Η φύση και ο άνθρωπος.

 

Να μια ακόμα σχέση που δεν βρήκε ποτέ την αρμονία της. Πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού το φυσικό περιβάλλον της ανθρώπινης ζωής προκαλούσε συνεχώς τρόμο σε αυτό το είδος που κατοικούσε μέσα του. Ηφαίστεια, σεισμοί, καταιγίδες, ζώα επικίνδυνα βρέθηκαν μπροστά στη πορεία του ανθρώπου και με κάποιο τρόπο εξακολουθούν να βρίσκονται, μπροστά από αυτά τα ανθρωπάκια που είχαν το θράσος να κατοικήσουν μέσα του και που έπρεπε να επιβιώσουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Αν τα έβλεπες από απόσταση, δίχως να λογαριάζεις τους κινδύνους, όλα φαινόντουσαν ειδυλλιακά. Δεν ήταν όμως . Και εξακολουθούν να μην είναι σε κάποιο μέτρο. Έτσι δίχως κανείς να το καταλάβει ένα περίεργος πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει που δεν σταμάτησε ποτέ. Και αν η φύση επιτελεί ένα έργο που τελικά δεν είναι εξακριβωμένα συνειδητό, για τον άνθρωπο όσο ανέπτυσσε την συνείδηση του αυτός ο πόλεμος ήταν αγώνας επιβίωσης. Κάθε πόλεμος περνά τα στάδια του, έχει υφέσεις έχει εξάρσεις, δεν παύει ποτέ όμως να είναι πόλεμος . Έχει απώλειες βαριές και για τα δύο μέρη σε ανθρώπινες ζωές σε ζώα σε δάση στη ίδια την γη στη ατμόσφαιρα. Ο άνθρωπος με την φύση έχουν αρχίσει ένα πόλεμο που δεν τελειώνει ποτέ.

Όσο ο άνθρωπος ανέπτυσσε την εξυπνάδα του παράλληλα με την απληστία του και ενόσω άρχισε να επιτυγχάνει κάποιες νίκες, άρχισε να αντιλαμβάνεται την φύση σαν μια κατάσταση που εντέλει μπορούσε να χειραγωγήσει με κάποιο τρόπο, αν και πάντοτε η φύση τον έφερνε στα ίσια του, παρουσιάζοντας μια αξιοθαύμαστη ποικιλία κρυμμένων όπλων. Αυτό δεν κατέβαλλε ποτέ την ικανότητα των ανθρώπων να αντιτάσσουν σε αυτές τις εξυπνάδες της φύσης, τις δικές τους εξυπνάδες που με τα χρόνια γινόντουσαν όλο και καλύτερες.

Έτσι όλοι, φύση και άνθρωποι κυλούσαν μέσα στα χρόνια σε αυτή την τυπικά αμοιβαία αντιπαράθεση. Γνωστά πράγματα που συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Οι φήμες, ότι η φύση καταλάβαινε καλύτερα την φύση του ανθρώπου από ότι ο άνθρωπος την φύση της Φύσης, συνήθως διακινούνταν από ανθρώπους που με τα χρόνια είχαν γίνει φυσιολάτρες και προσπαθούσαν να αποκτήσουν μια ιδιαίτερη επαφή με το φυσικό τους περιβάλλον. Δεν ήταν όμως όλοι έτσι και ούτε είχαν όλοι αυτές τις ιδέες. Πολλοί από τους ανθρώπους δεν χώνευαν καθόλου την φύση και δεν ήθελα να έχουν καμιά σχέση μαζί της. Αντιθέτως, καταλάβαιναν, ότι όσο την περιόριζαν αυτό θα απέβαινε προς όφελος τους. Δηλαδή καταλάβαιναν, ότι είχε έρθει ο καιρός να ρεφάρουν τον τρόμο που κάποτε τους είχε προκαλέσει αυτή και να την κάνουν να φοβηθεί και αυτή.

Τα δάση τα πολύ παλιά χρόνια ήταν εκείνα, από ότι λέγεται, που πλήρωσαν το μεγαλύτερο κόστος στο συγκεκριμένο πόλεμο. Έκρυβαν μέσα τους επικίνδυνα ζώα και ο μόνος τρόπος που βρήκε ο άνθρωπος να τα αντιμετωπίσει ήταν να τα κάψει μαζί με τα ζώα που έκρυβαν μέσα τους. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως και ο κίνδυνος είχε κάπως μετριαστεί, έγιναν περιοχές που προσέφεραν σκιά, μια κάποια ηρεμία και ευχαριστούσαν τις μύτες των ανθρώπων, που προτιμούσαν την συντροφιά τους. Άλλωστε το δάσος πάντοτε προκαλούσε ένα μυστήριο στο άνθρωπο και του θέριευε την φαντασία. Είχε τον φόβο του, αλλά ήταν ένας φόβος που είχε και τα θετικά του.

Δίπλα στα δάση φτιάχτηκαν μεγάλες πόλεις που ήταν βολικές για τους ανθρώπους αλλά τους δυσκόλευαν την αναπνοή με τις δυσοσμίες τους. Έτσι οι άνθρωποι σκέφτηκαν, ότι είναι καλό να κρατήσουν και τα δάση γιατί τους ανανέωναν την αναπνοή και ότι πάντοτε υπήρχε η δυνατότητα να χαθείς μέσα τους. Το τερπνό με το ωφέλιμο μια πατέντα που ο άνθρωπος αξιοποίησε στο έπακρο.

Πρέπει να λάβουμε υπόψιν, αν θέλουμε βέβαια, ότι για την φύση οι αβαρίες δεν ήταν μόνο από τις επιπτώσεις του απευθείας πολέμου με τον άνθρωπο, αλλά είχε να αντιμετωπίσει και τους συχνούς πολέμους μεταξύ των ανθρώπων που επέφεραν τραγικές καταστροφές στο σώμα της

Όλα αυτά συνέβησαν βέβαια κατά την διάρκεια ατελείωτων αιώνων διαμόρφωσης και φτάσαμε με τούτα και με κείνα στη όμορφη εποχή μας. Τώρα ο άνθρωπος δεν φοβάται πολύ την φύση, αντιθέτως η φύση έχει να φοβηθεί πολλά από τον άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος θεωρεί το φυσικό του περιβάλλον κτήμα του στο οποίο έχει πιστοποιητικά κατοχής. Δεν ξέρω πως έχει διαμορφώσει αυτή την ακραία αντίληψη, αλλά παραταύτα την έχει. Η φύση έχει απομακρυνθεί από κοντά του  και αυτός από αυτή, ο πόλεμος όμως που υπάρχει μεταξύ τους έχει γίνει πιο υπόγειος και με εξελιγμένα τεχνικά μέσα από την πλευρά του ανθρώπου. Η φύση φαίνεται να συνεχίζει το έργο της πιο περιορισμένα και σιωπηλά, αν και η επικράτεια της συνεχώς συρρικνώνεται. Η απληστία του ανθρώπου διευρύνεται και δυστυχώς δεν γίνονται πολλά βήματα  για να υπάρξει μια κατανόηση. Τώρα βέβαια το βάρος αυτής της κατανόησης θα έπρεπε να έγερνε στη πλευρά του ανθρώπου, αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει.

Υπάρχουν σώφρονες φωνές από τους διαδόχους αυτών των αρχαίων φυσιολατρών, που είναι περισσότεροι και πιο συνειδητοποιημένοι, αλλά δεν αποτελούν κρίσιμη μάζα. Σήμερα τα συμφέροντα του ανθρώπου είναι πιο περίπλοκα και αυξημένα για να υπολογίζουν τέτοιες ευαισθησίες, που είναι πολυτελείς και αντιοικονομικές. Σήμερα που η "πρόοδος" είναι μια λέξη στα χείλη όλων, μια συνεννόηση με την φύση καθυστερεί πολύ τα πράγματα και ο άνθρωπος δεν έχει πολύ χρόνο για χάσιμο.

Βέβαια κάποιος μπορεί να πει ότι πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται και ότι η φύση δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Όμως έχουμε πει ότι αυτά είναι και λίγο φιλοσοφίες που κανένας δεν έχει τον χρόνο και την διάθεση να τις ακούσει.

Σήμερα τα δάση έχουν αρκετό κόσμο που περπατά μέσα τους, όμως τώρα ο άνθρωπος μπορεί να τα κάψει γιατί του αρέσει να βλέπει απλώς την φωτιά να τα καίει. Τα καίει βέβαια ακόμα από συμφέρον αλλά τώρα έχει βάλει και το γούστο  στο οπλοστάσιο του.

Η κάθε εποχή έχει τις ιδιοτροπίες της για τις οποίες δεν χρειάζεται να δίνει και λογαριασμό. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει ! Ο άνθρωπος έχει πολλά γούστα, αλλά σίγουρα έχει ξεχάσει την εποχή που τρομοκρατημένος αντιμετώπιζε το περιβάλλον του με φρίκη. Δεν είναι υποχρεωτικό να νικήσει σε αυτό τον πόλεμο που ανακατεύτηκε.