Δεν αξίζει τον κόπο να αναφερθεί κανείς στο πόσο σημαντικές είναι οι παντός είδους κρίσεις μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες. Τονισμένες μάλιστα, από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες των τηλεοράσεων, αποκτούν την πρόσθετη ιδιότητα να εμφανίζονται τουλάχιστον ως καταστροφές, που όμοιες τους δεν έχει συναντήσει ξανά ο πλανήτης. Οι πλημμύρες βαπτίζονται κατακλυσμοί, η οικονομική δυσπραγία σε ασφυξία, η οποιαδήποτε αντίδραση απειλεί με τρόπο καταστροφικό την ισορροπία του συστήματος, που το μόνο μέλημα είναι να παρουσιάσει τον εαυτό του ικανό να διαχειριστεί τα πάντα, ενώ στη ουσία δεν μπορεί να διαχειριστεί απολύτως τίποτα. Από την απέναντι πλευρά, βρίσκεται ο “πολύτιμος” λαός αυτού του συστήματος, που έχοντας εγκαταλείψει την τύχη του, στους εκάστοτε άρχοντες του, περιμένει σαν το παιδάκι την μαμά του, να το φροντίσει και με τις “σοφές” της νουθεσίες να του απαλύνει τους πόνους . Στη μητρική αυτή σχέση που ποτέ δεν ήταν ανέφελη, ελλοχεύει ένας πανταχού παρών φόβος και η υποταγή.
Δεν νομίζω λοιπόν ότι είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς και όσοι δεν μπορούσαν, τώρα πια το ξέρουν αρκετά καλά, το τι μπορεί να σημαίνει μια κρίση που ακουμπά την υγεία και την οικονομία συγχρόνως. Εκρηκτικό μείγμα, που αναστατώνει σε ριζικό βαθμό όλα τα επίπεδα της ζωής και του ζόφου. Οτιδήποτε που μέχρι χτες ήταν κάπως δεδομένο, χάνει εντελώς την αξία του και μαζί του χάνεται και το μέτρο του παρόντος. Αυτό που αναδεικνύεται είναι τελικά μια πρώτου μεγέθους σύγχυση, που εξαπλώνεται σε όλες τις πλευρές της κοινωνίας. Η κρίση αποκτά μεγαλύτερο βάρος εξαιτίας της παγκοσμιότητας της, του εγκλεισμού, αλλά και από ένα επίσης καθοριστικό δεδομένο: πεθαίνουν άνθρωποι.
Η αιτία αυτής της ανάρτησης δεν είναι όλα αυτά,που ούτως ή άλλως δημιουργούν ένα απέραντο αδιέξοδο, που δύσκολα μπορεί να λυθεί και μάλιστα από ανθρώπους, που δεν φαίνεται ότι έχουν κάποια πραγματική διάθεση να το λύσουν δίχως να θίξουν ζωτικά τους συμφέροντα. Τα αποτελέσματα όμως και ιδίως τα αποτελέσματα που δεν είναι τόσο προφανή, μας δίνουν την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά επάνω τους.
Ποτέ δεν ήταν πιο επιτακτικό η συγκεκριμένη κρίση να μην έχει κανένα αντίλογο σε κανένα επίπεδο. Αν και αυτό, σε μια εποχή που διαλαλεί με κάθε μέσο την ελεύθερη πληροφόρηση, είναι αρκετά δύσκολο να γίνει αντιληπτό, όμως τα φαινόμενα απατούν. Στη δεδομένη κρίση η προπαγάνδα της πληροφόρησης έγινε εξ αρχής αντιληπτό, ότι έπρεπε να κατευθύνεται από ένα κέντρο και μόνο. Ανεξάρτητα αν αυτό το κέντρο έπειθε ή όχι, αν έλεγε και συνεχίζει να λέει άλλα την μια φορά και άλλα την άλλη, συγκρουόμενα μεταξύ τους, η ανάγκη να πείσει αλλά και η ανάγκη όλων να πειστούν, παραμένει καθοριστική. Αυτό που δεν έγινε εξ αρχής φανερό, μια που όλοι πεισμένοι στη αξία της προπαγάνδας, ακόμα και όταν δεν την αναγνωρίζουν, ήταν το μέχρι σε ποιο σημείο θα ήταν διατεθειμένη να φτάσει. Γιατί τυπικά, μέσα σε μια δημοκρατία αναγκαστικά αφήνεις όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, ακόμα και όταν σου προκαλούν αναγούλα κάποια εξ αυτών. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό. Είναι το συμβόλαιο τέτοιας φύσης. Όμως σε αυτή την κρίση, το συμβόλαιο θα έπρεπε να σπάσει. Έγινε φανερό πολύ γρήγορα ότι μόνο το επίσημο αφήγημα θα ήταν σε κυκλοφορία και τίποτα άλλο. Όμως, ή το κυρίαρχο αφήγημα πρέπει να απολύτως πειστικό για να πετύχει τον στόχο του, πράγμα που δεν συμβαίνει, ή θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν πιο δραστικά μέσα. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ακυρώσεις μια άποψη, από το να την παρουσιάσεις στα μάτια του κοινού, σαν μια άποψη που την ισχυρίζεται κάποιος, που δε στέκει καλά στα λογικά του, είναι φαντασιόπληκτος, ή καλύτερα είναι επικίνδυνος για την δημόσια υγεία. Ποτέ στη σύγχρονη ιστορία λοιπόν, δεν εμφανίστηκαν τόσοι πολλοί “ψεκασμένοι”, “συνωμοσιολόγοι”, ανόητοι γιατροί, πολίτες, που θα έπρεπε το κυρίαρχο αφήγημα να τους κλείσει το στόμα. Όμως, να που τώρα όλοι αυτοί εμφανίστηκαν μονομιάς και όχι μόνο εμφανίστηκαν, αλλά έγιναν και επικίνδυνοι.
Δεν είναι βέβαια πρωτότυπο η μέρα να γίνεται νύκτα, όταν τα συμφέροντα το απαιτούν, όμως είναι ανησυχητικό, όταν η τάση αυτή κερδίζει έδαφος σε περιοχές και σε ανθρώπους, που μέχρι πρόσφατα προέβαλαν αντίσταση στα τερτίπια της προπαγάνδας. Είναι πολύ ενδιαφέρον του πόσο εύκολα οι οπαδοί της “αριστερής όχθης”, συντάχθηκαν με το κυρίαρχο αφήγημα και έχασαν τα υπολείμματα της λογικής τους μέσα του. Το σύστημα θα πρέπει να περηφανεύεται για αυτή του την νίκη και δικαίως.
Καλό θα ήταν να γίνει αντιληπτό, ότι έχει έρθει, ήλθε για να μείνει. Ομάδα που νικάει δεν αλλάζει την σύνθεση της στο επόμενο αγώνα. Στη παρούσα κρίση λοιπόν έχουν κατατεθεί μια σύνθεση πολλών στοιχείων σε πάρα πολλά επίπεδα, που και επικίνδυνα είναι και τα μέτρα που παίρνονται για να υποστηριχτούν έχουν τετελεσμένο χαρακτήρα. Όποιος περίμενε λοιπόν κάποια αντίδραση , σε ζωτικά ζητήματα που θίγονται, όπως είναι η ελευθερία της έκφρασης, ακόμα και όταν κάποιες φορές γίνεται ανόητη, ή η ελευθερία της κίνησης, έλαβε αντ’ αυτού μια πλήρη θεωρητική αφομοίωση και μια πρακτική συμμόρφωση. Η αλήθεια είναι, ότι δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό μας δημιουργεί την τεράστια έκπληξη, όμως σίγουρα δεν μας καθησυχάζει για την συνέχεια του έργου που παρακολουθούμε την τελευταία δεκαετία, όπου οι κοινωνικές ήττες διαδέχονται η μια την άλλη σε πάρα πολλά επίπεδα. Το πιο θλιβερό είναι , ότι ολοένα και πιο ευρύτερα νοιώθουμε την ανθρώπινη ερήμωση. Τα κουράγια λιγοστεύουν, σοβαρές φωνές λοιδορούνται και τα μαύρα σύννεφα όλο και πυκνώνουν. Εξαρτάται βέβαια πάντα πως βλέπεις το ποτήρι μισο-άδειο ή μισο-γεμάτο. Συγχωρέστε μου την τάση μου να το βλέπω μισο-άδειο, μπορεί να κάνω και λάθος.
Όπως και νάχει η Ζωή έχει τον τρόπο της να προχωρά μέσα από τις αντιξοότητες και μέσα από την χαρά και στη τελική αυτή θα δώσει την καθοριστική λύση . Ζούμε μέσα στη κοινωνία του θεάματος, αλλά χορεύουμε ακόμα !!!
