Σελίδες

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

Θραύσματα σκέψεων


Οι Γνωστικοί, ένα προχριστιανικής προέλευσης μυστικιστικό και φιλοσοφικό κίνημα, με τεράστια επιρροή στη εποχή του και όχι μόνο,πίστευαν, ότι ο κόσμος της ύλης, το σώμα αλλά και ο ίδιος ο πλανήτης, ήταν μια φυλακή. Μια φυλακή, που είχε κατασκευάσει μια κατώτερη και φθονερή θεότητα. Αυτό που είχε πραγματικό νόημα και αξία, ήταν μόνο το πνεύμα. Σκοπός τους ήταν να δραπετεύσουν από την ασφυκτική αυτή συνθήκη και για να το πετύχουν εφάρμοζαν μυστικές τεχνικές, που ουδέποτε έγιναν γνωστές. Διώχτηκαν ανηλεώς από Ρωμαίους και την επίσημη χριστιανική εκκλησία, αν και αρκετές από τις κοινότητες τους επέζησαν, τουλάχιστον, μέχρι το Μεσαίωνα.

Το αντίπαλο δέος τους ,οι Χριστιανοί, αντίθετα, πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι ο κόσμος είναι το πραγματωμένο βασίλειο του Θεού. Ο άνθρωπος δοκιμάζεται και ενδίδει λόγω αδυναμίας του, στο κακό. Έτσι με τον τρόπο του “μαυρίζει” αυτό που είναι τέλειο, φτιάχνοντας την προσωπική και κοινωνική του καταδίκη.

Ο Διαφωτισμός, ήρθε και έφερε ένα τέρμα στις παραπάνω μεταφυσικές θεωρήσεις του κόσμου, αναδεικνύοντας το άνθρωπο και την Λογική, σαν τον καθοριστικό παράγοντα κατασκευής του κόσμου. Ο κόσμος πια δεν ήταν το προϊόν θεών και μυστικιστικών θεωρήσεων, αλλά αποτέλεσμα συμπαντικών νόμων που μέσω των επιστημών έπρεπε να διερευνηθούν και με την αξιοποίηση τους να οργανώσουν ανάλογα και τις κοινωνίες. Ο άνθρωπος μπορούσε ο ίδιος να ορίσει την μοίρα του, μέσω μιας επιστημονικής γνώσης στέρεης και αδιαμφισβήτητης. Στηριζόμενος στα προσόντα και την εξυπνάδα των δυνάμει ισοτίμων μελών των κοινωνιών. Ανέδειξε την Δημοκρατία σαν το πολιτικό του σύστημα και έστρεψε την ροή του κόσμου, σε μια εντελώς νέα εποχή.

Ο κόσμος απομαγεύτηκε από τον πνευματικό του χαρακτήρα, έχασε τα μυστήρια του και η υλική του υπόσταση απέκτησε πρωτεύοντα ρόλο. Όλα πια είναι εξηγήσιμα ή προσπαθούν να είναι.


Οι τρεις αυτές ερμηνείες περί του κόσμου και της ύπαρξης του, μάχονται κρυφά και φανερά αιώνες τώρα. Δεν έχει σημασία αν η τελευταία φαίνεται πρακτικά να έχει κερδίσει το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, στη πραγματικότητα εξακολουθούν να μάχονται.
Μια που οι ερμηνείες, είναι σαν τις κορυφές του παγόβουνου, κρύβουν δηλαδή ένα τεράστιο υπόγειο βάθος ψυχικών προτιμήσεων, η διάχυση τους μέσα στο σύνολο των ανθρώπων,τις περισσότερες φορές καθιστά δύσκολο να γίνει αντιληπτό, με ποιόν τρόπο κάποιος-α προτιμά αυτή ή την άλλη. Ή πάλι, γιατί πολλές φορές δανείζεται στοιχεία και από τις τρεις. Οι γραμμές της ιστορίας χάνονται στα βάθη του χρόνου, αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι φαίνεται ότι επιλέγουμε ,όχι με γνώμονα τη λογική, αλλά με γνώμονα μια βαθύτερη ψυχική δόνηση. Στη συνέχεια η λογική έρχεται για να την ερμηνεύσει. Σπανίως το κατορθώνει επαρκώς.

Το ερώτημα, λοιπόν παραμένει : Τι είναι ο κόσμος ;

Μια φυλακή, ένα βασίλειο του κακού, που δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε, τουλάχιστον με τρόπους γνωστούς και οικείους ; Η ύλη είναι η κατάρα που μας κατατρέχει ;

Ένας παράδεισος, που η ματαιοδοξία μας απειλεί να καταστρέψει ;

Ή μήπως είναι μόνο, αυτό που οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται και οι προσπάθειες που κάνουμε για να τον μεταμορφώσουμε ;

Μήπως μπορεί να είναι και τα τρία μαζί και επειδή απλώς είμαστε ακόμα σε παιδική ηλικία, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα μυστήρια του ;

Είμαστε στο κέντρο μιας υπαρξιακής δίνης και σύγκρουσης, που είτε αποστρέφουμε το βλέμμα μας γιατί μας συνθλίβει, είτε βουτάμε μέσα της και μπορούμε να χάσουμε τα πάντα.

Δεν μπορώ να απαντήσω, αν και έχω την προτίμηση μου. Το σίγουρο είναι, ότι σε όλους μας ζητιέται να τον ζήσουμε. Αυτό πρέπει να έχει κάποιο κρυφό νόημα. Αυτή η σκέψη βάζει, βέβαια, άλλα ερωτήματα, όπως φερ’ ειπείν, από ποιους μας ζητιέται και για ποιο λόγο, αλλά αυτά δεν είναι της ώρας. Ας μην είμαστε απαισιόδοξοι, ας λύσουμε τα πρώτα και πάμε και πιο βαθιά. Βήμα -βήμα που λέει και ένα φίλος και μας σπάει τα νεύρα.

Ο Κόσμος έχει μια φανερή ερμηνεία και κρυμμένα μυστικά. Την φανερή του ερμηνεία την γράφουν τα βιβλία της ιστορίας του, τα κρυμμένα μυστικά του τα ανακαλύπτουν, όσοι δεν εμπιστεύονται τις φανερές ερμηνείες του.



Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018

Τα “μυστήρια” των Αθηνών.







Michael Nash 1946



Μήνας Σεπτέμβριος. Μια εκνευριστική ζέστη προσπαθεί με νύχια και δόντια να εισβάλλει στη υποτιθέμενη αρχή του φθινοπώρου. Το κατορθώνει δυστυχώς. Ανεμιστήρες και οι ρυθμιστές του αέρα μας, δουλεύουν ακατάπαυστα. Ο καιρός είναι απέναντι μας. Δεν μας πτοεί τίποτα, όμως. Συνεχίζουμε να υπάρχουμε. Αυτοί που διέκοψαν επανήλθαν με τα μούτρα κατεβασμένα, γιατί τελείωσαν οι διακοπές τους. Είναι σαν να μην έφυγαν ποτέ. Βγήκαν στο προαύλιο του ιδρύματος και επανέρχονται στα κελιά με την δυσάρεστη αίσθηση ενός παρατεταμένου εγκλεισμού. Ένα πακέτο λογαριασμοί τους περιμένουν στη είσοδο, για να τους καλωσορίσουν στη πραγματικότητα της ζωής τους. Τα κεφάλια μέσα, αδέλφια μου, η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, που έχει προ πολλού χάσει το νόημα του. Οι τράπεζες έχουν αναλάβει να εμπνεύσουν με πειστικό τρόπο, αυτό που στερείται ουσίας.

Α! είναι και η εργασία. Δυσεύρετη στις μέρες μας, κάνει ευτυχισμένους όσους την έχουν και δυστυχείς, όσους δεν την έχουν. Γιατί το χρηματικό καύσιμο, δίνει άλλο χρώμα σε μια φτωχή ζωή, που δεν μπορεί να αποκαταστήσει επαφή με κάτι πιο ουσιαστικά ενδιαφέρον. Όμως, δεν πειράζει. Δεν θα μας πτοήσουν τώρα, μερικά ψιλο-προβλήματα, που στη πραγματικότητα απασχολούν κάποιους ελαφρά περίεργους και δυσάρεστους τύπους, που τις ελεύθερες ώρες τους, έχουν αποφασίσει να σπάνε τα νεύρα των υπολοίπων συνανθρώπων τους , με κενές “αερολογίες”. Μήπως έχουν κάποια λύση για όσα λένε ; Σαφώς και όχι. Εδώ “ειδικοί” σε όλα τα θέματα, έχουν αποδείξει ότι ο κόσμος, μόνον έτσι μπορεί να κινηθεί: Εργασία , φράγκα και κατανάλωση. Δεν μπορεί αλλιώς. Τελειώσαμε με αυτό, το έχουμε λυμένο.

Σίγουρα ο Σεπτέμβριος είναι δύσκολος μήνας ! Αρκετά διαφορετικός από τον Μάιο, μια που ο Μάιος εκτός του ότι είναι φανερά και πέρα κάθε αμφιβολίας ανθισμένος, μεταφέρει μέσα του την προοπτική ενός εκρηκτικού καλοκαιριού. Όπως και να το κάνεις, αυτή είναι μια διαφορετική προοπτική. Καλοκαίρι, θάλασσα, μπάνιο, φλέρτ στα κοσμικά στέκια, διακοπές. Υπάρχουν βέβαια και δυσάρεστες όψεις. Μπορεί να μπει κάποια φωτιά, εδώ ή εκεί, να καεί κάποιος ή κανένα σπίτι, να έχει πολύ ζέστη. Όμως και αυτά αντιμετωπίσιμα είναι. Έχουμε αεροπλάνα να σβήσουν τις φωτιές, πολιτικές προστασίες, ικανές να διασφαλίσουν την σωτηρία μας, ωραία λόγια σε περίπτωση μιας “στραβής” να απαλύνουν τον πόνο μας. Μην είμαστε αχάριστοι.

Αυτός ο Σεπτέμβριος, όμως έχει και δώρα. Επειδή καταλαβαίνει, ότι είναι δύσκολος, ήρθε με τα δώρα του. Αρχικά, δεν έχουμε πια κρίση. Βγήκαμε από τα μνημόνια. Αυτό μπορεί να μην περιορίσει δραματικά το ύψος των λογαριασμών, ή να κάνει καλύτερη την προσωπική ζωή του καθενός, όμως σε επίπεδο μακρο-οικονονομίας, δίνει δραστικές ανάσες. Το κράτος ανακάμπτει. Μπορεί να μην το βλέπει κανείς άλλος, αλλά το βλέπει το ίδιο και αυτό είναι αρκούντως αρκετό. Κάποια στιγμή θα το δούμε και οι υπόλοιποι.

Άλλο δώρο είναι ότι μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο. Και μάλιστα όχι μόνο σε εθνικές εκλογές, αλλά και σε δημοτικές και για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Αυτό από μόνο του είναι φοβερό γλέντι ! Πύρινες ομιλίες πολιτευτών, θα ακούγονται σαν μουσική στα αυτιά μας. Θα χορτάσουμε υποσχέσεις για καλυτέρευση της ζωής. Θα δούμε το πάθος να ανδρώνεται από όλες τις πλευρές, με μια ποιότητα που σίγουρα θα την μνημονεύουμε για χρόνια. Οι δυσαρεστημένοι της τωρινής διακυβέρνησης, δεν θα σχίζουν πια τα ιμάτια τους για το χάλι της χώρας και να παίρνουν zanax το βράδυ για να κοιμηθούν,αλλά γιατί θα ονειρεύονται το σαφώς καλύτερο αύριο. Θα δικαιωθεί και ο Αρκά, που τα τελευταία χρόνια κατάλαβε την αδικία που περνάμε και με τα σκίτσα του, στηλίτευσε το άδικο.

Οι υποστηρικτές όσων ήδη κυβερνούν, με σθεναρή φωνή θα υποστηρίξουν τα ανεπανάληπτα έργα που έγιναν και θα εκθειάζουν το πόσο σοφά οι υπάρχοντες “πεφωτισμένοι ηγέτες” μας, οδήγησαν το πλοίο της κοινωνίας, σε ασφαλή λιμάνια. Εκείνα που ήταν, πάντως, τα καλύτερα. Να το λέμε αυτό.

Τι ευδαιμονία,θεέ μου, έχουμε να ζήσουμε πάλι !! Αυτό και μόνο αυτό, αρκεί, για να αναπτερωθούν οι ελπίδες μας. Για να αντιμετωπίσουμε ένα επερχόμενο δύσκολο χειμώνα.

Όμως υπάρχει και κάτι τελευταίο. Σαν κερασάκι στη τούρτα, έρχεται να συμπληρώσει, μια ομολογουμένως ευάερη και ευήλια προοπτική :θα αυξηθούν τα μεροκάματα και μάλλον δεν θα κοπούν άλλο οι συντάξεις. Περίπου 20 ευρώ θα αυξηθούν. Τι να πει πια κανείς ; Πως θα αντέξουμε διερωτώμαι τόση ευτυχία ; Να δω τι θα πουν τώρα, κάποιοι αιωνίως δυσαρεστημένοι. Θα καταλάβουν το λάθος τους και θα πουν μια συγγνώμη, σφάλαμε ;
Ο Σεπτέμβριος είναι δύσκολος μήνας ,το ξανάπαμε αυτό, αλλά με όλα όσα πρόκειται να συμβούν, μάλλον θα μείνει στη ιστορία σαν ο καλύτερος.

Μυρίζει ήδη Άνοιξη !!!

Καλό καλοκαίρι.





Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...