Όταν
οι κάθε λογής ιδεολογίες πεθαίνουν,
όταν τα νοήματα για τα παρόντα και για
εκείνα που μέλλονται, τα ψάχνουμε με το
φανάρι του Διογένη, για να τα ανακαλύψουμε,
τότε τα φαντάσματα του παρελθόντος
εμφανίζονται ξανά στο προσκήνιο, μήπως
και μπορέσουν να πάρουν ξανά υλική
υπόσταση. Η θλιβερή ιστορία των κοινωνιών
μας, έχει περάσει πολλές τέτοιες φάσεις. Συμβαίνει, όταν εκείνο που είναι νεκρό ή
αργοπεθαίνει αρνείται την κατάσταση
του και προσπαθεί απελπισμένα να λογιστεί
σαν ζωντανό. Με τις ιδέες τα πράγματα
είναι λιγάκι πιο σύνθετα, μια που οι
ιδέες κατορθώνουν να διατηρούν πάντοτε
μια σταγόνα ζωής, που τις κρατάει σε
επαφή με την πραγματικότητα. Έτσι, ακόμα
και όταν η καρδιά τους παύει να λειτουργεί,
κατορθώνουν να αποικούν μέσα σε κάποιους
ανθρώπους. Είναι σαν αυτοί οι άνθρωποι
που τις υποστηρίζουν, να αποτίουν ένα
φόρο τιμής , σε κάτι που κάποτε μπορεί
να είχε σημασία.
Συχνά,
κάποιες χώρες επιλέγονται σαν εργαστήρια
αναπαλαίωσης και εκκολαπτήρια παλιών
και νέων ιδεών. Δεν επιλέγονται τυχαίως.
Είναι χώρες που στους κόλπους τους οι
παλιές ιδέες ή ιδεολογίες, έχουν ακόμα
κάποια ισχύ. Ανταποκρίνονται για
διάφορους λόγους , είτε γιατί αυτές οι
ιδέες και ιδεολογίες , ανδρώθηκαν και
μεγαλούργησαν στις χώρες αυτές, είτε
γιατί είναι βυθισμένες σε τέτοια
μιζέρια και έλλειψη, που ψάχνουν από
κάπου για να πιαστούν. Όταν λοιπόν τους
πετάς ένα δόλωμα, είναι απολύτως σίγουρο, ότι θα κάνουν όποιο πήδημα είναι
απαραίτητο, για να το “τσιμπήσουν”. Σε
κάποιο βαθμό , η στάση τους είναι
δικαιολογημένη. Ο “πνιγμένος πιάνεται
από τα μαλλιά του” λέει η σοφή λαϊκή
ρήση. Αν δεν μπορείς να εφεύρεις το
ξεπέρασμα της κρίσης σου, θα πρέπει να
αναμασάς εκείνο που πια είναι πτώμα.
Αυτά τα “διεθνή εργαστήρια” χρησιμεύουν
για να στρέφουν την προσοχή στο ανόητο, για να μπορεί το ύποπτο να κάνει την
δουλειά του ή να κρύβει τις αδυναμίες
του.
Οι
εθνικισμοί παντός είδους, ιστορικά,
έπαιξαν στη εποχή τους τον ρόλο τους .
Χρησίμευσαν στη δημιουργία νέων κρατών
και στη απελευθέρωση κάποιων άλλων.
Είχαν την σημασία τους, αλλά η εποχή
τους πέρασε και πέρασε ανεπιστρεπτί.
Τώρα πια ζούμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο
“χωριό”, που μπορεί να μην έχει πάρει
ακόμα την τελική του μορφή, μια ενοποιημένης
αυτοκρατορίας, με μια κυβέρνηση, μια
οικονομία, μια θρησκεία και με όραμα τα
άστρα, όμως έχει έρθει και μας έχει
επιβάλλει την θέληση του με τρόπο
αδιαμφισβήτητο . Τα λεγόμενα εθνικά
κράτη δεν μπορούν να αποφασίσουν σχεδόν
για τίποτα μόνα τους. Οι αόρατες
παντοδύναμες αγορές ελέγχουν την
οικονομία τους . Οι μεγάλοι παίκτες στη
παγκόσμια σκηνή , καθορίζουν τον “βήχα”
τους . Οι πνευματικοί τους ηγέτες έχουν
ξεχάσει προ πολλού το τι σημαίνει
πνευματικός λόγος . Οι εθνικισμοί που
παράγονται μέσα στις χώρες, βοηθούν
κυρίως το πολιτικό προσωπικό, που τους
χρησιμοποιεί, όπως προαναφέραμε για να
στρέφει τα πράγματα στο ανόητο για να
κρύβει το ύποπτο. Οι εθνικισμοί μπορεί
να εμφανίστηκαν από την πίσω πόρτα του
κόσμου, κάνοντας κρότους, αλλά στη ουσία
αυτοί οι κρότοι είναι πασχαλινές
στρακαστρούκες. Μέσα σε τέτοιας ποιότητας
θορύβων, ανακαλύφτηκε και μια καινούργια
διαίρεση, εθνικιστές και εθνομηδενιστές.
Εντάξει, τώρα σωθήκαμε !!!! Βρήκαμε
επιτέλους την λύση για τα πάντα. Αυτό
μας έλειπε μια καινούργια διαίρεση.
Έτσι θα μπορούμε με μεγαλύτερη άνεση
να ξεκινήσουμε μια “εντελώς” νέα
διαμάχη , την ίδια στιγμή που χάνουμε
τουλάχιστον με 100-0 στη πραγματική ζωή
, με τις ολοσχερώς πραγματικές δυνάμεις
που μας απειλούν.
Μέσα
σε αυτό τον ηλίθιο και ας μου συγχωρεθεί
η φράση, χορό μιας αντιπαράθεσης χωρίς
νόημα, καθημερινά βλέπω να προσέρχονται
άνθρωποι, ιδεολογίες και τάσεις, που
δεν υπήρχε περίπτωση να θίξουν τέτοια
ζητήματα μόλις χτες. Σήμερα όμως αυτοί
οι σύγχρονοι Ρήγα Φεραίοι, υπεραμύνονται
ιδεών, που μέχρι πρότινος χλεύαζαν.
Κρυμμένα οράματα μεγαλείου παρελθόντος
κυρίως, ανασύρονται για να υποστηρίξουν
απόψεις, που στο σημερινό τόπο που ζούμε,
μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν.
Σας
βλέπω να με κοιτάτε με μισό μάτι. Δεν
μπορεί, σκέφτεστε, εθνο-μηδενιστής είναι
αυτός ο βλάκας που μας κουνά το δάκτυλο.
Αυτός που δεν λέει μια κουβέντα για την
πατρίδα του, που δεν έχει πει ούτε μια
φορά έστω με μισή καρδιά “η Μακεδονία
είναι ελληνική” , που δεν ριγεί όταν
βλέπει την ελληνική σημαία, που δεν μιλά
για τα ένδοξα χρόνια του Περικλή και Μ.
Αλεξάνδρου. Μπορεί να μην έχετε και τόσο
άδικο. Μπορεί να είμαι λίγο εθνομηδενιστής,
γιατί ντρέπομαι με τον τρόπο που
χρησιμοποιούνται όλα αυτά, για να
δικαιολογήσουν την συνολική ένδεια
μιας κοινωνίας που λεηλατήθηκε και δεν
μπόρεσε να αρθρώσει το παραμικρό
στοιχειώδη λόγο και την παραμικρή
αντίδραση, αλλά ονειρεύεται “περασμένα
μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις”.
Έτσι προτιμώ να με χαρακτηρίζει κάποιος
εθνομηδενιστή , από το να προσποιούμαι
ανεπιτυχώς τον εθνοπατριώτη.
Οι
εθνικισμοί που προκύπτουν στη σημερινή
εποχή δεν μπορούν να πάνε πολύ μακριά.
Η εφήμερη ύπαρξη τους στηρίζεται σε ένα
πολύ άσχημο τρικ. Βοηθούν να επιβληθεί
κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι πολύ πιο
επικίνδυνο για όλο τον πλανήτη. Όταν
αυτό θα δείξει το πραγματικό του πρόσωπο
σε όλες τους τις διαστάσεις, τότε θα
πάρουν την θέση που τους αρμόζει. Θα
κρυφτούν μέσα στο ντουλάπι της ιστορίας
και θα χρησιμοποιηθούν ξανά, αν και
εφόσον οι αφέντες αυτού του κόσμου
θεωρήσουν ότι τους είναι χρήσιμοι Οι
εθνικισμοί είναι πολύ αμελητέος εχθρός
απέναντι στη Παγκοσμιοποίηση. Δεν είναι
αντίπαλο δέος για αυτήν . Είναι μια ψεύτικη στιγμή μέσα στη πορεία της διαμόρφωσης
της. Πιάστηκαν στα δίκτυα των εθνικισμών,
όσοι πίστευαν ότι “μιζάροντας “ πάνω
τους θα αναχαίτιζαν την εξέλιξη της .
Θα απατηθούν οικτρά.
Περιμένοντας,
λοιπόν, όσα πρόκειται να συμβούν, θα
ήταν ίσως πιο χρήσιμο, αντί να κολλάμε
σε ιδέες που έχουν χάσει την οποιαδήποτε
βάση τους , να διαβάσουμε την πραγματικότητα
με διαφορετικό τρόπο και με μια σύλληψη
πιο ζωντανή και φρέσκια !!!!
Όσο
πιο πολύ αγαπάς κάτι ή κάποιον, τόσο πιο
αθόρυβος γίνεται ο τρόπος σου για το
εκφράσεις. Ειδάλλως, κινδυνεύεις να
συναντηθείς με την γελοιότητα.
