Δεξιά και αριστερά της Παγκοσμιοποίησης.

Παγκοσμιοποίηση : το όραμα ενός ενοποιημένου πλανήτη. Το όραμα μιας αυτοκρατορίας, της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που έχει ποτέ υπάρξει. Ένας κόσμος τεράστιας αγοράς, όπου όλοι έχουν σχέση με όλους , μέσα από το χρήμα, και μόνο μέσα από αυτό, που κινεί αυτήν την αγορά. Όποιες διαφορές , σε οποιοδήποτε επίπεδο, θρησκευτικές ,πολιτικές , κοινωνικές, θα πρέπει να εναρμονιστούν με αυτή την χαώδη αγορά και αν δεν μπορούν, θα πρέπει να εξαφανιστούν. Μια τέτοια αυτοκρατορία , χρειάζεται ένα παντοδύναμο διοικητή , έναν πλανητάρχη, που ο λόγος του, σαφώς, θα πρέπει να υποστηρίζεται από τον λόγο των όπλων του.

Όταν ο πατήρ Μπούς στον λόγο του το 1991, κήρυξε και επίσημα την έναρξη της υλοποίησης αυτού του οράματος, συνοδεύοντας το με το πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, ο κόσμος της ανθρωπότητας , ένοιωσε, ότι μπαίνουμε σε μια καινούργια εποχή. Μια εποχή που με κανένα τρόπο, δεν έμελλε να είναι ρόδινη , ειδικά για τις περιοχές εκείνες ,που το καινούργιο παγκοσμιοποιημένο βλέμμα , θα έστρεφε την προσοχή του.

Πριν 200 χρόνια , ένα ανάλογο όραμα, με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, την απελευθέρωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, της προλεταριακής τάξης από τους δυνάστες της , άρχισε να εξαπλώνεται σαν ιός παντού. Το κομμουνιστικό κίνημα πίστευε, ότι “οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα”, η μισθωτή εργασία ,όργανο στα χέρια των καπιταλιστών ,υποδουλώνει τον άνθρωπο, άρα μόνο μια παγκόσμια επανάσταση , θα ανέτρεπε τις υπάρχουσες συνθήκες δουλείας και θα απελευθέρωνε τον πλανήτη.

Το όραμα ενός ενοποιημένου πλανήτη , σαφώς, είναι πάρα πολύ παλιό και πολλές φορές για μακρές περιόδους, έχει κιόλας πετύχει. Οι Πέρσες, ο μέγας Αλέξανδρος, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί , οι Μογγόλοι με τον Τζέγκινς Χαν ,οι άγγλοι , έχουν πολλά πράγματα να διδάξουν σε όσους έχουν το ενδιαφέρον.

Θα μπορούσε να ειπωθεί , ότι ο ενοποιημένος πλανήτης υπό μια αρχή , είναι το παιδικό απωθημένο της εξουσίας , όταν έχει κρίσεις μεγαλείου. Ο χρόνος που “βλέπει τους ανθρώπους να περνούν”, σαφώς θα πρέπει να γελά πάντοτε με αυτήν την επιδίωξη και την ματαιότητα της !!!!

Δεν θα ήταν μάλιστα παράτολμο να ειπωθεί, ότι κάποιοι μπορούν να φαντάζονται και να επεκτείνουν αυτό το σχέδιο ακόμη και στο ευρύτερο Σύμπαν.

Το ελληνικό δημοψήφισμα, το Brexit, και η εκλογή του Τράμπ ,ως ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, όμως ήρθαν να σπιλώσουν τέτοιες επιδιώξεις ή τέλος πάντων, να δώσουν ένα μήνυμα σε όσους το επιδιώκουν , ότι μια ετερόκλητη μάζα κόσμου παγκοσμίως , δεν συμμερίζεται το όραμα τους. Παλαιότερα , είχαν υπάρξει επίσης πολλές ενστάσεις, διαδηλώσεις ,βλέπε Γένοβα, που υποδήλωναν ότι υπάρχει αντίδραση και μάλιστα σοβαρή και από τα αριστερά αλλά και από τα δεξιά της παγκοσμιοποίησης. Συγχρόνως θα πρέπει όμως να παραδεχτούμε, ότι υπάρχει μεγάλη μερίδα του ανθρώπινου πληθυσμού, που βλέπει με καλό μάτι το συγκεκριμένο εγχείρημα.

Μιλάμε δηλαδή για έναν διχασμό των κοινωνιών. Αλλά και για ένα διχασμό μέσα στους κόλπους της εξουσίας . Η ανάγκη για σκληρή οικονομική επέκταση , για όλο και μεγαλύτερο έλεγχο ,για όλο και μεγαλύτερη ομοιομορφία, για όλο και περισσότερο πόλεμο, αντιμάχεται με την ανάγκη για επιβίωση, διατήρηση της ιδιαιτερότητας, της ανάγκης για περισσότερη ειρήνη στον πλανήτη. Μέσα στα στρατόπεδα και των δύο πλευρών, υπάρχουν υποστηρικτές, παραδόξως , από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος, πράγμα που δημιουργεί σύγχυση και αντιφάσεις . Δημιουργεί αόρατες συμμαχίες που μέχρι χτες θα ήταν αδύνατες, αλλά και κόντρες ανάμεσα σε ιδεολογικά ταυτόσημους .

Ένας διχασμός που περιφρουρείται στα ανώτερα κέντρα της εξουσίας, μπορεί και να αποφύγει μια ριζική σύγκρουση, στο όνομα κοινών συμφερόντων . Ένας διχασμός, όμως, που κλιμακώνεται μέσα στο σύνολο της κοινωνίας, δεν προμηνύει καθόλου κάτι καλό. Αντίθετα, ανοίγει τους ασκούς με τα μύρια κακά. Ασκούς που δεν κλείνουν εύκολα και δημιουργούν μόνιμα τραύματα, μέσα στον κοινωνικό ιστό.

Το όραμα της παγκοσμιοποίησης και οι εκφραστές του, έχουν υποστεί ήττα . Ήττα που ενώ φαίνεται να είναι από τα δεξιά τους, είναι από τα βάθη της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που υποτιμούν με κάθε δυνατό τρόπο και που φροντίζουν να αγνοούν τις ανάγκες της. Η κοινωνία αυτή δεν έχει δικό της όραμα και κατά συνέπεια τείνει να δανείζεται οράματα που μπορούν ευκαιριακά να υποστηρίξουν την αντίδραση της σε αυτό που συμβαίνει. Κατά βάση σύρεται από την ίδια της την παθητικότητα. Αυτός δεν είναι λόγος να υποτιμηθεί ριζικά η αντίδραση της, ακόμα και αν αυτή η αντίδραση στρέφεται για υποστήριξη στις παρυφές του γελοίου. Δεν αντέχει το ψέμα του υπάρχοντος. Μπορεί να μην είναι αυτό αρκετό, αλλά είναι κάτι.

Οι εραστές της παγκοσμιοποίησης όμως ,ας μην γελιόμαστε, δεν έχουν ηττηθεί. Αντίθετα θα σκληρύνουν την στάση τους γιατί τα συμφέροντα τους είναι μεγάλα και η ανάγκη τους για επιβολή ακόμα μεγαλύτερη. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι πλέον έχουμε αλλάξει “πίστα” του τρόπου με τον οποίον παίζεται το παγκόσμιο παιχνίδι. Τα “γνωστά” και “φιλικά” χρώματα , δεν είναι πλέον ούτε γνωστά αλλά ούτε και φιλικά

Τα χαρτιά πρέπει να ξαναπέσουν στο τραπέζι με άλλον τρόπο και διαφορετική σκέψη.