Σελίδες

Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

ΦΟΒΟΣ.



Φοβάμαι, για την υγεία μου.
Φοβάμαι, για την περιουσία μου.
Φοβάμαι, για τα παιδιά μου.
Φοβάμαι, για την πολιτική κατάσταση.
Φοβάμαι, μην γίνει πόλεμος.
Φοβάμαι, τον απέναντι.
Φοβάμαι, μην με κλέψουν.
Φοβάμαι, τον θάνατο
Φοβάμαι, όταν φοβάμαι.
Φοβάμαι.........

Ζούμε σε έναν κόσμο που οι φοβίες παντός είδους, προσωπικές, κοινωνικές, μεταφυσικές, οικονομικές είναι βαθύ συστατικό του. Σπανίως συναντάς κάποιον που να μην φοβάται κάτι. Ακόμα και οι κατά δήλωση άφοβοι, είναι πολύ πιθανόν να μην αντιλαμβάνονται ότι φοβούνται, επειδή δεν τους έχει τύχει.

Αυτός ο αδιόρατος κόμπος στο στομάχι, που σε συνοδεύει στην διάρκεια της μέρας σου, σε σφίγγει, σε συρρικνώνει, σου χαλάει πολλές φορές ασυνείδητα την διάθεση. Όταν μάλιστα επιλέγεις να ενημερωθείς από τα “μαζικά μέσα διαφθοράς” στις στιγμές που χαλαρώνεις, που δεν είσαι σε ετοιμότητα όπως είσαι στη διάρκεια της ημέρας, τότε νοιώθεις να σε πιάνει ασφυξία. Λες και οι μόνες ειδήσεις που υπάρχουν, είναι αυτές που πρέπει να σου υπενθυμίζουν, να φοβάσαι διαρκώς. Φαίνεται ότι ζούμε σε ένα εξ ορισμού απειλητικό περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο, ότι όσοι φοβούνται λιγότερο από τους άλλους, αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερο σεβασμό. Έχουν μια μεγαλύτερη αίγλη, είναι οι άφοβοι, οι δυνατοί. Πίσω τους κρύβονται οι υπόλοιποι, που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις φοβίες τους και ζητούν παρηγοριά και προστασία από αυτούς. Τα παιδιά στον πατέρα, οι γυναίκες στους άνδρες, οι αδύναμοι στους δυνατούς. Έτσι φτιάχνεται σιγά- σιγά ο ρόλος αυτού που δεν φοβάται και εκείνου που φοβάται συνεχώς.

Τι είναι ο φόβος;

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι φόβος είναι το αίσθημα που δημιουργείται όταν αντιμετωπίζουμε ένα κίνδυνο, που μας είναι πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο να τον διαχειριστούμε. Όταν ο κίνδυνος μας ακινητοποιεί, τότε ο φόβος μετατρέπεται σε μόνιμη φοβία και αγγίζει την δειλία απέναντι σε αυτό που μας απειλεί. Αυτό δεν είναι ανάγκη να είναι μόνο μια λεοπάρδαλη στη ζούγκλα, ή κάποιος που μας απειλεί με πιστόλι. Μπορεί να είναι απλά η αδυναμία να βγούμε μπροστά από κάτι που κάναμε και είναι λάθος, ή απλά να πούμε στη γυναίκα μας ότι την έχουμε βαρεθεί. Έτσι ένας αρχικός φόβος, μπορεί να οδηγήσει σε διαδοχικά ψέμματα. Έτσι τώρα στη συνέχεια θα φοβόμαστε και τα ψέμματα που λέμε, μαζί με τον αρχικό μας φόβο που μας οδήγησε σε αυτά. Φαύλος κύκλος.

Ας δούμε τώρα τι λέει το ρητό: “Δεν υπάρχει κανείς που δεν φοβάται, υπάρχει αυτός που αντιμετωπίζει τον φόβο του”. Αυτή είναι η κομβική διάκριση : η αντιμετώπιση του φόβου.

Ναι ρε φίλε μου θα πει κάποιος, τι γίνεται όμως όταν ο φόβος μου κόβει τα πόδια, με κάνει και ιδρώνω και παραλύω; Όταν μου σταματά την σκέψη; Τι κάνω τότε;

Τότε αυτό που μένει, είναι να παραδεχτείς τον φόβο σου και να τον βγάλεις στο φως. Αυτό δεν θα σε λυτρώσει, αλλά θα σε φέρει αντιμέτωπο με το όριο σου. Αυτό είναι μια καλή αρχή. Μια αρχή που μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά πιθανόν να σου δώσει την δυνατότητα κάποια στιγμή να αντιμετωπίσεις τον φόβο σου.

Ο φόβος είναι το αόρατο πέπλο που καλύπτει την φύση,  την κοινωνία, τον άνθρωπο. Είναι όμως και το κίνητρο κάποια στιγμή να ξεπεραστεί το όριο που ακινητοποιεί όλους μας, ειδάλλως η επιλογή μας θα είναι να ζούμε αποκλειστικά στο βασίλειο του φόβου. Αυτό όμως είναι μια ιδιότυπη και σταθερή σκλαβιά !!!


4 σχόλια:

  1. Που τελειώνουν τα ορια του υγιους φοβου που μας προφυλάσσει από κάτι κακό και από που αρχίζει ο νοσηρος φόβος?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμε:

    Ο φόβος παράγεται από μιά υπαρκτή απειλή. Αυτή η αντίδραση νομίζω ότι είναι υγιής. Συμβαίνει καθολικά. Ο φόβος γίνεται νοσηρός, όταν δεν υπάρχει υπαρκτή απειλή,αλλά η ανάμνηση της τον διαχέει στο οτιδήποτε συμβαίνει ,που υπο διαφορετικές συνθήκες δεν θα προκαλούσε φόβο. Σε αυτό το επίπεδο, ο φόβος μας κατέχει, αλλοιώνοντας την ορθή κρίση μας. Τότε δεν ζούμε αυτό που συμβαίνει πραγματικά, αλλά ζούμε στη επικράτεια μιας καθολικής φοβικής κατάστασης, που χρωματίζει το παρόν μας. Δεν βλέπουμε καμμιά πραγματική απειλή, αλλά όλα είναι απειλητικά. Αυτό μας οδηγεί σε βεβιασμένες κρίσεις και πράξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η μη υπαρκτή απειλη είναι μια φανταστική απειλη. Δηλαδή ο νοσηρός φοβος σχετίζεται με τη φαντασία. Φαντάζεται κανεις απειλες, συμφορές, δεινά. Αν δεν διαθεταμε φαντασία, δε θα φοβομασταν νοσηρά, ανύπαρκτες απειλές. Όμως η φαντασία αποτελει και μία δημιουργική δύναμη του ανθρώπου. Δε μπορούμε να την εξαλείψουμε χωρίς την ίδια στιγμή να εκμηδενίζουμε τη δημιουργικότητά μας. Θα καταλήγαμε τοτε "ζώα" ή "φυτα". Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Έχουμε στα χερια μας ενα δίκοπο μαχαίρι (τη φαντασία) που άλλοτε κόβει σωστά κι άλλοτε μας κόβει τα γόνατα. Και δε γίνεται να το πετάξουμε. Πώς θα μαθουμε να το χειριζόμαστε σωστά; Ίσως αν καταφέρναμε να "διαγγράφουμε" (να μη δίνουμε σημασία) φαντασίες μας που μας ακινητοποιουν αντί να μας σπρώχνουν σε δράση. Αλλά φαντασίες που μας ακιητοποιούν είναι 2 ειδών. Είναι αυτες που μας παρουσιάζουν μεγενθυμένες ανύπαρκτες απειλές αλλά ειναι και φαντασίες που δεν έχουνε τιποτα το απειλητικό, ίσα-ίσα που μπορει ναναι πολύ ευχάριστες και να μας κλειδώνουν με αυτό το τρόπο (με το ναναι ευχαριστες) αδρανοποιώντας μας. Όλο αυτο το "κομμάτι" της φαντασίας μας που μας καθηλώνει πρεπει να μάθουμε να μη μας επηρεάζει, να μπαίνει απο το ένα αφτί μας και να βγαινει από το άλλο. Όχι μόνο τις απειλητικές φαντασιώσεις αλλά και τις ευχάριστες. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου "νομίσματος" αυτές. Του νομίσματος που λέγεται "νοσηρή φαντασία". Αυτή μας παράγει φοβίες. Και ξεγελιόμαστε νομίζοντας πως αυτές δεν έχουν καμιά σχέση με τις ευχάριστες καθηλωτικές φαντασιώσεις. Όμως πανε μαζί, η μια παράγει την άλλη, είναι παιδιά του ίδιου γονιού. Επειδή λοιπόν αυτό δεν το καταλαβαίνουμε και ξεγελιόμαστε, βουλιάζουμε στις φοβίες και στο νοσηρό φόβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Loner:

    Έχεις δίκιο στα περισσότερα απ' όσα λες.Όμως η φαντασία δρά ενοποιημένα και με το θετικό και το αρνητικό της κομμάτι. Πολύ δύσκολο να τα ξεχωρίσεις, πολλές φορές ακόμα και να τα διακρίνεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να εξορίσουμε την φαντασία από την ζωή μας, ακόμα και όταν έρχεται με τα σκουπίδια της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...