Σελίδες

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Θρησκεία και Εξουσία.




Το να μιλήσει κανείς για την Θρησκεία και την Εξουσία, θα απαιτούσε τόμους βιβλίων, με αναλύσεις που θα χάνονταν στα βάθη του χρόνου, κυνηγώντας μυστικά “κεκρυμμένα από καταβολής”. Καμία αφήγηση δεν θα μπορούσε να ήταν πλήρης, γιατί μιλώντας για το θέμα ,θα έπρεπε κανείς να παραδεχτεί, ότι αυτές οι δύο μορφές του κοινωνικού γίγνεσθαι, είναι οι κολώνες που πάνω τους χτίστηκε , όλη η ιστορία της ανθρωπότητας. Έτσι, κάποιος που θα αναλάμβανε ένα τέτοιο έργο,θα έπρεπε να μιλήσει για κάτι που θα τον ξεπερνούσε. Έχουν γίνει άπειρες προσπάθειες, προς αυτήν την κατεύθυνση, που εντέλει έχουν καταντήσει, είτε να υποστηρίζουν, είτε να κατακρίνουν, αδυνατώντας να φτάσουν στην ψυχή της έρευνας τους.

Ένας βασικός λόγος είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις για κάτι που έχει αποικήσει μέσα σου αιώνες τώρα και σε έχει καθορίσει σε συντελεστικό βαθμό. Οι δύο αυτές μορφές με κάποιον τρόπο και σε κάποιο βαθμό, ελέγχουν το σύνολο της κοινωνίας, καθορίζοντας την κρίση του.

Με αυτήν την παραδοχή, δεν έχει νόημα να κάνουμε ιστορία εφ’ όλης της ύλης, αλλά θα γίνει μια απόπειρα να μιλήσουμε, ακροθιγώς , για την ιστορία μιας αιώνιας “άσπονδης φιλίας”.
Γιατί η θρησκεία και η εξουσία είναι φίλες. Πολύ καλές φίλες. Βαδίζουν μέσα στη ιστορία χέρι-χέρι, έχοντας μοιράσει τον κόσμο, η μια ασχολούμενη με την καθοδήγηση της ψυχής του ανθρώπου και η άλλη με τον έλεγχο του μέσα στη κοινωνία. Πάντα η επιδίωξη τους ήταν κοινή: ο έλεγχος. Όποιες αντιθέσεις μπορεί να υπήρχαν στις σχέσεις τους και σαφώς υπήρχαν αντιθέσεις, στην τελική επιλύονταν στην βάση της κοινής τους επιδίωξης. Ο έλεγχος της πνευματικής και κοινωνικής ζωής, έλιωνε τις αντιθέσεις και τις έφερνε ξανά στο τραπέζι των σχεδίων,για να πετύχουν αυτό που ήθελαν.

Υπήρξε μια εποχή που αυτή η φιλία κινδύνεψε να διαλυθεί με απρόβλεπτες συνέπειες. Ήταν το καταραμένο 1789 που η εξουσία οραματίστηκε να πετάξει την φίλη της στα σκουπίδια της ιστορίας , αναλαμβάνοντας αυτή το παιχνίδι του ελέγχου μόνη της. Όλες οι σχέσεις περνάνε ριζικές κρίσεις, αλλά οι δύο φίλες κατόρθωσαν να την ξεπεράσουν. Με παραχωρήσεις της μια προς την άλλη και με μια δεδομένη πλέον καχυποψία ως προς τις φανερές και κρυφές κινήσεις τους.

Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα, όταν υπάρχει “αγάπη” όλα λύνονται, καλή διάθεση να υπάρχει.

Αν μιλάμε λίγο πικρά, ας μας συγχωρεθεί μια “μικρή” εμπάθεια.

Η θρησκεία και η εξουσία, έχουν πατήσει πάνω σε ουσιαστικές και βαθιές ανάγκες του ανθρώπου : η πρώτη, στη ανάγκη του για το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης. Αν δηλαδή η ίδια η ζωή και ο θάνατος είναι αποτέλεσμα μιας τυχαίας βιολογικής διαδικασίας ή έχουν ένα εσωτερικό νόημα ,μια κρυμμένη πραγματικότητα ,έναν πρωταρχικό Δημιουργό. Η ανάγκη αυτή του ανθρώπου προκύπτει από το γεγονός , ότι είναι το μοναδικό είδος, που αντιλαμβάνεται έλλογα ότι θα πεθάνει. Το άλγος που υπάρχει από αυτήν την γνώση, ωθεί το ανθρώπινο είδος να διερωτάται για το νόημα της ύπαρξης του. Η θρησκεία έχει αποπειραθεί να δώσει απαντήσεις σε αυτό το ζήτημα ,σε παγκόσμια κλίμακα. Άλλοτε πειστικές και άλλοτε όχι. Η προσπάθεια της είναι φιλότιμη και αξιέπαινη. Αυτό που δεν είναι αξιέπαινο , είναι ότι αυτήν την προσπάθεια την έκανε δικαίωμα επιβολής απέναντι στον άνθρωπο. Έχασε δηλαδή τον στόχο της , που ήταν η καλλιέργεια της ψυχής και η απάντηση σε ζητήματα που έκαιγαν την ανθρωπότητα, υποβιβάζοντας τον μέσα σε μια κοσμικότητα με στόχο τον έλεγχο.

Ζήλεψε την φιλενάδα της της εξουσία, που έχοντας εξ αρχής την επιδίωξη του ελέγχου και της άκρατης δύναμης , θέλησε να κάνει την επιβολή θεό. Η θρησκεία μπέρδεψε την αντίληψη περί της ύπαρξης του Θεού, σαν ανώτερου ρυθμιστή του κόσμου, με την ύπαρξη ενός κοσμικού άρχοντα, που ρυθμίζει αναλογικά την πραγματικότητα. Έτσι δέθηκε με τον επίγειο θρόνο,

περισσότερο από ότι με τον Επουράνιο.

Η εξουσία,πατώντας στην ανάγκη του ανθρώπου για τάξη και ασφάλεια , έδωσε εξ αρχής το δικό της περιεχόμενο σε αυτήν την τάξη και ασφάλεια , τροποποιώντας την σε τάξη και ασφάλεια αυτού που μπορεί με την δύναμη να επιβάλλεται στους υπόλοιπους. Έτσι λοιπόν, επειδή κατοχύρωσε εξ αρχής τον επίγειο θρόνο, φαντάστηκε ότι μπορεί να γίνει και άρχοντας του σύμπαντος.

Η συμμαχία αυτή είναι ανίερη, από όποια σκοπιά και να την κοιτάξεις. Διαχρονικά έχει επιφέρει τρομακτικές καταστροφές στον ιστό της κοινωνίας , με πολλούς τρόπους, συνεχίζοντας να επιφέρει. Όμως το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις καταστροφές και στα εγκλήματα που έχουν διαπραχτεί στο όνομα της , αλλά στη σταδιακή υποδούλωση του πνεύματος, μέσα σε ένα περιβάλλον που το μόνο που κάνει, είναι να δοξάζει με όλους τους τρόπους την ύλη .και τις επιδιώξεις της.

Η θρησκεία θα κληθεί να απολογηθεί στον εαυτόν της πολύ σύντομα για τον εκφυλισμό της και την συμμαχία της με την φιλενάδα της την εξουσία. Μια που φλέρταρε με τον πόλο του πνεύματος, η ευθύνη που την βαραίνει είναι σαφώς μεγαλύτερη. Η εξουσία, πολύ καιρό τώρα, δεν έχει την διάθεση να απολογηθεί για τίποτα, μιας και για αυτήν οι απολογίες είναι σημάδι αδυναμίας, άρα δεν υφίστανται καν.


Όσοι από τους παπάδες ξύπνησαν απότομα από τον “ύπνο του δικαίου”, αποφασίζοντας να προτάξουν τα στήθη τους στις “μούρλες” της εποχής, (βλέπε νομοσχέδια για τον καθορισμό του φύλου, γενετική και πάει λέγοντας), καλύτερα αντί να βγαίνουν να μιλούν, να κοιτάξουν καλύτερα τον εαυτόν τους στον καθρέφτη και να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, μπας και τελικά κατορθώσουν να σώσουν κάτι από την ψυχή τους. Για την φιλενάδα τους μάλλον η σωτηρία της είναι επί του παρόντος ανέφικτη !!!!!!

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...