Ο καλός και ο κακός λύκος.

 

Αναλύσεις επί αναλύσεων, συζητήσεις παγκοσμίως, διαδηλώσεις, ο καθένας με μια γνώμη, συγκέντρωση στρατών, οι οβίδες και οι πύραυλοι να πέφτουν, οι νεκροί πολλοί, εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό, η προπαγάνδα να έχει κτυπήσει κόκκινο. Για άλλη μια φορά πρέπει να δούμε την φρίκη να μας χαμογελά.

Όμως ο ήλιος εξακολουθεί να βγαίνει το πρωί και να μας ζεσταίνει όλους . Η θάλασσα δεν έχει πάψει να είναι μπλε και τα φύλλα από τα δέντρα αρνούνται να πέσουν και εξακολουθούν να είναι πράσινα. Υπάρχει ομορφιά τριγύρω μας. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ξυπνάνε να πάνε στις δουλειές τους με μια ανεμελιά και να αγχώνονται με τα προβλήματα τους. Ο πόλεμος δεν τους έχει αγγίξει ακόμα και δεν ακούνε τις σειρήνες να στριγγλίζουν στα αυτιά τους και να τρέχουν στα καταφύγια. Η φρίκη του πολέμου είναι μια μακρινή εικόνα που περνά από τις τηλεοράσεις και φτάνει σε μάτια που για λίγο θα γεμίσουν από φόβο, αλλά ακόμα και ο φόβος μετά από λίγο θα χαθεί. Θα πάει πιο βαθειά σε μια απρόσιτη γωνιά της ανθρώπινης συνείδησης και θα μιαίνει αθόρυβα την ανθρώπινη δραστηριότητα.

Κάποιοι είναι πιο ανθεκτικοί και κρατάνε αυτό τον φόβο με πατέντες φτηνές έξω από τον θωρακισμένο εαυτό τους. Ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να νομίζουν. Επίσης υπάρχουν και κάποιοι, πάντα υπάρχουν και αυτοί, που έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους να δημιουργούν φόβο με εκλεπτυσμένους αλλά και χονδροειδείς τρόπους και χαριεντίζονται. Είναι αυτοί, που συνήθως δημιουργούν τους πολέμους και δεν τους ξέρει κανείς ,αλλά και ούτε πρόκειται ποτέ να τους μάθει. Έχουν τους μπροστινούς τους που εξυπηρετούν τα σχέδια τους. Μόνο αυτών δυστυχώς η γνώμη και η στάση είναι αυτή που μετράει. Με μια φράση τους εξαπολύουν τον όλεθρο και μετά, όταν αλλάζουν γνώμη τον μαζεύουν. Δεν κλαίνε, δεν γελάνε, μόνο εξυφαίνουν τα δολερά σχέδια τους. Είναι οι μεγάλοι άγνωστοι, οι ιδιοκτήτες αυτού του μικρού πλανήτη, που έχει για σπορ τον πόλεμο.

Όμως αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα αλλά δυστυχώς αναλλοίωτα. Στη βάση αυτής της αιματοβαμμένης πυραμίδας δυστυχώς υπάρχουν μικρά αλεξικέραυνα, που δεν επιτρέπουν την συνείδηση να διαπεράσει μια χοντρή σε πάχος πέτσα. Έτσι ο καθένας μπορεί να λέει την γνώμη του ξέροντας ότι αυτή δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει το οτιδήποτε. Αρκεί που την είπε και σώθηκε!

Για αυτό είναι καλύτερο να πούμε μια ιστορία, μια που οι ιστορίες και πιο διδακτικές είναι, αλλά μας κάνουν να περνάμε και ευχάριστα. Για αυτούς που την έχουν ακούσει ξανά, οφείλουμε μια συγγνώμη, που θα τους κουράσουμε, αν και είναι μια ιστορία που όσες φορές και να την ακούσεις κάτι περισσότερο καταλαβαίνεις.

Υπήρχε λοιπόν ένα χωριό που οι άνθρωποι του ζούσαν μάλλον ειρηνικά. Τα βράδια μαζευόντουσαν στις φωτιές και έλεγαν ιστορίες. Τα πρωινά είχαν τις δουλειές τους. Ένας σοφός άνθρωπος ήταν ο αρχηγός τους και σε αυτόν πήγαιναν όταν είχαν προβλήματα να τους τα λύσει. Όλοι τον εκτιμούσαν και τον σεβόντουσαν και αυτός προσπαθούσε πάντοτε να κάνει το καλύτερο για το χωριό του και τους συνανθρώπους του. Άκουγε τα προβλήματα τους και προσπαθούσε να βρει την καλύτερη λύση. Με τον καιρό από όλο αυτό το αλισβερίσι πραγματικά έγινε και αυτός σοφότερος .

Μια μέρα τον πλησίασε ένα μικρό παιδί και τον ρώτησε:

-Δάσκαλε έχω μια απορία να στη πω;

-Φυσικά και να μου την πεις του είπε ο δάσκαλος.

- Υπάρχουν άνθρωποι στο χωριό μας που είναι καλοί. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που είναι και κακοί, έτσι δεν είναι ;

-Έτσι είναι. Έτσι ήταν πάντα του είπε ο δάσκαλος. Ποια είναι απορία σου όμως;

- Πως καταλαβαίνουμε τους καλούς από τους κακούς ;

-Συνήθως από τις πράξεις που κάνουν. Οι καλοί κάνουν πράξεις ωφέλιμες για τους εαυτούς τους και τους συγχωριανούς τους και οι κακοί κάνουν πράξεις που δεν ωφελούν κανένα ακόμα και τους ίδιους πολλές φορές.

-Ωραία είπε το μικρό παιδί. Αυτό ας πούμε ότι το καταλαβαίνουμε από τις πράξεις τους. Τι συμβαίνει όμως όμως όταν βλέπουμε καλούς ανθρώπους να κάνουν και κακές πράξεις και κακούς να κάνουν κάποιες καλές; Συμβαίνει και αυτό δεν είναι έτσι, ή κάνω λάθος;

-Συμβαίνει και αυτό μερικές φορές είπε ο δάσκαλος κοιτώντας με ένα κρυφό θαυμασμό το μικρό παιδί, που είχε αυτή την ωραία απορία.

-Πως συμβαίνει αυτό δάσκαλε ; ρώτησε ο μικρός . Τι αναγκάζει ένα άνθρωπο ενώ είναι καλός να να κάνει και κακές πράξεις και το αντίθετο;

Ο σοφός γέροντας χάιδεψε το κεφάλι του παιδιού με τρυφερότητα και του είπε:

-Σωστή η απορία σου. Θα σου πω. Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα καλό και ένα κακό λύκο. Αυτοί οι δύο λύκοι παλεύουν συνεχώς μεταξύ τους μέσα στον άνθρωπο. Το ποιος νικά καθορίζει αν ένας άνθρωπος θα οδηγηθεί σε καλές ή κακές πράξεις

-Ναι, πετάχτηκε αμέσως ο επίμονος μικρός. Όμως τι καθορίζει ποιος νικά σε αυτή την μάχη;

-Μια μικρή αλλά καθοριστική λεπτομέρεια. Ποιον λύκο ταΐζεις περισσότερο κάθε μέρα. Αυτός νικά στο τέλος. Κατάλαβες;

Ο μικρός φιλο-περίεργος κοίταξε τον δάσκαλο του με ένα χαμόγελο και του είπε:

-Ευχαριστώ, με βοήθησες πολύ και πήγε να συνεχίσει το παιχνίδι του ικανοποιημένος.

Δεν ξέρουμε ποιον λύκο τάισε περισσότερο στη ζωή του το μικρό παιδί και δεν θα το μάθουμε μάλλον ποτέ.

Αυτήν την ιστορία δεν την φτιάξαμε εμείς την ακούσαμε και μας έκανε εντύπωση και θέλαμε να την μοιραστούμε γιατί νομίζουμε ότι όπου και να την κολλήσεις, έρχεται γάντι.

Αλήθεια, εμείς ποιον λύκο ταΐζουμε καθημερινά και με ποια τροφή ;

ΓΑΖΑ.

Γύρω-γύρω από την Γάζα, αυτή την μικρή λωρίδα γης, έχουν μαζευτεί όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι με την “σωστή μεριά της ιστορίας”, αλλά και άλλοι που δεν ξέρουμε αν είναι στη λάθος πλευρά αυτής της ιστορίας, όμως έχουν εκ προοιμίου την μομφή δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, ότι τέλος πάντων είναι οι “δεύτεροι”, οι σκοτεινοί αυτού του κόσμου. Μέσα στη Γάζα είναι οι παλαιστίνιοι. Αυτοί πάλι ούτε καν δεύτεροι δεν είναι, αλλά μάλλον κανείς δεν τους υπολογίζει ως κάτι. Ίσως μόνο ως τρομοκράτες. Αναλώσιμοι και μοιραίοι ψάχνουν μέσα στη απελπισία τους να βρουν το δίκιο τους, που κανείς δεν προτίθεται να τους δώσει. Δίκιο μπορείς έχεις αν είσαι δυνατός και στη “σωστή μεριά της ιστορίας”, ειδάλλως μπορείς να χτυπιέσαι όσο θέλεις για να το βρεις, όμως το δίκιο σε αγνοεί. 

Είναι απλά τα πράγματα σε αυτόν τον απλό κόσμο. Μπερδεύονται βέβαια λίγο στη συνέχεια, από ιστορικές αναδρομές, πολιτικές αναλύσεις, παρεμβάλλονται κράτη, υπερδυνάμεις, συμφέροντα, ποιος φταίει σε τι, αν κάποιος έκανε πιο πολλά λάθη από τον άλλον, πόσους φόνους μετράει ο καθένας και όχι πάντοτε με αυτή την σειρά.

Όμως και αυτά δεν είναι εντελώς ξεκάθαρα, διότι ο καθένας μπορεί να τα μεταφράσει όπως θέλει και εκεί πάνω να κτίσει το παραμύθι του, ένα παραμύθι που ο κακός είναι πάντα στη απέναντι μεριά ή εντέλει σε όλους τους συμμετέχοντες.

Σε όλα αυτά ανακατεύονται και τρεις θρησκείες. Όπου ανακατεύονται και αυτές το πράγμα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο. Κανονικά δεν θα έπρεπε, μια που οι θρησκείες αποβλέπουν στη αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους και την γαλήνη της ψυχής . Φαίνεται όμως, ότι δεν αποβλέπουν πολύ σε κάτι τέτοιο πρακτικά, όταν προκύπτει ανάγκη. Διότι παραμένουν άφωνες και περιμένουν άλλοι να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Ποιος όμως ξέρει και με αυτές τι γίνεται;

Γενικά μιλώντας ο άνθρωπος αν θέλει να κάνει τα πράγματα μπάχαλο, είναι πολύ ειδικός σε κάτι τέτοιο, εύκολα μπορεί να το κάνει. Μετά αφού όλα έχουν μπερδευτεί και έχουν γίνει κουβάρι, κάθεται στη γωνιά του και σκέφτεται:

- Τι θα κάνω τώρα; Τι είναι το καλύτερο για μένα; Αυτή σκέψη δεν τον απορροφά και πολύ. Πολύ γρήγορα αποφασίζει και λέει: το βρήκα είναι απλό θα κάνω ένα πόλεμο! Αυτός ο πόλεμος θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Βγαίνει λοιπόν και το λέει και φωναχτά. Θα κάνουμε πόλεμο χωριανοί !

-Ω! λένε κάποιοι. Μπράβο πως δεν το σκεφτήκαμε και μεις αυτό.

-Ωχ! λένε κάποιοι άλλοι. Είσαι τρελός; Θα κάνεις πόλεμο;Ξέρεις τι επιπτώσεις ενός πολέμου; Θα πεθάνουν άνθρωποι, θα πονέσει κόσμος.

Επειδή συνήθως ένας πόλεμος αποφασίζεται από τους πιο δυνατούς του χωριού, όσοι έχουν τις ενστάσεις τους φροντίζουν να τις ξεχάσουν γρήγορα, γιατί μπορεί να είναι και από τα πρώτα θύματα.

Ο πόλεμος δεν ξεκαθαρίζει και πολλά θέματα αντιδικιών, όμως ξεκαθαρίζει πολύ εύκολα ποιος μπορεί να επιβάλλει την γνώμη του ως το δίκιο που οφείλουν να ασπαστούν όλοι. Αυτό κρίνεται με κάποιο τρόπο ως αρκετό στη συγκεκριμένη στιγμή, διότι βοηθά τους πάντες για λίγο καιρό να ξεχάσουν το πρόβλημα, να ασχοληθούν με τα προσωπικά τους προβλήματα δίχως ο πόλεμος να τους συννεφιάζει την ζωή και επίσης βοηθά τον νικητή να προγραμματίσει τι θα κάνει στη συνέχεια. Στη περίοδο του πολέμου όποιος διακατέχεται από ουμανιστικές σκέψεις, καλείται να προσγειωθεί σε μια πραγματικότητα που είναι αρκετά σκληρή.

Για του ηττημένους σίγουρα τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Δεν τους φτάνει που έχουν χάσει, αν έχουν και δίκιο ακόμα χειρότερα, είναι υποχρεωμένοι στη συνέχεια να ζήσουν θρηνώντας τους νεκρούς τους, που χάθηκαν αδικαίωτοι , αλλά πρέπει και να υποστούν τις συνέπειες της ήττας τους, που επίσης δεν είναι ότι το καλύτερο. Μεγαλοψυχίες δεν συνηθίζονται από την πλευρά των νικητών. Το απαγορεύει το πρωτόκολλο του πολέμου.

Ο πόλεμος συνοδεύει τον άνθρωπο από τις πρώτες μέρες της ζωής του σε αυτό τον πλανήτη. Τον καταριέται, αλλά φαίνεται συγχρόνως και να τον αγαπά. Δεν εξηγείται με άλλο τρόπο το πόσο συχνά καταλήγει στη αγκαλιά του, αλλά και πόσο εύκολα ξεχνά τις κτηνωδίες του.

Από την άλλη πλευρά τώρα, στο βαθμό που θέλουμε να είμαστε κάπως ειλικρινείς και αντικειμενικοί, όποιος είναι ενάντια στους πολέμους θα πρέπει να έχει και προτάσεις για την λύση των αντιδικιών. Επίσης το να έχεις προτάσεις δεν είναι καθόλου αρκετό, διότι αυτές οι προτάσεις θα πρέπει να συνοδεύονται με ευρεία κοινωνική συναίνεση, για να έχουν κάποια ισχύ και ανταπόκριση μέσα στη πραγματικότητα. Ειδάλλως, είναι απλώς ευγενείς προθέσεις. Πιθανώς να χρειάζεται και η βοήθεια του Θεού, εδώ που έχουμε μπλέξει.

Υπάρχουν τέτοιες ιδιαίτερες αντιστάσεις που εντέλει δεν καταφεύγουν και αυτές σε σύγκρουση; Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο πρόβλημα, που και αυτό με την σειρά του γεννά πολλά ερωτηματικά. Διότι ποιο το νόημα να προτείνεις πράγματα, να είσαι ενάντια του πολέμου και τελικώς να χρειάζεται να τα επιβάλλεις με πόλεμο ; Επιπρόσθετο μπλέξιμο.

Επειδή οι άνθρωποι όλα αυτά τα έχουν σκεφτεί επισταμένως και κάθε φορά υπάρχει και κάτι καινούργιο που εμφανίζεται και τους αναστατώνει καταλήγουν στο πόλεμο που είναι μια δύσκολη, αλλά “ανακουφιστική” λύση. Έχουν χρόνο στη συνέχεια για να κλάψουν.

Επιστρέφουμε στη Γάζα τώρα γιατί ξεφύγαμε.

Στη Γάζα τώρα τα πράγματα έχουν φτάσει στο σημείο που δεν έχει επιστροφή. Ένας κύκλος αίματος, μίσους, αδικιών, πολιτικών συμφερόντων και θρησκευτικών αντιπαλοτήτων διαμορφώνουν ένα χρόνιο δράμα. Φαίνεται ότι κανείς δεν μπορεί να λύσει αυτό το κουβάρι. Αυτοί που μπορούν δεν θέλουν και αυτοί που θέλουν δεν μπορούν. 

Μια πραγματικότητα ζοφερή που μέσα της ζουν παιδιά, γυναίκες, άντρες,πολεμιστές και οι θεατές του υπόλοιπου κόσμου που παρακολουθούν. Ένα ισχυρό κράτος το Ισραήλ, που ξέχασε τα δικά του δράματα και πλέον έχει χάσει το μέτρο σε αυτό που κάνει και στο τρόπο που συμπεριφέρεται γιατί είναι σε φάση δύναμης ή έτσι νομίζει. Από την άλλη ένα μικρός λαός που παλεύει για να υπάρξει και προσπαθεί να αντιτάξει ότι μπορεί μήπως και σωθεί από την καταστροφή.

 Από αυτό τον πόλεμο που φαίνεται να είναι μέχρι εσχάτων, το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι θα μετράνε τους νεκρούς τους, αλλά στη ουσία, κανείς δεν  θα κερδίσει. Την επόμενη ημέρα θα έχουν χάσει την ψυχή τους. Το κέρδος τους θα είναι μια καταστροφή, με όποιον τρόπο το βλέπει ο καθένας για τον απέναντι. Πολύ φτωχό κέρδος και για τους δύο. Αλλά και εμείς οι θεατές του δράματος, ενώ δεν πέφτουν οι οβίδες, οι πύραυλοι και βόμβες φωσφόρου στη γειτονιά μας και στα σπίτια μας, νομίζουμε ότι παραμένουμε ίδιοι. Παραμένουμε όμως; Ποιος ξέρει;

Η μνήμη είναι μια περίεργη ιδιότητα του ανθρώπου. Φροντίζει να διαγράφει ή να μετριάζει την φρίκη. Μια φρίκη που εδώ και αρκετά χρόνια βγαίνει όλο και περισσότερο στο προσκήνιο σε πολλά μέρη του κόσμου. Στο Αφγανιστάν στο Ιράκ, στη Συρία στη Υεμένη,στη Ουκρανία στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στη Ροζάβα και τώρα επισκέπτεται την Γάζα. Σκοτεινές δυνάμεις εξυφαίνουν το μαύρο ιστό τους θέλοντας να κάνουν την φρίκη το καθημερινό δείπνο του ανθρώπου.

Είμαστε τόσο ηλίθιοι στο να μην το κατανοούμε και να μην κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να το αποτρέψουμε ; Μάλλον.