«Η πολιτική ήταν αρχικά η τέχνη του να εμποδίζεις τους άλλους να ανακατεύονται σε ότι τους αφορά. Σε μια επόμενη φάση προστέθηκε η τέχνη του να αναγκάζεις τους άλλους να αποφασίζουν γι' αυτά που δεν καταλαβαίνουν.»
Πωλ
Βαλερύ.
«Η
πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού»
‘Οττο
Μπίσμαρκ.
Το
να διατυπώσεις την αλήθεια μιας
κατάστασης, είναι αναμφισβήτητα μια
δύσκολη υπόθεση. Απαιτεί ένα πνεύμα
ειλικρίνειας, απεμπλοκή από συμφέροντα,
είτε προσωπικά, είτε οποιοδήποτε τύπου,
μεγάλη ορθότητα κρίσης, αρκετή δόση
αυτοσυνείδησης, ικανότητα παραδοχής
του λάθους, ανεξαρτήτου κόστους, αλλά
κυρίως να πιστεύεις στη αξία της αλήθειας.
Δίχως την ύπαρξη της τελευταίας, βαδίζεις
σε δρόμο ολισθηρό και πολλές φορές δίχως
επιστροφή στη ομαλότητα.
Τα
χαρίσματα αυτά δεν τα διαθέτουν όλοι
οι άνθρωποι, έτσι ο κόσμος μας, είναι
κατά βάση ένας κόσμος, που το ψέμα
υπερτερεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό της
αλήθειας. Για να μην πούμε, ότι την νικάει
κατά κράτος. Την μικρογραφία αυτού του
ζητήματος τη συναντάμε, πρώτα σε μας
τους ίδιους καθημερινά, επειδή
αντιλαμβανόμαστε, στο μέτρο που δεν
είμαστε ολοκληρωτικά τυφλωμένοι, τα
μικρά “ψεματάκια” που διασπείρουμε
στις σχέσεις μας και πολλές φορές στους
ίδιους μας τους εαυτούς. “Ψεματάκια”
που ο χαρακτήρας τους ποικίλει, ανάλογα
με την περίσταση και τους αποδέκτες,
μερικές φορές δικαιολογημένα, τις
περισσότερες φορές αδικαιολόγητα, λόγω
έλλειψης σθένους, για την απόκρυψη
πράξεων και στάσεων, που θα προκαλέσουν
μοιραίως αναταράξεις. Συμβιβαζόμαστε
σε μια αμοιβαία άτυπη κρυφή παραδοχή,
στη δικαιολόγηση των μικρών αυτών
ψεμάτων. Κάνουμε ότι σοκαριζόμαστε,
όταν ανακαλύπτουμε τα ψέματα των άλλων
σε μας, κρύβοντας το γεγονός, ότι ξέρουμε,
ότι λέμε και μας λένε ψέματα . Η οργή
μας τις περισσότερες φορές είναι ψευδής,
μια που λειτουργούμε με αυτή την γνώση,
μια που αφού το κάνουμε εμείς, ξέρουμε,
ότι θα το κάνουν και οι άλλοι.
Αυτό
που ίσως δεν γίνεται αντιληπτό, είναι
το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης,
μέσα στις κοινωνίες που ζούμε, όπου η
συνολική ανταλλαγή ψεμάτων, δεν μπορεί
να οδηγήσει πουθενά αλλού, αλλά σε μια
κοινωνία, που η αλήθεια γίνεται με το
χρόνο τόσο μακρινή και δυσδιάκριτη, που
καταντά ουτοπία.
Η
πολιτική είναι η τέχνη του οργανωμένου
κοινωνικού ψέματος. Λόγω αυτού, οι
πολιτικοί δεν είναι και τα πλέον
ευυπόληπτα άτομα αυτής της κοινωνίας.
Αντιθέτως, επειδή οργανώνουν το ψέμα
σε κοινωνική βάση, σέρνουν συνεχώς επάνω
τους, την μήνιν όλων, σαν εξιλαστήρια
θύματα. Ρόλο που, εν πολλοίς, έχουν
οικειοποιηθεί και προσπαθούν να το
αναγάγουν σε τέχνη. Οι υποτιθέμενες
συγκρούσεις μεταξύ τους, δεν είναι
τίποτα περισσότερο, από την εξάσκηση
αυτής της τέχνης, σε συνεχώς πιο προηγμένα
ύψη. Μάλιστα, επειδή βασική τους γνώση
είναι , ότι το ψέμα έχει καθολική επέκταση
στο βάθος της κοινωνίας, δεν έχουν και
καμιά τύψη για την πράξη τους. Όταν
εγκαλούνται για τα ψέματα τους, βρίσκουν
πάντα τρόπο, να ανασύρουν από το οπλοστάσιο
τους, την κρυφή συνενοχή της κοινωνίας
στο ψέμα. Όσοι ασκούν την πολιτική, μια
που είναι παιδιά της ίδιας κοινωνίας
και γνωρίζουν πολύ καλά, ένα μεγάλο
μέρος των ψεμάτων, που διακινούνται στη
κοινωνία που ζουν, είναι , σαφώς, σε
πλεονεκτική θέση, έτσι ώστε, όταν κάθεται
η ανάποδη να την ισορροπούν με μαεστρία.
Η
πολιτική έχει οργανική σχέση με το ψέμα
και βρίσκεται σε σύγκρουση με την
αλήθεια, μια που η αλήθεια, δεν μπορεί
να οργανώσει ούτε κοινωνίες συμφερόντων,
ούτε κοινωνίες νομής εξουσίας. Η αλήθεια
μπορεί να οργανώσει κοινωνίες, που οι
ποιότητες και οι αξίες, οφείλουν να
είναι παρούσες και διαρκείς, σε όλο το
βάθος της κοινωνίας. Η πολιτική καλείται
να οργανώσει ένα κόσμο ακραίου ανταγωνισμού
και βαθιάς εξατομίκευσης. Άρα θα καλέσει
τους “πιστούς” της στο ναό της συνενοχής,
όπου το ψέμα κυριαρχεί πίσω από τις
κουρτίνες της πραγματική ζωής. Όσοι
εξακολουθούν να εμπιστεύονται το δρόμο
της πολιτικής, είναι σαν να παραδέχονται,
ότι η ζωή δεν μπορεί να υπάρχει με βάση
την αλήθεια, αλλά με βάση το ψέμα. Άρα
αυτό που θα πάρουν, τελικά, θα είναι κάτι
που θα είναι ψεύτικο. Θα τους συνοδεύει
διαρκώς η πικρή γεύση, ότι αιωνίως είναι
“ριγμένοι” στη μοιρασιά, μια που τις
συνθήκες για αυτό το αποτέλεσμα, τις
έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι.
Οι
κόσμοι μας είναι πολύ μυστηριώδεις.
Ελάχιστο από το μυστήριο που έχουν,
γίνεται αντιληπτό και ακόμα λιγότερο
έρχεται ποτέ στο φως. Ένα από τα μεγαλύτερα
μυστήρια βρίσκεται πολύ κοντά μας, μέσα
μας. Μια καθοριστική παράμετρος αυτού
του μυστηρίου, είναι ο τρόπος που κάνουμε
τις επιλογές μας. Το γιατί των επιλογών
μας. Μικρές λάθος επιλογές, οδηγούν
συχνά σε μεγάλες λάθος επιλογές. Αυτό
το γιατί και πως των επιλογών μας, δεν
διευκρινίζεται σχεδόν ποτέ. Όταν έρχονται
οι μεγάλες καταστροφές, όλοι με πρώτη
την πολιτική, ψάχνουμε να βρούμε τη πιο
πειστική δικαιολογία, το πιο πειστικό
ψέμα, που θα απαλύνει το αδιευκρίνιστο
των επιλογών μας. Σε λίγο καιρό, ειδικά
αν ρεύσει και λίγο χρήμα, όλα ξεχνιούνται.
Στη συνέχεια ο ίδιος ατέρμονος φαύλος
κύκλος .
