Τα “ιερατεία” της σύγχυσης.

Τι είναι ένα ιερατείο ; Στην υγιή του μορφή , είναι ο χώρος που διατηρείται η ζωντανή μνήμη του Ιερού. Ο χώρος που η σύγχυση δεν μπορεί να παρέμβει, για να μιάνει, εκείνο που είναι σημαντικό να διαφυλαχτεί για όλους. Τι έπρεπε να διαφυλαχτεί ; Ότι η κοινωνία εξανθρωπίζεται διαμέσου του Ιερού. Ότι το Ιερό είναι έξω και μέσα στη κοινωνία, λειτουργώντας σαν ο φάρος και σύνδεσμος με την πολιτεία των Θεών. Ότι κοινωνία δεν νοείται χωρίς Ιερό, ειδάλλως μιλάμε για ζούγκλα.

Στον σημερινό κόσμο, επειδή όλα είναι ανάποδα, ιερό είναι το χρήμα και η κοινωνία είναι το άτομο, έτσι η πόλη δεν είναι παρά συνάθροιση ατόμων με ίδιον όφελος. Τα ιερατεία, λοιπόν, δεν διατηρούν το Ιερό , αλλά παράγουν την σύγχυση, μια σύγχυση που είναι απολύτως αναγκαία στη διαμόρφωση πολιτών που στην ουσία δεν είναι πολίτες, άρα και σε μια κοινωνία που προσποιείται την κοινωνία, ενώ είναι εξευγενισμένη ζούγκλα.

Επίσης, ενώ κάποτε υπήρχε ένα Ιερατείο, τώρα υπάρχει η ανάγκη για πολλά, γιατί η σύγχυση πρέπει να διοχετευτεί σε πολλές κατευθύνσεις , ανάλογα με την ιδιοτροπία του καθενός.

Α. ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Το κυρίαρχο ιερατείο της σύγχρονης κοινωνικής ζωής. Έχει στους κόλπους του, πολιτικούς πρώτης γραμμής, αδελφότητες , δεξαμενές σκέψης, μυστικο-σύμβουλους, προσωπικό όλων των ειδικοτήτων. Είναι οι σύγχρονοι “ιερείς”. Οι άνθρωποι που κινούν το άρμα της διεύθυνσης της κοινωνικής ζούγκλας. Ξεκομμένοι από τον κύριο κορμό της κοινωνίας ασκούν “υψηλή εποπτεία”, κλεισμένοι στους καλά περιφρουρούμενους πύργους τους , απολαμβάνοντας υπέρογκες αμοιβές. Κύριο μέλημα τους, η διατήρηση της εικόνας , ότι η κοινωνία διευθύνεται από στιβαρά χέρια, που γνωρίζουν να πράττουν ορθολογιστικά. Ισχυρίζονται ότι πάντα οδηγός τους είναι το κοινό καλό.

Β. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Το πιο παλιό ιερατείο. Ασχολείται τις ελεύθερες ώρες του με την σωτηρία της ψυχής μας. Αδελφή ψυχή του πολιτικο-οικονομικού ιερατείου, δίνει την μεταφυσική νότα στο παγκόσμιο σύστημα. Αποκομμένο εδώ και αιώνες στην επαφή του με οτιδήποτε Ιερό, προσπαθεί να βρει την χαμένη του αίγλη, αγκομαχώντας μέσα στα σύγχρονα ήθη, που το θεωρούν ξεπερασμένο και αντιδραστικό.

Γ. ΤΕΧΝΟ-ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Η μηχανή του συστήματος. Η σέχτα που αθόρυβα ελέγχει τα πάντα. Όλοι έκθαμβοι σκύβουν ταπεινά το κεφάλι τους στα επιτεύγματα της. Εδώ συνωστίζονται διάφορες ειδικότητες, από κατασκευαστές όπλων μαζικής καταστροφής, γενετιστές, εστέτ φυσικούς, μέχρι απλούς τεχνικούς, Αυτοί είναι οι σύγχρονοι μάγοι μιας ζωής που είναι πλέον αναπόσπαστα δεμένη με την μηχανή .

Δ. ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΩΝ Μ.Μ.Ε

Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται “ζόρικα”. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με το οργανωμένο ψεύδος. Η εικόνα και ο ήχος και ο λόγος στην υπηρεσία της παραποίησης της αλήθειας. Ενώ το υπόλοιπο σύστημα εκπέμπει μια εικόνα σοβαρότητας ή χρησιμότητας, αυτό το ιερατείο έχει αναλάβει την “ σκατοδουλειά”: να κάνει το ψέμα, αλήθεια. Ενδιαφέρουσα εργασία. Μπορεί να χάνει σε υπόληψη, αλλά κερδίζει σε αποτελεσματικότητα.

Ε. ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ .

Οι υλοποιητές του Φανταστικού. Σε ένα κόσμο που οποιαδήποτε περιπέτεια έχει χαθεί και η οικονομική περιπέτεια είναι το μοναδικό άλγος όλων, ζούμε τις περιπέτειες φανταστικών προσώπων επάνω σε ένα πανί ή έστω σε μια συσκευή τηλεόρασης. Βαριά “βιομηχανική”μονάδα εκμετάλλευσης και εκμαυλισμού του προσωπικού της. Πολύ μεγάλη η ισχύς της.

ΣΤ. ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Οι υπερασπιστές του συστήματος και των κρατών. Κλειστή ομάδα. Στηρίζει την ισχύ της στη πειθαρχία και την δύναμη των όπλων της. Όπλα που προκαλούν τρόμο και που μπορούν να εξαφανίσουν περιοχές ολόκληρες σε αστραπιαίο χρόνο. Πεδίο της ο πόλεμος. Η παράδοση της είναι πανάρχαια, μια που ο πόλεμος ,ποτέ δεν “έφυγε” από τον πλανήτη.

Τα συγκεκριμένα “ιερατεία”, παρ’ όλο που λειτουργούν με επαυξημένη αυτονομία, έχουν αποκαταστημένους διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των . Αυτό δεν αποκλείει, το καθένα να επιδιώκει τους δικούς του στόχους, όπως ενίοτε να αναπτύσσουν έντονες διαμάχες .Διαμάχες όμως, που το περιεχόμενο και η έκταση τους, κρατείται μυστική . Συσπειρώνονται από κοινού, όταν η κυρίαρχη εκδοχή διαχείρισης του συστήματος απειλείται. Εκεί οι αντιθέσεις παραμερίζονται και το κοινό συμφέρον υπερισχύει.

Τα “ιερατεία” αυτά ,επίσης, κατορθώνουν να ανανεώνουν την ισχύ τους ,διαχρονικά , μέσα στη κοινωνία, καθώς αφομοιώνουν, τάχιστα, τους αντίθετους κραδασμούς μέσα στη κοινωνία. Αντίπαλον δέος δεν κατορθώνει να αναπτυχτεί. Οι λιγοστές φωνές αξιόπιστης κριτικής στο υπάρχον, στερούνται πρακτικής εμπειρίας διαχείρισης και ολοκληρωμένου οράματος ενός διαφορετικού κόσμου.

Απέχουμε πολύ, δυστυχώς , από το ιερατείο της Αλήθειας , της Αγάπης και της Συνείδησης.