Σελίδες

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Η ζωή στο ρήγμα



Το σωτήριο έτος του 1789-το έτος της Γαλλικής Επανάστασης- έχει αποτελέσει κομβικό σημείο στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του υπάρχοντος κόσμου.
Λίγα χρόνια πιο πριν, η Αμερικάνικη Επανάσταση {1775-83},έθεσε εμμέσως και με ελαφρώς διαφορετικά χαρακτηριστικά την βάση, για να πατήσει επάνω της η Γαλλική Επανάσταση. Η ιστορία του σύγχρονου κόσμου, σε επίπεδο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, θρησκευτικό, επιστημονικό, έμελλε στα επόμενα χρόνια να αλλάξει ριζικά. Πιθανόν οι συντελεστές αυτών των δύο κομβικών Επαναστάσεων, να μην είχαν ποτέ φανταστεί το πόσο ριζικά, θα άλλαζαν την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, με την ανατροπή πού θα επέφεραν στη μέχρι τότε γνωστή ιστορία .
Ακόμα πιο πριν από αυτούς, ο Διαφωτισμός, αποτέλεσε την θεωρητική βάση, την σύλληψη μιας ριζικής ανατροπής της κοινωνίας, προς μια εντελώς καινούργια κατεύθυνση. Ότι είχε υπάρξει μέχρι τότε στον κόσμο, ήταν πραγματικά, εντελώς, διαφορετικό. Έχουν χυθεί ποτάμια μελάνης αναλύοντας σε βάθος, αυτήν την ιστορική περίοδο της ανθρωπότητας . Μέσα σε αυτήν την μακρά περίοδο, της προπαρασκευής θεωρητικά, αλλά και της πραγμάτωσης όλου αυτού του σχεδίου της αλλαγής του κόσμου, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι, έμποροι, τυπογράφοι, συγγραφείς πολιτικών διακηρύξεων, επιστήμονες, συνέβαλαν, βήμα –βήμα, με μια απίστευτη υπομονή και πίστη στο να γκρεμίσουν το νοούμενο ως «παλιό» και να φτιάξουν τις προϋποθέσεις για το «καινούργιο».
Όταν παρακολουθείς την ιστορική πορεία όλου αυτού του εγχειρήματος, δεν μπορεί να μην σου γεννηθεί ή εύλογη απορία, ποιο ήταν αυτό το καταπληκτικό εργαστήριο πού μέσα του για 150 χρόνια περίπου, ζυμώνονταν μια τέτοια κοινωνική αλλαγή τεραστίων διαστάσεων; Δεν μπορείς να μην θαυμάσεις την επιμονή των συμμετεχόντων, τους κινδύνους πού αντιμετώπισαν, την αδιάλειπτη πίστη τους.
Όλοι αυτοί έδρασαν σε μια εποχή πού οι ιδέες, ήταν επικίνδυνες, πραγματικά επικίνδυνες και όσο και αν σήμερα υποτιμούμε, όσους ήταν απέναντι τους, οφείλουμε να μην ξεχνάμε, ότι απέναντι τους είχαν ένα φεουδαρχικό καθεστώς πού είχε αιώνες εμπειρίας από μια σταθερή κοινωνική οργάνωση, αλλά και τη εκκλησία πού η παρουσία της και μόνο προκαλούσε δέος . Ήταν ο λόγος του Θεού επί της γης.
Ήταν αν θέλουμε να το δούμε με όρους επικούς, μια πραγματική σύγκρουση γιγάντων. Από την μια πλευρά, άνθρωποι πού πίστευαν στη παράδοση, στο ιερό, στη αδιασάλευτη τάξη των πραγμάτων, σε μια ερμηνεία του κόσμου πού βασική της αξία ήταν η ιεραρχία και ο νόμος, ο κοσμικός αλλά και ο θεϊκός, και από την άλλη οι υποστηρικτές της αλλαγής, της κοινωνικής ισότητας, οι υπερασπιστές των αδικημένων, οι κάτοχοι μιας νέας μυστική γνώσης, της επιστήμης, πού έφερνε μαζί της νέες εξηγήσεις για τον κόσμο, νέες προοπτικές.
Πραγματικά, ιστορικά , δεν νομίζω ότι είχε υπάρξει ποτέ τέτοια συγκέντρωση δυνάμεων, με τόση μεγάλη ποικιλομορφία και αντίθεση, πού να κάλυπτε συνολικά, όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης και της ανθρώπινης δραστηριότητας. Στη συνέχεια, τα ιστορικά γεγονότα πού ακολούθησαν μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν απλά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, επί ήδη δεδομένης βάσης . Στον Δ.Π.Π η ιστορία παίχτηκε ανάποδα. Οι Ναζί, όντως είχαν μια διαφορετική πρόταση εφ’ όλης της ύλης, αλλά η πρόταση αυτή έγινε άμεσα απεχθής εξαιτίας του ότι δεν μπορούσε να μεταφέρει μέσα της οτιδήποτε όμορφο και ευγενές, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο. Συνέπεια αυτού ήταν να ηττηθούν κατά κράτος, καθιστώντας την Γερμανία, συνώνυμη, μέσα στη ιστορία, με την κτηνωδία.
Η ίδια η Γαλλική Επανάσταση αποτέλεσε την κορύφωση αυτής της τιτάνιας διαμάχης, μια κορύφωση πού έφερε τον γαλλικό λαό σε ακραία αντιπαράθεση όχι μόνο με τη αριστοκρατία και τον κλήρο της Γαλλίας, αλλά με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι αρχές του Διαφωτισμού, η εγκαθίδρυση αστικών πολιτευμάτων με συμμετοχή του λαού στα πολιτικά δρώμενα, ο διαχωρισμός της εκκλησίας από την διαχείριση της κοινωνίας,  ήταν το πολιτικό μήνυμα πού κατόρθωσε να επιβάλλει η Γαλλική Επανάσταση, σταδιακά , και σε βάθος χρόνου σε όλη την Ευρώπη . Ο κλήρος και η αριστοκρατία έχασαν την μάχη αλλά ποτέ δεν ηττήθηκαν ολοσχερώς. Κράτησαν ένα μέρος της δύναμής τους, την οποία δύναμη, λάθρα, εγκατέστησαν μέσα στη κοινωνία, με τρόπο αρκετά πιο διακριτικό.
Η αστική επανάσταση ποτέ δεν μπόρεσε να καταργήσει τον εχθρό της ριζικά .
Βλέπουμε, σήμερα, τα υπόλοιπα αυτής της αριστοκρατίας να έχουν περίοπτη θέση μέσα στα αστικά κράτη της Ευρώπης και της Αμερικής . Να κατέχουν απίστευτο πλούτο και επιρροή και εν τέλει να συγκυβερνούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι παλιοί πολιτικοί εχθροί ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις και υποκλίσεις σε δημόσιες εκδηλώσεις και γάμους .
Αλλά και ο κλήρος δεν εξαφανίστηκε ποτέ από το προσκήνιο. Μπόρεσε να θεωρηθεί ξανά απαραίτητος και μαζί με τους υπόλοιπους δύο να αποτελέσει την ιερή πλέον τριάδα της εξουσίας .
Η οργάνωση της σημερινής κοινωνίας είναι το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης . Μιας σύγκρουσης πού ανεξάρτητα με την έκβαση της, δεν μπόρεσε να λύσει σε ικανοποιητικό βαθμό τα αίτια πού την προκάλεσαν .
Το Ιερό και η Παράδοση δεν πέθαναν με την αντικατάσταση τους από την Επιστήμη, απλώς σπιλώθηκαν . Η οργάνωση της κοινωνίας με την έμφαση της στη αξία και την συμμετοχή του ατόμου στα κοινά, δεν μπόρεσε να αποκαταστήσει μια κοινωνία πού να παράγει λιγότερη αδικία και καταπίεση, από την κοινωνία των φεουδαρχών . Ο κόσμος της Λογικής, είναι ένας κόσμος πού εν τέλει πάσχει από ριζική απουσία νοήματος και έχει καταλήξει να είναι ένας κόσμος εμπορευμάτων . Η Επιστήμη πού προσδοκούσε να κάνει τον κόσμο ένα κόσμο Γνώσης, φλερτάρει επικίνδυνα με το να καταστρέψει ριζικά τον πλανήτη.
Είμαστε Άτομα σε ένα κόσμο πού δεν έχει Ελευθερία, ούτε Ισότητα, αλλά ούτε και Αδελφότητα. Είμαστε Άτομα πού απλώς για να κολακευόμαστε με αυτό πού είμαστε και τις δυνατότητες του, ζούμε την ζωή μας χλευάζοντας το Ιερό και το Πνεύμα, ζώντας μια ζωή μέσα στο ρήγμα πού δημιούργησε η σύγκρουση, από την μια η έπαρση άθεων ριζοσπαστών και από την άλλη ένθεων ηλιθίων.
Ζούμε στο ρήγμα ανάμεσα στο εξωτερικό και το εσωτερικό, αγκυλωμένοι στο να περιμένουμε μια ακόμα ριζική σύγκρουση πού ελπίζουμε να μας βγάλει κάπου καλύτερα .
Πρέπει επιτέλους να απεγκλωβιστούμε από τις αρχές του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, αυτές οι αρχές ακόμα και αν για την εποχή τους, είχαν κάτι το βαθειά ανατρεπτικό, σήμερα στη απόλυτη πραγμάτωση τους, δεν φαίνεται να έχουν να δώσουν τίποτα το πραγματικά ουσιαστικό.
Ζούμε σε ένα κόσμο πού νίκησαν οι έμποροι και οι τραπεζίτες, καθιστώντας τα πάντα τράπεζες και αγορά. Οι παλιοί αριστοκράτες, οι πεφωτισμένοι αστοί, ο κλήρος πού πρόδωσε τον ρόλο του, αλλά και οι επαρμένοι επιστήμονες και τεχνοκράτες έχουν κάνει τις τράπεζες και τις αγορές σπίτι τους . Αυτός είναι ο κόσμος του ρήγματος πού δημιούργησαν με τις πράξεις τους και αυτόν θέλουν.
Ο καινούργιος κόσμος, αν και εφ’ όσον υπάρχει ανάγκη για αυτόν, δεν πρόκειται να προκύψει ούτε από αυτούς πού έκτισαν τον πρόσφατο, αλλά ούτε και από εκείνους πού θέλουν να τον γκρεμίσουν, εγκαθιστώντας καινούργιο ρήγμα.
Ο καινούργιος κόσμος, στο μέτρο πού μου επιτρέπεται να τον ονειρευτώ, θα αναζητήσει το εργαστήρι του στη σύζευξη ανάμεσα στη εσωτερική εμβάθυνση του μυστηρίου της ανθρώπινης ύπαρξης με τα θεμελιώδη ερωτήματα πού την απασχολούν και στη οργάνωση της κοινωνίας των ανθρώπων με γνώμονα την ενότητα των αντιθέσεων και των ποικιλομορφιών πού αυτή έχει. Ο καινούργιος κόσμος δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κόσμος διαίρεσης, αλλά κόσμος σύνθεσης και ενότητας .
Όσο η κοινωνία αναζητά να λύσει τα προβλήματα της με εξωτερικούς όρους, αγνοώντας το εσωτερικό διχασμό, θα βαδίζει με σταθερά βήματα σε μια οργάνωση πού συνεχώς θα αποφασίζει με γνώμονα το συμφέρον των λίγων ενάντια στους πολλούς. Θα είναι πάντα μια κοινωνία πού θα κατασκευάζει εικονικά προβλήματα, τα οποία στη συνέχεια θα προσπαθεί να τα λύσει, θυσιάζοντας τους πολίτες της . Θα είναι μια κοινωνία πού βαδίζει στο χάος και την καταστροφή της, ακόμα και αν κάνει πως δεν το καταλαβαίνει.



9 σχόλια:

  1. Τώρα σε είδα! Συνεχίζεις στο ... φυσικό σου περιβάλλον: από τα ... υπόγεια ... τυφλοπόντικας! Ελπίζουμε και με περισσότερα εντελώς καινούργια κείμενα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Π.ρ
    Παρόλο που δεν έχω καταλάβει ποιός είσαι, ευχαριστώ για τις ευχές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μήπως όμως ο διχασμός και το συμφέρον είναι συστατικό στοιχείο της εσωτερικότητας του ανθρώπου και όχι κάτι το εξωτερικό; Άλλωστε πώς μπορεί να είναι απλά εξωτερικό ένα στοιχείο τόσο μόνιμο στην ανθρώπινη ιστορία, όπως είναι ο διχασμός και το συμφέρον; Τι θα πει εξωτερικό; Ότι δεν είναι εσωτερικό δικό του στοιχείο αλλά του το επέβαλαν απέξω; Μα τότε ρωτάει κανείς: ποιοι τού το επέβαλαν; Αν ήταν/είναι άνθρωποι κι αυτοί, τότε το συμφέρον και το διχασμός είναι στοιχείο του ανθρώπου! Εσωτερικό. Στοιχείο της εσωτερικότητάς του. Όχι κάτι σκέτα εξωτερικό. Εκτός κι αν λες ότι δεν ήταν άνθρωποι αυτοί που μας επέβαλαν αυτό το στοιχείο. Αυτή η ιδέα είναι συνεπής με την ιδέα ότι ο διχασμος και το συμφέρον δεν είναι στοιχεία της ανθρώπινης εσωτερικότητας. Όμως δεν είναι παράλογη; Εγώ πιστεύω πως το συμφέρον κι ο διχασμός είναι στοιχεία του ανθρώπου. Δεν μας τα επέβαλε κανείς. Είναι δικά μας στοιχεία. Η κακία γενικότερα δεν μας είναι ξένο στοιχείο. Φυσικά δεν είναι δικό μας στοιχείο εσωτερικό μόνο η κακία αλλά κι η καλοσύνη. Γι' αυτό βιώνουμε εσωτερική πάλη! Αν η εσωτερικότητά μας ήταν μόνο καλή και το καό ερχόταν μόνο απ' έξω, τότε δεν θα είχαμε εσωτερική πάλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμε,
    συμφωνώ με το σχόλιο σου. Πιθανόν, αν είχες παρακολουθήσει άλλες αναρτήσεις μου ,να είχες παρατηρήσει ότι πάντα αναφέρω ότι το καλό και το κακό υπάρχουν μέσα μας. Αυτή είναι η κύρια μάχη μας, με τον αρνητικό εαυτόν μας.
    Όμως ο διχασμός που αναφέρεται παραπάνω έχει να κάνει με την "θεσμοθέτηση" του διαχωρισμού ανάμεσα στο ιερό και την κοινωνική ζωή. Η ίδια η κοινωνική ζωή έχει χάσει μια κολόνα της ,κατά την γνώμη μου. Έχει απο-ιεροποιηθεί. Αυτός είναι ένας ευρύτερος διχασμός, με τεράστιες συνέπειες. Ο Διαφωτισμός συνέβαλλε ακρογωνιαία σε αυτόν, κάνοντας τομή. Η σημερινή κοινωνία επιτείνει την διαίρεση, αποικώντας την στάση της στο εσωτερικό του ανθρώπου,επιτείνοντας την ήδη υπάρχουσα σύγχυση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η "απελευθέρωση" του ανθρώπου απ' το Ιερό και την Παράδοση δεν έγινε στ' όνομα μόνο της Λογικής και της Επιστήμης (Διαφωτισμός) αλλά εξίσου στο όνομα του Συναισθήματος (Ρομαντισμός) κι αργότερα του Ψυχοβιολογικού Βάθους (Ψυχανάλυση). Ο από-ιεροποιημένος κόσμος μας δεν είναι λοιπόν μόνο κόσμος της Λογικής, είναι εξίσου κόσμος του Συναισθήματος και του Ψυχοβιολογικού Βάθους. Δεν σώζει κανείς το Ιερό αν επιτίθεται στη Διαφωτιστική Λογική αλλά συντάσσεται με το Ρομαντικό Συναίσθημα ή με το Ψυχαναλυτικό Ψυχοβιολογικό Βάθος. Περιμένω δηλαδή από εσάς και μια κριτική κι αυτών των δυο συμμάχων του Διαφωτισμού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ίναχε,
    συμφωνούμε. Άλλωστε Ρομαντισμός και ψυχανάλυση είναι κλαδιά του ίδιου Δένδρου. Κατανοείς βέβαια ότι μιλάμε για το αρχικό Ρήγμα. Η κριτική στο σύγχρονο κόσμο, δεν μπορεί παρά να είναι κριτική στη μήτρα του Διαφωτισμού. Μια κριτική που εν τέλει θέλουν να αποφύγουν όλοι. Οι δυο παραπάνω αναρτήσεις απλά θίγουν το ζήτημα σε μια αρχική προσέγγιση. Να είσαι σίγουρος ότι με τον ένα ή άλλο τρόπο θα επανέλθω στο ζήτημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το δίλημμα του Αίαντα7 Δεκεμβρίου 2016 στις 5:20 π.μ.

    Εν τέλει, η αλλοτρίωσις μας έχει περικυκλώσει έξωθεν τε και έσωθεν, οδός δε διαφυγής και απολυτρώσεως δεν διαφαίνεται ουδεμία. Η καταφυγή, θέτω εις τον εαυτό μου το ερώτημα, η καταφυγή εις την εσωτέρα πλευρά του εαυτού μου θ' ανακαλύψει άραγε το ιερό να κατοικεί εκεί, ή μήπως το ανίερο εις τον θρόνον του; Φόβος μέγας ότι έδρα του ανίερου είναι ο βαθύτατος εαυτός μας, δήλα δη ότι δίκαιον είχε ο Φρόϋδ, με την θεωρίαν της "λιδιβώ" (της κατ' εξοχήν ανίερης αυτής "εσωτερικότητας" του ανθρώπου). Φόβος και τρόμος μήπως αποκαλυφθεί ότι ο αληθινός εαυτός ημών ως ανθρώπων, το μύχιον Είναι μας, είναι ριζωμένο εις το ανίερον -μα τι λέγω; όχι απλώς ριζωμένο, αλλά η ρίζα η ιδία του ανίερου: το σκοτεινότατον Μηδέν, π άναρχος ρους, η σιωπηρά ηχητική ταινία, την οποία συναντά, διαπιστώνει, βλέπει και ακούει όποιος δήποτε έχει διαλογιστεί. Μήπως, και καταλήγω, η σωτήριος πνοή ζωής δεν είναι εντός ημών και δεν ημπορούμε, επομένως, εντός ημών να την εύρωμεν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το δίλημμα του Αίαντα:

    Δεν νομίζω ότι εντός μας κατοικεί το ανίερο. Κατοικεί το ιερό. Στη χειρότερη κατοικούν και τα δύο. Το συντελεστικό είναι, ποιό εκ των δύο τρέφουμε.Η σύγχιση πάντοτε μπερδεύει τα πράγματα.Επειδή ζούμε σε σκοτεινές εποχές, νομίζουμε ότι υπάρχει μόνο το σκοτάδι,ενώ, τελικά, η σύγχιση μας είναι που μας ωθεί να τα βλέπουμε όλα μαύρα.
    Το ιερό περιμένει μέσα μας και έξω μας να το αισθανθούμε και να στραφούμε στη μεριά του. Το πότε θα μας αποκαλυφτεί είναι δική του υπόθεση!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...