Για πάρα πολύ καιρό, οι άνθρωποι του πλανήτη κοιτούσαν με περιέργεια το σκοτάδι να πλανιέται τριγύρω τους. Ανησυχούσαν, αλλά όχι επαρκώς και όχι με δραστικό τρόπο. Απλώς κοιτούσαν σαν κάτι να περίμεναν. Δεν ήξεραν τι θα έβγαινε μέσα από το σκοτάδι. Εύπιστοι όπως ήταν, σκεφτόταν, ότι ίσως και να ανησυχούσαν αδικαιολόγητα. Κάποιες Κασσάνδρες, ύψωναν την φωνή τους και προειδοποιούσαν ότι κάτι κακό έρχεται, όμως ποιος ακούει τις Κασσάνδρες; Κανείς δεν ακούει εκείνους που φέρνουν κακές προβλέψεις και με αυτό τον τρόπο χαλάνε την ησυχία της κοινωνίας, ακόμα και όταν αυτή η ησυχία είναι εξόφθαλμα εύθραυστη.
Στα λαϊκά στρώματα, που συνήθως υποδέχονται με άσχημο τρόπο, είναι αλήθεια, όλες τις δονήσεις της υπόλοιπης κοινωνίας, η ανησυχία αποκτά νευρωτικές διαστάσεις χωρίς ποτέ να μετουσιώνεται σε μια συνείδηση. Όταν έχεις εκπαιδευτεί για πολύ καιρό να είσαι δούλος, με τον τίτλο του ελεύθερου πολίτη, καταλήγεις να μπερδεύεσαι με τους τίτλους και με την πραγματική σου κατάσταση. Έτσι ακουμπάς για ανακούφιση στη νεύρωση και σε μια ατέρμονη μελαγχολία. Τα πιο προνομιούχα στρώματα της κοινωνίας δεν έχουν χρόνο για να ασχοληθούν με το τι συμβαίνει, γιατί απασχολούνται κυρίως με το κυνήγι του χρήματος, που είναι το κυρίαρχο πάθος του πλανήτη. Ακόμα πιο ψηλά στη ελίτ αυτού του κόσμου, η συνδιαλλαγή με το σκοτάδι έχει γίνει καθημερινή απολαυστική ενασχόληση. Δικαιολογημένα βέβαια, διότι οι πρίγκιπες και οι βασιλιάδες αυτού του κόσμου, ανέκαθεν, το μόνο τους ενδιαφέρον είναι τα εκλεπτυσμένα παιχνίδια της δύναμης, που είναι τα μόνα που τους κρατάνε ζωντανούς και σε διαρκές ενδιαφέρον. Αυτά τα παιχνίδια βρίσκουν τον κατάλληλο χώρο τους μέσα στο σκοτάδι, που εκ φύσεως ευνοεί τα μυστικά, τις ίντριγκες, τις δολοπλοκίες, την συνεχή παραμόρφωση της πραγματικότητας. Είναι ο δικός τους κόσμος, αποκλεισμένος ερμητικά από την υπόλοιπη κοινωνία. Κάποια στιγμή το αποτέλεσμα αυτών των εκλεπτυσμένων παιχνιδιών υλοποιείται μέσα στη κοινωνία. Δυστυχώς, πάντα όχι με τον καλύτερο τρόπο.
Η αποκρυπτογράφηση των σχεδίων της ελίτ, που είναι αποτέλεσμα της έκβασης που κάθε φορά παίρνουν τα παιχνίδια της, ούτε εύκολη είναι, αλλά πάντοτε έρχεται με μια εκ των υστέρων διαπίστωση από τον υπόλοιπο κόσμο. Εκδηλώνεται πάντοτε ως τετελεσμένο αποτέλεσμα, που τις συνέπειες του καλείται να τις πληρώσει με ακριβό κόστος η υπόλοιπη κοινωνία και κάθε φορά με πιο επώδυνο τρόπο. Η εξουσία πάντοτε βρίσκεται δύο βήματα μπροστά, ενώ η κοινωνία προσπαθεί να αφομοιώσει αυτό που έγινε δύο βήματα πίσω. Οι οικονομικές κρίσεις, που βλάπτουν κυρίως τα εισοδήματα των φτωχών και τους ανανεώνουν την ανασφάλεια και το άγχος σε υπολογισμένες δόσεις, είναι μια ήπια μορφή αυτής της άτυπης διαδικασίας. Οι ξαφνικοί πόλεμοι σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, που παράλληλα δημιουργούν και οικονομικές κρίσεις, ανεβάζουν σε υψηλά επίπεδα την ανησυχία . Δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά τους προκάλεσε, ούτε το ποιος τους προκάλεσε, ούτε την έκβαση τους. Αυτό που όμως γνωρίζουμε πολύ καλά είναι την προπαγάνδα που τους συνοδεύει, το αφήγημα που τους ερμηνεύει, τους νεκρούς τους και τους πρόσφυγες, που περνούν μπροστά από τα μάτια μας, με την μορφή εικόνων που μεταδίδουν οι τηλεοράσεις. Αυτό που μας μένει, είναι να ακούμε το θλιβερό τραγούδι του θανάτου και τις ανοησίες αυτών που τον πρακτορεύουν.
Προσφάτως, επειδή τα προηγούμενα δεν ήταν αρκετά για να μας ταράξουν, μια αμφιλεγόμενη πανδημία έπαιξε ένα πιο δραστικό ρόλο στο να πληγούν πιο άμεσα οι πενιχρές ελευθερίες που έχουμε μέσα στο “εργοτάξιο” της κοινωνίας. Ανακαλύψαμε, ότι η κυριότητα που θεωρούσαμε ότι έχουμε, ως δεδομένη στο ίδιο μας το σώμα, δεν είναι δεδομένη και μπορεί αναιρεθεί ανάλογα με τις περιστάσεις, που αποφασίζουν άλλοι για μας. Ανακαλύψαμε ότι μπορεί εύκολα να μας απαγορευτεί να βγαίνουμε από τα σπίτια μας, να ελέγχεται αυτό που δημοσιεύουμε, ότι πρέπον είναι να ακούμε τις γνώμες των ειδικών ακόμα και όταν αυτές αντιφάσκουν απροκάλυπτα μεταξύ τους.
Το περίεργο είναι, ότι λογικά, ενώ όλα αυτά θα έπρεπε να μας ενώνουν και να μας κάνουν να σκεφτόμαστε, ότι πραγματικά είμαστε σε αρκετά δύσκολη θέση, ότι δεχόμαστε μια πιο εκλεπτυσμένη και ριζική επίθεση, τελικώς μας διαχωρίζουν. Κάτι σαν μικροί εμφύλιοι πόλεμοι αναπτύσσονται στους κόλπους της κοινωνίας, που καθιστούν εχθρό την απέναντι γνώμη, λες και αυτή η γνώμη είναι η αιτία για τα δεινά που προκύπτουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο πραγματικός υπαίτιος να παραμένει αλώβητος και ανενόχλητος στο να συνεχίσει το επικίνδυνο έργο που επιτελεί.
Αυτή η απομάκρυνση συνεχώς από το κέντρο του πραγματικού προβλήματος δίνει την δυνατότητα στο καθένα να πελαγοδρομεί και εντέλει να απομονώνεται, διότι ούτε βελτίωση βλέπει στα υπάρχοντα προβλήματα του, αλλά ούτε πια μπορεί να αναγνωρίσει εκείνο που τον βλάπτει αντικειμενικά. Είναι μια σύγχυση δίχως τέλος, που έχει σαν κύριο αποδέκτη τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και την σαφή έλλειψη επικοινωνίας. Η απομόνωση αυτή μας οδηγεί στη διαπίστωση, ότι είμαστε εντελώς αδύναμοι να διαφοροποιήσουμε την κατάσταση μας. Μας αγκυλώνει στη άποψη μας ως το τελευταίο καταφύγιο που θα μας δικαιώσει. Ενώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γενικό καταλήγουμε να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε και στα επιμέρους. Επειδή μάλιστα οι οποιεσδήποτε αντιπαραθέσεις προσλαμβάνουν μια δυσανάλογη έκταση, συμπαρασύρουν και το επίπεδο του διαλόγου και της λογικής, τα οποία ούτως ή άλλως κατρακυλάνε εδώ και δεκαετίες στη άβυσσο.
Πολλοί διερωτώνται αν όλες αυτές οι κακουχίες, αν και η λέξη κακουχία δεν αποδίδει ακριβώς την πραγματικότητα, στις οποίες μας υποβάλλουν και υποβάλλουμε και εμείς τους εαυτούς μας, θα μπορούσαμε να τις αποφύγουμε. Άλλοι πάλι σκέφτονται μήπως πληρώνουμε κάποιο αμάρτημα που δεν έχουμε καταλάβει. Κάποιο τρίτοι πιστεύουν, ότι στη τωρινή εποχή περάσαμε πολύ όμορφα και τώρα ήλθε η σειρά μας να βιώσουμε τα δυσάρεστα που πέρασαν άλλες εποχές. Κάποιοι τελευταίοι ψάχνουν συνεχώς σε κάποιον να “ρίξουν” την ευθύνη, ανεξέλεγκτα. Κάπου ψηλότερα η ελίτ αυτού του κόσμου, μπορεί ακόμα να χαμογελά, ξέροντας, ότι τίποτα ακόμα δεν μπορεί να την απειλήσει. Αιώνες έργου της εξουσίας έχουν αποφέρει τους καρπούς τους. Διότι η κοινωνία που προ πολλού έχει παραχωρήσει το δικαίωμα να διευθύνει τη ζωή της, αφήνοντας αυτό έργο στα χέρια μιας μειοψηφίας, ούτε ξέρει αλλά ούτε μπορεί να το ανακαλύψει ξαφνικά. Όταν ψάχνει για τα “όπλα” της, αυτά τα όπλα είναι πια στα χέρια των διαχειριστών της, που τα χρησιμοποιούν για το δικό τους συμφέρον.
Το πέρασμα μας από αυτό το κόσμο είναι σύντομο. Ώσπου να καταλάβουμε τι γίνεται, πως πρέπει να κινηθούμε, αν πρέπει να κινηθούμε, αν έχουμε επιλέξει σωστά ή λάθος, βλέπουμε την πόρτα της εξόδου. Κανονικά θα έπρεπε να επιδιώκουμε την ζωή, όλο και περισσότερη ζωή και όχι να ζούμε με τον κίνδυνο να κρέμεται κάθε μέρα πάνω από τα κεφάλια μας, πνιγμένοι στα χρέη, εραστές του πόνου, υπόδουλοι στα χέρια μιας αχρείας εξουσίας. Ακόμα και όλα αυτά θα μπορούσαν να ήταν ανεκτά, αν μέσα σε όλα αυτά υπήρχε η προοπτική ενός καλύτερου μέλλοντος. Τι καλύτερο μέλλον όμως μπορεί να υπάρξει μέσα στη καταβύθιση στο σκοτάδι; Τι ελπίδα μπορεί να δημιουργήσει μια πορεία στη μιζέρια; Ένα τέτοιο μέλλον μπορεί μόνο να φαντάζονται με ευχαρίστηση, όσοι το όραμα των διαχειριστών της ζωής μας, έχουν την ψευδαίσθηση, ότι είναι και δικό τους όραμα. Οι υπόλοιποι διαπιστώνουν, ότι ολοένα χάνουν και τα τελευταία υπολείμματα μιας ελευθερίας, που φαίνεται να στερεύει. Η ζωή ως άλγος.
Όσο δεν πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι μας, μπορούμε να ελπίζουμε για το φως της συνείδησης.
