Σελίδες

Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τον Οκτώβρη του '17





Κάποτε η αναφορά και μόνο της λέξης “Επανάσταση” προκαλούσε ρίγη έντονης συγκίνησης και προσδοκίας σε πολλούς ανθρώπους. Ήταν συνώνυμο μιας κρυφής ελπίδας ανατροπής, ριζικής μεταστροφής του κόσμου της αδικίας, το ξημέρωμα μιας διαφορετικής κοινωνίας. Γι’ αυτό άλλωστε σε κάποιους άλλους ,αντίθετα , προκαλούσε φόβο. Τον φόβο της διασάλευσης μιας παγιωμένης τάξης πραγμάτων.
Σήμερα η λέξη “Επανάσταση” χρησιμοποιείται, με άνεση, για να περιγράψει ευτελείς κοινοτοπίες, προχωρήματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, εμπορεύματα που είναι εντελώς, υποτίθεται, διαφορετικά από τα προηγούμενα. Έχει, έτσι, κάπως χάσει την ουσιαστική της σημασία και δεν προκαλεί πλέον κανένα φόβο, γιατί σχεδόν κανείς δεν πιστεύει, ότι μπορεί να εμφανιστεί στην ιστορία , με την πλήρη σημασία της. Ο κόσμος στον οποίον ζούμε , είναι πλέον ο κόσμος που δεν θέλει ν’ αλλάξει, παρά μόνο την μόδα και το χτένισμα του. Οι βασιλιάδες αυτού του κόσμου, μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι , αισθανόμενοι δικαίως, ότι η ανάσα των υπηκόων τους, είναι μακριά από τα κάστρα τους. Τα επαναστατικά κινήματα κοιμήθηκαν, στα κρεβάτια μιας κοινωνίας, που προτιμά την κατανάλωση, την ησυχία , το χρήμα, που έχει κάνει ειρήνη με την καταπίεση.
Που είναι οι πύρινοι λόγοι των Διαφωτιστών ; Που είναι το βιομηχανικό προλεταριάτο του Μάρξ, η αιχμή του δόρατος της αλλαγής ; Που είναι οι ναρόντνικοι της προ-επαναστατικής Ρωσίας ; Που είναι όλα αυτά τα φλογερά παιδιά , που θυσίασαν ακόμα και την ίδια τους την ζωή ,μέσα στην ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου ; Αμυδρές φιγούρες , χαμένες μέσα στο καμίνι της ιστορίας, καταγεγραμμένοι στο κεφάλαιο που έχει την επικεφαλίδα : ουτοπιστές, ιδεαλιστές, ανόητοι, εχθροί της κοινωνίας.
Η επανάσταση στη Ρωσία , ήταν μια πολύ μεγάλη βόμβα που έσκασε στα θεμέλια του τότε γνωστού κόσμου. Όλος ο πλανήτης έστρεψε το βλέμμα του με ελπίδα στην επαναστατημένη Ρωσία. Άνθρωποι από πολλά μέρη της γης με κίνδυνο της ζωής τους , πήγαιναν στη Ρωσία με σκοπό να συμβάλλουν σε αυτή την ανανέωση της προοπτικής για κάτι καλύτερο. Οι φτωχοί φάνηκε,μετά από πάρα πολλά χρόνια , ότι θα αποκτούσαν την δική τους φωνή , ότι θα μπορούσαν να φτιάξουν τον δικό τους κόσμο, που θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος, πιο δίκαιος, πιο σωστός, πιο ελεύθερος. Η χαρά τους, βέβαια , δεν κράτησε για πολύ. Όσοι είδαν την επανάσταση να κυλά ,σιγά σιγά μέσα από τα χέρια τους, κράτησαν την πίκρα τους κρυφή, ελπίζοντας ότι αυτό που έβλεπαν θα ήταν παροδικό. Δεν ήταν όμως, δυστυχώς. Ήταν κάτι μόνιμο . Οι υπόλοιποι είτε αφομοιώθηκαν στην καινούργια τάξη πραγμάτων, είτε εξοντώθηκαν στις εκκαθαρίσεις του “πατερούλη” Στάλιν Η τάξη των μπολσεβίκων διοικητών, κάθισε στη καρέκλα της εξουσίας και γλυκάθηκε. Πολλά βιβλία έχουν γραφεί για αυτήν την περίοδο, που περιγράφουν την εκφύλιση της επανάστασης, ξεχωρίζει το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αλεξάντερ Μπέρκμαν “ Ο ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ” σε μετάφραση Ι.ΙΩΑΝΝΙΔΗ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ .
Η ουσιαστική επανάσταση στη Ρωσία μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά τροφοδότησε για αρκετά χρόνια , το επαναστατικό κίνημα. Κυρίως με την αίσθηση ότι αυτός ο κόσμος του καπιταλισμού δεν είναι ανίκητος. Μπορεί να νικηθεί έστω και για λίγο. Ανανέωσε δηλαδή το στοίχημα της αλλαγής του κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο. Γύρω στο ‘50 , διαλύθηκαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις, ότι η Ρωσία ήταν ένα επαναστατικό-εργατικό κράτος. Δεν ήταν παρά μια άλλη εκδοχή του ήδη υπάρχοντος συστήματος. Αυτό που ξεκίνησε σαν η επανάσταση του εικοστού αιώνα, είχε μετεξελιχτεί σε ένα γραφειοκρατικό καπιταλισμό. Μέχρι σήμερα οι οπαδοί των εκφυλισμένων Κ.Κ, που δεν φημίζονται για την εξυπνάδα τους , προσπαθούν να υποστηρίξουν το αντίθετο. Η αλήθεια όμως είναι ότι η επανάσταση στη Ρωσία, μόλις και μετά βίας είχε δύο χρόνια πραγματικής ζωής.
Όσο ηχηρή ήταν η έκρηξη της, άλλο τόσο ηχηρός ήταν ο αντίκτυπος από την ήττα της. Οι φόνοι , τα στρατόπεδα ,οι δίκες ,τα ψυχιατρεία, τα ψέμματα ,η εξαθλίωση του ρώσικου λαού, που αντάλλαξε ένα αισχρό καθεστώς, εν τέλει με ένα ακόμα πιο στυγερό, με τα χρόνια έδωσαν τους καρπούς τους. Σήμερα η ιδέα μιας επανάστασης περισσότερο φέρνει στο νου αυτά , παρά την ελευθερία και την προοπτική που μεταφέρει. Γιατί το μόνο το αποτέλεσμα έχει αξία για τα κλειστά αυτιά των εφησυχασμένων. Αυτό θα διατυμπανίσουν, εκεί θα εστιάσουν την κριτική τους.
Είναι σίγουρο, ότι η επανάσταση στη Ρωσία ηττήθηκε, αλλά το όραμα ενός διαφορετικού κόσμου, δεν είναι επιτρεπτό να ηττηθεί. Αν σήμερα ζούμε τον παραγκωνισμό του, αν οι δυνάμεις του νεκρού κόσμου φαίνεται να απολαμβάνουν την νίκη τους, είναι γιατί φανταζόμαστε αυτόν τον κόσμο συμπαγή και αναλλοίωτο, ή μάλλον, γιατί καν δεν τον φανταζόμαστε, αλλά μας αρκεί να επιβιώνουμε με όποιον τρόπο μέσα του.
Η μέγγενη που κρατά αυτόν τον κόσμο αιχμάλωτο, όμως, δεν είναι τόσο ισχυρή , όσο φαίνεται. Κατορθώνει να φαίνεται συμπαγής ,γιατί τη μια της άκρη την βαστάμε εμείς, μέσα στην απελπισία μας, φοβούμενοι την αλλαγή.
Η ιστορία δεν θα πάψει ποτέ να γεννά και να καταγράφει επαναστάσεις, όσο υφίσταται η ανάγκη των ανθρώπων για έναν καλύτερο κόσμο. Μια ανάγκη που καλόν θα ήταν να μην την θεωρούμε δεδομένη, μιας και εκείνοι που έχουν να χάσουν από την ανάγκη μας, βασικό τους μέλημα έχουν, να φροντίσουν να την ξεχάσουμε ολοσχερώς .









Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...