Σελίδες

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Τι είναι η Ευτυχία ;



Ευτυχία= ευ+τεύχω=φτιάχνω
1.κατάσταση ευφορίας και ψυχοσωματικής ικανοποίησης που πηγάζει από την επίτευξη κάποιων στόχων.
2.καλή τύχη, καλοτυχία.

Όπως μας τα λέει το “καλό” ετυμολογικό λεξικό, όταν φτιάχνουμε τα πράγματα καλά, με τον πρέποντα τρόπο, νοιώθουμε μια ψυχο-σωματική κατάσταση ευφορίας, που προέρχεται από την επίτευξη των στόχων μας . Αυτό το “καλή τύχη” λίγο με παραξενεύει. Πρέπει να είμαστε και τυχεροί για να αισθανθούμε ευτυχισμένοι ; Ή η ευτυχία είναι τύχη ; Το σίγουρο είναι, ότι αν αισθανθούμε ευτυχισμένοι, είμαστε πολύ τυχεροί, γιατί η ευτυχία δεν είναι κάτι το δεδομένο στον άνθρωπο. Το νοιώθει, μάλλον, δύσκολα στη ζωή του.

Μιλώντας από την προσωπική μου εμπειρία, υπάρχουν φορές που την νοιώθει, δίχως να υπάρχουν καν στόχοι που ευόδωσαν. Είναι πιθανόν να συμβαίνει το ίδιο και στους άλλους ανθρώπους.

Η ευτυχία, κυρίως, είναι ένα αίσθημα πληρότητας. Ένα αίσθημα που έχει φανερές και άγνωστες όψεις. Δεν μπορείς να το έχεις όποτε το θέλεις και κάποιες φορές σου εμφανίζεται δίχως να το περιμένεις. Παρ΄όλο που όλοι οι άνθρωποι την επιδιώκουν, η ευτυχία, εμφανίζεται, όποτε της κάνει κέφι. Σίγουρα , όταν κάνει την εμφάνιση της ,δεν μπορείς να την αμφισβητήσεις. Σε κυριεύει και επειδή σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ καλά, χαμογελάς. Επίσης, την εκπέμπεις και γύρω σου. Καταλαβαίνουν όλοι ότι την αισθάνεσαι. Μάλιστα κάποιες φορές είναι τόσο ισχυρή, που το περιβάλλον σου, παίρνει λίγο ή πολύ από την ενέργεια που εκπέμπει. Τότε και αυτοί μπορούν να χαμογελάσουν ευτυχισμένοι. Χαρακτηριστικό της είναι ότι δεν διαρκεί πολύ. Την χάνεις εύκολα και καταβάλλοντας προσπάθεια για να την κρατήσεις, την χάνεις ακόμα περισσότερο. Είναι δηλαδή με κάποιον τρόπο ανεξάρτητη και ελεύθερη. Όπως αρμόζει στο όνομα της . Δεν αγοράζεται, δεν μπορεί να πουληθεί. Ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, αλλά και πάλι δεν είναι αυτού του κόσμου. Όπως και να το κάνουμε , είναι μια περίεργη υπόθεση,που όλοι κάνουμε ότι την ξέρουμε , αλλά στη ουσία της είναι άπιαστη. Όπως όλα τα ωραία πράγματα μέσα στη ζωή μας.

Πολλοί άνθρωποι, ατυχώς, σκέφτονται, ότι η ευτυχία επιτυγχάνεται με την απόκτηση παντός είδους εμπορευμάτων. Έχουν την πεποίθηση, ότι αν αποκτήσουν εμπορεύματα, αυτό θα τους καταστήσει ευτυχισμένους. Συμβαίνει όμως το “περίεργο”, όσα εμπορεύματα και να αποκτούν, να παραμένουν στερημένοι από την ευτυχία. Αυτό δεν τους αποθαρρύνει, γιατί σκέφτονται, ότι δεν είναι αρκετά όσα απόκτησαν και θέλουν ακόμα περισσότερα. Άλλοι ,πάλι, αναζητούν την ευτυχία στη σκάλα της ιεραρχίας, αυτοί δεν φτάνει που δεν βρίσκουν την ευτυχία στη επιδίωξη τους ,αλλά σταδιακά χάνουν και όση ψυχή τους έχει απομείνει. Για κάποιους άλλους η ευτυχία βρίσκεται στο έρωτα. Αυτοί οι τελευταίοι, έχουν περισσότερες πιθανότητες να την συναντήσουν, αλλά θα την πληρώσουν ακριβά ,όταν αυτή θα μετακομίσει.

Με κάποιον τρόπο, όλοι μας την ψάχνουμε σε κάτι, γιατί μας είναι απολύτως αναγκαία, για να δροσίσει τις ζωές μας. Είναι πιθανόν, όμως, να την ψάχνουμε σε λάθος μέρη ,ή με λάθος τρόπους. Δεν έχουμε μάθει να είμαστε ευτυχισμένοι, δεν το ξέρουμε αυτό το παιχνίδι. Κυρίως, γιατί νομίζουμε ότι μπορούμε να το παίξουμε με τους δικούς μας κανόνες. Επειδή πιστεύουμε, ατυχώς, ότι ελέγχουμε τα πάντα και τα πάντα περνάνε από το χέρι μας, πάντα με τους όρους μας και τις ψευδαισθήσεις που συνοδεύουν αυτούς τους όρους. Φαίνεται όμως, ότι δεν λειτουργούν έτσι κάποια πράγματα και η ευτυχία σίγουρα είναι ένα από αυτά.. Έτσι καταλήγουμε δυστυχισμένοι τις περισσότερες φορές, βρίζοντας την κακή μας μοίρα.

Ίσως, αν αφήναμε την ευτυχία να μας πλησιάσει, απλά, χωρίς να την επιδιώκουμε “μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες”, τότε ίσως, να μας έκανε την τιμή να μας επισκεπτόταν πιο συχνά και σιγά-σιγά να μας μάθαινε τους τρόπους για να την βιώνουμε. Αυτή είναι μια πολύ δύσκολή διαδικασία για τους ανθρώπους του σύγχρονου κόσμου. Οι μοντέρνοι άνθρωποι συνεχώς αναζητούν κάτι ,που να βρίσκεται έξω από αυτούς και να χρειάζεται να το αποκτήσουν, συνήθως, με χρήματα. Η ευτυχία όμως ,όπως είπαμε, δεν αγοράζεται, την βιώνεις , όταν τα κομμάτια του παζλ της ζωής ,παίρνουν την πρέπουσα θέση τους και εμείς είμαστε παρόντες. Πράγμα που σπανίως συμβαίνει. Έτσι, καταλήγουμε τις περισσότερες φορές να οδηγούμαστε στη δυστυχία, γιατί ζούμε την ζωή μας διαχωρισμένα και ανερμάτιστα .

Η ευτυχία είναι ένα δώρο των θεών στους ανθρώπους. Η επιδίωξη της μπορεί να γίνει κατάρα, η αποδοχή της, είναι απεριόριστη ευτυχία !!!





Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Επέτειοι και υπαίτιοι.







Με τις επετείους δεν είμαι φίλος. Μου θυμίζουν σκοτεινιά. Επίσης, μου θυμίζουν κάτι που είναι πια νεκρό. Ο καθένας , βέβαια, μπορεί να γιορτάζει ή να θυμάται οτιδήποτε θέλει. Είναι δικαίωμα του. Είμαστε στην εποχή των δικαιωμάτων . Οι άνθρωποι έχουν μόνιμα δικαιώματα και συνεχώς ανανεώνουν την όρεξη τους για δικαιώματα. Κανείς δεν επιλέγει την εποχή που θα ζήσει, όσο θλιβερή και αν είναι. Ας είναι !!!

Πλησιάζει πάλι η επέτειος του Πολυτεχνείου. Γιορτάσαμε πρόσφατα την 28η Οκτωβρίου, έρχεται η επέτειος του θανάτου του Γρηγορόπουλου. Το τρένο κινείται, κινείται συνεχώς και κάποια στιγμή σταματά, είτε για να γιορτάσει είτε για να θρηνήσει,είτε και τα δύο. Όμως αξίζει τον κόπο να σταθούμε, έστω για μια στιγμή και να σκεφτούμε, γιορτάζουμε ή θρηνούμε πραγματικά, ή απλά, επειδή έχουμε συνηθίσει να το κάνουμε ; Συμμετέχουμε, γιατί μοιραζόμαστε μια ειλικρινή ανάμνηση του γεγονότος που συνέβη, που το πνεύμα του εξακολουθεί να μας αγγίζει στο παρόν μας ,ή κοροϊδεύουμε τον εαυτόν μας, ότι τάχα γιορτάζουμε ή θρηνούμε κάτι, που την στιγμή που συνέβη, είχε ακραία σημασία ;

Η κάθε επέτειος έχει ένα κρυφό ή φανερό συμβολισμό. Ο συμβολισμός αυτός έρχεται να χρωματίσει το συμβάν της επετείου. Μέσα στον συμβολισμό κρύβεται η αξία του συμβάντος και η ανάγκη να μείνει στη μνήμη, να το γνωρίσουν όσοι θα ακολουθήσουν αρκετά χρόνια μετά το συμβάν και να μοιραστούν το πνεύμα του. Αν αυτό το πνεύμα έχει χαθεί, αν έχει απαξιωθεί, τότε η επέτειος είναι απλά ένα θέατρο, που δεν έχει νόημα να συνεχίζει να υφίσταται.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια τέτοια στιγμή μέσα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Συνθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός κορυφαίου συμβάντος. Μια παράλογη χούντα από την μια , με έντονα στοιχεία μνησικακίας και εκδίκησης, ηλίθια στην έκφραση της, με θλιβερούς υπερασπιστές και απέναντι της ένα πλήθος νεολαίων, που την αμφισβητούσαν και προσπαθούσαν να την τερματίσουν. Το ίδρυμα του Πολυτεχνείου , ήταν η βάση των εξεγερμένων . Γύρω του,ένα πλήθος κόσμου που στα μάτια των φοιτητών έβλεπε το τέλος μιας τυραννικής εποχής . Όσοι είναι μεγάλοι στην ηλικία θυμούνται το ρίγος που διέτρεξε την κοινωνία της εποχής. Αστυνομία παντού ,ξύλο, δακρυγόνα, συλλήψεις . Όταν αυτά δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, βγήκε ο στρατός για να αποκαταστήσει την τάξη. Το βράδυ της 17ης ,όταν το τανκ έσπασε την πύλη του Πολυτεχνείου και οι ασφαλίτες και οι οπλισμένοι ακροβολιστές ανέλαβαν το αισχρό τους έργο, η νύκτα κατάπιε τα παιδιά της . 24 νεκροί. Κάποιοι ηλίθιοι τους αρνούνται ακόμα. Η εξέγερση πνίγηκε. Μια άλλη χούντα πήρε την σκυτάλη της προηγούμενης. Η Αθήνα σιώπησε,αλλά το αίμα δεν μπορούσε να καθαριστεί από τους δρόμους, ούτε ο πόνος από τις ψυχές.

Για να είμαστε ειλικρινείς δεν καθαρίστηκε ποτέ. Πολλοί από τους υπαιτίους δεν πιάστηκαν ποτέ. Αντιθέτως, εξακολουθούν με αυθάδεια να μιλούν, ακόμα και στο παρόν μετά από 44 χρόνια, για την ανυπαρξία νεκρών και για “αναρχο-κομμουνιστές” που έφεραν το χάος στην “ευνομούμενη” πολιτεία.


Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στο παρόν είναι μια νεκρή μνήμη. Τίποτα από το σφρίγος το πάθος και την ανάγκη για ελευθερία δεν υπάρχει στο σήμερα. Αντίθετα , πολλά, συνέβαλαν το νόημα της να εξασθενίσει και με τα χρόνια να χαθεί. Πολλά από τα συνθήματα της, σήμερα δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα. Οι περισσότεροι από τους συντελεστές της, απλώς στην συνέχεια τόκισαν πολιτικά την συμμετοχή τους. Λίγοι κρατήθηκαν αντάξιοι της συμβολής τους . Πολλοί βασανίσθηκαν ανηλεώς και φέρνουν ανεξίτηλα τα σημάδια της των βασανισμών στα κορμιά τους. Κάποιοι από τους υπαίτιους μπορούν να κυκλοφορούν “ελεύθεροι και ωραίοι” ανάμεσα μας.

Η μνήμη μάλλον είναι κοντή.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε στο παρελθόν τις επετείους που της άρμοζαν. Ο κόσμος τα πρώτα χρόνια από την εξέγερση θυμόταν, τιμούσε, αγωνιζόταν. Πίστευε ότι μπορούσε να πετύχει κάτι καλύτερο. Ο αέρας της εξέγερσης ήταν ακόμα κοντά του και η θυσία αυτών των ανθρώπων ,την κράταγε ακόμα ζεστή. Το πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στοίχειωνε ακόμα την πόλη και τους κατοίκους της. Σήμερα, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κοντά μας. Αντίθετα είναι πολύ μακριά μας. Μπορεί και να τα έχουμε ξεχάσει.

Το Πολυτεχνείο δεν δικαιούται περαιτέρω επετείους. Στέκεται εκεί σαν παρακαταθήκη και μνήμη και αυτό του αρκεί !!!




Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...