Σελίδες

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Οι πόλεις και το τεχνολογικό ιερατείο.



Ένας παλιός Αγιουβεδικός πάπυρος αναφέρει, ότι πριν από 3.000 χρόνια έγινε μια μεγάλη, για τα δεδομένα της εποχής, συγκέντρωση σοφών στα Ιμαλάια, με σκοπό να συζητήσουν, αυτό που θεωρούσαν, σαν το βασικό πρόβλημα της τότε κοινωνίας. Ποιο ήταν αυτό; Ήταν η συγκέντρωση μεγάλων ομάδων ανθρώπων σε κατασκευές πού ονομάζονταν «χωριά».

Δεν γνωρίζω την πραγματικότητα ή μη αυτής της συνάντησης, αυτό όμως που γνωρίζω και το γνωρίζω καλά , είναι ότι, αν αυτή η συνάντηση σοφών έγινε ποτέ, έθιξε ένα πρόβλημα που σήμερα, που πια δεν ζούμε σε χωριά, αλλά σε τεράστιες μεγαλουπόλεις, πολλών εκατομμυρίων κατοίκων, είναι όντως ένα τεράστιο θέμα με απίστευτες προεκτάσεις.

Στα τέλη του 19ου αιώνα , όταν η βιομηχανική επανάσταση ήταν στο φόρτε της, πάρα πολλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι, έβλεπαν με φρίκη την ανάπτυξη των πόλεων, σε αντίθεση με μια εκτενή καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Εκείνες τις εποχές, δεν ήταν ακριβώς μια οικολογική συνείδηση που έκανε τους ανθρώπους να αντιδρούν, όσο νομίζω μια βαθιά συναίσθηση, ότι ριζικά ο τρόπος ζωής τους θα άλλαζε προς μια κατεύθυνση που μετέφερε μαζί της κάτι το νοσηρό.

Σίγουρα ο άνθρωπος από την αρχή της ιστορίας του βρέθηκε σε μια θέση να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το φυσικό περιβάλλον. Ποτέ δεν είχε μια αγαστή σχέση με αυτό. Η ανθρώπινη κοινωνία έβαζε πάντοτε τις δικές της ανάγκες πάνω από την σχέση της με το χώμα που πατούσε, τον αέρα πού ανάπνεε, τα ζώα με τα οποία συγκατοικούσε επάνω στο πλανήτη. Ο άνθρωπος θεώρησε το φυσικό περιβάλλον εξαρχής εχθρικό έως και τρομώδες και όταν άρχισε να τιθασεύει τους πρωτόγονους φόβους του, πέρασε σε μια αντεπίθεση, που με την βοήθεια της τεχνολογικής ανάπτυξης σε κάθε εποχή, κατέληξε να τείνει να εξαφανίσει οποιοδήποτε κομμάτι τον συνέδεε μαζί της .

Η συσσώρευση των ανθρώπων στις πόλεις είναι κυρίως αποτέλεσμα τριών παραγόντων: η αύξηση του πληθυσμού, η καταστροφή της αγροτικής οικονομίας από τους συνεχείς πολέμους και η άνευ προηγουμένου ανάπτυξη της τεχνολογίας.

Εκεί που προηγουμένως άνθιζε το φυσικό περιβάλλον, κάποια στιγμή, άνθισαν τα φουγάρα από τις πρώτες φάμπρικες . Γύρω από τις φάμπρικες, άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες μεγάλες πόλεις, πόλεις που θα μάζευαν στη αγκαλιά τους, όλο και μεγαλύτερες μάζες εξαθλιωμένων ανέργων, που είχαν χάσει τα χωράφια τους και που αναζητούσαν δουλειά και ευκαιρίες σε ένα καινούργιο κατασκευασμένο περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από αυτό πού ζούσαν μέχρι εκείνη την στιγμή.

Ένα από τα πρώτα πράγματα πού αλλάζει σε μια πόλη είναι η αντίληψη για τον χρόνο.

Ο χρόνος μέσα στη πόλη είναι τεχνητός, στηρίζεται στο ρολόι, στους δείκτες μιας ευφυούς κατασκευής, πού αναπαριστά τον φυσικό χρόνο και τον εντάσσει κυρίως στη ανάγκη των οικονομικών απαιτήσεων εκείνων πού διευθύνουν την πόλη.

Ο φυσικός χρόνος στρέφει την αντίληψη του ανθρώπου σε ολόκληρη την δημιουργία, καθιστώντας τον άνθρωπο μέτοχο στο θαύμα της φύσης.

Ο τεχνητός χρόνος του ρολογιού υποβιβάζει την ανθρώπινη δραστηριότητα, καθιστώντας την έρμαιο των αναγκών και εκείνων πού χειρίζονται αυτές τις ανάγκες.

Η όσφρηση και η ακοή και η όραση είναι από τις αισθήσεις που πλήττονται άμεσα από την διαβίωση στη πόλη.

Δέχονται καθημερινά τον βομβαρδισμό μιας αφύσικης τεχνολογικής ανάπτυξης, που κινείται ραγδαία στη συνεχή ανακατασκευή του περιβάλλοντος σε συνθήκες, πού ενώ υποτίθεται γίνονται για τους ανθρώπους, καταλήγουν να είναι ενάντια του και να τον υποκαθιστούν.

Ζούμε μέσα στη κυριαρχία μιας τεχνολογίας, που έχει καταλάβει απροκάλυπτα όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας, διεισδύοντας ακόμα και σε τομείς της αυστηρά προσωπικής μας ζωής.

Ο περιβόητος ατομικισμός και η αποξένωση, που συχνά ερμηνεύονται μέσα από τα αλλήθωρα μάτια μιας στεγνής κοινωνιολογίας, οφείλουν πολλά , σε αυτά τα σύγχρονα τερατουργήματα, μέσα στα οποία ζούμε και τα οποία έχουν φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο, που να δίνουν υπόσταση αποκλειστικά στη ύπαρξη μιας ανθρώπινης κοινωνίας που έχει χάσει την επαφή με την καρδιά της και το σώμα της .

Η πόλη δεν είναι ο χώρος που οι άνθρωποι σχεδίασαν για να αναπτύξουν τις ολόπλευρες δυνατότητες τους σε αρμονία με την φύση .

Η πόλη είναι ο χώρος που οι άνθρωποι παρέδωσαν την ζωή τους στη τεχνολογία , χάνοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής τους.

Ένας τέτοιος μηχανισμός όπως είναι η πόλη, σαφώς χρειάζεται τους χειριστές του. Εκείνους που έχουν την εξειδικευμένη γνώση για να χειριστούν όλα εκείνα τα μηχανήματα πού ρυθμίζουν την ζωή της .

Τα μηχανήματα είναι πολλά, πολύπλοκα, φανερά και αφανή, δύσκολα στη χρήση τους, κάποια από αυτά πρέπει να είναι αόρατα από αδιάκριτα μάτια, απαιτούν τρομακτικά εξειδικευμένες γνώσεις για να καταστούν αποτελεσματικά. Όλοι αυτοί οι χειριστές αποτελούν το επίλεκτο κομμάτι της πόλης. Είναι εκείνοι πού δουλεύουν αθόρυβα μέσα στη καρδιά της, την κάνουν να κτυπά. Είναι οι σύγχρονοι ιερείς μιας «θρησκείας» πού έταξε στους ανθρώπους την απελευθέρωση και τους έχει οδηγήσει σε μια σκλαβιά πιο σύνθετη .

Πιο πάνω από αυτούς είναι οι χειριστές των χειριστών, εκείνοι που μας χειρίζονται όλους. Οι χείριστοι. Αυτοί πού πραγματικά ελέγχουν την πόλη, την τεχνολογία και όλους εμάς τους υπολοίπους .

Αυτό είναι το πραγματικό και κυριολεκτικό Ιερατείο. Με άδηλους στόχους και σκοπούς. Με μια ακόρεστη δίψα για ολοκληρωτική εξουσία επάνω σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ζωής. Με απεριόριστα μέσα και με μια φτωχή, πολύ φτωχή συνείδηση. Παντελώς απρόσβλητοι από τα «βδελυρά» μάτια των υπηκόων τους. Οι άρχοντες της πόλης .

Η ανθρώπινη κοινωνία, ολοένα και περισσότερο, φαίνεται να χάνει το στοίχημα με τον εαυτόν της, ζώντας στο αφύσικο περιβάλλον πόλεων, που την υποβαθμίζει αποκόπτοντας την από το φυσικό περιβάλλον.

Επίσης, χάνει, ποντάροντας όλες τις δυνατότητες της, σε μια άνευ κριτικής διάθεσης, τεχνολογική ανάπτυξη, που την κάνει υπόδουλη σε μια στείρα μηχανιστική αντίληψη για την ζωή.

Η πόλη και η τεχνολογική ανάπτυξη συμβαδίζουν άρρηκτα στη νεωτερική θεαματική εποχή. Μια εποχή που για πολλούς είναι η αυλή των θαυμάτων.

Καλό όμως είναι να έχουμε κατά νου, ότι τα θαύματα και μάλιστα εκείνα που επιτελεί το σύγχρονο Ιερατείο της τεχνολογικής ανάπτυξης, μπορεί να είναι ο καλύτερος δρόμος για την πλήρη εξαθλίωση του ανθρώπου.


Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

Δύο αντίθετοι κόσμοι.





Η προπαγάνδα είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο. Όποιος την χρησιμοποιεί, το γνωρίζει. Επίσης γνωρίζει, ότι δεν επενδύει αποκλειστικά στο παρόν, αλλά σε ένα βάθος χρόνου. Γιατί αντιλαμβάνεται, ότι οι αντιλήψεις, είναι συμπαγείς μορφές σκέψης, που για να αλλοιωθούν και εν τέλει να μεταστραφούν στο αντίθετο τους , απαιτείται επίπονη εργασία. Το κρυφό χαρτί της προπαγάνδας είναι η συνεχής και αδιάκοπη επανάληψη, ενός αντίθετου μοτίβου από αυτό που υπήρχε μέχρι εκείνη την στιγμή. Καλλιεργούν σταδιακά μια νέα σκέψη,που διαρκώς θα έχει σαν μέλημα της να υποσκάπτει την προηγούμενη. Αυτή την σκέψη που η προπαγάνδα δεν θέλει πια να υπάρχει. Αυτή η διαδικασία γίνεται σε πολλά επίπεδα και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Άλλοτε, η σκέψη που είναι εχθρική στη προπαγάνδα βάλλεται φανερά, αναδεικνύοντας τα τρωτά της, άλλοτε στα κρυφά αποδομούνται παράπλευρες σκέψεις που την στηρίζουν, με σκοπό να χάσει τους συμμάχους της.

Οι προπαγανδιστές πληρώνονται ακριβά για την εργασία τους, γιατί οι εργοδότες τους αντιλαμβάνονται την δυσκολία αλλά και την αξία του έργου τους. Είναι οι στρατηγοί σε ένα κρυφό αλλά και ανελέητο πόλεμο σκέψης. Σε αυτόν το κρυφό πόλεμο, συμμετέχουν πάρα πολλές κατηγορίες επαγγελμάτων και ειδικοτήτων, ακούσια ή εκούσια, μιας και η μήτρα της προπαγάνδας είναι πάντοτε καλά κρυμμένη. Όπως και οι σκοποί της.

Η προπαγάνδα χρειάζεται το κοινό της. Εκείνο που είναι έτοιμο να δεχτεί την καινούργια σκέψη, αλλά και εκείνο που μπορεί να είναι σε ακραία αντίθεση με αυτήν. Το πιο ενδιαφέρον κοινό για την προπαγάνδα δεν είναι τελικά το πρώτο, αλλά το δεύτερο. Το δύσκολο. Όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί να μεταστρέψει τους αντίθετους, τόσο καλύτερη είναι η δουλειά της.
Την προπαγάνδα δεν την ενδιαφέρει η αλήθεια, αντιθέτως είναι βασικός της εχθρός. Αυτή έχει ανάγκη να διαστρεβλώσει, άρα θα κάνει φίλο της το ψέμα. Όχι όμως το χονδροειδές ψέμα ,το ψέμα που είναι απροκάλυπτο. Θα χρησιμοποιήσει το ψέμα που είναι κοντά στη αλήθεια, εκείνο που θα ρίχνει μελάνι για να την μαυρίσει , να την αλλοιώσει, Έτσι σε πρώτη φάση θα δημιουργηθεί σύγχυση. Αμφιβολία. Αν η προπαγάνδα “πιάσει”, βρει κατάλληλο κοινό, αρχίζει μια ατέρμονη συζήτηση, όπου η σκέψη ή το βίωμα που η προπαγάνδα θέλει να κτυπήσει , καλείται να υπερασπιστεί τον εαυτόν του. Αυτή είναι μια πρώτη νίκη για την προπαγάνδα, μικρή αλλά νίκη. Έχει φέρει τον αντίπαλο της στο πεδίο που αυτή έχει ανάγκη. Να τον καταστήσει υπόλογο.

Δεν είναι η πρόθεση μας να κάνουμε ανάπτυξη , όλων των επιπέδων της προπαγάνδας, όλων των μηχανισμών της. Μας αρκεί να πούμε, ότι την θεωρούμε από τις πλέον ευτελείς πρακτικές που έχει αναπτύξει η ανθρώπινη δραστηριότητα, υπαίτια για την σύγχυση και την κατάντια του κοινωνικού ιστού !!!

Στη σημερινή εποχή η προπαγάνδα διάγει μια τεράστια περίοδο ευημερίας. Το ίδιο και οι προπαγανδιστές. Σε αυτό έχουν συμβάλλει πολύ η τεχνολογία και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο της κοινωνίας. Δεν υποτιμούμε την συμβολή του ατομισμού, αλλά και το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, έχει απομακρυνθεί από τη συνείδηση του βιώματος του και το παρακολουθεί να περιφέρεται κυρίως στις οθόνες των τηλεοράσεων. Ένας παράγοντας επίσης βασικός, είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι καθολικά ανιστόρητος στη πλειονότητα του. Έτσι μπορούμε πια, να ακούμε την φωνή της προπαγάνδας, από τα στόματα ακόμα και απλών ανθρώπων, με την ίδια συχνότητα που μέχρι χτες την ακούγαμε από το ράδιο ή την τηλεόραση. Η διαστρέβλωση της αλήθειας γίνεται πιο εύκολα πιστευτή στο σύγχρονο άνθρωπο. Τον σύγχρονο άνθρωπο, που υποτίθεται ότι έχοντας πρόσβαση σε κάθε πληροφορία, θα μπορούσε να διακρίνει καλύτερα. Αυτό δεν συμβαίνει.

Φαίνεται, σαν ο σύγχρονος κόσμος, να έχει αποκτήσει μια αλλεργία με τον κόσμο της αλήθειας. Μια απόσταση στη καλύτερη των περιπτώσεων. Έτσι ο βάλτος, μπορεί να φαίνεται σαν κήπος με λουλούδια, οι δολοφονίες να βαφτίζονται θάνατοι, οι αδικημένοι να είναι υπαίτιοι για την αδικία που υπόκεινται και οι αδικούντες να είναι οι υπερασπιστές της αλήθειας.. Λαλίστατοι οι ασεβείς και σιωπηλοί όσοι υπέφεραν. Μαγεία !!!!

Βέβαια θα πρέπει να ομολογήσουμε,ειλικρινά, ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι το καινούργιο. Ίσως η έκταση του φαινομένου λίγο να διαφοροποιείται, όμως η ουσία πάντοτε ήταν ίδια. Και προσωπικά, εκείνο που μας ήταν εχθρικό τότε, μας είναι εχθρικό και τώρα.

Γιατί λοιπόν χαλάμε την διάθεση μας αναφέροντας πράγματα γνωστά; Κάποιος φίλος έλεγε κάποτε,αρκετά παλιά, ότι κάθε φορά που βλέπεις την χυδαιότητα, σε σοκάρει, σαν να την βλέπεις για πρώτη φορά. Είναι μια σωστή παρατήρηση, λίγο ρομαντική, αλλά στο βάθος κάπως έτσι συμβαίνει. Ο άνθρωπος, φαίνεται σαν μην μπορεί να “χωνέψει” αυτό που είναι το πιο προφανές. Έτσι, μυστηριωδώς, δεν μπορεί και να αντιδράσει κατάλληλα. Αντίθετα, γίνεται όλο και πιο πολύ ευάλωτος στη εισβολή του αρνητικού μέσα του. Η “ιδεαλιστική” ιδιότητα αυτή του ανθρώπου, επιτρέπει στη προπαγάνδα να δρα, τις περισσότερες φορές ανενόχλητη, συσκοτίζοντας με μεγαλύτερη ευκολία αυτό που είναι αληθινό και πραγματικό.

Ο κόσμος μας δεν είναι πλασμένος “αγγελικά”. Ακόμα και αν ήταν στη αρχή του, πλέον έχει οριστικά εκτραπεί σε κάτι όλως διαφορετικό. Η αλήθεια και η προπαγάνδα, είναι ριζικά αντίθετοι κόσμοι, δημιουργώντας τους δικούς τους κόσμους, μέσα στο υπάρχοντα κόσμο. Είναι άλλο πράγμα να φέρνεις τα συμβάντα μέσα στο φως της αλήθειας και άλλο να τα οδηγείς μέσα στο σκοτάδι της σύγχυσης. Δημιουργούνται άλλοι άνθρωποι με εντελώς αντίθετες επιδιώξεις και αντίληψη του εαυτού του , αλλά και του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν.

Στη περιβόητη “νύκτα του θεάματος” ,η προπαγάνδα έχει περίοπτη θέση, μια θέση αναγκαία για να διατηρείται η νύκτα και να μην ξημερώνει ποτέ ο άλλος κόσμος!!!!!



Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Τι είναι η Ευτυχία ;



Ευτυχία= ευ+τεύχω=φτιάχνω
1.κατάσταση ευφορίας και ψυχοσωματικής ικανοποίησης που πηγάζει από την επίτευξη κάποιων στόχων.
2.καλή τύχη, καλοτυχία.

Όπως μας τα λέει το “καλό” ετυμολογικό λεξικό, όταν φτιάχνουμε τα πράγματα καλά, με τον πρέποντα τρόπο, νοιώθουμε μια ψυχο-σωματική κατάσταση ευφορίας, που προέρχεται από την επίτευξη των στόχων μας . Αυτό το “καλή τύχη” λίγο με παραξενεύει. Πρέπει να είμαστε και τυχεροί για να αισθανθούμε ευτυχισμένοι ; Ή η ευτυχία είναι τύχη ; Το σίγουρο είναι, ότι αν αισθανθούμε ευτυχισμένοι, είμαστε πολύ τυχεροί, γιατί η ευτυχία δεν είναι κάτι το δεδομένο στον άνθρωπο. Το νοιώθει, μάλλον, δύσκολα στη ζωή του.

Μιλώντας από την προσωπική μου εμπειρία, υπάρχουν φορές που την νοιώθει, δίχως να υπάρχουν καν στόχοι που ευόδωσαν. Είναι πιθανόν να συμβαίνει το ίδιο και στους άλλους ανθρώπους.

Η ευτυχία, κυρίως, είναι ένα αίσθημα πληρότητας. Ένα αίσθημα που έχει φανερές και άγνωστες όψεις. Δεν μπορείς να το έχεις όποτε το θέλεις και κάποιες φορές σου εμφανίζεται δίχως να το περιμένεις. Παρ΄όλο που όλοι οι άνθρωποι την επιδιώκουν, η ευτυχία, εμφανίζεται, όποτε της κάνει κέφι. Σίγουρα , όταν κάνει την εμφάνιση της ,δεν μπορείς να την αμφισβητήσεις. Σε κυριεύει και επειδή σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ καλά, χαμογελάς. Επίσης, την εκπέμπεις και γύρω σου. Καταλαβαίνουν όλοι ότι την αισθάνεσαι. Μάλιστα κάποιες φορές είναι τόσο ισχυρή, που το περιβάλλον σου, παίρνει λίγο ή πολύ από την ενέργεια που εκπέμπει. Τότε και αυτοί μπορούν να χαμογελάσουν ευτυχισμένοι. Χαρακτηριστικό της είναι ότι δεν διαρκεί πολύ. Την χάνεις εύκολα και καταβάλλοντας προσπάθεια για να την κρατήσεις, την χάνεις ακόμα περισσότερο. Είναι δηλαδή με κάποιον τρόπο ανεξάρτητη και ελεύθερη. Όπως αρμόζει στο όνομα της . Δεν αγοράζεται, δεν μπορεί να πουληθεί. Ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, αλλά και πάλι δεν είναι αυτού του κόσμου. Όπως και να το κάνουμε , είναι μια περίεργη υπόθεση,που όλοι κάνουμε ότι την ξέρουμε , αλλά στη ουσία της είναι άπιαστη. Όπως όλα τα ωραία πράγματα μέσα στη ζωή μας.

Πολλοί άνθρωποι, ατυχώς, σκέφτονται, ότι η ευτυχία επιτυγχάνεται με την απόκτηση παντός είδους εμπορευμάτων. Έχουν την πεποίθηση, ότι αν αποκτήσουν εμπορεύματα, αυτό θα τους καταστήσει ευτυχισμένους. Συμβαίνει όμως το “περίεργο”, όσα εμπορεύματα και να αποκτούν, να παραμένουν στερημένοι από την ευτυχία. Αυτό δεν τους αποθαρρύνει, γιατί σκέφτονται, ότι δεν είναι αρκετά όσα απόκτησαν και θέλουν ακόμα περισσότερα. Άλλοι ,πάλι, αναζητούν την ευτυχία στη σκάλα της ιεραρχίας, αυτοί δεν φτάνει που δεν βρίσκουν την ευτυχία στη επιδίωξη τους ,αλλά σταδιακά χάνουν και όση ψυχή τους έχει απομείνει. Για κάποιους άλλους η ευτυχία βρίσκεται στο έρωτα. Αυτοί οι τελευταίοι, έχουν περισσότερες πιθανότητες να την συναντήσουν, αλλά θα την πληρώσουν ακριβά ,όταν αυτή θα μετακομίσει.

Με κάποιον τρόπο, όλοι μας την ψάχνουμε σε κάτι, γιατί μας είναι απολύτως αναγκαία, για να δροσίσει τις ζωές μας. Είναι πιθανόν, όμως, να την ψάχνουμε σε λάθος μέρη ,ή με λάθος τρόπους. Δεν έχουμε μάθει να είμαστε ευτυχισμένοι, δεν το ξέρουμε αυτό το παιχνίδι. Κυρίως, γιατί νομίζουμε ότι μπορούμε να το παίξουμε με τους δικούς μας κανόνες. Επειδή πιστεύουμε, ατυχώς, ότι ελέγχουμε τα πάντα και τα πάντα περνάνε από το χέρι μας, πάντα με τους όρους μας και τις ψευδαισθήσεις που συνοδεύουν αυτούς τους όρους. Φαίνεται όμως, ότι δεν λειτουργούν έτσι κάποια πράγματα και η ευτυχία σίγουρα είναι ένα από αυτά.. Έτσι καταλήγουμε δυστυχισμένοι τις περισσότερες φορές, βρίζοντας την κακή μας μοίρα.

Ίσως, αν αφήναμε την ευτυχία να μας πλησιάσει, απλά, χωρίς να την επιδιώκουμε “μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες”, τότε ίσως, να μας έκανε την τιμή να μας επισκεπτόταν πιο συχνά και σιγά-σιγά να μας μάθαινε τους τρόπους για να την βιώνουμε. Αυτή είναι μια πολύ δύσκολή διαδικασία για τους ανθρώπους του σύγχρονου κόσμου. Οι μοντέρνοι άνθρωποι συνεχώς αναζητούν κάτι ,που να βρίσκεται έξω από αυτούς και να χρειάζεται να το αποκτήσουν, συνήθως, με χρήματα. Η ευτυχία όμως ,όπως είπαμε, δεν αγοράζεται, την βιώνεις , όταν τα κομμάτια του παζλ της ζωής ,παίρνουν την πρέπουσα θέση τους και εμείς είμαστε παρόντες. Πράγμα που σπανίως συμβαίνει. Έτσι, καταλήγουμε τις περισσότερες φορές να οδηγούμαστε στη δυστυχία, γιατί ζούμε την ζωή μας διαχωρισμένα και ανερμάτιστα .

Η ευτυχία είναι ένα δώρο των θεών στους ανθρώπους. Η επιδίωξη της μπορεί να γίνει κατάρα, η αποδοχή της, είναι απεριόριστη ευτυχία !!!





Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Επέτειοι και υπαίτιοι.







Με τις επετείους δεν είμαι φίλος. Μου θυμίζουν σκοτεινιά. Επίσης, μου θυμίζουν κάτι που είναι πια νεκρό. Ο καθένας , βέβαια, μπορεί να γιορτάζει ή να θυμάται οτιδήποτε θέλει. Είναι δικαίωμα του. Είμαστε στην εποχή των δικαιωμάτων . Οι άνθρωποι έχουν μόνιμα δικαιώματα και συνεχώς ανανεώνουν την όρεξη τους για δικαιώματα. Κανείς δεν επιλέγει την εποχή που θα ζήσει, όσο θλιβερή και αν είναι. Ας είναι !!!

Πλησιάζει πάλι η επέτειος του Πολυτεχνείου. Γιορτάσαμε πρόσφατα την 28η Οκτωβρίου, έρχεται η επέτειος του θανάτου του Γρηγορόπουλου. Το τρένο κινείται, κινείται συνεχώς και κάποια στιγμή σταματά, είτε για να γιορτάσει είτε για να θρηνήσει,είτε και τα δύο. Όμως αξίζει τον κόπο να σταθούμε, έστω για μια στιγμή και να σκεφτούμε, γιορτάζουμε ή θρηνούμε πραγματικά, ή απλά, επειδή έχουμε συνηθίσει να το κάνουμε ; Συμμετέχουμε, γιατί μοιραζόμαστε μια ειλικρινή ανάμνηση του γεγονότος που συνέβη, που το πνεύμα του εξακολουθεί να μας αγγίζει στο παρόν μας ,ή κοροϊδεύουμε τον εαυτόν μας, ότι τάχα γιορτάζουμε ή θρηνούμε κάτι, που την στιγμή που συνέβη, είχε ακραία σημασία ;

Η κάθε επέτειος έχει ένα κρυφό ή φανερό συμβολισμό. Ο συμβολισμός αυτός έρχεται να χρωματίσει το συμβάν της επετείου. Μέσα στον συμβολισμό κρύβεται η αξία του συμβάντος και η ανάγκη να μείνει στη μνήμη, να το γνωρίσουν όσοι θα ακολουθήσουν αρκετά χρόνια μετά το συμβάν και να μοιραστούν το πνεύμα του. Αν αυτό το πνεύμα έχει χαθεί, αν έχει απαξιωθεί, τότε η επέτειος είναι απλά ένα θέατρο, που δεν έχει νόημα να συνεχίζει να υφίσταται.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια τέτοια στιγμή μέσα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Συνθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός κορυφαίου συμβάντος. Μια παράλογη χούντα από την μια , με έντονα στοιχεία μνησικακίας και εκδίκησης, ηλίθια στην έκφραση της, με θλιβερούς υπερασπιστές και απέναντι της ένα πλήθος νεολαίων, που την αμφισβητούσαν και προσπαθούσαν να την τερματίσουν. Το ίδρυμα του Πολυτεχνείου , ήταν η βάση των εξεγερμένων . Γύρω του,ένα πλήθος κόσμου που στα μάτια των φοιτητών έβλεπε το τέλος μιας τυραννικής εποχής . Όσοι είναι μεγάλοι στην ηλικία θυμούνται το ρίγος που διέτρεξε την κοινωνία της εποχής. Αστυνομία παντού ,ξύλο, δακρυγόνα, συλλήψεις . Όταν αυτά δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, βγήκε ο στρατός για να αποκαταστήσει την τάξη. Το βράδυ της 17ης ,όταν το τανκ έσπασε την πύλη του Πολυτεχνείου και οι ασφαλίτες και οι οπλισμένοι ακροβολιστές ανέλαβαν το αισχρό τους έργο, η νύκτα κατάπιε τα παιδιά της . 24 νεκροί. Κάποιοι ηλίθιοι τους αρνούνται ακόμα. Η εξέγερση πνίγηκε. Μια άλλη χούντα πήρε την σκυτάλη της προηγούμενης. Η Αθήνα σιώπησε,αλλά το αίμα δεν μπορούσε να καθαριστεί από τους δρόμους, ούτε ο πόνος από τις ψυχές.

Για να είμαστε ειλικρινείς δεν καθαρίστηκε ποτέ. Πολλοί από τους υπαιτίους δεν πιάστηκαν ποτέ. Αντιθέτως, εξακολουθούν με αυθάδεια να μιλούν, ακόμα και στο παρόν μετά από 44 χρόνια, για την ανυπαρξία νεκρών και για “αναρχο-κομμουνιστές” που έφεραν το χάος στην “ευνομούμενη” πολιτεία.


Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στο παρόν είναι μια νεκρή μνήμη. Τίποτα από το σφρίγος το πάθος και την ανάγκη για ελευθερία δεν υπάρχει στο σήμερα. Αντίθετα , πολλά, συνέβαλαν το νόημα της να εξασθενίσει και με τα χρόνια να χαθεί. Πολλά από τα συνθήματα της, σήμερα δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα. Οι περισσότεροι από τους συντελεστές της, απλώς στην συνέχεια τόκισαν πολιτικά την συμμετοχή τους. Λίγοι κρατήθηκαν αντάξιοι της συμβολής τους . Πολλοί βασανίσθηκαν ανηλεώς και φέρνουν ανεξίτηλα τα σημάδια της των βασανισμών στα κορμιά τους. Κάποιοι από τους υπαίτιους μπορούν να κυκλοφορούν “ελεύθεροι και ωραίοι” ανάμεσα μας.

Η μνήμη μάλλον είναι κοντή.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε στο παρελθόν τις επετείους που της άρμοζαν. Ο κόσμος τα πρώτα χρόνια από την εξέγερση θυμόταν, τιμούσε, αγωνιζόταν. Πίστευε ότι μπορούσε να πετύχει κάτι καλύτερο. Ο αέρας της εξέγερσης ήταν ακόμα κοντά του και η θυσία αυτών των ανθρώπων ,την κράταγε ακόμα ζεστή. Το πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στοίχειωνε ακόμα την πόλη και τους κατοίκους της. Σήμερα, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κοντά μας. Αντίθετα είναι πολύ μακριά μας. Μπορεί και να τα έχουμε ξεχάσει.

Το Πολυτεχνείο δεν δικαιούται περαιτέρω επετείους. Στέκεται εκεί σαν παρακαταθήκη και μνήμη και αυτό του αρκεί !!!




Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τον Οκτώβρη του '17





Κάποτε η αναφορά και μόνο της λέξης “Επανάσταση” προκαλούσε ρίγη έντονης συγκίνησης και προσδοκίας σε πολλούς ανθρώπους. Ήταν συνώνυμο μιας κρυφής ελπίδας ανατροπής, ριζικής μεταστροφής του κόσμου της αδικίας, το ξημέρωμα μιας διαφορετικής κοινωνίας. Γι’ αυτό άλλωστε σε κάποιους άλλους ,αντίθετα , προκαλούσε φόβο. Τον φόβο της διασάλευσης μιας παγιωμένης τάξης πραγμάτων.
Σήμερα η λέξη “Επανάσταση” χρησιμοποιείται, με άνεση, για να περιγράψει ευτελείς κοινοτοπίες, προχωρήματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, εμπορεύματα που είναι εντελώς, υποτίθεται, διαφορετικά από τα προηγούμενα. Έχει, έτσι, κάπως χάσει την ουσιαστική της σημασία και δεν προκαλεί πλέον κανένα φόβο, γιατί σχεδόν κανείς δεν πιστεύει, ότι μπορεί να εμφανιστεί στην ιστορία , με την πλήρη σημασία της. Ο κόσμος στον οποίον ζούμε , είναι πλέον ο κόσμος που δεν θέλει ν’ αλλάξει, παρά μόνο την μόδα και το χτένισμα του. Οι βασιλιάδες αυτού του κόσμου, μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι , αισθανόμενοι δικαίως, ότι η ανάσα των υπηκόων τους, είναι μακριά από τα κάστρα τους. Τα επαναστατικά κινήματα κοιμήθηκαν, στα κρεβάτια μιας κοινωνίας, που προτιμά την κατανάλωση, την ησυχία , το χρήμα, που έχει κάνει ειρήνη με την καταπίεση.
Που είναι οι πύρινοι λόγοι των Διαφωτιστών ; Που είναι το βιομηχανικό προλεταριάτο του Μάρξ, η αιχμή του δόρατος της αλλαγής ; Που είναι οι ναρόντνικοι της προ-επαναστατικής Ρωσίας ; Που είναι όλα αυτά τα φλογερά παιδιά , που θυσίασαν ακόμα και την ίδια τους την ζωή ,μέσα στην ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου ; Αμυδρές φιγούρες , χαμένες μέσα στο καμίνι της ιστορίας, καταγεγραμμένοι στο κεφάλαιο που έχει την επικεφαλίδα : ουτοπιστές, ιδεαλιστές, ανόητοι, εχθροί της κοινωνίας.
Η επανάσταση στη Ρωσία , ήταν μια πολύ μεγάλη βόμβα που έσκασε στα θεμέλια του τότε γνωστού κόσμου. Όλος ο πλανήτης έστρεψε το βλέμμα του με ελπίδα στην επαναστατημένη Ρωσία. Άνθρωποι από πολλά μέρη της γης με κίνδυνο της ζωής τους , πήγαιναν στη Ρωσία με σκοπό να συμβάλλουν σε αυτή την ανανέωση της προοπτικής για κάτι καλύτερο. Οι φτωχοί φάνηκε,μετά από πάρα πολλά χρόνια , ότι θα αποκτούσαν την δική τους φωνή , ότι θα μπορούσαν να φτιάξουν τον δικό τους κόσμο, που θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος, πιο δίκαιος, πιο σωστός, πιο ελεύθερος. Η χαρά τους, βέβαια , δεν κράτησε για πολύ. Όσοι είδαν την επανάσταση να κυλά ,σιγά σιγά μέσα από τα χέρια τους, κράτησαν την πίκρα τους κρυφή, ελπίζοντας ότι αυτό που έβλεπαν θα ήταν παροδικό. Δεν ήταν όμως, δυστυχώς. Ήταν κάτι μόνιμο . Οι υπόλοιποι είτε αφομοιώθηκαν στην καινούργια τάξη πραγμάτων, είτε εξοντώθηκαν στις εκκαθαρίσεις του “πατερούλη” Στάλιν Η τάξη των μπολσεβίκων διοικητών, κάθισε στη καρέκλα της εξουσίας και γλυκάθηκε. Πολλά βιβλία έχουν γραφεί για αυτήν την περίοδο, που περιγράφουν την εκφύλιση της επανάστασης, ξεχωρίζει το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αλεξάντερ Μπέρκμαν “ Ο ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ” σε μετάφραση Ι.ΙΩΑΝΝΙΔΗ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ .
Η ουσιαστική επανάσταση στη Ρωσία μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά τροφοδότησε για αρκετά χρόνια , το επαναστατικό κίνημα. Κυρίως με την αίσθηση ότι αυτός ο κόσμος του καπιταλισμού δεν είναι ανίκητος. Μπορεί να νικηθεί έστω και για λίγο. Ανανέωσε δηλαδή το στοίχημα της αλλαγής του κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο. Γύρω στο ‘50 , διαλύθηκαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις, ότι η Ρωσία ήταν ένα επαναστατικό-εργατικό κράτος. Δεν ήταν παρά μια άλλη εκδοχή του ήδη υπάρχοντος συστήματος. Αυτό που ξεκίνησε σαν η επανάσταση του εικοστού αιώνα, είχε μετεξελιχτεί σε ένα γραφειοκρατικό καπιταλισμό. Μέχρι σήμερα οι οπαδοί των εκφυλισμένων Κ.Κ, που δεν φημίζονται για την εξυπνάδα τους , προσπαθούν να υποστηρίξουν το αντίθετο. Η αλήθεια όμως είναι ότι η επανάσταση στη Ρωσία, μόλις και μετά βίας είχε δύο χρόνια πραγματικής ζωής.
Όσο ηχηρή ήταν η έκρηξη της, άλλο τόσο ηχηρός ήταν ο αντίκτυπος από την ήττα της. Οι φόνοι , τα στρατόπεδα ,οι δίκες ,τα ψυχιατρεία, τα ψέμματα ,η εξαθλίωση του ρώσικου λαού, που αντάλλαξε ένα αισχρό καθεστώς, εν τέλει με ένα ακόμα πιο στυγερό, με τα χρόνια έδωσαν τους καρπούς τους. Σήμερα η ιδέα μιας επανάστασης περισσότερο φέρνει στο νου αυτά , παρά την ελευθερία και την προοπτική που μεταφέρει. Γιατί το μόνο το αποτέλεσμα έχει αξία για τα κλειστά αυτιά των εφησυχασμένων. Αυτό θα διατυμπανίσουν, εκεί θα εστιάσουν την κριτική τους.
Είναι σίγουρο, ότι η επανάσταση στη Ρωσία ηττήθηκε, αλλά το όραμα ενός διαφορετικού κόσμου, δεν είναι επιτρεπτό να ηττηθεί. Αν σήμερα ζούμε τον παραγκωνισμό του, αν οι δυνάμεις του νεκρού κόσμου φαίνεται να απολαμβάνουν την νίκη τους, είναι γιατί φανταζόμαστε αυτόν τον κόσμο συμπαγή και αναλλοίωτο, ή μάλλον, γιατί καν δεν τον φανταζόμαστε, αλλά μας αρκεί να επιβιώνουμε με όποιον τρόπο μέσα του.
Η μέγγενη που κρατά αυτόν τον κόσμο αιχμάλωτο, όμως, δεν είναι τόσο ισχυρή , όσο φαίνεται. Κατορθώνει να φαίνεται συμπαγής ,γιατί τη μια της άκρη την βαστάμε εμείς, μέσα στην απελπισία μας, φοβούμενοι την αλλαγή.
Η ιστορία δεν θα πάψει ποτέ να γεννά και να καταγράφει επαναστάσεις, όσο υφίσταται η ανάγκη των ανθρώπων για έναν καλύτερο κόσμο. Μια ανάγκη που καλόν θα ήταν να μην την θεωρούμε δεδομένη, μιας και εκείνοι που έχουν να χάσουν από την ανάγκη μας, βασικό τους μέλημα έχουν, να φροντίσουν να την ξεχάσουμε ολοσχερώς .









Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Η απροκάλυπτη γοητεία του χρήματος.





Όλοι γνωρίζουμε τι είναι το χρήμα . Από μικρά παιδιά καταλαβαίνουμε ότι τις καραμέλες μας πρέπει να τις πληρώσουμε με αυτά τα περίεργα χαρτάκια που είναι γεμάτα με σχέδια περίεργα, που πολλοί, παρεμπιπτόντως, ισχυρίζονται ότι δεν έχουν μπει τυχαία και αθώα σε αυτά τα χαρτάκια. Εμείς όμως επειδή είμαστε μικροί και απονήρευτοι και θέλουμε τις καραμέλες μας, αυτά δεν μας αφορούν.

Όλοι γνωρίζουμε τι είναι το χρήμα . Ανταλλαγή και δυνατότητα πραγμάτωσης της επιθυμίας μας. Γιατί οι επιθυμίες έχουν αντίτιμο και συνήθως οι περισσότερες αν όχι όλες πραγματώνονται με το χρήμα.

Όλοι γνωρίζουμε τι είναι το χρήμα. Είναι το μέσον που κάνει τον κόσμο να γυρίζει και εμάς να γυρίζουμε μέσα σε αυτόν. Γιατί χωρίς αυτό, δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο. Χωρίς το χρήμα τα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε, απομακρύνονται, χαριτωμένα, από την δυνατότητα μας και μας κάνουν να αισθανόμαστε αποκλεισμένοι, φτωχοί. Μας δημιουργείται μια απροσδιόριστη μιζέρια και έτσι και οι άλλοι μας θεωρούν αποτυχημένους, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε πράγματα μαζί τους, γιατί δεν έχουμε χρήματα.

Όλοι γνωρίζουμε τι είναι το χρήμα . (Θα σας πρήξω με αυτή την φράση κλισέ, αλλά πρέπει να με ανεχτείτε, όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές, γιατί έχω τον σκοπό μου). “Με τον παρά μου γαμώ και την κυρά μου”. Μέσα σε αυτήν την “καθωσπρέπει” φράση κρύβεται μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Μπορούμε να την πούμε και στις ξένες γλώσσες “no money,no honey” . Δίχως χρήματα δεν έχει μέλι. Σοφία που εμπεριέχεται σε μια μικρή φράση. Γιατί τώρα πια και ο έρωτας, όχι ο αγοραίος, ο κανονικός απαιτεί την άνεση του και αυτή η άνεση με χρήμα εξασφαλίζεται.

Όλοι ξέρουμε τι είναι το χρήμα. Ακόμα και αυτοί που δεν το γνωρίζουν, επειδή πρέπει να το μάθουν, το ακούν κάθε λεπτό στις τηλεοράσεις τους . Γιατί πρέπει να κατανοήσουν με τον πιο άμεσο ή έμμεσο τρόπο, που θα πρέπει να κοιτάνε . Που θα πρέπει να στρέφεται η οποιαδήποτε φιλοδοξία τους . Γιατί, όμορφα μου παιδιά, που πάτε δίχως χρήματα ; Είναι σκοτάδι εκεί έξω δίχως τα μαγικά χαρτάκια .

Όλοι ξέρουμε τι είναι το χρήμα. (Επιμένω, αρχίζω και εκνευρίζομαι και εγώ ο ίδιος!!!). Είναι ο συμπυκνωμένος κόπος, ο μόχθος μιας κερδισμένης ζωής μέσα από την μισθωτή εργασία ή από τις επιχειρήσεις μας. Είναι η ικανοποίηση που αισθανόμαστε, όταν στο τέλος του μήνα μας δίνουν τα πολύτιμα φράγκα και αισθανόμαστε ότι ναι, κάναμε κάτι και για αυτό μας αντάμειψαν, δίνοντας μας χρήματα .

Τι πραγματικά ξέρουμε για το χρήμα ; (Το αλλάζω σιγά-σιγά) . Πολύ λίγα πράγματα .Δεν ξέρουμε την ιστορία του. Δεν ξέρουμε πως μας έγινε τόσο πολύ απαραίτητο. Δεν ξέρουμε πόσο, στην ουσία, εξαρτιόμαστε από αυτό. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει ζωή χωρίς χρήμα . Δεν ξέρουμε αν υπάρχει δραστηριότητα χωρίς χρήμα. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει τίποτα το διαφορετικό, αν δε κολλήσουμε την λέξη χρήμα δίπλα του. Τελικά, δεν ξέρουμε αν το αγαπάμε ή το μισούμε. Αν και το το χρήμα, μάλλον, δεν υπόκειται σε τέτοιες εκλεπτύνσεις και εν τέλει, δεν μας ενδιαφέρει και να μάθουμε. Θέλουμε απλά να υπάρχει μέσα στις φαρδιές μας τσέπες. Μας δίνει ζεστασιά και ασφάλεια. Μας κάνει να αισθανόμαστε ανώτεροι, ακόμα και αν δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά χρήμα. Μας αρκεί να το έχουμε και να κοιτάμε με συμπόνοια ή αηδία όσους δεν το έχουν.

Γιατί, εν τέλει, τι είναι αυτό που κάνει το χρήμα τόσο απροκάλυπτα και ανενδοίαστα γοητευτικό ; Είναι η δυνατότητα της κατοχής, (όχι της γερμανικής κατοχής), από άτομα, ενός μεγάλου μέρους του κοινωνικού πλούτου και η καταξίωση που προκύπτει μέσα από αυτή την κατοχή. Το χρήμα είναι δύναμη και η δύναμη είναι ευρέως αρεστή. Η γοητεία που ασκεί το χρήμα στις ζωές μας εξαρτάται από τις δύο αυτές λεξούλες : την κατοχή και την δύναμη. Χωρίς αυτές χάνει την γοητευτική του υπόσταση, υποβαθμίζοντας τον εαυτόν του σε μια διαδικασία ανταλλαγής.

Το χρήμα είναι μια ιδέα μικρής σημασίας, που μπόρεσε να κρύψει μέσα στους κόλπους της, ιδέες μεγαλύτερης σημασίας, όπως η κατοχή και η δύναμη, αποκτώντας κατ αυτόν τον τρόπο, τεράστια αίγλη και γοητεία.

Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν ο ίδιος ο άνθρωπος, δεν είχε και εξακολουθεί να έχει, υποπέσει στο σφάλμα, να λατρέψει τα “είδωλα” του περισσότερο από την ίδια του την ύπαρξη.


Ο κόσμος που γνωρίζουμε είναι ο κόσμος, που το χρήμα τον έχει κάνει δικό του. Ας ελπίσουμε, ότι αυτό δεν θα παραμείνει για πάντα έτσι.!!!!!

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Θρησκεία και Εξουσία.




Το να μιλήσει κανείς για την Θρησκεία και την Εξουσία, θα απαιτούσε τόμους βιβλίων, με αναλύσεις που θα χάνονταν στα βάθη του χρόνου, κυνηγώντας μυστικά “κεκρυμμένα από καταβολής”. Καμία αφήγηση δεν θα μπορούσε να ήταν πλήρης, γιατί μιλώντας για το θέμα ,θα έπρεπε κανείς να παραδεχτεί, ότι αυτές οι δύο μορφές του κοινωνικού γίγνεσθαι, είναι οι κολώνες που πάνω τους χτίστηκε , όλη η ιστορία της ανθρωπότητας. Έτσι, κάποιος που θα αναλάμβανε ένα τέτοιο έργο,θα έπρεπε να μιλήσει για κάτι που θα τον ξεπερνούσε. Έχουν γίνει άπειρες προσπάθειες, προς αυτήν την κατεύθυνση, που εντέλει έχουν καταντήσει, είτε να υποστηρίζουν, είτε να κατακρίνουν, αδυνατώντας να φτάσουν στην ψυχή της έρευνας τους.

Ένας βασικός λόγος είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις για κάτι που έχει αποικήσει μέσα σου αιώνες τώρα και σε έχει καθορίσει σε συντελεστικό βαθμό. Οι δύο αυτές μορφές με κάποιον τρόπο και σε κάποιο βαθμό, ελέγχουν το σύνολο της κοινωνίας, καθορίζοντας την κρίση του.

Με αυτήν την παραδοχή, δεν έχει νόημα να κάνουμε ιστορία εφ’ όλης της ύλης, αλλά θα γίνει μια απόπειρα να μιλήσουμε, ακροθιγώς , για την ιστορία μιας αιώνιας “άσπονδης φιλίας”.
Γιατί η θρησκεία και η εξουσία είναι φίλες. Πολύ καλές φίλες. Βαδίζουν μέσα στη ιστορία χέρι-χέρι, έχοντας μοιράσει τον κόσμο, η μια ασχολούμενη με την καθοδήγηση της ψυχής του ανθρώπου και η άλλη με τον έλεγχο του μέσα στη κοινωνία. Πάντα η επιδίωξη τους ήταν κοινή: ο έλεγχος. Όποιες αντιθέσεις μπορεί να υπήρχαν στις σχέσεις τους και σαφώς υπήρχαν αντιθέσεις, στην τελική επιλύονταν στην βάση της κοινής τους επιδίωξης. Ο έλεγχος της πνευματικής και κοινωνικής ζωής, έλιωνε τις αντιθέσεις και τις έφερνε ξανά στο τραπέζι των σχεδίων,για να πετύχουν αυτό που ήθελαν.

Υπήρξε μια εποχή που αυτή η φιλία κινδύνεψε να διαλυθεί με απρόβλεπτες συνέπειες. Ήταν το καταραμένο 1789 που η εξουσία οραματίστηκε να πετάξει την φίλη της στα σκουπίδια της ιστορίας , αναλαμβάνοντας αυτή το παιχνίδι του ελέγχου μόνη της. Όλες οι σχέσεις περνάνε ριζικές κρίσεις, αλλά οι δύο φίλες κατόρθωσαν να την ξεπεράσουν. Με παραχωρήσεις της μια προς την άλλη και με μια δεδομένη πλέον καχυποψία ως προς τις φανερές και κρυφές κινήσεις τους.

Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα, όταν υπάρχει “αγάπη” όλα λύνονται, καλή διάθεση να υπάρχει.

Αν μιλάμε λίγο πικρά, ας μας συγχωρεθεί μια “μικρή” εμπάθεια.

Η θρησκεία και η εξουσία, έχουν πατήσει πάνω σε ουσιαστικές και βαθιές ανάγκες του ανθρώπου : η πρώτη, στη ανάγκη του για το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης. Αν δηλαδή η ίδια η ζωή και ο θάνατος είναι αποτέλεσμα μιας τυχαίας βιολογικής διαδικασίας ή έχουν ένα εσωτερικό νόημα ,μια κρυμμένη πραγματικότητα ,έναν πρωταρχικό Δημιουργό. Η ανάγκη αυτή του ανθρώπου προκύπτει από το γεγονός , ότι είναι το μοναδικό είδος, που αντιλαμβάνεται έλλογα ότι θα πεθάνει. Το άλγος που υπάρχει από αυτήν την γνώση, ωθεί το ανθρώπινο είδος να διερωτάται για το νόημα της ύπαρξης του. Η θρησκεία έχει αποπειραθεί να δώσει απαντήσεις σε αυτό το ζήτημα ,σε παγκόσμια κλίμακα. Άλλοτε πειστικές και άλλοτε όχι. Η προσπάθεια της είναι φιλότιμη και αξιέπαινη. Αυτό που δεν είναι αξιέπαινο , είναι ότι αυτήν την προσπάθεια την έκανε δικαίωμα επιβολής απέναντι στον άνθρωπο. Έχασε δηλαδή τον στόχο της , που ήταν η καλλιέργεια της ψυχής και η απάντηση σε ζητήματα που έκαιγαν την ανθρωπότητα, υποβιβάζοντας τον μέσα σε μια κοσμικότητα με στόχο τον έλεγχο.

Ζήλεψε την φιλενάδα της της εξουσία, που έχοντας εξ αρχής την επιδίωξη του ελέγχου και της άκρατης δύναμης , θέλησε να κάνει την επιβολή θεό. Η θρησκεία μπέρδεψε την αντίληψη περί της ύπαρξης του Θεού, σαν ανώτερου ρυθμιστή του κόσμου, με την ύπαρξη ενός κοσμικού άρχοντα, που ρυθμίζει αναλογικά την πραγματικότητα. Έτσι δέθηκε με τον επίγειο θρόνο,

περισσότερο από ότι με τον Επουράνιο.

Η εξουσία,πατώντας στην ανάγκη του ανθρώπου για τάξη και ασφάλεια , έδωσε εξ αρχής το δικό της περιεχόμενο σε αυτήν την τάξη και ασφάλεια , τροποποιώντας την σε τάξη και ασφάλεια αυτού που μπορεί με την δύναμη να επιβάλλεται στους υπόλοιπους. Έτσι λοιπόν, επειδή κατοχύρωσε εξ αρχής τον επίγειο θρόνο, φαντάστηκε ότι μπορεί να γίνει και άρχοντας του σύμπαντος.

Η συμμαχία αυτή είναι ανίερη, από όποια σκοπιά και να την κοιτάξεις. Διαχρονικά έχει επιφέρει τρομακτικές καταστροφές στον ιστό της κοινωνίας , με πολλούς τρόπους, συνεχίζοντας να επιφέρει. Όμως το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις καταστροφές και στα εγκλήματα που έχουν διαπραχτεί στο όνομα της , αλλά στη σταδιακή υποδούλωση του πνεύματος, μέσα σε ένα περιβάλλον που το μόνο που κάνει, είναι να δοξάζει με όλους τους τρόπους την ύλη .και τις επιδιώξεις της.

Η θρησκεία θα κληθεί να απολογηθεί στον εαυτόν της πολύ σύντομα για τον εκφυλισμό της και την συμμαχία της με την φιλενάδα της την εξουσία. Μια που φλέρταρε με τον πόλο του πνεύματος, η ευθύνη που την βαραίνει είναι σαφώς μεγαλύτερη. Η εξουσία, πολύ καιρό τώρα, δεν έχει την διάθεση να απολογηθεί για τίποτα, μιας και για αυτήν οι απολογίες είναι σημάδι αδυναμίας, άρα δεν υφίστανται καν.


Όσοι από τους παπάδες ξύπνησαν απότομα από τον “ύπνο του δικαίου”, αποφασίζοντας να προτάξουν τα στήθη τους στις “μούρλες” της εποχής, (βλέπε νομοσχέδια για τον καθορισμό του φύλου, γενετική και πάει λέγοντας), καλύτερα αντί να βγαίνουν να μιλούν, να κοιτάξουν καλύτερα τον εαυτόν τους στον καθρέφτη και να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, μπας και τελικά κατορθώσουν να σώσουν κάτι από την ψυχή τους. Για την φιλενάδα τους μάλλον η σωτηρία της είναι επί του παρόντος ανέφικτη !!!!!!

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Η θεωρία των “δύο άκρων” επανέρχεται !!!

Τι είναι η θεωρία των “δύο άκρων” ;
Είναι η απλουστευμένη διαπίστωση, ότι ο κομμουνισμός και ο ναζισμός, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Γιατί είναι ίδιοι ; Γιατί και οι δύο έχουν κάνει εγκλήματα απέναντι στην ανθρωπότητα. Τόσο απλά. Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την αλήθεια αυτής της πρότασης;  Με μια πρώτη ματιά, όχι !!! Είναι μια απλοϊκή ξεκάθαρη πρόταση, που αντιτάσσεται σε ολοφάνερες εκτροπές πολιτικών συστημάτων, απέναντι στους πληθυσμούς της χώρας τους, αλλά και άλλων χωρών. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το Άουσβιτς ,αλλά και τα Γκούλανκ; Μετά σωστά του κανείς . Η ανθρωπότητα μετρά απίστευτο αριθμό νεκρών από πράξεις πνευματικά διασαλευμένων, που κατόρθωσαν να κυβερνήσουν και που για αυτούς, έμπρακτα, η ανθρώπινη ζωή , δεν είχε καμία αξία.

Ποιος προωθεί την θεωρία των “δύο άκρων” ; Κάποιος που είναι άσπιλος και αμόλυντος και από ακραιφνή ουμανιστική διάθεση καταγγέλλει το κακό ; Όχι δυστυχώς ! Την θεωρία των “ δύο άκρων” την πρακτορεύει η ίδια η καρδιά, ενός παγκόσμιου συστήματος, που ενέχεται για αμαρτήματα, πολλά εκ των οποίων, είναι ακριβώς ίδια με όσα καταγγέλλει. Ξανά λοιπόν, με μια επιπόλαιη ματιά , θα μπορούσαμε να πούμε, ότι έχει ένα ίδιον όφελος να καταγγέλλει, μόνο εκείνα που πράττουν οι εχθροί της, δίχως η ίδια να είναι, ακριβώς συνετή και σωστή.

Η Ιστορία και η Αλήθεια είναι, δυστυχώς, μια αρκούντως δύσκολη υπόθεση, πόσο μάλλον, όταν έρχονται να την ερμηνεύσουν άνθρωποι που έχουν πολλά να χάσουν από τα κεκτημένα τους . Άρα μπορούν να ερμηνεύουν την Ιστορία και την Αλήθεια, όπως εκάστοτε τους συμφέρει. Η Ιστορία και η Αλήθεια, έχουν δώσει την γνωμάτευση τους, για την σταλινική γραφειοκρατία και την ναζιστική θηριωδία. Όποιος έχει τα αυτιά και την διάθεση να την ψάξει και να την ακούσει , ευτυχώς, τα ντοκουμέντα είναι πάρα πολλά και μιλάνε από μόνα τους. Αρκούν στο να μην έχει κανείς αμφιβολίες.

Άρα η θεωρία των “δύο άκρων” αλλού αποσκοπεί. Στη νομιμοποίηση αυτού του κέντρου, που την προωθεί. Είναι πιο εύκολο να κρύψεις τα δικά σου αίσχη, τονίζοντας τα αίσχη, αυτού που το αίσχος του έχει γίνει επαίσχυντο και πασιφανές. Όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε. Όπως και νάχει, κέρδος θα έχεις . Αφ’ ενός, γιατί στρέφεις αλλού την προσοχή, από την δική σου βρώμικη αυλή και αφ’ ετέρου γιατί έτσι εξουδετερώνεις μελλοντικούς εχθρούς, που ανήκουν στις περιοχές των άκρων. Έχεις δηλαδή εκ των προτέρων στήσει την ποινικοποίηση τους. Στη συνέχεια, όποιον πάρει η μπάλα. Το σκηνικό έχει στηθεί και όποιος είναι αρκετά ανόητος θα παίξει σε πεδίο ναρκοθετημένο

Αφήνεις και τους ηλίθιους να τσακώνονται, αν ο κομμουνισμός είναι στο άλλο άκρο του ναζισμού. Ποιος κομμουνισμός,αδέλφια,για την σταλινική γραφειοκρατία μιλάμε. Ας ξυπνήσουμε από την ιστορική μας νάρκη. 

Μάταια !!!!

Η θεωρία των “ δύο άκρων” έχει πολλούς αποδέκτες, όπως παρατηρήσαμε πρόσφατα και στην Αμερική. Επειδή οι “συμπάθειες” δεν κρύβονται, (βλέπε Τράμπ), στο καμίνι της μπορούν να καούν, ακόμα και “αξιωματικοί” του συστήματος. Το βαθύ σύστημα δικαιούται να γελά, παρακολουθώντας να σφάζονται στη “ποδιά”του, ένα τσούρμο χαζών από όλες τις μεριές.


Όσο το σύστημα  διατηρεί την ανυποληψία του, ευυπόληπτη, μπορεί να φροντίζει για την επόμενη προπαγανδιστική του μπλόφα.

Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

Περί Έρωτος




Ο τραγικός ποιητής Αγάθων κερδίζει το βραβείο στα Λήναια το 416 π.χ. Την επομένη της νίκης του διοργανώνει στο σπίτι του συμπόσιο,για τους φίλους του.  Ο Αγάθων, ο Αριστόδημος ,ο Φαίδρος, ο Παυσανίας, ο ιατρός Ερυξίμαχος, ο Αριστοφάνης, ο Αλκιβιάδης, η αφρόκεμα της αθηναικής πολιτείας ...και βέβαια  ο Σωκράτης. Τι θα συζητήσουν;
Φυσικά γιατί άλλο ,παρά για την φύση του Ερωτα. Όμως για πρώτη φορά ,μια που τα συμπόσια είναι καθαρά ανδρική  υπόθεση στην αρχαία Αθήνα, υπάρχει μια γυναίκα, η Διοτίμα, στη συζήτηση. Σε αυτήν έχει στραφεί ο Σωκράτης ,για να διδαχθεί την φύση του Έρωτα.
 Ενώ τα υπόλοιπα πρόσωπα του συμποσίου είναι υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα, για την Διοτίμα οι γνώμες διχάζονται. Αν πιστέψουμε τον Ξενοφώντα και τον Πρόκλο, η Διοτίμα ήταν ιέρεια από την αρχαία Μαντίνεια της Αρκαδίας, πάρα πολύ καλλιεργημένη  και γνώστρια της Πυθαγόρειας αριθμοσοφίας. Η Διοτίμα μάλιστα έκανε τον καθαρμό της Αθήνας  μετά τον λοιμό του 429 πχ. Για άλλους είναι ένα συμβολικό πρόσωπο.
Όπως και νάχει, μια που δεν μπορείς να βγάλεις  εύκολα άκρη σε τέτοια ζητήματα , τα λεγόμενα της και η παρουσία της στο συμπόσιο, σαν εκείνη που γνωρίζει την φύση του έρωτα, δίνει μια καθοριστική νότα στο συμπόσιο και την αλλαγή του κλίματος στη Αρχαία Αθήνα ,για την θέση της γυναίκας.

Παραθέτω στη συνέχεια  ένα μικρό μέρος του διαλόγου ανάμεσα στον Σωκράτη και την Διοτίμα περί της φύσης του 'Ερωτος.



— Τι θα μπορούσε όμως, είπα, να είναι ο Έρωτας; Θνητός; 
— Κάθε άλλο.
 — Τι όμως; 
— Όπως είπαμε πριν, είπε, μεταξύ θνητού και αθανάτου.
 — Δηλαδή τι, Διοτίμα; 
— Μεγάλος δαίμονας, Σωκράτη· γιατί όλα τα δαιμονικά όντα βρίσκονται μεταξύ θεού και θνητού. 
— Ποια, είπα εγώ, δύναμη έχει;
 — Να ερμηνεύει και να μεταφέρει στους θεούς τα ανθρώπινα και στους ανθρώπους τα θεϊκά, εκείνων τις προσευχές και τις θυσίες, αυτών τις προσταγές και τις ανταμοιβές, και όντας στη μέση και των δύο, συμπληρώνει το κενό, ώστε το σύμπαν να συνδέεται με τον εαυτό του. Μέσω αυτού προχωρεί και ολόκληρη η μαντική και η τέχνη των ιερέων η σχετική με τις θυσίες τις μυήσεις, τους μαγικούς ψαλμούς, και γενικά τη μαγεία και τη μαγγανεία. Γιατί ο θεός δεν αναμειγνύεται με τον άνθρωπο, αλλά μέσω αυτού γίνεται κάθε επικοινωνία και συνομιλία των θεών προς τους ανθρώπους, και όταν είναι ξύπνιοι και όταν κοιμούνται. Κι εκείνος που είναι σοφός σ' οτιδήποτε άλλο, ή σε επάγγελμα ή σε τέχνη, δεν είναι παρά ένας εργάτης. Αυτοί λοιπόν οι δαίμονες είναι πολλοί και κάθε είδους: ένας απ' αυτούς είναι κι ο Έρωτας.
 — Και ποιος είναι ο πατέρας του, είπα εγώ, και η μητέρα του; 
— Είναι μεγάλη ιστορία, είπε, για να σου τη διηγηθώ, αλλά θα σου την πω. Όταν λοιπόν γεννήθηκε η Αφροδίτη, έτρωγαν οι θεοί, και μαζί τους κι ο γιος της Μήτιδος, ο Πόρος. Αφού δείπνησαν, έφτασε η Πενία, για να ζητιανέψει σ' αυτό το τόσο μεγάλο φαγοπότι, και στεκόταν στην πόρτα. Ο Πόρος λοιπόν, μεθυσμένος από το νέκταρ (γιατί το κρασί δεν υπήρχε ακόμα), μπήκε στον κήπο του Δία και βαρύς από το πιοτό αποκοιμήθηκε. Η Πενία τότε, επειδή ακριβώς ήταν άπορη, σκέφτηκε να κάνει παιδί από τον Πορο. Ξάπλωσε λοιπόν κοντά του και γέννησε τον Έρωτα. Γι' αυτό και έγινε ακόλουθος και υπηρέτης της Αφροδίτης ο Έρωτας, επειδή γεννήθηκε στα γενέθλια της και επειδή συγχρόνως είναι και από τη φύση του εραστής του ωραίου, και είναι και η Αφροδίτη ωραία. Όντας λοιπόν γιος τους Πόρου και της Πενίας, ο Έρωτας βρίσκεται σ' αυτή την κατάσταση. Πρώτα πρώτα είναι πάντοτε πένης, και καθόλου απαλός και ωραίος, όπως νομίζουν οι πολλοί, αλλά σκληρός και βρόμικος και ξυπόλυτος και άστεγος. Ξαπλώνει πάντοτε κατάχαμα και χωρίς στρώμα, κοιμάται στο ύπαιθρο έξω από τις πόρτες και στους δρόμους, έχοντας τη φύση της μητέρας του, και παντοτινή σύντροφο την ένδεια. Από τον πατέρα του πάλι, κυνηγάει τα ωραία και τα καλά, όντας ανδρείος και ριψοκίνδυνος και ορμητικός, δεινός κυνηγός, μηχανευόμενος συνεχώς κάτι, παθιασμένος για γνώση και επινοητικός, φιλοσοφώντας ολόκληρη τη ζωή του, δεινός γητευτής και μάγος και σοφιστής. Και ούτε αθάνατος είναι από τη φύση του, ούτε θνητός· αλλά την ίδια μέρα πότε ανθεί και ζει, πότε πεθαίνει, και αναβιώνει και πάλι όταν τα καταφέρει χάρη στη φύση του πατέρα του- κι εκείνο που αποκτάει, του φεύγει πάντοτε γρήγορα, ώστε ο Έρωτας δεν είναι ποτέ ούτε φτωχός ούτε πλούσιος. Βρίσκεται επίσης ανάμεσα στη σοφία και στην αμάθεια. Κι αυτό γιατί συμβαίνει το εξής: από τους θεούς κανείς δεν φιλοσοφεί ούτε επιθυμεί να γίνει σοφός (αφού είναι), κι αν είναι και κάνεις άλλος σοφός, δεν φιλοσοφεί" ούτε πάλι και οι αμαθείς φιλοσοφούν και ούτε επιθυμούν να γίνουν σοφοί, γιατί αυτό ακριβώς είναι το κακό της αμάθειας, μη όντας κανείς ούτε ωραίος ούτε καλός ούτε σώφρων, να νομίζει ότι τα έχει όλα αυτά σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν επιθυμεί λοιπόν εκείνος που δεν πιστεύει ότι του λείπει κάτι εκείνο που δεν πιστεύει ότι του λείπει.
 — Ποιοι όμως, Διοτίμα, είπα εγώ, είναι οι φιλοσοφούντες, αν δεν είναι ούτε οι σοφοί ούτε οι αμαθείς;
— Είναι ολοφάνερο, είπε, αυτό πια και παιδί θα το καταλάβαινε, ότι είναι εκείνοι που βρίσκονται ανάμεσα σ' αυτούς τους δυο, κι ένας απ' αυτούς είναι και ο Έρωτας. Γιατί η σοφία είναι από τα ωραιότερα πράγματα κι ο Έρωτας είναι έρωτας για το ωραίο, ώστε κατ' ανάγκη ο Έρωτας είναι φιλόσοφος, και όντας φιλόσοφος, βρίσκεται ανάμεσα στη σοφία και την αμάθεια. Κι αυτό εξαιτίας της γέννησης του: γιατί είναι από πατέρα σοφό και πολυμήχανο, και από μητέρα όχι σοφή και αμήχανη.


Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Είμαστε προγραμματισμένοι ή έχουμε ελεύθερη βούληση ;










Το ερώτημα έπεσε από έναν φίλο και προκάλεσε αμέσως το ενδιαφέρον. Είναι βέβαια καλοκαίρι και το καλοκαίρι δεν ευνοεί τέτοια ερωτήματα. Ευνοεί μπάνια σε παραλίες, ποτάκια σε χώρους δίπλα στη θάλασσα, με ευχάριστες συντροφιές, ταξίδια σε νησιά και τα τοιαύτα. Η ζέστη κάνει την σκέψη νωθρή και απρόθυμη να συμμετάσχει σε συζητήσεις, όμως υπάρχουν κάποιες παρέες που υποστηρίζουν τις “ιδιοτροπίες” τους, ακόμα και σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Γιαυτό άλλωστε μπορεί να είναι και ενδιαφέρουσες.

Ζούμε σε ένα κόσμο που τα πάντα τα σκέφτεται με τρόπο δυαδικό. Καλό-κακό, μαύρο άσπρο, πλούσιος -φτωχός, άσχημος και ωραίος, βλάκας και έξυπνος και πάει λέγοντας. Μέσα από την σύγκρουση των δυαδικών σχημάτων, αυτός ο κόσμος επιζητά μια ενότητα , την οποία σπανίως επιτυγχάνει. Αυτό δεν τον απογοητεύει, αντιθέτως τον οδηγεί σε ακόμα περισσότερες διαιρέσεις, που όλο και πιο πολύ τον απομακρύνουν από την ενότητα που επιζητά. Αλλά ούτε και αυτό τον απογοητεύει. Μάλλον, τον γοητεύει αυτό το αέναο παιχνίδι, διαρκών παραλλαγών , στη αναζήτηση μιας αλήθειας . Με κάποιο τρόπο, όλοι συμμετέχουμε σε αυτό . Έτσι αποκτούμε την ταυτότητα μας σαν άνθρωποι, αλλά διαιωνίζουμε και την μοναξιά μας.

Υπάρχουν λέξεις που μεταφέρουν ένα βαρύ αρνητικό φορτίο. Ο προγραμματισμός είναι μια από αυτές. Αντιθέτως , η ελεύθερη βούληση μεταφέρει μαζί της , τον αέρα της ελευθερίας. Αν γινόταν διαγωνισμός το ποια από τις δύο είναι πιο δημοφιλής , σίγουρα η ελεύθερη βούληση θα κέρδιζε. Όλοι θέλουμε να αισθανόμαστε ότι έχουμε την άπλετη δυνατότητα να επιλέγουμε αυτό που θέλουμε. Ισχύει όμως πραγματικά αυτό ; Μέσα στη κοινωνία , υπάρχουν άπειρα πράγματα και ακόμα πιο άπειρες καταστάσεις. Σίγουρα έχουμε δυνατότητα επιλογής τι από όλα θα προτιμήσουμε. Κάποια μέσα σε όλα αυτά που ήδη προσφέρονται. Αυτό είναι ελεύθερη βούληση ; Είναι σίγουρα βούληση, αλλά όχι απαραίτητα και ελεύθερη. Καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε πράγματα που έχουν προϋπάρξει από μας , έχουν ρυθμιστεί από κέντρα ανεξάρτητα από μας. Δεν επιλέγουμε εμείς αν θα υπάρχει μισθωτή εργασία, ούτε τους μισθούς που αυτή θα έχει. Σίγουρα μπορούμε να επιλέξουμε τι εργασία θα κάνουμε , ανάλογα με τα γούστα μας, αλλά πάντοτε με γνώμονα αν θα αμειβόμαστε καλά και θα κουραζόμαστε όσο το δυνατόν πιο λίγο. Η κοινωνία μας είναι ήδη προγραμματισμένη , προτού καν εμφανιστούμε εμείς σε αυτόν τον κόσμο, έχουμε αποδεχτεί τον προγραμματισμό της και επιλέγουμε μέσα σε αυτόν. Έχουμε την μικρή ή μεγάλη ελευθερία επιλογής στα πλαίσια αυτού του προγραμματισμού. Αν με αυτό θεωρούμε ότι έχουμε ελευθερία βούλησης , τότε θα συμφωνήσω. Στη δική μου σκέψη η ελευθερία βούλησης όμως δεν είναι αυτό.

Πιθανόν όλες αυτές οι σκέψεις να μας οδηγούσαν σε ένα καινούργιο ερώτημα : έχει κανόνες η ελευθερία, έχει δεσμεύσεις ; Μέχρι που φτάνουν τα όρια της. Τι εννοούμε λέγοντας ελευθερία ; Η ελευθερία και η ασυδοσία είναι μια άλλη περίεργη δυάδα που χρειάζεται μια διερεύνηση. Όταν λέμε ελευθερία βούλησης ανοίγουμε την συζήτηση σε ένα πάρα πολύ μεγάλο και ευρύ φάσμα. Ένα φάσμα που δίνει πολύ πλατιές δυνατότητες στον άνθρωπο.

Από την άλλη δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία ,τουλάχιστον από όσα ξέρουμε , δίχως προγραμματισμό. Η κοινωνία είναι χώρος σύγκρουσης επιθυμιών, συμφερόντων , προοπτικών και ατομικών τάσεων, που απαιτεί κανόνες και προγράμματα που να ρυθμίζουν την αταξία της. Αυτούς τους κανόνες και τα προγράμματα κάποιοι τα δημιουργούν , τις περισσότερες φορές ανεξάρτητα από το σύνολο της κοινωνίας, με γνώμονα καλές και κακές προθέσεις, αλλά και με την πειστικότητα που μπορούν να τα πλασάρουν . Όλα αυτά τα συναντάμε, όταν ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο και μας προγραμματίζουν με αυτά, όπως και εμείς στη συνέχεια προγραμματίζουμε τα παιδιά μας. Όσοι ασκούν την βούληση τους και τα αρνούνται , ζουν “εκτός κόσμου” και πολλές φορές εκτός νόμου της κοινωνίας. Ζουν στην ακραία περιφέρεια αυτού του κόσμου και η κοινωνία αρνείται την σχέση μαζί τους.

Στον προηγούμενο λοιπόν διαγωνισμό ανάμεσα στον προγραμματισμό και την ελεύθερη βούληση , ο προγραμματισμός μπορεί να χάνει σε δημοφιλία αλλά κερδίζει σε επικράτηση. Δυστυχώς!!!!

Είμαστε δημιουργήματα και όχι οι δημιουργοί . Άρα είμαστε κάτω από τους νόμους των δημιουργών και στους προγραμματισμούς τους. Δεν μπορούμε να ορίσουμε λοιπόν καθοριστικά την ζωή μας , ούτε το θάνατο μας. Είμαστε μέσα στα πλαίσια των νόμων, των φυσικών , των κοινωνικών , των κοσμικών . Ακόμα και προσωπικές μας αγκυλώσεις είναι αρκούντως επαρκείς για να δεσμεύσουν την βούληση μας.

Η ελευθερία βούλησης αφορά εκείνους οι οποίοι διατίθενται να σπάσουν τα φράγματα του προγραμματισμού και να “προγραμματίσουν” την ζωή τους με διαφορετικό κώδικα . Πάλι όμως με τις προαναφερόμενες δεσμεύσεις και με την συνείδηση του δημιουργήματος και όχι του δημιουργού.

Για όσους νομίσουν, ότι με τα προαναφερόμενα υποτιμώ την αποκαλούμενη ελευθερία βούλησης, έχω να πω , ότι δεν υποτιμώ, αντιθέτως, την θεωρώ δώρο -σύμβουλο στη μάχη του ανθρώπου για την ενηλικίωση του. Αρνούμαι την ιδέα παντοδυναμίας του ανθρώπου που την συνοδεύει.


Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Ο διαρκής ασφυκτικός εναγκαλισμός του υλικού κόσμου στην πνευματική ζωή.




Διανύουμε εδώ και αιώνες, την κατά κράτος επικράτηση της υλιστικής αντίληψης της ζωής, απέναντι στην οποιαδήποτε πνευματική έκφραση. Ο πολιτισμός μας εξελίσσεται με κέντρο την ύλη, το υπαρκτό, αυτό που είναι ορατά και επιβεβαιωμένα απτό. Οτιδήποτε αποτελούσε πεδίο μιας πνευματικής ζωής, ο Θεός, το ήθος, η εν γένει καλλιέργεια του ανθρώπου, σαν παιδεία ψυχής, έχει με τον χρόνο σταδιακά απομακρυνθεί από την ζωή μας, ως περιττό και τελικώς επικίνδυνο για την ύπαρξη μας μέσα στο ασφυκτικό κόσμο της ύλης.

Αυτό μέχρι κάποιου σημείου είναι φυσιολογικό και μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιείκεια, δεδομένου ότι η υλική πραγματικότητα, διέπεται από τους δικούς της νόμους και αναγκαιότητες. Νόμους και αναγκαιότητες, δύσκολα προσπελάσιμες. Αυτό δικαιολογεί και την διαπίστωση, ότι ενώ η ζωή στον πλανήτη, προοδεύει τεχνολογικά, η πνευματική της καλλιέργεια παραμένει εκθαμβωτικά στάσιμη.

Εδώ, χρειάζεται να διευκρινίσουμε, ότι δεν είμαστε αντίθετοι με την ανάπτυξη της ζωής στο υλικό πεδίο. Είμαστε αντίθετοι και ριζικά αντίθετοι μάλιστα, με την μονόπλευρη ανάπτυξη της. Η υλική ανάπτυξη της ζωής, ήταν μια πόρτα, που οδήγησε τον άνθρωπο να δώσει λύσεις σε μια σειρά προβλημάτων, επαφής , σίτισης, στέγασης ,επικίνδυνων φυσικών φαινομένων. Δυστυχώς όμως, αυτή η ανάπτυξη ,που σήμερα έχει μετεξελιχτεί σε άναρχη ανάπτυξη του χρήματος, άφησε ακρωτηριασμένη την πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου. Ενώ λοιπόν η ζωή έγινε πιο άνετη και περισσότερο αυτόματη στη εκπλήρωση των αναγκών του ανθρώπου, μια σειρά θεμάτων φαίνεται ότι παραμένουν παγωμένα και αναλλοίωτα.
Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα και ο σκοπός της ζωής μας, τι είναι ο θάνατος και η αρρώστια, γιατί εξακολουθεί να υπάρχει τόσο άμεση και κτηνώδης εκμετάλλευση ανθρώπου σε άνθρωπο, γιατί το ήθος και η ποιότητα έχουν μετακομίσει από την ζωή μας, γιατί οι καρδιές μας παραμένουν τόσο ερμητικά κλειστές ; Υπάρχει Θεός ή είμαστε μόνοι σε ένα μοναχικό κόσμο; Είμαστε μόνο αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας ή έχουμε ψυχή ; Όταν λέμε ότι ζούμε την ζωή μας με ποιότητα, εννοούμε ότι την ζούμε μέσα σε ακριβά εμπορεύματα ; Ή εννοούμε ότι φροντίζουμε την πνευματική μας καλλιέργεια, διαβάζοντας ερωτικά μυθιστορήματα;
Μας μαθαίνει κάποιος να ζούμε πνευματικά ή το μαθαίνουμε μόνοι μας ; Υπάρχει ιερό....... ;;

Μέσα στον υλικό κόσμο αλλά και στη αντίληψη που έχει αυτός ο κόσμος για τον εαυτόν του, παρόμοια ερωτήματα, προκαλούν αμηχανία και νευρικό γέλιο. Στην καλύτερη περίπτωση με μια γρήγορη απάντηση ανάλογα θέματα κλείνουν το ίδιο γρήγορα έτσι όπως άνοιξαν. Εδώ οι απαντήσεις ή τα ερωτήματα έχουν να κάνουν με ποιο άμεσα θέματα,όπως αν είναι ωραίο το φουστάνι που φορά η απέναντι ή για το τελευταίο μοντέλο υπολογιστή. Σε αυτόν τον υλικό κόσμο τα βασικά προβλήματα είναι άλλα, τα εμπορεύματα και τα χρήματα για να αγοράσεις. Εδώ βασικό στοιχείο είναι πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά θα εγκλωβιστεί η αίσθηση για να οδηγήσει τον άνθρωπο κατευθείαν στην αγορά. Γιατί η καρδιά του υλικού κόσμου είναι η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά από αυτό που εκδηλώνεται σαν προϊόν. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να σιωπούν όταν μιλά το εμπόρευμα, που συμπυκνώνει μέσα του όσα υποτίθεται ότι αξίζει ο άνθρωπος, γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος ως εμπόρευμα λογίζεται.

Αυτός ο μονομερής και μονόχνοτος εγκλωβισμός μέσα στη ύλη, αλλά και στη ιδέα που αυτή προβάλλει στον κόσμο, έχει βέβαια μια σειρά συνεπειών. Συνέπειες που μετασχηματίζουν σταδιακά και σε βάθος την ανθρώπινη συνείδηση, φυλακίζοντας την σε ρηχά νερά. Την αποκόβουν σταδιακά από το θαύμα της ύπαρξης, οδηγώντας την στο τραύμα μιας τραγικής επιβίωσης. Μιας επιβίωσης που στερείται βαθύτερου νοήματος, άρα καθιστά τον άνθρωπο υποτελή, αλλά κυρίως ανίκανο να διαχειριστεί τον ίδιο τον πλούτο της ζωής του. Γιατί μην γελιόμαστε, ένα πλάσμα που για να υπάρξει, αν μη τι άλλο, είναι αποτέλεσμα χιλιάδων ενώσεων και υπάρξεων και που μεταφέρει μέσα του συσσωρευμένη μνήμη και εμπειρία, έχει καταντήσει να περνά την ζωή του, μέσα σε γενικευμένο άγχος και ένταση, παλεύοντας για κάτι, που εν τέλει , δεν του δίνει καμιά ουσιαστική ευτυχία και ικανοποίηση. Όταν δε φτάνει η στιγμή να παραδώσει την ζωή του, ξέρει ότι στα κύρια ερωτήματα της ζωής ,φεύγει ακριβώς με τον τρόπο που ήρθε. Τίποτα. Καμιά απάντηση!!!

Είναι αξιοθαύμαστη η σαγήνη που ασκεί ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στη υλική του διάσταση. Θα μπορούσε να γίνει κατανοητή αν αφορούσε ένα πάθος για την ίδια την ύπαρξη της ζωής. Όμως αλλοίμονο, δεν προέρχεται από κάτι τέτοιο, γιατί αν συνέβαινε αυτό , ο άνθρωπος θα έπρεπε να είχε και μεγαλύτερη αντίσταση σε ότι τον υποδούλωνε σε αυτήν την ζωή. Θα έπρεπε να είχε μεγαλύτερη εκτίμηση στην ύπαρξη της ζωής , πράγμα που όπως παρατηρούμε δεν συμβαίνει. Το αντικείμενο μας έχει μαγέψει όλους. Το αντικείμενο είναι το πάθος μας και η απόκτηση του ο αγώνας μας.

Το πνεύμα, με την ευρεία του σημασία, φαίνεται ότι έχει πάει διακοπές διαρκείας από τον πλανήτη και όταν θα επιστρέψει, είναι πολύ πιθανόν να χρειάζεται να συστηθεί εξ αρχής, γιατί θα είναι κάτι άγνωστο στη συνείδηση μας.


Όμως τώρα που το σκέφτομαι ξανά και αυτό ψέμα είναι. Αυτά τα δύο πάνε πάντα μαζί, αχώριστα και αδιαίρετα, εμείς πια έχουμε ξεχάσει την σχέση τους και γυρίζουμε σαν τους Κύκλωπες με ένα μάτι, βλέποντας τα πάντα μονοδιάστατα. Ο ουρανός βρίσκεται πάντα εκεί ψηλά για να μας υπενθυμίζει το άπειρο της ύπαρξης. Εμείς περπατάμε σκυφτοί !!!

Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017

Επιλογές





Το καλό που υπάρχει με τις Κρίσεις, τις μεγάλες κρίσεις της ιστορίας ή τις προσωπικές, είναι ότι κατορθώνεται να συμπυκνωθούν σε ορατή μορφή, όλες οι θετικές και αρνητικές όψεις των κρατών, των ομάδων και των ατόμων. Αυτό συμβαίνει, μάλλον, σαν αποτέλεσμα της έντονης πίεσης που δημιουργούν οι κρίσεις σε όλες τις κατευθύνσεις της κοινωνικής ζωής και των ανθρώπων. Μιας πίεσης που απαιτεί από όλους να πάρουν μια πιο σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι σε αυτό που συμβαίνει.

Με κάποιο τρόπο, αναγκάζονται όλοι να αξιολογήσουν τα δρώμενα και να ανασύρουν από μέσα τους εκείνο που πραγματικά πιστεύουν. Είναι δηλαδή μια στιγμή, όπου εκείνο που διαδραματίζεται σε αφορά πραγματικά και απαιτεί τη δραστική συμμετοχή σου. Τέτοιες στιγμές δεν μπορείς να κρατήσεις αποστάσεις, χονδροειδείς "καβάτζες", γενικεύσεις. Αναγκάζεσαι να πεις και να δείξεις αυτό που πραγματικά είσαι. Ακόμα και να θέλεις να υπάρξεις "απατεωνίσκος" απέναντι στον εαυτό σου και τους άλλους, η πίεση σε εξαναγκάζει να είσαι πιο κοντά στον εαυτό σου. Είναι δηλαδή αυτές οι περίοδοι των κρίσεων, περίοδοι μιας πιο έντονης και πραγματικής ζωής.

Μέσα σε τέτοιες χρονικές περιόδους, η στάση σου αποκαλύπτει όσα έχεις τακτοποιήσει, όσα έχεις απαντήσει με ειλικρίνεια, ή και το ανάποδο. Με κάποιο τρόπο η ζωή σου αλλά και η ζωή της κοινωνίας καθρεφτίζεται στις πραγματικές διαστάσεις που υπάρχουν.

Τα μίση, οι κακίες, οι "λουμπινιές", οι υστερόβουλες σκέψεις  δεν  έχουν μικρότερη συμμετοχή μέσα σε τέτοιες στιγμές. Απλώς, γίνονται κ περισσότερο εμφανείς. Αυτό επίσης είναι θετικό, διότι  έστω με δυσάρεστο τρόπο αποδεικνύει ότι το καλό και το κακό, το θετικό και το αρνητικό συμβαδίζουν μέσα στην κοινωνία και στον άνθρωπο, σε μια αέναη μάχη, που ανά πάσα στιγμή απαιτεί επιλογή, είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Έτσι, δραστικά αποδυναμώνεται η θεώρηση των "ίσων αποστάσεων", η οποία φαίνεται να αντιλαμβάνεται τα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία και τους ανθρώπους σαν αποτέλεσμα επιλογών δίχως ιστορία και φορτίσεων που αδυνατούν να λυθούν με τρόπο 'πολιτισμένο".

Αυτό που καθορίζει μια κρίση, είναι το βάθος και η έκταση της. Αν κλονίζει τις δομές αυτού που υπήρχε, μέχρι την στιγμή της κρίσης , αλλά και την ευρύτητα με την οποία ακουμπά τον κοινωνικό ιστό και τους ανθρώπους του. Καθοριστικό επίσης στοιχείο είναι ποιος την δημιουργεί. Προέρχεται από μια γενικευμένη δυσαρέσκεια στο ήδη υπάρχον ή καλλιεργείται από συγκεκριμένα κέντρα που έχουν ίδιον όφελος. Ένα τελευταίο είναι: υπάρχει κάτι, έστω και φευγαλέο, που μέσα στη κρίση, προοιωνίζει το διαφορετικό που επακολουθήσει, ή μιλάμε για αδιέξοδη κρίση.

Στις προσωπικές κρίσεις τα καθοριστικά στοιχεία δεν είναι διαφορετικά. Αυτό που αλλάζει, είναι μόνο, ότι το υποκείμενο που την βιώνει, αισθάνεται μεγαλύτερο το βάρος της μοναξιάς του.

Πολλοί πιστεύουν, ότι μέσα σε μια τέτοια δυσάρεστη κατάσταση, δεν υπάρχουν επιλογές που μπορούν να γίνουν και που να έχουν κάποιο νόημα. Όμως αν το σκεφτούμε καλύτερα , ακριβώς μέσα σε τέτοιες στιγμές, είναι που οι επιλογές, όχι μόνο αποκτούν το νόημα που τους πρέπει, αλλά είναι και καθοριστικές για την ποιότητα, ενός ατόμου, αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ξέχωρα που ορίζουν και την έκβαση της κρίσης.

Ξεχωρίζουμε τέσσερεις βασικές επιλογές που, κατ’ την γνώμη μας, παίζουν καθοριστικό ρόλο: ο έλεγχος της ταραχής που προκαλεί μια κρίση, η διερεύνηση των αιτιών της κρίσης , η άρνηση της παθητικότητας, η δραστική και δημιουργική σκέψη.

Τίποτα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί υπό το κράτος μιας ταραχής. Αυτόματα, βαδίζουμε σε λάθος επιλογές. Έχουμε ανάγκη από νηφαλιότητα για να αντιμετωπίσουμε κάτι που μας διαταράσσει είτε εσωτερικά, είτε εξωτερικά.

Τα αίτια μιας κρίσης ,προσωπικά είτε μέσα στη κοινωνία , δεν είναι ποτέ ανεξάρτητα από αυτό, που έχουμε πράξει ή από αυτό που επιτρέψαμε να συμβεί. Είμαστε μέρος του προβλήματος, ακόμα και αν η συμβολή μας είναι απομακρυσμένη από την κατάληξη του.

Δεν μπορούμε να καταφεύγουμε στη παθητικότητα, όταν τα πράγματα “βράζουν”. Η παθητικότητα δεν είναι καταφύγιο, αλλά άμυνα απέναντι σε ότι συμβαίνει.

Η σκέψη χρησιμεύει για να μας δίνει λύσεις. Λύσεις γόνιμες για μας και τους γύρω μας. Λύσεις που να έχουν “καρδιά” και όχι μόνον συμφέρον.


Οι κρίσεις συνοδεύουν την κοινωνία και τον άνθρωπο, από την αρχή του. Άλλοτε ήπιες και άλλοτε ριζικές. Τις “φοράει” σαν ακριβό ρούχο. Η αντιμετώπιση τους κάνει την διαφορά !!!


Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...