Αναλύσεις επί αναλύσεων, συζητήσεις παγκοσμίως, διαδηλώσεις, ο καθένας με μια γνώμη, συγκέντρωση στρατών, οι οβίδες και οι πύραυλοι να πέφτουν, οι νεκροί πολλοί, εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό, η προπαγάνδα να έχει κτυπήσει κόκκινο. Για άλλη μια φορά πρέπει να δούμε την φρίκη να μας χαμογελά.
Όμως ο ήλιος εξακολουθεί να βγαίνει το πρωί και να μας ζεσταίνει όλους . Η θάλασσα δεν έχει πάψει να είναι μπλε και τα φύλλα από τα δέντρα αρνούνται να πέσουν και εξακολουθούν να είναι πράσινα. Υπάρχει ομορφιά τριγύρω μας. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ξυπνάνε να πάνε στις δουλειές τους με μια ανεμελιά και να αγχώνονται με τα προβλήματα τους. Ο πόλεμος δεν τους έχει αγγίξει ακόμα και δεν ακούνε τις σειρήνες να στριγγλίζουν στα αυτιά τους και να τρέχουν στα καταφύγια. Η φρίκη του πολέμου είναι μια μακρινή εικόνα που περνά από τις τηλεοράσεις και φτάνει σε μάτια που για λίγο θα γεμίσουν από φόβο, αλλά ακόμα και ο φόβος μετά από λίγο θα χαθεί. Θα πάει πιο βαθειά σε μια απρόσιτη γωνιά της ανθρώπινης συνείδησης και θα μιαίνει αθόρυβα την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Κάποιοι είναι πιο ανθεκτικοί και κρατάνε αυτό τον φόβο με πατέντες φτηνές έξω από τον θωρακισμένο εαυτό τους. Ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να νομίζουν. Επίσης υπάρχουν και κάποιοι, πάντα υπάρχουν και αυτοί, που έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους να δημιουργούν φόβο με εκλεπτυσμένους αλλά και χονδροειδείς τρόπους και χαριεντίζονται. Είναι αυτοί, που συνήθως δημιουργούν τους πολέμους και δεν τους ξέρει κανείς ,αλλά και ούτε πρόκειται ποτέ να τους μάθει. Έχουν τους μπροστινούς τους που εξυπηρετούν τα σχέδια τους. Μόνο αυτών δυστυχώς η γνώμη και η στάση είναι αυτή που μετράει. Με μια φράση τους εξαπολύουν τον όλεθρο και μετά, όταν αλλάζουν γνώμη τον μαζεύουν. Δεν κλαίνε, δεν γελάνε, μόνο εξυφαίνουν τα δολερά σχέδια τους. Είναι οι μεγάλοι άγνωστοι, οι ιδιοκτήτες αυτού του μικρού πλανήτη, που έχει για σπορ τον πόλεμο.
Όμως αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα αλλά δυστυχώς αναλλοίωτα. Στη βάση αυτής της αιματοβαμμένης πυραμίδας δυστυχώς υπάρχουν μικρά αλεξικέραυνα, που δεν επιτρέπουν την συνείδηση να διαπεράσει μια χοντρή σε πάχος πέτσα. Έτσι ο καθένας μπορεί να λέει την γνώμη του ξέροντας ότι αυτή δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει το οτιδήποτε. Αρκεί που την είπε και σώθηκε!
Για αυτό είναι καλύτερο να πούμε μια ιστορία, μια που οι ιστορίες και πιο διδακτικές είναι, αλλά μας κάνουν να περνάμε και ευχάριστα. Για αυτούς που την έχουν ακούσει ξανά, οφείλουμε μια συγγνώμη, που θα τους κουράσουμε, αν και είναι μια ιστορία που όσες φορές και να την ακούσεις κάτι περισσότερο καταλαβαίνεις.
Υπήρχε λοιπόν ένα χωριό που οι άνθρωποι του ζούσαν μάλλον ειρηνικά. Τα βράδια μαζευόντουσαν στις φωτιές και έλεγαν ιστορίες. Τα πρωινά είχαν τις δουλειές τους. Ένας σοφός άνθρωπος ήταν ο αρχηγός τους και σε αυτόν πήγαιναν όταν είχαν προβλήματα να τους τα λύσει. Όλοι τον εκτιμούσαν και τον σεβόντουσαν και αυτός προσπαθούσε πάντοτε να κάνει το καλύτερο για το χωριό του και τους συνανθρώπους του. Άκουγε τα προβλήματα τους και προσπαθούσε να βρει την καλύτερη λύση. Με τον καιρό από όλο αυτό το αλισβερίσι πραγματικά έγινε και αυτός σοφότερος .
Μια μέρα τον πλησίασε ένα μικρό παιδί και τον ρώτησε:
-Δάσκαλε έχω μια απορία να στη πω;
-Φυσικά και να μου την πεις του είπε ο δάσκαλος.
- Υπάρχουν άνθρωποι στο χωριό μας που είναι καλοί. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που είναι και κακοί, έτσι δεν είναι ;
-Έτσι είναι. Έτσι ήταν πάντα του είπε ο δάσκαλος. Ποια είναι απορία σου όμως;
- Πως καταλαβαίνουμε τους καλούς από τους κακούς ;
-Συνήθως από τις πράξεις που κάνουν. Οι καλοί κάνουν πράξεις ωφέλιμες για τους εαυτούς τους και τους συγχωριανούς τους και οι κακοί κάνουν πράξεις που δεν ωφελούν κανένα ακόμα και τους ίδιους πολλές φορές.
-Ωραία είπε το μικρό παιδί. Αυτό ας πούμε ότι το καταλαβαίνουμε από τις πράξεις τους. Τι συμβαίνει όμως όμως όταν βλέπουμε καλούς ανθρώπους να κάνουν και κακές πράξεις και κακούς να κάνουν κάποιες καλές; Συμβαίνει και αυτό δεν είναι έτσι, ή κάνω λάθος;
-Συμβαίνει και αυτό μερικές φορές είπε ο δάσκαλος κοιτώντας με ένα κρυφό θαυμασμό το μικρό παιδί, που είχε αυτή την ωραία απορία.
-Πως συμβαίνει αυτό δάσκαλε ; ρώτησε ο μικρός . Τι αναγκάζει ένα άνθρωπο ενώ είναι καλός να να κάνει και κακές πράξεις και το αντίθετο;
Ο σοφός γέροντας χάιδεψε το κεφάλι του παιδιού με τρυφερότητα και του είπε:
-Σωστή η απορία σου. Θα σου πω. Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα καλό και ένα κακό λύκο. Αυτοί οι δύο λύκοι παλεύουν συνεχώς μεταξύ τους μέσα στον άνθρωπο. Το ποιος νικά καθορίζει αν ένας άνθρωπος θα οδηγηθεί σε καλές ή κακές πράξεις
-Ναι, πετάχτηκε αμέσως ο επίμονος μικρός. Όμως τι καθορίζει ποιος νικά σε αυτή την μάχη;
-Μια μικρή αλλά καθοριστική λεπτομέρεια. Ποιον λύκο ταΐζεις περισσότερο κάθε μέρα. Αυτός νικά στο τέλος. Κατάλαβες;
Ο μικρός φιλο-περίεργος κοίταξε τον δάσκαλο του με ένα χαμόγελο και του είπε:
-Ευχαριστώ, με βοήθησες πολύ και πήγε να συνεχίσει το παιχνίδι του ικανοποιημένος.
Δεν ξέρουμε ποιον λύκο τάισε περισσότερο στη ζωή του το μικρό παιδί και δεν θα το μάθουμε μάλλον ποτέ.
Αυτήν την ιστορία δεν την φτιάξαμε εμείς την ακούσαμε και μας έκανε εντύπωση και θέλαμε να την μοιραστούμε γιατί νομίζουμε ότι όπου και να την κολλήσεις, έρχεται γάντι.
Αλήθεια, εμείς ποιον λύκο ταΐζουμε καθημερινά και με ποια τροφή ;
.jpg)