Το κλειδί.

 

Μήπως όταν ξυπνάτε το πρωί βαριέστε να σηκωθείτε από το κρεββάτι σας και αναρωτιέστε αν έχει κάποιο νόημα να ξεκινήσετε την μέρα σας ;

Μήπως κοιτάτε τον άνθρωπο που κοιμάται στο πλάι σας και σας φαίνεται σαν να είναι ξένος;

Μήπως ο καφές σας ή το τσάι σας φαίνεται να έχει μια γεύση πιο άνοστη ;

Μήπως κοιτάτε τους ανθρώπους γύρω σας και σας φαίνονται όλο και πιο αδιάφοροι;

Μήπως νοιώθετε ότι στη ζωή σας δεν συμβαίνουν εδώ και καιρό πράγματα περίεργα, παιχνιδιάρικα, ενδιαφέροντα ;

Μήπως το να περπατάτε στους δρόμους των πόλεων σας φέρνει μια αδιευκρίνιστη ανακατωσούρα ;

Μήπως κάποιες φορές αντί να πηγαίνετε στη εργασία σας, θα προτιμούσατε να πάτε βόλτα στη θάλασσα ή να πίνατε το καφέ σας κάτω από το πλατάνι στο καφενείο του χωριού σας ;

Μήπως όταν σας προσκαλεί κάποιος να πάτε βόλτα στη πλουμιστή αγορά, βρίσκετε μια τυχαία δικαιολογία για να μην πάτε ;

Μήπως όταν βλέπετε τηλεόραση, νοιώθετε ότι σας κοροϊδεύουν ;

Μήπως όταν ακούτε πολιτικούς να μιλάνε, γελάτε τρανταχτά, αλλά με μια δόση υστερίας ;

Μήπως όταν σας μιλούν για χρήματα, σας πιάνουν τα κλάματα;

Μήπως όταν ερωτευτήκατε για τελευταία φορά με πάθος, σαν να άνοιγαν οι πόρτες ενός παραδείσου, που τον αναπολείτε, σας πιάνει μελαγχολία ;

Μήπως εκνευριστήκατε με τα όσα σας λέω και έχετε μια διάθεση να με στείλετε στο διάβολο ; Δεν σας παρεξηγώ και εγώ το ίδιο θα αισθανόμουν. Όμως θα πρέπει να σκεφτείτε, ότι αν έχω κάποιο δίκιο, τότε μας συνδέει μια περίεργη συγγένεια στο τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Ή ότι η πραγματικότητα που ζούμε, έχει τα προβληματάκια της, για να δημιουργεί κοινές αντιδράσεις.

Όσοι σκέφτονται παρόμοια πράγματα, η επιστήμη των ψυχολόγων εύκολα θα τους έβαζε την ταμπέλα του απροσάρμοστου με μια έντονη δόση κατάθλιψης. Και που να πούμε και τα υπόλοιπα που σκεφτόμαστε!!!

Όμως είμαι σίγουρος, ακόμα και όταν σας προκύπτουν τέτοια ερωτήματα, έρχεστε γρήγορα, αν και λίγο κατηφείς, στα συγκαλά σας και λέτε ότι η ζωή είναι όμορφη και αξίζει να την ζει κάποιος, ακόμα και αν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Ένας περίεργος μηχανισμός προσαρμογής σταματά την ονειροπόληση των ανθρώπων, δίνοντας το μέτρο μιας μέτριας και ανέμπνευστης επιβίωσης. Ο μέσος άνθρωπος αδυνατεί να αντιμετωπίσει την μετριότητα του. Μια μετριότητα που τον κυριεύει με ένα τρόπο αρκετά ύπουλο και του μιλάει συνεχώς στο αυτί του, ψαλιδίζοντας τα όνειρα του και τον καθηλώνει σε αυτό που είναι κοινά αποδεκτό. Δυστυχώς, ο άνθρωπος πάντα βρίσκει δικαιολογίες κυρίως εξωτερικές, για να αντέξει την μετριότητα του, ενώ αυτή κατοικεί μέσα του. Θα μου πείτε και δικαιολογημένα ότι ο καθένας φτάνει μέχρι εκεί που μπορεί και αν δεν είμαστε μέτριοι, πως θα ξεχώριζαν οι εξαιρετικοί. Ή για να το πω καλύτερα, δεν μπορούμε όλοι να είμαστε ριζοσπάστες. Δεν μπορούμε όλοι να αξιοποιούμε το δυναμικό μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ούτε είμαστε ικανοί όλοι για κινήσεις που να μας αλλάξουν την ζωή . Αν και έχετε κάποιο δίκιο, θα διαφωνήσω, όχι επειδή είμαι πνεύμα αντιλογίας, αλλά γιατί η αποδοχή αυτού του κοινωνικού δαρβινισμού, μου φαίνεται αρκετά ευνουχιστική. Προτιμώ να αντιλαμβάνομαι τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, γυναίκα ή άνδρα σαν ένα μικρό θαύμα. Ακόμα και όταν τα περιεχόμενα αυτού του θαύματος δεν είναι ευχάριστα, που όντως πολλές φορές δεν είναι, ο αγώνας της ανθρώπινης ύπαρξης είναι γεμάτος από μικρές ή μεγάλες εκπλήξεις. Το κλειδί της απελευθέρωσης αυτών των εκπλήξεων βρίσκεται μέσα μας, ακόμα και όταν αγνοούμε την ύπαρξη του ή για κάποιους λόγους, το καταλαβαίνουμε αλλά δεν το αξιοποιούμε.

Όσοι προβάλλετε την ένσταση, ότι πως γίνεται να έχουμε την δυνατότητα της αλλαγής της ζωής μας και να μην την αξιοποιούμε, θα σας απαντούσα πολύ απλά ότι έχουμε χάσει την διάθεση να ψάξουμε και εν τέλει μένουμε ικανοποιημένοι με το ελάχιστο. Επίσης, διότι περιμένουμε αυτή η αλλαγή να γίνει έξω από μας. Κάποιος άλλος να την κάνει για μας και όχι εμείς για τους εαυτούς μας. Όποιος περιμένει την αλλαγή της κοινωνίας για να δει άσπρη μέρα, σίγουρα θα περιμένει πολύ. Ακόμα περισσότερο θα περιμένουν όσοι περιμένουν τον μασκοφόρο εκδικητή να τους λυτρώσει. Η μεταμόρφωση της ζωής περνάει πρώτα από τα χέρια των ανθρώπων που μεταμορφώνουν τους ίδιους τους εαυτούς τους, αξιοποιώντας την ίδια τους την ζωή. Στη συνέχεια όλη αυτή η ελπιδοφόρα ενέργεια που παράγεται, διατρέχει τον κοινωνικό ιστό, επιζητώντας την κοινωνική αναμόρφωση.

Το να συνειδητοποιήσεις την στατικότητα της ζωής σου, απαιτεί αρχικά μια γενναία παραδοχή, ότι έχεις κάνει το μοιραίο λάθος να αποδεχτείς ότι είσαι μέτριος και ότι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει να φαντάζεσαι ανύπαρκτες ικανότητες. Κάτι τέτοιο σε οδηγεί επίσης να μην κατανοείς αυτό που πραγματικά είσαι. Ακόμα και ως “υποτιθέμενη” μετριότητα οφείλεις να μάθεις τον πλούτο της ορίων της. Γιατί ακόμα και αν δεν έχεις εξαιρετικές ικανότητες ή δυνατότητες, τις ήδη υπάρχουσες δεν τις αξιοποιούμε όσο πρέπει. Όσοι κατανοούν αυτή την διαδικασία σαν μια επεκτατική διαδικασία αναγνώρισης μέσα στη κοινωνία και σε συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι σε ασθενέστερους χάνουν το νόημα της. Κυρίως είναι ένας τρόπος να εμπλουτίζεις σταδιακά και με σύνεση την δημιουργικότητα σου και τις στιγμές βαθιάς ικανοποίησης μιας ύπαρξης, που δεν αρκείται να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σε μόνιμη καταστολή , αλλά σε διαρκή εγρήγορση. Κάποιος που θα μπει σε μια τέτοια διαρκή διαδικασία μεταμόρφωσης των ορίων του, θα πρέπει επίσης να συγκρουστεί με το πλέγμα των συνηθειών του στατικού εαυτού του που το κρατούν δέσμιο στη προηγούμενη κατάσταση του. Αυτό απαιτεί θέληση και την απόφαση ότι θέλεις να αλλάξεις Η απόπειρα δηλαδή δεν είναι και άκοπη, αλλά αντιθέτως, ενσωματώνει τον κόπο σαν μέρος της διαδικασίας . Άλλωστε ακριβώς σε αυτό τον παράγοντα οφείλεται και η δυσκολία και η άρνηση των ανθρώπων να ζήσουν την ζωή τους διαφορετικά.

Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα των κοινωνιών δεν ευνοεί τους ανθρώπους να ανθίσουν. Και πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού το σύστημα απαιτεί από τους ανθρώπους συγκεκριμένα πράγματα και προς το δικό του συμφέρον. Κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους όχι σε σχέσει με αυτό που πραγματικά μπορούν, αλλά με όσα εκείνο έχει ανάγκη να μπορούν και να θέλουν. Αυτό όμως μπορεί να είναι το μόνιμο δικαιολογητικό για το ποιοι είμαστε εμείς και το τι μπορούμε να κάνουμε αξιοποιώντας τους εαυτούς μας ; Άλλωστε τι πραγματικά είναι ένα σύστημα ; Η συμπύκνωση της μετριότητας που θέλει να παραμείνει αιώνια μέτρια, δοξάζοντας το μέτριο στο βασίλειο της. Τι τρομερά μέτριο επίτευγμα !!!

Μήπως μερικές φορές φαντάζεσαι ότι η ζωή είναι πολύ όμορφη, αλλά αν την ζούσες και όμορφα θα ήταν ακόμα καλύτερα ;

Τότε δεν χρειάζεται να το φαντάζεσαι μόνο και να μελαγχολείς, έχουμε την δύναμη να το κάνουμε !!!

Οι παραισθήσεις της ευταξίας καλλιεργούν μια τάξη χάους.

 

“Κατόπιν, μιλήσαμε καμιά ωρίτσα περί Θεού και πολιτικής. Γιατί όταν οι άνθρωποι μιλούν με αγνώστους, συζητούν πάντα τα πιο σπουδαία και μεγάλα θέματα. Και αυτό επειδή στο πρόσωπο του αγνώστου αναγνωρίζουμε τον άνθρωπο αυτόν καθεαυτόν.”

“Λέσχη αλλόκοτων επαγγελμάτων”

G.K. Chesterton

Εκδόσεις ΑΓΡΑ.

Είναι αλήθεια ότι επί πολλά χρόνια είμαστε όλοι βολεμένοι μέσα σε μια ψευδή κανονικότητα. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να μιλάμε για σπουδαία πράγματα και αρκούμαστε να εφησυχάζουμε μέσα στα ευτελή. Μαγεμένοι από ένα χυδαίο υλισμό σε όλες τις πλευρές της ζωής, ζούμε τις ζωές μας δίχως να μας ενδιαφέρει η ποιότητα των πραγμάτων, αλλά το βάρος της ποσότητας τους. Ερχόμενοι σε επαφή μονομερώς, με μια διαρκώς αυξανόμενη τεχνολογική ανάπτυξη, που ποτέ δεν συμβάδιζε έστω και κατά προσέγγιση με την ανάπτυξη της συνείδησης, η εξωτερική πραγματικότητα με όλες τις μόνιμες παθογένειες που την συνοδεύουν, κατέκτησε χωρίς ιδιαίτερο κόπο, όλο τον χώρο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι φωνές μιας καλοπροαίρετης νουθεσίας για μια περισυλλογή του τι κάνουμε και ποιοι πραγματικά είμαστε, όλο και περισσότερο έγιναν σπάνιες, αλλά και όταν υπάρχουν προσκρούουν σε μια μόνιμη αδυναμία ακοής. Γιατί δυστυχώς και η ακοή εξασθενεί πλέον στο ανθρώπινο είδος. Από τις αισθήσεις μόνο η όραση πλέον επικρατεί σε βάρος των υπολοίπων.

Κυρίως όμως υπάρχει μια μεγαλύτερη συνέπεια της στάσης μας. Η άρνηση του να αντιληφθούμε την διαρκώς αυξανόμενη δυστοπία και δυστροπία της ανθρώπινης ζωής . Μια χαζοχαρούμενη ελπίδα, που δεν έχει καμία υπαρκτή βάση, μας συντροφεύει ακόμα και στις πλέον δύσκολες στιγμές και μας υπαγορεύει να ανατρέχουμε συνεχώς σε πρότερες πιθανόν καλύτερες κανονικότητες της ζωής, με την πεποίθηση ότι αυτές αργά ή γρήγορα θα επανέλθουν και θα μας λυτρώσουν από ό,τι άσχημο περνάμε στο παρόν. Όσο και δικαιολογημένη να είναι αυτή η στάση, δεν παύει να δηλώνει ότι η μάχη στο παρόν έχει χαθεί. Με κάποιο τρόπο, που πολλές φορές είναι αόρατος, στη παντοδύναμη όραση μας, χάνουμε συνεχώς τα εναπομείναντα υπολείμματα του ελέγχου της ζωής μας. Η ζωή μας περνά σε ξένα χέρια. Αυτό που μέχρι χτες φαινόταν να κατέχουμε σαν κεκτημένο δικαίωμα, σήμερα αφαιρείται με ένα τρόπο τρομακτικά φυσικό μέσα στον παραλογισμό του. Τίποτα από το χτες δεν πρόκειται να επανέλθει και δυστυχώς το χτες πάντοτε θα φαντάζει καλύτερο από το σήμερα και το αύριο. Ίσως πάντοτε με κάποιο τρόπο να ήταν έτσι. Το ερώτημα είναι αν θα μπορούσε να ήταν κάτι διαφορετικό σε μια πιο ευμενή κατεύθυνση.

Για να μπορέσεις να αλλάξεις τις συνθήκες , θα πρέπει να έχεις την αταλάντευτη πρόθεση να τις αντιμετωπίσεις με διαύγεια και την διάθεση να αγωνιστείς για την μετατροπή τους. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί, όταν έχεις χάσει τον αγώνα από τα αποδυτήρια ή όταν δεν έχεις πρόθεση να αγωνιστείς έστω και στοιχειωδώς. Μπορεί όλοι οι αγώνες να μην είναι δίκαιοι, χαμένοι ή νικηφόροι, αλλά δεν υπάρχουν αγώνες σε άδειο γήπεδο. Ακόμα και όταν ο φόβος αυτών που αγωνίζονται για τον αντίπαλο, φωλιάζει στις καρδιές τους, η απλή παρουσία , έχει την σημασία της. Αυτό που δεν έχει σημασία , είναι οι θεατές όχι μόνο να μην αγωνίζονται, αλλά να κοιτάνε αδιάφορα σε άσχετες οθόνες. Δεν σε κάνει πεσιμιστή το να μην παραδέχεσαι αυτό που βρίσκεται μπροστά σου. πεσιμιστή σε κάνει, επειδή δεν θέλεις να το αντικρίσεις, όταν παριστάνεις ότι δεν υπάρχει. Κανείς δεν έχασε όταν αντιμετώπισε τις δυσκολίες που τον κέρασε η ζωή του. Μπορεί να βλαστήμησε για αυτές, να τον κούρασαν, να τον λύγισαν, ή να τις έφερε βόλτα με κάποιο τρόπο, αλλά όταν τις αγνόησε, τις βρήκε μπροστά του πάντοτε μεγεθυμένες.

Φαίνεται ότι σταδιακά ξεχνάμε να υπάρχουμε σαν ζωντανοί άνθρωποι, με ζωντανές σχέσεις και ζωντανή επικοινωνία και μετασχηματιζόμαστε σε εικονικές παρουσίες, που έχουμε ανάγκη όλο και περισσότερο την μεσολάβηση της μηχανής, για να κατανοήσουμε την ύπαρξη μας. Βυθιζόμαστε σε μια αποχαυνωτική νοσηρότητα από τα “δώρα”, που οι σύγχρονοι βιο-τεχνικοί μάγοι, εντοιχίζουν μέσα στη φάτνη μας. Οι Δούρειοι Ίπποι της σύγχρονης ζωής!

Είναι σαφές ότι η τάξη του κόσμου έχει ανεπίστρεπτα διασαλευθεί. Όσες προσπάθειες και αν γίνονται από τους τεχνικούς της εξουσίας αυτή η απλή αλήθεια να γίνει αόρατη, σε πείσμα τους, γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Δεν υπάρχουν ικανά αποθέματα δύναμης για να κλείσουν τα ρήγματα του οργανωμένου ψέματος. Ρήγματα που δεν προκαλούνται δυστυχώς από τις κοινωνίες που όλο και πιο πολύ δυσανασχετούν, αλλά από το ίδιο το ψέμα που αδυνατεί να συγκρατήσει την εικόνα του, που μέχρι χτες με ευχέρεια πουλούσε και μάλιστα σε ακριβές τιμές. Υπάρχουν ψέματα που μπορείς να τα διαχειριστείς κάπως εύκολα, όπως και αλήθειες που δύσκολα μπορείς να τις επιβάλλεις. Όσο επεκτείνεις τα σχέδια σου όμως μέχρι τα άκρα τους , οι συνισταμένες των προβλημάτων πολλαπλασιάζονται και αυτές, καθιστώντας την επιβολή των σχεδίων σου ανέφικτη τις περισσότερες φορές. Δεν μπορείς διαρκώς να συντηρείς μυθικά την δύναμη σου, ενώ διαρκώς απογυμνώνεσαι από τα υπολείμματα των φορεμάτων που την ντύνουν.

Η ιδέα που είχε το σύστημα για την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας με την χρήση των όπλων, εξανεμίσθηκε σε ατελέσφορους πολέμους, χωρίς πραγματικό νικητή και το μόνο που δημιούργησε ήταν στρατιές μεταναστών, δίχως πραγματικό ορίζοντα ένταξης και εργασίας. Ένας ορίζοντας και μια δυνατότητα που έχει ήδη χαθεί για τους παραδείσους, που αυτοί οι μετανάστες εναποθέτουν τις ελπίδες τους. Η πλούσια Δύση, δεν μπορεί να θρέψει ούτε τα δικά της στόματα,πως να ασχοληθεί με τα ξένα; Επίσης,η Αμερική δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στο ρόλο ενός παγκόσμιου ρυθμιστή, όπως σαφώς υποδηλώνουν τα πρόσφατα γεγονότα στη μητρόπολη του διχασμένου κόσμου. Έτσι απλά και όμορφα τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης έλαβαν άδοξο τέλος. Μια δυνατότητα αναδίπλωσης του συστήματος και η προοπτική για κάτι καινούργιο, ήρθε να βρει αποκούμπι στη αγκαλιά του κορωνοιού, λες και πάνω σε μια έστω και υπερτονισμένη συμφορά, μπορείς να χτίσεις κάτι το θαυματουργά καινούργιο. Ο πνιγμένος άλλωστε από τα μαλλιά του πιάνεται για να σωθεί.

Σίγουρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια εποχή έντονων εξελίξεων σε όλα τα επίπεδα. Η καινούργια κανονικότητα που τείνει να ξετυλιχτεί δεν φαίνεται να ικανοποιεί κανένα, αντίθετα, μοιάζει με σενάριο δυστοπικών μυθιστορημάτων. Ένα μεγάλο μέρος των ανθρωπίνων ελευθεριών περιορίζεται με συνοπτικές διαδικασίες και υπάρχει μεγάλο ερωτηματικό αν θα επανέλθει και σε ποια μορφή. Κάποιοι ελπίζουν ότι αυτό είναι πρόσκαιρο και κάποιοι άλλοι ονειρεύονται την προηγούμενη κανονικότητα, που για να είμαστε ειλικρινείς δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Όλοι όμως πιστεύουν ότι δεν έχουν κανένα λόγο σε αυτό που γίνεται και σε αυτό που πρόκειται να συμβεί. Σαν η εξέλιξη της ζωής να μην είναι και δικό τους θέμα, αλλά θέμα μόνο των διοικούντων αυτού του κόσμου. Αυτό είναι το πιο δυσάρεστο, γιατί δείχνει το μέγεθος της παραίτησης από την ουσιαστική συμμετοχή στη δρώσα πραγματικότητα.

Συνήθως οι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές καταφεύγουν να ζητούν την βοήθεια του Θεού. Αυτό δεν είναι κακό,παρόλο που κάποιοι το κατακρίνουν, λες και είναι τόσο ικανοί και δυνατοί στα δύσκολα, που είναι υποτιμητικό να ζητά κάποιος βοήθεια από αόρατες δυνάμεις. Είμαστε ένα είδος που συνήθως κάνουμε τα πράγματα τόσο λάθος, αν και πάντοτε βέβαια έχουμε την δυνατότητα για ένα ακόμα μεγαλύτερο, που μακάρι να υπάρχουν αυτές οι καλές δυνάμεις και να θελήσουν κάποτε να μας φωτίσουν !!!