Φαίνεται ότι κανένα από τα μαθήματα που μας έχει δώσει η ιστορία, δεν έχουν εντυπωθεί στη συνείδηση μας. Η μάχη που αδιάκοπα μαίνεται μέσα στη ψυχή της κοινωνίας εν συνόλω, υλοποιείται με τον πλέον ωμό τόπο ανά πάσα στιγμή και με την παραμικρότερη αφορμή σε όλα τα επίπεδα, σαν να προσπαθεί να βρει μια καταστροφική διέξοδο, που την έκβαση της προσποιούμαστε όλοι ότι δεν την βλέπουμε.
Ζούμε σε μια παρατεταμένη ανισορροπία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα σύστημα που το βασικό του χαρακτηριστικό και αξίωμα είναι η Δύναμη που ασκεί μια περιορισμένη μερίδα του ανθρώπινου δυναμικού, σε βάρος του συνόλου της κοινωνίας. Αυτό είναι το κυρίαρχο μοντέλο μας, ένα μοντέλο που παρόλο είναι η μήτρα όλων των κακών, βρίσκει υπόσταση και επιβεβαιώνει την μακρόχρονη ύπαρξη του, όχι μόνο γιατί έχει επιβάλλει την αλήθεια του σαν την μοναδική αλήθεια όλης της κοινωνίας, αλλά και γιατί δυστυχώς βρίσκει ανταπόκριση μέσα στις καρδιές των ανθρώπων που εξουσιάζει. Όλοι είμαστε μέρος του, ο καθένας με τον τρόπο του και με το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί . Ένας ατέρμονος φαύλος κύκλος, ένας γόρδιος δεσμός, που δημιουργεί ένα κοινωνικό ιστό άρρωστο, που μη έχοντας συνείδηση της αρρώστιας του, δεν αναζητά την ίαση του, αλλά προτιμά να σκέφτεται ότι περνά “ευχάριστα”. Ενδιάμεσα από αυτά τα “ευχάριστα” διαλείμματα, όπως είναι αναπόφευκτο προκύπτουν συνεχείς αναποδιές. Αναποδιές που ενώ μας καταβάλλουν σχεδόν όλους, αντιμετωπίζονται με μια ρηχή φιλοσοφική διαπίστωση ότι “έτσι είναι η ζωή και πως να την αλλάξεις”, λες και η ζωή έχει συστατικό τον πόλεμο, τον βιασμό, την οικονομική εξαθλίωση, την καταπίεση, το ψέμα ή τη αδικία. Αλλά ακόμα και αν τα είχε, που δεν τα έχει, οι άνθρωποι ντύνουν την ζωή με τις πράξεις τους, με τρόπο ώστε να γίνεται ολοένα και πιο αφόρητη.
Αφού ολοένα και πιο πολύ απομακρύνεται το “όραμα μιας πεφωτισμένης εξουσίας” ο μύθος της οποίας κυκλοφορεί μόνο στους κύκλους της ίδιας της εξουσίας και πουθενά αλλού, το βάρος έρχεται να πέσει στις πλάτες όλων των υπολοίπων, που βλέπουν τις ζωές τους να γίνονται έρμαια στα χέρια ανθρώπων που και ανίκανοι είναι αλλά και επικίνδυνοι. Δεν μπορείς αιώνια να κατηγορείς όσους έχουν εκ των προτέρων αποφασίσει τον δρόμο τους και δεν δεν ενδιαφέρονται για κανέναν άλλον παρά μόνο για τα συμφέροντα τους. Ούτε επίσης μπορείς να κατηγορείς εκείνους οι οποίοι είναι οι μόνιμοι υποστηρικτές τους, γιατί αρκούνται στα ψίχουλα που πέφτουν από τα τραπέζια των πριγκίπων. Μπορείς μόνο να κατηγορείς τον εαυτόν σου για όλες εκείνες τις φορές, που είναι περισσότερο από αρκετές, που δεν είχες την οξυδέρκεια να αντιληφθείς ότι οι παγίδες που είχαν στηθεί, είναι οι ίδιες παγίδες που θα μπορούσες εύκολα να είχες στήσει εσύ, εγώ, αυτός, αυτή για άλλους, αλλά απλώς δεν είχες την δυνατότητα και την δύναμη για να το κάνεις. Είναι εύκολο και ανακουφιστικό να τοποθετείς τον εαυτόν σου πάντα στη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, θεωρώντας ότι η σκοτεινή πλευρά αφορά μόνο κάποιους άλλους και ποτέ τον εαυτό σου. Έτσι αυτή η αυτο-παγίδευση, η έλλειψη της επίγνωσης για τις σκοτεινές περιοχές της ύπαρξης μας, είναι ο καλύτερος δρόμος για μια σωρεία λαθών μέσα και έξω από μας, που συνεχώς αντανακλώνται μέσα στη κοινωνία, οδηγώντας την ίδια την ζωή όλων μας σε πολύ περίεργα μονοπάτια.
Για όσους αρνούνται να κατανοήσουν πρέπει να ειπωθεί, ακόμα και αν αυτό ακούγεται δυσάρεστο, ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο ο άγγελος και ο δαίμονας κατοικούν μέσα στη καρδιά του όλων μας και παίρνουν την μορφή εκείνου που ταΐζουμε περισσότερο. Ο Σωκράτης δικαιώνεται διαχρονικά και συνεχώς, μια που η γνώση του ποιοι πραγματικά είμαστε είναι ο μοναδικός τρόπος για να ξεκινήσουμε το ταξίδι της καλυτέρευσης και του εαυτού μας αλλά και του κόσμου γύρω μας. Ένα ταξίδι που η κάθε στιγμή έχει σημασία όχι μόνο για το ότι την ζούμε αλλά και γιατί οι επιλογές που κάνουμε δείχνουν αυτό που είμαστε στο εαυτό μας αλλά και στους άλλους. Μέσα σε αυτό το επίπονο ταξίδι επίγνωσης, τα λάθη και τα σωστά, οι ψευδαισθήσεις και οι παγίδες που ο εαυτός μας και οι άλλοι βάζουν στο δρόμο μας, οι δοκιμασίες που μας κουράζουν και η χαρά που αποκομίζουμε όσο προχωράμε, όλα αυτά και πολλά άλλα είναι τα πολύτιμα προσόντα μας για να συνεχίζουμε τη πορεία μας στη μετατροπή του τέλματος σε μια συνειδητή εξέλιξη. Ποιο το όφελος να υπάρχει μια υδροκέφαλη πρόοδος εδώ ή εκεί , αν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν κατορθώνει να αποτινάξει τα κομμάτια του που τον καθηλώνουν; Η τεχνολογική μας ανάπτυξη απαλύνει τον πόνο ενός βιασμού, μιας κακοποίησης, ενός άδικου και ηλίθιου θανάτου μιας ζωής; Ή μήπως γλυκαίνει το δράμα των απόκληρων αυτού του κόσμου που βλέπουν καθημερινά την ζωή τους σαν ένα διαρκές δράμα;
Θέλουμε πραγματικά να ζούμε με τέτοιο τρόπο ; Αν ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα θαυμαστό, όπως πολλοί ισχυρίζονται και δεν είναι εύκολο να προσβάλλεις αυτό το ισχυρισμό ακόμα και αν συνυπολογίσεις τις κακές του συμπεριφορές, ικανό για το καλύτερο και το χειρότερο, αξίζει να ξοδεύει την ζωή του ενισχύοντας μόνο την αρνητική όψη;
Όσοι ισχυρίζονται ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει δίχως να αλλάξει ο ίδιος ο άνθρωπος, η ίδια η ιστορία του ανθρώπου τους έχει διαψεύσει. Ο άνθρωπος πολλές φορές εξεγέρθηκε και επαναστάτησε απέναντι στου δυνάστες του. Έφερε βελτιώσεις, αλλά πραγματικά το τοπίο δεν άλλαξε ριζικά. Όσοι επίσης πιστεύουν ότι η προσωπική αυτο-βελτίωση του ανθρώπου είναι η οδός της σωτηρίας, είδαν ασκητές να γεμίζουν τις ζούγκλες και τα μοναστήρια, είδαν ανθρώπους να αγιάζουν και να θλίβονται για μια κοινωνία που ζει μέσα στο πόνο. Οι επαναστάτες και οι μοναχοί όμως είδαν, ότι το κακό και το καλό είναι μέσα και έξω και κάποιοι από αυτούς κατάλαβαν ότι ο αγώνας είναι διμέτωπος . Το μέσα και το έξω, η κοινωνία και ο άνθρωπος δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους δρόμους τους. Ο δρόμος τους είναι ένας και ο αγώνας τους είναι ένας αγώνας που σαν τον Ιανό, βλέπει και την εσωτερική βελτίωση του ανθρώπου και την αλλαγή του υπάρχοντος κόσμου από τα δεινά που τον καταδυναστεύουν και από τους ανθρώπους που με εμμονή ενισχύουν αυτά τα δεινά.
Κάποια στιγμή οι ανθρώπινες υπάρξεις εξαντλημένες από την δίχως νόημα ζωή τους θάρθουν κοντά με τον εαυτόν τους και με τους συνανθρώπους τους αντιλαμβανόμενοι ότι αφού θα καθαρίσουν την σκόνη του αρνητικού εαυτού τους, θα μπορέσουν να ζήσουν σε μια κοινωνία που ακόμα και αν δεν είναι ποτέ τέλεια, θα προσπαθεί να αναζητά την αναβάθμιση της, εξετάζοντας καθημερινά το επίπεδο της χαράς της, το επίπεδο της δικαιοσύνης της, το επίπεδο της ευημερίας για τους πολίτες της.
Ίσως, εντέλει, να αξίζει να οραματιστούμε ένα τέτοιο άνθρωπο μέσα σε μια τέτοια κοινωνία!!!
