Σελίδες

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Περιμένοντας που θα σκάσει η επόμενη βόμβα.......




Απ' όποια πλευρά και να το δει κανείς, ζούμε σε μια ταραγμένη εποχή. Όταν το παραδέχεσαι και το συζητάς, πολλοί κατσουφιάζουν, εκνευρίζονται, γιατί γίνεσαι δυσάρεστος. Η κοινωνία μας, ενώ ζει κατά κόρον, μέσα σε αρνητικές συνθήκες, δεν θέλει να μιλά για αυτές. Προτιμά να συγκαλύπτει, γιατί έτσι θεωρεί ότι προστατεύεται από το “κακό”. Δεν το αφήνει να εισχωρήσει μέσα της, να την μολύνει. Το ξορκίζει. Βέβαια, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, όλα φαίνονται σαν να επιλύονται-λέμε τώρα μια ιδέα ότι επιλύονται- σε κάποιο επίπεδο, στο οποίο, η κοινωνία δεν έχει και μεγάλη πρόσβαση. Μάλλον, θα ήταν καλύτερο να ειπωθεί, ότι δεν έχει καμία πρόσβαση. Βέβαια, μπορεί να παρακολουθεί από την τηλεόραση. Σε αυτό έχει πρόσβαση, απρόσκοπτη και διαρκή !!!

Ευρώπη με κλειστά σύνορα, πόλεις στις οποίες η αστυνομία και ο στρατός, είναι πλέον μέσα στη καθημερινότητα μας, χιλιάδες πρόσφυγες πάνε και έρχονται δίπλα μας, μέσα σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, άνθρωποι πεθαίνουν από εκρήξεις βομβών, από καμικάζι που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, ζητώντας εκδίκηση. Η “θεά” του σύγχρονου κόσμου, η οικονομία, δεν πάει και πολύ καλά τελευταίως, έτσι πια, όλο και περισσότεροι, μπορούμε με υπερηφάνεια να λέμε ότι είμαστε φτωχοί.
Όπως και να το δεις, είμαστε μια “ωραία” ατμόσφαιρα. !!! Πρέπει να δεις καμιά πανσέληνο,ή τίποτα ηλιοβασιλέματα ,για να πάρεις τα πάνω σου και να ξανα-θυμηθείς, ότι υπάρχει ακόμη ομορφιά σε αυτόν τον κόσμο. Η φύση που τόσο πολύ ξεπατώσαμε, κρατάει ακόμα γερά.

Νομίζω, ότι τρία είναι τα σύγχρονα πάθη μας: η Αμνησία, η Αβουλία και η Απάθεια. Κυρίως με αυτά συντηρούμε την ζωή μας. Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον φόβο και τον ατομισμό, αλλά τα τελευταία είναι τόσο ενσωματωμένα στη ζωή μας, που είναι πια δεύτερη φύση μας.

Το ερώτημα πια για όλα αυτά, δεν είναι το πως φτάσαμε ως εδώ, αλλά του πόσο πιο κάτω είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε. Γιατί είναι γνωστό, ότι πάντοτε υπάρχει το πιο κάτω. Αυτό το βαρελάκι, φαίνεται, ότι δεν έχει πάτο.

Υπάρχουν και τα αναπάντητα πολιτικά ερωτήματα :
Πόσο πια δυνατός είναι αυτός ο ΙΣΙΣ ; Μήπως κάποιος τελικά τον υποστηρίζει; Ποιος είναι αυτός ή αυτοί;
Γιατί ο Ερντογάν ξέρει εκ των προτέρων που θα γίνει τρομοκρατική κίνηση; Ποια είναι η πληροφόρηση του;
Ο ΙΣΙΣ εκφράζει όλο τον μουσουλμανικό κόσμο; Αν ναι γιατί κτυπάει και μουσουλμάνους; Τότε γιατί μιλάμε γενικά και αφηρημένα για μουσουλμανικό κίνδυνο;
Ποιον συμφέρει όλο αυτό το μπάχαλο σε όλα τα επίπεδα;
Γεωπολιτικά, θρησκευτικά, πολιτικά,οικονομικά;
Οι πρόσφυγες προέκυψαν αυθόρμητα ή σαν αποτέλεσμα πολέμων που κάποιοι προκάλεσαν; Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί;
Γιατί, τέλος, δεν έχει προκύψει κάποιο κίνημα αντίδρασης σε όλη αυτή την παράνοια;

Έχει ειπωθεί με σαφήνεια Καθένας είναι προϊόν των έργων του και η παθητικότητα κοιμάται όπως έχει στρώσειΓκυ Ντεμπόρ.










Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Η ζωή κοντά στη άβυσσο.




Όσο η εικόνα της πραγματικότητας έρχεται πιο κοντά στη αντίληψη μας, θα περίμενε κανείς τα πράγματα να γίνονται όλο και πιο διαυγή. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Αντίθετα, η εικόνα “φλουτάρει” όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα αυτό που θάπρεπε να ξεκαθαρίζει, γίνεται όλο και περισσότερο μπερδεμένο.
Οι λεπτομέρειες της εικόνας χάνονται, οι όψεις που είναι στο πλάι ή πάνω και κάτω, είναι σαν να μην υφίστανται. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει όψη που βρίσκεται από πίσω, όπως επίσης και παράμετροι, που δεν φαίνονται καθόλου. Η τεχνολογική εκτόξευση της επικοινωνίας μέσα από εκατομμύρια εικόνες, εικόνες που παράγονται και διοχετεύονται στη αντίληψη μας, ενώ ευαγγελιζόταν την καθαρότητα, μάλλον συμβάλλουν, σκοπίμως, σε μια ευρύτερη σύγχυση.

Ζούμε μέσα στη “άπειρη” πληροφορία, αλλά αυτή η πληροφορία επιτείνει την σύγχυση, τον φόβο, ξυπνά ξεχασμένα πάθη, πλάθει ονειρώξεις, οδηγεί σε μια παθητικότητα. Αυτή η πληροφοριακή ευημερία, εν τέλει, σαμποτάρει την ουσιαστική επικοινωνία και απλά αποκρύπτει την συνείδηση .Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα έπρεπε να καταλογίσουμε την αιτία του προβλήματος αποκλειστικά στις “ιδιαιτερότητες” της θεαματικής κοινωνίας. Δυστυχώς, όταν δεν συμμετέχεις στη κατασκευή ενός έργου, δεν μπορείς να κατανοήσεις και το ίδιο το έργο, με αποτέλεσμα απλά και ασυνείδητα να το χρησιμοποιείς.

Το λέω αυτό διότι, ενώ φαίνεται να είμαστε όλοι “κατασκευαστές” της πραγματικότητας, εν τούτοις υπάρχει η βάσιμη υποψία ότι αυτή η “ριμάδα” πραγματικότητα, κατασκευάζεται από αόρατες δυνάμεις, που μάλλον δεν υποπίπτουν στη αντίληψη μας. Αλλά και όταν τις υποπτευόμαστε και πάλι εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο στα σχέδια αυτών των δυνάμεων.

Παραδείγματος χάριν, δεν σχεδιάζουμε όλοι μας, τις πολεμικές συρράξεις που θα γίνουν, ούτε τους λόγους που αυτές έγιναν. Επίσης, δεν σχεδιάζουμε όλοι μαζί, το πως και με ποιους τρόπους θα δουλεύουμε και θα αμειβόμαστε. Δεν αποφασίζουμε, αν θα κλείσουμε τα σύνορα, για να μην περνάνε πρόσφυγες από τους πολέμους, που άλλοι αποφάσισαν. Εμείς αποφασίζουμε αν θα παρακολουθούμε αυτές τις αποφάσεις από την τηλεόραση ή από τους υπολογιστές μας και από πιο κανάλι, πράγμα που είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, πολύ σημαντικό!!!

Επίσης, αποφασίζουμε το ποιοι θα διαχειριστούν αυτές τις αποφάσεις, ενώ ξέρουμε πολύ καλά, ότι δεν θα είναι αυτοί που θα αποφασίσουν, αλλά “άλλοι”, που ξέρουν καλύτερα από αυτούς που εμείς επιλέξαμε, που δεν τους ξέρουμε και δεν τους επιλέξαμε. Αλλά μάλλον και αυτό δεν μπορεί να έχει ιδιαίτερη σημασία!!!

Με τούτα και με κείνα, τελικά, πορευόμαστε, ένας Θεός ξέρει προς τα που. Όμως μέσα μας βαθιά πιστεύουμε ότι ξέρουμε, γνωρίζουμε αυτό που αποκαλούμε εικόνα της πραγματικότητας. Εξακολουθούμε να ισχυριζόμαστε ότι συμβάλλουμε δραστικά στη κατασκευή του κόσμου μας. Γιατί “αυτός ο κόσμος είναι και δικός μας”.

Είναι όμως ; Νομίζω, ότι αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Μήπως είμαστε ενοικιαστές και με απρόσιτο νοίκι; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι το πόσο θα μας φορολογήσουν, ούτε αν θα κλείσουμε την αξιολόγηση ; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι, αν οι συντάξεις θα κλείσουν στα 385 ευρώ ή στα 450; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι, αν οι αγρότες θα πρέπει να παίρνουν τσάμπα πετρέλαιο για να κάνουν καλλιέργειες με φάρμακα που κάνουν τις σοδειές τους να είναι επιβλαβείς και άγευστες ; Μήπως.......;

Μήπως τελικά το πρόβλημα είναι, ότι όλα αυτά τα προβλήματα είναι συνέπειες ενός άλλου προβλήματος, μεγαλύτερου και σπουδαιότερου, που δεν θέλουμε ούτε καν να το σκεφτούμε, γιατί μας πιάνει στις δαγκάνες του ο φόβος;

Αυτός ο κόσμος έχει πάψει προ πολλού να είναι ωραίος, αν υποθέσουμε ότι κάποτε ήταν. Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς αρμενίζουμε στραβά. Η ζωή είναι ωραία και την έχουμε φέρει ένα βήμα κοντά από την καταστροφή, ένα βήμα από την άβυσσο. Η “κατασκευή “είναι Βαβέλ και οι κατασκευαστές έχασαν τον έλεγχο της έργου τους. Τα μερεμέτια πια δεν ωφελούν. Τίποτα δεν μπορεί να συνεχίσει με γνωστές πατέντες και μπαλώματα. Σύντομα, αν συνεχίσουμε αυτήν την λογική , το πιο πιθανόν είναι να βρεθούμε στο κέντρο μια κρίσης-σύρραξης που μάλλον όμοια της δεν θα έχουμε γνωρίσει.

Το βάθος αυτής της θλιβερής πραγματικότητας κρύβεται επιμελώς. Η απανθρωπιά που παρακολουθούμε με τους πρόσφυγες, είναι ο προάγγελος μιας γενικευμένης απαξίας απέναντι στη ανθρώπινη ζωή.

Είναι, αυτή η ίδια η ζωή που οφείλουμε να προστατεύσουμε.








Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...