Η ιστορία από τα παλιά χρόνια δεν έχει αλλάξει και ούτε προβλέπεται να αλλάξει. Η καταστολή χρησιμοποιείται κάθε φορά που η εξουσία των ολίγων, νοιώθει να απειλείται από το αίσθημα δυσαρέσκειας των πολλών. Η συγκέντρωση πολιτών στους δρόμους, δημιουργούσε ένα φόβο πάντοτε στη τάξη που άρχει. Γενικώς τα πρόσωπα, αν και παίζουν κάποιο ρόλο, δεν έχουν και μεγάλη σημασία, μια που το μοτίβο της καταστολής είναι ίδιο και τα μέσα που χρησιμοποιούνται, οι δυνάμεις που πραγματώνουν την καταστολή, έχουν πάντα το ίδιο αποκρουστικό ταμπεραμέντο στο έργο τους.
Χρειάζεται μια μαεστρία στο να μπορείς να στρατολογείς σε διαφορετικές εποχές ανθρώπους, που να είναι διατεθειμένοι να δέρνουν και να βασανίζουν συχνά πυκνά άλλους ανθρώπους, ως επάγγελμα. Βέβαια αυτό δεν αρκεί, μια που οι άνθρωποι αυτοί για να κάνουν το συγκεκριμένο επάγγελμα, απαιτείται να διαθέτουν και το αίσθημα της ευχαρίστησης, όταν το κάνουν. Μα θα μου πείτε αυτές είναι οι προϋποθέσεις για να αναλάβουν την συγκεκριμένη δουλειά, παίρνουν τις ανάλογες διαταγές και είναι υπόλογοι, όταν δεν εκτελούν την υπηρεσία για την οποία ετάχθησαν. Επίσης, να μην ξεχνάμε ότι αμείβονται λίγο για το “έργο” τους. Εκτελούν “κοινωνικό” έργο, προστατεύουν τους πολίτες και την κοινωνία από τους “κακούς” πολίτες και αυτό δεν μπορεί να γίνει πάντοτε με ήπια μέσα.
Ναι, ναι τις ξέρω αυτές τις σκέψεις και τις δικαιολογίες. Είναι οι ίδιες σκέψεις και δικαιολογίες που έχουν όλοι όσοι θέλουν να τραβήξουν την ουρά τους από αυτό που κάνουν, χωρίς ποτέ να αναλαμβάνουν την ευθύνη των όσων κάνουν. Λες και όταν βαράς με μανία και με οπλισμό στρατιώτη κάποιον στο δρόμο ή σε κάποια εκδήλωση διαμαρτυρίας δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις κάτι που είναι άσχημο. Δεν καταλαβαίνεις ότι εξασκείς μια τρομερή βία σε αδύναμο. Δεν καταλαβαίνεις ότι κινητοποιείς τα πιο ερπετικά ένστικτα του ανθρώπου. Εντέλει δεν καταλαβαίνεις ότι κάποια στιγμή αυτή η βία θα γυρίσει και επάνω σου και ότι αυτή την στιγμή είναι που φοβάσαι και θέλεις να αποφύγεις, καταφεύγοντας στο να γίνεσαι ολοένα και χειρότερος την επόμενη φορά. Και στο βαθμό που είσαι τόσο ηλίθιος που να μην τα καταλαβαίνεις όλα αυτά, δεν μπορεί να σου δίνεται η εξουσία να τα πραγματώνεις ανεξέλεγκτα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα τέτοιο επάγγελμα, που το βαρύ του κάρμα διαχρονικά δεν το ξεπλένει ούτε ο ποταμός Ευφράτης.
Ας είναι, δυστυχώς γνωρίζουμε την κοινωνία μέσα στη οποία ζούμε και γνωρίζουμε ότι παντού επικρατεί μια ίδια συνθήκη, που η καταγγελία της δεν την αλλάζει, δεν την συνετίζει, αντιθέτως, είναι πιθανόν να την εκλαμβάνει σαν τίτλο τιμής και ευκαιρία για κάποιο δωράκι από τα αφεντικά της.
Πιο πάνω, στα γραφεία των εντολέων, η ευθύνη είναι όχι μόνο μεγαλύτερη αλλά αποκτά και την βαρύτητα που της αναλογεί. Διότι όσοι μηχανεύονται την καταστολή και βρίσκουν και τα ανάλογα χέρια που κινούν τα γκλομπς, δυστυχώς κινούνται σε μια ευρύτερη σφαίρα σκοτεινιάς, που δεν δικαιολογεί τις οποιεσδήποτε σαχλές δικαιολογίες των οργάνων τους.
Βυθισμένοι μέσα στη απέραντη υποτίμηση για τους πολίτες που διοικούν, θεωρούν τα όσα συμβαίνουν αναγκαία και χρήσιμα για την διατήρηση της θέσης τους. Το δηλώνει αυτό περίτρανα η παντελής αδιαφορία που επιδεικνύουν στο να περιορίσουν την αυθαιρεσία των υποτακτικών τους, αλλά κυρίως ότι μονίμως και με απίστευτη επιμονή θέλουν και μπορούν να διαστρέφουν την οποιαδήποτε αλήθεια των γεγονότων που συμβαίνουν . Εμφανίζονται δηλαδή σαν θύματα, που προσπαθούν να διορθώσουν τα όσα συμβαίνουν, αλλά οι απείθαρχοι πολίτες τους δεν θέλουν να συμμορφωθούν. Σε αυτό βέβαια αξιοποιούν ένα εξ ίσου σημαντικό βραχίονα της εξουσίας τους, που είναι ένα σημαντικό κομμάτι δημοσιογράφων και “πνευματικών” ανθρώπων, οι οποίοι για τους δικούς τους λόγους έχουν επιλέξει να υποστηρίζουν ένα σύστημα που από πολύ καιρό πριν έχει χάσει παντελώς την αξιοπιστία του.
Διότι πως είναι δυνατόν να απαιτείς την οποιαδήποτε κοινωνική συναίνεση μέσα σε μια πολιτεία που θέλει ή διατείνεται ότι θέλει να βαδίζει σε κάποιες αρχές, αν στο παραμικρό που υπάρχει μια στοιχειώδης κριτική και αντίδραση, η μόνιμη σου απάντηση είναι να την καταστείλεις ; Και μήπως άραγε αυτό δεν σημαίνει πραγματικά, ότι έχεις προαποφασίσει την στάση σου ή ότι δεν έχεις την ικανότητα να προτάξεις πιο έξυπνες εναλλακτικές λύσεις; Εκτός αν επιδιώκεις την ανωμαλία, γιατί έχεις κάτι πιο σημαντικό να αποκρύψεις ! Αν λάβουμε υπόψιν μάλιστα, ότι δεν έχεις απέναντι σου τίποτα λυσσασμένους για αλλαγή πολίτες, που σε αμφισβητούν καθολικά, αλλά κατορθώνουν να υψώνουν δειλά την φωνή τους στα αυτονόητα, τότε η καχυποψία για όσα συμβαίνουν φαίνεται αρκετά δικαιολογημένη και μάλιστα η αντίδραση θα μπορούσε να ήταν ακόμα μεγαλύτερη.
Ζούμε με ελλείμματα κοινωνικής ελευθερίας με το πρόσχημα της πανδημίας, ελλείμματα οικονομικά, κυρίως όμως ζούμε με ελλείμματα μιας στοιχειώδους ανθρωπιάς. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί έστω και υποτυπωδώς να λειτουργήσει κάτω από τέτοιους όρους. Την πιάνει ασφυξία, μια ασφυξία που ολοένα μεγαλώνει και απειλεί να καταλήξει στο αναπόφευκτο.
Όταν μια κυβέρνηση εκλέγεται, αυτό δεν σημαίνει ότι της δίνεται η δικαιοδοσία ούτε να απειλεί, ούτε να κτυπά ανεξέλεγκτα, ούτε να ρεμβανσάρει στον οποιοδήποτε την αμφισβητεί. Κυρίως όμως δεν δικαιούται να διαστρέφει την αλήθεια με την απόλυτη συναίνεση των δελτίων ειδήσεων. Τα χτεσινά γεγονότα στη πλατεία της Νέας Σμύρνης με τα μυθεύματα για 30 αναρχικούς που επιτέθηκαν στη αστυνομία τα οποία διαψεύστηκαν περίτρανα από τις εικόνες των βίντεο που κυκλοφορούν,δεν είναι τα μοναδικά και δεν θα είναι ούτε και τα τελευταία από ότι φαίνεται. Προηγήθηκαν τα Πετράλωνα, η λαϊκή αγορά στο Χαλάνδρι, οι διαδηλώσεις για τον απεργό πείνας. Μια εκστρατεία καταστολής πλανιέται, δίνοντας το μήνυμα, ότι αυτός που δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας και καλό θα ήταν να μάθει να εξοικειώνεται με το ότι θα τον δέρνουμε ανηλεώς. Αν τα πριγκιπόπουλα της κυβέρνησης θεωρούν ότι η πασιφανής αποτυχία σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να λυθεί με αυτού του τύπου απροκάλυπτη καταστολή, μάλλον έχουν ξυπνήσει σε διαφορετικό όνειρο και κυρίως έχουν χάσει την επαφή με αυτό συμβαίνει πραγματικά.
Κοντά σε όλα αυτά εμφανίζεται από δίπλα και η γύμνια της δικαιοσύνης. Αυτό είναι θέμα από μόνο του και αποδεικνύει την τραγική υποβάθμιση όλων εκείνων των πλευρών που συνθέτουν και στηρίζουν το κοινωνικό συμβόλαιο. Δεν είμαστε τόσο ανόητοι για να μην καταλαβαίνουμε τα δείγματα ενός νέου τύπου συμβολαίου που έχουν την πρόθεση να επιβάλλουν, όπου οι όροι θα είναι κομμένοι και ραμμένοι στη πλευρά, που θεωρεί ότι αυτός ο κόσμος της ανήκει δικαιωματικά, όχι πια ελέω θεού, αλλά ελέω αυτοαναφορικής υπεροχής απέναντι στους αδύναμους. Δεν είναι καινούργια η σκέψη, δεν είναι πρωτόγνωρες οι συνθήκες των συμφερόντων τους, δεν είναι καινούργια τα μέσα που χρησιμοποιούν για να επιβληθούν. Αν κάτι μπορεί να ειπωθεί ότι είναι καινούργιο, είναι η δυνατότητα αξιοποίησης της πανδημίας με όρους σαφώς πιο τεχνολογικά ανεπτυγμένους, όπου μπορεί να οδηγήσει τον κοινωνικό έλεγχο σε μια μεγαλύτερη πίστα με δικαιολογία, όπως επίσης ότι οι αντιστροφές της πραγματικότητας αποκτούν μια αδιάντροπη μονιμότητα για την οποία κανείς δεν νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί. Λες και η κοινωνική ευθύνη και το λάθος είναι αποκλειστική ασχολία των αδυνάτων. Η εξουσία βλέπει τον εαυτόν της αλάνθαστο και μη ένοχο κυριολεκτικά στα πάντα και χρησιμοποιεί την προπαγάνδα για να την παρουσιάσει σαν την άσπιλη κόρη που παλεύει μόνο για το καλό της κοινωνίας.
Εν ολίγοις, αυτό που μέχρι χτες βλέπαμε και ποτέ δεν μας άρεσε, σήμερα μας φέρνει αηδία με την οποία δεν προτιμούμε να περάσουμε την ζωή μας, αποδεχόμενοι να ζήσουμε μέσα σε αυτή την συνθήκη. Αυτό μας καθιστά μάλλον υπόλογους στα μάτια μιας εξουσίας που εφόσον δεν σέβεται τον εαυτόν της, δεν υπάρχει περίπτωση να σεβαστεί και κανένα άλλον στη επικράτεια της. Δεν χρειάζεται να απολογηθούμε λοιπόν για τα όσα μας καταλογίζουν κατά καιρούς παραποιώντας την ιστορία των ανθρώπων και όταν το κάνουμε το κάνουμε για αποκλειστικό δικό μας όφελος . Δεν απολογούμαστε ούτε σε καταπιεστές , ούτε σε βασανιστές . Δεν απολογούμαστε σε ψυχικά διαταραγμένους που κατέχουν αξιώματα. Δεν έχουν το δικαίωμα να ζητάνε κάτι τέτοιο από μας , εκείνοι που δεν απολογούνται ποτέ και για τίποτα.
Γίνεται καθημερινά όλο και πιο φανερό, ότι ο δρόμος που επιλέγεται από τους άρχοντες των ρημαγμένων κοινωνιών και αδιέξοδος είναι, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε ένα κατήφορο χωρίς επιστροφή.
Μήπως θα ήταν φρόνιμο να ανακαλέσουμε την σύνεση από την εξορία της ; Λέμε τώρα μια ιδέα ….
