Ανάμεσα σε δύο αιώνες.

 

Κυλάμε μέσα στο χρόνο και ο χρόνος κυλάει μέσα μας με τρόπο αδιόρατο. Μια πραγματικότητα που αδυνατούμε να κατανοήσουμε με έλλογο τρόπο. Μια διαδικασία που δεν γίνεται ακριβώς αντιληπτή, που όμως έχει τα σημάδια της σε ημερομηνίες, σε συμβάντα, σε μεταβολές του εαυτού μας και της γύρω μας πραγματικότητας. Στιγμές όμορφες και άσχημες που ζούμε και στη συνέχεια καρφώνονται μέσα στη μνήμη μας και με τον καιρό εξασθενίζουν, σαν να μην συνέβησαν ποτέ. Την μια στιγμή γεννιέται ένα παιδί που φέρνει χαρά στους γονείς του, την άλλη στιγμή έχουμε μια επιτυχία στη δραστηριότητα μας που μας κάνει να φαινόμαστε σπουδαίοι. Παράλληλα κάπου αλλού, θλιμμένοι άνθρωποι κηδεύουν την αγαπημένη τους ή τον αγαπημένο τους. Αναρίθμητα συμβαίνουν μέσα στο χρόνο και χαράζουν τον καθένα από μας .

Συμβαίνουν μέσα στο χρόνο, που διαπερνά τους αιώνες και τις ιστορίες των ανθρώπων και δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα, αν καταγράφει τίποτα από όλα αυτά ή τα σβήνει, μέσα στη αβυσσαλέα πορεία του. Μέσα στο ίδιο το χρόνο, ενυπάρχουν πολλοί χρόνοι. Υπάρχουν οι προσωπικοί χρόνοι των ανθρώπων που έχουν ζήσει, οι πολιτικοί χρόνοι, οι χρόνοι των κοινωνιών, ο χρόνος του πλανήτη που κατοικούμε, ο χρόνος του σύμπαντος. Ο χρόνος είναι κυρίαρχος παντού και πάντα. Το μέγεθος του δεν μπορεί να προσμετρηθεί, ούτε και οι ποιότητες του. Όσοι προσπάθησαν να κατανοήσουν το μεγαλειώδες έργο του, ξεβράστηκαν σε κάποια παραλία του, μιλώντας μια γλώσσα άγνωστη σε όλους, που μπορεί να είναι και η γλώσσα των εκλεκτών του Θεού.

Κάποιοι σκέπτονται, ότι ο χρόνος στη πραγματικότητα δεν υφίσταται. Ότι είναι μια κατασκευή του πολιτισμού, που προσπαθώντας να ορίσει την ζωή με σημαδούρες, ανακάλυψε ένα μέτρο, που μπορεί να μας ορίσει όλους με τρόπο αδιαμφισβήτητο. Ποιος ξέρει ; Μπορεί να είναι και έτσι.

Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν μεγάλα πράγματα και μικρά, που η φτωχή μας υπόσταση αδυνατεί ακριβώς να κατανοήσει και να αντιληφθεί τις συνέπειες που έχουν επάνω στη σύντομη ζωή μας. Ζούμε με αυτά και τα έχουμε αποδεχτεί, γιατί η άρνηση τους μπορεί να είναι και ασέβεια.

Είμαι ένας άνθρωπος του παλιού κόσμου, του κόσμου που πέρασε, του προηγούμενου αιώνα και όταν ο αιώνας άλλαξε, βρέθηκα να περπατάω σε μια ελαφρώς καινούργια εποχή. Τα σημάδια της εποχής που μεγάλωσα χάθηκαν και ακόμα και αν τα διατηρώ φρέσκα στη μνήμη μου, δυσκολεύομαι να τα κοινωνήσω. Ανήκουν αλλού, σε ένα άλλο κόσμο,που έβλεπε την ζωή του με διαφορετικά μάτια. Μπορεί να μην αισθανόμουν και εκεί βολικά, αλλά ήταν η δική μου εποχή και σίγουρα δεν ήταν όλα όμορφα τότε, όμως ήταν οικεία. Είναι δύσκολο να απεγκλωβιστείς από αυτό που είναι οικείο για σένα, όμως ο χρόνος έχει αυτό το χάρισμα να σε σπρώχνει συνεχώς μπροστά, θες δεν θες, σε μια ατέρμονη προσαρμογή στο καινούργιο. Συνεργάζεται με την ζωή σε αυτό και να ξαφνικά βρίσκεσαι κάπου που όλα φαίνονται ίδια αλλά συγχρόνως όλα με κάποιο μαγικό τρόπο είναι διαφορετικά. Τα γνωστά σημάδια δεν είναι πια εκεί, οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, σε κοιτάνε με κάποια περιέργεια , ακούς μουσικές που είναι ντεμοντέ και όταν μιλάς για αυτό που έχεις ζήσει, όσο διακριτικός και αν είσαι, νοιώθεις ότι κουράζεις . Είναι δύσκολο να κάνεις πια καινούργιες φιλίες και αρκείσαι σε εκείνες τις παλιές, που δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες και διευκρινήσεις για να καταλάβουν τα όσα λες. Έχεις δίχως να το καταλάβεις γίνει ένας άνθρωπος που έρχεται από ένα άλλο κόσμο που οι περισσότεροι δεν τον έχουν γνωρίσει καν.

Προσαρμόσου λες στον εαυτό σου, πάρε και εσύ ένα κινητό τηλέφωνο, μάθε υπολογιστή, επικοινώνησε στις πλατφόρμες, χαμογέλα όταν βλέπεις γελοιότητες να παίζονται μπροστά σου. Ωραία να τα κάνω όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, αλλά πρέπει να κάθομαι σε ένα τραπέζι και να μην μιλάω και να στέλνω μηνύματα από το κινητό σε αυτόν ή σε εκείνη που κάθεται δίπλα μου; Λίγο δύσκολο να το κάνω αυτό, αλλά είναι κάπως δυσάρεστο να βλέπω να το κάνουν όλοι δίπλα μου. Μεγάλωσα σε γειτονιά, έπαιζα πετροπόλεμο και άραζα σε παραλίες με τεράστιες φωτιές, όπου άνθρωποι από άλλα μέρη της γης, είχαν έρθει και αντάλλασαν κουβέντες και χάδια όλη νύκτα . Δεν είχα κινητό τηλέφωνο, δεν το είχα ανάγκη και τώρα αν φύγω από το σπίτι δίχως νάχω το ρημάδι μαζί μου, νοιώθω σαν να μου λείπει κάτι βασικό.

Μην γκρινιάζεις, λες στο εαυτό σου, όλοι και πάντοτε, ανακάλυπταν το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που είχαν ζήσει κάποτε και σε αυτό που ζουν στο παρόν τους. Θα ήθελες να ζεις σε ένα κόσμο που δεν αλλάζει τίποτα και τα πάντα συνέχιζαν παγωμένα; Όχι δεν θα ήθελες. Θα γκρίνιαζες και τότε . Ο χρόνος δεν επιλέγει τι θα κρατήσει και θα πετάξει ανάλογα με την προτίμηση σου, ούτε η ζωή το κάνει αυτό. Κάνουν τις επιλογές τους με τον δικό τους μυστηριώδη τρόπο και σέρνουν το όχημα της ανθρώπινης εξέλιξης στο άγνωστο μέλλον του. Βλέπουν τους ανθρώπους να περνούν, βαδίζοντας ανάμεσα στις εποχές, δίχως να κατανοούν αν οι αλλαγές που συμβαίνουν στις ζωές τους έπρεπε ή όχι να συμβούν. Ούτως ή άλλως οι άνθρωποι περαστικοί είναι από την ζωή και στο σύντομο διάστημα που την γεύονται, δεν προλαβαίνουν να καταλάβουν το μυστήριο της. Απλώς την ερωτεύονται και προσπαθούν να απολαύσουν αυτόν τον έρωτα. Μερικές φορές ούτε καν αυτό δεν κατορθώνουν να κάνουν. Με τον χρόνο δεν ασχολούνται. Δεν τον καταλαβαίνουν καν. Ίσως συνειδητοποιούν λίγο, πόσο τους καθορίζει, όταν γερνούν αλλά τότε είναι αργά .

Οι αλλαγές των αιώνων πάντοτε ήταν σημαδιακοί για τους ανθρώπους. Τους γιόρταζαν με μια ανείπωτη χαρά και ένα κρυφό φόβο. Ήξεραν, έστω και ασυνείδητα, ότι η προσδοκία για το καλύτερο πήγαινε χέρι-χέρι με την πιθανότητα μιας γενικευμένης κατάρρευσης σε αυτό που ήδη είχαν γνωρίσει. Οι άνθρωποι που βάδισαν ανάμεσα σε δύο αιώνες κουβαλάνε στις πλάτες τους το παλιό και το καινούργιο και γέρνουν ανάλογα με την προτίμηση τους ανάμεσα στη μελαγχολία αυτών που χάνονται και σε εκείνα τα καινούργια που θαμπώνουν την ματιά τους. Όλα καλά.

Ο χρόνος και η ζωή σε ένα τραπέζι παίζουν ζάρια !