Σελίδες

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Οι πόλεις και το τεχνολογικό ιερατείο.



Ένας παλιός Αγιουβεδικός πάπυρος αναφέρει, ότι πριν από 3.000 χρόνια έγινε μια μεγάλη, για τα δεδομένα της εποχής, συγκέντρωση σοφών στα Ιμαλάια, με σκοπό να συζητήσουν, αυτό που θεωρούσαν, σαν το βασικό πρόβλημα της τότε κοινωνίας. Ποιο ήταν αυτό; Ήταν η συγκέντρωση μεγάλων ομάδων ανθρώπων σε κατασκευές πού ονομάζονταν «χωριά».

Δεν γνωρίζω την πραγματικότητα ή μη αυτής της συνάντησης, αυτό όμως που γνωρίζω και το γνωρίζω καλά , είναι ότι, αν αυτή η συνάντηση σοφών έγινε ποτέ, έθιξε ένα πρόβλημα που σήμερα, που πια δεν ζούμε σε χωριά, αλλά σε τεράστιες μεγαλουπόλεις, πολλών εκατομμυρίων κατοίκων, είναι όντως ένα τεράστιο θέμα με απίστευτες προεκτάσεις.

Στα τέλη του 19ου αιώνα , όταν η βιομηχανική επανάσταση ήταν στο φόρτε της, πάρα πολλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι, έβλεπαν με φρίκη την ανάπτυξη των πόλεων, σε αντίθεση με μια εκτενή καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Εκείνες τις εποχές, δεν ήταν ακριβώς μια οικολογική συνείδηση που έκανε τους ανθρώπους να αντιδρούν, όσο νομίζω μια βαθιά συναίσθηση, ότι ριζικά ο τρόπος ζωής τους θα άλλαζε προς μια κατεύθυνση που μετέφερε μαζί της κάτι το νοσηρό.

Σίγουρα ο άνθρωπος από την αρχή της ιστορίας του βρέθηκε σε μια θέση να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το φυσικό περιβάλλον. Ποτέ δεν είχε μια αγαστή σχέση με αυτό. Η ανθρώπινη κοινωνία έβαζε πάντοτε τις δικές της ανάγκες πάνω από την σχέση της με το χώμα που πατούσε, τον αέρα πού ανάπνεε, τα ζώα με τα οποία συγκατοικούσε επάνω στο πλανήτη. Ο άνθρωπος θεώρησε το φυσικό περιβάλλον εξαρχής εχθρικό έως και τρομώδες και όταν άρχισε να τιθασεύει τους πρωτόγονους φόβους του, πέρασε σε μια αντεπίθεση, που με την βοήθεια της τεχνολογικής ανάπτυξης σε κάθε εποχή, κατέληξε να τείνει να εξαφανίσει οποιοδήποτε κομμάτι τον συνέδεε μαζί της .

Η συσσώρευση των ανθρώπων στις πόλεις είναι κυρίως αποτέλεσμα τριών παραγόντων: η αύξηση του πληθυσμού, η καταστροφή της αγροτικής οικονομίας από τους συνεχείς πολέμους και η άνευ προηγουμένου ανάπτυξη της τεχνολογίας.

Εκεί που προηγουμένως άνθιζε το φυσικό περιβάλλον, κάποια στιγμή, άνθισαν τα φουγάρα από τις πρώτες φάμπρικες . Γύρω από τις φάμπρικες, άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες μεγάλες πόλεις, πόλεις που θα μάζευαν στη αγκαλιά τους, όλο και μεγαλύτερες μάζες εξαθλιωμένων ανέργων, που είχαν χάσει τα χωράφια τους και που αναζητούσαν δουλειά και ευκαιρίες σε ένα καινούργιο κατασκευασμένο περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από αυτό πού ζούσαν μέχρι εκείνη την στιγμή.

Ένα από τα πρώτα πράγματα πού αλλάζει σε μια πόλη είναι η αντίληψη για τον χρόνο.

Ο χρόνος μέσα στη πόλη είναι τεχνητός, στηρίζεται στο ρολόι, στους δείκτες μιας ευφυούς κατασκευής, πού αναπαριστά τον φυσικό χρόνο και τον εντάσσει κυρίως στη ανάγκη των οικονομικών απαιτήσεων εκείνων πού διευθύνουν την πόλη.

Ο φυσικός χρόνος στρέφει την αντίληψη του ανθρώπου σε ολόκληρη την δημιουργία, καθιστώντας τον άνθρωπο μέτοχο στο θαύμα της φύσης.

Ο τεχνητός χρόνος του ρολογιού υποβιβάζει την ανθρώπινη δραστηριότητα, καθιστώντας την έρμαιο των αναγκών και εκείνων πού χειρίζονται αυτές τις ανάγκες.

Η όσφρηση και η ακοή και η όραση είναι από τις αισθήσεις που πλήττονται άμεσα από την διαβίωση στη πόλη.

Δέχονται καθημερινά τον βομβαρδισμό μιας αφύσικης τεχνολογικής ανάπτυξης, που κινείται ραγδαία στη συνεχή ανακατασκευή του περιβάλλοντος σε συνθήκες, πού ενώ υποτίθεται γίνονται για τους ανθρώπους, καταλήγουν να είναι ενάντια του και να τον υποκαθιστούν.

Ζούμε μέσα στη κυριαρχία μιας τεχνολογίας, που έχει καταλάβει απροκάλυπτα όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας, διεισδύοντας ακόμα και σε τομείς της αυστηρά προσωπικής μας ζωής.

Ο περιβόητος ατομικισμός και η αποξένωση, που συχνά ερμηνεύονται μέσα από τα αλλήθωρα μάτια μιας στεγνής κοινωνιολογίας, οφείλουν πολλά , σε αυτά τα σύγχρονα τερατουργήματα, μέσα στα οποία ζούμε και τα οποία έχουν φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο, που να δίνουν υπόσταση αποκλειστικά στη ύπαρξη μιας ανθρώπινης κοινωνίας που έχει χάσει την επαφή με την καρδιά της και το σώμα της .

Η πόλη δεν είναι ο χώρος που οι άνθρωποι σχεδίασαν για να αναπτύξουν τις ολόπλευρες δυνατότητες τους σε αρμονία με την φύση .

Η πόλη είναι ο χώρος που οι άνθρωποι παρέδωσαν την ζωή τους στη τεχνολογία , χάνοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής τους.

Ένας τέτοιος μηχανισμός όπως είναι η πόλη, σαφώς χρειάζεται τους χειριστές του. Εκείνους που έχουν την εξειδικευμένη γνώση για να χειριστούν όλα εκείνα τα μηχανήματα πού ρυθμίζουν την ζωή της .

Τα μηχανήματα είναι πολλά, πολύπλοκα, φανερά και αφανή, δύσκολα στη χρήση τους, κάποια από αυτά πρέπει να είναι αόρατα από αδιάκριτα μάτια, απαιτούν τρομακτικά εξειδικευμένες γνώσεις για να καταστούν αποτελεσματικά. Όλοι αυτοί οι χειριστές αποτελούν το επίλεκτο κομμάτι της πόλης. Είναι εκείνοι πού δουλεύουν αθόρυβα μέσα στη καρδιά της, την κάνουν να κτυπά. Είναι οι σύγχρονοι ιερείς μιας «θρησκείας» πού έταξε στους ανθρώπους την απελευθέρωση και τους έχει οδηγήσει σε μια σκλαβιά πιο σύνθετη .

Πιο πάνω από αυτούς είναι οι χειριστές των χειριστών, εκείνοι που μας χειρίζονται όλους. Οι χείριστοι. Αυτοί πού πραγματικά ελέγχουν την πόλη, την τεχνολογία και όλους εμάς τους υπολοίπους .

Αυτό είναι το πραγματικό και κυριολεκτικό Ιερατείο. Με άδηλους στόχους και σκοπούς. Με μια ακόρεστη δίψα για ολοκληρωτική εξουσία επάνω σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ζωής. Με απεριόριστα μέσα και με μια φτωχή, πολύ φτωχή συνείδηση. Παντελώς απρόσβλητοι από τα «βδελυρά» μάτια των υπηκόων τους. Οι άρχοντες της πόλης .

Η ανθρώπινη κοινωνία, ολοένα και περισσότερο, φαίνεται να χάνει το στοίχημα με τον εαυτόν της, ζώντας στο αφύσικο περιβάλλον πόλεων, που την υποβαθμίζει αποκόπτοντας την από το φυσικό περιβάλλον.

Επίσης, χάνει, ποντάροντας όλες τις δυνατότητες της, σε μια άνευ κριτικής διάθεσης, τεχνολογική ανάπτυξη, που την κάνει υπόδουλη σε μια στείρα μηχανιστική αντίληψη για την ζωή.

Η πόλη και η τεχνολογική ανάπτυξη συμβαδίζουν άρρηκτα στη νεωτερική θεαματική εποχή. Μια εποχή που για πολλούς είναι η αυλή των θαυμάτων.

Καλό όμως είναι να έχουμε κατά νου, ότι τα θαύματα και μάλιστα εκείνα που επιτελεί το σύγχρονο Ιερατείο της τεχνολογικής ανάπτυξης, μπορεί να είναι ο καλύτερος δρόμος για την πλήρη εξαθλίωση του ανθρώπου.


Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

Δύο αντίθετοι κόσμοι.





Η προπαγάνδα είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο. Όποιος την χρησιμοποιεί, το γνωρίζει. Επίσης γνωρίζει, ότι δεν επενδύει αποκλειστικά στο παρόν, αλλά σε ένα βάθος χρόνου. Γιατί αντιλαμβάνεται, ότι οι αντιλήψεις, είναι συμπαγείς μορφές σκέψης, που για να αλλοιωθούν και εν τέλει να μεταστραφούν στο αντίθετο τους , απαιτείται επίπονη εργασία. Το κρυφό χαρτί της προπαγάνδας είναι η συνεχής και αδιάκοπη επανάληψη, ενός αντίθετου μοτίβου από αυτό που υπήρχε μέχρι εκείνη την στιγμή. Καλλιεργούν σταδιακά μια νέα σκέψη,που διαρκώς θα έχει σαν μέλημα της να υποσκάπτει την προηγούμενη. Αυτή την σκέψη που η προπαγάνδα δεν θέλει πια να υπάρχει. Αυτή η διαδικασία γίνεται σε πολλά επίπεδα και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Άλλοτε, η σκέψη που είναι εχθρική στη προπαγάνδα βάλλεται φανερά, αναδεικνύοντας τα τρωτά της, άλλοτε στα κρυφά αποδομούνται παράπλευρες σκέψεις που την στηρίζουν, με σκοπό να χάσει τους συμμάχους της.

Οι προπαγανδιστές πληρώνονται ακριβά για την εργασία τους, γιατί οι εργοδότες τους αντιλαμβάνονται την δυσκολία αλλά και την αξία του έργου τους. Είναι οι στρατηγοί σε ένα κρυφό αλλά και ανελέητο πόλεμο σκέψης. Σε αυτόν το κρυφό πόλεμο, συμμετέχουν πάρα πολλές κατηγορίες επαγγελμάτων και ειδικοτήτων, ακούσια ή εκούσια, μιας και η μήτρα της προπαγάνδας είναι πάντοτε καλά κρυμμένη. Όπως και οι σκοποί της.

Η προπαγάνδα χρειάζεται το κοινό της. Εκείνο που είναι έτοιμο να δεχτεί την καινούργια σκέψη, αλλά και εκείνο που μπορεί να είναι σε ακραία αντίθεση με αυτήν. Το πιο ενδιαφέρον κοινό για την προπαγάνδα δεν είναι τελικά το πρώτο, αλλά το δεύτερο. Το δύσκολο. Όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί να μεταστρέψει τους αντίθετους, τόσο καλύτερη είναι η δουλειά της.
Την προπαγάνδα δεν την ενδιαφέρει η αλήθεια, αντιθέτως είναι βασικός της εχθρός. Αυτή έχει ανάγκη να διαστρεβλώσει, άρα θα κάνει φίλο της το ψέμα. Όχι όμως το χονδροειδές ψέμα ,το ψέμα που είναι απροκάλυπτο. Θα χρησιμοποιήσει το ψέμα που είναι κοντά στη αλήθεια, εκείνο που θα ρίχνει μελάνι για να την μαυρίσει , να την αλλοιώσει, Έτσι σε πρώτη φάση θα δημιουργηθεί σύγχυση. Αμφιβολία. Αν η προπαγάνδα “πιάσει”, βρει κατάλληλο κοινό, αρχίζει μια ατέρμονη συζήτηση, όπου η σκέψη ή το βίωμα που η προπαγάνδα θέλει να κτυπήσει , καλείται να υπερασπιστεί τον εαυτόν του. Αυτή είναι μια πρώτη νίκη για την προπαγάνδα, μικρή αλλά νίκη. Έχει φέρει τον αντίπαλο της στο πεδίο που αυτή έχει ανάγκη. Να τον καταστήσει υπόλογο.

Δεν είναι η πρόθεση μας να κάνουμε ανάπτυξη , όλων των επιπέδων της προπαγάνδας, όλων των μηχανισμών της. Μας αρκεί να πούμε, ότι την θεωρούμε από τις πλέον ευτελείς πρακτικές που έχει αναπτύξει η ανθρώπινη δραστηριότητα, υπαίτια για την σύγχυση και την κατάντια του κοινωνικού ιστού !!!

Στη σημερινή εποχή η προπαγάνδα διάγει μια τεράστια περίοδο ευημερίας. Το ίδιο και οι προπαγανδιστές. Σε αυτό έχουν συμβάλλει πολύ η τεχνολογία και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο της κοινωνίας. Δεν υποτιμούμε την συμβολή του ατομισμού, αλλά και το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, έχει απομακρυνθεί από τη συνείδηση του βιώματος του και το παρακολουθεί να περιφέρεται κυρίως στις οθόνες των τηλεοράσεων. Ένας παράγοντας επίσης βασικός, είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι καθολικά ανιστόρητος στη πλειονότητα του. Έτσι μπορούμε πια, να ακούμε την φωνή της προπαγάνδας, από τα στόματα ακόμα και απλών ανθρώπων, με την ίδια συχνότητα που μέχρι χτες την ακούγαμε από το ράδιο ή την τηλεόραση. Η διαστρέβλωση της αλήθειας γίνεται πιο εύκολα πιστευτή στο σύγχρονο άνθρωπο. Τον σύγχρονο άνθρωπο, που υποτίθεται ότι έχοντας πρόσβαση σε κάθε πληροφορία, θα μπορούσε να διακρίνει καλύτερα. Αυτό δεν συμβαίνει.

Φαίνεται, σαν ο σύγχρονος κόσμος, να έχει αποκτήσει μια αλλεργία με τον κόσμο της αλήθειας. Μια απόσταση στη καλύτερη των περιπτώσεων. Έτσι ο βάλτος, μπορεί να φαίνεται σαν κήπος με λουλούδια, οι δολοφονίες να βαφτίζονται θάνατοι, οι αδικημένοι να είναι υπαίτιοι για την αδικία που υπόκεινται και οι αδικούντες να είναι οι υπερασπιστές της αλήθειας.. Λαλίστατοι οι ασεβείς και σιωπηλοί όσοι υπέφεραν. Μαγεία !!!!

Βέβαια θα πρέπει να ομολογήσουμε,ειλικρινά, ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι το καινούργιο. Ίσως η έκταση του φαινομένου λίγο να διαφοροποιείται, όμως η ουσία πάντοτε ήταν ίδια. Και προσωπικά, εκείνο που μας ήταν εχθρικό τότε, μας είναι εχθρικό και τώρα.

Γιατί λοιπόν χαλάμε την διάθεση μας αναφέροντας πράγματα γνωστά; Κάποιος φίλος έλεγε κάποτε,αρκετά παλιά, ότι κάθε φορά που βλέπεις την χυδαιότητα, σε σοκάρει, σαν να την βλέπεις για πρώτη φορά. Είναι μια σωστή παρατήρηση, λίγο ρομαντική, αλλά στο βάθος κάπως έτσι συμβαίνει. Ο άνθρωπος, φαίνεται σαν μην μπορεί να “χωνέψει” αυτό που είναι το πιο προφανές. Έτσι, μυστηριωδώς, δεν μπορεί και να αντιδράσει κατάλληλα. Αντίθετα, γίνεται όλο και πιο πολύ ευάλωτος στη εισβολή του αρνητικού μέσα του. Η “ιδεαλιστική” ιδιότητα αυτή του ανθρώπου, επιτρέπει στη προπαγάνδα να δρα, τις περισσότερες φορές ανενόχλητη, συσκοτίζοντας με μεγαλύτερη ευκολία αυτό που είναι αληθινό και πραγματικό.

Ο κόσμος μας δεν είναι πλασμένος “αγγελικά”. Ακόμα και αν ήταν στη αρχή του, πλέον έχει οριστικά εκτραπεί σε κάτι όλως διαφορετικό. Η αλήθεια και η προπαγάνδα, είναι ριζικά αντίθετοι κόσμοι, δημιουργώντας τους δικούς τους κόσμους, μέσα στο υπάρχοντα κόσμο. Είναι άλλο πράγμα να φέρνεις τα συμβάντα μέσα στο φως της αλήθειας και άλλο να τα οδηγείς μέσα στο σκοτάδι της σύγχυσης. Δημιουργούνται άλλοι άνθρωποι με εντελώς αντίθετες επιδιώξεις και αντίληψη του εαυτού του , αλλά και του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν.

Στη περιβόητη “νύκτα του θεάματος” ,η προπαγάνδα έχει περίοπτη θέση, μια θέση αναγκαία για να διατηρείται η νύκτα και να μην ξημερώνει ποτέ ο άλλος κόσμος!!!!!



Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...