Σελίδες

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

“Αυτό που άρχισε ως λάθος....θα καταλήξει λάθος.”









Ένα από τα πλέον κοινά βιώματα που μοιραζόμαστε ως άνθρωποι, είναι η πικρή γεύση της αποτυχίας. Η πετυχημένη κίνηση κατορθώνει να γίνεται αντιληπτή, ως μια ιδιωτική κατάκτηση, αποτέλεσμα προσωπικών ικανοτήτων. Παρ’ όλο που αυτό δεν είναι ακριβώς αληθές, διότι αν το σκεφτούμε καλύτερα, θα δούμε, ότι τίποτα δεν είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα δικό μας, η επιτυχία χρεώνεται στο Εγώ. Η ευστοχία μιας κίνησης , έχει ως προϋπόθεση την ορθή κρίση του ανθρώπου που την εκτελεί και την ικανότητα του να οργανώσει σωστά αυτό που θέλει να κάνει, αναμφισβήτητα. Όμως, δίπλα συμμετέχουν αδιόρατα πολλοί παράγοντες, που οφείλονται σε άλλους ανθρώπους, που σε κάποιο μέτρο συμβάλλουν στη επιτυχία της πράξης.

Το λάθος, άρα και η αποτυχία, το Εγώ έχει την τάση να τα μοιράζει. Να τα διαχέει αμέσως στους γύρω του ανθρώπους. Είναι οι γνωστές δικαιολογίες, που όλοι μας χρησιμοποιούμε, για να δικαιολογήσουμε αυτό που έχει πάει στραβά.

Το λάθος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για τον άνθρωπο. Εσωτερικά και εξωτερικά. Τον φέρνει σε θέση άμυνας. Του κλονίζει την αυτοπεποίθηση, του πλήττει τον εγωισμό του. Απελπισμένα, τις περισσότερες φορές, τον ωθεί να ψάχνει φανταστικούς παράγοντες, που θα το δικαιολογήσουν και θα τον βγάλουν από την δύσκολη θέση. Αλλά και στον εξωτερικό κόσμο, το λάθος που κάνουμε μετράει. Χάνουμε πρόσωπο, η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μας κλονίζεται, νοιώθουμε βλέμματα που πλέον μας κοιτάζουν επιφυλακτικά. Ενώ στη επιτυχία όλοι ζητούν να “φωτογραφηθούν” με τον νικητή και να αποδείξουν ότι και αυτοί κάπου συνέβαλλαν, στη αποτυχία είμαστε μόνοι μας στη σκηνή και ζητάμε απελπισμένοι βοήθεια από τους θεατές.

Είναι γνωστό, ότι ως άνθρωποι, μπορούμε να αντιληφθούμε ένα μέρος της πραγματικότητας. Αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας , είναι μέρος αυτού που συμβαίνει πραγματικά. Ίσως και να είναι ένα πολύ μικρό μέρος. Αν σε αυτό προσθέσουμε, το που και με με ποιόν τρόπο αναπτυχθήκαμε, την καλλιέργεια μας, με ποιους συναναστραφήκαμε, τότε γίνεται αμέσως αντιληπτό , ότι η λαθεμένη κρίση μιας κίνησης ή των περισσότερων κινήσεων στη ζωή μας ,είναι κάτι που θα πρέπει να το είχαμε ως δεδομένο. Πιθανόν, βαθιά μέσα μας να το έχουμε, αλλά αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Αυτό που μας εμποδίζει είναι απλά ο εγωισμός μας, η εικόνα που με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να συντηρήσουμε για τον εαυτόν μας. Μια εικόνα που τις περισσότερες φορές είναι απλά ψευδής. Αυτός είναι και ο λόγος που αρνιόμαστε πεισματικά να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας κυρίως στους άλλους και πρωτίστως στους εαυτούς μας.

Λάθη είναι δεδομένο ότι θα γίνουν. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτά τα λάθη μπορούν να διορθωθούν.

Όσο και αν φανεί απαισιόδοξο, τα λάθη δεν μπορούν να διορθωθούν. Συνέβησαν, γιατί δεν μπορούσαμε να έχουμε την συγκεκριμένη στιγμή που πράτταμε, μια πιο επιτυχημένη προσέγγιση σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Αν λάβουμε υπόψιν την εμπειρία θα δούμε ότι αυτό που ξεκίνησε λανθασμένα, το πιο πιθανόν είναι να το ακολουθήσουν επίσης λανθασμένες κινήσεις.
Σχετικές επιδιορθώσεις ενός λάθους μπορούν να υπάρξουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι το λάθος θα πάψει να υφίσταται. Απλώς περιορίζεται η καρκινική του επέκταση.
Κινήσεις συγκάλυψης του αρχικού λάθους, με καινούργια λάθη. Σπανίως, ο άνθρωπος έχει την οξυδέρκεια να να αντιληφθεί την αστοχία του, πόσο μάλλον να την διορθώσει. Η διόρθωση απαιτεί δύο πράγματα : γενναιότητα παραδοχής του λάθους αφ’ ενός και επιστροφή στη αρχή της κίνησης αφ’ ετέρου. Πράγματα δηλαδή δύσκολα από “χέρι”.



Οι άνθρωποι που μπορούν να λειτουργήσουν αυτούς τους δύο παράγοντες είναι μειονότητα μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Εκεί βρίσκεται και το μυστικό, κατά την γνώμη μας, των ατελείωτων συγκρούσεων μέσα στον κοινωνικό ιστό. Σωρεία λαθών από ανθρώπους που αδυνατούν να τα αναγνωρίσουν, αλλά και να αναιρέσουν την αρχή που τους οδήγησαν σε αυτά τα λάθη.

Τα λάθη έχουν διαφορετικό σημείο εκκίνησης για τον καθένα. Η εκκίνηση αυτή καθορίζει την ποιότητα του λάθους και την δυναμική του. Τις περισσότερες φορές καθορίζει και το ανεπανόρθωτο του χαρακτήρα του ανθρώπου που τα κάνει. Κάποιες αιτίες λαθών είναι οι εξής:

Πνευματικός εγωισμός – Πάθος – Ασέλγεια – Φιλοδοξία- Βουλιμία- Κακή κρίση- Ηλιθιότητα- Τάση για εξουσία- Συναισθηματική ανεπάρκεια -Μίσος- Υποτίμηση- Ελιτισμός......
Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Μπορεί να προσθέσει ο καθένας ότι θέλει ανάλογα με την προτίμηση και την εμπειρία του.

Το λάθος δεν έχει επίπτωση μόνο σε αυτόν που το κάνει, αλλά και στο γύρω από αυτόν περιβάλλον. Για αυτό τον λόγο, πρέπει να το σκεφτόμαστε όχι σαν προσωπική υπόθεση, αλλά και σαν άλυτο κοινωνικό ζήτημα, με συνέπειες που αφορούν όλους μας. Προφανώς με αυτό δεν έχω στη σκέψη μου την ποινικοποίηση του, αλλά την διερεύνηση της ύπαρξης του.

Εδώ, επιχειρήθηκε μια πρωταρχική προσέγγιση που έχει ως υλικό τα λάθη του γράφοντος και τα συμπεράσματα από αυτά τα λάθη.
Ελπίζω να μην κάνω λάθος στην πρόθεση μου !!!!!







Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...