“Νομίζουμε…..”

 

Ας το πούμε όσο πιο απλά γίνεται, είμαστε αγκιστρωμένοι πάνω στο ρήμα “Νομίζουμε’.

Νομίζουμε, ότι ξέρουμε τι είναι η ζωή μας

Νομίζουμε, ότι έχουμε έλεγχο πάνω στη ζωή μας.

Νομίζουμε, ότι κάνουμε τις δικές μας επιλογές σε όλα τα θέματα που μας αφορούν και όταν βλέπουμε τις συνέπειες τους που συχνά δεν μας αρέσουν φταίει κάποιος άλλος.

Νομίζουμε, ότι διαλέγουμε τους συντρόφους και τους φίλους μας.

Νομίζουμε, ότι είμαστε ικανοί για όλα.

Νομίζουμε, ότι μπορεί να έχουμε μια γνώμη για όλα και νομίζουμε ότι είναι καλύτερη όλων.

Νομίζουμε, ότι είμαστε έξυπνοι και ωραίοι.

Νομίζουμε, ότι μπορούμε να λύσουμε τα πάντα με την λογική.

Νομίζουμε, ότι ξέρουμε ποιος φταίει για όλα και νομίζουμε ότι ξέρουμε και το γιατί.

Νομίζουμε ότι αγαπάμε,αλλά νομίζουμε ότι οι άλλοι δεν μας αγαπούν γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν την αξία μας.

Νομίζουμε, ότι όλοι είμαστε ίσοι και καλοί, αλλά το σύστημα μας έχει κάνει τέρατα.

Νομίζουμε, ότι 1+1 κάνουνε πάντα δύο.

Νομίζουμε, ότι συνεχώς προοδεύουμε και όσοι προηγήθηκαν ήταν λίγο καθυστερημένοι.

Νομίζουμε, ότι ξέρουμε πως θα διοικήσουμε καλύτερα τον κόσμο.

Νομίζουμε, ότι βλέπουμε την θεατρική σκηνή του κόσμου και νομίζουμε ότι κάτι ξέρουμε και από τα παρασκήνια.

Νομίζουμε, ότι η ειρήνη είναι το καλύτερο για μας, αλλά επίσης ότι ο πόλεμος μερικές φορές είναι αναγκαίος

Νομίζουμε ότι……

Υπάρχει κάτι αλήθεια που δεν νομίζουμε; Μάλλον όχι. Συνήθως εκείνα που “δεν νομίζουμε”, που μπορεί να είναι πολύ αξιόλογα , τα κρατάμε στο σκοτάδι. Δεν θέλουμε να τα συζητάμε και πολύ γιατί μας φέρνουν σε δύσκολη θέση. Μας είναι ενοχλητικά, έτσι τα καταχωνιάζουμε στις αποθήκες της ύπαρξης μας για να αραχνιάσουν και να ξεχαστούν με τον καιρό.

Θα φανταζόταν κανείς, αφού για όλα όσα “Νομίζουμε” και αυτό το λέμε συμβατικά διότι το πιο κατάλληλο ρήμα θα ήταν το “Ξέρουμε”, ότι όλα στη ζωή μας θα πήγαιναν πρίμα. Όμως για κάποιο περίεργο λόγο, δυστυχώς, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι διαψεύσεις είναι πολλές, επαναλαμβανόμενες ακόμα και για τα ίδια θέματα, όμως αυτό δεν συγκινεί την αρμάδα μας, που συνεχίζει με αδιάλειπτο τρόπο την πορεία της σε όλα αυτά που νομίζει.

Για να είμαστε αντικειμενικοί, κάποιοι, κάπου, ένα φωτάκι ανάβει μέσα στη συνείδηση τους και στέκονται έκθαμβοι, σαν ένας ολότελα διαφορετικός εσωτερικός και εξωτερικός παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια τους.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαστε από αυτή την πάστα. Δεν θέλουμε να μας ανάβουν φωτάκια στη συνείδηση. Τρελοί είμαστε;

Στη πραγματικότητα μας βολεύει πολύ να συνεχίζουμε να νομίζουμε. Μας δίνει μια εύθραυστη ασφάλεια ότι ο κόσμος και εμείς μέσα του έχουμε καταλάβει το πως κινείται, ακόμα και αν αυτός παραμένει ακίνητος και παγωμένος.

Βέβαια ο κόσμος και εμείς μέσα του δεν παύει ποτέ να κινείται , αλλά τόσο αργά,που φαίνεται σαν να είναι ακίνητος. Ίσως γιατί προσπαθεί να συγχρονίσει το βήμα του με το δικό μας, που είναι απελπιστικά αργό.

Αυτά νομίζω ότι νομίζουμε και πολλά άλλα βέβαια ...Νομίζω