους μπορεί να είναι και ασέβεια.

Είμαι ένας άνθρωπος του παλιού κόσμου, του κόσμου που πέρασε, του προηγούμενου αιώνα και όταν ο αιώνας άλλαξε, βρέθηκα να περπατάω σε μια ελαφρώς καινούργια εποχή. Τα σημάδια της εποχής που μεγάλωσα χάθηκαν και ακόμα και αν τα διατηρώ φρέσκα στη μνήμη μου, δυσκολεύομαι να τα κοινωνήσω. Ανήκουν αλλού, σε ένα άλλο κόσμο,που έβλεπε την ζωή του με διαφορετικά μάτια. Μπορεί να μην αισθανόμουν και εκεί βολικά, αλλά ήταν η δική μου εποχή και σίγουρα δεν ήταν όλα όμορφα τότε, όμως ήταν οικεία. Είναι δύσκολο να απεγκλωβιστείς από αυτό που είναι οικείο για σένα, όμως ο χρόνος έχει αυτό το χάρισμα να σε σπρώχνει συνεχώς μπροστά, θες δεν θες, σε μια ατέρμονη προσαρμογή στο καινούργιο. Συνεργάζεται με την ζωή σε αυτό και να ξαφνικά βρίσκεσαι κάπου που όλα φαίνονται ίδια αλλά συγχρόνως όλα με κάποιο μαγικό τρόπο είναι διαφορετικά. Τα γνωστά σημάδια δεν είναι πια εκεί, οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, σε κοιτάνε με κάποια περιέργεια , ακούς μουσικές που είναι ντεμοντέ και όταν μιλάς για αυτό που έχεις ζήσει, όσο διακριτικός και αν είσαι, νοιώθεις ότι κουράζεις . Είναι δύσκολο να κάνεις πια καινούργιες φιλίες και αρκείσαι σε εκείνες τις παλιές, που δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες και διευκρινήσεις για να καταλάβουν τα όσα λες. Έχεις δίχως να το καταλάβεις γίνει ένας άνθρωπος που έρχεται από ένα άλλο κόσμο που οι περισσότεροι δεν τον έχουν γνωρίσει καν.

Προσαρμόσου λες στον εαυτό σου, πάρε και εσύ ένα κινητό τηλέφωνο, μάθε υπολογιστή, επικοινώνησε στις πλατφόρμες, χαμογέλα όταν βλέπεις γελοιότητες να παίζονται μπροστά σου. Ωραία να τα κάνω όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, αλλά πρέπει να κάθομαι σε ένα τραπέζι και να μην μιλάω και να στέλνω μηνύματα από το κινητό σε αυτόν ή σε εκείνη που κάθεται δίπλα μου; Λίγο δύσκολο να το κάνω αυτό, αλλά είναι κάπως δυσάρεστο να βλέπω να το κάνουν όλοι δίπλα μου. Μεγάλωσα σε γειτονιά, έπαιζα πετροπόλεμο και άραζα σε παραλίες με τεράστιες φωτιές, όπου άνθρωποι από άλλα μέρη της γης, είχαν έρθει και αντάλλασαν κουβέντες και χάδια όλη νύκτα . Δεν είχα κινητό τηλέφωνο, δεν το είχα ανάγκη και τώρα αν φύγω από το σπίτι δίχως νάχω το ρημάδι μαζί μου, νοιώθω σαν να μου λείπει κάτι βασικό.

Μην γκρινιάζεις, λες στο εαυτό σου, όλοι και πάντοτε, ανακάλυπταν το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που είχαν ζήσει κάποτε και σε αυτό που ζουν στο παρόν τους. Θα ήθελες να ζεις σε ένα κόσμο που δεν αλλάζει τίποτα και τα πάντα συνέχιζαν παγωμένα; Όχι δεν θα ήθελες. Θα γκρίνιαζες και τότε . Ο χρόνος δεν επιλέγει τι θα κρατήσει και θα πετάξει ανάλογα με την προτίμηση σου, ούτε η ζωή το κάνει αυτό. Κάνουν τις επιλογές τους με τον δικό τους μυστηριώδη τρόπο και σέρνουν το όχημα της ανθρώπινης εξέλιξης στο άγνωστο μέλλον του. Βλέπουν τους ανθρώπους να περνούν, βαδίζοντας ανάμεσα στις εποχές, δίχως να κατανοούν αν οι αλλαγές που συμβαίνουν στις ζωές τους έπρεπε ή όχι να συμβούν. Ούτως ή άλλως οι άνθρωποι περαστικοί είναι από την ζωή και στο σύντομο διάστημα που την γεύονται, δεν προλαβαίνουν να καταλάβουν το μυστήριο της. Απλώς την ερωτεύονται και προσπαθούν να απολαύσουν αυτόν τον έρωτα. Μερικές φορές ούτε καν αυτό δεν κατορθώνουν να κάνουν. Με τον χρόνο δεν ασχολούνται. Δεν τον καταλαβαίνουν καν. Ίσως συνειδητοποιούν λίγο, πόσο τους καθορίζει, όταν γερνούν αλλά τότε είναι αργά .

Οι αλλαγές των αιώνων πάντοτε ήταν σημαδιακοί για τους ανθρώπους. Τους γιόρταζαν με μια ανείπωτη χαρά και ένα κρυφό φόβο. Ήξεραν, έστω και ασυνείδητα, ότι η προσδοκία για το καλύτερο πήγαινε χέρι-χέρι με την πιθανότητα μιας γενικευμένης κατάρρευσης σε αυτό που ήδη είχαν γνωρίσει. Οι άνθρωποι που βάδισαν ανάμεσα σε δύο αιώνες κουβαλάνε στις πλάτες τους το παλιό και το καινούργιο και γέρνουν ανάλογα με την προτίμηση τους ανάμεσα στη μελαγχολία αυτών που χάνονται και σε εκείνα τα καινούργια που θαμπώνουν την ματιά τους. Όλα καλά.

Ο χρόνος και η ζωή σε ένα τραπέζι παίζουν ζάρια !

Το μαγικό κουτί.

 

...Όταν τελείωναν οι ασχολίες της ημέρας, ασχολίες που δεν ευχαριστούσαν κανένα, αλλά όλοι τις έκαναν γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, τα βράδια έπρεπε να ενημερωθούν για όλα όσα συνέβαιναν στο κόσμο. Ήταν σαν μια τελετουργία, όπου ο τελετάρχης ήταν το μαγικό κουτί, που είχε την ικανότητα να μεταφέρει εικόνες και ειδήσεις από όλο τον κόσμο. Όλες αυτές οι ειδήσεις, που συνοδευόταν από ρηχούς σχολιασμούς, που ποτέ δεν αποκτούσαν κάποιο βάρος, απλώς πλαισίωναν τις ειδήσεις, προσπαθούσαν να πείσουν για το ενδιαφέρον που είχαν όσοι τις μετέδιδαν για τον υπόλοιπο πληθυσμό. Ένα ενδιαφέρον, που παρόλο δεν έπειθε κανένα φαινομενικά, κατόρθωνε εντέλει να πείθει τους πάντες. Είχε φτιαχτεί μια εξάρτηση ανάμεσα στο μαγικό κουτί και σε όλους τους άλλους, με αποτέλεσμα ακόμα και όσα ήταν εμφανώς ψέματα, να μην μπορούν να αποδειχτούν. Το μαγικό κουτί μιλούσε συνεχώς και όσο μιλούσε τόσο περισσότερο έφτιαχνε μια πραγματικότητα τόσο συμπαγή, που τίποτα δεν μπορούσε να την γκρεμίσει.

Κάποιοι κατάλαβαν πολύ σύντομα την παγίδα και προσπάθησαν να φτιάξουν άλλα μαγικά κουτιά,που θα μπορούσαν να αρθρώσουν ένα διαφορετικό λόγο για όσα συνέβαιναν. Όμως όσο και αν προσπαθούσαν ποτέ δεν μπόρεσαν να αγγίξουν σε αξία και απήχηση το πρωταρχικό μαγικό κουτί, απλώς ήταν μαγικά κουτάκια για ένα περιορισμένο κοινό, που η φωνούλα τους δεν μπορούσε να συναγωνιστεί την στεντόρεια φωνή του μεγάλου κουτιού. Κάποια έπεσαν σύντομα σε ανυποληψία, γιατί αυτός ο άνισος ανταγωνισμός τους ανάγκασε, είτε σε υπερβολές, είτε στο να διαστρεβλώνουν τα όσα συνέβαιναν, με αποτέλεσμα να δημιουργούν σύγχυση. Έτσι δίχως να το θέλουν έστρεψαν πολλούς ανθρώπους στη παλιά καλή λύση, στο πρώτο μαγικό κουτί που με τα χρόνια αύξανε την αξιοπιστία και κοιτούσε χλευαστικά, όσους προσπαθούσαν να το μιμηθούν.

-Αφήστε τα “καφενεία” να προσπαθούν, λένε, όσοι έχουν κατοχυρώσει την περίοπτη θέση τους μέσα στο μαγικό κουτί, να λένε οτιδήποτε θέλουν. Δεν πείθουν κανένα. Μόνο η φωνή μας έχει αξία. Εντέλει, εμείς συνομιλούμε με τους άρχοντες, σε μας δίνουν την γνώμη τους, εμείς έχουμε τις σοβαρές πληροφορίες από τα βασικά κέντρα που κατασκευάζονται οι ειδήσεις. Οι άλλοι εικάζουν, φαντάζονται και ακόμα και αν εικάζουν και να φαντάζονται σωστά, ποιος θα τους πιστέψει; Όπως και να το κάνουμε η δική μας άποψη στο τέλος να υπερισχύσει. Χωρίς εμάς οι άλλοι δεν υπάρχουν.

Βέβαια όλα αυτά δεν τα αποκάλυπταν φανερά. Τα ψιθύριζαν μεταξύ τους και μετά από λίγο,δεν υπήρχε η ανάγκη ούτε καν να τα συζητήσουν. Δρούσαν σαν να ήταν η δεύτερη φύση τους και με αυτό τον τρόπο έχτιζαν την βαβέλ τους.

Είναι βέβαια αλήθεια, ότι πολλές φορές η πραγματικότητα, που αρέσκεται στο να κάνει χοντρές πλάκες, έρχονταν να τους διαψεύσει. Όμως ακόμα και τότε υπήρχαν τρόποι να μην παραδεχτούν απολύτως τίποτα, μια που τότε “έπεφταν από τα σύννεφα”, σαν να προδόθηκαν από κάποιο αόρατο εχθρό, ενώ αυτοί ανήξεροι και αθώοι προσπαθούσαν να κάνουν απλώς την δουλειά τους, όσο καλύτερα μπορούσαν. Έτσι, αφού κανείς δεν υπήρχε περίπτωση να τους εγκαλέσει για όσα έλεγαν, τα πράγματα παίρνουν τον φυσιολογικό τους δρόμο και αφού συνεχώς οι περιγραφές και τα αφηγήματα είναι ανεξάντλητα, όπως τα καλά παραμύθια, όλα ξεχνιούνται εύκολα.

Η κοινωνία συνεχώς ξερνά πολύ “καλές” και πιασάρικες ειδήσεις ,που αρέσουν σε όλους. Γιατί σε όλους αρέσει να παρακολουθούν την ζωή των άλλων και μάλιστα, όταν αυτή η ζωή είναι πικάντικη, ασελγής,παραβατική, και δεν χρειάζεται και να πολυ-σκοτιστούμε ενόσω την παρακολουθούμε, είμαστε ικανοί να χαζεύουμε για ώρες, από την ανώτερη θέση του κριτή και εφόσον δεν είμαστε εμείς ο στόχος. Άλλωστε το μαγικό κουτί έχει αποφασίσει ότι μόνο οι ειδήσεις που μυρίζουν σπέρμα και αίμα έχουν κάποιο ενδιαφέρον, ή τέλος πάντων όσες “τυχαίως” είναι αρκούντως δυσάρεστες, επειδή οι καλές, αν υπάρχουν, δεν έχουν ενδιαφέρον και δεν φέρνουν αρκετά πακέτα διαφημίσεων. Όμως κυρίως, διότι δεν ανεβάζουν σε υψηλά επίπεδα το να φοβάσαι το οτιδήποτε

Βέβαια υπάρχουν και σοβαρά συμβάντα, που απασχολούν τους ανθρώπους αυτού του κόσμου. Όμως ακόμα και σε αυτά το μαγικό κουτί οφείλει να δώσει τον τόνο αλλά και τον τρόπο που θα πρέπει να τα δεις και να τα επεξεργαστείς. Διότι όλοι οι τρόποι δεν του είναι αρεστοί. Κάποιοι μπορούν να συζητηθούν και κάποιοι δεν πρέπει να συζητιούνται καθόλου. Το καλύτερο είναι να μπορείς να τα συζητάς με τον τρόπο που σου προτείνει, που είναι “αντικειμενικά” ο πλέον φερέγγυος. Ακόμα και αν αυτή η φερεγγυότητα είναι συζητήσιμη σε πολύ μεγάλο ποσοστό, δεν θα πρέπει να είναι ριζικά αμφισβητήσιμη, διότι ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις ένα μέσο που επιτελεί το κοινωνικό έργο της πληροφόρησης με το αζημίωτο; Εντέλει, όλοι πρέπει να ζήσουμε με κάποιο τρόπο.

Στη πραγματικότητα, όποιος έχει την δύναμη να οργανώνει ένα κυρίαρχο αφήγημα, το οποίο θέλει να το κάνει πιστευτό καθολικά, ακόμα και αν αυτό είναι αμφιβόλου αξίας, χρειάζεται ένα μαγικό κουτί που θα το κελαηδήσει στα πέρατα του κόσμου. Χρειάζεται επίσης και τους κατάλληλους ανθρώπους που θα αναλάβουν την συγκεκριμένη δουλειά με ευχαρίστηση, είτε γιατί πιστεύουν στο αφήγημα, είτε γιατί πληρώνονται καλά για να το κάνουν. Συνήθως, αυτό που όλοι γνωρίζουν μέσα από την εμπειρία τους, δεν έχει ανάγκη από κάποιο μαγικό κουτί για να διαδοθεί. Επιβάλλεται με τρόπο φυσικό και άμεσο σαν ομολογούμενη διαπίστωση .Τα σημαντικά νέα κυκλοφορούσαν πάντοτε, έστω και με μια σχετική καθυστέρηση και τις περισσότερες φορές τα διέκρινε μια μεγαλύτερη ποιότητα. Αυτή η ανάγκη για άμεση πληροφορία, που να αγγίζει ακόμα και αυστηρά προσωπικές περιοχές, είναι σημάδι περισσότερο μιας ανίας, που μέσα από το πληροφοριακό καλειδοσκόπιο,προσπαθεί να βρει κάποιο νόημα σε μια φτωχή ζωή. Ένα γενικευμένο φτηνό κουτσομπολιό σε όλα τα επίπεδα της ζωής, που στο τέλος τίποτα δεν έχει πραγματική αξία και όλα καταλήγουν αδιάφορα.

Τέλος, θα πρέπει σοβαρά να σκεφτούμε μήπως όλη αυτή η στρεβλή ανοησία, θέλει να αποκρύψει εκείνα που πραγματικά είναι ενδιαφέροντα και σημαντικά. Μήπως αυτός είναι ο απώτερος σκοπός του μαγικού κουτιού και είναι πολύ κοντά στο να το πετύχει. Γιατί όσο και αν είσαι πονηρός και αντιλαμβάνεσαι τις μπλόφες, κάποιος μπορεί να είναι πολύ πονηρότερος και οι μπλόφες του είναι καλύτερα στημένες !!