Το άσυλο, τα “άσυλα” και θλιβερές ιστορίες καταστολής.

ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΔΡΟΜΩΝ

Το άσυλο ως ιδέα και ως χώρος είναι θεμελιώδης για την δημοκρατία και δεν αποσκοπεί στην ασυλία μόνο των ιδεών, αλλά στην ασυλία προσώπων που διώκονται από τον νόμο και την τάξη της ίδιας της δημοκρατίας. Είναι ο κατεξοχήν χώρος, και για αυτό είναι θεμελιώδης, της ερμηνείας, δηλαδή μιας βασικότατης έννοιας της πολιτικής. Καταργώντας το άσυλο καταργείς την δυνατότητα της ερμηνείας και καταργείς την πολιτική.
Ήταν πράγματι μεγαλειώδης ιδέα μιας και η δημοκρατία προβλέπει με αυτήν έναν χώρο άβατο για τους μηχανισμούς που την

στηρίζουν. Είναι ο ιερός χώρος της, το ασυνείδητό της.

“ΙΖΥ”

Σίγουρα δεν ζούμε σε μια εποχή που θα θρέψει δάφνες μεγαλείου . Αντιθέτως. Ζούμε σε μια εποχή που συναγωνίζεται σε διεθνές επίπεδο με τον εαυτόν της ,πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει. Κανείς δεν διαλέγει, δυστυχώς, την εποχή που θα ζήσει. Είναι και αυτό ένα πρόβλημα, όμως είναι πρόβλημα άλυτο. Άλλωστε, όλοι τότε θα διάλεγαν τις εποχές που το ανθρώπινο πνεύμα και οι κοινωνίες του θα μεγαλουργούσαν, έτσι οι υπόλοιπες εποχές θα ήταν χαμένες από χέρι. Αυτό θα ήταν σαφώς άδικο. Έτσι είμαστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να ζήσουμε την μιζέρια της εποχής μας , συζητώντας και πράττοντας για θέματα που σε άλλες εποχές θα θεωρούνταν ανάξιας συζήτησης. Όχι διότι στερούνται σοβαρότητας, αλλά γιατί η σοβαρότητα θα τα είχε κατακτήσει και θα έστρεφε την προσοχή της σε εκείνα που θα την ανέβαζαν επίπεδο.

Όσο απομακρύνεσαι από τα σημαντικά, αποκτούν νόημα όσα η επίσημη προπαγάνδα για δικούς της λόγους εμφανίζει σαν άξια ενδιαφέροντος. Επειδή στο σύγχρονο κόσμο , η προπαγάνδα παίρνει την φωνή της τηλεόρασης , το γελοίο γίνεται σημαντικό και το σημαντικό αποκρύπτεται. Η εποχή μας λοιπόν δεν στερείται από χρήσιμους “ηλίθιους”, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να αναδείξουν με εντονότατα μαύρα χρώματα, θέματα όπως του ασύλου των πανεπιστημίων, έναντι πινακίου φακής και πολλές φορές και χωρίς την φακή. Φαινομενικά λοιπόν , εμφανίζουν τις γνώμες τους ως αποτέλεσμα της αγανάκτησης που τους διακατέχει βλέποντας το υποτιθέμενο “βούρκο” μέσα στον οποίο θεωρούν ότι βυθίζονται τα ελληνικά πανεπιστήμια και η νεολαία που σπουδάζει μέσα σε αυτά. Ντύνουν τις απόψεις τους, πολλές φορές, με υπερβολές που παράγει η νοσηρή τους φαντασία, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο η άποψη τους θα γίνει πιο εύκολα πιστευτή. Όσοι εξ αυτών πληρώνονται για να λένε τις ανοησίες τους ,θα μπορούσε να τους δοθεί κάποιο δικαιολογητικό, άλλωστε ο καθένας κάτι πρέπει να κάνει για να ζήσει μέσα σε αυτό τον κόσμο, ακόμα και αν αυτό που κάνει βρωμάει. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάθε στιγμή που μια μικρή φλογίτσα αποπειράται να λιώσει ένα κομμάτι πάγου αυτού του παγωμένου κόσμου, είναι οι πρώτοι που θα προστρέξουν σε υπεράσπιση του παγωμένου τοπίου και των εκείνων που το παράγουν. Είναι αυτοί, που όταν το μακρινό ‘73 το Πολυτεχνείο ήταν στο επίκεντρο της αναταραχής, μιλούσαν με τα πιο μελανά χρώματα για τους φοιτητές και τους εργάτες που προσπαθούσαν να ρίξουν την χούντα. Είναι αυτοί που στη Ελλάδα των μνημονίων, υποστήριζαν την αναγκαιότητα τους με πάθος και αναθεμάτιζαν τα πλήθη του Συντάγματος και έφερναν σε κάθε ευκαιρία σαν έπαθλο το θλιβερό γεγονός της Μαρφίν. Είναι εκείνοι που ποτέ δεν μίλησαν για τις εγκληματικές πρακτικές των κυβερνήσεων που οδήγησαν την χώρα σε χρεωκοπία, που δεν μίλησαν για την φτώχεια που έριξαν τον κόσμο της, που γενικά ποτέ δεν μιλούν για το σημαντικό, αλλά είναι λαλίστατοι για εκείνους που έστω και άστοχα πολλές φορές θέλουν να το αναδείξουν και ασφυκτιούν από την απουσία του στο δημόσιο διάλογο. Εν ολίγοις, είναι εκείνοι που θέλουν να είναι τα “σκυλιά” του συστήματος.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, που από ιδεολογία καθαρή, ανασύρουν με το ίδιο τρόπο ανάλογα θέματα. Εκείνοι που για λόγους προφανείς, φοβούνται, ότι μέσα στα άσυλα μπορεί να κρυφτεί η οργή μιας κοινωνίας, που όντας σε εξορία μέσα στο ίδιο τον τόπο της, μπορεί να σηκωθεί από τις καρέκλες της και να χρησιμοποιήσει το άσυλο σαν ορμητήριο για να προστατευτεί από το σχοινί που την πνίγει. Και βεβαίως έχουν λόγο να ανησυχούν για τέτοια θέματα, μια που οι κοινωνίες όσο και αν ηλίθια συμπεριφέρονται σε διάρκεια, μερικές φορές τρώνε ένα φλας οργής και τότε άντε να τους ξαναφέρνεις στη Καρέκλα της απάθειας. Ενόσω μάλιστα βλέπουν παρόμοια φλας να σκάνε σε διάφορες περιοχές του κόσμου, ο φόβος τους γίνεται μεγαλύτερος και προσπαθούν να κλείσουν όλες εκείνες τις πηγές που τροφοδοτούν τα εν λόγω φλας.

Γιατί τι άλλο μπορείς να σκεφτείς για κόμματα που κατεβαίνουν με κεντρικό προεκλογικό σύνθημα την άρση του ασύλου ; Μπορείς να σκεφτείς ότι ξαφνικά τους έχει πιάσει πόνος για το τι κατάσταση επικρατεί στα πανεπιστήμια ; Εδώ δεν ενδιαφέρονται για τον λαό που κυβερνούν και κάνουν ότι είναι δυνατόν για να τον εξαθλιώσουν όσο μπορούν περισσότερο. Αυτό που είναι το ενδιαφέρον τους, είναι με οποιοδήποτε τρόπο να δώσουν ένα απλό διαχρονικό μήνυμα : αυτοί που δεν είναι μαζί μας και θέλουν να κάτσουν ήσυχοι, δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Όσοι όμως σκοπεύουν να αντιδράσουν με οποιοδήποτε τρόπο, απλά θα περάσουμε από πάνω τους. Αρκετά σας ανεχτήκαμε.

Στο ίδιο πνεύμα θα κινηθούν και οι δυνάμεις της καταστολής, που με τον δικό τους “ευφάνταστο” τρόπο, προειδοποιούν ότι οι “παλιές καλές συνήθειες” συμπεριφοράς σε όσους αντιδρούν δεν έχουν ξεχαστεί. Το Πολυτεχνείο και η χούντα μπορεί να απέχουν 46 ολόκληρα χρόνια από την όμορφη εποχή μας, αλλά οι δυνάμεις καταστολής έχουν ενεργή μνήμη των δυνατοτήτων τους και της ασυλίας που κατέχουν . Ομολογουμένως . Μπορεί αυτός ο ηλίθιος λαός να πέφτει και να σηκώνεται με τα ίδια λάθη, πάσχοντας από πολιτική άνοια, όμως οι ηγήτορες του δεν έπασχαν ποτέ από αυτή την ασθένεια . Αντιθέτως, επειδή για αυτούς η μνήμη των λαθών τους είναι η διαιώνιση της εξουσίας τους, προσπαθούν να τα αποτρέψουν και κυρίως να μην υποπέσουν στα ίδια.

Η κατάργηση του ασύλου, που πέρασε με νόμο στη ελληνική βουλή, είναι ένα κτύπημα στα πλαίσια ενός πολιτεύματος που θέλει να λέγεται δημοκρατικό. Όσοι ζητωκραυγάζουν για την κατάργηση του στερούνται μνήμης και ιστορίας. Οι συνέπειες της πράξης θα φανούν στη συνέχεια . Το σύστημα κέρδισε με σχετική άνεση το στοίχημα που είχε θέσει . Όμως το στοίχημα αυτό δεν έχει μόνο την φανερή του όψη που είναι η κατάργηση του ασύλου των πανεπιστημίων. Προδικάζει το πνεύμα που θα κινηθεί στη συνέχεια σε όσους το αμφισβητούν. Η συνέχεια δεν θα είναι ευχάριστη. Αντιθέτως.!!!!