Χρόνος.

Σε λίγες ώρες, μια ακόμα χρονιά, θα γίνει παρελθόν. Μια καινούργια θα ξεπροβάλλει,φρέσκια και ωραία, ανανεώνοντας ελπίδες και ψευδαισθήσεις, προσδοκίες και ψέμματα. Στην ουσία, ο χρόνος κυλά απρόσκοπτος και εμείς του βάζουμε σημαδάκια, για να τον ορίσουμε, να τον πλαισιώσουμε, να θέσουμε στόχους, να μετρήσουμε την διαδρομή μας μέσα σε αυτόν το κόσμο. Ορίζουμε έτσι τον εαυτόν μας σε σχέση με μια χρονική στιγμή, που αν την βάλουμε σε μέτρηση, νομίζουμε ότι την ελέγχουμε.

Έχουμε μανία, ως άνθρωποι, με τις μετρήσεις. Μας αρέσει να μετράμε τα πάντα. Νομίζουμε ότι με αυτόν τον τρόπο, ορίζουμε το χάος. Δεν γίνεται τίποτα τέτοιο. Απλώς, κάνουμε όλα τα πράγματα και τους εαυτούς μας κομματάκια, κατακερματίζουμε την συνέχεια, του εαυτού μας και των πραγμάτων γύρω μας, φτιάχνοντας κουτάκια και χάνουμε την ουσία, την ροή του κόσμου.

Έχουμε εκπαιδευτεί για αυτήν την διαδικασία από την στιγμή που γεννηθήκαμε και οτιδήποτε άλλο μας φαίνεται ξένο και ανάρμοστο. Έτσι τώρα περιμένουμε το 2017.

Τι είναι το 2017 ; Τι σημαίνει το 2017, εκτός από αριθμούς που προσδιορίζουν κύκλους ζωής, με βάση κάποιο ορόσημο; Ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα, όπως τίποτα δεν σήμαινε και 2016 ή τίποτα δεν θα σημαίνει το 2018.

Τα κύματα της ζωής που κυλάνε αδιάκοπα πάνω σε αυτόν τον χώρο, οι άνθρωποι που τα ζωοποιούν, αυτά και μόνον αυτά σημαίνουν κάτι. Χωρίς αυτά ο κόσμος είναι ανύπαρκτος και άχρονος. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται καν. Η μέτρηση του χρόνου αποτελεί μια κακόγουστη κατασκευή , που ευνοεί όσους θέλουν να ελέγχουν την ζωή και τους ανθρώπους . Μάταια !!!!

Τα ρολόγια είναι το σήμα κατατεθέν της εποχής της εξουσίας . Όποιος ελέγχει τον χρόνο, όποιος ορίζει τον χρόνο, ορίζει και τους ανθρώπους. Βέβαια, έτσι ορίζεται και ο ίδιος.

Για να ξεφύγουμε από την δαγκάνα του χρόνου και των χρονομετρητών του, οφείλουμε να βιώσουμε την κάθε στιγμούλα μας, με όλη την την δύναμη της ζωής που διαθέτουμε. Τότε ο χρόνος αναιρείται. Παύει να μας ορίζει. Μέσα στη μαγεία αυτού του ατελείωτου παρόντος, κρύβεται το μυστικό της ίδιας της ζωής, που περιμένει υπομονετικά να μας αποκαλύψει τα θαύματα της.

Έτσι, λοιπόν, θα ήθελα να ευχηθώ, ένα ολοκληρωμένο και συνειδητό Παρόν για όλους μας !!!!

Η πνευματική αλλοτρίωση μέσα στη κρίση του πραγματικού.

Η κοινωνία αποτελείται κυρίως από ανθρώπους- το Σύστημα στην αφαίρεση του μοιάζει να το αγνοεί αυτό.

Ζακ Ελλύλ
ΤΟ ΤΕΧΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Μετάφραση -Πρόλογος
Γιάννης Δ . Ιωαννίδης
Εκδόσεις Αλήστου Μνήμης.

Το αφήγημα της νεωτερικής εποχής, είχε στην βάση του την ανάπτυξη της Λογικής. Αυτή ήταν η βασική υπόσχεση. Το υλικό με το οποίο θα δούλευε. Η αιχμή του δόρατος στη κριτική απέναντι στη θρησκεία , αλλά και απέναντι στη οργάνωση της ζωής από τους φεουδάρχες. Απαραίτητη προϋπόθεση, η ανάπτυξη του Ατόμου, ή καλύτερα η ανάπτυξη της ατομικότητας, διαμέσου της μόρφωσης , που θα καθιστούσε το άτομο ικανό και κατηρτισμένο, να κατανοήσει και να συμβάλλει στη ανάπτυξη της επιστήμης και να συμμετέχει στη διαμόρφωση της δημοκρατίας. Η νεωτερικότητα αναλάμβανε το δύσκολο “έργο”, να περάσει την κοινωνία βαθιά μέσα στο Πραγματικό και να ξεκόψει τον άνθρωπο από αυτό που καταλάβαινε η ίδια,  αποκλειστικά, σαν σκοταδισμό, καταπίεση, καθήλωση του ατόμου σε ένα στάδιο βλακώδους μαγικής σκέψης.

Η νεωτερικότητα, ας είμαστε ειλικρινείς, πέτυχε εν πολλοίς τους στόχους της. Όπως επανειλημμένα συμβαίνει, μέσα στη ζωή, τίποτα δεν γίνεται, χωρίς να έχει τις αρνητικές του συνέπειες. Η κοινωνία αντάλλαξε την μαγική σκέψη, με την μαγεία της τεχνολογίας και της επιστήμης, διέλυσε τον κοινωνικό της ιστό, αφήνοντας τον καθένα μόνο του σε ένα κόσμο, που καθημερινά φάνταζε και φαντάζει όλο και πιο χαώδης και άκαρδος και θυσίασε την Λογική του εγχειρήματος της με την λογική του ατομικού συμφέροντος. Ο κόσμος μας απέκτησε δυνατότητες που ούτε καν είχε φανταστεί ότι υπάρχουν, είναι αλήθεια. Η πρόοδος του σε υλικό επίπεδο, -εμπορεύματα, δυνατότητες μετακίνησης, ιατρικές φροντίδες, συσσώρευση πληροφοριών, δυνατότητες εκμετάλλευσης του ελεύθερου χρόνου, διασκέδασης – είναι αναμφισβήτητα μεγαλειώδης και μαγευτική.

Η νεωτερικότητα πέτυχε το παρελθόν να φαντάζει σαν βαρβαρότητα , την οποία όλοι στηλιτεύουν, το παρόν να είναι μια ατέρμονη επιδίωξη οραμάτων ενός μέλλοντος, που σίγουρα θα συναντήσει μια διαφορετικού τύπου βαρβαρότητα , εμπλουτισμένη με σχέδια υλικού μεγαλείου. 

Ήδη βρισκόμαστε στη εποχή της μετα-νεωτερικότητας, όπου η νεωτερικότητα φαντάζει ήδη πολύ οπισθοδρομική. Εδώ, όλα είναι μέσα μέσα στη σφαίρα, όπου όλη η ζωή οργανώνεται κάτω από τις απρόσωπες φτερούγες ενός τεχνικού συστήματος. που ελέγχει όλες τις πλευρές της ζωής και των τεχνικών του. Η θεά της νεωτερικότητας, η Λογική, που θα εξηγούσε τον κόσμο και θα τον καθιστούσε προσιτό, χάνεται μέσα στη λογική μιας τεχνο-τερατώδους υπερδομής, όπου όλα είναι άγνωστα και απρόσιτα.

Μήπως είναι η φυσιολογική κατάληξη της;

Καθημερινά, σε όλα τα πράγματα χρειάζεται κάποιος που να είναι “ειδικός”, κάποιος που να ξέρει να επισκευάζει τα άπειρα μηχανήματα, που ελέγχουν και καθορίζουν τις ζωές μας. Γράφω αυτές τις γραμμές σε ένα υπολογιστή, για τον οποίον επί της ουσίας , γνωρίζω μόνο ένα μέρος της χρήση του . Τίποτα άλλο. Φαίνεται να του δίνω εντολές για να κάνει πράγματα που θέλω, αλλά στη πραγματικότητα η εντολή του είναι και είναι καθοριστική, να μου είναι απαραίτητος. Πρέπει να τον φροντίζω, να τον ανανεώνω, να έχω τον τεχνικό του. Η σκέψη του, σταδιακά, γίνεται και δική μου σκέψη. Μαθαίνω να σκέφτομαι μηχανικά , όπως αυτός. Μαθαίνω να κινούμαι με βάση μια απρόσωπη πληροφορία. Είμαι αριθμός ανάμεσα σε άλλους αριθμούς ,που οι τεχνικοί θα αποφασίσουν για την τύχη τους, και αναπόφευκτα θα αποφασίσουν στη βάση πληροφοριών και αριθμών.

Ο κόσμος που έκτισε η νεωτερικότητα, δεν μπόρεσε να συμβάλλει σε καμία πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου. Η ελευθερία του ανθρώπου που ευαγγελίστηκε , από τους φεουδάρχες και την θρησκεία, έγινε “ελεύθερη” σκλαβιά μέσα στα εργοστάσια των μηχανημάτων. Η πνευματικότητα του ανθρώπου εγκλωβίστηκε ολοένα και περισσότερο μέσα σε ένα ,από κάθε άποψη, βαρύτερο υλικό πεδίο. Ο άνθρωπος έχει λιγότερο χρόνο να σκεφτεί πραγματικά για αυτό που ο ίδιος θέλει. Πρέπει να παρακολουθεί τις μηχανές του. Η οργάνωση της ζωής , είναι η οργάνωση που επιβάλλει το τεχνικό σύστημα, στο οποίο όλοι πρέπει να δίνουν τον φόρο τους. Καταντήσαμε το πραγματικό να είναι το τεχνικό. 

Ζούμε το θέαμα ενός κόσμου που στο πανί φαίνεται ωραίος, ανεξάρτητος , σκεπτόμενος, αλλά στη πραγματική ζωή είναι άσχημος, εξαρτώμενος και πνευματικά αλλοτριωμένος. Δεν έχουμε ούτε Ελευθερία, ούτε Ισότητα, ούτε Αδελφότητα, αντιθέτως, έχουμε Σκλαβιά, διαρκή Ανισότητα και κακώς εννοούμενη Ατομικότητα. 

Το συντελεστικό όμως σε όλα αυτά, είναι ότι η μυρωδιά του πνεύματος καθημερινά υποχωρεί μέσα από τον κόσμο. Ο άνθρωπος σταδιακά παύει να σκέφτεται για την αντικειμενική φύση του κόσμου του, μαθαίνει να τον αποδέχεται σαν δεδομένο και αναλλοίωτο. Έτσι μαθαίνει να αποδέχεται και τον εαυτόν του. Η αλλαγή, η διαφοροποίηση, το άγνωστο, η πνευματική περιπέτεια, η επαναστατικότητα , η φαντασία, η αλήθεια, γίνονται ολοένα και πιο πολύ απόμακρες έννοιες, που ανήκουν σε ένα άλλο σύμπαν, ξένο εν τέλει, προς αυτόν. Η ζωή αδειάζει και σταδιακά μετατρέπεται σε μια τεχνική ζωή, μια ζωή που δεν έχει ψυχή και καρδιά, αλλά τεχνικές που επιβάλλουν με αδιόρατα μαγικό τρόπο την οργάνωση της.

Στη άκρη του νήματος , οποιαδήποτε  Λογική  χάθηκε και ψάχνουμε να την βρούμε. Ναί ο παπάς έχασε την υπόληψη του, γιατί τώρα υπάρχει  ο δημοσιογράφος , ο διαφημιστής, οι άρχοντες της κυβερνητικής, που μπορούν να "εξομολογήσουν " καλύτερα την ανάγκη και το πάθημα και να χειραγωγήσουν καλύτερα  μεγαλύτερες μάζες. Δεν έχουμε πια ανάγκη το ιερό, γιατί "ιερή" είναι πλέον η ανάγκη διατήρησης και υποστήριξης των   μέσων του τεχνικού συστήματος.  Στη καρδιά  αυτού του παραλογισμού ξεπροβάλλει  μια λέξη-καθήκον:  ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Ανάπτυξη δίχως όρια, δίχως κατεύθυνση, σε όλες τις  πλευρές, χωρίς κανένα  ήθος. Και οι άρχοντες που χαίρονται γιατί στήσανε την τέλεια μηχανή.

Βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά σε σταυροδρόμι. .  Ο κόσμος είναι πάλι σε κρίση. Όλοι είμαστε σε κρίση. Οι γελοίες εικόνες  της BLACK FRIDAY στον "πολιτισμένο" κόσμο αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. 

Μήπως πρέπει να σταματήσουμε τον κόσμο, για να κατέβουμε;!!!!!

Δεξιά και αριστερά της Παγκοσμιοποίησης.

Παγκοσμιοποίηση : το όραμα ενός ενοποιημένου πλανήτη. Το όραμα μιας αυτοκρατορίας, της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που έχει ποτέ υπάρξει. Ένας κόσμος τεράστιας αγοράς, όπου όλοι έχουν σχέση με όλους , μέσα από το χρήμα, και μόνο μέσα από αυτό, που κινεί αυτήν την αγορά. Όποιες διαφορές , σε οποιοδήποτε επίπεδο, θρησκευτικές ,πολιτικές , κοινωνικές, θα πρέπει να εναρμονιστούν με αυτή την χαώδη αγορά και αν δεν μπορούν, θα πρέπει να εξαφανιστούν. Μια τέτοια αυτοκρατορία , χρειάζεται ένα παντοδύναμο διοικητή , έναν πλανητάρχη, που ο λόγος του, σαφώς, θα πρέπει να υποστηρίζεται από τον λόγο των όπλων του.

Όταν ο πατήρ Μπούς στον λόγο του το 1991, κήρυξε και επίσημα την έναρξη της υλοποίησης αυτού του οράματος, συνοδεύοντας το με το πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, ο κόσμος της ανθρωπότητας , ένοιωσε, ότι μπαίνουμε σε μια καινούργια εποχή. Μια εποχή που με κανένα τρόπο, δεν έμελλε να είναι ρόδινη , ειδικά για τις περιοχές εκείνες ,που το καινούργιο παγκοσμιοποιημένο βλέμμα , θα έστρεφε την προσοχή του.

Πριν 200 χρόνια , ένα ανάλογο όραμα, με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, την απελευθέρωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, της προλεταριακής τάξης από τους δυνάστες της , άρχισε να εξαπλώνεται σαν ιός παντού. Το κομμουνιστικό κίνημα πίστευε, ότι “οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα”, η μισθωτή εργασία ,όργανο στα χέρια των καπιταλιστών ,υποδουλώνει τον άνθρωπο, άρα μόνο μια παγκόσμια επανάσταση , θα ανέτρεπε τις υπάρχουσες συνθήκες δουλείας και θα απελευθέρωνε τον πλανήτη.

Το όραμα ενός ενοποιημένου πλανήτη , σαφώς, είναι πάρα πολύ παλιό και πολλές φορές για μακρές περιόδους, έχει κιόλας πετύχει. Οι Πέρσες, ο μέγας Αλέξανδρος, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί , οι Μογγόλοι με τον Τζέγκινς Χαν ,οι άγγλοι , έχουν πολλά πράγματα να διδάξουν σε όσους έχουν το ενδιαφέρον.

Θα μπορούσε να ειπωθεί , ότι ο ενοποιημένος πλανήτης υπό μια αρχή , είναι το παιδικό απωθημένο της εξουσίας , όταν έχει κρίσεις μεγαλείου. Ο χρόνος που “βλέπει τους ανθρώπους να περνούν”, σαφώς θα πρέπει να γελά πάντοτε με αυτήν την επιδίωξη και την ματαιότητα της !!!!

Δεν θα ήταν μάλιστα παράτολμο να ειπωθεί, ότι κάποιοι μπορούν να φαντάζονται και να επεκτείνουν αυτό το σχέδιο ακόμη και στο ευρύτερο Σύμπαν.

Το ελληνικό δημοψήφισμα, το Brexit, και η εκλογή του Τράμπ ,ως ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, όμως ήρθαν να σπιλώσουν τέτοιες επιδιώξεις ή τέλος πάντων, να δώσουν ένα μήνυμα σε όσους το επιδιώκουν , ότι μια ετερόκλητη μάζα κόσμου παγκοσμίως , δεν συμμερίζεται το όραμα τους. Παλαιότερα , είχαν υπάρξει επίσης πολλές ενστάσεις, διαδηλώσεις ,βλέπε Γένοβα, που υποδήλωναν ότι υπάρχει αντίδραση και μάλιστα σοβαρή και από τα αριστερά αλλά και από τα δεξιά της παγκοσμιοποίησης. Συγχρόνως θα πρέπει όμως να παραδεχτούμε, ότι υπάρχει μεγάλη μερίδα του ανθρώπινου πληθυσμού, που βλέπει με καλό μάτι το συγκεκριμένο εγχείρημα.

Μιλάμε δηλαδή για έναν διχασμό των κοινωνιών. Αλλά και για ένα διχασμό μέσα στους κόλπους της εξουσίας . Η ανάγκη για σκληρή οικονομική επέκταση , για όλο και μεγαλύτερο έλεγχο ,για όλο και μεγαλύτερη ομοιομορφία, για όλο και περισσότερο πόλεμο, αντιμάχεται με την ανάγκη για επιβίωση, διατήρηση της ιδιαιτερότητας, της ανάγκης για περισσότερη ειρήνη στον πλανήτη. Μέσα στα στρατόπεδα και των δύο πλευρών, υπάρχουν υποστηρικτές, παραδόξως , από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος, πράγμα που δημιουργεί σύγχυση και αντιφάσεις . Δημιουργεί αόρατες συμμαχίες που μέχρι χτες θα ήταν αδύνατες, αλλά και κόντρες ανάμεσα σε ιδεολογικά ταυτόσημους .

Ένας διχασμός που περιφρουρείται στα ανώτερα κέντρα της εξουσίας, μπορεί και να αποφύγει μια ριζική σύγκρουση, στο όνομα κοινών συμφερόντων . Ένας διχασμός, όμως, που κλιμακώνεται μέσα στο σύνολο της κοινωνίας, δεν προμηνύει καθόλου κάτι καλό. Αντίθετα, ανοίγει τους ασκούς με τα μύρια κακά. Ασκούς που δεν κλείνουν εύκολα και δημιουργούν μόνιμα τραύματα, μέσα στον κοινωνικό ιστό.

Το όραμα της παγκοσμιοποίησης και οι εκφραστές του, έχουν υποστεί ήττα . Ήττα που ενώ φαίνεται να είναι από τα δεξιά τους, είναι από τα βάθη της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που υποτιμούν με κάθε δυνατό τρόπο και που φροντίζουν να αγνοούν τις ανάγκες της. Η κοινωνία αυτή δεν έχει δικό της όραμα και κατά συνέπεια τείνει να δανείζεται οράματα που μπορούν ευκαιριακά να υποστηρίξουν την αντίδραση της σε αυτό που συμβαίνει. Κατά βάση σύρεται από την ίδια της την παθητικότητα. Αυτός δεν είναι λόγος να υποτιμηθεί ριζικά η αντίδραση της, ακόμα και αν αυτή η αντίδραση στρέφεται για υποστήριξη στις παρυφές του γελοίου. Δεν αντέχει το ψέμα του υπάρχοντος. Μπορεί να μην είναι αυτό αρκετό, αλλά είναι κάτι.

Οι εραστές της παγκοσμιοποίησης όμως ,ας μην γελιόμαστε, δεν έχουν ηττηθεί. Αντίθετα θα σκληρύνουν την στάση τους γιατί τα συμφέροντα τους είναι μεγάλα και η ανάγκη τους για επιβολή ακόμα μεγαλύτερη. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι πλέον έχουμε αλλάξει “πίστα” του τρόπου με τον οποίον παίζεται το παγκόσμιο παιχνίδι. Τα “γνωστά” και “φιλικά” χρώματα , δεν είναι πλέον ούτε γνωστά αλλά ούτε και φιλικά

Τα χαρτιά πρέπει να ξαναπέσουν στο τραπέζι με άλλον τρόπο και διαφορετική σκέψη.

Σημεία....παιχνίδια και τέρατα.

Είναι νομίζουμε, πλέον, ολοφάνερη η έλλειψη της αξιοπρέπειας, από την οποία πάσχει το σύγχρονο προσωπικό που διοικεί τον πλανήτη. Νομίζαμε ότι το μπάχαλο που επικρατεί στη χώρα μας , είχε να κάνει με τις τραγικές ιδιομορφίες μας, όμως είχαμε λάθος. Αντιθέτως, αυτό που ζούμε εδώ, χαρακτηρίζει από ότι φαίνεται, το σύνολο της παγκόσμιας πολιτικής ζωής . Πιθανόν, να το έχουμε κάνει εξαγωγή !!!!

Η αμερικάνικη προεκλογική εκστρατεία , η οποία πήρε και δημοσιότητα για ευνόητους λόγους, απλώς είναι το κερασάκι σε μια τούρτα με κέρινα ανθρωπάκια , που κατορθώνουν με πειστικό τρόπο, να γίνονται όλο και πιο γελοίοι. Βέβαια, θα μου πει κάποιος, αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Φυσικά θα συμφωνούσα απόλυτα , αν αυτή η κατάπτωση των κυβερνώντων, θα ήταν μια καλή αφορμή να συνειδητοποιούσαμε όλοι εμείς, το ποιοι είναι αυτοί που παίρνουν ριζικές αποφάσεις για όλους μας. Πράγμα που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Δυστυχώς.

Τι χαρακτηριστικά έχει αυτή η πτώση ; Χαμηλού προφίλ προσωπικότητες, που έχουν αναρριχηθεί μέσα από διαδικασίες , πολλές φορές όχι τόσο καθαρές. Σαφώς αναξιόπιστες, όπου σήμερα με πάθος ισχυρίζονται αυτό και ακριβώς την επομένη ισχυρίζονται και πράττουν το εκ διαμέτρου αντίθετο. Δέσμιοι των προηγούμενων υποσχέσεων τους, δεσμεύονται για καινούργιες χωρίς αιδώ ή τέλος πάντων δίχως καμιά πειστική εξήγηση.

Υπάρχει απουσία ουσιαστικού πολιτικού λόγου πάνω σε πραγματικά προβλήματα που στοκάρονται σε τοπικό η και διεθνές επίπεδο και που απαιτούν λύσεις που να έχουν τουλάχιστον μια σχετική φερεγγυότητα.

Πολιτικοί, που φαίνεται ότι προτιμούν να κάνουν πολιτική μέσα από το f.b και το twitter, μέσα από σαχλές εκπομπές, που προσπαθώντας να φανούν ανθρώπινοι, γίνονται απλά καρικατούρες ανθρώπου.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι τους, επίσης , δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον . Όταν δεν λένε σχεδόν τα ίδια πράγματα με διαφορετικά λόγια, ίσα-ίσα για να φαίνεται ότι υπάρχει αντίλογος, στη τελική , θα κάνουν ακριβώς τα ίδια . Δεν μπορείς πλέον να ξεχωρίσεις τους μεν από τους δε, γιατί το μόνο που τους διαφοροποιεί είναι απλώς το κούρεμα ή το φουστάνι.

Ενώ, δηλαδή , όλα γίνονται, απλώς, για να φαίνονται , αυτό που φαίνεται ποτέ δεν είναι κάτι σημαντικό. Όσο και να είσαι φιλικός με την αίγλη αυτών που εξουσιάζουν , -προσωπικά ,δεν έχω καμία σχέση με το συγκεκριμένο άθλημα- δεν μπορείς  να μην αντιλαμβάνεσαι την έντονα “θεατρική”, με την κακή έννοια, εικόνα της κατάστασης . Το πλοίο βάζει νερά και οι “καπετάνιοι”, στολίζονται μέσα στη καμπίνα τους !!!

Ενώ λοιπόν συμβαίνουν αυτά, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν μπορεί κάποιος να  προβληματίζεται, με το τι μπορεί να δηλώνουν ; Βρισκόμαστε κοντά σε κάποιο τέρμα π.χ της πολιτικής διαχείρισης με τον παλιό γνωστό τρόπο ; Μήπως τα οξεία προβλήματα των κοινωνιών μας απαιτούν πιο ριζικές και ολιγαρχικές λύσεις ; Μήπως χρειαζόμαστε, λέμε τώρα μια ιδέα, κάποιο πόλεμο, για να έρθουμε στα ίσια μας ; Μήπως έστω και αυτή η αλλοτριωμένη ελευθερία που απολαμβάνουμε, μας κάνει να παίρνουμε αέρα και οι πατρόνοι μας αισθάνονται ότι θα πρέπει να είμαστε λίγο πιο συγκεντρωμένοι στις δουλειές, που δεν έχουμε ή τελος πάντων να αραιώσουμε λίγο, βρε αδελφέ, γιατί γίναμε πολλοί και δεν ταιριάζουμε στα σχέδια τους ;

Πιθανόν, όλες αυτές οι σκέψεις, να είναι φόβοι και οι παράνοιες ενός ταραγμένου νου. Πιθανόν και όχι .Θα δείξει. Όπως και νάχει, είναι σίγουρο, ότι ο κόσμος χρειάζεται να μοιραστεί ,εξ αρχής. Οι παίκτες, αργά και σταθερά, προετοιμάζουν την επόμενη μέρα , που θα διεκδικήσουν αυτό που νομίζουν ότι τους ανήκει.

Περιμένοντας , μιας και σε αυτό έχουμε εθιστεί, καλό θα ήταν να πάρουμε τα μάτια μας , από τα κακοπαιγμένα “θεατρικά” και να κοιτάξουμε το κυρίως θέατρο!!!

Ο Έρωτας και η Αγάπη.

Αναμφισβήτητα ο έρωτας είναι μια περιοχή του Είναι, που απασχολεί περίπου το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού, με ποικίλους και πολυμορφικούς τρόπους. Εξαιτίας αυτού, θα ήταν σωστό να μπορούσε συμπεράνει κάποιος, ότι είναι μια περιοχή που είναι φανερή, διαυγής και εύκολα κοινωνήσιμη. Μια περιοχή που λόγω της καθολικότητας της, αλλά κυρίως λόγω της φύσης της, θα ήταν ένα πεδίο συνεύρεσης και αποδοχής, όπου οι ανθρώπινες αντιθέσεις θα μπορούσαν να μειώνονται και όχι να μεγεθύνονται. Όλοι ξέρουμε, ότι αυτό δεν συμβαίνει. Είναι η περιοχή που οι συγκρούσεις , τα πάθη , οι αντιθέσεις, τα ανικανοποίητα, ελάχιστες φορές κατεβάζουν τις στροφές τους,αντίθετα, είναι πεδίο σφοδρών συγκρούσεων ανάμεσα στους εμπλεκόμενους. Λίγο διαφέρουν από τις πολεμικές συγκρούσεις και τις περισσότερες φορές , αν εξαιρέσουμε την έκταση , δηλαδή ότι αφορούν δύο ως και τέσσερεις ανθρώπους, είναι πιο αιματηρές, ψυχολογικά επώδυνες, έχουν μεγάλη διάρκεια και εξαιρετική δόση μνησικακίας.

Επίσης μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε, ότι δύσκολα μπορούμε να βρούμε άλλη περιοχή, αν εξαιρέσουμε τους ευφάνταστες ίντριγκες των διαδρόμων της εξουσίας, που τα μυστικά, οι παρανοήσεις, τα ψεύδη και οι ψευδαισθήσεις, να ντύνονται τόσο πειστικά με τον μανδύα του ενδιαφέροντος, της αγάπης και της φροντίδας.

Στον Έρωτα όλα φαίνονται καθαρά και γνωστά, ενώ ποτέ δεν είναι !!!!!

Μια και διαλέξαμε να αναφέρουμε αρχικά άσχημες αλλά νομίζουμε πραγματικές όψεις του ζητήματος, θα είχε απόλυτο δίκιο κάποιος ή κάποια να αναρωτηθεί, το γιατί ο Έρωτας ασκεί τόση γοητεία, σε όλους μας. Τι τον κάνει τόσο ανυπόφορα ελκυστικό ;

Κατ’ αρχήν, διότι συμπυκνώνει και παντρεύει, ότι ομορφότερο και ασχημότερο περιέχει μια ανθρώπινη ψυχή. Την σφοδρή έλξη για κάποιον έξω από τον εαυτόν μας, μαζί με την κτητικότητα για το αντικείμενο του πόθου μας. Την ιδέα ότι μπορούμε να γίνουμε ένα με τον απέναντι μαζί με την απογοήτευση ότι δεν παύουμε, τελικά, να είμαστε απελπιστικά μόνοι μας. Την αφιέρωση μαζί με την προδοσία. Το πάθος για κάποιον, μαζί με την απόρριψη. Την αυταπάτη του ότι μπορούμε να υπάρξουμε σε μια σχέση σαν ίσοι, μαζί με την διαπίστωση ότι η τάση για την εξουσία στον άνθρωπο, πραγματώνεται μέσα και στις κλειστές κρεβατοκάμαρες. Την ανάγκη για αλήθεια που συναντά τις περισσότερες φορές το ψέμα.

Δεν σκοπεύω να κουράσω αραδιάζοντας έναν ατελείωτο κατάλογο αντιθέσεων που ο Έρωτας έχει στις αποσκευές του και που μοιράζει απλόχερα σε όλους μας .

Όμως παρ΄όλες τις ακραίες αντιθέσεις του ή και λόγω αυτών, ο Έρωτας παραμένει ακτύπητος, αλώβητος σε κριτική και κατορθώνει να είναι από τις πλέον βαθιές και σταθερές επιθυμίες του ανθρώπου, αν εξαιρέσουμε το χρήμα και την εξουσία ,που με κάποιο πανέξυπνο τρικ κατορθώνει και ενσωματώνει.

Ο Έρωτας δεν γνωρίζει σύνορα , χρώματα , τάξεις , πεποιθήσεις και ιδεολογίες. Μπορεί να είναι πιο πάνω από όλες αυτές τις όψεις και καταστάσεις του ανθρώπου, ξέροντας ότι όλοι κάποια στιγμή θα συναντήσουν την ματιά του και όσοι δεν την συναντήσουν, απλά θα το φέρουν βαρέως που δεν την συνάντησαν.

Για να μην αναφέρουμε την πιο απλή του κυρίαρχη δραστηριότητα : μέσω αυτού αυξάνεται η ανθρωπότητα, άνευ αυτού το τέλος!!!!

Τελικά αυτός ο καθολικός “μάγκας” έχει αντίπαλο δέος ; Τον κοντράρει κάτι ; Ή παίζει χωρίς αντίπαλο ;

Η γνώμη μας είναι ότι έχει : την Αγάπη. Μπορεί να είναι τυχαίο, δεν το ξέρω, αλλά αποτελούν ζεύγος .Ο Έρωτας - Η Αγάπη . Αρσενικό -Θηλυκό.

Αυτή , η Αγάπη , στέκεται παράμερα ,αθόρυβη, χωρίς ακραίες αντιθέσεις, χωρίς εξάρσεις και αυταπάτες , καθαρή σαν καθρέπτης, χαμογελά με επιείκεια, όταν συναντά τα ατελείωτα ερωτικά παιχνίδια του συντρόφου της , του Έρωτα, και περιμένει και περιμένει και περιμένει....

Μην βιαστούμε να την κρίνουμε ως “παθητική”. Όταν κατεβαίνει να παίξει , οι αντίπαλοι της απλά θέλουν να την εξολοθρέψουν . Δεν την αντέχουν. Όμως δεν το μπορούν και την βρίσκουν διαρκώς μπροστά τους, όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο όμορφη , όλο και πιο αγέραστη.

....Και ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει ατέρμονα και εμείς “ In girum imus nocte et consumimur igni (Τριγυρνάμε μέσα στη νύχτα και αναλωνόμαστε από τη φωτιά).

Κάρλος Καστανιέδα .

 “Nothing in this world is a gift. Whatever has to be learned must be learned the hard way.”

“Τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι δώρο. Οτιδήποτε πρέπει να μαθευτεί, μαθαίνεται με τρόπο δύσκολο”

Η διδασκαλία του Δον Χουάν.

Εκδόσεις Καστανιώτη.

Ανθρωπολόγος, μάγος, ταξιδευτής στο Μεξικό,απατεώνας και γυναικάς, όπως και νάχει, ο Καστανιέδα είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες γοητευτικές προσωπικότητες, που χαρακτήρισαν τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Τον γνώρισα μέσα από τα βιβλία του το 1978 στο Λονδίνο. Δεν μπορείς να γνωρίσεις κανέναν μέσα από βιβλία, παρ’ όλα αυτά, μπορεί να σε συγκινήσει, να σε εμπνεύσει, να σε ταξιδέψει σε άλλους κόσμους. Όταν διάβασα τα πρώτα βιβλία του, με τα κακά αγγλικά μου, έπαθα “έρωτα”. Ένας καινούργιος κόσμος μου ανοίχτηκε, ένας κόσμος που με μάγεψε κυριολεκτικά. Αυτά που διάβαζα, ήταν σαν να ακουμπούσαν πολύ βαθιά μέσα μου, ήταν το παράθυρο σε μια ελκυστική εσωτερική ζωή, τον δρόμο ενός πολεμιστή, που έχοντας διαρρήξει την σχέση του με ένα ψεύτικο κόσμο, αναζητούσε την πραγματική γνώση.

Από τότε μέχρι σήμερα, αν και σχέση μου με τον Καστανιέδα πέρασε από πολλές αντικρουόμενες φάσεις, όμως, δεν έπαψε ποτέ, να με εμπνέει. Έχω διαβάσει τα βιβλία του δύο και τρεις φορές, ανακαλύπτοντας κάθε φορά καινούργια πράγματα. Δεν έγινα μαθητής του, αλλά οι φράσεις του Δον Χουάν, έγραψαν μέσα μου.

“A man goes to knowledge as he goes to war: wide-awake, with fear, with respect, and with absolute assurance”

“Ένας άνθρωπος βαδίζει προς την γνώση, όπως πηγαίνει στον πόλεμο: ξάγρυπνος, με φόβο, με σεβασμό και με απόλυτη ασφάλεια”

Η διδασκαλία του δον Χουάν

Εκδόσεις Καστανιώτη.

Ο Καστανιέδα συναντά στη Σονόρα στο Μεξικό έναν Τολτέκο μάγο τον Δον Χουάν Μάτους. Η ύπαρξη ή όχι του Δον Χουάν αποτελεί το πρώτο και βασικό μυστήριο. Πολλοί χάθηκαν στο Μεξικό αναζητώντας τον και πολλές θεωρίες έχουν υπάρξει, ότι αποτελεί ένα κατασκευασμένο φανταστικό πρόσωπο. Όπως και νάχει, φανταστικός ή όχι, αυτός μυεί τον Κάρλος στη φιλοσοφία των Τολτέκων. Αν ο Καστανιέδα κατασκεύασε όσα έγραψε πρέπει αν μη τι άλλο, να του αποδώσουμε τα εύσημα, διότι αναδεικνύεται σαν ο πρώτος φιλοσοφικός παραμυθάς .

Η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται κάπου στη μέση. Ο Κάρλος Καστανιέδα κάτι συνάντησε στο Μεξικό, που οδήγησε την ζωή του σε διαφορετικούς δρόμους.

Τέλος πάντων. Ο Δον Χουάν μυεί τον Καστανιέδα στη φιλοσοφία των Τολτέκων μάγων. Μια διδασκαλία που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Είτε με την βοήθεια του πεγιότλ, ινδιάνικου ναρκωτικού, είτε με το ανελέητο και συμπαγή σφυροκόπημα της προσωπικότητας του Καστανιέδα, ο Δον Χουάν οδηγεί τον μαθητή του, σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνεται τον κόσμο που ζει και του τρόπου που με τον οποίον πρέπει να τον ζήσει

“Every time a man sets himself to learn, he has to labor as hard as anyone can, and the limits of his learning are determined by his own nature. Therefore, there is no point in talking about knowledge. Fear of knowledge is natural; all of us experience it, and there is nothing we can do about it. But no matter how frightening learning is, it is more terrible to think of a man without knowledge.”

“Κάθε φορά που ο άνθρωπος θέλει να μάθει, πρέπει να εργαστεί όσο πιο σκληρά μπορεί, και οι περιορισμοί στη μάθηση του, εξαρτώνται από την δική του φύση. Έτσι δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για την γνώση. Ο φόβος για την γνώση είναι φυσικός. Όλοι μας έχουμε την εμπειρία του και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Αλλά ανεξάρτητα του πόσο μας φοβίζει το να μάθουμε, είναι περισσότερο φοβερό να σκεφτούμε έναν άνθρωπο χωρίς γνώση”

Η διδασκαλία του δον Χουάν

Εκδόσεις Καστανιώτη.

Όλες οι ιδέες που έχει ο μαθητής Κάρλος, όλα τα κλισέ από τον δυτικό τρόπο σκέψης του , έχουν να καταπέσουν και ενώ σταδιακά αδειάζει από τις ιδέες του ένας καινούργιος τρόπος ζωής, ο τρόπος του πολεμιστή, ενσταλάζεται μέσα του. Η προσωπικότητα του μαθητή του είναι τις περισσότερες φορές εμπόδιο για τον Δον Χουάν, που άλλοτε με συμπόνοια και άλλοτε με σκληρότητα, προσπαθεί να του μάθει, ότι κάθε στιγμή βαδίζει με τον θάνατο στο πλάι του και δεν έχει νόημα να φυγοπονεί . Ο Αετός, περιμένει, για να τον καταβροχθίσει !!!

“Feeling important makes one heavy, clumsy and vain. To be a warrior one needs to be light and fluid.”

Το να αισθάνεται κάποιος σημαντικός τον κάνει βαρύ, αδέξιο και μάταιο”

Μια Ξεχωριστή πραγματικότητα.

Εκδόσεις Καστανιώτη.

Ο Δον Χουάν γνωρίζει τον Καστανιέδα στη ομάδα του. Μια ομάδα γυναικών και ανδρών που ο καθένας με τον τρόπο του και τις ικανότητες του μυούν τον Καστανιέδα στη τέχνη του “ονειρέματος,” και στη “ανασκόπηση της ζωής”, τεχνικές που βοηθούν το ναγουάλ να δημιουργήσει ένα “ενεργειακό διπλό”. Οι τεχνικές αυτές αποσκοπούν να μπορέσει ο πολεμιστής να ανακτήσει όση δύναμη έχασε μέσα από τις φάσεις της ζωής του. Η δύναμη αυτή θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τον Αετό με αξιοπρέπεια και σαν πολεμιστής.

Στο σπίτι του Δον Χουάν στα βουνά του κεντρικού Μεξικού, ο Καστανιέδα μαθαίνει ένα από τα πιο σοβαρά μυστικά των μάγων : για τους Βολαδόρες. Αρχέγονοι εχθροί του ανθρώπου, οι μαύρες ανόργανες οντότητες, μας έδωσαν το "χαλασμένο" μυαλό τους για να μας ελέγχουν και να μπορούν με άνεση να καταβροχθίζουν την ενέργεια μας. Είμαστε υπό κατοχή!!!! Ένα από τα πλέον περίεργα σημεία της  διδασκαλίας του Δον Χουάν.

"Τι ανακάλυψαν δον Χουάν; τον ρώτησα.

- Ανακάλυψαν πως έχουμε έναν ισόβιο σύντροφο, απάντησε με όση σαφήνεια μπορούσε. Ένα αρπακτικό, που ανέβηκε από τα βάθη του κόσμου και πήρε τον έλεγχο της ζωής μας. Τα ανθρώπινα όντα είναι αιχμάλωτοι του. Τούτο το αρπακτικό, που είναι πολλοί άρπαγες μαζί, είναι κύριος και αφέντης μας. Μας έκανε υπάκουους, αβοήθητους. Όταν πάμε να διαμαρτυρηθούμε, καταπνίγει τις διαμαρτυρίες μας. Κι όταν θελήσουμε να δράσουμε ανεξάρτητα, απαιτεί να μη δράσουμε καθόλου. Το γυροφέρνω τόση ώρα για να σου πω ότι κάτι μας κρατά αιχμαλώτους. Κι είμαστε όντως αιχμάλωτοι, δεσμώτες! Αυτό ήταν ένα ενεργειακό γεγονός για τους σαμάνους του Μεξικού.

Και γιατί μας κυρίευσε αυτό το αρπακτικό με τον τρόπο που μου περιγράφεις δον Χουάν;

-Υπάρχει μια εξήγηση, μου αποκρίθηκε τότε σοβαρά. Και είναι η απλούστερη εξήγηση στον κόσμο. Αυτές οι οντότητες μας κυρίευσαν επειδή είμαστε η τροφή τους και μας απομυζούν ανελέητα γιατί είμαστε τα μέσα συντήρησής τους. Κι όπως εμείς εκτρέφουμε κοτόπουλα σε ορνιθοτροφεία, έτσι και τα αρπακτικά εκτρέφουν εμάς σε ανθρωποτροφεία. Έτσι έχουν πάντα άφθονο φαγητό.

-Όχι, όχι, όχιΕίναι παράλογο δον Χουάν. Είναι τερατώδες αυτό που λες. Απλώς δεν μπορεί να ‘ναι αλήθεια, για τους μάγους τους κοινούς ανθρώπους ή οποιονδήποτε άλλο!

-Γιατί όχι; έκανε ήρεμα ο δον Χουάν. Γιατί όχι; επειδή σε εξοργίζει;

-Ναι, με εξοργίζει!Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι τερατώδεις!

- Καλά, μου είπε, όμως δεν τα άκουσες όλα ακόμη. Περίμενε λίγο, να δεις πως θα νιώσεις. Θα σε βομβαρδίσω. Θα κάνω δηλαδή στο μυαλό σου τρομακτικές επιθέσεις, ασύλληπτες εφόδους. Και μη θαρρείς πως μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις, γιατί είσαι εγκλωβισμένος. Όχι γιατί σε κρατάω εγώ αιχμάλωτο, αλλά επειδή υπάρχει κάτι μέσα σου που θα σε εμποδίσει να φύγεις, ενώ ένα άλλο κομμάτι σου θα γίνει αληθινά έξω φρενών. Γι αυτό, θωράκισε τον εαυτό σου.



Μα πως μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά, δον Χουάν;τον ρώτησα, ενώ τα λόγια του μ’ είχαν θυμώσει ακόμη περισσότερο. Τι κάνουν δηλαδή; Τα ψιθυρίζουν στο αυτί μας όλα αυτά όταν κοιμόμαστε;



Το μυαλό των αρπακτικών είναι ταραγμένο, αντιφατικό, σκυθρωπό, πλημμυρισμένο από το φόβο μην αποκαλυφθεί από στιγμή σε στιγμή. Ξέρω πως μολονότι δεν πείνασες ποτέ, συνέχισε, ανησυχείς για το πως θα εξασφαλίσεις την τροφή σου, κάτι που δεν είναι παρά η ανησυχία του αρπακτικού που φοβάται μήπως ανά πάσα στιγμή αποκαλυφθεί το τέχνασμα του και του αρνηθούν την τροφή που έχει τόση ανάγκη. Μέσω του ανθρωπίνου νου, που άλλωστε είναι ο δικός τους νους, τα αρπακτικά εισάγουν στη ζωή των ανθρώπινων όντων οτιδήποτε τα εξυπηρετεί. Με τον τρόπο αυτό κατορθώνουν να αποκτήσουν λίγη ασφάλεια, που λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στο φόβο τους.

Δεν είναι ότι δεν μπορώ να δεχτώ τη φαινομενική αξία όσων λες δον Χουάν, είπα. <">Θα μπορούσα, αλλά υπάρχει κάτι τόσο αηδιαστικό σ’ αυτό τον ισχυρισμό, που με απωθεί και με αναγκάζει να κρατήσω αντίθετη στάση, να επιχειρήσω να σε αντικρούσω. Αν είναι αλήθεια πως μας τρώνε πως το κάνουν; Μου εξήγησε ότι οι μάγοι βλέπουν τα ανθρώπινα όντα σαν παράξενες, φωτεινές σφαίρες ενέργειας, που καλύπτονται ολόκληρες από ένα λαμπερό περίβλημα, κάτι σαν λούστρο, σαν επίχρισμα, ένα κάλυμμα που εφαρμόζει σφιχτά στο κουκούλι της ενέργειάς τους. Συνέχισε λέγοντας πως αυτό το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης είναι που καταναλώνουν τα αρπακτικά, και πως όταν ένα ανθρώπινο ον φτάσει στην ενηλικίωση, το μόνο που απομένει από αυτό το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης είναι μια στενή λωρίδα που φτάνει από το έδαφος ως τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών.Αυτή η λωρίδα επιτρέπει στην ανθρωπότητα να επιζήσει, μόλις και μετά βίας.
Σαν να ‘βλεπα όνειρο, άκουσα τον δον Χουάν Μάτους να μου εξηγεί ότι, απ’ όσο ήξερε, ο άνθρωπος είναι το μοναδικό είδος που διαθέτει το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης έξω από το φωτεινό του κουκούλι. Γίνεται επομένως εύκολο θύμα μιας διαφορετικής επίγνωσης όπως είναι η σκληρή επίγνωση του αρπακτικού.

Στη συνέχεια έκανε την πιο δυσοίωνη δήλωση που είχα ακούσει ποτέ από τα χείλη του. Μου είπε ότι αυτή η στενή λωρίδα επίγνωσης αποτελεί τον πυρήνα της αυτοανάκλασης, όπου εγκλωβίζεται αμετάκλητα ο άνθρωπος. Με τον επιδέξιο χειρισμό της αυτοανάκλασης, της μοναδικής λάμψης επίγνωσης που αφήνουν στον άνθρωπο τα αρπακτικά δημιουργούν αναλαμπές επίγνωσης, τις οποίες στη συνέχεια καταναλώνουν με αδίστακτο, ληστρικό τρόπο. Μας φορτώνουν με ανόητα προβλήματα που αναγκάζουν εκείνες τις αναλαμπές επίγνωσης να γεννηθούν, και κατορθώνουν μ’ αυτό τον τρόπο να μας κρατούν ζωντανούς, ώστε να μπορούν να τρέφονται από την ενεργειακή αναλαμπή των ψευδοανησυχιών μας.

- Τον ρώτησα: γιατί οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού, όπως και όλοι οι σύγχρονοι σαμάνοι, μολονότι βλέπουν τα αρπακτικά δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό;

- Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι’ αυτό εσύ ή εγώ, μου απάντησε θλιμμένα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποκτήσουμε αυτοπειθαρχία και να τη φτάσουμε σ’ ένα σημείο όπου δε θα μπορούν να μας αγγίξουν. Πως μπορείς να ζητήσεις από τους συνανθρώπους σου να ακολουθήσουν μια τόσο αυστηρή αυτοπειθαρχία; Θα σε περιγελάσουν και θα σε γελοιοποιήσουν, ενώ οι πιο επιθετικοί θα σε μαυρίσουν στο ξύλο. Κι όχι τόσο επειδή δεν θα σε πιστέψουν.



Τι λες τώρα, δον Χουάν;

- Αυτό που λέω είναι πως δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποια συνηθισμένα αρπακτικά. Είναι πολύ έξυπνα, πολύ συγκροτημένα. Χρησιμοποιούν πολύ μεθοδικά το σύστημα που θα μας εξουδετερώσει. Ο άνθρωπος, το μαγικό ον που προορίζεται να γίνει, παύει να είναι πλάσμα μαγικό. Δεν είναι παρά ένα κομμάτι κρέας. Δεν υπάρχουν πια άλλα όνειρα γι’ αυτόν, πέρα από τα όνειρα ενός ζώου αναθρεμμένου για να γίνει κάποτε ένα κομμάτι κρέας, κοινότοπα, συμβατικά, ηλίθια."

“Warriors do not win victories by beating their heads against walls, but by overtaking the walls. Warriors jump over walls; they don't demolish them.”

Οι πολεμιστές δεν κερδίζουν νίκες κτυπώντας τα κεφάλια τους στους τοίχους, αλλά προσπερνώντας τους τοίχους. Οι πολεμιστές πηδούν πάνω από τους τοίχους, δεν τους κατεδαφίζουν.

Ιστορίες Δύναμης.

Εκδόσεις Καστανιώτη.

Την στιγμή που ο Δον Χουάν και η ομάδα του πηδά στο κενό για να αντιμετωπίσει τον Αετό, σηματοδοτεί ένα ριζικά καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή του Καστανιέδα, είναι το καινούργιο Ναγουάλ. Πρέπει να φτιάξει την δική του ομάδα μάγων , για να προετοιμαστούν για το δικό τους άλμα στο κενό, για την δική τους συνάντηση με το Αετό. Μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ.

“The worst that could happen to us is that we have to die, and since that is already our unalterable fate, we are free: those who have lost everything no longer have anything to fear.”

"Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να πεθάνουμε και αφού αυτό ήδη είναι η αναπόφευκτη μοίρα μας, είμαστε ελεύθεροι:αυτοί που έχουν χάσει τα πάντα δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα πλέον”

Εσωτερική φλόγα

Κάκτος.

Στις 27 Απριλίου του1998 στο Λος Άντζελες, ο Κάρλος Καστανιέδα πεθαίνει από επιπλοκές στο καρκίνο του ήπατος. Αποτεφρώθηκε και η σωρός του διασκορπίστηκε στο Μεξικό. Η ομάδα του μετά από λίγο καιρό εξαφανίστηκε. Κανείς δεν άκουσε κάτι για αυτούς πλέον.

       Σε αυτήν την ανάρτηση δεν μπορέσαμε να καλύψουμε όσα θέλαμε να πούμε.Απλώς δώσαμε στίγμα , για κάποιον, που κάποτε μας ταξίδεψε!!!!    

Σκέψεις και σχεδιασμοί.

Ζούμε την αυγή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής πού έχει φίλους και εχθρούς, όσον αφορά τον τρόπο πού κρίνεται. Μιας εποχής πού –από πολλές απόψεις –δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη. Πολλούς από μας, αυτή η εποχή μας βρίσκει στο μέσον περίπου της ζωής μας στριμωγμένους στη κυριολεξία, ανάμεσα στο καινούργιο και το παλιό.

Θα μου πείτε με κάποιον τρόπο, τα προβλήματα είναι ίδια σε κάθε γενιά. Κατά κάποιον τρόπο, ναι είναι ίδια. Από την άλλη, όμως φαίνεται, κάτι να είναι διαφορετικό. Τα προβλήματα έχουν γίνει πιο σύνθετα, οι άνθρωποι πιο απαιτητικοί. Στη βάση τους, όλα φαίνονται ίδια, αλλά συγχρόνως δεν είναι.

Πάντοτε υπάρχει το ζήτημα του πώς κρίνεται μια εποχή. Τα κριτήρια της κριτικής πόσο αντικειμενικά μπορεί να είναι; Κατά συνέπεια, αν κάποιος μπορεί να στηριχτεί επαρκώς στα συγκεκριμένα συμπεράσματα πού θα προκύψουν. Αν μπορούν αυτά να έχουν καθολική ισχύ. Ο άνθρωπος κρίνει την εποχή του, ντε φάκτο, μεροληπτικά. Το καλύτερο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι, η οπτική του να μην είναι τόση στενή, ούτως ώστε να καταλήγει να είναι μια απόλυτα ατομική οπτική.

Δεν μπορεί να υπάρξει αντικειμενική κρίση σε απόλυτο βαθμό. Το αντικειμενικό προϋποθέτει ένα άλλο υποκείμενο πού δεν έχει υπάρξει. Το αντικειμενικό είναι ένα στοίχημα πού διαρκώς ανανεώνεται και κυρίως έχει να κάνει με την διεύρυνση της συνείδησης του υποκειμένου, ένα στοίχημα πού υφίσταται μόνο στο μέτρο, πού το υποκείμενο έχει την ανάγκη της διεύρυνσης του συνειδησιακού του ντεκόρ, σε όλες τις κατευθύνσεις. Να πλατειάσει την γνώση του, να περιορίσει τον έμφυτο συντηρητισμό του, να ανοίξει προς το καινούργιο. 

Γιατί, τελικά, τι άλλο είναι αυτός ο συντηρητισμός, από την άρνηση του για το καινούργιο και εν τέλει από την άρνηση της ίδιας της ζωής.

Ποιος είναι εκείνος που δεν είναι συντηρητικός, που δεν φοβάται τη Ζωή να τον σεργιανίσει στα μονοπάτια που αυτή έχει επιλέξει; Κυριολεκτικά μιλώντας, η ίδια η Ζωή μας εξαναγκάζει να ζήσουμε, προκαλώντας μας καθημερινά με χιλιάδες τρόπους. Με τον έρωτα, το εκπληκτικό φυσικό περιβάλλον, τις άπειρες εκπλήξεις πού μας επιφυλάσσει, τα θαυμαστά πράγματα πού μας μαθαίνει, με όλα εκείνα πού μας προκαλεί για να την απολαύσουμε, να την γευτούμε. Μας έχει δώσει αυτό το δικαίωμα η Ζωή και εμείς το παραμελούμε, το σπαταλάμε με άπειρους τρόπους, άσκοπα.

Και κάποια στιγμή, μέσα στη ζωή μας συναντάμε τον θάνατο. Φάτσα –κάρτα και φρικάρουμε, γιατί στη ουσία συναντάμε, ότι έχουμε μάθει να πραγματώνουμε, την απουσία, την απουσία μας ενόσω ζούμε.

Πολλές φορές διερωτώμαι του πως τα έχουμε καταφέρει έτσι, να απομακρύνουμε με κάθε τρόπο την παρουσία μας από την προσωπική μας ζωή, ζώντας καθημερινά σε μια παρωδία θανάτου, πού έχουμε συνηθίσει να την εκλαμβάνουμε σαν την ίδια την ζωή.

Η ζωή τελειώνει, όταν τελειώνουμε καθημερινά και από λίγο τους εαυτούς μας αθετώντας τους σκοπούς μας και αρνούμενοι να βιώνουμε τον καθημερινό πλούτο της ζωής.

Δεν χρειάζεται να επιδιώκουμε την αρνητικότητα, να ζούμε μέσα στη απουσία .

Ο κόσμος δεν είναι a priori εχθρός, αλλά ούτε και a priori φίλος. Ο κόσμος είναι η υλοποιημένη εκδήλωση της ζωής και ως τέτοιος εκτιμάται. Ό κόσμος είναι το σημάδι της ζωής, με τον ίδιο τρόπο πού ο άνθρωπος αφήνει το σημάδι του στα έργα του. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή δίχως άνθρωπο και άνθρωπος δίχως έργο. Η ολική απουσία μέσα στη ζωή εκφράζεται με το θάνατο. Η έλλειψη παρουσίας στους ανθρώπους εκφράζεται με μια νεκρωμένη ζωή, με τη έλλειψη της ευτυχίας. Εκτιμώντας την Ζωή και το έργο της, μου παρέχεται η δυνατότητα να έλθω σε επαφή με ένα γιγάντιο έργο, ικανό να με εμπνεύσει και να μου δώσει την δύναμη να ανακαλύψω το δικό μου έργο, στη δική μου κλίμακα.

Έτσι θα μπορέσω να ανακαλύψω πρώτα για μένα και στη συνέχεια με όσους συμπορεύομαι τα ρεύματα με τα οποία πραγματώνομαι και με τα οποία δηλώνομαι μέσα στο κόσμο. Είμαι υποχρεωμένος να καταλάβω και να ερμηνεύσω τα πράγματα και τις συνθήκες τα οποία έχω νοιώσει να εξαρτώμαι. Τα πράγματα εκείνα πού αδυνατώ να προσφύγω ή να αποφύγω λόγω υποκειμενικών ή αντικειμενικών δυσκολιών. Τα όρια της εποχής μου και πιο κυρίαρχα τα δικά μου όρια.

Πιστεύω ότι κανένα έργο και καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να ευδοκιμήσει σε βάθος, είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό επίπεδο, αν δεν έχει πετύχει μια σε βάθος αυτό-επίγνωση, πού θα είναι η βάση του έργου και των σχέσεων πού θα προκύψουν από αυτό.

Ζούμε σε έναν κόσμο που ο βαθμός των δυσκολιών που εμφανίζει σε όλα τα επίπεδα, είναι αντίστοιχος της πολυπλοκότητας του. Είναι όλο και πιο δύσκολο να αλλάξουμε τον κόσμο και τα συστήματα που τον διέπουν. Παλιά οράματα αλλαγής φαίνονται σήμερα παιδικά όνειρα. Η εικόνα του κόσμου έχει “παγώσει” προξενώντας πολλές φορές απελπισία. Αυτό μας καθηλώνει αναπόφευκτα. Όμως δεν πρέπει να αφηνόμαστε σε αδράνεια. Η περιπέτεια του μετασχηματισμού του κόσμου και του εαυτού μας, αυτό το πανάρχαιο αλχημιστικό όραμα δεν τελειώνει ποτέ. Κρύβεται για διαστήματα στο σκοτάδι μαθαίνει από τα λάθη του, ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και επανεμφανίζεται κάθε φορά πιο φρέσκο και σοφό.

Όσο ζούμε και αναπνέουμε, κατανοούμε, παλεύουμε, προετοιμαζόμαστε για το καλύτερο για μας και τον κόσμο μας. Η απουσία δεν έχει θέση στη Ζωή!!!

Ο αόρατος Εαυτός.

“Κατά κάποιο περίεργο τρόπο,υποτιμούμε τα πράγματα από την στιγμή που τους δίνουμε έκφραση. Πιστεύουμε πως έχουμε βουτήξει σε απύθμενα βάθη,αλλά όταν επιστρέφουμε στη επιφάνεια, οι σταγόνες στα χλωμά μας ακροδάχτυλα, δεν μοιάζουν καθόλου με την θάλασσα από όπου προήλθαν. Οι θησαυροί που νομίσαμε πως ανακαλύψαμε, φαντάζουν στο φως της μέρας, σαν ψεύτικες πέτρες και κομμάτια από φτηνά γυαλιά....Ωστόσο οι θησαυροί αυτοί υπάρχουν στ’ αλήθεια, κι εξακολουθούν να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι ανάλλαχτοι.”

Maeterlinck

Έχουμε εκπαιδευτεί από πολύ μικρή ηλικία να κοιτάμε “έξω” από μας. Μαζεύουμε εικόνες από την οικογένεια μας, την φύση, την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Μαζεύουμε εικόνες από ανθρώπους, αγαπημένους και μη, εικόνες από αντικείμενα. Είμαστε συστηματικοί καταγραφείς εικόνων,σχέσεων ανάμεσα σε εικόνες, εμείς οι ίδιοι είμαστε εικόνες για τους άλλους. Η όραση έχει καταστεί η κυρίαρχη αίσθηση μας. Ολόκληρη η δομή του πολιτισμού μας βασίζεται στη κυριαρχία αυτού του κόσμου που βρίσκεται έξω από μας, επάνω μας. Εκεί στρέφουμε τις προτιμήσεις μας, τις επιδιώξεις μας, τα πάθη μας, την δραστηριότητα και την προσοχή μας.

Πιο συχνά, απ’ ότι πραγματικά συνειδητοποιούμε, αυτός ο εξωτερικός κόσμος μας πληγώνει και μας απογοητεύει, ψαλιδίζει τα όνειρα μας, μας αναγκάζει σε συμβιβασμούς και σε ακραίες ενέργειες βίας ή απογοήτευσης. Όμως ποτέ δεν παύει να ασκεί μια μαγική γοητεία επάνω μας, μια γοητεία που είναι σαν δεσμευτικό ξόρκι ακινητοποίησης και μονόδρομης αφοσίωσης.

Η πραγματική αιτία του ελέγχου που ασκεί επάνω μας το σύστημα, βρίσκεται στη ίδια μας την τάση να εγκλωβιζόμαστε από την εξωτερική πραγματικότητα, εμείς οι ίδιοι. Το τρέφουμε με την προσοχή μας και μας το ανταποδίδει παίρνοντας τον έλεγχο πάνω στη ζωή μας. Με αυτόν τον απλό μηχανισμό αναπαράγονται, αενάως, τα καλά και τα κακά στη ζωή και στη κοινωνία. Τίποτα και κανείς δεν ξεφεύγει από τον ασφυκτικό κλοιό του.

Παράλληλα, εσωτερικά σε όλους μας, κινείται μια εσωτερική πραγματικότητα. Ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος που αρχικά αντιλαμβανόμαστε από τις επιπτώσεις του εξωτερικού κόσμου στα συναισθήματα μας. Χαρά, λύπη ή απογοήτευση που μας προξενούν τα συμβάντα της εξωτερικής ζωής και που έρχονται σε κύματα και σκάνε επάνω στον εσωτερικό μας εαυτό. Ένας εαυτός που κινείται, κατά βάση μέσα στις σκιές, άγνωστος και ανεξερεύνητος στο μεγαλύτερο του μέρος. Είναι ένας εαυτός που δεν έχει την προσοχή μας, παρ΄ όλο που είναι το πιο δικό μας κομμάτι, γιατί εκείνος ο άλλος ο εξωτερικός αδελφός του έχει κάνει κατάληψη στη προσοχή μας. Σε πολλούς από μας η ίδια του η παρουσία δεν γίνεται κάν διακριτή από τον εξωτερικό συγκάτοικο. Είναι σαν δηλαδή να λογιζόμαστε την θάλασσα μόνο ως προς την επιφάνεια της και ποτέ να μην αναλογιζόμαστε το απέραντο βάθος της και τα μυστικά που αυτό το βάθος κρύβει.

Η ύπαρξη αυτού του εαυτού και του τρόπου που μπορεί να προσεγγισθεί δεν είναι μυστικό. Μιλιέται μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης ύπαρξης από διανοητές και φιλοσόφους, θρησκευόμενους και δασκάλους, πρόσφατα μάλιστα έχουν αρχίσει να ασχολούνται με αυτόν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι.

Τι γίνεται με αυτόν τον εσωτερικό εαυτό; Υπάρχει στη πραγματικότητα ή δεν υπάρχει ; Γιατί είναι τόσο δύσκολο, αν υπάρχει, να εστιαστούμε επάνω του; Γιατί η “απόσταση” του από τον άλλον τον εξωτερικό δημιουργεί τόσες επιπλοκές; Πως έχει δημιουργηθεί όλη αυτή η απόσταση ;

Το πρόβλημα με τον εσωτερικό εαυτό είναι κατ΄ουσίαν, ότι είναι αόρατος. Επειδή δεν ανήκει στο πεδίο των αισθήσεων, εύκολα παραγκωνίζεται. Το άλλο, το εξωτερικό είναι πιο δυνατό και σίγουρο.

Ο εσωτερικός εαυτός ανακαλύπτεται μέσα στη σιωπή, όταν η βοή του εξωτερικού κόσμου σταματά και η ματιά στρέφεται προς τα μέσα αναζητώντας το βάθος της ύπαρξης. Ο άνθρωπος εκεί είναι μόνος και σε ετοιμότητα να ακούσει τον ίδιον του τον εαυτό. Αυτό απαιτεί κάποιο θάρρος γιατί διαπιστώνεις ότι το πιο εσωτερικό δικό σου κομμάτι είναι το πιο άγνωστο. Κινούμενος σε άγνωστη περιοχή φοβάσαι, γιατί παρακολουθείς έναν άλλον κόσμο, που είναι βυθισμένος στη σιωπή ......

Ο εσωτερικός εαυτός, είναι το κομβικό σημείο που ενώνει το πεπερασμένο με το άπειρο. Εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη σαν τον Ιανό, την αρχαία ρωμαϊκή θεότητα, με τα δύο πρόσωπα, κοιτά τον πραγματικό κόσμο με το ένα πρόσωπο και το άπειρο με το άλλο. Παρατηρητής του εαυτού της και των κόσμων, η ύπαρξη βρίσκει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που την ταλανίζουν, την ησυχία από τον συνεχή θόρυβο του μυαλού, την ειρήνη σε εκείνα που “ανταριάζουν” την ψυχή της. Εκεί επικοινωνεί με το μυστήριο και το ιερό.

Όσοι νομίζουν ότι η επαφή με το εσωτερικό αόρατο εαυτόν μας σε καθιστά ανίκανο στον πραγματικό κόσμο, λανθάνουν. Αντίθετα, ο κόσμος των αισθήσεων αποκτά ένα καινούργιο φως, ένα καινούργιο νόημα. Η ίδια η ζωή πολύτιμη και μυστήρια, είναι σαν δειλά- δειλά να αποκαλύπτει στα μάτια του ανθρώπου, μια άλλη της διάσταση.

Ευλογημένοι είναι όσοι -άγιοι, γιόγκι, δάσκαλοι, μοναχοί,- περπάτησαν τις πύλες αυτού του άλλου κόσμου μέσα τους και από αγάπη μετέφεραν το μήνυμα του, στους συνανθρώπους τους. Ευλογημένοι και όσοι μάζεψαν αυτό το μήνυμα και προσπάθησαν να το ακολουθήσουν μέσα στη ζωή τους.

Είναι αλήθεια, ότι ζούμε σε ταραγμένες εποχές. Ακόμα και όταν αυτό δεν το αντιλαμβανόμαστε, υπάρχει σαν πραγματικότητα διάχυτη γύρω μας, που ασυναίσθητα μας διαποτίζει. Ο πραγματικός τόπος ηρεμίας δεν βρίσκεται έξω από μας, αλλά βαθιά μέσα μας.

*Μ.Μaeterlinck. Φλαμανδικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1862 στη Γενεύη. Έζησε στο Παρίσι, στις Η.Π.Α, στη γαλλική Ριβιέρα. Το 1911 πήρε το βραβείο Νόμπελ. Έγραψε ποιήματα και θεατρικά έργα, φιλοσοφικά δοκίμια και μελέτες Πέθανε σε ηλικία 87 ετών.

Το παραπάνω απόσπασμα αναφέρεται στο βιβλίου του Μουζίλ “Ο νεαρός Τέρλες” μετάφραση Αλέξανδρος Ίσαρης, εκδόσεις Ύψιλον.

1.