Η μαθητεία της συνύπαρξης μέσα σε περιβάλλον ετερότητας.

 

Μια κρυφή παραδοχή διατρέχει τις σχέσεις των ανθρώπων, τουλάχιστον από την στιγμή που καταλαβαίνουν τους εαυτούς τους και το περιβάλλον τους, η ανάγκη να συνυπάρξουν μέσα σε μια κοινωνία με ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από αυτούς. Η διαφορετικότητα και η ποικιλία των ανθρώπινων συμπεριφορών προκαλεί μια ιδιαίτερη και μοναχική ενόχληση, αλλά και απορία, επειδή δεν αντιμετωπίζεις ένα διαφορετικό είδος από σένα, αλλά κάτι που είναι ίδιο με σένα, αλλά με πολύ διαφορετική συμπεριφορά. Η διαπίστωση αυτής της ετερότητας απέναντι σε κάτι που σου μοιάζει ,αλλά δεν είναι ίδιο, δημιουργεί με την σειρά της μια σειρά διαφορετικών αντιδράσεων.

Σε κάποιους ανθρώπους αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, τους εξάπτει συνεχώς την περιέργεια και τον θαυμασμό, τους δημιουργεί ένα θετικό κίνητρο να γίνουν αναζητητές της ανθρώπινης ετερότητας και τους δίνουν μια αίσθηση σχεσιακού παιχνιδιού, που ανανεώνεται διαρκώς. Κάποιους άλλους τους οδηγεί στο να αναζητήσουν εκείνους τους ανθρώπους που είναι κοντινοί με τη δική τους ιδιοσυγκρασία και έτσι να είναι ευτυχισμένοι, όταν είναι τυχεροί και ευοδώνεται η αναζήτηση τους και δυστυχισμένοι, όταν συναντούν συνεχώς το διαφορετικό από αυτούς. Σε κάποιους άλλους αυτή η ετερότητα είναι πηγή σφοδρής δυσαρέσκειας, που είναι πιθανόν να φτάσει να ακουμπήσει την νεύρωση και την κακία προς το είδος, μια που ανακαλύπτουν την διαφορά προκαταβολικά, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει.

Οι κοινωνίες των ανθρώπων πάντοτε βρέθηκαν μπροστά στη πρόκληση να λύσουν αυτό τον γρίφο της ετερότητας και με τον τρόπο τους έδωσαν διαφορετικές απαντήσεις στα προβλήματα που προέκυπταν εξ αυτού του προβλήματος. Γιατί ανεξάρτητα από μια προσωπική αντιμετώπιση, που μπορεί να δίνει ο καθένας ή η καθεμιά από τους ανθρώπους, οι διαφορές των ανθρώπων εισχωρούν σε όλες τις βαθμίδες της ανθρώπινης ζωής και όταν εντέλει συναντούν την διαχείριση της κοινωνίας, το ζήτημα της ετερότητας αποκτά μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψιν τον παράγοντα της αύξησης του πληθυσμού, άρα και την αύξηση της ποικιλίας των συμπεριφορών μαζί με τις διαστροφές που πολλές φορές αυτές οι συμπεριφορές τείνουν να δημιουργήσουν, αποκτούμε μια αρκετά πιο περίπλοκη εικόνα αυτού που συμβαίνει και της προσπάθειας που χρειάζεται για να λυθεί ο γρίφος.

Δεν είναι λοιπόν πολύ περίεργο αν και δυσάρεστο, που οι άνθρωποι καταφεύγουν διαχρονικά, στο να επιλέγουν για να λύσουν τις αντιθέσεις τους μέσα από πολέμους, που προέκυψαν μέσα από ανεπίλυτες διαφορές και ιδιαιτερότητες , ούτε που κατέφυγαν για τους ίδιους λόγους στο φόνο, εκείνων που απειλούσαν την ιδιαιτερότητα τους και τα συμφέροντα που προέκυπταν εξ αυτής. Η διαφορετικότητα πάντοτε βρισκόταν και βρίσκεται σε ακραία αντίθεση με την ιδιαιτερότητα. Ο μύθος της πρώτης δολοφονίας που διέπραξε ο Κάιν απέναντι στο αδελφό του , στοίχειωσε το ανθρώπινο υποσυνείδητο και έδωσε την πρώτη απάντηση στο γρίφο της ετερότητας. Παρόλο που στη συνέχεια υπήρξαν αντίθετα παραδείγματα, που ήταν περισσότερο ελπιδοφόρα και οδηγούσαν σε εντελώς διαφορετικούς δρόμους, όπως η αγάπη , ακόμα και σε εκείνο που όχι μόνο δεν θα συμφωνούσε , αλλά θα ήταν και εχθρικό στη συνύπαρξη, ο Κάιν έγινε ο αποδεκτός κακός αντι-ήρωας , που όπλισε την ιδιαιτερότητα απέναντι στη διαφορετικότητα. Τουλάχιστον για εκείνους που ήταν αποφασισμένοι να τραβήξουν το ζήτημα στα άκρα του και πάντοτε προς το δικός τους συμφέρον. Μέσα στη ιστορία ούτε λίγοι ήταν αυτοί και πολλοί εξ αυτών χαρακτηρίστηκαν μεγάλοι, αδίκως βέβαια, αλλά φαίνεται ότι και η δικαιοσύνη αλληθωρίζει όταν έχει να αντιμετωπίσει μια ιδιαιτερότητα που συνδυάζει τα προσόντα της με μια εξαιρετική δυναμική.

Αντιθέτως, η ίδια τιμή δεν επιφυλάχτηκε σε όσους διάλεξαν ένα διαφορετικό μονοπάτι. Σε αυτούς η δικαιοσύνη το έπαιζε εντελώς τυφλή.

Το θέμα ανεξάρτητα με τις επιλεκτικές διαθέσεις όρασης της κοινωνικής και ιστορικής δικαιοσύνης, πήρε τον δρόμο του, αφήνοντας το ζήτημα αναπάντητο, μετέωρο και παρακαταθήκη σε ανθρώπους και κοινωνίες .

Στη σημερινή εποχή με την ανάδειξη της ατομικότητας σε βασική συνισταμένη του ανθρώπινου όντος, βάθυνε το ρήγμα της διαφοράς ανάμεσα στο εαυτό και στους άλλους . Όσο η ατομικότητα ισχυροποιεί την θέση της , η διαφορά με τον απέναντι αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις . Η διαφορετικότητα του άλλου, οι απόψεις του, ο τρόπος που εκφράζει τα συναισθήματα του ή την αδιαφορία του, είναι μια ιδιαίτερη απειλή, που ενισχύεται από το ακραία ανταγωνιστικό πεδίο της ζωής .Ένα ιδιότυπο πλέγμα αντιθέσεων προκύπτει, όπου η επιβίωση του ενός προϋποθέτει την μερική ή ολική ισοπέδωση του απέναντι, με σκοπό την πλήρη επιβεβαίωση της ατομικότητας. Αν εξαιρέσουμε τους “μοναχικούς λύκους” που έχουν αποφασίσει να κάνουν πράξη την απόσταση που καλλιεργούν με τους άλλους, οι περισσότεροι αναζητούν να εντάξουν την ιδιαιτερότητα τους σε περίεργες συμμαχίες έστω και πρόσκαιρες, που αποσκοπούν σε μια προσωρινή επιβεβαίωση, στερημένη από ένα πραγματικό βάθος, που να αποκαθιστά μια ουσιαστική σχέση και κατανόηση που θα ενώσει πραγματικά. Αυτό γίνεται αντιληπτό ακόμα και στις πιο διαπροσωπικές σχέσεις, όπου η παραμικρή διαφωνία απειλεί να καταργήσει την σχέση ριζικά. Η μοναχικότητα και η μοναξιά συνοδεύουν τον σύγχρονο άνθρωπο, που αδυνατεί ακόμα και να αναγνωρίσει στη πλειονότητα του την αιτία του προβλήματος του, αναζητώντας εξιλαστήρια θύματα. Φταίει πάντα αυτός ή εκείνη ή το άλλο, ποτέ όμως η αδυναμία του υποκειμένου να κατανοήσει, να θαυμάσει, να αγαπήσει , να συγχωρέσει την ετερότητα του συνανθρώπου του. Μια τέτοια διαδικασία δεν θα έλυνε προφανώς την διαφορά που υφίσταται. Θα την τοποθετούσε όμως σε μια εντελώς διαφορετική φάση προσέγγισης και ίσως να την οδηγούσε σε διαφορετικούς δρόμους, που θα περιόριζαν την εντύπωση μιας κοινωνίας εχθρικών αποξενωμένων ανθρώπων. Αυτό ίσως θα ήταν μια αρχή καλύτερου επικοινωνιακού διαλόγου, σε κοινωνίες που φλερτάρουν επικίνδυνα με την μοναξιά και την ενδεχόμενη έκρηξη.

Υπάρχει μια βαθιά ανασφάλεια η οποία μας κατατρέχει, ότι παραχωρώντας πόντους στη ιδιαιτερότητα του απέναντι, χάνουμε το στέρεο έδαφος της δικής μας ιδιαιτερότητας. Αυτό κυρίως συμβαίνει γιατί ούτε καλά-καλά κατανοούμε την δική μας ιδιαιτερότητα και την αξία της και καταφεύγουμε εύκολα σε λύσεις υπεράσπισης της θολής εικόνας, που χτίζουμε σαν άμυνα στο εξωτερικό κόσμο. Κάτι που εντέλει ούτε νόημα πραγματικά έχει, ούτε επί της ουσίας μας προστατεύει από τους κινδύνους της συναναστροφής. Αντιθέτως, θρέφει το πρόβλημα και εντείνει την απόσταση. Γιατί με όσα λέγονται εδώ, δεν παραγνωρίζεται το γεγονός, ότι δεν ζούμε ανάμεσα σε αγγέλους, αλλά ούτε στο παράδεισο. Όσο όμως δυσάρεστες είναι οι συνθήκες της ζωής που ο καθένας ζει και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τίποτα δεν μας εμποδίζει να την κάνουμε ολοένα χειρότερη, αποκόβοντας από άγνοια ή προχειρότητα, πνεύμονες της ζωής που θα την κάνουν καλύτερη. Πάντα υπάρχουν καλύτερες και πιο ωφέλιμες λύσεις προσωπικά, κοινωνικά, πολιτικά, που καταργούν το λάθος και δίνουν ένα διαφορετικό δικαίωμα και προοπτική.

Είναι μάλλον σωστό να ειπωθεί, ότι ενώ το ζήτημα ξεκινά περισσότερο από επιλογές που έχουν να κάνουν σε ατομικό επίπεδο, όταν αυτό επεκτείνεται στο κοινωνικό ιστό, επιστρέφει στο άτομο πολλαπλάσια αυξημένο, με αποτέλεσμα να μετασχηματίζεται και σε θέμα αντίθεσης με την κοινωνία. Στο βαθμό που τα κοινωνικά συστήματα ευνοούν αυτό τον συνεχή ανταγωνισμό ανάμεσα στους ανθρώπους, το άτομο βρίσκει ένα πολύ καλό άλλοθι να μην τροποποιήσει την κατανόηση του για το ζήτημα. Έτσι όλοι μας παραμένουμε τελικά σε μια διαχρονική στάση , που φτωχαίνει διαρκώς τον τρόπο που επικοινωνούμε.

Για να μην ξεπέσουμε σε μια άδοξη αρνητικότητα, πρέπει να ειπωθεί, ότι αποπειρώνται κάποιες δειλές προσπάθειες το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί. Δεν έχουν φανεί μέχρις στιγμής πολύ ορατά αποτελέσματα. Η μαθητεία του να συνυπάρχουμε με διαφορετική ποιότητα έχει δρόμο μπροστά της να διανύσει και απαιτεί την προσπάθεια όλων μας

Τα μεγάλα “ανθρωπάκια”.

Η ιστορία από τα παλιά χρόνια δεν έχει αλλάξει και ούτε προβλέπεται να αλλάξει. Η καταστολή χρησιμοποιείται κάθε φορά που η εξουσία των ολίγων, νοιώθει να απειλείται από το αίσθημα δυσαρέσκειας των πολλών. Η συγκέντρωση πολιτών στους δρόμους, δημιουργούσε ένα φόβο πάντοτε στη τάξη που άρχει. Γενικώς τα πρόσωπα, αν και παίζουν κάποιο ρόλο, δεν έχουν και μεγάλη σημασία, μια που το μοτίβο της καταστολής είναι ίδιο και τα μέσα που χρησιμοποιούνται, οι δυνάμεις που πραγματώνουν την καταστολή, έχουν πάντα το ίδιο αποκρουστικό ταμπεραμέντο στο έργο τους.

Χρειάζεται μια μαεστρία στο να μπορείς να στρατολογείς σε διαφορετικές εποχές ανθρώπους, που να είναι διατεθειμένοι να δέρνουν και να βασανίζουν συχνά πυκνά άλλους ανθρώπους, ως επάγγελμα. Βέβαια αυτό δεν αρκεί, μια που οι άνθρωποι αυτοί για να κάνουν το συγκεκριμένο επάγγελμα, απαιτείται να διαθέτουν και το αίσθημα της ευχαρίστησης, όταν το κάνουν. Μα θα μου πείτε αυτές είναι οι προϋποθέσεις για να αναλάβουν την συγκεκριμένη δουλειά, παίρνουν τις ανάλογες διαταγές και είναι υπόλογοι, όταν δεν εκτελούν την υπηρεσία για την οποία ετάχθησαν. Επίσης, να μην ξεχνάμε ότι αμείβονται λίγο για το “έργο” τους. Εκτελούν “κοινωνικό” έργο, προστατεύουν τους πολίτες και την κοινωνία από τους “κακούς” πολίτες και αυτό δεν μπορεί να γίνει πάντοτε με ήπια μέσα.

Ναι, ναι τις ξέρω αυτές τις σκέψεις και τις δικαιολογίες. Είναι οι ίδιες σκέψεις και δικαιολογίες που έχουν όλοι όσοι θέλουν να τραβήξουν την ουρά τους από αυτό που κάνουν, χωρίς ποτέ να αναλαμβάνουν την ευθύνη των όσων κάνουν. Λες και όταν βαράς με μανία και με οπλισμό στρατιώτη κάποιον στο δρόμο ή σε κάποια εκδήλωση διαμαρτυρίας δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις κάτι που είναι άσχημο. Δεν καταλαβαίνεις ότι εξασκείς μια τρομερή βία σε αδύναμο. Δεν καταλαβαίνεις ότι κινητοποιείς τα πιο ερπετικά ένστικτα του ανθρώπου. Εντέλει δεν καταλαβαίνεις ότι κάποια στιγμή αυτή η βία θα γυρίσει και επάνω σου και ότι αυτή την στιγμή είναι που φοβάσαι και θέλεις να αποφύγεις, καταφεύγοντας στο να γίνεσαι ολοένα και χειρότερος την επόμενη φορά. Και στο βαθμό που είσαι τόσο ηλίθιος που να μην τα καταλαβαίνεις όλα αυτά, δεν μπορεί να σου δίνεται η εξουσία να τα πραγματώνεις ανεξέλεγκτα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα τέτοιο επάγγελμα, που το βαρύ του κάρμα διαχρονικά δεν το ξεπλένει ούτε ο ποταμός Ευφράτης.

Ας είναι, δυστυχώς γνωρίζουμε την κοινωνία μέσα στη οποία ζούμε και γνωρίζουμε ότι παντού επικρατεί μια ίδια συνθήκη, που η καταγγελία της δεν την αλλάζει, δεν την συνετίζει, αντιθέτως, είναι πιθανόν να την εκλαμβάνει σαν τίτλο τιμής και ευκαιρία για κάποιο δωράκι από τα αφεντικά της.

Πιο πάνω, στα γραφεία των εντολέων, η ευθύνη είναι όχι μόνο μεγαλύτερη αλλά αποκτά και την βαρύτητα που της αναλογεί. Διότι όσοι μηχανεύονται την καταστολή και βρίσκουν και τα ανάλογα χέρια που κινούν τα γκλομπς, δυστυχώς κινούνται σε μια ευρύτερη σφαίρα σκοτεινιάς, που δεν δικαιολογεί τις οποιεσδήποτε σαχλές δικαιολογίες των οργάνων τους.

Βυθισμένοι μέσα στη απέραντη υποτίμηση για τους πολίτες που διοικούν, θεωρούν τα όσα συμβαίνουν αναγκαία και χρήσιμα για την διατήρηση της θέσης τους. Το δηλώνει αυτό περίτρανα η παντελής αδιαφορία που επιδεικνύουν στο να περιορίσουν την αυθαιρεσία των υποτακτικών τους, αλλά κυρίως ότι μονίμως και με απίστευτη επιμονή θέλουν και μπορούν να διαστρέφουν την οποιαδήποτε αλήθεια των γεγονότων που συμβαίνουν . Εμφανίζονται δηλαδή σαν θύματα, που προσπαθούν να διορθώσουν τα όσα συμβαίνουν, αλλά οι απείθαρχοι πολίτες τους δεν θέλουν να συμμορφωθούν. Σε αυτό βέβαια αξιοποιούν ένα εξ ίσου σημαντικό βραχίονα της εξουσίας τους, που είναι ένα σημαντικό κομμάτι δημοσιογράφων και “πνευματικών” ανθρώπων, οι οποίοι για τους δικούς τους λόγους έχουν επιλέξει να υποστηρίζουν ένα σύστημα που από πολύ καιρό πριν έχει χάσει παντελώς την αξιοπιστία του.

Διότι πως είναι δυνατόν να απαιτείς την οποιαδήποτε κοινωνική συναίνεση μέσα σε μια πολιτεία που θέλει ή διατείνεται ότι θέλει να βαδίζει σε κάποιες αρχές, αν στο παραμικρό που υπάρχει μια στοιχειώδης κριτική και αντίδραση, η μόνιμη σου απάντηση είναι να την καταστείλεις ; Και μήπως άραγε αυτό δεν σημαίνει πραγματικά, ότι έχεις προαποφασίσει την στάση σου ή ότι δεν έχεις την ικανότητα να προτάξεις πιο έξυπνες εναλλακτικές λύσεις; Εκτός αν επιδιώκεις την ανωμαλία, γιατί έχεις κάτι πιο σημαντικό να αποκρύψεις ! Αν λάβουμε υπόψιν μάλιστα, ότι δεν έχεις απέναντι σου τίποτα λυσσασμένους για αλλαγή πολίτες, που σε αμφισβητούν καθολικά, αλλά κατορθώνουν να υψώνουν δειλά την φωνή τους στα αυτονόητα, τότε η καχυποψία για όσα συμβαίνουν φαίνεται αρκετά δικαιολογημένη και μάλιστα η αντίδραση θα μπορούσε να ήταν ακόμα μεγαλύτερη.

Ζούμε με ελλείμματα κοινωνικής ελευθερίας με το πρόσχημα της πανδημίας, ελλείμματα οικονομικά, κυρίως όμως ζούμε με ελλείμματα μιας στοιχειώδους ανθρωπιάς. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί έστω και υποτυπωδώς να λειτουργήσει κάτω από τέτοιους όρους. Την πιάνει ασφυξία, μια ασφυξία που ολοένα μεγαλώνει και απειλεί να καταλήξει στο αναπόφευκτο.

Όταν μια κυβέρνηση εκλέγεται, αυτό δεν σημαίνει ότι της δίνεται η δικαιοδοσία ούτε να απειλεί, ούτε να κτυπά ανεξέλεγκτα, ούτε να ρεμβανσάρει στον οποιοδήποτε την αμφισβητεί. Κυρίως όμως δεν δικαιούται να διαστρέφει την αλήθεια με την απόλυτη συναίνεση των δελτίων ειδήσεων. Τα χτεσινά γεγονότα στη πλατεία της Νέας Σμύρνης με τα μυθεύματα για 30 αναρχικούς που επιτέθηκαν στη αστυνομία τα οποία διαψεύστηκαν περίτρανα από τις εικόνες των βίντεο που κυκλοφορούν,δεν είναι τα μοναδικά και δεν θα είναι ούτε και τα τελευταία από ότι φαίνεται. Προηγήθηκαν τα Πετράλωνα, η λαϊκή αγορά στο Χαλάνδρι, οι διαδηλώσεις για τον απεργό πείνας. Μια εκστρατεία καταστολής πλανιέται, δίνοντας το μήνυμα, ότι αυτός που δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας και καλό θα ήταν να μάθει να εξοικειώνεται με το ότι θα τον δέρνουμε ανηλεώς. Αν τα πριγκιπόπουλα της κυβέρνησης θεωρούν ότι η πασιφανής αποτυχία σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να λυθεί με αυτού του τύπου απροκάλυπτη καταστολή, μάλλον έχουν ξυπνήσει σε διαφορετικό όνειρο και κυρίως έχουν χάσει την επαφή με αυτό συμβαίνει πραγματικά.

Κοντά σε όλα αυτά εμφανίζεται από δίπλα και η γύμνια της δικαιοσύνης. Αυτό είναι θέμα από μόνο του και αποδεικνύει την τραγική υποβάθμιση όλων εκείνων των πλευρών που συνθέτουν και στηρίζουν το κοινωνικό συμβόλαιο. Δεν είμαστε τόσο ανόητοι για να μην καταλαβαίνουμε τα δείγματα ενός νέου τύπου συμβολαίου που έχουν την πρόθεση να επιβάλλουν, όπου οι όροι θα είναι κομμένοι και ραμμένοι στη πλευρά, που θεωρεί ότι αυτός ο κόσμος της ανήκει δικαιωματικά, όχι πια ελέω θεού, αλλά ελέω αυτοαναφορικής υπεροχής απέναντι στους αδύναμους. Δεν είναι καινούργια η σκέψη, δεν είναι πρωτόγνωρες οι συνθήκες των συμφερόντων τους, δεν είναι καινούργια τα μέσα που χρησιμοποιούν για να επιβληθούν. Αν κάτι μπορεί να ειπωθεί ότι είναι καινούργιο, είναι η δυνατότητα αξιοποίησης της πανδημίας με όρους σαφώς πιο τεχνολογικά ανεπτυγμένους, όπου μπορεί να οδηγήσει τον κοινωνικό έλεγχο σε μια μεγαλύτερη πίστα με δικαιολογία, όπως επίσης ότι οι αντιστροφές της πραγματικότητας αποκτούν μια αδιάντροπη μονιμότητα για την οποία κανείς δεν νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί. Λες και η κοινωνική ευθύνη και το λάθος είναι αποκλειστική ασχολία των αδυνάτων. Η εξουσία βλέπει τον εαυτόν της αλάνθαστο και μη ένοχο κυριολεκτικά στα πάντα και χρησιμοποιεί την προπαγάνδα για να την παρουσιάσει σαν την άσπιλη κόρη που παλεύει μόνο για το καλό της κοινωνίας.

Εν ολίγοις, αυτό που μέχρι χτες βλέπαμε και ποτέ δεν μας άρεσε, σήμερα μας φέρνει αηδία με την οποία δεν προτιμούμε να περάσουμε την ζωή μας, αποδεχόμενοι να ζήσουμε μέσα σε αυτή την συνθήκη. Αυτό μας καθιστά μάλλον υπόλογους στα μάτια μιας εξουσίας που εφόσον δεν σέβεται τον εαυτόν της, δεν υπάρχει περίπτωση να σεβαστεί και κανένα άλλον στη επικράτεια της. Δεν χρειάζεται να απολογηθούμε λοιπόν για τα όσα μας καταλογίζουν κατά καιρούς παραποιώντας την ιστορία των ανθρώπων και όταν το κάνουμε το κάνουμε για αποκλειστικό δικό μας όφελος . Δεν απολογούμαστε ούτε σε καταπιεστές , ούτε σε βασανιστές . Δεν απολογούμαστε σε ψυχικά διαταραγμένους που κατέχουν αξιώματα. Δεν έχουν το δικαίωμα να ζητάνε κάτι τέτοιο από μας , εκείνοι που δεν απολογούνται ποτέ και για τίποτα.

Γίνεται καθημερινά όλο και πιο φανερό, ότι ο δρόμος που επιλέγεται από τους άρχοντες των ρημαγμένων κοινωνιών και αδιέξοδος είναι, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε ένα κατήφορο χωρίς επιστροφή.

Μήπως θα ήταν φρόνιμο να ανακαλέσουμε την σύνεση από την εξορία της ; Λέμε τώρα μια ιδέα ….