“Πάμε και όπου βγει”.

 

Είναι καιρός τώρα, που έχει γίνει ορατό και αρκετά κοινότοπο να το λες, ότι το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε δεν ενδιαφέρεται για κανέναν, παρά μόνο για την συντήρηση του και να εξακολουθεί να υπάρχει με κάθε τρόπο. Αυτό που δεν έχει γίνει ίσως αντιληπτό είναι, ότι παρ όλες τις διακηρύξεις του, είναι άκαρδο. Δεν συγκινείται με οτιδήποτε συμβαίνει, ούτε έχει καμιά πρόθεση να ανακόψει με κανένα τρόπο την πορεία του, γιατί η δράση του ποτέ δεν συμπεριέλαβε τις επιπτώσεις της .Τις θεωρούσε αναπόφευκτες και ποτέ δεν είχε σκοπό να συγκινηθεί από αυτές. Ήταν πάντοτε παράπλευρες αναγκαστικές απώλειες, με τις οποίες δεν είχε καμιά διάθεση να ασχοληθεί. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι άσχημο και ευθύνεται, καμώνεται ότι συμπάσχει, για να φαίνεται ότι δεν είναι μια άψυχη μηχανή, αλλά ένας μηχανισμός με αισθήματα. Κατά βάση κερδίζει πάντα χρόνο μέχρι που η αναποδιά να ξεχαστεί και τα πράγματα να πάρουν ξανά τον δρόμο τους.

Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, τα δράματα που δημιουργεί το σύστημα δεν διαρκούν περισσότερο από “τρεις μέρες”. Αυτές οι μέρες είναι ακριβώς όσες χρειάζεται, μέχρι που η εμπροσθοφυλακή των υποστηρικτών του να θρηνήσουν για να μπορέσουν αμέσως στη συνέχεια να ξεπλύνουν στα γρήγορα όλες τις παραμέτρους μέσα στις οποίες έχει υπάρξει το εκάστοτε δράμα που έχει δημιουργήσει. Αυτή η εμπροσθοφυλακή που απαρτίζεται από εξειδικευμένα στελέχη με εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις, γνωρίζουν επακριβώς εκείνο που έχουν να τονίσουν, του πως θα χειριστούν τα συναισθήματα που δημιουργούνται στο πλήθος των ανθρώπων,το πως να κατευνάσουν τα πάθη, με σκοπό στη συνέχεια να επαναφέρουν τα πράγματα σε μια αδιατάρακτη τάξη. Ξέρουν κάθε φορά, το τι πρέπει να αποκρύψουν και του πως να στρέψουν την προσοχή σε εκείνο που έχει την λιγότερη σημασία, με σκοπό εκείνο που έχει που πραγματική σημασία ποτέ να μην αποκαλύπτεται. Σαφώς και έχουν πολλές επιτυχίες και σε δύσκολες περιστάσεις, που δικαιολογούν τα χρήματα με τα οποία αμείβονται για την εργασία τους. Είναι οι χρήσιμοι αξιωματικοί σε ένα παιχνίδι εξουσίας, που με διαφορετικές μορφές διαρκεί αιώνες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι και το ξέρουν, παρότι το απεύχονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατηθούν στη θέση τους, γιατί γνωρίζουν, ότι όταν η θητεία τους λήξει, θα ζήσουν με το βάρος εκείνων που έχουν πράξει και με τίποτα άλλο. Γνωρίζουν επίσης, ότι η προσφορά είναι μεγάλη από ανθρώπους που θέλουν να τους αντικαταστήσουν, οι οποίοι ούτε κρύβουν τις προθέσεις τους, αλλά αντίθετα θεωρούν, ότι μπορούν να κάνουν καλύτερα την δουλειά. Ο ανταγωνισμός μέσα στη ζούγκλα που έχει δημιουργηθεί μέσα στο σύστημα ευνοεί τέτοιες συνθήκες.

Όμως η “δουλίτσα” πρέπει να γίνει και μέσα σε ένα σύστημα που ο ηθικός κανόνας είναι διακοσμητικός και ανασύρεται εκεί που συμφέρει και μόνο, αυτά είναι ακριβές πολυτέλειες.

Το σύστημα γνωρίζει, ότι μέσα στη επικράτεια του εκείνο που θέλει να επιβάλλει ως αλήθεια έχει μικρή αντίσταση, πιθανόν και μηδαμινή. Έτσι με όρους ισχύος δεν οφείλει να ανησυχεί ιδιαιτέρως. Θεωρεί ότι μπορεί να χειριστεί τις δυσάρεστες καταστάσεις που του προκύπτουν και το έχει αποδείξει. Θεωρεί επίσης ότι μπορεί να απορροφήσει και την οργή που προκύπτει εξαιτίας αυτών, στα πλαίσια της “ελαττωματικής” προοπτικής που προσφέρει.

Προέκυψε κάτι που είναι άσχημο; Εντάξει μην ανησυχείτε, θα το διορθώσουμε. Συνήθως ποτέ δεν το διορθώνει το κάνει χειρότερο, φροντίζει όμως με επιμέλεια να ξεχαστεί και να επενδύσει στη καλή του πρόθεση. Αν στριμωχτεί πολύ, θυσιάζει κάποιους ανθρώπους από τις τάξεις του, φροντίζοντας να επαινέσει την κίνηση του για την τολμηρότητα της . Έτσι επιτυγχάνει να ευχαριστήσει κάποιους και να φοβίσει κάποιους άλλους να είναι περισσότερο προσεκτικοί. Πάντα όμως εμφανίζεται ως ο καθοριστικός παράγοντας, που θα επιβάλλει με κουβέντα του, αυτό που θα έπρεπε να γίνει. Κανείς άλλος δεν θα πρέπει να έχει λόγο σε αυτό, παρά μόνο εκείνο. Όταν τα μέσα που διαμορφώνουν την πραγματικότητα του εξαντλούνται ή δεν επαρκούν, τότε τα όργανα της τάξης και η δικαιοσύνη του έχουν τον τελευταίο λόγο για να συμμορφώσουν τους απείθαρχους και όσους θέλουν να αρθρώσουν κάποιο διαφορετικό λόγο. Εξηγούν με “πειστικό”τρόπο πια είναι τα όρια της κριτικής τους.

Το κύριο μέλημα του συστήματος είναι να μην κριθεί ποτέ στη ολότητα του και με ριζικό τρόπο. Δεν ενοχλείται όταν κάποιος το κρίνει στα επιμέρους. Αλλά και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κρίνει το σύστημα με τέτοιο τρόπο, γιατί τότε θα πρέπει να κρίνει και τον εαυτό του για τους λόγους που το ανέχεται για τόσο πολύ χρονικό διάστημα. Για πιο λόγο παραβλέπει καθημερινά, όσα είναι αυτά που υπόκειται και για τα οποία δεν αρθρώνει ποτέ λόγο και αντίδραση, που να έχει κάποια ουσιαστική σημασία. Μα και η συνείδηση των ανθρώπων που ζουν μέσα στη επικράτεια του συστήματος, όλων μας δηλαδή, δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη, αλλά ακόμα και όταν φαίνεται ότι είναι, τελικώς την πιάνει μια φρίκη με το τέρας που έχει συμβάλλει να δημιουργηθεί συνειδητά ή ασυνείδητα, με αποτέλεσμα να την ακινητοποιεί. Έτσι η κρίση μας αναγκαστικά συμβιβάζεται και η οργή μας, όταν συμβαίνουν τραγικά πράγματα, νοθεύεται και μαζευόμαστε ανήμποροι.

Ένας φαύλος κύκλος, ένας άρρωστος δεσμός ενώνει το σύστημα με τους ανθρώπους του, με μας δηλαδή, που κάποιες στιγμές ασφυκτιά και εκφράζει μια δειλή διάθεση να σπάσει, που όμως πισωγυρίζει, γιατί το διαφορετικό δεν έχει ακόμα φανερωθεί.

Στη σύγκρουση των αμαξοστοιχιών στη κοιλάδα των Τεμπών, χάθηκαν άδικα πολλές ψυχές ανθρώπων, πόσοι και ποιοι ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ. Γονείς, συγγενείς και φίλοι θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους. Ποιος μπορεί να νοιώσει την θλίψη και την οργή τους;

Κάποιοι σώθηκαν, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ την φρίκη αυτού που συνέβη.

Κάποιος έκανε το μοιραίο λάθος και βρίσκεται φυλακισμένος παρέα με τις ενοχές του.

Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να κρύψουν τις ευθύνες που έχουν, αφήνοντας τα τρένα να κυκλοφορούν δίχως προστασία.

Κάποιοι ακόμα πιο ψηλά σκέφτονται το πολιτικό κόστος που θα έχουν στις εκλογές και προσπαθούν να το μετριάσουν.

Στο τέλος το συγκεκριμένο δράμα αλλά και όσα έχουν προηγηθεί, ένας μακρύς κατάλογος, καταλήγουν να γίνονται ιδιωτικές υποθέσεις και θρήνοι, ένας ατελείωτος κύκλος αίματος, που το σύστημα θέλει να κριθούν ως επιμέρους θέματα και αν είναι δυνατόν να μην το ακουμπήσουν καθόλου, λες και συνέβησαν κάπου αλλού έξω από την επικράτεια του. Όμως μέσα σε αυτή συνέβησαν και σχεδόν σε όλα αυτά έχει βάλει το χεράκι του. Οι εκάστοτε ατομικές ευθύνες αν υπάρχουν, φωτίζονται με ιδιαίτερο τρόπο για να αθωωθεί ο βασικός υπεύθυνος. Έτσι, όλα μετά από λίγο τα “μασάει” μια νωχελική λήθη. Η κυριαρχία του συστήματος που συνεχίζει να βασιλεύει, συνεχίζει να ορίζει την μοίρα όλων αδιατάρακτα.

Έχουμε όντως ατομική ευθύνη και είναι πολύ σοβαρή. Σας ανεχόμαστε και το πληρώνουμε πολύ ακριβά !!!