Ενώ το κοινωνικό δρώμενο περνάει από μια παρατεταμένη ταραχή, σαν βαρκούλα που παλεύει με τα κύματα μια πραγματικότητας, που δεν θα την έλεγες ευχάριστη, οι “ναυαγοί” τριγυρίζουν θυμωμένοι μέσα στη βάρκα, ως συνήθως, βρίζοντας ο ένας τον άλλον σε ποια πλευρά της βάρκας θα καθίσουν. Συνεχώς ενημερώνονται, μήπως κάποια είδηση της τελευταίας στιγμής, τους βοηθήσει να διαλέξουν την θέση που θα καθίσουν με μεγαλύτερη ασφάλεια, όμως αγνοούν, ότι η βάρκα βάζει νερά και σε λίγο θα παλεύουν με τα κύματα, δίχως βάρκα, δίχως θέση, μόνοι τους και χωρίς καμιά ασφάλεια.
Αυτά όμως συμβαίνουν σε κάποια άλλη παράπλευρη πραγματικότητα, με την οποία δεν έχουμε άμεση σχέση, άρα δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα ουσιαστικό. Δυστυχώς!
Στη δική μας όμως πραγματικότητα, που όλα είναι σαφώς πιο τακτοποιημένα, μπορούμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις για εκείνο που συμβαίνει στη δική μας βάρκα,-ως συνήθως παρατηρήσεις κάνουμε-, που δεν είναι επίσης ευχάριστες. Διότι το ευχάριστο συνήθως έχει μια αυτάρκεια μέσα στο παρόν και το ζεις, ενώ αντιθέτως το δυσάρεστο, επειδή δεν μπορείς να το τακτοποιήσεις εύκολα, έχεις μεγαλύτερη ανάγκη να το συζητήσεις.
Λοιπόν...
Η παραδοσιακή αριστερά έχει εδώ και αρκετό καιρό πετάξει “λευκή πετσέτα” και ακολουθεί βουβή και αποσβολωμένη αυτό που συμβαίνει, εκφράζοντας όταν αποφασίζει να μιλήσει, ένα ανούσιο και δίχως έμπνευση λόγο. Απλώς δεν έχει κάτι να πει και μιλάει απλώς για να δικαιολογήσει την ύπαρξη της. Αυτό δεν είναι απρόσμενο μια που οι ιδεολογικές αυταπάτες κάποια στιγμή τελειώνουν και δεν μπορείς να υψώνεις την φωνή σου σε πράγματα που όταν καλείσαι να τα ανατρέψεις, θα κάνεις ακριβώς τα ίδια με εκείνα που κατηγορούσες.
Ξεκομμένη από τα άκρα της, που δεν μπορεί να υποστηρίξει πλέον, ούτε με μια συμβατική συμπάθεια, αναγκάζεται ακόμα και όταν ελάχιστες φωνές προσπαθούν να την συνετίσουν, να απορρίπτει οτιδήποτε αντιδρά, επειδή πια τις φαίνεται εντελώς ξένο με την πορεία της .
Αλλά και αυτά τα περιβόητα άκρα της δεν διαφέρουν από αυτή. Οι χώροι της άκρας αριστεράς μέχρι τον αναρχικό χώρο , απολαμβάνουν τις πολυποίκιλες διασπάσεις τους και μια φραστική λογοδιάρροια, που δεν αντιπροσωπεύει τίποτα και κανένα, με μια υπεροψία, που σε τίποτα δεν δικαιολογεί την φτώχεια τους. Δεν αρκεί πλέον να διακηρύσσεις την πρόθεση σου για ένα διαφορετικό κόσμο, στο βαθμό που δεν μπορείς να διαφέρεις σε τίποτα από τον κόσμο που ζεις, ούτε έχεις κάτι το διαφορετικό να παρουσιάσεις. Τα λόγια είναι καλά όταν εκφράζουν κάτι ζωντανό, κάτι φρέσκο, κάτι που να είναι συνολικά διαφορετικό. Το ουσιαστικό πλεονέκτημα της Αριστεράς συνολικά, ήταν η πρόθεση της να αλλάξει τον κόσμο ριζικά και επί της ουσίας. Όχι μόνο υλικά, αλλά και πνευματικά. Η αριστερά δεν έχει πια καμιά πρόθεση για να πράξει κάτι τέτοιο. Αυτό που κάποτε ισχυριζόταν ότι θα κάνει και μιλάμε κυρίως για τα πιο ακραία και ζωντανά κομμάτια της, σήμερα είναι απλά νεκρό γράμμα.
Ενώ λοιπόν τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει, δεν μας δημιουργεί καμιά έκπληξη, ότι συνεχώς βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους ,που μας είχαν συνηθίσει αλλιώς, να αποκτούν καινούργιες συνήθειες και πιστεύω. Κάτι που σταδιακά ξεκίνησε με την οικονομική κρίση και συνεχίζεται εν τω μέσω της υγειονομικής. Επίσης, δεν μας δημιουργεί σοβαρή απορία του, πως μια σειρά από παλιές προτάσεις, που η ιστορία τις έχει απαντήσει, να επανέρχονται στο προσκήνιο, σαν κάτι το νέο και διαφορετικό και να αποκτούν οπαδούς φανατικούς. Καινούργιοι διαχωρισμοί εμφανίζονται στο προσκήνιο, καινούργιοι όροι προσπαθούν να εξηγήσουν εκ νέου, αυτό που πάντοτε γνωρίζαμε με διαφορετικό όνομα .Το αρνητικό, εν ολίγοις, ανακυκλώνει την πραμάτεια του , αλλά όσο και να προσπαθεί να παρουσιαστεί με διαφορετικά φορέματα, αρνητικό παραμένει.
Φαίνεται τώρα, ότι επειδή οι αλλεπάλληλες κρίσεις και αστοχίες ευαισθητοποιούν ακόμα και όσους κοιμόντουσαν για χρόνια και τώρα αποφάσισαν να ξυπνήσουν, οι δεξιές και ακροδεξιές “ρητορείες” προσφέρουν ένα καταφύγιο σε αυτές τις αφυπνισμένες συνειδήσεις, που ονειρεύονται ένα κόσμο, που να έχει μια αυτο-ανακυκλούμενη ευταξία και θα περιθωριοποιήσει, ότι είναι έξω από την αντίληψη και ανοχή του. Λυπηρό σαν έκβαση, αλλά όχι πρωτόγνωρο. Δυστυχώς η ιστορία μας έχει προετοιμάσει και για τέτοια πισωγυρίσματα, που πάντοτε κατέληξαν σε δράματα.
Η κοινωνία μέσα στη οποία ζούμε, έχει αποκτήσει κάποιες σταθερές ιδιομορφίες, που φαίνεται ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό στο πόσο ριζικά καθορίζουν την συνείδηση της κοινωνίας και των ατόμων που την απαρτίζουν.
Μια άκριτη και πολυεπίπεδη τεχνολογική ανάπτυξη, ρυθμίζει πλέον όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Μέσα της έχει ενσωματώσει όλο τον παλιό κόσμο, δημιουργώντας καινούργια δεδομένα μέσα στα οποία ζούμε. Μια καινούργια συνείδηση που συνδέει τον άνθρωπο με την μηχανή και τις περισσότερες φορές εξαρτά τον άνθρωπο από αυτή. Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί τον εαυτόν του ανεξάρτητα από τα μηχανήματα και από τις τεχνολογικές επιτεύξεις . Η τεχνολογία και ο άνθρωπος έχουν αποκτήσει πλέον “οικογενειακές” σχέσεις.
Σε αυτό τον καινούργιο και από πολλές απόψεις “θαυμαστό” κόσμο, κυρίαρχο λόγο έχει ο Ειδικός Τεχνολόγος, που ορίζει σε όλους τους τομείς εκείνο που πρέπει να γίνει, επειδή είναι ο γνώστης. Τα μυστικά και τέχνη του τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να επικοινωνηθούν. Είναι ο σύγχρονος μάγος που τα μαγικά του προκαλούν τον θαυμασμό και την υπακοή των αμύητων. Μόνο που είναι μάγος μόνο κατ΄όνομα. Στη πραγματικότητα είναι ένας έξυπνος nerd, που σκέφτεται με αλγόριθμους και ζει μέσα σε ένα άψυχο σύμπαν.
Το βιοτεχνολογικό περιβάλλον δεν έχει πολλά περιθώρια για κοινωνικές ελευθερίες. Περιορίζεται σε κάποιες στοιχειώδεις που δεν το απειλούν. Η διασκέδαση, το τυχαίο, η αμφισβήτηση, οι σχέσεις, η υγεία, η πολιτική, η επιστήμη και η θρησκεία, θα πρέπει να πρέπει να έχουν την υψηλή εποπτεία του και να κατευθύνονται εκεί που αυτό θέλει.
Το τεχνολογικό “θαύμα” κάνει την παρουσία του αισθητή παντού. Στο δρόμο, στη δουλειά, στο τρόπο που θα αξιοποιήσεις τον ελεύθερο χρόνο σου, τον τρόπο με τον οποίο θα κοιμηθείς, τον τρόπο που θα ξυπνήσεις. Σε εξυπηρετεί με όλους τους τρόπους και ζητά από σένα να του αφιερώνεσαι και να μην το αμφισβητείς.
Μέσα σε αυτό τον κόσμο ο άνθρωπος καταναλώνει τα τεχνολογικά εμπορεύματα με ιδιαίτερο πάθος, περιμένοντας με αγωνία την αναβάθμιση του κινητού τηλεφώνου, για να βγάλει καλύτερες selfi φωτογραφίες
Το τεχνολογικό “θαύμα” υπάρχει σαν κάτι υλικό και άυλο μαζί , σαν σκέψη και πράξη, που μέσα από τις τις πολυποίκιλες εκφάνσεις του, συνεχώς κρύβει ότι ο δρόμος που έχει ακολουθήσει είναι δίχως επιστροφή και όλοι εμείς είμαστε δίχως επιστροφή μέσα σε αυτόν.
Έτσι μέσα σε μια τέτοια συνθήκη, τι θα μπορούσε να πει η Δεξιά και η Αριστερά; Αφού η μεν Δεξιά πάντοτε επιζητούσε κάτι τέτοιο, για να μπορεί μέσα του να κοιμηθεί με ασφάλεια το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας που έχει αφιερώσει την ζωή της. Η δε Αριστερά, πιστή λάτρης, της επιστήμης της τεχνολογικής προόδου και της οικονομικής σκέψης, ως μόνο ουσιαστικό εχθρό της αναγνωρίζει την περιοχή που αμφισβητεί την αιτιοκρατία. Συμφωνούν λοιπόν και οι δύο σε ένα αποστειρωμένο κόσμο, απλώς διαφωνούν στο χρώμα και σε κάποιους παραμέτρους του τρόπου που θα κινηθεί η οικονομία. Η παρούσα υγειονομική κρίση απλώς απέδειξε το πόσο ταχύτατα και οι δύο παραμέρισαν τις οποιεσδήποτε αντιθέσεις τους ενστερνιζόμενες με κοινή συμφωνία το αναπόφευκτο .
Έχει πλάκα να τους βλέπεις να διαφωνούν σε εκείνο που εντέλει και οι δύο αποδέχονται δίχως καμιά αντίρρηση. Εκεί που ο κόσμος καταλαμβάνεται δίχως αντίσταση και παραδίνεται στα χέρια της ρηχής επιστημοσύνης, στο όραμα μιας υποτιθέμενης προόδου, στις δαγκάνες του τεχνολογικού “θαύματος”, σε μια ανούσια καθημερινή ζωή δίχως περιεχόμενο και νόημα , δεν υπάρχει πλέον θέση για αποτυχημένους διαχειριστές. Το βιοτεχνικό επιμελητήριο μπορεί να φέρει πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Το πολιτικό σύστημα με τον τρόπο που γνωρίζαμε έχει πεθάνει, αλλά ακόμα δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Μαζί του πεθαίνουν και οι ετικέτες του μαζί με τις σφραγίδες τους.
Από παλαιότερα, στις αρχές του 20 του αιώνα, αρκετοί προέβλεψαν, ότι αυτός ο άκρατος ρασιοναλιστικός υλισμός, που σταδιακά κατελάμβανε όλη την σκέψη της ανθρωπότητας, δεν θα έφερνε καλά αποτελέσματα. Τίποτα δεν στάθηκε ικανό να τον ανατρέψει ή έστω να το περιορίσει. Τώρα πλέον ο τρόπος ζωής που έχει δημιουργήσει, φαίνεται τόσο συμπαγής και ολοκληρωτικός, που δύσκολα μπορεί κάποιος να τον κρίνει, έστω και επιφανειακά, δίχως να θεωρηθεί ανόητος. Δεν έχουμε ηττηθεί μόνο στο υλικό πεδίο, δυστυχώς μας έχουν αλώσει την ίδια την σκέψη. Δεν μπορούμε πλέον να σκεφτούμε διαφορετικά και αυτό είναι το πιο δυσάρεστο. Φυσικό λοιπόν είναι, μια επαναλαμβανόμενη μιζέρια στη σκέψη και στη πράξη, να μη μπορεί να αγγίξει την ουσία σε αυτό που συμβαίνει κάθε στιγμή και να καθίσταται έρμαιο στις ορέξεις της.
Στη τελική, αυτό θα πάρεις, όταν έχεις πουλήσει τον εαυτό σου πολύ φτηνά για το υλικά πρόσκαιρο και έχεις αποκλείσει την ψυχή σου από την περιπέτεια της ελευθερίας, της αγάπης, του αιώνιου !!!
