“Όσο νυχτώνει .....το χάος μεγαλώνει”

Όταν ένα αντικείμενο πέφτει- όπως αποδεικνύει και η Φυσική, με την οποία η σχέση μου ουδέποτε ήταν καλή και έτσι χωρίσαμε ήρεμα από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου- η ταχύτητα της πτώσης του αυξάνεται, με αποτέλεσμα να προσκρούσει και να διαλυθεί στο έδαφος. Η Φυσική αυτή διαπίστωση ισχύει εύλογα και για τις καταστάσεις της ζωής. Η κατηφόρα ενός κοινωνικό -πολιτικού βίου που από καιρό έχει απολέσει τα περιεχόμενα του, προοιωνίζει την αναπόφευκτη και μοιραία σύγκρουση του με το έδαφος. Όμως στο βαθμό που αυτή η σύγκρουση δεν έχει γίνει ακόμα, υπάρχει περιθώριο για ψευδαισθήσεις του τύπου ότι 10 πόντους από το έδαφος τελικά θα βγάλουμε φτερά και θα πετάξουμε και έτσι θα σωθούμε.

Τα χάσματα μέσα στις κοινωνίες αργά και σταθερά αντί να κλείνουν , αντιθέτως, ανοίγουν ολοένα και περισσότερο. Ακολουθούν μια πορεία αθόρυβη, που την επικαλύπτει ο εκκωφαντικός ήχος μιας καθημερινότητας που αναλώνεται στα ευτελή, που φαντάζουν σημαντικά. Ίσως γιατί και εμείς οι άνθρωποι να είμαστε ευτελείς και να θεωρούμε τους εαυτούς μας, λανθασμένα, σημαντικούς. Γιατί για να είσαι σημαντικός θα πρέπει, λογικά, να κάνεις και να σκέφτεσαι σημαντικά πράγματα. Αυτό είναι δύσκολο και αποκλείει μια στάση που απλώς στέκεται στη επιφάνεια των πραγμάτων. Πρέπει αναγκαστικά να κολυμπήσεις πιο βαθιά ,πιθανώς και σε νερά που είναι θολά και πολλές φορές δεν τα έχει εξερευνήσει κανείς. Δύσκολα πράγματα αυτά. Ας τα αφήσουμε σε όσους μπορούν να τα κάνουν.

Μια παλιά διαίρεση, που λανθασμένα θεωρήθηκε νεκρή για πολλά χρόνια, φαίνεται να επιδιώκει την νεκρανάσταση της. Αυτή ανάμεσα στους εθνικιστές και στους εθνομηδενιστές. Ενδιάμεσα στριμωγμένοι βρίσκεται μια ποικιλία απόψεων που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους βασικούς αντιπάλους. Η διαίρεση αυτή, έχει, όπως όλες οι καλές διαιρέσεις, το μακρινό παρελθόν της.. Η κάθε μια πλευρά έχει γνωρίσει στιγμές δόξας και στιγμές ήττας. Όταν η Παγκοσμιοποίηση έκανε την εμφάνιση της θεωρήθηκε ότι η συγκεκριμένη διαίρεση δεν είχε λόγο ύπαρξης. Αφού είμαστε ένα μεγάλο χωριό είπε η Παγκοσμιοποίηση, δεν υπάρχει λόγος για ξεχωριστά έθνη . Όμως η Παγκοσμιοποίηση το είπε, αλλά δεν μπόρεσε να το πραγματώσει, γιατί αυτό που θεώρησε ως εύκολο έργο, στη πράξη βρήκε κάποιες αντιστάσεις, οι οποίες κάθε άλλο παρά αμελητέες είναι . Μάλιστα στη πατρίδα της Παγκοσμιοποίησης στη όμορφη Αμερική φάνηκε ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου αρνήθηκε αυτή την “όμορφη” ιδέα. Τον τελευταίο καιρό εξαιτίας αυτής της άρνησης φάνηκε ότι η Παγκοσμιοποίηση περνάει μια κατάθλιψη εξαιτίας της αποτυχίας των στόχων της. Η διαίρεση λοιπόν για την οποία ομιλούμε, βρήκε την ευκαιρία να ξεμυτίσει ξαναβάζοντας το ζήτημα στο τραπέζι. Στη αρχή βέβαια ξεμύτισε το Έθνος με τους ποικιλόμορφους υποστηρικτές του. Αυτό ήταν σωστό μια που η ιδέα του Έθνους είναι μεγαλύτερης ηλικίας. Όμως όπως ήταν αναμενόμενο δεν θα έπαιζε σε αδειανό γήπεδο. Από την άλλη πύλη του γηπέδου ξεπρόβαλλε ένα ομοίως ποικιλόμορφο πλήθος με την σημαία των "εθνομηδενιστών". Αυτοί οι αποκαλούμενοι εθνομηδενιστές, μια που οι εθνικιστές είχαν με το νόμο καπαρώσει το όνομα τους, ήταν μπερδεμένοι. Ήθελαν κάτι από Παγκοσμιοποίηση, αλλά δεν τους χάλαγε και ολίγη από Έθνος. Έτσι οι παίκτες έγιναν τρεις. Όταν άρχισαν οι διαπληκτισμοί δεν ήταν αρκετά ξεκάθαρο ποιος έλεγε τι και τι υποστήριζαν, μια που όλοι συμφωνούσαν κάπως στα επιμέρους π.χ οικονομία, ανάπτυξη , αλλά διαφωνούσαν στη κεντρική ιδέα που θα έδενε τα επιμέρους. Βασικά οι κυρίαρχοι που θα έπαιρναν τις αποφάσεις ήταν η Παγκοσμιοποίηση και το Έθνος, οι εθνομηδενιστές εξαιτίας του μπερδέματος  που είχαν θα αποφάσιζαν αργότερα. Έτσι αποφάσισαν μια σχετική ανακωχή για να σκεφτούν οι αρχηγοί. Όμως, ενώ οι αρχηγοί δεν είχαν καταλήξει σε μια απόφαση, το πλήθος που ήταν στο κέντρο του γηπέδου άρχισε να ανταλλάσσει αψιμαχίες και να πορώνεται με την υποστήριξη των διαιρέσεων. Μια που λόγω της σύγχυσης που ακολούθησε οι συμμαχίες και οι διαιρέσεις αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο.

Κατά τόπους το μπέρδεμα έπαιρνε άλλες διαστάσεις. Κάποιος ήθελε να αναστήσει την αυτοκρατορία που είχε κάποτε, λέγε με Ερντογάν, άλλοι θυμήθηκαν ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, κάποιο τρίτοι έκλεισαν τα σύνορα τους και άφηναν ορδές κατατρεγμένων να πνιγούν στις θάλασσες. Ενδιάμεσα κάποια κράτη διαλύθηκαν και βρίσκονται ακόμα σε εμφύλιους πολέμους. Κάποιοι λαοί επειδή δεν τους ενδιέφερε το συγκεκριμένο παιχνίδι , αποφάσισαν να βγουν στο δρόμο και να προβάλλουν αντίσταση, γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν. Υπήρχαν και κάποιοι που ήθελαν κράτος δικό τους, αλλά οι αρχηγοί ακόμα δεν μπορούσαν να αποφασίσουν τι θα κάνουν και έτσι αναγκάστηκαν να περιμένουν. Μια καλλιτεχνική ομάδα μαθητριών αποφάσισε να κάνει παρέμβαση σε μια παρέλαση για μια σημαντική επέτειο και μια μερίδα του γηπέδου θέλει να τους πάρει τα κεφάλια ,γιατί προσβάλλουν τα ιερά και τα όσια του Έθνους. Μπερδεμένα πράγματα δηλαδή !!!!

Το σίγουρο είναι, ότι με όλα αυτά γελοία ή μη, επικίνδυνα ή άκρως δυσάρεστα δεν υπάρχει χώρος για να βαρεθούμε. Προετοιμαζόμαστε για την πρόσκρουση στο έδαφος με ασύλληπτη ταχύτητα, αλλά είναι το μόνο που δεν μας απασχολεί. Έχουμε πίστη ότι τελικώς θα σωθούμε. Όμως την ίδια πίστη είχαν και εκείνοι οι άλλοι που τώρα θαλασσοπνίγονται με τις βάρκες και οι άλλοι που πίστευαν ότι δεν θα πέσουν ποτέ βόμβες μέσα στις πόλεις τους. Φαίνεται ότι ένα από τα πολλά πάθη μας είναι και ο μακάριος ύπνος. Ένας ύπνος που μας κρατά σε ασφάλεια ευκαιριακά, από ότι επικίνδυνο ξεβράζει ο κόσμος της σύγχυσης μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Αλλά είπαμε, οι σημαντικοί άνθρωποι δεν περιμένουν ποτέ τα γεγονότα να φτάσουν σε αυτούς απροετοίμαστοι. Αντίθετα, κινούνται προς αυτά και τα διαμορφώνουν. Το να ζεις την εποχή σου ενεργητικά δεν σημαίνει να ρουφάς τα πάντα όπως ρουφάς τον φραπέ σου.

Οι άρχοντες ακόμα δεν έχουν αποφασίσει. Εμείς ας κοιμηθούμε τον μακάριο ύπνο μας περιμένοντας !!!

Επικίνδυνες Γελοιότητες.

Πιστεύουμε εδώ και χρόνια, ότι βιώνουμε μια οικονομική κρίση. Έχουμε κάνει λάθος. Βιώνουμε μια οικονομική κρίση σαν αποτέλεσμα μιας βαθιάς κοινωνικής κατάπτωσης. Μιας κατάπτωσης που κρύβεται πίσω από την οικονομική κρίση και είναι τόσο βαθιά και ριζική, που η δυνατότητα αντιμετώπισης της, άρα και το τέλος της, γίνεται μια δυσδιάκριτη απιθανότητα. Τα στοιχεία αυτής της κατάπτωσης διάχυτα μέσα στο κοινωνικό ιστό, κρύβονται κάτω από τον μανδύα μιας ψευδούς κοινωνικής κανονικότητας, που προσπαθεί να αποκρύψει και όχι να φανερώσει το πρόβλημα. Γιατί για να αναγνωρίσεις ένα πρόβλημα, χρειάζεται αφ’ ενός να έχεις μια σχετική γενναιότητα να το αντιμετωπίσεις, αφ’ ετέρου να μπορείς να διακρίνεις την λύση του. Οι δύο αυτές προϋποθέσεις στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν υπάρχουν.

Οι αιτίες των προβλημάτων, είτε αυτά είναι προσωπικά, είτε κοινωνικά, τις περισσότερες φορές χάνονται μέσα στο χρόνο και όταν το πρόβλημα εμφανίζεται σε όλη την “μεγαλοπρεπή” του διάσταση, η ζημιά έχει ήδη γίνει . Ο κόπος που χρειάζεται για να επιλυθεί είναι μεγαλύτερος και οι συνέπειες πολλές φορές αναπόφευκτες. Τα ευχολόγια δεν αρκούν και στο μέτρο που μιλάμε για κοινωνίες, αλλά και για πρόσωπα, οι λύσεις είναι δυσδιάκριτες και δύσκολες. Το πιο πιθανόν είναι να εμφανιστούν πρόχειρες λύσεις, που θα καθησυχάσουν πρόσκαιρα όλους. Η πρόσκαιρη λύση είναι και αυτή μέρος του προβλήματος, μιας κοινωνίας που θέλει να κοιμάται ήσυχη, αγνοώντας το πρόβλημα της. Έτσι είναι προφανές ότι τίποτα δεν πρόκειται να λυθεί, γιατί τίποτα δεν αναγνωρίζεται σαν προβληματικό. Ο εθισμός μέσα σε αυτό τον φαύλο κύκλο, μέρα με την μέρα, γίνεται μεγαλύτερος, έτσι πράγματα που σε άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν οργή και συνέπειες τώρα αντιμετωπίζονται χαλαρά και οι επιπτώσεις τους δεν έχουν σημασία. Αντίθετα το ανόητο, το ηλίθιο, το σιχαμερό, το ψέμα που αποκρύπτει την αλήθεια, παράγει το νέο “ήθος” μιας κοινωνίας που κάθε μέρα βυθίζεται όλο και πιο πολύ μέσα σε μια λάσπη που εκλαμβάνεται σαν η νέα κανονικότητα.

Ο “μαρτυριάρης Μπογδάνος και ο “τιμητής της τάξης” Μπάμπης Παπαδημητρίου και οι δύο βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, είναι δύο εκφραστές αυτής της γελοιότητας . Ο πρώτος καταδίδει τα στοιχεία ενός διαδηλωτή του ΠΑΜΕ που κτυπά ένα όργανο της τάξης σε μια διαδήλωση που πέφτει αρκετό ξύλο on camera και ο δεύτερος με καταγγελίες ότι μέσα στου Μαξίμου κάπνιζαν περίεργους “καπνούς”, κινεί μια δικαστική έρευνα. Όμορφα!!!! Θα μου πείτε θα πρέπει τώρα να ασχοληθούμε και με τις γελοιότητες ; Ναι είναι η απάντηση μου, μια που οι συγκεκριμένες γελοιότητες είναι και επικίνδυνες. Η πρώτη γιατί παροτρύνει εμμέσως- αμέσως τον καθένα να είναι με το νόμο μαρτυριάρης και ο δεύτερος γιατί υποτάσσει την πολιτική αντιπαράθεση σε ρεμβασιστική γελοιότητα. Οι δύο αυτές ενέργειες ανοίγουν την πόρτα σε κάτι που όντας ανάρμοστο μπορεί να γίνει τρόπος συμπεριφοράς και μάλιστα τρόπος συμπεριφοράς που να έχει επίσημο χαρακτήρα.

Είναι η πρώτη φορά ή θα είναι η τελευταία ; Ούτε η πρώτη φορά είναι ,ούτε η τελευταία θα απαντήσω. Όμως είναι η πρώτη φορά που η γελοιότητα θέλει να γίνει επίσημος τρόπος συμπεριφοράς πολιτικών εκπροσώπων και αυτό δεν είναι αμελητέο. Αντίθετα, δείχνει το δρόμο που θα βαδίσουμε στη συνέχεια. Και ο δρόμος αυτός είναι πολύ ολισθηρή κατηφόρα χωρίς υποτυπώδη φρένα. Εν τέλει, μπορεί να μην μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάπτωση της κοινωνίας μας γιατί είναι πολύ δύσκολο θέμα, τουλάχιστον δεν θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι θα μεταστραφεί σε κάτι που πλέον θα φαντάζει ως γελοιότητα ; Όταν οι άρχοντες της κοινωνίας μας κινούνται προς αυτή, δεν θα πρέπει να υπάρχει μια άμυνα που να τους συγκρατεί ;

Όταν ο εκπρόσωπος του λαού στη βουλή ,πέφτει στο επίπεδο του χαφιεδάκου της γειτονιάς, αυτό προχωρά σε κάποιο επίπεδο τα πράγματα ; Κυρίως , αποκαθιστά κάποια εμπιστοσύνη ότι σοβαρότερα προβλήματα θα έχουν κάποια τύχη να επιλυθούν ;

Δεν ξέρω αν η κατάπτωση μας έχει πιάσει τέρμα ή αν έχουμε να δούμε ακόμα “ενδιαφέροντα” κεφάλαια. Όμως αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ανοίγονται μπροστά μας δύο δρόμοι : ο ένας φλερτάρει επικίνδυνα με την μη επιστροφή σε οποιαδήποτε μορφής κανονικότητα και ο δεύτερος να συγκρατήσουμε το αίσχος να μην γίνει οριστικά επαίσχυντο.

Σε κάθε περίπτωση αντιμετωπίζουμε σαν κοινωνία το φάσμα μιας καταστροφής πολύ χειρότερης από την καταστροφή των ήδη πενιχρών εισοδημάτων μας, την πιθανότητα να χάσουμε και την ψυχή μας. Αυτή η πιθανότητα δεν έχει περιθώρια επανάκαμψης και οι συνέπειες της είναι ριζικές και ανεπανόρθωτες!!!