Σκέψεις και σχεδιασμοί.

Ζούμε την αυγή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής πού έχει φίλους και εχθρούς, όσον αφορά τον τρόπο πού κρίνεται. Μιας εποχής πού –από πολλές απόψεις –δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη. Πολλούς από μας, αυτή η εποχή μας βρίσκει στο μέσον περίπου της ζωής μας στριμωγμένους στη κυριολεξία, ανάμεσα στο καινούργιο και το παλιό.

Θα μου πείτε με κάποιον τρόπο, τα προβλήματα είναι ίδια σε κάθε γενιά. Κατά κάποιον τρόπο, ναι είναι ίδια. Από την άλλη, όμως φαίνεται, κάτι να είναι διαφορετικό. Τα προβλήματα έχουν γίνει πιο σύνθετα, οι άνθρωποι πιο απαιτητικοί. Στη βάση τους, όλα φαίνονται ίδια, αλλά συγχρόνως δεν είναι.

Πάντοτε υπάρχει το ζήτημα του πώς κρίνεται μια εποχή. Τα κριτήρια της κριτικής πόσο αντικειμενικά μπορεί να είναι; Κατά συνέπεια, αν κάποιος μπορεί να στηριχτεί επαρκώς στα συγκεκριμένα συμπεράσματα πού θα προκύψουν. Αν μπορούν αυτά να έχουν καθολική ισχύ. Ο άνθρωπος κρίνει την εποχή του, ντε φάκτο, μεροληπτικά. Το καλύτερο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι, η οπτική του να μην είναι τόση στενή, ούτως ώστε να καταλήγει να είναι μια απόλυτα ατομική οπτική.

Δεν μπορεί να υπάρξει αντικειμενική κρίση σε απόλυτο βαθμό. Το αντικειμενικό προϋποθέτει ένα άλλο υποκείμενο πού δεν έχει υπάρξει. Το αντικειμενικό είναι ένα στοίχημα πού διαρκώς ανανεώνεται και κυρίως έχει να κάνει με την διεύρυνση της συνείδησης του υποκειμένου, ένα στοίχημα πού υφίσταται μόνο στο μέτρο, πού το υποκείμενο έχει την ανάγκη της διεύρυνσης του συνειδησιακού του ντεκόρ, σε όλες τις κατευθύνσεις. Να πλατειάσει την γνώση του, να περιορίσει τον έμφυτο συντηρητισμό του, να ανοίξει προς το καινούργιο. 

Γιατί, τελικά, τι άλλο είναι αυτός ο συντηρητισμός, από την άρνηση του για το καινούργιο και εν τέλει από την άρνηση της ίδιας της ζωής.

Ποιος είναι εκείνος που δεν είναι συντηρητικός, που δεν φοβάται τη Ζωή να τον σεργιανίσει στα μονοπάτια που αυτή έχει επιλέξει; Κυριολεκτικά μιλώντας, η ίδια η Ζωή μας εξαναγκάζει να ζήσουμε, προκαλώντας μας καθημερινά με χιλιάδες τρόπους. Με τον έρωτα, το εκπληκτικό φυσικό περιβάλλον, τις άπειρες εκπλήξεις πού μας επιφυλάσσει, τα θαυμαστά πράγματα πού μας μαθαίνει, με όλα εκείνα πού μας προκαλεί για να την απολαύσουμε, να την γευτούμε. Μας έχει δώσει αυτό το δικαίωμα η Ζωή και εμείς το παραμελούμε, το σπαταλάμε με άπειρους τρόπους, άσκοπα.

Και κάποια στιγμή, μέσα στη ζωή μας συναντάμε τον θάνατο. Φάτσα –κάρτα και φρικάρουμε, γιατί στη ουσία συναντάμε, ότι έχουμε μάθει να πραγματώνουμε, την απουσία, την απουσία μας ενόσω ζούμε.

Πολλές φορές διερωτώμαι του πως τα έχουμε καταφέρει έτσι, να απομακρύνουμε με κάθε τρόπο την παρουσία μας από την προσωπική μας ζωή, ζώντας καθημερινά σε μια παρωδία θανάτου, πού έχουμε συνηθίσει να την εκλαμβάνουμε σαν την ίδια την ζωή.

Η ζωή τελειώνει, όταν τελειώνουμε καθημερινά και από λίγο τους εαυτούς μας αθετώντας τους σκοπούς μας και αρνούμενοι να βιώνουμε τον καθημερινό πλούτο της ζωής.

Δεν χρειάζεται να επιδιώκουμε την αρνητικότητα, να ζούμε μέσα στη απουσία .

Ο κόσμος δεν είναι a priori εχθρός, αλλά ούτε και a priori φίλος. Ο κόσμος είναι η υλοποιημένη εκδήλωση της ζωής και ως τέτοιος εκτιμάται. Ό κόσμος είναι το σημάδι της ζωής, με τον ίδιο τρόπο πού ο άνθρωπος αφήνει το σημάδι του στα έργα του. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή δίχως άνθρωπο και άνθρωπος δίχως έργο. Η ολική απουσία μέσα στη ζωή εκφράζεται με το θάνατο. Η έλλειψη παρουσίας στους ανθρώπους εκφράζεται με μια νεκρωμένη ζωή, με τη έλλειψη της ευτυχίας. Εκτιμώντας την Ζωή και το έργο της, μου παρέχεται η δυνατότητα να έλθω σε επαφή με ένα γιγάντιο έργο, ικανό να με εμπνεύσει και να μου δώσει την δύναμη να ανακαλύψω το δικό μου έργο, στη δική μου κλίμακα.

Έτσι θα μπορέσω να ανακαλύψω πρώτα για μένα και στη συνέχεια με όσους συμπορεύομαι τα ρεύματα με τα οποία πραγματώνομαι και με τα οποία δηλώνομαι μέσα στο κόσμο. Είμαι υποχρεωμένος να καταλάβω και να ερμηνεύσω τα πράγματα και τις συνθήκες τα οποία έχω νοιώσει να εξαρτώμαι. Τα πράγματα εκείνα πού αδυνατώ να προσφύγω ή να αποφύγω λόγω υποκειμενικών ή αντικειμενικών δυσκολιών. Τα όρια της εποχής μου και πιο κυρίαρχα τα δικά μου όρια.

Πιστεύω ότι κανένα έργο και καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να ευδοκιμήσει σε βάθος, είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό επίπεδο, αν δεν έχει πετύχει μια σε βάθος αυτό-επίγνωση, πού θα είναι η βάση του έργου και των σχέσεων πού θα προκύψουν από αυτό.

Ζούμε σε έναν κόσμο που ο βαθμός των δυσκολιών που εμφανίζει σε όλα τα επίπεδα, είναι αντίστοιχος της πολυπλοκότητας του. Είναι όλο και πιο δύσκολο να αλλάξουμε τον κόσμο και τα συστήματα που τον διέπουν. Παλιά οράματα αλλαγής φαίνονται σήμερα παιδικά όνειρα. Η εικόνα του κόσμου έχει “παγώσει” προξενώντας πολλές φορές απελπισία. Αυτό μας καθηλώνει αναπόφευκτα. Όμως δεν πρέπει να αφηνόμαστε σε αδράνεια. Η περιπέτεια του μετασχηματισμού του κόσμου και του εαυτού μας, αυτό το πανάρχαιο αλχημιστικό όραμα δεν τελειώνει ποτέ. Κρύβεται για διαστήματα στο σκοτάδι μαθαίνει από τα λάθη του, ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και επανεμφανίζεται κάθε φορά πιο φρέσκο και σοφό.

Όσο ζούμε και αναπνέουμε, κατανοούμε, παλεύουμε, προετοιμαζόμαστε για το καλύτερο για μας και τον κόσμο μας. Η απουσία δεν έχει θέση στη Ζωή!!!