Σελίδες

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Ο ανίκητος «εχθρός».

«Τώρα θα καταλάβουν γιατί φοβούνται την νύκτα»
Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις μέσα στη ζωή που σε κάνουν  να μένεις άφωνος. Είτε από έκπληξη, είτε από φόβο. Πράγματα ανεξήγητα. Κάθε απόπειρα κατανόησης τους, προσκρούει σε ένα αδιαπέραστο τείχος. Εκεί η λογική δεν έχει πια λόγο, η επιστήμη σηκώνει «τα χέρια ψηλά» και περί άλλων τυρβάζει. Υπάρχει όμως ένα, που το τρέμουν όλοι. Όλοι ανεξαιρέτως. Πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και βλάκες, νέοι και γέροι- αυτοί οι τελευταίοι κάπως περισσότερο- οι μορφωμένοι και οι αμόρφωτοι, οι λογικοί και όσοι είναι παράλογοι, οι πιστοί αλλά και οι άπιστοι. Μπροστά του όλοι μας παραλύουμε. Υπάρχει μέσα σε αυτό το κάτι, Κάτι, που μας ξεπερνά και μας φοβίζει ,όσο και μας θλίβει αφόρητα. Είναι ο ανίκητος «εχθρός», ο θάνατος.
Το απώτατο μυστήριο, η κατάρα του ανθρώπου. Το μαύρο σύννεφο που πλανιέται μέσα σε όλες τις ψυχές και που όλοι προσπαθούμε να στριμώξουμε στις πιο σκοτεινές γωνίες της ύπαρξης μας. Αυτό για το οποίο αρνούμαστε να μιλήσουμε, δημόσια αλλά και ιδιωτικά, γιατί ο φόβος που προκαλεί επισκιάζει τα πάντα.
Το απόλυτο μυστικό της ύπαρξης.
Τι κάνει μια ζωή να σταματήσει τελεσίδικα, δεν το γνωρίζουμε. Τι συμβαίνει μετά, αν συμβαίνει κάτι, ούτε και αυτό το γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε καλά, είναι ότι όλοι θα περάσουμε από αυτό το κατώφλι αργά ή γρήγορα, με επώδυνο ή ανώδυνο τρόπο. Αυτό που επίσης γνωρίζουμε, είναι την ριζική απώλεια όσων έχουμε χάσει. Είναι επίσης σίγουρο, ότι κάποιους θα χάσουμε στην διάρκεια της ζωής μας .Έτσι γνωρίζουμε και την θλίψη που αυτό επιφέρει. Πέραν τούτου ουδέν.
Α!!! υπάρχει και κάτι άλλο επίσης σημαντικό. Ο θάνατος έρχεται να ρίξει φως στη ζωή αυτού που έφυγε. Θα τον σκεφτούμε με άλλον τρόπο, πιο ουσιαστικό. Πιθανόν να συγχωρήσουμε τα σφάλματα του, που μπορεί να μας πλήγωσαν. Θα εξάρουμε τα προτερήματα του, που ενόσω ζούσε, μπορεί να περνούσαν απαρατήρητα. Ο θάνατος με κάποιο ιδιότυπο τρόπο θα ρίξει φως στη ζωή που πέρασε. Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε την απώλεια και το πόνο που αυτή προκάλεσε και θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας, γνωρίζοντας ότι κάποτε θάρθει και η δική μας σειρά, πράγμα που δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε αλλά που μας στοιχειώνει.
Η κάθε γενιά που εμφανίζεται σε αυτήν την γη, αντιμετωπίζει το γεγονός του θανάτου σαν να μην έχει υπάρξει προηγούμενα. Δεν της παραδίδεται τίποτα άλλο από την θλίψη και δεν παραδίδει τίποτα περισσότερο από θλίψη. Ευτυχείς όσοι κατορθώνουν να τον αντιμετωπίσουν με γαλήνη και σθένος και όχι μέσα στον τρόμο που προκαλεί.

«Θάνατε, πιες όσο θες, πάρε όποιον θες, δεν θα μας πάρεις τις ψυχές.»

Αφιερωμένο στον φίλο μου τον Νίκο που έφυγε νωρίς και ξαφνικά μέσα στο καλοκαίρι, αλλά και στη Πέγκυ και τον πατέρα μου. Δεν ξεχνώ !!!



Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...