Πιστεύουμε
εδώ και χρόνια, ότι βιώνουμε μια
οικονομική κρίση. Έχουμε κάνει λάθος.
Βιώνουμε μια οικονομική κρίση σαν
αποτέλεσμα μιας βαθιάς κοινωνικής
κατάπτωσης. Μιας κατάπτωσης που κρύβεται
πίσω από την οικονομική κρίση και είναι
τόσο βαθιά και ριζική, που η δυνατότητα
αντιμετώπισης της, άρα και το τέλος της,
γίνεται μια δυσδιάκριτη απιθανότητα.
Τα στοιχεία αυτής της κατάπτωσης διάχυτα
μέσα στο κοινωνικό ιστό, κρύβονται κάτω
από τον μανδύα μιας ψευδούς κοινωνικής
κανονικότητας, που προσπαθεί να αποκρύψει
και όχι να φανερώσει το πρόβλημα. Γιατί
για να αναγνωρίσεις ένα πρόβλημα,
χρειάζεται αφ’ ενός να έχεις μια σχετική
γενναιότητα να το αντιμετωπίσεις, αφ’
ετέρου να μπορείς να διακρίνεις την
λύση του. Οι δύο αυτές προϋποθέσεις στη
συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν υπάρχουν.
Οι
αιτίες των προβλημάτων, είτε αυτά είναι
προσωπικά, είτε κοινωνικά, τις περισσότερες
φορές χάνονται μέσα στο χρόνο και όταν
το πρόβλημα εμφανίζεται σε όλη την
“μεγαλοπρεπή” του διάσταση, η ζημιά
έχει ήδη γίνει . Ο κόπος που χρειάζεται
για να επιλυθεί είναι μεγαλύτερος και
οι συνέπειες πολλές φορές αναπόφευκτες.
Τα ευχολόγια δεν αρκούν και στο μέτρο
που μιλάμε για κοινωνίες, αλλά και για
πρόσωπα, οι λύσεις είναι δυσδιάκριτες
και δύσκολες. Το πιο πιθανόν είναι να
εμφανιστούν πρόχειρες λύσεις, που θα
καθησυχάσουν πρόσκαιρα όλους. Η πρόσκαιρη
λύση είναι και αυτή μέρος του προβλήματος,
μιας κοινωνίας που θέλει να κοιμάται
ήσυχη, αγνοώντας το πρόβλημα της. Έτσι
είναι προφανές ότι τίποτα δεν πρόκειται
να λυθεί, γιατί τίποτα δεν αναγνωρίζεται
σαν προβληματικό. Ο εθισμός μέσα σε αυτό
τον φαύλο κύκλο, μέρα με την μέρα, γίνεται
μεγαλύτερος, έτσι πράγματα που σε άλλες
συνθήκες θα προκαλούσαν οργή και
συνέπειες τώρα αντιμετωπίζονται χαλαρά
και οι επιπτώσεις τους δεν έχουν σημασία.
Αντίθετα το ανόητο, το ηλίθιο, το σιχαμερό,
το ψέμα που αποκρύπτει την αλήθεια,
παράγει το νέο “ήθος” μιας κοινωνίας
που κάθε μέρα βυθίζεται όλο και πιο πολύ
μέσα σε μια λάσπη που εκλαμβάνεται σαν
η νέα κανονικότητα.
Ο
“μαρτυριάρης Μπογδάνος και ο “τιμητής
της τάξης” Μπάμπης Παπαδημητρίου και
οι δύο βουλευτές του ελληνικού
κοινοβουλίου, είναι δύο εκφραστές αυτής
της γελοιότητας . Ο πρώτος καταδίδει
τα στοιχεία ενός διαδηλωτή του ΠΑΜΕ που
κτυπά ένα όργανο της τάξης σε μια
διαδήλωση που πέφτει αρκετό ξύλο on
camera και ο δεύτερος με καταγγελίες
ότι μέσα στου Μαξίμου κάπνιζαν περίεργους
“καπνούς”, κινεί μια δικαστική έρευνα.
Όμορφα!!!! Θα μου πείτε θα πρέπει τώρα να
ασχοληθούμε και με τις γελοιότητες ;
Ναι είναι η απάντηση μου, μια που οι
συγκεκριμένες γελοιότητες είναι και
επικίνδυνες. Η πρώτη γιατί παροτρύνει
εμμέσως- αμέσως τον καθένα να είναι με
το νόμο μαρτυριάρης και ο δεύτερος γιατί
υποτάσσει την πολιτική αντιπαράθεση
σε ρεμβασιστική γελοιότητα. Οι δύο αυτές
ενέργειες ανοίγουν την πόρτα σε κάτι
που όντας ανάρμοστο μπορεί να γίνει
τρόπος συμπεριφοράς και μάλιστα τρόπος
συμπεριφοράς που να έχει επίσημο
χαρακτήρα.
Είναι
η πρώτη φορά ή θα είναι η τελευταία ;
Ούτε η πρώτη φορά είναι ,ούτε η τελευταία
θα απαντήσω. Όμως είναι η πρώτη φορά που
η γελοιότητα θέλει να γίνει επίσημος
τρόπος συμπεριφοράς πολιτικών εκπροσώπων
και αυτό δεν είναι αμελητέο. Αντίθετα,
δείχνει το δρόμο που θα βαδίσουμε στη
συνέχεια. Και ο δρόμος αυτός είναι πολύ
ολισθηρή κατηφόρα χωρίς υποτυπώδη
φρένα. Εν τέλει, μπορεί να μην μπορούμε
να αντιμετωπίσουμε την κατάπτωση της
κοινωνίας μας γιατί είναι πολύ δύσκολο
θέμα, τουλάχιστον δεν θα πρέπει να
αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι θα
μεταστραφεί σε κάτι που πλέον θα φαντάζει
ως γελοιότητα ; Όταν οι άρχοντες της
κοινωνίας μας κινούνται προς αυτή, δεν
θα πρέπει να υπάρχει μια άμυνα που να
τους συγκρατεί ;
Όταν
ο εκπρόσωπος του λαού στη βουλή ,πέφτει
στο επίπεδο του χαφιεδάκου της γειτονιάς,
αυτό προχωρά σε κάποιο επίπεδο τα
πράγματα ; Κυρίως , αποκαθιστά κάποια
εμπιστοσύνη ότι σοβαρότερα προβλήματα
θα έχουν κάποια τύχη να επιλυθούν ;
Δεν
ξέρω αν η κατάπτωση μας έχει πιάσει
τέρμα ή αν έχουμε να δούμε ακόμα
“ενδιαφέροντα” κεφάλαια. Όμως αυτό
που καταλαβαίνω είναι ότι ανοίγονται
μπροστά μας δύο δρόμοι : ο ένας φλερτάρει
επικίνδυνα με την μη επιστροφή σε
οποιαδήποτε μορφής κανονικότητα και ο
δεύτερος να συγκρατήσουμε το αίσχος
να μην γίνει οριστικά επαίσχυντο.
Σε
κάθε περίπτωση αντιμετωπίζουμε σαν
κοινωνία το φάσμα μιας καταστροφής πολύ
χειρότερης από την καταστροφή των ήδη
πενιχρών εισοδημάτων μας, την πιθανότητα
να χάσουμε και την ψυχή μας. Αυτή η
πιθανότητα δεν έχει περιθώρια επανάκαμψης
και οι συνέπειες της είναι ριζικές και
ανεπανόρθωτες!!!
