Στο βασίλειο της πραγματικότητας.

Στη πραγματικότητα δεν ζούμε παρά μερικές ώρες της ζωής μας.

Αλμπέρ Καμύ.

Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στη πραγματικότητα. Τα βλέπουμε σύμφωνα με το ποιοι είμαστε εμείς.

Χαλίλ Γκιμπράν.

Ότι βλέπουμε δεν παρά ένα όνειρο σε ένα όνειρο.

Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Τι είναι η Πραγματικότητα ; Όλα όσα υπάρχουν θα μπορούσε να πει κάποιος και κυρίως όσα έχουμε με κάποιο τρόπο έχουμε συμφωνήσει ότι υπάρχουν. Υπάρχουν άλλες πραγματικότητες; Μια πολύ πιο σπάνια ερώτηση που αφορά κυρίως τους “ονειροπαρμένους”. Το πιο πιθανόν είναι να υπάρχουν και εμείς να μην το ξέρουμε, γιατί ποτέ δεν συμφωνήσαμε ότι υπάρχουν. Το σίγουρο είναι, ότι όλοι μας μπορεί να βλέπουμε την πραγματικότητα με τον δικό μας ιδιαίτερο τρόπο, όπως και το ότι φτιάχνουμε με αυτό τον τρόπο τις ιδιαίτερες προσωπικές μας πραγματικότητες, που πολύ συχνά βρίσκονται σε σύγκρουση η μια με την άλλη. Ζούμε μέσα στο βασίλειο τη πραγματικότητας ή καλύτερα στα βασίλεια που αυτή έχει διασπαστεί. Όλα αυτά τα επιμέρους βασίλεια όμως αναγκάζονται να σχετίζονται ενεργά με το κυρίαρχο βασίλειο της πραγματικότητας και να του δίνουν την δυνατότητα και το δικαίωμα να ορίζει κάθε φορά εκείνο που είναι το πιο πραγματικό. Από την πλευρά του το βασίλειο της πραγματικότητας αναγκάζεται να λάβει υπόψιν του τις ιδιαίτερες πραγματικότητες και να μην τις αγνοεί . Σε κάποιο μέτρο βέβαια.

Μέσα σε αυτό τον δαίδαλο των ιδιαίτερων πραγματικοτήτων και της κεντρικής πραγματικότητας επικρατεί μια σύγχυση, που πολλές φορές κορυφώνεται σε μια συνολική αμφισβήτηση του τι είναι πραγματικό και τι όχι και αν έχει κάποιος το ελάχιστο δικαίωμα να το ορίσει ή να το επιβάλλει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναστάτωση μέσα στις κοινωνίες από την στιγμή που διασαλεύεται το τι είναι πραγματικότητα και τι όχι. Βολεμένοι όλοι σε μια

συν- ενοχική διατύπωση του πραγματικού, καλούμαστε να συμφωνήσουμε ξανά από την αρχή, στη πραγματικότητα που θέλουμε να ζήσουμε και στο εμπλουτισμό ή μη της ερμηνείας της. Είναι αυτή η στιγμή, που οι ιδιαίτερες προσωπικές πραγματικότητες ακούνε την φωνή τους και απαιτούν να εισακουστούν. Σε αυτές τις στιγμές δεν υπάρχει χώρος για επίπλαστες συναινέσεις, δεν υπάρχει χώρος για ναι -μεν -αλλά. Υπάρχει μόνο χώρος για να επιστρατεύσουν όλοι ότι αποθέματα διαύγειας διαθέτουν και να τα καταθέσουν προς το κοινό όφελος.

Είναι αυτές οι στιγμές που μπορούν να προκαλέσουν ρήγματα στο υπάρχον βασίλειο της πραγματικότητας και των ιδιαίτερων προσωπικών πραγματικοτήτων και να προσκαλέσουν στο πεδίο δράσης καινούργιες πραγματικότητες, χειρότερες ή καλύτερες.

Όμως τι είναι τελικά η πραγματικότητα; Μια υπερ-ευφυής κοινωνική κατασκευή που αποκτά την μονιμότητα της διαμέσου των ατελών αισθήσεων και της επανάληψης, με αποτέλεσμα να γίνεται συνήθεια ; Μια συνήθεια που έχει όλα τα καλά και τα κακά της συνθήκης της; Αν είναι κάπως έτσι, ζούμε υπό την σκέπη ενός σαθρού βασιλείου,που μας έχει επιβληθεί με τρόπους που όλοι μας έχουμε για κάποιο λόγο ξεχάσει. Αν πάλι, όπως λέει ο φίλτατος Πόε, όσα βλέπουμε είναι ένα όνειρο μέσα σε ένα άλλο όνειρο, τότε σημαίνει ότι είμαστε φαντάσματα στο βασίλειο του ύπνου. Αυτή η υπερ-αισθητική σκέψη αν και τραβηγμένη στα άκρα της, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την συμπαγή υλικότητα της πραγματικότητας. Την καταργεί μόνο μέσα στο λόγο και η πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται, ούτε απειλείται από τέτοιες επιθέσεις. Αντιθέτως, έχει την δυνατότητα να εξορίζει όσους την αντιμάχονται με τέτοιους τρόπους , είτε στα μοναστήρια, είτε στα σκοτάδια των ποικίλων ουσιών, είτε σε ουτοπικούς παραδείσους. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις τους εγκολπώνεται σαν ριζοσπάστες της πολιτικής , είτε της τέχνης, δίνοντας τους την δυνατότητα να την ανανεώσουν.

Είναι νομίζω σαφές, ότι ο γιόγκι στις όχθες του Γάγγη, ο μοναχός, οι μύστες της μαγείας, οι επαναστάτες, οι καλλιτέχνες, οι ουτοπιστές, συμβατικά ανήκουν σε αυτό που θεωρούμε τον κόσμο του πραγματικού, σε ένα κόσμο που τους δημιουργεί μια καθημερινή ασφυξία. Σε ένα κόσμο στον οποίο σκαρφίζονται χιλιάδες τρόπους για να τον αποφύγουν πετυχημένα ή όχι. Η πραγματικότητα μπορεί να φαίνεται αρκετά σίγουρη και να μην χρειάζεται να επιβεβαιώνει συνεχώς την ισχύ της, όμως έχει αξιομνημόνευτες διαρροές, μέσα στη μακραίωνη ιστορία της. Μπορεί αυτοί που την λατρεύουν να είναι περισσότεροι και αυτό να την εφησυχάζει, όμως πολλά παιδιά της σαλπάρουν για την εξερεύνηση άλλων πραγματικοτήτων φανταστικών ή μη. Δεν μαθαίνουμε πολλά νέα για αυτές τις διαφορετικές πραγματικότητες. Ίσως γιατί ακόμα και όταν ο αέρας μεταφέρει ψιθύρους για αυτές, εμείς έχουμε στραμμένη αλλού την προσοχή μας, ίσως κιόλας γιατί δεν μας ενδιαφέρουν καν άλλες πραγματικότητες, αλλά μόνο η δική μας.

Ότι και να συμβαίνει τα σημάδια επιβεβαιώνουν σε κάποιο μέτρο την ύπαρξη τους. Ακόμα και όταν σχηματίζονται όχι μέσα στη φαντασία, αλλά υπαρκτά, οι δημιουργοί τους λίγα πράγματα προτίθενται να κοινωνήσουν για τα περιεχόμενα τους. Όποιος θέλει να τις γνωρίσει θα πρέπει να τις πλησιάσει με προσοχή και κυρίως να είναι διατεθειμένος να ξεχάσει τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζει. Έτσι σταδιακά και με αυξημένη την προσοχή του, συνειδητοποιεί μια εντελώς καινούργια πραγματικότητα. Είναι πολλοί που εγκλωβίζονται μεταξύ αυτών των πραγματικοτήτων, αδυνατώντας να δεχτούν τη καινούργια ή να απορρίψουν το παλιά πραγματικότητα, γιατί το να μετασχηματίσεις τα όσα γνωρίζεις κάθε άλλο παρά εύκολο είναι σαν διαδικασία. Είναι πάλι άλλοι που εισχωρούν τόσο βαθιά στο καινούργιο κόσμο που τους ανοίγεται, που ο κόσμος που έζησαν για κάποια χρόνια είναι απλώς μια μάλλον θλιβερή ανάμνηση.

“Δηλαδή ακόμα και το βασίλειο της πραγματικότητας κάποια στιγμή μπορεί και να πεθάνει ; Να πεθάνει οριστικά ;” ρώτησε το εγγονάκι την γιαγιά του. Ο παππούς άκουσε την ερώτηση καπνίζοντας την πίπα του μπροστά από το τζάκι και μειδίασε με μια δόση πίκρας. Ποτέ στη ζωή του δεν είδε το βασίλειο της πραγματικότητας να κινδυνεύει να πεθάνει. Παρέμεινε σιωπηλός και περίμενε την απάντηση της γιαγιάς.

Η γιαγιά κοίταξε τον εγγονό της και τα μάτια της έλαμψαν. Κοίταξε την “σκούπα” της στη γωνιά του δωματίου και είπε :“Όταν πέθανε η Πραγματικότητα, ήμουν ακόμα μικρό κορίτσι…..” και άρχισε την ιστορία της !!!

 

Ιδεαλισμοί.

 

Δεν αξίζει τον κόπο να αναφερθεί κανείς στο πόσο σημαντικές είναι οι παντός είδους κρίσεις μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες. Τονισμένες μάλιστα, από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες των τηλεοράσεων, αποκτούν την πρόσθετη ιδιότητα να εμφανίζονται τουλάχιστον ως καταστροφές, που όμοιες τους δεν έχει συναντήσει ξανά ο πλανήτης. Οι πλημμύρες βαπτίζονται κατακλυσμοί, η οικονομική δυσπραγία σε ασφυξία, η οποιαδήποτε αντίδραση απειλεί με τρόπο καταστροφικό την ισορροπία του συστήματος, που το μόνο μέλημα είναι να παρουσιάσει τον εαυτό του ικανό να διαχειριστεί τα πάντα, ενώ στη ουσία δεν μπορεί να διαχειριστεί απολύτως τίποτα. Από την απέναντι πλευρά, βρίσκεται ο “πολύτιμος” λαός αυτού του συστήματος, που έχοντας εγκαταλείψει την τύχη του, στους εκάστοτε άρχοντες του, περιμένει σαν το παιδάκι την μαμά του, να το φροντίσει και με τις “σοφές” της νουθεσίες να του απαλύνει τους πόνους . Στη μητρική αυτή σχέση που ποτέ δεν ήταν ανέφελη, ελλοχεύει ένας πανταχού παρών φόβος και η υποταγή.

Δεν νομίζω λοιπόν ότι είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς και όσοι δεν μπορούσαν, τώρα πια το ξέρουν αρκετά καλά, το τι μπορεί να σημαίνει μια κρίση που ακουμπά την υγεία και την οικονομία συγχρόνως. Εκρηκτικό μείγμα, που αναστατώνει σε ριζικό βαθμό όλα τα επίπεδα της ζωής και του ζόφου. Οτιδήποτε που μέχρι χτες ήταν κάπως δεδομένο, χάνει εντελώς την αξία του και μαζί του χάνεται και το μέτρο του παρόντος. Αυτό που αναδεικνύεται είναι τελικά μια πρώτου μεγέθους σύγχυση, που εξαπλώνεται σε όλες τις πλευρές της κοινωνίας. Η κρίση αποκτά μεγαλύτερο βάρος εξαιτίας της παγκοσμιότητας της, του εγκλεισμού, αλλά και από ένα επίσης καθοριστικό δεδομένο: πεθαίνουν άνθρωποι.

Η αιτία αυτής της ανάρτησης δεν είναι όλα αυτά,που ούτως ή άλλως δημιουργούν ένα απέραντο αδιέξοδο, που δύσκολα μπορεί να λυθεί και μάλιστα από ανθρώπους, που δεν φαίνεται ότι έχουν κάποια πραγματική διάθεση να το λύσουν δίχως να θίξουν ζωτικά τους συμφέροντα. Τα αποτελέσματα όμως και ιδίως τα αποτελέσματα που δεν είναι τόσο προφανή, μας δίνουν την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά επάνω τους.

Ποτέ δεν ήταν πιο επιτακτικό η συγκεκριμένη κρίση να μην έχει κανένα αντίλογο σε κανένα επίπεδο. Αν και αυτό, σε μια εποχή που διαλαλεί με κάθε μέσο την ελεύθερη πληροφόρηση, είναι αρκετά δύσκολο να γίνει αντιληπτό, όμως τα φαινόμενα απατούν. Στη δεδομένη κρίση η προπαγάνδα της πληροφόρησης έγινε εξ αρχής αντιληπτό, ότι έπρεπε να κατευθύνεται από ένα κέντρο και μόνο. Ανεξάρτητα αν αυτό το κέντρο έπειθε ή όχι, αν έλεγε και συνεχίζει να λέει άλλα την μια φορά και άλλα την άλλη, συγκρουόμενα μεταξύ τους, η ανάγκη να πείσει αλλά και η ανάγκη όλων να πειστούν, παραμένει καθοριστική. Αυτό που δεν έγινε εξ αρχής φανερό, μια που όλοι πεισμένοι στη αξία της προπαγάνδας, ακόμα και όταν δεν την αναγνωρίζουν, ήταν το μέχρι σε ποιο σημείο θα ήταν διατεθειμένη να φτάσει. Γιατί τυπικά, μέσα σε μια δημοκρατία αναγκαστικά αφήνεις όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, ακόμα και όταν σου προκαλούν αναγούλα κάποια εξ αυτών. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό. Είναι το συμβόλαιο τέτοιας φύσης. Όμως σε αυτή την κρίση, το συμβόλαιο θα έπρεπε να σπάσει. Έγινε φανερό πολύ γρήγορα ότι μόνο το επίσημο αφήγημα θα ήταν σε κυκλοφορία και τίποτα άλλο. Όμως, ή το κυρίαρχο αφήγημα πρέπει να απολύτως πειστικό για να πετύχει τον στόχο του, πράγμα που δεν συμβαίνει, ή θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν πιο δραστικά μέσα. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ακυρώσεις μια άποψη, από το να την παρουσιάσεις στα μάτια του κοινού, σαν μια άποψη που την ισχυρίζεται κάποιος, που δε στέκει καλά στα λογικά του, είναι φαντασιόπληκτος, ή καλύτερα είναι επικίνδυνος για την δημόσια υγεία. Ποτέ στη σύγχρονη ιστορία λοιπόν, δεν εμφανίστηκαν τόσοι πολλοί “ψεκασμένοι”, “συνωμοσιολόγοι”, ανόητοι γιατροί, πολίτες, που θα έπρεπε το κυρίαρχο αφήγημα να τους κλείσει το στόμα. Όμως, να που τώρα όλοι αυτοί εμφανίστηκαν μονομιάς και όχι μόνο εμφανίστηκαν, αλλά έγιναν και επικίνδυνοι.

Δεν είναι βέβαια πρωτότυπο η μέρα να γίνεται νύκτα, όταν τα συμφέροντα το απαιτούν, όμως είναι ανησυχητικό, όταν η τάση αυτή κερδίζει έδαφος σε περιοχές και σε ανθρώπους, που μέχρι πρόσφατα προέβαλαν αντίσταση στα τερτίπια της προπαγάνδας. Είναι πολύ ενδιαφέρον του πόσο εύκολα οι οπαδοί της “αριστερής όχθης”, συντάχθηκαν με το κυρίαρχο αφήγημα και έχασαν τα υπολείμματα της λογικής τους μέσα του. Το σύστημα θα πρέπει να περηφανεύεται για αυτή του την νίκη και δικαίως.

Καλό θα ήταν να γίνει αντιληπτό, ότι έχει έρθει, ήλθε για να μείνει. Ομάδα που νικάει δεν αλλάζει την σύνθεση της στο επόμενο αγώνα. Στη παρούσα κρίση λοιπόν έχουν κατατεθεί μια σύνθεση πολλών στοιχείων σε πάρα πολλά επίπεδα, που και επικίνδυνα είναι και τα μέτρα που παίρνονται για να υποστηριχτούν έχουν τετελεσμένο χαρακτήρα. Όποιος περίμενε λοιπόν κάποια αντίδραση , σε ζωτικά ζητήματα που θίγονται, όπως είναι η ελευθερία της έκφρασης, ακόμα και όταν κάποιες φορές γίνεται ανόητη, ή η ελευθερία της κίνησης, έλαβε αντ’ αυτού μια πλήρη θεωρητική αφομοίωση και μια πρακτική συμμόρφωση. Η αλήθεια είναι, ότι δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό μας δημιουργεί την τεράστια έκπληξη, όμως σίγουρα δεν μας καθησυχάζει για την συνέχεια του έργου που παρακολουθούμε την τελευταία δεκαετία, όπου οι κοινωνικές ήττες διαδέχονται η μια την άλλη σε πάρα πολλά επίπεδα. Το πιο θλιβερό είναι , ότι ολοένα και πιο ευρύτερα νοιώθουμε την ανθρώπινη ερήμωση. Τα κουράγια λιγοστεύουν, σοβαρές φωνές λοιδορούνται και τα μαύρα σύννεφα όλο και πυκνώνουν. Εξαρτάται βέβαια πάντα πως βλέπεις το ποτήρι μισο-άδειο ή μισο-γεμάτο. Συγχωρέστε μου την τάση μου να το βλέπω μισο-άδειο, μπορεί να κάνω και λάθος.

Όπως και νάχει η Ζωή έχει τον τρόπο της να προχωρά μέσα από τις αντιξοότητες και μέσα από την χαρά και στη τελική αυτή θα δώσει την καθοριστική λύση . Ζούμε μέσα στη κοινωνία του θεάματος, αλλά χορεύουμε ακόμα !!!

Αναφορά σχετικά με την εξέλιξη του σχεδίου μας.

 

 

Η διαρκής επαναστατική προοπτική των προθέσεων μας, επιτέλους, απέκτησε ένα πρακτικό ρυθμό.

Ήταν σαφές, ότι μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο,περνούσαμε μια περίοδο βαθιάς χαλάρωσης. Πιθανό να ήταν και αναγκαία. Όμως αυτό έδωσε την ευκαιρία στους αντιπάλους μας να ανασυνταχθούν και να διαμορφώσουν μια αρκετά μεγάλη λίστα αιτημάτων, που απέκτησαν μεγάλη δημοφιλία. Μάλιστα τους έδωσε την λανθασμένη ψευδαίσθηση να νομίσουν, ότι οι διεκδικήσεις τους θα γίνουν και πρακτικά αποδεκτές. Ευτυχώς η σύνεση κάποιων εξ ημών μπόρεσε να θέσει ένα όριο σε αυτές τις αυταπάτες. Αυτό δεν έγινε δίχως κόστος. Αναγκαστήκαμε να δεχτούμε προσωρινά ένα μέρος από αυτές τις διεκδικήσεις, στέφοντας την προσοχή τους από το κεντρικό πρόβλημα . Έχουν διαχρονικά μια αδυναμία στο να εστιαστούν στο κεντρικό πρόβλημα. Αυτό αποτελεί και την μεγάλη τους αδυναμία. Δεν μπορούν να καταλάβουν την πραγματική διάσταση της αντίθεσης τους μαζί μας. Οι μηχανισμοί μας αιώνες τώρα πετυχαίνουν κραυγαλέες νίκες σε αυτή την πλευρά. Όταν φαίνεται να προσεγγίζουν το πραγματικό πρόβλημα , συνεχώς ολισθαίνουν σε κάποιες επιμέρους πλευρές του. Ας είναι, αυτό μας βολεύει επί του παρόντος αρκετά. Την στιγμή λοιπόν που οι διεκδικήσεις τους φάνηκε να επιτυγχάνονται, την ίδια στιγμή οι δυνάμεις μας δούλευαν για την καταστροφή τους.

Πρέπει να γίνει σαφές σε κάποιους από το κόμμα μας, όσους ελάχιστους δηλαδή που διατηρούν ακόμα κάποιες ευγενείς αναμνήσεις και προθέσεις από την μεγάλη μας επανάσταση, ότι δεν υπάρχει καμιά θέση για ουμανιστικές προθέσεις τη εποχή που διανύουμε. Αντιθέτως, ο έλεγχος πρέπει να ενταθεί σε όλες τις πλευρές της ζωής. Κάποτε αρκούσε να ελέγχουμε τα άτομα εκείνα που καλλιεργούσαν μια διαφορετική σκέψη,από την σκέψη με την οποία έχουμε εμποτίσει τις μάζες να σκέφτονται. Σήμερα αυτό δεν αρκεί για την διεύθυνση αυτού του κόσμου. Το σύνολο του κόσμου θα πρέπει, οικειοθελώς, να μας δώσει την συναίνεση του για να διοικηθεί. Αντιλαμβάνομαι και κάποιοι από μας αντιλαμβάνονται επίσης, ότι μια τέτοια πρόθεση απαιτεί εντελώς διαφορετικά μέτρα. Δεν γίνεται πλέον να ενισχύουμε προπαγανδιστικά την αντίληψη περί δημοκρατίας και την αντίληψη για τα δικαιώματα. Αυτό μας εξυπηρέτησε για αρκετό καιρό. Δεν μας εξυπηρετεί πλέον. Επίσης, η αντίληψη για την κατανάλωση θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με διαφορετικό τρόπο. Οι κοινωνίες θα πρέπει να εκπαιδευτούν στη στέρηση Στη στέρηση της ελευθερίας, της εργασίας, της κοινωνικής σχέσης, της επικοινωνίας. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί, όπως είναι ευνόητο με όρους φανερούς. Ας μην υποτιμούμε το γεγονός, ότι οι αντίπαλοι μας μπορεί να είναι γεμάτοι από αυταπάτες, δεν είναι όμως και εντελώς ηλίθιοι. Η διασπορά του φόβου με μέτρο αλλά με σταθερότητα, είναι ένα πολύ καλό εργαλείο να πετύχουμε τους στόχους μας. Δεν είναι βέβαια το μόνο όπλο που έχουμε, όμως είναι από τα πιο αποτελεσματικά για τους σκοπούς μας. Όταν οι κοινωνίες φοβούνται, παραμένουν καθηλωμένες.

Έχουμε παρατηρήσει ότι οι αντίπαλοι μας πλάθουν τα όνειρα τους σε καταστάσεις ευημερίας και όχι σε συνθήκες στέρησης. Όταν στερούνται υπομένουν, όταν απολαμβάνουν εξεγείρονται. Αυτό είναι φυσιολογικό, μια που πρέπει να συμμετέχεις στο πνευματικό και υλικό πλούτο της ζωής για να συνειδητοποιήσεις, ότι μπορείς να είσαι κάτι περισσότερο από υπηρέτης.

Το πλέον σύγχρονο όπλο μας, είναι η διαρκής ανάπτυξη της τεχνολογίας μας σε όλα τα επίπεδα της σύγχρονης ζωής. Η εξάρτηση από τα τεχνολογικά επιτεύγματα αποτελεί κρίσιμο παράγοντα στο ριζικό έλεγχο του πληθυσμού. Ο “ειδικός” είναι ο καλύτερος υπερασπιστής των συμφερόντων μας. Δρα ανυποψίαστα μέσα στη καρδιά των μαζών, δρα ανυποψίαστος και ο ίδιος για το έργο που επιτελεί. Διαβρώνει αναίμακτα και αθόρυβα την αντίληψη του ατόμου στο τι μπορεί να περνάει από το χέρι του και ανανεώνει διαρκώς την εξάρτηση του από το τεχνολογικό επίτευγμα. Οι ίδιοι οι πολιτικοί μας είναι πιόνια στα χέρια των παντός είδους ειδικών. Αναγκάζονται να εξαρτούν την γνώμη τους από την γνώμη των ειδικών, που τους οδηγούν τελικά να μην έχουν καμιά προσωπική γνώμη. Εκείνους από μας, που φόβιζε η φτωχοποίηση της πολιτικής είναι τώρα εξαναγκασμένοι να δεχτούν τα οφέλη που προκύπτουν από αυτή την φτωχοποίηση. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα πλέον από τις ανόητες σκέψεις της αριστεράς. Αντιθέτως τις χρησιμοποιούμε και τις αναδεικνύουμε. Τις προσκαλούμε να κυβερνήσουν. Τίποτα πιο διασκεδαστικό από ένα αριστερό κυβερνήτη, που γελοιοποιείται καθημερινά στα μάτια των υποστηρικτών του.

Οι αυταπάτες δεν είναι προνόμιο των αντιπάλων μας, αλλά και του στρατοπέδου μας. Μας ενδιαφέρει κυρίως να οδηγήσουμε αυτές τις αυταπάτες στο καιάδα των συμφερόντων μας. Όσοι από μας δεν προσαρμοστούν στη καινούργια εποχή της κυριαρχίας μας, οφείλουν να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους. Είναι αδιανόητο να συζητάμε για την επέκταση μας στο διάστημα και να αναλωνόμαστε σε διενέξεις που ανήκουν στο προηγούμενο αιώνα. Αναγκαστικά θυσιάζουμε ένα μικρό κομμάτι αυτού που μέχρι χτες αποτελούσε προνόμιο μας, για να κερδίσουμε συνολικά τον αυριανό κόσμο που θα επεκταθεί στα άστρα.

Δεν είναι αναγκαίο πλέον να κρύβουμε τα σχέδια μας. Μπορούμε να λέμε τα πάντα φανερά, γιατί το φανερό σοκάρει τόσο, που εντέλει γίνεται δυσδιάκριτο. Εκείνο που δεν μπορούμε να αποφύγουμε προσωρινά, είναι να κολακεύουμε κατά περιόδους τους υποτελείς μας. Είναι μια ανθρωπιστική κίνηση από μεριά μας. Τους δίνει κουράγιο για να παλεύουν, στο μάταιο, είναι αλήθεια, αγώνα τους για την επιβίωση.

Οφείλει να γίνει αντιληπτό, ότι ο εχθρός μας είναι ο θάνατος και ο σκοπός μας η αθανασία. Ποιο το όφελος να κυριαρχείς σε ένα κόσμο ηλιθίων, αν τελικά πρόκειται στο τέλος να πεθάνεις, σαν να είσαι ένας εξ αυτών ; Τα άστρα , το μακρινό διάστημα , η ζωή εκτός τάφου, είναι οι στόχοι μας. Η αθάνατη κυριαρχία της σκέψης μας μακριά από ασφυκτική μικρότητα αυτού του πλανήτη και των θεών του. Εκεί θα συναντήσουμε τις προκλήσεις που μας αναλογούν και οι οποίες θα βάλουν σε δοκιμασία την δύναμη μας. Εκεί θα συναντήσουμε ξανά την περιπέτεια.

Μέχρι τότε, οφείλουμε να βάλουμε τις τελευταίες πινελιές σε αυτό που ξεκινήσαμε με την μεγάλη μας Επανάσταση. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πλέον την κυριαρχία μας. Ο πλανήτης αποτέλεσε ένα πείραμα που πέτυχε. Η γνώση αυτής της εμπειρίας θα μας είναι πολύτιμη, αρκεί να μην καθίσουμε πάνω στις δάφνες της επιτυχίας μας. Οι αντίπαλοι μας έχουν ατύπως αποδεχτεί την ήττα τους. Παρακολουθούν ήσυχα εκείνα που εμείς θέλουμε να παρακολουθούν. Σκέφτονται μέσα στις συχνότητες που εμείς καλλιεργούμε στη σκέψη τους. Όταν θα αντιληφθούν το βάλτο στο οποίο έχουν βυθιστεί, εμείς τότε θα είμαστε μακριά.

Μια τελευταία υπενθύμιση : η ιστορία της μακρόχρονης εξουσίας μας μας έχει διδάξει, ότι ο εφησυχασμός αποτελεί ολέθριο λάθος. Εκείνος που εφησυχάζει μπορεί να χάσει σε ελάχιστο χρόνο, κόπους αιώνων. Η παραμικρή αδυναμία, μπορεί να γίνει όπλο στα χέρια των αντιπάλων μας, όπλο καταστροφής των προσπαθειών μας. Επαγρυπνείτε και να συντονίζεστε !!!

Ειδικός Σύμβουλος Λούσιους

Ημερολογιακές καταχωρήσεις.

 

Όταν ξεκίνησα να γράφω, ήταν ο προηγούμενος αιώνας. Μου φαντάζει μια εντελώς άλλη εποχή. Άλλοι άνθρωποι, κάποιοι εξ αυτών δεν υπάρχουν πλέον. Ταξιδεύουν σε άλλες διαστάσεις. Ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Αυτό με ανακουφίζει. Μου δίνει την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορούσα να τους συναντήσω ξανά. Θα έχουμε πολλά να πούμε. Τώρα πια είναι μνήμες. Μόνο μνήμες. Μερικές φορές αναρωτιέσαι, τι μένει τελικά από την διαδρομή μας; Μόνο μνήμες; Που και αυτές με τον καιρό ξεθωριάζουν σιγά -σιγά, έτσι που τελικά κάποια στιγμή δεν ξέρεις αν πραγματικά έχει υπάρξει αυτό που θυμάσαι ή αν είναι ένα όνειρο.

Πράγματα χιλιο-ειπωμένα βέβαια, αλλά όταν τα νιώθεις αποκτούν άλλη διάσταση και περιεχόμενο. Είναι η μυστική ζωή μας, πολλές φορές δεν μπορεί καν να εκφραστεί. Την βιώνουμε στα κρυφά, νοιώθοντας την μελαγχολία της νοσταλγίας. Χωμένοι μέσα στα προβλήματα μας, τις προσδοκίες μας, τις επιθυμίες μας,νομίζουμε ότι είμαστε αιώνιοι και αλησμόνητοι. Δεν είναι όμως έτσι. Είμαστε απλά περαστικοί. Περαστικοί από την ζωή μας και από τις ζωές εκείνων που μας συνάντησαν. Ζωές που ξεθωριάζουν μέσα στο χωνευτήρι του άχρονου. Όλες οι ιδέες που έχουμε για τον εαυτόν μας είναι απλά το άλλοθι για να χρυσώνουμε το χάπι της υποτιθέμενης σημαντικότητας μας.

Οι απανταχού σοφοί λένε ότι το παρελθόν είναι πίσω, ανάμνηση.Δεν αξίζει να προστρέχεις σε αυτό. Το μέλλον δεν έχει υπάρξει ακόμη και δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει ποτέ. Αυτό που είναι δικό μας κυριολεκτικά, είναι το παρόν. Ένα παρόν, που στη ουσία σπανίως το βιώνουμε, ζώντας στις αναπολήσεις του παρελθόντος, είτε στα σχέδια και τις προσδοκίες του μέλλοντος. Το παρόν, όντως, είναι αυτό που πραγματικά έχουμε και καταναλώνεται χωρίς φειδώ μέσα στις επιταγές ενός κόσμου, που έχει καταντήσει ξένος για μας. Ή τουλάχιστον για κάποιους από μας.

Βέβαια, είναι πολύ δύσκολο να βιώσεις το παρόν. Απαιτεί άλλου τύπου συγκέντρωση, άλλου τύπου αντίληψη της ίδιας της ζωής. Απαιτεί να πολεμάς την αχαλίνωτη διάσπαση, μέσα στις επιταγές άλλων, που εμφανίζονται σαν δικές σου. Σε προσδοκίες και ψευδαισθήσεις που συνεχώς σου ρουφάνε ενέργεια. Απαιτεί να ξέρεις τι θέλεις πραγματικά και πως να το περιφρουρήσεις . Απαιτεί να έχεις διάκριση και σθένος να αντιμετωπίσεις τις “λάμιες”των επίπλαστων επιθυμιών.

Εκατομμύρια γενιές ανθρώπων έχουν περάσει και έχουν χαθεί, ζώντας άσκοπα μέσα στον θόρυβο και την κατανάλωση του παρόντος. Λησμονημένες. Κανείς δεν θυμάται τίποτα για αυτές. Ζωές χωρίς αποτύπωμα. Θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχε κάποιο αόρατο βιβλίο που μέσα του να υπάρχουμε όλοι λεπτομερώς καταγεγραμμένοι. Κάτι σαν ενεργή συμπαντική μνήμη. Είναι απάνθρωπο να λησμονείς και να λησμονιέσαι .

Είναι βράδυ. Τα βράδια είναι αρκετά επικίνδυνα για νοσταλγικές περιδινήσεις, έχω παρατηρήσει.

Να θυμηθώ να μην λησμονήσω.!!!

Ανακαλύπτουμε συνεχώς τον “τροχό”.

 

Υπάρχει μια κεντρική διαπίστωση, που διατρέχει χιλιάδες χρόνια τώρα τις κοινωνίες των ανθρώπων : η Εξουσία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ήταν, είναι και μάλλον θα συνεχίσει να είναι, ο τρόπος που διοικούνται αυτές οι κοινωνίες. Εκεί που η Εξουσία ανθεί διαχρονικά, υπάρχουν αναγκαστικά και όσοι εξουσιάζονται. Η απλή αυτή διαπίστωση σέρνει μαζί της και τις ανάλογες συνέπειες. Ποτέ οι σκέψεις της Εξουσίας, τα συμφέροντα της, οι προθέσεις της, τα μελλοντικά της σχέδια, δεν θα συμβαδίσουν με τα αντίστοιχα όσων εξουσιάζονται. Η συνεχής αμφισβήτηση, που παράγεται αναπόφευκτα μέσα στους κόλπους αυτού του δεδομένου σχήματος, είναι αναγκαστικά και τις περισσότερες φορές προς όφελος εκείνου που κατέχει την δύναμη, δηλαδή της Εξουσίας. Αυτό συμβαίνει γιατί ποτέ δεν αμφισβητείται ριζικά το ίδιο το σχήμα, που παράγει και την αντίθεση. Η Εξουσία δεν έχει κανένα λόγο να κάνει κάτι τέτοιο και αυτοί που εξουσιάζονται επί της ουσίας δεν βλέπουν μια διαφορετική προοπτική οργάνωσης των κοινωνιών, αλλά κυρίως ακόμα και όταν την οραματίζονται, αδυνατούν να την πραγματώσουν.. Το βαθύ αλλά και κοινότοπο αυτό ζήτημα, απασχολεί τις κοινωνίες των ανθρώπων, κάθε φορά που εμφανίζεται μια κρίση, που συνήθως η ίδια η Εξουσία δημιουργεί, όταν τα σχέδια της δεν μπορούν να υλοποιηθούν με τον τρόπο που η ίδια προσδοκά.

Τότε όλοι ανακαλύπτουν πάλι, ότι υπάρχει το πρόβλημα και η κοινωνίες βρίσκονται σε βρασμό αντίδρασης. Καινούργιες θεωρίες και αναλύσεις επί του ζητήματος εμφανίζονται, προσπαθώντας να εξηγήσουν, είτε το όφελος των κοινωνιών να διατηρήσουν το υπάρχον σύστημα,είτε ότι το σύστημα αυτό θα πρέπει να αλλάξει. Συνήθως, όλες οι αντιδράσεις καταλήγουν στο ίδιο δεδομένο σημείο, με ελάχιστες τροποποιήσεις, που ποτέ δεν αλλοιώνουν την κεντρική εικόνα.

Κάθε φορά που μια κρίση κτυπά την πόρτα των κοινωνιών, το πρώτο όπλο της Εξουσίας είναι να καλλιεργήσει φόβο. Δεν καταβάλλει και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για αυτό, μια που ο φόβος είναι ένα δομικό στοιχείο των κοινωνιών, αλλά του καθενός από μας ιδιαίτερα. Το να ζούμε φοβικά, είναι μια δεύτερη φύση μας. Η καλλιέργεια του φόβου είναι ένα από τα εξέχοντα όπλα της Εξουσίας. Όταν εξουσιάζεσαι έχεις μάθει να φοβάσαι σχεδόν τα πάντα.. Όταν σε κανένα σημείο οι αποφάσεις δεν είναι δικές σου, φοβάσαι συνεχώς εκείνο που άλλοι έχουν αποφασίσει για σένα. Δυστυχώς οι αποφάσεις αποτελούν προνόμιο της εκάστοτε Εξουσίας.

Η συνεχής επανάληψη του ίδιου μοτίβου,- εγώ αποφασίζω, εσείς υπακούετε- βέβαια, προκαλεί μονίμως κάποια έκπληξη σε όσους εξουσιάζονται, ενώ θα έπρεπε να προκαλεί μάλλον πλήξη και ανία. Είναι σαν να περιμένουν κάτι το διαφορετικό, από εκεί, που το διαφορετικό αποκλείεται να έλθει. Το μόνο διαφορετικό μπορεί να εμφανιστεί από την πλευρά όσων εξουσιάζονται, όταν αυτοί θα αρνηθούν τον ρόλο τους. Όμως αυτό φαίνεται πως ακόμα δεν έχει ωριμάσει μέσα στη σκέψη τους. Μια ουσιαστική αμφισβήτηση του υπάρχοντος, δεν μπορεί να είναι έργο των ελαχίστων, εκείνων δηλαδή που ασφυκτιούν μέσα στις υπάρχουσες κοινωνίες και καταλήγουν να επισύρουν την χλεύη των υπολοίπων, λες και είναι οι αιώνιοι επικριτές μιας γελοίας κατάστασης και που καταλήγουν στη αποτυχία ,την αυτοκτονία ή την κατάθλιψη. Αυτό που εμφανίζεται όμως με σφοδρότητα, είναι η επαναλαμβανόμενη γκρίνια και δυσαρέσκεια, που όλοι οι υπόλοιποι φαντάζονται ότι μπορεί να έχει την δύναμη να εξορκίσει το υπάρχον κακό. Όμως αυτό το υπάρχον κακό,για όσους εντέλει το θεωρούν τέτοιο, δεν εξορκίζεται με τέτοιους τρόπους. Έχει ρίξει τις ρίζες του πολύ βαθιά μέσα στο κοινωνικό ιστό, αλλά και τα συμφέροντα του είναι τόσο ισχυρά, που απαιτεί άλλου τύπου ενέργειες.

Η ελπίδα κρατάει την κλωστή πάνω στη οποία κρέμονται οι κοινωνίες, αλλά αυτή η κλωστή αποδεικνύεται ότι είναι αρκούντως στιβαρή. Το να αρμενίζεις με βάρκα τις ελπίδες και τις ευγενείς προθέσεις, μπορεί στο τέλος να έχει ως αποτέλεσμα να κοιμηθείς μέσα στη βάρκα και να έχεις περίεργα οράματα. Όταν όμως θα βρεθείς ξύπνιος στη ακτή, τα πράγματα δεν θα είναι πολύ διαφορετικά από όταν τα άφησες. Δεν μπορείς να αλλάζεις ντεκόρ, όταν η πραγματικότητα έχει την διάθεση να σου τρίβεται στα μούτρα. Μάλλον πρέπει να αποφασίσεις ότι η συγκεκριμένη πραγματικότητα θέλει αλλαγή.

Στο βαθμό που θα θέλαμε να πούμε κάτι περισσότερο από διαχρονικές κοινοτοπίες, αυτό που γίνεται αντιληπτό , είναι ότι ο κόσμος γύρω μας θα αλλάξει για μια ακόμα φορά. Θα τον αλλάξει το στρατόπεδο αυτών που εξουσιάζουν, με την άνεση που τον διακρίνει. Ένας εκτεταμένος ιατρικός “υγειινισμός” με την βοήθεια μιας τερατώδους τεχνολογίας, τείνει να καταλάβει όλο τον πλανήτη. Γνωστά προνόμια αναστέλλονται επ΄αόριστον και οι εικόνες που έρχονται από την μακρινή Κίνα, από δρόμους ,σχολεία, από τις εκατομμύρια κάμερες παρακολούθησης του πληθυσμού, κάνουν τον Όργουελ να φαντάζει αρκετά ντεμοντέ. Όμως “δείχνουν” με αρκετή σαφήνεια τον καινούργιο δρόμο, που θα βαδίσουν οι κοινωνίες, όπου ο τεχνο-φασισμός πλασάρεται σαν η καινούργια ευεργεσία του συστήματος στους πολίτες του. Ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ και μόνο μορφικά ακόμα και όταν η μορφή του αλλάζει με κατεύθυνση την δυστοπία. Αλλάζει την ίδια την ψυχή των ανθρώπων και πάντοτε μάλλον προς το χειρότερο. Η σκοτεινιά που απλώνεται στις ψυχές, μειώνει συνεχώς τα κουράγια και τα κεφάλια γέρνουν ακόμα πιο υποταγμένα. Η συνείδηση θολώνει και δυσκολεύεται να ξεχωρίσει το πραγματικό από το ψεύτικο, εκείνο που επιβάλλεται από εκείνο που οφείλει να γίνει πράξη. Μια καινούργια γενιά νέων ανθρώπων θα γαλουχηθεί στη απουσία της άμεσης επαφής, εκεί που το να έρχεσαι κοντά με τον απέναντι θα είναι εξ αρχής επικίνδυνο. Κοινωνική Αποστείρωση .

Το θέαμα έκλεισε νικηφόρα το κύκλο του και αποφάσισε να μεταμορφώσει την κοινωνία και να μεταμορφωθεί και το ίδιο σε ένα απέραντο νοσοκομείο, όπου όταν θα βγαίνεις από το σπίτι σου μασκοφόρος θα σου μετράνε την θερμοκρασία, τύποι με στολές εξωγήινων έναντι των οποίων ο λόγος σου δεν θα έχει καμία ισχύ . Ένας ιδιότυπος κοινωνικός δαρβινισμός, ανάμεσα σε υγιείς και αρρώστους, όπου το να αναπνέεις τον καθαρό αέρα θα πρέπει να περάσει από την έγκριση των ειδικών. Σε μια τέτοια εποχή δεν μπορείς να έχεις δικαιώματα, γιατί το οποιοδήποτε δικαίωμα ανήκει σε όσους διατηρούν έστω και τον ελάχιστο έλεγχο στη ζωή τους και όχι σε κείνους που είναι υπό “υγειονομική” επιτήρηση. Σε ένα τέτοιο κόσμο, είσαι επικίνδυνος για την δημόσια υγεία , αν αμφισβητήσεις το δικαίωμα του ειδικού στη ζωή σου.

“Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, παρά τον ίδιο τον φόβο” Φραγκλίνος Ρούσβελτ .

Μικρή εξομολόγηση.

Είναι πρωί και ο ήλιος λάμπει. Ένα ελαφρό αεράκι, αρκετά παράξενο για την εποχή, είμαστε καταμεσής του καλοκαιριού, κάνει την ζέστη υποφερτή. Υπάρχει μια κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στη μαγεία του φυσικού περιβάλλοντος και στη κοινωνική ατμόσφαιρα. Σε αυτό είμαι προνομιούχος, στο να ζω σε μέρος, που έχει ακόμα μια κάποια σχέση με την φύση. Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που τον συγκινούσε η φύση. Αυτό με κάποιο τρόπο, που δεν κατάλαβα πως έγινε, άλλαξε. Η πόλη πλέον μου προκαλεί ασφυξία. Η κίνηση, ο θόρυβος, το κυνήγι της κατανάλωσης,τα φανάρια, τα αυτοκίνητα, τα άκομψα κτίρια που κολλάνε το ένα δίπλα στο άλλο, με την μιζέρια και την φτώχεια να ξεχειλίζει από τα μπαλκόνια τους, μου δημιουργούν κατάθλιψη. Για χρόνια έχω ζήσει σε τέτοια σπίτια και δεν  είχα αυτό το αίσθημα. Αντίθετα. Τι άλλαξε και τώρα όλα μου φαίνονται τόσο απωθητικά ; Αλλά και οι άνθρωποι δεν πάνε πίσω σε αυτό το τραγικό ντεκόρ. Νευρικά περπατήματα με τα κινητά κρεμασμένα στα αυτιά τους, βλέμματα άδεια που έχουν ξεχάσει τι θα πει χαρά, μια που η μοναδική τους επικοινωνία είναι η βουβή επικοινωνία ενός διάχυτου φόβου, για το σήμερα και για το αύριο. Τώρα που οι μάσκες λόγω του φόβου της επιδημίας είναι στυλ , νομίζεις ότι ζεις την νύκτα των ζωντανών νεκρών, υπό το φως του ήλιου και του πεντακάθαρου ουρανού. Κανείς δεν κοιτά ψηλά πια. Ο ουρανός δεν επηρεάζει τα ανθρώπινα όντα, που έχουν μάθει καλά το μάθημα της καταπίεσης των ίδιων τους των ενστίκτων, που η επιβίωση έχει καταλάβει το είναι τους . Πως γίναμε έτσι ; Ή πάντα είμαστε έτσι και δεν το καταλαβαίναμε ; Θα απαιτούσε μια ώρα μέσα στη απόλυτη σιγή πιθανόν για να αντιλαμβανόμαστε όσα έχουμε χάσει , όσα έχουμε γίνει και δεν καταλάβαμε το πως γίναμε , για το ότι είμαστε στη άκρη ενός γκρεμού, αλλά χαριεντιζόμαστε με τις ανοησίες που μας ταΐζουν και ταΐζουμε και οι ίδιοι τους εαυτούς μας. 

Ποτέ δεν μας λείψανε οι ιδέες, οι ουτοπίες, οι αναφορές σε ένα διαφορετικό κόσμο. Ποτέ δεν μας λείψανε τα βουνά και τα δένδρα, η θάλασσα που δρόσιζε τα κορμιά μας και τα ηλιοβασιλέματα. Ποτέ δεν μας λείψανε τα σφοδρά ερωτικά ακουμπήματα , όταν ο ήλιος χάραζε την επόμενη ημέρα και ένα αχνό μπλε, έκανε τις κουρτίνες αυτού του κόσμου να θροΐζουν, έτοιμες να αποκαλύψουν την μαγεία αυτού που υπάρχει στο Μετα-κόσμο. Αυτό που μας έλειψε ήταν να πιστέψουμε ότι είμαστε ικανοί για το διαφορετικό και όχι για την εξαθλίωση που καταδικάσαμε τις ζωές μας. Γενιές επί γενεών χάθηκαν μέσα στο βούρκο μιας λήθης , ενός μακάριου ύπνου, μέσα στη ασελγή γοητεία του τετριμμένου. Υπήρχαν τα γεμάτα προσδοκία βλέμματα των γονιών μας και δικών τους γονιών και των δικών τους γονιών, που χάνονται στα βάθη του χρόνου, αυτά τα γεμάτα προσδοκία βλέμματα, ότι η καινούργια γενιά θα έσπαγε επιτέλους την κατάρα μιας υποδούλωσης, στη φτώχεια της ζωής, όχι μόνο της υλικής φτώχειας, αλλά της πνευματικής. Ποτέ δεν έχει έρθει η ανθρώπινη άνοιξη. Χειμώνες ζούμε. Τους χειμώνες ενός πνεύματος που περιμένει την άνοιξη της ψυχής του.

Ξεκομμένοι λοιπόν από την φύση, τη επικοινωνία και από το Ιερό, έχουμε μείνει με μόνη συντροφιά την ιδιωτεία μας και τα κλιματιστικά. Οι αρχαίοι θα μας κοιτούσαν με συμπόνοια, όμως αυτοί δεν είχαν κινητά τηλέφωνα, ούτε τηλεοράσεις και αυτοκίνητα. Ο παππούς μου είχε ένα στάβλο με δύο άλογα γιατί ήταν παγοπώλης με σούστα, που μοίραζε τον πάγο στα σπίτια. Μερικές φορές μου έρχεται ακόμα η θύμηση από την μυρωδιά του στάβλου. Ήταν μεγάλη χαρά να με πηγαίνει βόλτα με την σούστα, που την έσερναν τα άλογα και να μου δίνει να κρατάω τα γκέμια. Τώρα βέβαια, επειδή εξελίχτηκα, κρατάω το τιμόνι μιας μηχανής περιστοιχιζόμενος από πλαστικές πόρτες και αισθάνομαι άρχοντας του δρόμου, που ακούει την μουσική του, που έχει αποθηκεύσει στο στικάκι. Κοιτάω τους άλλους από τα διπλανά αμάξια, που δεν τους ξέρω και δεν θα τους μάθω και ποτέ. Έχω ένα φίλο, που τον λένε Γιάννη, κάθε φορά που με πιάνει νοσταλγία , με κοροϊδεύει. Τσαντίζεται με τους “γιαθυμισέους”, έτσι μας αποκαλεί εμάς που θυμόμαστε τα παλιά. Βέβαια έχει κάποιο δίκιο, μια που το παρελθόν έφυγε και δεν θα επιστρέψει ποτέ πια. Όταν μόνιμα νοσταλγείς, είναι σαν να μην ζεις καθόλου το παρόν. Μερικές φορές σκέφτομαι, μήπως είμαι ζωντανός, αλλά είμαι και λίγο πεθαμένος ; Μια που συχνά έχω νοσταλγίες, αρκετά συχνά. Δεν ξέρω, πρέπει να το μιλήσω με τον Γιάννη. Πιθανόν αυτός να ξέρει καλύτερα.

Φέτος το καλοκαίρι είχα για μια ακόμα φορά γενέθλια, έκλεισα τα 62. Όταν σκέφτομαι ότι έχω ζήσει τόσα χρόνια, από την μια φοβάμαι και από την άλλη νοιώθω μια ευγνωμοσύνη. Πρέπει να εστιαστώ στη ευγνωμοσύνη, γιατί ο φόβος είναι ο πατέρας πολλών κακών. Δεν θα μιλήσω λοιπόν για τον φόβο, θα μιλήσω μόνο για την ευγνωμοσύνη. Είμαι ευγνώμων, γιατί έχω ζήσει πάρα πολλά πράγματα, όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου. Μάζεψα άπειρες εμπειρίες, διάβασα, δούλεψα, γνώρισα πολύ ιδιαίτερους ανθρώπους, αγάπησα, ερωτεύτηκα με σφοδρότητα και αγαπήθηκα. Έχασα αγαπημένους ανθρώπους, που πέρασαν σιωπηλά στη άλλη όχθη, θρήνησα. Έζησα μέχρι τώρα μια αρκετά γεμάτη ζωή, στο περιθώριο . Χρεοκόπησα δυο-τρεις φορές και αν δεν είχα τους φίλους και την οικογένεια μου,πιθανόν να κοιμόμουν τώρα στο δρόμο. Μαγεύτηκα από το μυστήριο και ερωτεύτηκα την αλλαγή του κόσμου. Αναζήτησα τον Θεό, όχι με την επιμονή που χρειαζόταν. Ήμουν πολλές φορές βλάκας και πολύ λίγες φορές έξυπνος. Υπάρχει κάποιος λόγος να μην είμαι ευγνώμων και ευχαριστημένος, για αυτό που έχω ζήσει μέχρι τώρα ; Δεν υπάρχει . Απαντώ εντελώς καταφατικά. Είμαι ακόμα εδώ, μπορώ ακόμα να μιλάω για την ζωή μου, να παλεύω, να θυμάμαι όσους έχασα και να τιμώ με όσους είμαι ακόμα μαζί. Αν δεν αισθανόμουν ευγνώμων, απλά θα ήμουνα αχάριστος ή έστω γκρινιάρης. Έχω υπάρξει και τέτοιος, αλλά δεν το έκανα “επάγγελμα”.

Ο άνθρωπος, όσο είναι νέος δεν σκέφτεται για αυτό που είναι και για αυτό που κάνει. Ρουφάει την ζωή, αυτό έχει ανάγκη. Κάποια στιγμή, ενόσω μεγαλώνεις, έχεις ανάγκη να δώσεις μια μορφή σε ότι έχεις ζήσει. Σου δίνει κάποιο κουράγιο για να προχωρήσεις. Πιθανόν γιατί κάνεις πολύ λιγότερα από πριν. Η ζωή δεν ήταν ποτέ στο πριν, είναι πάντοτε στο τώρα. Δύσκολο μάθημα αυτό και δυστυχώς δεν το τηρούμε με επιμέλεια. Αντιθέτως. Ζούμε είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Το παρόν μας ξεφεύγει, δεν έχουμε μάθει να ζούμε μαζί του. Νομίζουμε ότι ζούμε σε αυτό, όμως τα πάντα συντελούν να το αγνοούμε.

Είναι ένα πολύ περίεργο καλοκαίρι αυτό που διανύουμε. Καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός κόσμου, πρόκειται να αλλάξει πολλά από τον τρόπο που ζούμε, κάνουμε σαν να μην συμβαίνει, στη πραγματικότητα, τίποτα διαφορετικό. Με χαρακτηριστική άνεση, είμαστε διατεθειμένοι να παραδώσουμε τα ελάχιστα εξ όσων μας απέμειναν, στο όνομα μιας αμφισβητούμενης ασφάλειας. Η κακή τύχη, μιας εν πολλοίς κακιάς εποχής. Προσαρμοζόμαστε ή παραδινόμαστε – διαλέξτε την λέξη που σας αρέσει- στο όνομα της συνήθειας και της βολής μας. Αυτό γνωρίζουμε να το κάνουμε καλά και να το δικαιολογούμε ακόμα καλύτερα. Ο κλοιός του ζόφου, φαίνεται ότι μας αρέσει. Όταν εγκαταλείπεις ακόμα και τα βασικά, τι άλλο σου απομένει από το να γίνεις φτερό στους ανέμους της καθημερινής βαρβαρότητας ;

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι ζω μια ζωή, στο μέσον ενός πλήθους, που ενώ χαροπαλεύει, προσποιείται, ότι είναι στο απόγειο της ζωντάνιας του.

Έδωσα λίγο θάρρος στη γκρίνια μου και σε μια μια υποβόσκουσα θλίψη και θέλουν να με παρασύρουν ξανά σε γνωστούς και περίεργους δρόμους. Όμως συνέρχομαι τάχιστα και “μιζάρω” ξανά στη ευγνωμοσύνη. Δεν θα επιτρέψω να με “πάρει” το μαύρο σύννεφο της απαισιοδοξίας. Η ζωή είναι εδώ, εμείς είμαστε εδώ και η σούστα πρέπει να κουβαλήσει την ζωή στο ατελείωτο δρόμο. Μπορεί τα άλογα να είναι κουρασμένα, όμως η ζωή δεν κουράζεται ποτέ. Αν κάποια στιγμή κουράζεται, πεθαίνει και ξανα-γεννιέται φρέσκια και πιο δυνατή.

Η ζωή είμαστε εμείς, όλοι !!!

Αντιθρησκευτικό μένος και υποταγή στη Επιστήμη

Η Θρησκεία και η Επιστήμη και η μεταξύ τους διαμάχη είναι ένα από τα πιο εκρηκτικά δίπολα της ανθρώπινης σκέψης. Άσπονδοι “εχθροί” αρκετούς αιώνες, με πολυπληθείς και ακραίους υπερασπιστές, παλεύουν μέσα στο στίβο της ανθρώπινης ύπαρξης, προσπαθώντας να επιβάλλουν την αλήθεια της θέσης τους. Πράγμα που μάλλον ποτέ δεν θα συμβεί, μια που ξεκινούν από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες και με εντελώς διαφορετική στόχευση. Παρόλο που και οι δύο ασχολούνται με το Μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης-στο μόνο σημείο που έχουν κάποια συνάφεια- οι τρόποι, τα μέσα και η αντιμετώπιση τους, μοιάζουν να ανήκουν σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Και οι δύο αυτές “κόρες” της ανθρώπινης Γνώσης, απαιτούν την απόλυτη υποταγή από τους ανθρώπους που ακολουθούν την μια ή την άλλη. Επιφυλακτικές σε οτιδήποτε δεν ακολουθεί τα προτάγματα τους, φτιάχνουν πιστούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς.

Συνήθως η κριτική που ασκείται απέναντι και στις δύο είναι αρκετά κακοπροαίρετη, επειδή συνήθως προέρχεται από τους οπαδούς της άλλης πλευράς. Όσοι βρίσκονται στο μέσο αυτής της διαμάχης,περισσότερο προσπαθούν να επωφεληθούν από τα οφέλη που προκύπτουν και από τις δύο πλευρές ,παρά να τις κατανοήσουν σε κάποιο βάθος.

Η Θρησκεία και η Επιστήμη είναι από τις αρχαιότερες κολώνες του ανθρώπινου πολιτισμού, αν και μάλλον εικάζεται, ότι στο βαθύ παρελθόν η σύγκρουση τους αν υπήρχε,τουλάχιστον δεν είχε την σφοδρότητα που έχει πάρει τους τελευταίους αιώνες. Ότι διαπερνά τους αιώνες ,κατά την ταπεινή μου άποψη, αντλεί το σεβασμό και την εκτίμηση τουλάχιστον εξαιτίας της διάρκειας του. Επειδή η διάρκεια του, επιβεβαιώνει τις βαθιές ρίζες που έχει στη ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά και διότι αναπόφευκτα πατά σε πολύ υπαρκτές ανάγκες του ανθρώπου. Αυτό λοιπόν που αξίζει να κατανοήσουμε, είναι ότι η Θρησκεία και η Επιστήμη, δεν μπορούν να κριθούν με τις παρορμήσεις της στιγμής και εν τέλει δίχως κόπο. Δεν τους αξίζει ούτε ο χλευασμός, ούτε και η υποτίμηση.

Τα πράγματα, όταν είναι στη ακμή τους φυσιολογικά ανθούν, επειδή όμως ο εκφυλισμός καραδοκεί για όλους και για όλα, όταν εκφυλίζονται είναι ευάλωτα στη κριτική και χάνουν το αρχικό ζωογόνο πνεύμα τους. Τίποτα δεν παραμένει σε μόνιμη άνοδο και η πτώση πολλές φορές, εφόσον δεν εξαφανίζει ότι υπάρχει, είναι για καλό και προς όφελος. Βοηθά τα πράγματα να εξελιχτούν σε ένα καλύτερο επίπεδο. Η Θρησκεία και η Επιστήμη αναπόφευκτα έχουν περάσει από τέτοιες ανάλογες φάσεις.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μια ιστορική αναδρομή των επαφών της Θρησκείας και της Επιστήμης και σε βάθος ανάλυση των αιτίων που αυτοί οι δύο πυλώνες άρχισαν να αισθάνονται εχθρικά η μία προς την άλλη. Γνωρίζουμε βέβαια το κορυφαίο γεγονός της σύγκρουσης τους, ήταν η Γαλλική Επανάσταση, τουλάχιστον για την Δύση. Όμως, ανάλογα επεισόδια πρέπει να έχουν υπάρξει και σε άλλα μέρη του κόσμου, μια που η Θρησκεία και η Επιστήμη συναντώνται παντού και διαχρονικά. Φαίνεται όμως, ότι η σταδιακή σε παγκόσμια κλίμακα άνοδος του αστικού κόσμου, έφερε την Θρησκεία σε μια θέση υποχώρησης. Ίσως διότι ο αστικός κόσμος ανέδειξε σαν κυρίαρχη αξία την Λογική , σαν μέσο απόδειξης της εξήγησης του υπαρκτού. Η Λογική συνάδει πολύ με την Επιστήμη, μια που ισχυρίζεται ότι αυτό που υπάρχει, πρέπει να εξηγηθεί με αποδεικτικά μέσα .Το σίγουρο είναι, ότι οι άνθρωποι κάποια στιγμή και σε ευρεία κλίμακα, έχασαν την εμπιστοσύνη τους στο κόσμο του αοράτου και στις εξηγήσεις που τον συνόδευαν, όταν μάλιστα οι επιταγές του αόρατου, είχαν πάρει μια εξέλιξη έντονης καταπίεσης στο υπαρκτό κόσμο. Η Θρησκεία σαν κατεξοχήν εκφραστής αυτού του αόρατου πεδίου, δυστυχώς κακός εκφραστής σε πάρα πολλές περιπτώσεις, θεωρήθηκε εξ ολοκλήρου άχρηστη και επιβλαβής.

Έτσι κάποια στιγμή ή έστω σταδιακά, “το μωρό πετάχτηκε μαζί με τα νερά” Η Επιστήμη ανέλαβε να χειραγωγήσει και να μορφώσει τον σύγχρονο κόσμο , ένα κόσμο, που ολοένα έχανε την επαφή του με το Μυστήριο και το Ιερό. Σε αυτό τον κόσμο που ανέτειλε, σημασία είχε και έχει εκείνο που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται αποκλειστικά με τις 5 αισθήσεις του. Εκείνο που δεν φαίνεται απομακρύνθηκε , σαν βλαβερό και καταπιεστικό, σαν οπισθοδρομικό. Άξιο να χλευαστεί. Παρόλο που η Επιστήμη πήρε τα ηνία του κόσμου, η Θρησκεία δεν εξαφανίστηκε ποτέ και από πουθενά. Αντιθέτως, τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός του πλανήτη, πιστεύει είτε σε κάποια από τις επίσημες θρησκείες, είτε σε κλειστές ομάδες με ξεκάθαρο θρησκευτικό προσανατολισμό. Αυτό κάτι λέει, τουλάχιστον για κάποιον που θέλει να είναι διακριτικά καλόπιστος. Βέβαια κάποιος μπορεί να ισχυριστεί, ότι όλοι έχουμε το μερίδιο μας στη αυταπάτη και όσο μεγαλύτερη είναι αυτή, τόσο περισσότερους μπορεί να ελκύει. Θα είχε βέβαια τα δίκια του, όμως η αυταπάτη ισχύει για τα πάντα και για όλους και το ευκολότερο πράγμα στο σημερινό κόσμο είναι να τους βγάλεις όλους τρελούς, ειδικά στο βαθμό που δεν συμφωνείς μαζί τους. Έτσι όλοι μένουν ευχαριστημένοι με την άποψη τους και δίχως κανένα ιδιαίτερο κόπο συνεχίζουν να πιστεύουν σε οτιδήποτε πιστεύουν.

Η Θρησκεία και η Επιστήμη δεν μπόρεσαν να κρατήσουν, μέσα στη διάρκεια της μακραίωνης ζωής τους, σε ακεραιότητα τα νοήματα τους. Υπέπεσαν σε τραγικά λάθη,πολλά εξ αυτών να οφείλονται στο ότι και οι δύο εισχώρησαν σε περιοχές που παραδοσιακά ανήκαν στη απέναντι πλευρά. Όσες φορές συνέβη αυτό και προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις σε θέματα, που επί της ουσίας δεν κατείχαν, προέκυψαν ή προκύπτουν λάθη. Τα λάθη σε αυτές τις περιοχές ούτε απλά είναι, αλλά ούτε και αναίμακτα. Αν λάβουμε σαν δεδομένο δε, ότι πολλοί από τους εκφραστές και των δύο πλευρών τους περισσεύει η έπαρση και η έλλειψη ουσιαστικής καλλιέργειας στο γνωστικό τους αντικείμενο, καταλαβαίνουμε τα χαμηλά επίπεδα που πολλές φορές παίρνει η διαμάχη.

Προβληματικό στοιχείο και για τις δύο, είναι η επαφή που διατηρούν με την κοσμική Εξουσία. Πολλοί λόγοι συμβάλλουν σε αυτή την επαφή, όλοι όμως έχουν σαν κέντρο τους, την ανάγκη και των δύο πλευρών για χρήματα. Το χρήμα έχοντας την ικανότητα να εισχωρεί ακόμα και σε αγαθές προθέσεις και να τις εκτρέπει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, βρήκε πλούσιο έδαφος μέσα σε αυτές τις δύο περιοχές. Κατά συνέπεια, ένα σεβαστό μέρος της εμπιστοσύνης στη Θρησκεία και την Επιστήμη, χάθηκε μέσα στα θολά νερά της οικονομίας. Όσο ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο σύνθετος και πολυπληθής, η επίλυση των προβλημάτων απαιτεί και μεγαλύτερη ευελιξία. Ευελιξία που να μην είναι σε βάρος του βάθους για την ευκολία της επιφάνειας. Αρκετά έως πολύ οσφυοκάμπτες η Θρησκεία αλλά και η Επιστήμη στη συνάρτηση τους με την κοσμική Εξουσία, συναγωνίζονται σε παραχωρήσεις σε σχέση με την αλήθεια του κεντρικού τους νοήματος.

Παρόλο που αναγνωρίζουμε ότι συχνά μας απογοητεύουν, θα πρέπει να θέσουμε ένα ερώτημα που είναι σημαντικό να απαντηθεί :Μπορούμε να ζήσουμε δίχως την συντροφιά τους; Υπάρχει πραγματικότητα που η Θρησκεία και η Επιστήμη να μην είναι δύο από τις κυρίαρχες κολώνες που την στηρίζουν ;

Αν μου επιτραπεί μια προσωπική απάντηση, θεωρώ πως η απάντηση στο ερώτημα είναι πως όχι. Ο άνθρωπος εναποθέτει την εμπιστοσύνη του και στις δύο, γιατί με αυτό τον τρόπο δίνει έκφραση σε δύο βασικές του όψεις : στη ενατένιση του Αγνώστου, του Μυστηρίου και του Ιερού, εντέλει στη ύπαρξη μιας Αρχής που τον διαπερνά και τον ξεπερνά συγχρόνως και την συλλαμβάνει με τρόπους που δεν νοούνται και δύσκολα μπορούν να εξηγηθούν. Όμως, για να υπάρξει μέσα στο κόσμο χρειάζεται και να νοιώθει ότι ερευνά και κατανοεί στο μέτρο του δυνατού το θαυμαστό που συμβαίνει μέσα στη ζωή του, διαμέσου της Λογικής του . Μπορεί συχνά να μπερδεύει τις δύο αυτές περιοχές και να μην κατανοεί τα όρια τους , όμως τις έχει ανάγκη και τις δύο. H δυσκολία του ανθρώπου να αξιολογεί όλα όσα του συμβαίνουν μέσα του και έξω του και να τα διαιρεί ακατάπαυστα,γεννά συνεχώς καινούργια προβλήματα και αντιθέσεις ,που πολύ δύσκολα μπορούν να επιλυθούν . Έτσι διαρκώς βρίσκεται σε μια ατελείωτη σύγκρουση και πολεμική διάθεση , σε περιοχές που του είναι απόλυτα αναγκαίες, για να κατανοήσει τον κόσμο και τον εαυτόν του. Πότε πέφτει στη αγκαλιά της μιας ή της άλλης πλευράς, σχεδόν πάντοτε άκριτα και στο τέλος τον περιμένει ένας χυδαίος μηδενισμός.

Όμως η σύγχυση που δημιουργεί η σύγκρουση ανάμεσα στη Θρησκεία και την Επιστήμη, δεν είναι μόνο εξωτερική. Βρίσκεται και εντός των τειχών των αντιμαχόμενων στρατοπέδων. Εσωτερικά, είναι κυρίως σε σύγχυση και αυτό αντανακλούν προς τα έξω. Απομακρυσμένες και οι δύο από την κεντρική τους αλήθεια, έδωσαν μεγάλο χώρο να αναπτυχτούν στους οίκους τους, όλες οι δυνατές απόψεις. Εκεί που υπάρχει τόση μεγάλη πανσπερμία απόψεων, φαίνεται ότι η σχέση με τον κεντρικό πυρήνα είναι χαμένη. Βρισκόμαστε λοιπόν κοντά στο σημείο, που ενώ έχουμε χάσει από καιρό την εμπιστοσύνη προς την Θρησκεία, να χάσουμε και την εμπιστοσύνη μας στη Επιστήμη, μια που και αυτή, δεν φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα στις επιδόσεις της. Το πρόβλημα ξεκινά από την στιγμή που χάνεις την επαφή σου με την Αλήθεια και αρχίζεις να νοθεύεις τα συμπεράσματα σου με βάση αυτό που κάθε στιγμή σε συμφέρει. Κάτι τέτοιο είναι θλιβερό για αυτές τις δύο γνωστικές περιοχές. Κάπου εκεί αρχίζουν και εμφανίζονται οι φανατισμοί και οι αφορισμοί. Ο πνευματικός πλούτος μετατρέπεται αυτόματα σε διανοητική φτώχεια. Εκεί κάνεις υποταγή δίχως κρίση, σε εκείνη την πλευρά που είναι περιστασιακά δυνατή.

Εκεί που το αντιθρησκευτικό μένος συναντά την υποταγή στη επιστήμη, ο πραγματικός άνθρωπος απουσιάζει, δίνοντας την θέση του στο άνθρωπο που έχει ενστερνιστεί το φαίνεσθαι σαν την μοναδική του ουσία. Δυστυχής κατάληξη.!!!

Οι Αναμορφωτές και οι Διαμορφωτές της Αρνητικής Όψης

Όταν ο άνθρωπος περπάτησε με κάποιο μυστήριο τρόπο επάνω στη επιφάνεια του πλανήτη, γεννήθηκε αυτόματα και το σχέδιο της Αναμόρφωσης, του ίδιου αλλά και του πλανήτη. Οι άνθρωποι, μην ξέροντας τον λόγο που βρέθηκαν να υπάρχουν και να ζουν, ξέροντας όμως, ότι τελικά θα πεθάνουν, βάλθηκαν να αλλάξουν τα πάντα στους εαυτούς του και στο γύρω τους φυσικό περιβάλλον, με τρόπο άτακτο και τις περισσότερες φορές να στερείται μιας δομημένης συνείδησης. Ανέκαθεν το μεγάλο μυστήριο για τον άνθρωπο ήταν ο λόγος της ύπαρξης του. Η ατροφία αυτή του ανθρώπου, τον οδήγησε είτε στο να φαντάζεται , είτε στο να εφευρίσκει συνεχώς καινούργια νοήματα, που θα του καλύψουν το αρχικό κενό του. Εν τέλει όμως, την τρύπα που δεν μπορείς να καλύψεις, πάντοτε θα είναι μια τρύπα, που θα παραμένει ανοικτή και δεν θα γεμίζει με τίποτα.

Θα ήταν πιο σοφό ο άνθρωπος να εστιαστεί με περίσκεψη στο πρόβλημα του, παρά να κάνει κινήσεις, που δεν είναι τίποτα περισσότερα από μια απεγνωσμένη προσπάθεια συγκάλυψης του. Η αλήθεια είναι, ότι προσπάθησε να το κάνει αυτό, αλλά βρέθηκε μπροστά του, ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα : το πρόβλημα αν υπάρχει ή όχι Θεός που τον δημιούργησε. Όμως, η ύπαρξη ή μη του Θεού, του έθεσε το ζήτημα ,αν αυτό που φαντάζεται υφίσταται ή αν αυταπατάται. Τελικά, επειδή μπερδεύτηκε και πόνεσε,προτίμησε να δώσει εμπιστοσύνη κυρίως στον εαυτόν του και σε εκείνο που μπορούσε να αποδείξει, μέσα από τις παρατηρήσεις του. Έχει μια γοητεία να αποδεικνύεις χειροπιαστά αυτό που σου συμβαίνει, έτσι ο άνθρωπος ανακάλυψε την επιστήμη και την λογική.

Οι κινήσεις του ανθρώπου, όπως είπαμε, είτε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,ποτέ δεν έκλεισαν το κενό μέσα στη ύπαρξη του. Στο τέλος πάντοτε καραδοκούσε μια πληγή : ότι και να κάνω, ότι και να σκεφτώ, όσο και να απολαύσω, στη τελική με περιμένει ο θάνατος. Επίσης ένα μεγάλο μυστήριο. Έρχομαι από το άγνωστο και στο άγνωστο πηγαίνω.

Ο άνθρωπος όμως είναι μια ύπαρξη, που έχει μάθει να αξιοποιεί τα όπλα , με τα οποία έχει προικιστεί. Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του, είναι η απίστευτη δύναμή του να προσαρμόζεται, να μην εγκαταλείπει τον αγώνα του και να εφευρίσκει συνεχώς καινούργιες μορφές και πατέντες για να ανανεώνει την θέληση του. Μια θέληση που ακουμπά σε ένα ανεξιχνίαστο ψυχικό δυναμικό, που αντλεί από την μυστηριώδη καταγωγή του. Το ψυχικό αυτό δυναμικό δεν είναι αμιγές, αλλά ακραία διπολικό. Παλεύει συνεχώς ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως. Η μάχη αυτή που διαπερνά ολόκληρο το ανθρώπινο είδος μέσα στη ιστορία του, καθιστά τον άνθρωπο ικανό για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Όμως, μέσα από αυτή την εξαντλητική σύγκρουση, κατορθώνει να εκλεπτύνει τον τρόπο που όλο και πιο σύνθετα αντιλαμβάνεται τον εαυτόν του και τον γύρω του κόσμο. Είναι μια πορεία που έχει πολλά πισω-γυρίσματα, άστοχες επιλογές, αργή εξέλιξη . Πολλές στιγμές τα πράγματα φαίνεται σαν μην κυλάνε καθόλου και κάποιες άλλες, κινούνται με ταχύτητα που ξαφνιάζει. Όμως αν σκεφτούμε από που ξεκινήσαμε ,που είμαστε, τον χρόνο που μας διατέθηκε, ακόμα και αν είμαστε δυσαρεστημένοι με την εξέλιξη μας ,πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι, που εξακολουθούμε να υπάρχουμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Μιας και η ύπαρξη μας πλέει μέσα στα αχαρτογράφητα κύματα του χρόνου , δίχως πυξίδα, δίχως προδιαγεγραμμένη κατεύθυνση, με μόνο τελικά όπλο την θέληση για να ζήσουμε.

Συνήθως, οι τετριμμένες αυτές παρατηρήσεις, χάνουν την αξία τους μέσα στη ένταση των προβλημάτων της καθημερινής ύπαρξης. Γιατί το πρωταρχικό και εν τέλει το πλέον ουσιώδες κρύβεται ντροπαλά, για να δώσει στη θέση του σε εκείνο που με ανούσιο θόρυβο θέλει να επιβληθεί. Θέλω με πολύ φτωχά λόγια να πω, ότι η ύπαρξη είναι θαύμα, η αναπνοή είναι θαύμα, ο αγώνας για την ζωή είναι θαύμα, η αγάπη είναι θαύμα, εδώ πάνω που περπατάμε είναι θαύμα, ο χρόνος που μας έχει δοθεί είναι θαύμα..... !!! Ακόμα και όταν για όλα αυτά τα θαύματα αντιστοιχεί μια φρίκη πάλι και αυτό ένα θαύμα είναι.

Θα μπορούσαν να ειπωθούν και έχουν ειπωθεί πολλά για τα αρνητικά της ζωής των ανθρώπων. Όσα έχουν ειπωθεί είναι μέσα στη πραγματικότητα. Μέσα στο ατελές, το θετικό και το αρνητικό θα αναπαράγονται διαρκώς. Αρκεί το να διακρίνεις και τα δύο και να αναγνωρίζεις την προσφορά τους. Δίχως το αρνητικό δεν θα υπήρχε καμία εξέλιξη, δεν θα υπήρχε καμία επιλογή. Δίχως το θετικό δεν θα υπήρχε το θαύμα, δεν θα υπήρχε η ομορφιά !!! Η διαμάχη τους, είναι η αιώνια μάχη που δίνει η συνείδηση για να βρεθεί κάποια στιγμή στη επικράτεια της ενότητας.

Εκεί που οι αντιθέσεις είναι παρούσες και διαχρονικά αναπάντητες, είναι αναπόφευκτο αργά ή γρήγορα να συναντήσεις τους υπερασπιστές τους.

Οι Αναμορφωτές είναι οι άνθρωποι εκείνοι,-σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και ολόκληρα κινήματα- που παλεύουν για την πρόοδο των πλευρών της ζωής που έχουν “παγώσει”. Έχουν διαφορετικά ονόματα ανάλογα με τον τομέα στο οποίο επιδρούν. Π.χ αν ασχολούνται με την επαφή του ανθρώπου με το Θείο, ονομάζονται Δάσκαλοι της Σοφίας ή Μύστες, αν τους ενδιαφέρει το κοινωνικό πρόβλημα αποκαλούνται Επαναστάτες , αν ανοίγουν ορίζοντες στη επιστήμη τους αποκαλούμε Πρωτοπόρους Ερευνητές, αν πάλι η δραστηριότητα τους επεκτείνεται σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς τους αποκαλούμε Ιδιοφυΐες. Είναι και κάποιοι που η δραστηριότητα τους είναι να κάνουν μόνο ότι είναι καλό. Αυτοί οι τελευταίοι δεν έχουν ιδιαίτερο όνομα και πολλές φορές δεν τους ξέρει και κανένας, μια που δεν αρέσκονται σε δημοσιοποίηση της δραστηριότητας τους .Προφανώς αυτές είναι κάποιες ελάχιστες κατηγορίες από του Αναμορφωτές, μια που οι πλευρές της ζωής είναι πολλές και όλες έχουν τους μικρούς ή μεγάλους Αναμορφωτές τους. Παράλληλα και αντίθετα με αυτούς υπάρχουν και οι Διαμορφωτές της Αρνητικής Όψης, εκείνοι δηλαδή που συνειδητά και με συνέπεια θέλουν να στρέψουν την ζωή και τους ανθρώπους της σε σκοτεινές πλευρές. Συνήθως είναι αόρατοι στα μάτια του απλού κόσμου, όχι επειδή ντρέπονται για τις πράξεις τους, αλλά γιατί οι ίδιοι και οι πράξεις τους οφείλουν να κινούνται στο σκοτάδι, που είναι και ο φυσικός τους χώρος.

Ένας αόρατος πόλεμος αιώνιος και ανηλεής υπάρχει ανάμεσα στις δύο αυτές πλευρές . Ένας πόλεμος που τις περισσότερες φορές αρνείται να υποπέσει στη αντίληψη των απλών ανθρώπων. Όμως οι νίκες και οι ήττες αυτής της διαμάχης, είναι αυτές που καθορίζουν ριζικά τις συνθήκες που η ανθρωπότητα άλλοτε βυθίζεται στη στάση και άλλοτε παίρνει βαθιές ανάσες ελευθερίας και συνείδησης. Η διαμάχη αυτή υπήρχε, υπάρχει και από ότι φαίνεται θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι το τέλος της ιστορίας. Η επίσημη ιστορική έρευνα αρνείται να εξηγήσει το αντικείμενο της με βάση αυτή την σύγκρουση. Προτιμά να εξετάζει τα εντελώς επιφανειακά στοιχεία, ίσως και από φόβο για εκείνο που θα αποκαλυφτεί. Ίσως όμως και διότι, μερικές φορές, η άγνοια μπορεί να είναι και σωτήρια για όλους .

Όπως και να έχει, οι πλευρές αυτές των Αναμορφωτών και των Διαμορφωτών της Αρνητικής Όψης, ανήκουν στη πρωτοπορία του κόσμου μας. Οι δύο αυτές ομάδες φαίνεται να μην θέλουν να ξεχάσουν το βασικό ερώτημα του ανθρώπου: Γιατί είμαι εδώ. Από που έρχομαι . Που πάω !!!

Οι θεοί τους, τα πιστεύω του, οι πράξεις τους,διαφέρουν ολοσχερώς. Σπρώχνουν την συνείδηση τους στα απώτατα άκρα του κύκλου. Οι κινήσεις τους, σαν το βότσαλο που πέφτει στη ήρεμη λίμνη και δημιουργεί κύματα αναταράξεων, δημιουργούν θετικές και αρνητικές δονήσεις μέσα στη ζωή των ανθρώπων. Αυτή η συνεχής μεταβολή ανάμεσα στη στάση και την κίνηση, στη ανθρωπιά και την αποκτήνωση, στη αδικία και το δίκιο, στη ανάπτυξη όλο και πιο διευρυμένων δυνατοτήτων και στη καθήλωση στα τετριμμένα, στο παλιό και στο καινούργιο, κάνει την ζωή να προχωρά , με τρόπους όχι πάντοτε αρεστούς, αλλά τουλάχιστον δεν της επιτρέπει να ακινητοποιηθεί. Αφού λοιπόν η ζωή δεν παραμένει σε μόνιμη στάση και τα ανθρώπινα όντα που ζωογονεί κινούνται και αυτά. Έτσι, η ύπαρξη συνεχώς ανακτά το ενδιαφέρον της, ακόμα και στις στιγμές που φαίνεται να το έχει χάσει ολοσχερώς.

Αν ο Θεός υπάρχει,τότε ο άνθρωπος είναι από τα μεγαλύτερα μικρά του θαύματα. Αν πάλι δεν υπάρχει,πράγμα δύσκολο, και ο άνθρωπος έχει προκύψει από μια ιδιοτροπία  του φυσικού κόσμου, τότε παίζοντας με “σημαδεμένα χαρτιά” κατόρθωσε να επιβάλλει τον εαυτόν του ως θαύμα. Υπό αυτή την έννοια, ας του δικαιολογήσουμε κάπως την έπαρση και τον ναρκισσισμό του !!!!

“Ευχαριστήρια” γράμματα.....

Το μακρινό 2015 έστειλα ένα Ευχαριστήριο γράμμα στους αφέντες αυτού του κόσμου

Δεν ξέρω αν το έλαβαν ποτέ, ούτε και αν αισθάνθηκαν ευφορία, που ένας πιστός υπηρέτης τους εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του, για το θεάρεστο έργο τους. Δεν παρεξηγώ αν δεν το διάβασαν, μια που αναγνωρίζω ότι καθημερινά έχουν απίστευτο φόρτο εργασίας, για να βρουν τρόπους , να με κρατάνε ικανοποιημένο. Γιατί πάντοτε παραμένω ανικανοποίητος και δυσαρεστημένος.

Η δυσαρέσκεια είναι η μοίρα αυτών που υπηρετούν, αυτό είναι μια σοφή αλήθεια. Κάτι που τα θεϊκά όντα που μας κυβερνούν, δύσκολα αντιλαμβάνονται. Νομίζουν ότι κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, για να μας κρατάνε ευχαριστημένους και μερικές φορές, πραγματικά πληγώνονται από την στάση μας. Την θεωρούν σαφώς αδικαιολόγητη και υποτιμητική για τις προσπάθειες που καταβάλλουν για την ικανοποίηση μας. Αυτή η σχέση αφέντη και υπηρέτη, πολλοί ματαιόδοξοι συγγραφείς παρεξήγησαν στο παρελθόν και προσπάθησαν να την στηλιτεύσουν. Αυτό που δεν είχαν καταλάβει είναι αυτή η σχέση στηρίζει διαχρονικά αυτό τον υπέροχο πολιτισμό μας και το βασικότερο μέλημα όλων μας θα έπρεπε να είναι η διατήρηση της αιωνίως !!!

Συχνά όμως, μια μερίδα υπηρετών αγανακτεί με την αδιατάρακτη μακροβιότητα αυτής της σχέσης και εξεγείρεται βιαίως. Αυτό βεβαίως είναι μια καταδικασμένη και σαφώς καταδικαστέα πράξη , απέναντι σε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που κυβερνούν αυτό τον κόσμο. Προσπαθεί να μειώσει την αξία της συνεισφοράς τους μέσα στο κοινωνικό σύνολο και να αμαυρώσει την εικόνα τους. Βεβαίως δεν το κατορθώνει, αντιθέτως, αμαυρώνονται οι ίδιοι που τελούν αυτές τις επαίσχυντες πράξεις. Δικαιολογημένα ο περισσότερος κόσμος αγανακτεί με την στάση τους, επειδή κυρίως του χαλάει αυτή την απύθμενη ευτυχία μέσα στη οποία διάγει τον βίο του. Αυτή η αδικαιολόγητη δυσαρέσκεια μιας μερίδας υπηρετών, εκνευρίζει μοιραίως και τους έκπληκτους άρχοντες, οι οποίοι αισθάνονται τόσο βαθιά προσβεβλημένοι από την αχαριστία των υπηκόων τους, που ενώ λυπούνται για την πράξη τους, δίνουν, είναι αλήθεια, εντολές σε κάποιους άλλους ανθρώπους που διαφυλάσσουν την τάξη της κοινωνίας, να σταματήσουν τις αντιδράσεις. Αυτοί τώρα αισθάνονται διπλά προσβεβλημένοι. Από την μια γιατί θίγονται αδικαιολόγητα οι άρχοντες και από την άλλη γιατί δεν κατανοούν την αυθάδεια εκείνων που αντιδρούν. Έτσι, γίνονται κάπως καταπιεστικοί και ομολογουμένως βίαιοι. Όμως δεν έχουν και τα δίκια τους ; Άμα το δούμε και από μια άλλη πλευρά, έτσι βγάζουν το μεροκάματο τους. Είναι κάπως δυσάρεστες αυτές οι καταστάσεις.

Από το 2015 και μετά λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Κρίση είχαμε, κρίση έχουμε. Φτώχεια είχαμε, φτώχεια εξακολουθούμε να έχουμε. Κατά τα φαινόμενα αυτό με την κρίση και την φτώχεια δεν πρόκειται να αλλάξει. Όμως αντί να το δούμε με θετικό μάτι, μερικές φορές το μάτι μας τυφλώνεται. Γιατί η φτώχεια και η κρίση μας δίνει την δυνατότητα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μας εξαγνίζει με κάποιο τρόπο. Τώρα τελευταία μάλιστα εμφανίστηκε και μια επιδημία , έτσι το επίπεδο της δυσκολίας ανέβηκε σε μεγαλύτερο επίπεδο και μας δίνει την δυνατότητα να πραγματώσουμε την ρήση ενός περίεργου φιλοσόφου, που λέει ότι : “εκείνο που δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό”.

Την όμορφη αυτή ατμόσφαιρα συμπλήρωσε ο θάνατος ενός μαύρου άνδρα σε μια μακρινή χώρα, που για κάποιους λόγους δικούς της, δεν της αρέσει το μαύρο χρώμα. Σε αυτή την χώρα οι μαύροι άνθρωποι, ενώ οι υπέροχοι ηγέτες της τους αγαπούν, οι φύλακες της κοινωνικής τάξης τους μισούν. Αυτό δεν αλλάζει και παρόλο που συνεχώς λένε καλά λόγια για τους μαύρους ανθρώπους , αυτοί οι φύλακες μάλλον δεν τα ακούνε και σκοτώνουν μαύρους ανθρώπους που κάνουν, όπως λένε, πολλές αταξίες. Αφού έγινε αυτό , αυτή η μερίδα των αιωνίως δυσαρεστημένων βγήκε στους δρόμους με άγριες διαθέσεις απαιτώντας δικαιοσύνη. Μου φαίνεται παράλογο να απαιτείται δικαιοσύνη σε ένα τόσο δίκαιο κόσμο. Εντάξει, μερικές φορές γίνονται και λάθη, αλλά να προβάλλεις αίτημα δικαιοσύνης, μου φαίνεται γελοίο. Όλα είναι δίκαια στο κόσμο μας,δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό ;

Ας αφήσουμε πίσω μας αυτό το μεμονωμένο θλιβερό επεισόδιο,που πραγματικά εύχομαι από καρδιάς να λυθεί από τους πεφωτισμένους άρχοντες μας τάχιστα, για να μην έχουν άλλα προβλήματα οι άνθρωποι,που θα τους κάνουν να χάσουν την πολύτιμη διάθεση τους.

Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν είναι αρκετά τα λόγια για να ευχαριστούμε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που μας διοικούν, με βασικό άξονα την φροντίδα τους και την αγάπη τους για μας. Αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι αφιλοκερδώς σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο τους προς χάριν μας και πολλές φορές δεν λαμβάνουν την ευγνωμοσύνη που τους αξίζει. Όσοι αδίκως τους κριτικάρουν θα πρέπει να ντρέπονται. Όλοι οι υπόλοιποι, λοιπόν, θα πρέπει να υψώσουμε σθεναρά την φωνή μας σε ένα απλό αλλά ουσιαστικό “ευχαριστώ”.

Ακόμα και αν δεν ακούτε τα φτωχά μου λόγια, θεϊκοί μου άρχοντες, ξέρω βαθιά μέσα μου, ότι πάντοτε περπατάτε στο πλάι μου, ακόμα και όταν δεν καταλαβαίνω την παρουσία σας.

Σας ευχαριστώ και πάλι, ο παντοτινός δούλος σας !!!!

Αιτίες των συνωμοσιολογικών θεωριών.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, όσοι χλευάζουν και σιχαίνονται τις συνωμοσιολογικές θεωρίες και εκείνοι που τις αγαπούν. Είναι καθαρό, ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα συμβαίνοντα στο κόσμο και οι μεν και οι δε, διαφέρει ριζικά και ως προς την ουσία και ως προς την ερμηνεία. Πολιτικά, αν θα μπορούσε να τους εντάξει κάποιος, οι αντίθετοι με τις συνωμοσιολογικές θεωρίες ανήκουν σε αυτό που αποκαλούμε το αριστερό φάσμα της πολιτικής σκηνής. Στους ακραιφνείς υπερασπιστές της διαφωτιστικής σκέψης. Η ερμηνεία του κόσμου αυτής της πλευράς γίνεται με αυστηρούς κοινωνικό-οικονομικούς όρους. Οι εραστές των θεωριών συνωμοσίας, αντίθετα, ανήκουν στο δεξιό φάσμα της πολιτικής σκηνής. Η σκέψη τους είναι αντι-διαφωτιστική και παραδοσιοκρατική. Κάποιες φορές τα πολιτικά όρια ανάμεσα στις δύο πλευρές, δεν είναι τόσο στεγανά. Κυρίως όμως αυτό που συμβαίνει είναι, ότι οι δύο πλευρές να αλληλοκατηγορούνται και να χλευάζονται μεταξύ τους, παραμένοντας σταθερά στις θέσεις τους.

Οι θεωρίες συνωμοσίες τα τελευταία 100 χρόνια γνωρίζουν την πλήρη άνθιση τους. Ειδικά με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και την χρήση των υπολογιστών και του διαδικτύου, αξιοποίησαν την δυνατότητα της τεχνικής επικοινωνίας, για να γίνουν ευρύτερα γνωστές. Βάθυναν το εύρος των θεμάτων τους σε πάρα πολλούς τομείς και έκαναν γνωστούς τους ερευνητές των θεμάτων τους, σε σημείο που αρκετοί από αυτούς να το κάνουν επάγγελμα. Τα θέματα με τα οποία ασχολείται η συνωμοσιολογία καλύπτουν ένα ευρύτερο φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Από το διάστημα και τους εξωγήινους, μέχρι τα υπόγεια της γης και τις φυλές που κατοικούν στα βάθη της. Όμως και η κοινωνικο-πολιτική δεν διαφεύγει από τα ενδιαφέροντα της. Οι μυστικές εταιρίες και η δράση τους, τα σχέδια της ελίτ αυτού του κόσμου, αποτελούν από τα πιο αγαπημένα θέματα της συνωμοσιολογίας.

Η συνωμοσιολογική σκέψη και των εκφραστών της, που από πολλούς χαρακτηρίζεται τουλάχιστον απλοϊκή, βασίζεται κατά κύριο λόγο στη αρχέγονη διαμάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Υπάρχει το στρατόπεδο του καλού και το στρατόπεδο του κακού. Φαίνεται να μην υπάρχουν ενδιάμεσες γκρίζες ζώνες, αλλά ούτε και διαλεκτικές σχέσεις αναμεταξύ τους . Ο κόσμος ελέγχεται κυρίως από τους κακούς, που στη προσπάθεια τους να διατηρήσουν την εξουσία τους εφευρίσκουν τεχνικές και μεθόδους για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους . Ο κόσμος κατά βάση είναι υπόδουλος και εξαπατημένος. Η ευθύνη του για την κατάσταση του ελαχιστοποιείται ή μηδενίζεται. Ξεφεύγει από την συγκεκριμένη κατάσταση, όταν αντιλαμβάνεται την συνολική εξαπάτηση που παίζεται στη πλάτη του και χρίζεται σε υπερασπιστή του καλού. Η σκέψη αυτή έχει ένα έντονο στοιχείο ρομαντισμού. Απλοποιεί το κόσμο σε μεγάλο βαθμό, αλλά συγχρόνως του αποδίδει και ένα βαθύτερο νόημα και σκοπό. Το καλό δεν οφείλει μόνο να δηλώνει την παρουσία του, αλλά πρέπει και να νικήσει στη μάχη του με το κακό.

Κομμάτια και αποσπάσματα των συνωμοσιολογικών θεωριών συγκεκαλυμμένα ή μη, έχουν κρυφτεί μέσα σε βιβλία ,σε τραγούδια , ακόμα και στη κοινή συνείδηση, όταν κοιτά με καχυποψία αυτά που συμβαίνουν. Ικανότατοι συγγραφείς έχουν προσπαθήσει να ερμηνεύσουν του πως αναπτύχτηκε αλλά και πως σιγά-σιγά εξαπλώθηκε αυτό το φαινόμενο, που στη εποχή μας παλεύει ανάμεσα στη χλεύη και την άκρατη αποδοχή.

Τρεις παράγοντες έχουν παίξει κυρίαρχο ρόλο στη ανάπτυξη των συνωμοσιολογικών θεωριών στη κλίμακα που το αντιμετωπίζουμε σήμερα. Παράγοντες που το διαφωτιστικό πνεύμα ισχυρίστηκε ότι θα αντιμετωπίσει και απέτυχε, κατά την γνώμη μου, παταγωδώς.

Η απουσία ενός πραγματικού νοήματος μέσα στο κόσμο.

Η ολοένα και πιο δυσδιάκριτη διαφορά της αλήθειας από το ψέμα.

Η ολοένα και σε μεγαλύτερο βαθμό αυξανόμενη διαχειριστική ανισοτιμία αυτού του κόσμου.

Ζούμε σε ένα κόσμο που το κοινωνικό του νόημα καθίσταται ολοένα και πιο ζητούμενο, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει καν. Ο καθένας βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να εφεύρει, ζώντας μέσα στη κοινωνία , ένα αποκλειστικά προσωπικό νόημα, για να μπορέσει να δώσει περιεχόμενο στη ζωή του. Αυτή η στάση είναι βαθιά προβληματική, μια που το άτομο μοιάζει να έχει χάσει την επαφή του με τον κοινωνικό ιστό και δρα σαν κινείται σε ένα ιδιωτικό κόσμο, σε διαρκή σύγκρουση με το περιβάλλον του. Το τέλος των κυρίαρχων ιδεολογιών του προηγούμενου αιώνα , η κατάπτωση των θρησκειών, αλλά και ο σύγχρονος τρόπος ζωής, που ενδίδει μετά μανίας στη κατανάλωση ακόμα και του ίδιου του εαυτού του, έκανε το νόημα να χάσει το νόημα του. Οι σχέσεις και η επικοινωνία ρυθμίζονται από το άμεσο όφελος, το συμφέρον. Με κάποιο τρόπο είναι σαν όλοι να ιδιωτεύουμε, με την κακή έννοια.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον που το ψέμα είναι καθολικά κυρίαρχο, η αναζήτηση ψηγμάτων της αλήθειας αποκτά όλο και περισσότερο στοιχεία εμμονής. Πίσω από το κάθε τι φαίνεται να κρύβεται κάτι που αποκρύπτεται. Η τάση αυτή μπορεί να οδηγεί αρκετές φορές στη φαντασιοπληξία ,αλλά δεν μπορεί κάποιος να την απορρίψει εντελώς. Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος έχει έντονο παρασκήνιο και όσο η πρόσβαση σε αυτό που συμβαίνει γίνεται απροσπέλαστη, τόσο οι θεωρίες συνωμοσίας παίρνουν σάρκα και οστά. Όσο η εξουσία γίνεται ανορθολογική στα πεπραγμένα της, τόσο θα αναπτύσσονται από την άλλη πλευρά ανορθολογικά μέσα για την προσπελάσουν. Σε αυτές τις συγκρούσεις είναι αρκετά εύκολο να χαθείς αλλά συγχρόνως και να αντιλαμβάνεσαι πράγματα που αδυνατείς να αποδείξεις.

Οι δυνάμεις της εξουσίας έχουν συνεχώς και πάντοτε την ανάγκη για υποταγμένους ανθρώπους. Κατέχοντας την διάθεση και τα μέσα διευρύνουν συνεχώς την απόσταση ανάμεσα στους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους. Την διαχείριση του κόσμου την αντιλαμβάνονται, χοντρικά, σαν εκ γενετής προνόμιο απέναντι στη πλέμπα των ηλιθίων και αδυνάτων που διοικούν. Και οφείλουν να την διατηρήσουν αδιατάρακτη. Πρωταρχικά, στη επιβολή του προσωπικού τους νοήματος για τον κόσμο, που συμβατικά το αποκαλούμε νόημα, μια που ο κόσμος που δημιουργούν και ονειρεύονται να κατασκευάσουν είναι ένας νεκρός κόσμος. Έτσι, μη μπορώντας να εκδηλώσουν σαφώς την πρόθεση τους, μηχανορραφούν αδιάλειπτα οικειοποιώντας οτιδήποτε εχθρικό προς αυτούς, με το να καθιστούν καρικατούρα του πραγματικού. Έτσι, ακόμα και κάποιες από τις θεωρίες συνωμοσίας μπορεί  να είναι η συνωμοσία της εξουσίας, για να αποκρύψει εκείνο που πραγματικά δεν πρέπει να αποκαλυφτεί.

Αν, πιθανόν, ρίξαμε κάποιο φως στα αίτια των συνωμοσιολογικών θεωριών, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να φανταστούμε τι ρόλο πρόκειται να παίξουν στη συνέχεια μέσα στο κόσμο μας. Ευτυχώς ή δυστυχώς, ανάλογα με ποια πλευρά το αντιμετωπίζει κανείς, οι συνωμοσιολογικές θεωρίες θα αυξάνονται και θα αποτελέσουν και προμετωπίδα σε κάποιο βαθμό της ενόχλησης στο κυρίαρχο σύστημα . Η ρομαντική υπόσταση των θεωριών αυτών βρίσκει μια καλή θέση στη καρδιά των ταπεινωμένων. Το μυστήριο και η εξερεύνηση του, ακόμα και στις πιο ταπεινές του εκδοχές, δίνει ένα νόημα στους ερασιτέχνες και επαγγελματίες ανορθολογικούς ερευνητές της αναζήτησης της αλήθειας που κρύβεται πίσω από τα βουνά των ψεμάτων.

Όμως το ερώτημα πάντοτε παραμένει : Είμαστε ικανοί πραγματικά να βρούμε την αλήθεια, ή αυτό που κάθε φορά νομίζουμε ότι έχουμε βρει δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που είχαμε πάντοτε στη σκέψη μας και που ψάχνει την επιβεβαίωση του μέσα στο υπαρκτό κόσμο ; Σε αυτό το ερώτημα συνωμοσιολόγοι και μη, αν είμαστε τίμιοι στις προθέσεις μας θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή και απάντηση.

Το πλανητικό χωριό νοσεί !!!!

Όταν ένας  άνθρωπος παρουσιάζει τα πρώτα συμπτώματα ασθένειας στη αρχή υπάρχει μια σχετική έκπληξη. Η διατάραξη της ομαλότητας πάντα προκαλεί έκπληξη. Είναι σαν να διερωτάται ο άνθρωπος, γιατί να του συμβαίνει αυτό. Πως μπορεί να του συμβαίνει αυτό. Την έκπληξη διαδέχεται το πρώτο κύμα φόβου. Κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει κάποια στιγμή το φάσμα του θανάτου του. Το ξέρει, ότι αυτό θα συμβεί, αλλά στο βαθμό που όλα πηγαίνουν πρίμα, φροντίζει με κάποιο τρόπο να το ξεχνά. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει την διαρκή συνείδηση αυτής της αναπόφευκτης κατάληξης. Στο βαθμό που τα συμπτώματα της ασθένειας γίνονται όλο και μεγαλύτερα, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο φόβος που τον καταλαμβάνει. Συμβαίνει όμως και κάτι που είναι περίεργο. Παρόλο που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται πλέον ότι νοσεί και παρόλο που το νόσημα του μπορεί να καταλήξει σε κάτι όλως δυσάρεστο, το μόνο που επιδιώκει είναι να επιστρέψει στη προηγούμενη ομαλότητα του. Σχεδόν ποτέ δεν σκέφτεται, ότι είναι ακριβώς η προηγούμενη φαινομενική του ομαλότητα που τον οδήγησε στη θέση που βρίσκεται τώρα.

Γιατί μάλλον, θα ήταν σωστό να ειπωθεί, ότι αν αυτή η ομαλότητα ήταν πραγματικά ομαλή και όχι φαινομενική, δεν θα τον είχε οδηγήσει σε αυτό το σημείο.

Ένα από τα πλέον δύσκολα πράγματα, ίσως το δυσκολότερο, είναι να ζεις την ζωή σου συνειδητά. Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, θέληση, διαύγεια και προπάντων να πιστεύεις, ότι η γνώση του ποιος είσαι και του πόσο συνειδητά ζεις, έχει πραγματική αξία για σένα και τους γύρω σου. Η προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ επαινείται θεωρητικώς, πρακτικώς τα αποτελέσματα της μάλλον χωλαίνουν. Το προβληματικό σε αυτή την ιστορία με το να ζεις συνειδητά, βρίσκεται στη πεποίθηση, ότι όλοι νομίζουμε, ότι κατέχουμε την αρετή αυτή και ότι ήδη την εξασκούμε. Πράγμα που μάλλον δεν συμβαίνει, διότι αν συνέβαινε, τότε τα αποτελέσματα είτε ατομικά αλλά και σαν πλανητική κοινωνία, θα ήταν κάπως καλύτερα. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το το σημαίνει να ζεις την ζωή σου συνειδητά, πράγμα που όμως θα έστρεφε την συζήτηση σε διαφορετική κατεύθυνση.

Ζω μέσα σε κοινωνία σημαίνει, ότι αναγκαστικά ή μη, οφείλω να συσχετίζω τις πράξεις μου με την υπόλοιπη κοινωνία. Ό,τι κάνω και ό,τι κάνουν οι υπόλοιποι έχει διαρκώς επιπτώσεις στη ζωή μου και στη ζωή των άλλων. Έτσι διαρκώς πρέπει να είμαι σε μια σταθερή επαγρύπνηση για το πιθανό αποτέλεσμα των κινήσεων μου. Οι κινήσεις μου έχουν ιδιάζουσα αξία και για μένα και για τους άλλους . Όσο αγνοώ ή παραμελώ ή πηγαίνω ενάντια σε αυτό τον κανόνα δρώντας με αποκλειστικό γνώμονα εκείνου του πράγματος που με βολεύει ή με συμφέρει, τόσο δημιουργώ ενδεχόμενες δυσλειτουργίες. Στο βαθμό που αυτές οι δυσλειτουργίες συσσωρεύονται, από όλες τις πλευρές, τότε η κορύφωση τους, κάποια στιγμή, θα προκαλέσει την έκρηξη τους. Τότε οι πιθανότητες αντίδρασης θα είναι αναγκαστικά περιορισμένες, μια που ο “πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται”, όπως αναφέρει και η σοφή παροιμία. Όσο μια κίνηση έχει μπει σε λειτουργία, υπάρχουν περιθώρια να την τροποποιήσεις , αν ενδεχομένως δεν μπορούσες να την αποφύγεις. Όταν φτάνει ένα βήμα από την κορύφωση της , τότε τα περιθώρια ανατροπής της είναι σαφώς ελάχιστα.

Η ανθρώπινη κοινότητα από την στιγμή που βρέθηκε πάνω στο όμορφο αυτό πλανήτη, εκτέθηκε σε άπειρους κινδύνους. Το ότι εξακολουθεί να υφίσταται είναι ένα μικρό θαύμα. Το πρώτο μέλημα της ήταν να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που προερχόταν από το φυσικό περιβάλλον και το ζωικό βασίλειο . Τα κατάφερε καλά, ως προς αυτό, σώζοντας τον εαυτόν της, αλλά καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον και το ζωικό βασίλειο σε ένα μεγάλο βαθμό. Σε όλους μας είναι γνωστό αυτό οδοιπορικό της ανθρώπινης κοινότητας. Επίσης, κανείς δεν ήταν αμέτοχος σε κάποιο βαθμό και μέτρο σε αυτή την κίνηση της ανθρωπότητας μέσα στη πορεία των αιώνων. Ο άνθρωπος  καθώς αναδείχτηκε σε "κυρίαρχο ον"ανέδειξε μαζί με αυτόν την αξία της”δύναμης” σε κυρίαρχη επιδίωξη των ανθρώπινων κοινωνιών. 

Ξεκινώντας μάλιστα από την θέση του αδύναμου, όταν αναδεικνύεσαι νικητής και δυνατός, είναι μια εμπειρία που σε χαράζει για πάντα. Όταν η "δύναμη" αναδεικνύεται σαν η κυρίαρχη αξία της κοινωνίας των ανθρώπων, τότε το βήμα για την εξασκήσεις και στη ίδια την κοινωνία και σε όσους είναι αδύναμοι δεν είναι πολύ μεγάλο. Τα ονόματα που η "δύναμη" διάλεξε κατά καιρούς για να κρύψει τον εαυτό της , έχουν αλλά και δεν έχουν πολύ σημασία. Στο βάθος πάντοτε υπήρχε αυτή.

Κάπως έτσι χοντρικά φτάσαμε μέχρι εδώ. Κανείς δεν μπορεί να κρίνει όλη την ιστορία και τους ανθρώπους της. Χιλιάδες δικαιολογίες μπορούν να υπάρξουν σε υπεράσπιση της ανθρωπότητας . Εκατομμύρια αναγκαιότητες μπορούν να βγουν από το ντουλάπι της ιστορίας, για να εξηγήσουν εκείνα που δεν μπορούν να εξηγηθούν φυσιολογικά. Έφταιγε εκείνος και ο άλλος . Πάντα πρέπει να υπάρχει εξιλαστήριο θύμα, για να κρυφτεί η αλήθεια που βαραίνει όλους. Όμως κάθε φορά που φτάναμε στο συμβάν της έκρηξης , πάντοτε η συνείδηση κρυβόταν και άφηνε την ελπίδα να προσπαθεί να ονειρευτεί την εποχή που δεν θα διακατέχεται από το στίγμα. Αυτή η εποχή δεν ήρθε ποτέ μέχρι σήμερα και αμφιβάλλω πολύ κατά πόσο θα έρθει κάποτε. Γιατί η εποχή της ελπίδας απαιτεί μια εργασία, που δυστυχώς σχεδόν κανείς, αλλά και η ανθρώπινη κοινωνία σαν σύνολο αρνείται να αναλάβει.

Από την ιστορία, ας περάσουμε με ελαφρά πηδηματάκια στο εργαστήρι που παράγεται η ιστορία, στο παρόν. Εδώ λοιπόν στο σήμερα η εποχή της ελπίδας, ακόμα βρίσκεται στη σφαίρα της ελπίδας . Αντιθέτως, φαίνεται να αναδύεται μια εποχή που είναι δυστοπική. Τώρα η δύναμη φορά τα φορέματα της οικονομίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Έχει μεγαλώσει πια και ένα φόρεμα δεν είναι αρκετό. Με αυτά βγαίνει την βόλτα της. Σχεδιάζει άλλα κόλπα, πιο εκλεπτυσμένα. Μπορεί να σκεφτεί την εαυτόν της με όρους παγκοσμιότητας. Η παγκοσμιότητα, όπως το κάθε τι, έχει δύο όψεις και εξαρτάται κυρίως από την πρόθεση εκείνου που την πραγματώνει. Σε κάποιο ιδανικό σενάριο, το να σκέφτεσαι τον πλανήτη ως ολότητα, ως ένα αρμονικό σύνολο οντοτήτων που συνεργάζονται για την γενική ευημερία και ευτυχία, σε αρμονία με την φύση και τα ζώα αυτού του πλανήτη, είναι μια πολύ όμορφη προοπτική. Όπως είπαμε όμως αυτή η προοπτική ως όμορφο όνειρο μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς, το κακό είναι να ξυπνάει και να πρέπει να ζήσει στη αντίθετη πλευρά, στη πλευρά της δυστοπίας. Γιατί, δυστυχώς αυτή η πλευρά είναι και ολοσχερώς πραγματική.

Ας παρακολουθήσουμε λίγο αυτή την δυστοπική πραγματικότητα. Εδώ, το ψέμα διαστρέφει την αλήθεια με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο ονομάζεται αναγκαιότητα για να ζήσουμε. Οι άνθρωποι αξιολογούνται με βάση του πόσο ικανοί είναι να θέσουν στη κατοχή τους άλλους ανθρώπους. Η αδυναμία είναι ελάττωμα και η φτώχεια είναι πραγματικότητα των αδυνάτων. Μια ελίτ ανθρώπων αποφασίζει για την μοίρα ενός ολόκληρου πλανήτη. Αν θα φάει, αν θα ζήσει, του πως θα ζήσει, πάντα με γνώμονα το να μην θιγεί το θεϊκό συμφέρον της ελίτ. Η φύση, οι άνθρωποι και τα ζώα υποφέρουν καθημερινά, με απόβλητα, με βιομηχανικούς ρύπους, με μόλυνση όλων των μορφών. Οι ασθένειες οργιάζουν, εξολοθρεύοντας εκατομμύρια ανθρώπους , ενώ στα εργαστήρια τους οι επιστήμονες ονειρεύονται την αθανασία και την τεχνητή νοημοσύνη. Πέπλα ηλεκτρομαγνητικής μόλυνσης καλύπτουν τον πλανήτη και το χώρο πάνω από τον πλανήτη χιλιάδες δορυφόροι κάνουν βόλτες κοιτώντας τους κατοίκους του. Όμως οι “ασύλληπτες” αυτές διάνοιες που διοικούν οραματίζονται περαιτέρω ανάπτυξη, που στη ουσία είναι απλώς η επαυξημένη δυσλειτουργία των προαναφερθέντων. Τουλάχιστον να περνάγαμε καλά μέσα σε όλα αυτά ; Όχι δεν περνάμε καλά και για να την βγάλουμε καθαρή, ας είναι καλά τα ψυχοφάρμακα και τα ναρκωτικά. Α!! ξέχασα, μέσα σε όλη αυτή την πανδαισία που μας περιβάλλει και που πολλοί την αποκαλούν πολιτισμό, ξέχασα λοιπόν, τους πολέμους, τις σφαγές πληθυσμών , τις φυλακίσεις, την κρατική βία, τους μετανάστες, τους......... όλο και κάτι θα ξεχνάω.

Εκεί λοιπόν που περνούσαμε "ωραία και όλα κυλούσαν κατ΄ευχή"  πλάκωσε και ο κορωνοιός . Πανδημία. Ο θάνατος κυκλοφορεί στους δρόμους αόρατος. Οπότε ευκαιρίας δοθείσης, έπεσε και καραντίνα ολική στο πλανήτη. Για πρώτη φορά στη ιστορία της ανθρωπότητας, το μεγαλύτερο μέρος της, μένει εγκλεισμένο στο σπίτι. Να μια “ομορφιά” που δεν την είχαμε ζήσει ποτέ. Ούτε ως αφήγηση από τους παλιότερους. Ένα ολοκαίνουργιο εκθαμβωτικό συμβάν. Αν θα έλεγα ότι αυτή η κατάσταση είναι βούτυρο στο ψωμί, των αρχόντων, μάλλον κάποιοι θα με κατηγορούσαν σαν κακοπροαίρετο. Ποια άλλη εξουσία κατόρθωσε να μαντρώσει τον πλανήτη σπίτι του και να τον αναγκάσει να βγαίνει με δελτίο στους δρόμους ; Καμία !! Βέβαια είχε και την βοήθεια του ιατρικού κατεστημένου, που τις τελευταίες μέρες συναγωνίζεται την οικονομία, για την πρωτοκαθεδρία στις προτιμήσεις των πολιτών και της εξουσίας. Μια κουβέντα για την ιατρική πρέπει να ειπωθεί. Η ιατρική είναι μια ιερή επιστήμη, πολύτιμη και αναγκαία ακόμα και σήμερα, που ο τρόπος που ασκείται σηκώνει πολύ κουβέντα. Αχρείαστη να είναι για όλους, αλλά η αξία της είναι διαχρονική και αξίζει τον σεβασμό όλων. Για αυτό ακριβώς τον λόγο,θα ήταν καλό νομίζω με όλο το θάρρος, να τιμήσει το όνομα της και την βοήθεια που έχει προσφέρει στη ανθρωπότητα και να μην γίνει το άλλοθι και το στήριγμα της εξουσίας, για να επιβάλλει στη ανθρωπότητα ένα καθεστώς, που όμοιο του δεν έχει υπάρξει ποτέ !!!!

Το πλανητικό χωριό νοσεί και νοσεί σοβαρά. Τα αίτια της νόσου του δεν βρίσκονται στο συγκεκριμένο πανδημικό ιό. Είναι πιο βαθιά και πολύ πιο σοβαρά. Είναι πολύ λίγες λίγες οι πιθανότητες, κάποιοι να ασχοληθούν σοβαρά με αυτά. Ξεχνάμε πολύ εύκολα και κυνηγάμε το καρότο, χωρίς να βλέπουμε το μαστίγιο πίσω από αυτό. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες εγκλεισμού, διαβάζω πολύ συχνά οργισμένα γράμματα και κείμενα ανθρώπων που δημοσιεύονται και μιλούν για την επόμενη μέρα και για την αντίδραση που πρέπει να υπάρξει. Πραγματικά θα ευχόμουν αυτή η οργή να μπορούσε να μετουσιωθεί σε μια βαθιά συνείδηση, που να μπορούσε να επιφέρει μια αλλαγή στις συνθήκες και στους τρόπους που ζούμε. Δυστυχώς, ειλικρινά λυπάμαι που το λέω, δεν διατηρώ πολλές ελπίδες πλέον. Όμως ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει στο αύριο.

Ζούμε σε  μια κομβική εποχή. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν, μπορεί να είναι  δύσκολες. Σε τέτοιες περιόδους τα βασικά είναι τα πλέον αναγκαία. Το ότι ζούμε ακόμα, είναι η βασική προϋπόθεση όλων των άλλων. Χρειάζεται να στραφούμε στα κομμάτια του εαυτού μας και των σχέσεων με τους άλλους, που μας ενδυναμώνουν, για να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει και πιθανόν αυτό που μέλλεται να μας συμβεί. Δεν ζούμε στο παρελθόν, δεν ζούμε στο μέλλον, ζούμε στο τώρα, όμως είναι αναγκαίο να μη χάσουμετην ιστορική μας μνήμη. Μέσα στο εργαστήρι που λέγεται συνείδηση και είναι το ιερό μας, πρέπει να επιλέγουμε συνεχώς το καλό και το ωφέλιμο για μας και τους άλλους, εξερευνώντας τα λάθη μας και σχεδιάζουμε τις κινήσεις εκείνες που δεν θα τα επαναλαμβάνουν. Θέλουν να μας πάρουν τα πάντα, κάνοντας την ζωή μας ένα άσχημο, νεκρό τοπίο. Κανείς όμως δεν μπορεί να σκλαβώσει την ζωή, χωρίς να αντιμετωπίσει αναπόφευκτα την μήνη της !!!!