Σελίδες

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Η Φάρσα.










Η ιστορία του παρελθόντος έδειξε επαρκώς πως, στην πραγματικότητα, κάθε λεγόμενη οικονομική κρίση, δηλαδή κάθε κρίση της αστικής σκέψης και δράσης που η αστική τάξη καταφέρνει να μας πείθει να χάβουμε σαν κρίση του κόσμου, είναι πάνω απ’ όλα ένα θέαμα, μεγάλοι ελιγμοί που επέτρεψαν στο εμπόρευμα να τελειοποιήσει το δικό του σύστημα παγκόσμιας σκέψης. Αν μπορούνε να μιλάνε για “ λειτουργία του οικονομικού συστήματος” είναι γιατί το “ οικονομικό σύστημα “ σαν στιγμή του ψέματος της αστικής τάξης για την αστική κυριαρχία, έχει σαν λειτουργία να ψεύδεται για την πραγματική φύση του κόσμου και των κρίσεων του κόσμου. Και λειτουργεί πραγματικά άριστα όταν φαινομενικά λειτουργεί όσο πιο άσχημα γίνεται.”
Έρευνα πάνω στη φύση και τις αιτίες της μιζέριας των ανθρώπων, Ζαν Πιέρ Βουαγέ.
Ελεύθερος Τύπος, μετάφραση: Νίκος Κούρκουλος – Μάκης Βουτσινάς.

Ακόμα και οι πλέον δύσπιστοι θα πρέπει, ίσως, να έχουν αντιληφθεί, ότι το σκηνικό το οποίο έχει στηθεί, για μια ακόμα φορά, σχετικά με την υποτιθέμενη “ελληνική οικονομική κρίση”, έχει τον χαρακτήρα μιας γελοιότητας. Μιας γελοιότητας, που αν δεν είχε επιπτώσεις στους ανθρώπους της κοινωνίας μας, θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει μια χαρούμενη διάθεση για αρκετό καιρό. Δυστυχώς, δεν έχουμε αυτήν την πολυτέλεια !!!
Οι συγκρούσεις του πολιτικών, εσωτερικού και εξωτερικού, με κέντρο την κρίση, οι ευθύνες που επιρρίπτονται εκατέρωθεν, επίσης συμβάλλουν στο να μας γίνεται πασίδηλα ορατό, ότι όχι μόνο κανείς δεν προτίθεται να επιλύσει κάτι, αλλά ότι όλοι θέλουν να συγκαλύψουν το ψέμα για αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν και για τα ατελείωτα σενάρια που κυκλοφορούν σχετικά με το τι πρόκειται να συμβεί, σενάρια που μόνο σκοπό έχουν να κρατούν τον κόσμο σε φόβο και τους δημοσιογράφους στη δουλειά τους.
Εδώ θα πρέπει να ειπωθεί και για την “αξιοπρόσεκτη “, με την κακή έννοια, αταραξία των πολιτών, που διαμαρτύρονται αδιακόπως και χωρίς περιεχόμενο για τα όσα συμβαίνουν, σαν παιδιά που απαιτούν από τους δύστροπους γονείς τους να τους δώσουν περισσότερα χρήματα για να αγοράσουν γλειφιτζούρια και γκοφρέτες. Απ’ όποια πλευρά και να το δεις, ζούμε “ωραία” πράγματα .
Όμως, δεν υπάρχει λόγος να μας πέφτει η διάθεση.
Ο εγκλωβισμός της παγκόσμιας προσοχής στη κατεύθυνση ότι όλα εξαρτώνται από την οικονομία, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο μέσα σε αυτόν τον κόσμο που να αξίζει την προσοχή μας, δηλώνει την ανάγκη μιας τάξης να κάνει την σκέψη της, σκέψη όλου του πλανήτη. Το γεγονός ότι και οι εχθροί αυτής της σκέψης ασχολούνται μαζί της αποκλειστικά, αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση ότι η σκέψη αυτή, προσωρινά, έχει νικήσει. Ό,τι διαδραματίζεται στο “θέατρο” της οικονομίας, είναι μια φάρσα που προσπαθεί να αποκρύψει αυτό που είναι το πραγματικό πρόβλημα του κόσμου μας, αλλά και τα σχέδια που εξυφαίνονται στο βάθος του.  

Το να μετράς συνεχώς και αδιάλειπτα, είναι ο μεγάλος έρωτας της οικονομικής σκέψης. Ο άνθρωπος που σταδιακά μετατρέπεται σε εμπόρευμα, απογυμνωμένος από όλα του τα πραγματικά του χαρακτηριστικά, πρέπει να μάθει να συμπεριφέρεται και ως εμπόρευμα, να σκέφτεται τον εαυτό του σαν τέτοιο. Η οικονομία πρέπει να του ορίζει το πώς θα είναι, πώς θα σκέφτεται, ποιες θα είναι οι ανάγκες του. Αυτή θα του ορίζει με πόσα θα ζει. Αυστηρά. Γιατί οι νόμοι που, τάχα, διέπουν την οικονομία, είναι νόμοι στους οποίους όλοι θα πρέπει να προσαρμόζονται. Διότι η οικονομία πλασάρεται σαν η αντικειμενική αλήθεια του κόσμου, σαν να είναι αντικειμενικός νόμος και όχι η πραγματωμένη σκέψη της τάξης που άρχει.
Έτσι, όλοι πρέπει να σκεφτόμαστε, όχι με βάση αυτό που πραγματικά είμαστε και τις ιδιότητες του, αλλά με γνώμονα του πώς μας αντιλαμβάνεται η οικονομία και εκείνοι που την κινούν ως αδιαμφισβήτητη δύναμη μέσα στον κόσμο. Παράλληλα, θα πρέπει αναγκαστικά να συμμετέχουμε και στα οικονομικά σκηνικά που κατά καιρούς στήνουν, σκηνικά που παρουσιάζουν γλαφυρά τις αντιθέσεις που προκύπτουν μέσα στο στρατόπεδο τους. Έχουν και αυτά την σημασία τους στο να μας κρατάνε ζεστούς", γιατί “χαλαρώνουμε”, με συνέπεια να σκεφτόμαστε άλλα. Πράγμα που δεν επιτρέπεται από την οικονομία, η οποία διεκδικεί σαν απαιτητική γυναίκα την απόλυτη προσήλωση στο πρόσωπο της.
Το ότι ο άνθρωπος απορροφάται και εγκλωβίζεται στη λήθη ενός κόσμου οικονομίας, αποδεικνύει ότι έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του περισσότερο σαν αντικείμενο που μπορούν να το χειρίζονται εκείνοι για τους οποίους ο κόσμος είναι ο κόσμος των αντικειμένων και μόνο. Αυτό αναγκαστικά τον οδηγεί στο να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τη ζωή μέσα από τα μίζερα μάτια της οικονομικής σκέψης. 

Η δυστυχία του είναι λοιπόν διπλή: δεν μπορεί ούτε να απολαύσει τον κόσμο και την ζωή του σαν πλούσιο εμπόρευμα αφού όλα τα εμπορεύματα δεν είναι ίσης αξίας, αλλά και όταν αντιστέκεται στην αντίληψη της οικονομίας ότι είναι εμπόρευμα, αδυνατεί να βρει τον δρόμο για τον εαυτό του και την δική του σκέψη, που ριζικά θα καταργήσει την αντίφαση του.
Ο διττός αυτός εγκλωβισμός της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι η μεγάλη προσωρινή επιτυχία εκείνων,  που η σκέψη τους και τα συμφέροντα τους τους οδηγούν να καλλιεργούν μια κοινωνία αντικειμένων και όχι μια κοινωνία ανθρώπων.
Για να καταπέσει η φάρσα της οικονομίας, θα πρέπει ο άνθρωπος να ανακαλύψει ξανά αυτό που πραγματικά είναι, αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με όσους θεωρητικά και πρακτικά τον αντιλαμβάνονται μόνο ως αντικείμενο και επιδιώκουν να τον διατηρήσουν σαν αντικείμενο.
Η κοινωνία είναι κοινωνία ανθρώπων , δεν είναι κοινωνία αντικειμένων. Το “παραμύθι” σας δεν πουλάει πια!!!

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...