«Τώρα
θα καταλάβουν γιατί φοβούνται την νύκτα»
Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις
μέσα στη ζωή που σε κάνουν να μένεις
άφωνος. Είτε από έκπληξη, είτε από φόβο. Πράγματα ανεξήγητα. Κάθε απόπειρα
κατανόησης τους, προσκρούει σε ένα αδιαπέραστο τείχος. Εκεί η λογική δεν έχει
πια λόγο, η επιστήμη σηκώνει «τα χέρια ψηλά» και περί άλλων τυρβάζει. Υπάρχει όμως
ένα, που το τρέμουν όλοι. Όλοι ανεξαιρέτως. Πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και
βλάκες, νέοι και γέροι- αυτοί οι τελευταίοι κάπως περισσότερο- οι μορφωμένοι
και οι αμόρφωτοι, οι λογικοί και όσοι είναι παράλογοι, οι πιστοί αλλά και οι
άπιστοι. Μπροστά του όλοι μας παραλύουμε. Υπάρχει μέσα σε αυτό το κάτι, Κάτι, που μας ξεπερνά και μας φοβίζει
,όσο και μας θλίβει αφόρητα. Είναι ο ανίκητος «εχθρός», ο θάνατος.
Το απώτατο μυστήριο, η κατάρα
του ανθρώπου. Το μαύρο σύννεφο που πλανιέται μέσα σε όλες τις ψυχές και που
όλοι προσπαθούμε να στριμώξουμε στις πιο σκοτεινές γωνίες της ύπαρξης μας. Αυτό
για το οποίο αρνούμαστε να μιλήσουμε, δημόσια αλλά και ιδιωτικά, γιατί ο φόβος
που προκαλεί επισκιάζει τα πάντα.
Το απόλυτο μυστικό της ύπαρξης.
Τι κάνει μια ζωή να σταματήσει
τελεσίδικα, δεν το γνωρίζουμε. Τι συμβαίνει μετά, αν συμβαίνει κάτι, ούτε και
αυτό το γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε καλά, είναι ότι όλοι θα περάσουμε από
αυτό το κατώφλι αργά ή γρήγορα, με επώδυνο ή ανώδυνο τρόπο. Αυτό που επίσης γνωρίζουμε,
είναι την ριζική απώλεια όσων έχουμε χάσει. Είναι επίσης σίγουρο, ότι κάποιους
θα χάσουμε στην διάρκεια της ζωής μας .Έτσι γνωρίζουμε και την θλίψη που αυτό
επιφέρει. Πέραν τούτου ουδέν.
Α!!! υπάρχει και κάτι άλλο επίσης
σημαντικό. Ο θάνατος έρχεται να ρίξει φως στη ζωή αυτού που έφυγε. Θα τον
σκεφτούμε με άλλον τρόπο, πιο ουσιαστικό. Πιθανόν να συγχωρήσουμε τα σφάλματα
του, που μπορεί να μας πλήγωσαν. Θα εξάρουμε τα προτερήματα του, που ενόσω
ζούσε, μπορεί να περνούσαν απαρατήρητα. Ο θάνατος με κάποιο ιδιότυπο τρόπο θα
ρίξει φως στη ζωή που πέρασε. Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε την
απώλεια και το πόνο που αυτή προκάλεσε και θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τις ζωές
μας, γνωρίζοντας ότι κάποτε θάρθει και η δική μας σειρά, πράγμα που δεν θέλουμε
να σκεφτόμαστε αλλά που μας στοιχειώνει.
Η κάθε γενιά που εμφανίζεται
σε αυτήν την γη, αντιμετωπίζει το γεγονός του θανάτου σαν να μην έχει υπάρξει
προηγούμενα. Δεν της παραδίδεται τίποτα άλλο από την θλίψη και δεν παραδίδει
τίποτα περισσότερο από θλίψη. Ευτυχείς όσοι κατορθώνουν να τον αντιμετωπίσουν
με γαλήνη και σθένος και όχι μέσα στον τρόμο που προκαλεί.
«Θάνατε, πιες όσο θες, πάρε
όποιον θες, δεν θα μας πάρεις τις ψυχές.»
Αφιερωμένο στον φίλο μου τον
Νίκο που έφυγε νωρίς και ξαφνικά μέσα στο καλοκαίρι, αλλά και στη Πέγκυ και τον πατέρα μου. Δεν ξεχνώ !!!
Λυγκαία,
ΑπάντησηΔιαγραφή[Όλο και συχνότερα]
θυμάμαι αυτό το επιτάφιο επίγραμμα του Καλλιμαχου,
για το φίλο του το Χαρίδα.
Για δες
-Ω, Χαρίδα, πώς ειν' κάτω;
-Πολύ σκοτάδι
-Και ο δρόμος για τον απάνω κόσμο;
-Ψέμα
-Και ο Πλούτων;
-Μύθος
-Τότε χαθήκαμε!
-Σας λέω την αλήθεια· μα αν θες ευχάριστα
να ακούσεις, στον Άδη μεγάλο βόδι κοστίζει μια δραχμή
Οι αρχαίοι, αλλά και σε ένα βαθμο οι χριστιανοί, έδιναν μεγάλο βάρος στο πώς θα φύγουν, στην κατάλληλη στιγμή και "σκηνοθεσία", κι όχι στο πώς θα αποφεύγουν επ αόριστον το μοιραίο. Κι αυτό όχι επειδή τάχατες ανέμεναν κάποια αμοιβή μεταφυσικού τύπου (αυτό μπορεί να το σκεφτεί μόνο ο σύγχρονος υλιστής, για τον οποίο όλες οι πράξεις στη ζωή του είναι ένα συμβόλαιο με κάποιο αφεντικό), αλλά γιατί γνώριζαν αυτό που λέει το ποστ, ότι δηλαδή ο θάνατος είναι θεμελιώδης στιγμή που χαρακτηρίζει όλη τη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ.Ν.
Φίλε Ιζυ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Καλλίμαχος "ξεχειλίζει" από αισιοδοξία !!! Η εκμηδένιση δεν είναι ότι θάθελα να σκέφτομαι, ειδικά στη παρούσα φάση.
Ανώνυμε:
Συμφωνώ με αυτό που λες.
Ωραίο post!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεταφέρω με την ευκαιρία μικρό στιγμιότυπο από τη χτεσινή διαμάχη που άκουσα.
- ΥΛΙΣΤΗΣ: Για μένα και κανονικά για κάθε λογικό άνθρωπο, το θέμα Θεός λήγει οριστικά στις πύλες του νοσοκομείου Παίδων. Διότι δεν είναι δυνατόν να βλέπει κανείς μικρά παιδιά να πεθαίνουν και να συνεχίσει να πιστεύει σε Θεό!
- ΕΝΘΕΟΣ: Όλως αντιθέτως, φίλε, στις πύλες του νοσοκομείου Παίδων λήγει, για κάθε λογικό άνθρωπο, το θέμα υλισμός αφού δεν είναι δυνατόν να συγκλονίζεται κανείς βλέποντας μικρά παιδιά να πεθαίνουν και να συνεχίσει να θεωρεί, εφόσον θέλει να μένει πιστός στον υλισμό, το θάνατο σαν ένα απλό φυσικό γεγονός, ένα απλό δεδομένο της ύλης προερχόμενο από την εξίσωση φύση=φθορά=θάνατος.
- ΥΛΙΣΤΗΣ: Δηλαδή;
- ΕΝΘΕΟΣ: Δηλαδή φίλε μου, το γεγονός ότι ο θάνατος μικρών παιδιών σε συγκλονίζει, σημαίνει απλά ότι κάτι μέσα σου αδυνατεί να τον δεχτεί σαν απλό φυσικό γεγονός απότοκο μιας απλής εξίσωσης. Που σημαίνει ότι κάτι μέσα σου αδυνατεί να δεχτεί την υλιστική θεώρησή σου. Το θέμα είναι: αυτό το κάτι θα το αφήνεις παραχωμένο κάτω απ' το υλιστικό χαλί σου, ή θα κοιτάξεις να το πάρεις αγκαλιά;
φίλε Λυγκάια
ΑπάντησηΔιαγραφήτο επίγραμμα αυτό είναι από τα πιο αισιόδοξα πράγματα που έχω διαβάσει.
κι ως τέτοιο το παρέθεσα, κι όχι ως εκμηδένιση εννοείται.
Φίλε Ιζυ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει δεν τρέχει τίποτα και δεν παρεξηγώ.Ούτως ή άλλως ήταν ευφυέστατο.Ανυπομονώ να τα πούμε από κοντά.
Γιάννη,
επίσης φοβερή στιχομυθία.Είναι αλήθεια όταν δεν υπάρχει πραγματική γνώση το έδαφος είναι ανοικτό σε ευφυείς εικασίες. Αν και διαλέγω την πλευρά του ένθεου, η αμφιβολία δεν παύει να εισχωρεί στη ζωή μας.
Φίλε Λυγκέα,
ΑπάντησηΔιαγραφήμέσα στο "ζεστό" κείμενό σου, για το τόσο "παγωμένο" αυτό θέμα, δεν βγαίνει καμιά σιγουριά για αυτό γεγονός που όλοι περιμένουμε. Πόσο ανόητο θα 'ταν αυτό...
Και η αγκαλιά του ένθεου παρομοίως, έτσι την καταλαβαίνω, δεν είναι μια απάντηση, αλλά μια ζεστή και ζωντανή υποδοχή του ζητήματος, που αγκαλιάζει την ύπαρξη τελικά.