Φανταστικοί ήρωες και πραγματικοί δράκοι.

 

Σίγουρα ο κόσμος μέσα στο οποίο ζούμε, δεν αρέσει σε πολλούς από τους κατοίκους του. Όποιον και να ρωτήσεις θα σου εκφράσει και κάποιο παράπονο, είτε πολιτικό, είτε οικονομικό, υγείας, σχέσεων, είτε σε λιγότερες περιπτώσεις υπαρξιακό. Το παράπονο περισσεύει στα χείλη των ανθρώπων και σίγουρα υπάρχουν απίστευτα πολλές ιστορίες, που το επιβεβαιώνουν αυτό. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός, ότι υπάρχουν κάποιοι που περνούν ευχάριστα, ή τουλάχιστον αυτό αφήνουν να φαίνεται προς τα έξω. Όλοι όμως θέλουν να ζήσουν και μάλιστα να ζήσουν καλά. Σε αυτό δεν διαφωνεί κανένας και όσοι το πραγματώνουν δίνουν συμβουλές στους διπλανούς τους στο πως το πέτυχαν. Αυτές οι συμβουλές σπάνια πιάνουν τόπο, όμως οι ικανοποιημένοι αυτού του κόσμου νοιώθουν ότι έχουν κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένοι θεωρητικά και πρακτικά. Έχουν βρει το μυστικό να περνάς καλά και τραβάνε το δρόμο τους. Το πρόβλημα βρίσκεται σε όσους ζουν με το παράπονο δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα.

Στη αρχή κάθε ιστορίας για κάποιο μυστήριο λόγο, όλα είναι ξεκάθαρα. Οι καλοί δίνουν τον τίμιο αγώνα για να σκοτώσουν τον δράκο και αφού περνάνε από πολλές ταλαιπωρίες και δύσκολες καταστάσεις, τον σκοτώνουν και μετά όλοι συνεχίζουν την ζωή τους ευτυχισμένα. Αυτά βέβαια αφορούν κυρίως τα παραμύθια που διδάσκουν στους ανθρώπους, ότι υπάρχει ένα κακό στο κόσμο, που άμα εξοντωθεί όλα θα κυλίσουν ομαλά στη συνέχεια. Τα παραμύθια επίσης διδάσκουν την επιμονή και την θέληση αυτών των ανθρώπων που θέλουν να σκοτώσουν τον δράκο. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι και σίγουρα δεν είναι ιδιοτελείς. Έχουν πίστη και θέληση και ξέρουν πολύ καλά, ότι αν δεν σκοτώσουν το θηρίο, μπορεί και να πεθάνουν. Αυτό το υπολογίζουν πολύ, αλλά στα παραμύθια το ξεπερνάνε και όσο οι κακουχίες που τους υποβάλλει ο δράκος δυσκολεύουν, τόσο η θέληση τους γίνεται μεγαλύτερη.

Αυτά βέβαια συμβαίνουν στα παραμύθια, γιατί στη πραγματική ζωή, ούτε δράκοι υπάρχουν, αλλά ούτε και άνθρωποι με τόσο ισχυρή πίστη και θέληση. Εδώ, στη πραγματική ζωή, όλοι θέλουν να περνάνε καλά και να μην έχουν παράπονα. Αυτό μάλλον δεν γίνεται, όπως όλοι οι σώφρονες άνθρωποι ξέρουμε. Επίσης στη πραγματική ζωή οι δράκοι δεν πεθαίνουν ποτέ. Κάθε φορά με μαγικούς τρόπους μπορούν να αλλάζουν την μορφή τους και άλλοτε να φαίνονται σαν όμορφες βασιλοπούλες, άλλοτε σαν φιλεύσπλαχνοι ηγέτες και άλλοτε να παίρνουν την μορφή αναγκαστικών καταστάσεων, που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει . Στη πραγματική ζωή ο δράκος δεν μέλλεται να σκοτωθεί, αλλά να υπάρξει ως νικητής. Τις περισσότερες φορές μάλιστα είναι εκείνος που εξολοθρεύει τους κυνηγούς του, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του ως τον καλό.

Παρόλα όσα λέμε, η ζωή με το παραμύθι δεν έχει και τόσο μεγάλη απόσταση απλώς στη ζωή συνήθως τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν έχουν παραμυθένιο τέλος. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Προσπαθώ να βρω ένα ευχάριστο τρόπο να μιλήσω για το αν στη πραγματική ζωή βλέπουμε να υπάρχει ένας δράκος που μας απειλεί και που με κάποιον τρόπο οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε.

Ρεαλιστικά μιλώντας στο σύγχρονο κόσμο, ο δράκος φαίνεται ότι, είτε έχει γίνει πολύ ευφυής και κατορθώνει διαρκώς να θολώνει τα νερά για την παρουσία του, είτε εμείς είμαστε τόσο συγχυσμένοι, που προσπαθούμε να τον εξωραΐσουμε για να μην μπούμε στον κόπο τον αντιμετωπίσουμε. Αυτό με κάποιον τρόπο καθηλώνει τα πράγματα σε ένα σταθερό σημείο, που ενώ η ζωή μας συνεχώς δυσκολεύει, κανείς μας δεν ασχολείται ενεργά γιατί αυτό συμβαίνει. Σε άλλες εποχές αυτό που εμφανώς ήταν εχθρικό στη ανθρώπινη ευημερία είχε σχηματοποιήσει τον δράκο του και πάλευε ενάντια του, ασχέτως αν ο αγώνας αυτός δεν είχε συνεχώς ευνοϊκά αποτελέσματα. Είχε όμως τις επιμέρους επιτυχίες του. Έδειχναν εκείνες οι εποχές μια ευγενή πρόθεση και μια πίστη, ότι η μάχη του ανθρώπου με τον δράκο που απειλούσε την ζωή του, ήταν μια μάχη με αμφίβολα αποτελέσματα. Σήμερα αυτή η μάχη φαίνεται ότι δεν αναλαμβάνεται, φαίνεται να λησμονείται, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερο ολόκληρες περιοχές της ανθρώπινης ύπαρξης να αποδίδονται σε μια ερημοποίηση. Μια ερημοποίηση που ελάχιστες οάσεις δροσίζουν την επιφάνεια της. Στη επικράτεια του δράκου, εκεί που αυτός είναι απόλυτος κυρίαρχος, υπάρχει μόνο χώρος για το παράπονο και η γεύση της ήττας για μια μάχη που ποτέ δεν έχει δοθεί πραγματικά. Μάλιστα υπάρχουν πολλοί, που βλέπουν την έρημο σαν τον σύγχρονο παράδεισο και ρεβανσάρουν απέναντι σε όσους προσπαθούν να ψελλίσουν την αδύναμη ένσταση τους. Ενώ οι νύκτες στη έρημο έχουν μια ιδιάζουσα φωτεινότητα, δεν παύουν να είναι κρύες, πολύ κρύες και ο δράκος μέσα στο πύργο του, περιστοιχισμένος από την αμύθητη περιουσία του και την ισχύ του, κολακευμένος από την επιτυχία του ρίχνει την ματιά του στις τελευταίες οάσεις που καλείται να καταλάβει.

Σε αυτό το κακόγουστο αλλά πραγματικό παραμύθι, οι υποτελείς του δράκου βυθίζονται σε μια ευχάριστη άνοια, όπου φευγαλέες εικόνες αντίστασης έρχονται και χάνονται, δίχως να αφήσουν τίποτα στο διάβα τους. Τίποτα δεν μπορεί να ταράξει αυτή την αμνησία, αυτή την ολοκληρωτική παράδοση στο παραμύθι, που ο δράκος έχει επιβάλλει στο βασίλειο του. Ένα παραμύθι που μαγεύει τον πρόθυμο και τρομάζει όσους ξυπνούν αλαφιασμένοι για να αντικρίσουν την αφόρητη ζέστη της ερήμου. Μάλιστα αρκετές φορές ο δράκος, όταν έχει διάθεση για διασκέδαση, αρέσκεται να εφευρίσκει κακέκτυπα του εαυτού του, άλλους “δράκους” ψεύτικους, βάζοντας τους υποτελείς του να παλεύουν με αυτούς. Είναι μια έξυπνη τακτική αυτή, που αποκρύπτει το συγκεκριμένο, το ουσιώδες και δίνει χώρο σε εκείνο που δεν έχει εντέλει σημασία . Όμως από ότι φαίνεται, πιάνει μια χαρά , όπως και πολλές άλλες πονηριές του δράκου, που στα χρόνια της ύπαρξης του εξασκεί την σκέψη προς μια τέτοια κατεύθυνση. Αντιθέτως, η σκέψη των υποτελών του γίνεται όλο και πιο επιρρεπής στο να “τρώνε” τις μπλόφες του, πολλές φορές με χαρακτηριστική αφέλεια. Είναι φυσιολογικό και αυτό, μια που όλα φαντάζουν φυσιολογικά, όταν η σκέψη σου είναι ίδια με την σκέψη αυτού που σε ορίζει.

Έτσι οι μέρες στη έρημο είναι πολύ ζεστές το πρωί και πολύ κρύες το βράδυ με αποτέλεσμα οι άνθρωποι σε αυτό το βασίλειο να μην ξέρουν πια το τι ρούχο να φορέσουν. Να είναι αναγκασμένοι να αλλάζουν με μια παράλογη ταχύτητα τις γκαρνταρόμπες τους και αυτό τους δημιουργεί ένα εκνευρισμό, που δεν τους αφήνει να ησυχάσουν. Όταν σκέφτονται, μια δραστηριότητα που δεν είναι μέσα στις άμεσες προτεραιότητες τους, φαντασιώνονται συνήθως κάποιους ήρωες, που θα τους σώσουν από αυτό που περνάνε, όμως οι ήρωες φαίνεται ότι έχουν εξαφανιστεί από αυτό το πραγματικό παραμύθι. Όλοι ξέρουμε ότι οι ήρωες είναι μυθικά πρόσωπα και ότι δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα, ιδίως όταν μέσα στη πραγματικότητα υπάρχουν δράκοι. Όμως δεν παύουν να ελπίζουν σε μια τέτοια πιθανότητα, παρόλο που και ήρωες να υπήρχαν, μάλλον δεν θα μπορούσαν να τους δουν και να να τους εκτιμήσουν. Έτσι μάλλον οι περισσότεροι, αποδίδουν αυτή την ιδιότητα στο δράκο, ο οποίος αφού έχει τόση αποτελεσματικότητα στο να τους ελέγχει, δεν μπορεί παρά να είναι ένα ηρωικός δράκος.

Τελικά, το μόνο που θα μπορούσε να ειπωθεί και αυτό όχι με απόλυτη βεβαιότητα, τα παραμύθια μέσα στη πραγματικότητα δεν φαίνεται να έχουν τέλος, αλλά μήπως και η ίδια πραγματικότητα δεν είναι ένα ατελείωτο παραμύθι;