Εορτή

Σίγουρα  οι μέρες των γιορτών δεν προσφέρονται ούτε για αναλύσεις αλλά κυρίως, ούτε για άσχημα νέα. Παρ' όλα αυτά, δεν παύουν οι “καλοθελητές της ύπαρξης μας”, να μας πυροβολούν ανελέητα με ότι χειρότερο συμβαίνει. Δεν πρέπει να μένουμε ούτε στιγμή απερίσπαστοι και ήσυχοι. Πρέπει να είμαστε συνεχώς μέσα στο “παιχνίδι” τους. Δεν υπάρχει ανακωχή. Θλιβερά νέα, τρομώδεις προοπτικές καλωσορίζουν την νέα χρονιά, αφήνοντας τον φόβο να σφίγγει τις καρδιές.

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορείς να είσαι και απονήρευτα εφησυχασμένος, κάνοντας τον χαζούλη, ότι δεν τρέχει τίποτα, ότι όλα είναι μια χαρά και ας απολαύσουμε την γιορτή.

Στριμωγμένοι “ανάμεσα στο πλήθος και την αστυνομία”, όπως λέει και το τραγούδι προσπαθούμε να χαλαρώσουμε, σφίγγοντας τα δόντια και πορευόμαστε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.!!!!

Ας είναι. Τι σηματοδοτεί μια γιορτή; Η οποιαδήποτε γιορτή;

Ότι απλά ήρθε η ώρα να χαλαρώσουμε από τα βάρη που κατατρέχουν τον καθένα μας ξεχωριστά και την κοινωνία συνολικά και να χαρούμε. Μας θυμίζει η γιορτή, ότι ακόμα και αν ζούμε στη θλίψη, υπάρχει κάτι το χαρμόσυνο παράλληλα μέσα μας. Μας θυμίζει ότι η ίδια η ζωή είναι όμορφη , ότι είμαστε ζωντανοί, ότι αναπνέουμε, ότι ερωτευόμαστε, ότι αγαπάμε. Ότι δεν είναι όλα ένα δυσβάσταχτο άχθος που μας καθηλώνει. Ότι δεν είναι όλα μολυσμένα από την αδικία,την φτώχεια, την αρρώστια και τον θάνατο. Ούτε από τις παπάρες των πολιτικών λακέδων.

Η γιορτή μας θυμίζει ότι υπάρχει ομορφιά μέσα μας αλλά και έξω από μας . Μια ομορφιά στην οποία και εμείς έχουμε δικαίωμα να απολαύσουμε. Η γιορτή είναι αφορμή για να βγάλουμε κάτι καλύτερο από μέσα μας. Λίγη περισσότερη αγάπη, λίγο περισσότερο έρωτα, λίγη περισσότερη φροντίδα και αλληλεγγύη.

Την πρωτοχρονιά του 1914 μαινόταν ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και στα χαρακώματα οι Γάλλοι με τους Γερμανούς μετρούσαν τους νεκρούς τους. Κάποια στιγμή σηκώθηκε ένα πανί που έγραφε “χρόνια πολλά”. Φαντάζομαι ότι θα έπεσε μια στιγμή απόλυτης αμηχανίας. Ένας στρατιώτης βγήκε από τα χαρακώματα στάθηκε στη μέση και περίμενε. Δεν έπεσε πυροβολισμός, αντίθετα ένας αξιωματικός από το άλλο στρατόπεδο βγήκε και αυτός από τα χαρακώματα και συναντήθηκαν στη μέση του πεδίου μάχης. Έδωσαν τα χέρια, αντάλλαξαν ευχές. Ο πάγος έσπασε σηκώθηκαν και άλλοι στρατιώτες, ευχήθηκαν. Αντάλλαξαν τσιγάρα και έπαιξαν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, όπου οι Γερμανοί νίκησαν τους Γάλλους με 3-2. Μνημειώδες περιστατικό σε ακραίες συνθήκες.

Χρόνια πολλά λοιπόν και καλή χρονιά, σε φίλους και εχθρούς. Το 2016 μπορεί να μην λύσει τις αντιθέσεις μας, ας μας βρει, τουλάχιστον, κάπως καλύτερους .

Να είμαστε όλοι καλά.

Ο συνομωσιολογικός λόγος

Είναι αλήθεια, ότι ουδέποτε στη ιστορία της ανθρωπότητας, άνθισαν με τέτοια σφοδρότητα, παντός είδους σενάρια συνωμοσιολογίας . Ζούμε την εποχή  πού οποιαδήποτε όψη της ζωής ακόμα και αν δεν έχει την συνωμοτική της διάσταση, οφείλει να την αποκτήσει, ειδάλλως φαίνεται σαν να μην μπορεί  να βρει την θέση της  μέσα στη ζωή. Χάνει την σπουδαιότητα  και την σημασία της πρώτα  για αυτήν την ίδια και μετά για την κοινωνία.

 Σενάρια συνωμοσιολογίας, φαντάζομαι υπήρχαν και σε άλλες εποχές, όχι όμως σε αυτήν την έκταση και με τέτοιες δυνατότητες. Ο κοινωνικός βίος πάντα πήγαινε χέρι- χέρι με το μυστικό και την παράπλευρη οργάνωση μορφών εξουσίας πού μάχονταν την ήδη υπάρχουσα εξουσία με σκοπό να την αντικαταστήσουν . Οι κοινωνίες μας έτσι έχουν μεγαλώσει μέσα στη ιστορία .

Μέσα  σε συνωμοσιολογικά σενάρια  αποτυχημένα ή μη πού κυρίως είχαν σαν γνώμονα τη διαδοχή στη εξουσία . Η διαφορά και είναι σαφώς σημαντική, έχει να κάνει, ότι μέσα στο χρόνο οι θεωρίες συνωμοσίας αφορούσαν  εκείνους πού είχαν την εξουσία και εκείνους  τους οποίους την διεκδικούσαν . Η κοινωνία  φαίνεται σαν να μην είχε λόγο σε αυτήν την διαμάχη ή τουλάχιστον να μην την απασχολούσε με ιδιαίτερη εμμονή, το τι κρύβεται στη τάδε όψη της συνωμοσίας ή την δείνα.

Επίσης, η διάσταση, πού φαντάζομαι ότι έπαιρναν αυτά τα σενάρια, δεν  επεκτείνονταν  σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ζωής.

Σε αρχαιότερους χρόνους, αυτό πού παρέμενε ανέγγιχτο  τουλάχιστον σε δημόσια  έρευνα ήταν τα μυστικά και η γνώση πού κρυβόταν μέσα στα ιερατεία. Στους επίσημους φορείς της θρησκευτικής πίστης  και γνώσης . Οιαδήποτε εμπλοκή μπορούσαν να έχουν  αυτά τα ιερατεία στη διαμάχη της εξουσίας,  κρατιόταν ευλαβικά κρυφή . Οι συγγραφείς της αρχαιότητας  κατέγραφαν αλλά δεν επέκτειναν  την κριτική τους στο χώρο των ιερατείων . Ακόμα και όταν αυτό  ξέφευγε από την πεπατημένη προσπαθούσε  να γίνεται με διακριτικότητα και σύνεση . Ίσως αυτό να συνέβαινε διότι  οι πλείστοι από αυτούς τους συγγραφείς ήταν ενεργά μέλη των ιερατείων και ανώτατα μυημένοι στα δόγματα πού αυτά εκπροσωπούσαν. 

Όσοι είχαν μυηθεί πίσω από τις πόρτες των ναών και δρούσαν μέσα στη καθημερινή ζωή, δεσμευόταν από όρκους  σιωπής και τιμής στο να μην αποκαλύψουν τα μυστικά. Η Αίγυπτος, η Ελλάδα, η Ρώμη  κρατούσαν ευλαβικά  και εν πολλοίς ανέγγιχτο το δίπολο της κοσμικής – ιερατικής  εξουσίας. Βέβαια, τα μέσα  και οι γνώσεις πού διέθετε η ευρεία μάζα του κόσμου, ήταν φτωχά  για να αγγίξει και να φωτίσει αυτά τα στρώματα  και τις  σχέσεις πού  διατηρούσαν μεταξύ τους . Άλλωστε  τα οποιαδήποτε μυστικά  και γνώσεις που διακινούντο  σε αυτές τις εποχές ήταν σαφώς ντυμένα με την  ιερότητα μιας γνώσης πού  ήταν πολύ δύσκολο να αμφισβητήσει ο μέσος άνθρωπος . Αυτή  η διπλή διάσταση της μαγείας πού περιέβαλε το ιερατείο και την κοσμική εξουσία, νομίζω ότι κράτησε μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα .Ο Διαφωτισμός ήλθε και διακόρευσε τον μαγικό υμένα  πού κάλυπτε  τους άρχοντες  αυτού του κόσμου. Η τυπογραφία έδωσε την δυνατότητα μιας ευρύτερης πνευματικής καλλιέργειας  τουλάχιστον στους μορφωμένους. Έδωσε  σε αρκετούς βήμα να εκφράσουν την γνώμη και την αντίθεση τους  σε εκείνο πού μέχρι τότε ίσχυε .

Συγχρόνως, φαίνεται ότι είχε  φτάσει ο χρόνος για να υπάρξει  μια καινούργια διάσταση στη κοινωνική ζωή . Μια διάσταση πού δεν ξέρω αν ήταν  τελικά καλύτερη, δεν έπαυε όμως να είναι διαφορετική και να έρχεται σαν αποτέλεσμα  μιας θρησκευτικής και κοινωνικής καταπίεσης πάνω σε ευρείες μάζες πληθυσμού πού με την εκτεταμένη ανάπτυξη του εμπορίου, έμπαιναν στο παιχνίδι.

Παράλληλα, αυτή η εποχή  έφερνε μαζί της και κάποια άλλα δεδομένα . Ένα εκτεταμένο ενδιαφέρον για το απόκρυφο, την αλχημεία, την αγάπη για την αρχαία πραγματεία. Την κρυμμένη πλευρά του ιερού. Μια σειρά κινημάτων, ξέσπασαν  στη Ευρώπη   κυρίως απαιτώντας καλύτερη ανθρώπινη μεταχείριση  των πληθυσμών  μέσα από  τις μεγάλες παρεκτροπές της εκκλησίας και του κράτους, επιδιώκοντας την επί γης, ουράνια βασιλεία, κάτι πού ο Χριστιανισμός  άφηνε να πλανάται επί αιώνες με την υπόσχεση της Δευτέρας Παρουσίας  και την τελική νίκη του Καλού επάνω στο κακό, διαμορφώνοντας  ένα κλίμα  πού  επί της ουσίας θα καταργούσε  αργά αλλά σταθερά  τα στεγανά  μέσα από τα οποία οι κοινωνίες  λειτουργούσαν μέχρι τότε.

Οι άνθρωποι  πού μέχρι τότε πίστευαν ότι ο κόσμος είναι ότι φαίνεται, δειλά- δειλά άρχισαν  να υποπτεύονται,  ότι αυτό πού φαίνεται δεν είναι. Ένα υπόγειο ρεύμα πού μέσα από  τα γραπτά των αρχαίων φιλοσόφων πού έγιναν ευρέως γνωστά, αλλά και από την ανάπτυξη των επιστημών και των τεχνών, πού γνώριζαν άνθιση, έθεταν την βάση για μια σταδιακή πνευματική νίκη  της λογικής επάνω στη άνευ όρων πίστη.

Παρ όλο πού τα πράγματα στη αρχή παρουσιαζόταν σαν   μια  πνευματική κυρίως σύγκρουση υπό την επήρεια του Διαφωτισμού, η σύγκρουση αυτή δεν άργησε να φτάσει σε πολιτικό επίπεδο, ομάδων κρυφών και φανερών  για την κοινωνική οργάνωση της κοινωνίας,πολιτικά και οικονομικά . Το ακραίο συμβάν της Γαλλικής Επανάστασης , έμελλε να αλλάξει με ριζικό τρόπο το  βηματισμό της ιστορίας.

Η Γαλλική Επανάσταση  ήλθε και  γκρέμισε  τον παλιό τρόπο πού  οι άρχοντες διοικούσαν τον κόσμο καταργώντας  την φεουδαρχία και την βασιλεία, δίνοντας  βήμα στη Λογική και την Ισότητα.

 Κατ ουσίαν, όμως, πέτυχε την νίκη της πάνω σε ένα χώρο πού στεκόταν στις παρυφές της κοινωνίας  και  πού μέχρι εκείνη την στιγμή απολάμβανε απεριόριστα προνόμια-την πίστη και το ιερό. 

Ο κόσμος κατέβηκε από τον ουρανό στη γη . Η ευρεία μάζα του κόσμου  βρέθηκε να αποκτά λόγο και έκφραση, πού ακόμα και αν δεν τον διαχειρίστηκε με τον δέοντα τρόπο αλλά τον εμβάπτισε μέσα στο αίμα χιλιάδων αθώων και ενόχων , της έδωσε την δυνατότητα να υπάρξει και να εισέλθει στη ιστορία σαν τον παράγοντα εκείνο, πού ενώ στο όνομα του γίνονταν τα πάντα  δίχως να λαμβάνεται υπ’ όψη, τώρα τίποτα πλέον δεν θα μπορούσε να γίνει,  δίχως να ακουστεί η γνώμη του  με τρόπο ριζικό .

Η Γαλλική Επανάσταση άλλαξε τον τρόπο πού στη συνέχεια  οι διευθύνοντες  θα χειραγωγούσαν τον κόσμο . Συγχρόνως όμως άλλαξε και τον ίδιο τον κόσμο, πού του έγινε αντιληπτό, ότι η γνώμη του μπορούσε να αλλάξει  την ροή της ιστορίας,  δίχως  να την περιβάλλει με την ιερότητα  πού μέχρι εκείνη την στιγμή απέδιδε στους άρχοντες του

Μάλλον από τα στοιχεία πού προκύπτουν φαίνεται ότι οι ομάδες των Ιλλουμινάτi και των Μασόνων  έχουν συντελέσει σε μεγάλο βαθμό στη  έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, τουλάχιστον στο θεωρητικό υπόβαθρο πού καλλιέργησαν πριν  από την επανάσταση,  αλλά και στα γόνιμα  στάδια της,  στη διαμόρφωση  πολλών προτάσεων .

Η Γαλλική Επανάσταση συσπείρωσε στον αντίποδα  πολλούς από τους υποστηρικτές του παλιού κόσμου, αλλά και ομάδες αποκρυφιστών και διανοουμένων πού  έβλεπαν σε αυτήν  την απειλή της ισοπέδωσης  ενός κόσμου  πού παρ όλες τις λανθασμένες υπερβάσεις του  συντηρούσε  μέσα στο κόσμο την επαφή  με το ιερό και τον Θεό.

Κατά την γνώμη μου, η βάση της σύγχρονης  συνωμοσιολογίας  αντλεί το δυναμικό της  κυρίως από αυτήν την περίοδο και την πνευματική διαμάχη πού αυτή ανέπτυξε.

Οι Ναΐτες, οι Ροδόσταυροι, οι Τέκτονες, η αλχημεία, οι Ιλλουμινάτι του Βαισχάουπτ, απόκρυφα τάγματα και στοές κάθε λογής εισέβαλαν στην ιστορία, έχοντας απέναντι τους τους υποστηρικτές ενός «άλλου» «παλιού» κόσμου. Μια σύγκρουση διανοητών έξω από την συμβατική ιστορία, που αφήνει σαφέστατες υπόνοιες ότι στη ουσία την διαμόρφωνει.

Μέσα σε αυτήν την κρυφή μάχη, όλες οι πλευρές διατείνονται  ότι παλεύουν με την πλευρά  του Καλού.

Στη σύγχρονη ζωή, τα συνωμοσιολογικά σενάρια, καταλαμβάνουν όλο και περισσότερη έκταση. Τα Ούφο, η διατροφή, τα σχέδια των επικυρίαρχων για μια κοινωνία Παγκοσμιοποίησης των βασικών της θεσμών – μια κυβέρνηση, μια θρησκεία, ένα πολίτευμα-, η οικολογία, τα ταξίδια στο διάστημα, οι ερπετοειδείς που ελέγχουν την γη, η καταγωγή των ανθρώπων, η κούφια γη και οι άνθρωποι που την κατοικούν, οι μυστικές βάσεις με εξωγήινους, οι απαγωγές από εξωγήινους και πολλά άλλα, μπλέκονται σε ένα απίστευτο κουβάρι μύθου, ψέματος και πραγματικότητας . 

Χιλιάδες βιβλία, βίντεο, ταινίες, κόμικς, ιντερνετικοί  κόμβοι, ασχολούνται νυχθημερόν, εικάζοντας ότι μια διαφορετική πραγματικότητα κινείται δίπλα στο κόσμο που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε.

Παρ’ όλο που πολλά εξ αυτών φαίνεται να είναι σκουπίδια και  φαντασίες, δεν μπορεί να  υπάρχει τόσος καπνός  χωρίς φωτιά. Μια φωτιά καλά κρυμμένη από τα μάτια των αδαών, των φαντασιόπληκτων και των περίεργων από ανία.

Θα ήταν όμως επίσης ανόητο να καταδικάσουμε τον συνωμοσιολογικό λόγο εξολοκλήρου και συντελεστικά. Οι κοινωνίες μας όντως κρύβουν πολλά μυστικά, μυστικά που πραγματικά θα διαφοροποιούσαν σε μεγάλο βαθμό την αντίληψη μας για  αυτό που πραγματικά συντελείται μέσα στον κόσμο.

 Η τακτοποίηση που ευαγγελίστηκε η επανάσταση του λογικού δεν πέτυχε. Ο κόσμος εξακολουθεί να στερείται από νόημα. Να στερείται την ευτυχία , να στερείται την περιπέτεια. Η έστω και σχετική ισότητα εξακολουθεί να είναι ένα άπιαστο όνειρο. Οι έμποροι μπορεί να νίκησαν αλλά κατάντησαν «έμποροι των εθνών». Η φαντασία μπορεί να φτιάχνει εκτρώματα  και να σολάρει σε μονοπάτια που δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος, αλλά οδηγήθηκε εκεί από την κατάντια του σύγχρονου κόσμου.

Ο λόγος των θεωριών συνωμοσίας είναι ο αλλοτριωμένος λόγος ενός κόσμου που τρώει το ψέμα στα μάτια του και δεν μπορεί να το αποδείξει.

Εκφράζει την ανάγκη για την κρυμμένη αποσιωπούμενη αλήθεια.

Ιερό

Κάποτε, είναι πιθανόν, οι ανθρώπινες κοινωνίες να είχαν μια μεγαλύτερη ευαισθησία στη εκδήλωση του ιερού μέσα στον κόσμο. Ακόμα και αν αυτό είναι αμφισβητήσιμο, το σίγουρο είναι ότι στο σύγχρονο κόσμο, αυτή η ευαισθησία είναι σήμερα στα χαμηλότερα ποσοστά της, αν υφίσταται καθόλου.

Είναι δύσκολο να οριστεί το ιερό. Καταρχήν διότι παρουσιάζει διαφοροποιήσεις στις περιοχές του κόσμου . Σημαντικές διαφοροποιήσεις. Πολλές φορές μάλιστα, οι διαφοροποιήσεις αυτές, αποτελούν αιτία πολέμου. Αυτό που είναι ιερό για τους μουσουλμάνους , δεν είναι αναγκαστικά ιερό για χριστιανικές περιοχές και το αντίστροφο. Κάτι που είναι ιερό και για τους δύο, αποτελεί χλεύη για τους αγνωστικιστές. Οι επιστήμονες θεωρούν ιερό το επιστημονικό επίτευγμα και όσοι πιστεύουν στη ύπαρξη ενός Θεού, αισθάνονται τα βέβηλα χέρια της επιστήμης να πλατσουρίζουν με αγένεια στα ιερά τους. Φαίνεται σαν να μην υπάρχει καμιά κοινή βάση συνεννόησης. Πλήθος θεωριών έχει συμβάλλει σε αυτήν την άβολη κατάσταση, με αποτέλεσμα ο καθένας να έχει καταλήξει σε μια υποκειμενική θεώρηση του ιερού ή να μην έχει ιερό και όσιο.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το ζήτημα απασχολεί όλο και λιγότερους ανθρώπους στον κόσμο. Φαίνεται να είναι ζήτημα “πολυτελούς” ενασχόλησης, όσων φιλοσοφούν και θεολογίζουν.

Αυτό συμβαίνει κυρίως, διότι η επικρατούσα εντύπωση μέσα στη κοινωνία είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί από μόνος του και χωρίς “έξωθεν” επεμβάσεις να ορίσει και ορίζει με την βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας την μοίρα του. Η αντίληψη ότι τα πάντα βρίσκονται αποκλειστικά στα χέρια του ανθρώπου, απο-ιεροποιεί συντελεστικά τον κόσμο, ορίζοντας αυτό που υπάρχει σαν το μόνο υπάρχον.

Ο άνθρωπος έτσι σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, γίνεται θεός του ίδιου του εαυτού του. Αλλά κυρίως, ότι αυτό που εκδηλώνει, είναι το μόνο που αξίζει να υπάρχει, άρα και όλη η κοινωνία είνα, μόνο  αυτό που εκδηλώνεται. Σε αυτή την συνθήκη δεν υπάρχει χώρος ούτε για το ιερό, ούτε για την ανατροπή, ούτε για το θαύμα . Όλα είναι ξεπερασμένα, άχρηστα,  γιατί όσα αξίζουν εκδηλώνονται ήδη, μπορεί ο καθένας να τα δει, να τα πιάσει, να τα αξιοποιήσει.

Αυτή η αντίληψη εγκλωβίζει τον άνθρωπο και την κοινωνία σε ότι αποκλειστικά φαίνεται. Ότι δεν φαίνεται, δεν έχει την παραμικρή αξία.

Ενώ, με μια πρώτη ματιά, φαίνεται, ότι στη συγκεκριμένη αντιπαράθεση το ιερό χάνει κατά κράτος, η αλήθεια είναι, ότι με μια πιο εξεταστική ματιά, μοιάζει σαν μια ευφυή συνωμοσία του υλικού κόσμου, απέναντι σε κείνο που δεν μπορεί να καταλάβει και να αγγίξει.

Κάθε φορά που το ανθρώπινο ον πλημμυρίζει με δέος, όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με εκείνο που ολοκληρωτικά τον ξεπερνά, του ξυπνά μέσα του η μαγεία του ιερού.

Τις καλοκαιρινές νύκτες που κοιτά το εκθαμβωτικό στερέωμα και κατανοεί την μικρότητα του, την στιγμή της γέννησης ενός παιδιού, την στιγμή του θανάτου ενός κοντινού του προσώπου, την στιγμή που απελπισμένος ζητά βοήθεια από τους θεούς του, όταν βλέπει δίπλα του να συμβαίνει κάτι που αγγίζει τα όρια του θαύματος,την στιγμή που ερωτεύεται και σε άπειρες άλλες στιγμές, τότε το ιερό, του κτυπά την πόρτα εισβάλλει στη ζωή του δίχως να πάρει την άδεια του.

Τότε ο κόσμος παύει να είναι αυτό που απλά φαίνεται και μετουσιώνεται σε ένα κόσμο μυστηρίου.

Όσοι συνδέουν το ιερό με την οποιαδήποτε θρησκεία ή με την φιλοσοφική ενατένιση , απλά προσπαθούν να υποβιβάσουν το ιερό σε κάτι που ήδη γνωρίζουν . Το ιερό δεν έχει ορισμό, γιατί είναι η εκδήλωση του άπειρου μέσα στη πραγματικότητα . Είναι η υπόδειξη, ότι η ζωή και ο άνθρωπος είναι κάτι πιο μυστηριώδες και πλούσιο από αυτό που νομίζει .

Είναι η πόρτα που ανοίγει με σεμνότητα, το ταξίδι στο μυστικό της πραγματικής ύπαρξης.

Ακόμα και αν το ιερό ήταν ανύπαρκτο, θάπρεπε να το εφεύρουμε.

Η απο- ιεροποίηση της ζωής την υποβιβάζει σε ένα βίαιο άχθος, που ανοίγει τις πόρτες στη πεζότητα, την υποβάθμιση αλλά κυρίως στη αντίληψη "της σύγκρουσης όλων ενάντια σε όλους". Τότε το ανόσιο καταλαμβάνει την θέση του ιερού μέσα στη κοινωνία, καταλύοντας  οποιαδήποτε μορφή τάξης, εγκαθιδρύοντας μια κοινωνία δυστοπίας. 

Το τέρμα της γλώσσας της ιδεολογίας.

Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '80, που αρχίσαμε να κατανοούμε ότι οι μεγάλες ιδεολογίες του αιώνα, πέθαιναν. Μεγαλωμένοι σε έναν διαφορετικό κόσμο, μπορούσαμε να κρατάμε εναργείς μέχρι τότε τις ψευδαισθήσεις μας, τα οράματα μας, τις ελπίδες μας για την ανατροπή του υπάρχοντος.

Ο ιδεαλισμός, που μας διακατείχε, μπορούσε ακόμα να συντηρήσει, την προοπτική του διαφορετικού.

Έτσι ενώ τα σημάδια ήταν εμφανή, δύσκολα μπορούσαν να γίνουν συνείδηση. Τα επόμενα χρόνια πέρασαν αναλώνοντας τους εαυτούς μας, λίγο ως πολύ, σε επαναλήψεις και όνειρα ,που εν τέλει πολύ απείχαν από την πραγματικότητα. Πολλοί έβλεπαν το “κακό με δρασκελιές να πλησιάζει” και προσπαθούσαν να το κάνουν αντιληπτό. Όμως προσέκρουαν στις φρούδες ελπίδες του παρελθόντος.

Τα χρόνια πέρασαν και όταν ξεπρόβαλε η κρίση, τα μνημόνια, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, οι αυτοκτονίες, η μιζέρια και ο φόβος για το αύριο, ο υπαρκτός κίνδυνος ενός νέου πολέμου, η εικόνα ξεκαθάρισε και κατανοήσαμε, επιτέλους, ότι ζούσαμε σε ένα διαφορετικό κόσμο. Σε αυτόν τον κόσμο, δεν είχαν πια θέση οι ιδεολογίες και τα οράματα, οι ψευδαισθήσεις και οι ιδεοληψίες. Οι αντίπαλοι μας που τόσα χρόνια χλευάζαμε, είχαν κατακτήσει συντελεστικό έδαφος στην αποίκηση της ιδέας τους μέσα στη κοινωνία. Απλά, είχαμε πιαστεί με “τα βρακιά κατεβασμένα”.

Προσπαθήσαμε, είναι αλήθεια να ανασυνταχτούμε στα γρήγορα. Χρησιμοποιήσαμε την παλιά καλή γλώσσα, με τα παλιά καλά επιχειρήματα. Μιλήσαμε για αδικία, για τον κακό καπιταλισμό, αναδείξαμε τα παλιά καλά θέματα,γράψαμε για αυτά, ακόμα-ακόμα μέσα στη απελπισία μας στραφήκαμε σε “σωτήρες” που υπόσχονταν πράγματα. Όταν “φρικάρεις” πέφτεις χαμηλά. Τελικά, γελοιοποιηθήκαμε περίτρανα.

Όλες αυτές οι κινήσεις ανήκαν στον παλιό κόσμο. Απλά, δεν είχε γίνει κατανοητό, ότι η αστική δημοκρατία ανήκε στο παρελθόν. Το Θέαμα, η ζωή δηλαδή που αποκτούσε την πραγμάτωση της μέσα στη εικόνα, ήταν εδώ και καιρό, η καινούργια πραγματικότητα.

Όταν το φαίνεσθαι έχει υποκαταστήσει την πραγματική ζωή, τότε η πραγματική ζωή φαντάζει σαν όνειρο, σαν ουτοπία. Όταν η ουσία βρίσκεται μέσα στο εμπορικό κέντρο ,στο σούπερ- μάρκετ, στη τηλεόραση, δεν έχει νόημα να μιλάς για ελευθερία ,για αδικία, για τον έρωτα και την ουσιαστική ζωή. Όταν η απάτη γίνεται πολιτική θέση που ξεδιάντροπα επιβραβεύεται, τότε τίποτα δεν μπορεί να γίνει πιστευτό.

Η διαμεσολάβηση μέσα στις εικόνες που έχουν κυριεύσει τον κοινωνικό βίο, έχει έναν αόρατο διαχειριστή, που και ο ίδιος υπόκειται στους νόμους που εγκαθίδρυσε.

Μέσα στη γενικευμένη σύγχυση δεν μπορείς παρά να αποκαταστήσεις συγχυσμένες επαφές. 'Άρα και η πολιτική με τους όρους που γνωρίσαμε, έφτασε στο τέρμα της. Τα κοινωνικά συμβόλαια δεν μπορούν να διατηρηθούν πλέον, γιατί ο καινούργιος αφέντης θεωρεί ότι νίκησε ,άρα δεν έχει πια την ανάγκη τους. Είναι ικανός και το ξέρει, να παίζει το παιχνίδι του δίχως αντίπαλο. Όσοι ψέλλιζαν την αντίδραση τους, τώρα θα αναγκαστούν να “λουφάζουν”, παρακολουθώντας σαν θεατές-παιδιά, που δεν έχουν λόγο στα παιχνίδια των μεγάλων.

Πια δεν θα μπορείς να διατηρείς την οποιαδήποτε προοπτική, δίχως να την στηρίξεις με την ολότητα του εαυτού σου και αυτό είναι το καλό, γιατί ξέρεις ότι την επόμενη στιγμή δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.

Η γλώσσα της κριτικής δεν μπορεί να κριτικάρει αυτό που δεν υπάρχει πλέον, αλλά αυτό που είναι τώρα. Έτσι δεν μπορεί να παίρνει τα επιχειρήματα της από το παρελθόν,αλλά ούτε να αναζητά μέσα σε αυτό την λύτρωση της . Πρέπει γρήγορα να διαβάσει το παρόν και να προβλέψει την προοπτική του.

Αυτό μέχρι τώρα έχει καταστεί τρομερά ελλιπές.

Η ζωή στο Ρήγμα συνεχίζεται...

Από καθαρά αντικειμενική και "θεωρητική" άποψη, δεν αρκεί να αποκαλύπτει κανείς τις πλάνες και να δείχνει το πραγματικό τους πρόσωπο. Όσο ωφέλιμο κι αν είναι αυτό, είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και διδακτική η ερμηνεία τους, δηλαδή η έρευνα του πώς και γιατί προέκυψαν.

Γιατί το κάθε τι που υπάρχει, έστω και αν πρόκειται για την ίδια την πλάνη, έχει αναγκαστικά τον λόγο ύπαρξης του, και από αυτήν την άποψη, ακόμα και η αταξία πρέπει τελικά να τοποθετηθεί ανάμεσα στα στοιχεία της καθολικής τάξης.»

Ρενέ Γκενόν, Η Βασιλεία της Ποσότητας και τα Σημεία των Καιρών, 1945

(εκδ. Πεμπτουσία, 1995)

Ο σύγχρονος κόσμος, που βαδίζει με κωμική έπαρση μέσα στον ιστορικό λαβύρινθο, φαντάζεται τον εαυτό του σαν κάτι όλως ιδιαίτερο!!!

Επιμελώς δεν θέλει να θυμάται από πού προήλθε, τους τρόπους που έχει χρησιμοποιήσει για να καθιερωθεί, το τι έχει πετύχει, πως ζει στο παρόν και που οδηγείται. Δεν θέλει καν να συζητήσει περί όλων αυτών, δεν θέλει καν να τα σκεφτεί.

Το πάθος του είναι η Αμνησία. Ένα πάθος που αδιαλείπτως του ανανεώνει οράματα μεγαλείου και συνεχών ψευδαισθήσεων. Αν το καλοσκεφτείς, είναι ένας κόσμος που ζει μέσα στα σκοτάδια της άγνοιας, ενώ διαρκώς φαντάζεται ότι κατέχει απέραντη γνώση. Ισχυρίζεται ότι είναι πολιτισμένος, ζώντας βαρβαρικά. Επαινεί την Δημοκρατία του, εκτοξεύοντας τις διαφορές και τις αντιθέσεις στα ύψη. Θαυμάζει το βιοτικό του επίπεδο, καταδικάζοντας  περιοχές του πλανήτη στη απόλυτη ένδεια. Καμώνεται ότι πιστεύει σε κάτι ανώτερο και αυτό το ανώτερο είναι μαγικά χαρτάκια (φράγκα!) που τον καθορίζουν απόλυτα.

Ο σύγχρονος κόσμος είναι ένας κόσμος που ζει και σκέφτεται ψεύτικα.

Είναι  σαφές, ότι όταν μιλάμε για τον σύγχρονο κόσμο, μιλάμε και για τους ανθρώπους που τον κατοικούν, για όλους εμάς δηλαδή. Για μας που συμμετέχουμε στο ψέμα του, που το αποδεχόμαστε και θα το περάσουμε κληρονομιά στους επόμενους. Γιατί και εμείς όλοι, επιλέγουμε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό να βυθιζόμαστε στη νανουριστική χαύνωση μιας εποχής που μισεί το αληθινό.

Ο σύγχρονος κόσμος έχει προέλθει από την επική σύγκρουση δύο δυνάμεων: η "ευγενής" τάξη των εμπόρων, οι εκπρόσωποι της εκπόρνευσης της ζωής σε Ποσότητα, ενάντια στους εργολάβους του Θεού. Η νίκη των εμπόρων -χωρίς να είναι ολοκληρωτική- έδωσε το στίγμα της σύγχρονης εποχής.

Ο τρόπος που διοικείται σήμερα ο κόσμος αν και πλασάρεται ως Δημοκρατία,δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια στυγνή Έμποροκρατία  με μια πρέζα Θεοκρατίας.

Η μάχη μεταξύ των δύο αντιπάλων, ενώ εμφανίστηκε σαν μάχη αρχών, δεν ήταν παρά ένας εμφύλιος ανάμεσα σε  δύο φατρίες, με στόχο την διάχυση του Ποσοτικής αντίληψης μέσα στον κόσμο. Μια αντίληψη που πλέον έχει κατακαθίσει σαν βδέλλα στο πετσί του συνόλου της κοινωνίας. Όλες οι ουμανιστικές αρχές  του Διαφωτισμού, θυσιάστηκαν για να υπάρξει ένας κόσμος νέος ,όπου η δύναμη της συναλλαγής και του κέρδους θα ήταν ο καινούργιος νόμος που θα κρατούσε δεμένη την κοινωνία.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στο αντίθετο στρατόπεδο. Η Θεοκρατία έχοντας να  αντιμετωπίσει την πιθανότητα μιας ριζικής ήττας, πέταξε από πάνω της την επαφή με την ουσιαστική Πνευματικότητα που  την συγκροτούσε  και της έδινε υπόσταση, με αντάλλαγμα την συμμετοχή στη εξουσία μαζί με τους εχθρούς της. Στήριξε έτσι και "πνευματικά" την εξάπλωση του Ποσοτικού  μέσα στα μύχια του ανθρώπινο ιστού.

Η ιστορία του σύγχρονου κόσμου στη συνέχεια, μπορεί εύκολα να διαβαστεί με βάση τον παραπάνω πόλεμο. Η Ποσοτική αντίληψη για την κοινωνία και τους ανθρώπους μπορεί να έχει περάσει από διάφορα στάδια, άλλοτε πιο σκληρά και άλλοτε πιο μαλακά, όμως ουδέποτε αμφισβητήθηκε  ριζικά και στη ουσία της. Έχουν γίνει άπειρες απόπειρες -συνήθως αποτυχημένες-  για να κτυπηθεί, αλλά όλα επανέρχονται τελικώς σε εναλλακτικές Ποσοτικές εκδοχές, που δεν μπορούν εν τέλει σε τίποτα να κλονίσουν το κυρίαρχο αφήγημα.

Σε ένα κόσμο που παλεύει μέσα στη δυαδικότητα, η Ποσότητα δεν μπορεί να καταργηθεί. Δεν μπορεί όμως να καταργηθεί ούτε η Ποιότητα. Η αλληλεπίδραση αυτών των δύο οφείλει να παράγει την Ισορροπία. Όταν κάτι τέτοιο δεν προκύπτει, γιατί η μία άκρη θέλει να υπάρχει σε βάρος της απέναντι, τότε αναγκαστικά βαδίζουμε μέσα στο σκοτάδι της διαρκούς πτώσης.

Μιας πτώσης που εκλαμβάνεται σαν πέταγμα χωρίς φτερά.

Σε εκείνο το σημείο ο πόνος θα είναι άμεσος και ιδιαζόντως σκληρός.

Η ζωή στο ρήγμα

Το σωτήριο έτος του 1789-το έτος της Γαλλικής Επανάστασης- έχει αποτελέσει κομβικό σημείο στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του υπάρχοντος κόσμου.

Λίγα χρόνια πιο πριν, η Αμερικάνικη Επανάσταση {1775-83},έθεσε εμμέσως και με ελαφρώς διαφορετικά χαρακτηριστικά την βάση, για να πατήσει επάνω της η Γαλλική Επανάσταση. Η ιστορία του σύγχρονου κόσμου, σε επίπεδο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, θρησκευτικό, επιστημονικό, έμελλε στα επόμενα χρόνια να αλλάξει ριζικά. Πιθανόν οι συντελεστές αυτών των δύο κομβικών Επαναστάσεων, να μην είχαν ποτέ φανταστεί το πόσο ριζικά, θα άλλαζαν την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, με την ανατροπή πού θα επέφεραν στη μέχρι τότε γνωστή ιστορία .

Ακόμα πιο πριν από αυτούς, ο Διαφωτισμός, αποτέλεσε την θεωρητική βάση, την σύλληψη μιας ριζικής ανατροπής της κοινωνίας, προς μια εντελώς καινούργια κατεύθυνση. Ότι είχε υπάρξει μέχρι τότε στον κόσμο, ήταν πραγματικά, εντελώς, διαφορετικό. Έχουν χυθεί ποτάμια μελάνης αναλύοντας σε βάθος, αυτήν την ιστορική περίοδο της ανθρωπότητας . Μέσα σε αυτήν την μακρά περίοδο, της προπαρασκευής θεωρητικά, αλλά και της πραγμάτωσης όλου αυτού του σχεδίου της αλλαγής του κόσμου, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι, έμποροι, τυπογράφοι, συγγραφείς πολιτικών διακηρύξεων, επιστήμονες, συνέβαλαν, βήμα –βήμα, με μια απίστευτη υπομονή και πίστη στο να γκρεμίσουν το νοούμενο ως «παλιό» και να φτιάξουν τις προϋποθέσεις για το «καινούργιο».

Όταν παρακολουθείς την ιστορική πορεία όλου αυτού του εγχειρήματος, δεν μπορεί να μην σου γεννηθεί ή εύλογη απορία, ποιο ήταν αυτό το καταπληκτικό εργαστήριο πού μέσα του για 150 χρόνια περίπου, ζυμώνονταν μια τέτοια κοινωνική αλλαγή τεραστίων διαστάσεων; Δεν μπορείς να μην θαυμάσεις την επιμονή των συμμετεχόντων, τους κινδύνους πού αντιμετώπισαν, την αδιάλειπτη πίστη τους.

Όλοι αυτοί έδρασαν σε μια εποχή πού οι ιδέες, ήταν επικίνδυνες, πραγματικά επικίνδυνες και όσο και αν σήμερα υποτιμούμε, όσους ήταν απέναντι τους, οφείλουμε να μην ξεχνάμε, ότι απέναντι τους είχαν ένα φεουδαρχικό καθεστώς πού είχε αιώνες εμπειρίας από μια σταθερή κοινωνική οργάνωση, αλλά και τη εκκλησία πού η παρουσία της και μόνο προκαλούσε δέος . Ήταν ο λόγος του Θεού επί της γης.

Ήταν αν θέλουμε να το δούμε με όρους επικούς, μια πραγματική σύγκρουση γιγάντων. Από την μια πλευρά, άνθρωποι πού πίστευαν στη παράδοση, στο ιερό, στη αδιασάλευτη τάξη των πραγμάτων, σε μια ερμηνεία του κόσμου πού βασική της αξία ήταν η ιεραρχία και ο νόμος, ο κοσμικός αλλά και ο θεϊκός, και από την άλλη οι υποστηρικτές της αλλαγής, της κοινωνικής ισότητας, οι υπερασπιστές των αδικημένων, οι κάτοχοι μιας νέας μυστική γνώσης, της επιστήμης, πού έφερνε μαζί της νέες εξηγήσεις για τον κόσμο, νέες προοπτικές.

Πραγματικά, ιστορικά , δεν νομίζω ότι είχε υπάρξει ποτέ τέτοια συγκέντρωση δυνάμεων, με τόση μεγάλη ποικιλομορφία και αντίθεση, πού να κάλυπτε συνολικά, όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης και της ανθρώπινης δραστηριότητας. Στη συνέχεια, τα ιστορικά γεγονότα πού ακολούθησαν μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν απλά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, επί ήδη δεδομένης βάσης . Στον Δ.Π.Π η ιστορία παίχτηκε ανάποδα. Οι Ναζί, όντως είχαν μια διαφορετική πρόταση εφ’ όλης της ύλης, αλλά η πρόταση αυτή έγινε άμεσα απεχθής εξαιτίας του ότι δεν μπορούσε να μεταφέρει μέσα της οτιδήποτε όμορφο και ευγενές, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο. Συνέπεια αυτού ήταν να ηττηθούν κατά κράτος, καθιστώντας την Γερμανία, συνώνυμη, μέσα στη ιστορία, με την κτηνωδία.

Η ίδια η Γαλλική Επανάσταση αποτέλεσε την κορύφωση αυτής της τιτάνιας διαμάχης, μια κορύφωση πού έφερε τον γαλλικό λαό σε ακραία αντιπαράθεση όχι μόνο με τη αριστοκρατία και τον κλήρο της Γαλλίας, αλλά με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι αρχές του Διαφωτισμού, η εγκαθίδρυση αστικών πολιτευμάτων με συμμετοχή του λαού στα πολιτικά δρώμενα, ο διαχωρισμός της εκκλησίας από την διαχείριση της κοινωνίας,  ήταν το πολιτικό μήνυμα πού κατόρθωσε να επιβάλλει η Γαλλική Επανάσταση, σταδιακά , και σε βάθος χρόνου σε όλη την Ευρώπη . Ο κλήρος και η αριστοκρατία έχασαν την μάχη αλλά ποτέ δεν ηττήθηκαν ολοσχερώς. Κράτησαν ένα μέρος της δύναμής τους, την οποία δύναμη, λάθρα, εγκατέστησαν μέσα στη κοινωνία, με τρόπο αρκετά πιο διακριτικό.

Η αστική επανάσταση ποτέ δεν μπόρεσε να καταργήσει τον εχθρό της ριζικά .

Βλέπουμε, σήμερα, τα υπόλοιπα αυτής της αριστοκρατίας να έχουν περίοπτη θέση μέσα στα αστικά κράτη της Ευρώπης και της Αμερικής . Να κατέχουν απίστευτο πλούτο και επιρροή και εν τέλει να συγκυβερνούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι παλιοί πολιτικοί εχθροί ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις και υποκλίσεις σε δημόσιες εκδηλώσεις και γάμους .

Αλλά και ο κλήρος δεν εξαφανίστηκε ποτέ από το προσκήνιο. Μπόρεσε να θεωρηθεί ξανά απαραίτητος και μαζί με τους υπόλοιπους δύο να αποτελέσει την ιερή πλέον τριάδα της εξουσίας .

Η οργάνωση της σημερινής κοινωνίας είναι το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης . Μιας σύγκρουσης πού ανεξάρτητα με την έκβαση της, δεν μπόρεσε να λύσει σε ικανοποιητικό βαθμό τα αίτια πού την προκάλεσαν .

Το Ιερό και η Παράδοση δεν πέθαναν με την αντικατάσταση τους από την Επιστήμη, απλώς σπιλώθηκαν . Η οργάνωση της κοινωνίας με την έμφαση της στη αξία και την συμμετοχή του ατόμου στα κοινά, δεν μπόρεσε να αποκαταστήσει μια κοινωνία πού να παράγει λιγότερη αδικία και καταπίεση, από την κοινωνία των φεουδαρχών . Ο κόσμος της Λογικής, είναι ένας κόσμος πού εν τέλει πάσχει από ριζική απουσία νοήματος και έχει καταλήξει να είναι ένας κόσμος εμπορευμάτων . Η Επιστήμη πού προσδοκούσε να κάνει τον κόσμο ένα κόσμο Γνώσης, φλερτάρει επικίνδυνα με το να καταστρέψει ριζικά τον πλανήτη.

Είμαστε Άτομα σε ένα κόσμο πού δεν έχει Ελευθερία, ούτε Ισότητα, αλλά ούτε και Αδελφότητα. Είμαστε Άτομα πού απλώς για να κολακευόμαστε με αυτό πού είμαστε και τις δυνατότητες του, ζούμε την ζωή μας χλευάζοντας το Ιερό και το Πνεύμα, ζώντας μια ζωή μέσα στο ρήγμα πού δημιούργησε η σύγκρουση, από την μια η έπαρση άθεων ριζοσπαστών και από την άλλη ένθεων ηλιθίων.

Ζούμε στο ρήγμα ανάμεσα στο εξωτερικό και το εσωτερικό, αγκυλωμένοι στο να περιμένουμε μια ακόμα ριζική σύγκρουση πού ελπίζουμε να μας βγάλει κάπου καλύτερα .

Πρέπει επιτέλους να απεγκλωβιστούμε από τις αρχές του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, αυτές οι αρχές ακόμα και αν για την εποχή τους, είχαν κάτι το βαθειά ανατρεπτικό, σήμερα στη απόλυτη πραγμάτωση τους, δεν φαίνεται να έχουν να δώσουν τίποτα το πραγματικά ουσιαστικό.

Ζούμε σε ένα κόσμο πού νίκησαν οι έμποροι και οι τραπεζίτες, καθιστώντας τα πάντα τράπεζες και αγορά. Οι παλιοί αριστοκράτες, οι πεφωτισμένοι αστοί, ο κλήρος πού πρόδωσε τον ρόλο του, αλλά και οι επαρμένοι επιστήμονες και τεχνοκράτες έχουν κάνει τις τράπεζες και τις αγορές σπίτι τους . Αυτός είναι ο κόσμος του ρήγματος πού δημιούργησαν με τις πράξεις τους και αυτόν θέλουν.

Ο καινούργιος κόσμος, αν και εφ’ όσον υπάρχει ανάγκη για αυτόν, δεν πρόκειται να προκύψει ούτε από αυτούς πού έκτισαν τον πρόσφατο, αλλά ούτε και από εκείνους πού θέλουν να τον γκρεμίσουν, εγκαθιστώντας καινούργιο ρήγμα.

Ο καινούργιος κόσμος, στο μέτρο πού μου επιτρέπεται να τον ονειρευτώ, θα αναζητήσει το εργαστήρι του στη σύζευξη ανάμεσα στη εσωτερική εμβάθυνση του μυστηρίου της ανθρώπινης ύπαρξης με τα θεμελιώδη ερωτήματα πού την απασχολούν και στη οργάνωση της κοινωνίας των ανθρώπων με γνώμονα την ενότητα των αντιθέσεων και των ποικιλομορφιών πού αυτή έχει. Ο καινούργιος κόσμος δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κόσμος διαίρεσης, αλλά κόσμος σύνθεσης και ενότητας .

Όσο η κοινωνία αναζητά να λύσει τα προβλήματα της με εξωτερικούς όρους, αγνοώντας το εσωτερικό διχασμό, θα βαδίζει με σταθερά βήματα σε μια οργάνωση πού συνεχώς θα αποφασίζει με γνώμονα το συμφέρον των λίγων ενάντια στους πολλούς. Θα είναι πάντα μια κοινωνία πού θα κατασκευάζει εικονικά προβλήματα, τα οποία στη συνέχεια θα προσπαθεί να τα λύσει, θυσιάζοντας τους πολίτες της . Θα είναι μια κοινωνία πού βαδίζει στο χάος και την καταστροφή της, ακόμα και αν κάνει πως δεν το καταλαβαίνει.

Το παιχνίδι

Η αλήθεια είναι, ότι κανείς δεν γνωρίζει πότε άρχισε να παίζεται το Παιχνίδι. Κάποιοι εικάζουν, ότι αυτό έγινε με το που εμφανίστηκε ο άνθρωπος επάνω στον πλανήτη. Κάποιοι άλλοι πάλι ισχυρίζονται, ότι αυτό συνέβη σε μια πιο πρόσφατη αλλά και πάλι πολύ μακρινή εποχή για μας, όταν άρχισε να ανθίζει ο πρώτος πολιτισμός. Κάποιοι περισσότερο ευφάνταστοι, ισχυρίζονται ότι το εισήγαγε  στη γη , μια πανίσχυρη φυλή από τα πέρατα του διαστήματος. Οι περισσότεροι πάντως, δεν ενδιαφέρονται για την ιστορία του. Το έπαιζαν , το παίζουν και κατά τα φαινόμενα, θα εξακολουθήσουν να το παίζουν, γιατί απλά είναι το Παιχνίδι.

 Το Παιχνίδι γοητεύει όλες τις ηλικίες, όλες τις τάξεις , όλες τις φυλές, όλων των χρωμάτων, όλα τα φύλα. Εντύπωση βέβαια, προκαλεί και η απήχηση του ακόμα και στις μικρές ηλικίες. Το πόσο εύκολα αυτές προσαρμόζονται στη εκμάθηση του.

Μέσα στη πραγματική ζωή , το Παιχνίδι  επηρεάζει όλες τις όψεις της ανθρώπινης δραστηριότητας, την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τον αθλητισμό, ακόμα και την θρησκεία. Καμιά πλευρά δεν μένει αλώβητη από την μαγνητική επιρροή που εξασκεί και καμιά πλευρά δεν παραμένει ίδια, όταν την αγγίζει.

Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορεί να πει κανείς, ότι είναι ευχαριστημένοι με αυτό, δεν διανοούνται να παίξουν οτιδήποτε άλλο. Ενώ το Παιχνίδι καταλαμβάνει τον πραγματικό και τον ονειρικό χώρο, ενίοτε, όσες άλλες μορφές παιχνιδιών  έχουν προσπαθήσει να αμφισβητήσουν την κυριότητα του, έχουν εξοριστεί στο χώρο της Ουτοπίας.

Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει, εν τέλει, την μαγεία που εξασκεί το Παιχνίδι στους ανθρώπους, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε, ότι μέσα στους ατελείωτους αιώνες που ασκεί την δράση του, έχει αποδείξει ότι κατανοεί την ανθρώπινη φύση σε βάθος και μπορεί να την χειραγωγεί ανάλογα.

Όσοι εκ των συνανθρώπων μας ,το θεώρησαν απειλή και προσπάθησαν με γενναιότητα να το αντιμετωπίσουν, είτε οδηγήθηκαν στη τρέλα , είτε αυτοκτόνησαν , είτε παραδόθηκαν αφομοιωμένοι μέσα στη αγκαλιά του. Το Παιχνίδι τους νίκησε κατά κράτος, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο μήνυμα για την παντοδυναμία του.

Αυτό, παρ’ όλο που δεν είναι ένα καλό μήνυμα, διόλου δεν απέτρεψε τους υπολοίπους ανθρώπους να εξακολουθούν να το λατρεύουν και να το μισούν ταυτόχρονα.

Οι θρύλοι, που διαχέονται μέσα σε εκλεκτές παρέες, ψιθυριστά, μιλούν για κάποιους ανθρώπους που αντιστάθηκαν στη σαγηνευτική γοητεία του, αποσυρόμενοι  όμως από την κοινωνία μας. Έζησαν, έτσι, στα κρυφά σαν ερημίτες μέσα σε ολιγομελείς απόκρυφες κοινότητες, κρατώντας την πολύτιμη γνώση τους κρυμμένη από το βέβηλο βλέμμα του Παιχνιδιού.

Επίσης, κάποιοι ακόμα πιο λίγοι, προσπάθησαν να μιλήσουν για αυτόν τον άλλο κόσμο δίχως το Παιχνίδι. Αυτοί χάθηκαν μυστηριωδώς.!!!

Όλα αυτά βέβαια είναι θρύλοι και όλοι οι σοβαροί άνθρωποι γνωρίζουμε,  ότι δεν μπορούν να γίνουν εύκολα πιστευτοί.

Κάποτε ένας σοφός, λέγεται, ότι ρώτησε το Παιχνίδι ποιο ήταν το όνομα του. Το Παιχνίδι τον κοίταξε κάπως έκπληκτο, για την θρασύτητα του αλλά και εξαιτίας της, θεώρησε σωστό να του απαντήσει:

Λέγε με Εξουσία, ανθρωπάκο, του είπε, λέγε με Δύναμη.

Δεν γνωρίζουμε το όνομα του σοφού. Αλλά ακόμα και αυτός ο διάλογος ανήκει στο χώρο του θρύλου.

Ένα είναι σίγουρο, ότι το Παιχνίδι άσχετα πιο είναι το όνομα του συνεχίζει να παίζεται, αδιαφιλονίκητα και ακατάπαυστα.

Ψευδαισθήσεις - ψέμματα

Η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου από την κυβέρνηση της Αριστεράς, ήταν η οριστική ταφόπλακα σε 40 χρόνια μεταπολιτευτικού δράματος, που απλά έχει να καταδείξει ανεπάρκειες, ψέματα, σκάνδαλα, διαφθορά, έλλειψη ήθους και ηθικής. Ουσιαστικά, όμως, αποδεικνύει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και συνάμα δραματικό: ότι η Ελλάδα είναι, απλά, μια κακώς διοικούμενη αποικία.

Όσοι διατηρούσαν τις ελάχιστες ψευδαισθήσεις για την ύπαρξη στοιχειώδους φερεγγυότητας  εκ μέρους της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, θα πρέπει ριζικά να επανεξετάσουν την θέση τους.

Επίσης, κυρίαρχη ψευδαίσθηση που ξεφτίζει, αποτελεί το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός είναι ένας βαθιά περήφανος δημοκρατικός λαός που «ζυγό δεν υπομένει». Αντιθέτως, γίνεται περίτρανα σαφές, ότι ο ελληνικός λαός μπορεί να κάνει «γαργάρα» τα πάντα, για να διατηρήσει τα ψιχία  μιας βολεμένης επιβίωσης.

 Αντέχει με αναξιοπρεπή  «αξιοπρέπεια», όλες τις παράπλευρες απώλειες μιας κρίσης, -αυτοκτονίες, συσσίτια, δραματική φτώχεια, απελπισία, φόβο- διατηρώντας την ψυχραιμία του, μια ψυχραιμία που ελάχιστα διαφέρει από την αδιαφορία και την απάθεια.

Όλοι «καμωνόμαστε» τους ήρεμους ,ενώ μέσα μας ενσταλάζει καθημερινά η αγωνία που γεννά το αδιέξοδο, η έλλειψη προοπτικής, η απουσία της ουσιαστικής επίλυσης των προβλημάτων μας.

Ναι, ένα μέρος των προβλημάτων μας είναι τα δάνεια της αποικίας και τα προσωπικά, τα φράγκα δηλαδή που δεν υπάρχουν, η εργασία που καθίσταται μέρα με την μέρα προβληματική, όμως μέσα σε όλα αυτά που είναι πραγματικά και αγχώδη, χάνουμε καθημερινά όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό και έκταση την βεβαιότητα της ελευθερίας μας και του εγκλωβισμού μας σε μια ζωή δίχως ουσιαστικό νόημα και σκοπό.

 Διότι, δεν μπορεί να αποτελεί νόημα και στόχο, το πώς θα πληρώσεις την εφορία ή τον Ένφια. Ούτε τι επιπρόσθετα προ- απαιτούμενα θα ζητήσουν οι Βρυξέλλες και ο Σόιμπλε για να σου δώσουν την δόση για να μην πτωχεύσεις.

 Μα είμαι ήδη πτωχευμένος !!!!! ‘Οχι μόνο οικονομικά, αλλά και στο βάθος της ύπαρξης μου, όταν η μόνη μου ασχολία είναι να παρακολουθώ  και να καταλαμβάνομαι από αυτό το κακοπαιγμένο θέατρο. Μάλιστα η πτώχευση αυτή , που με καθιστά  φάντασμα του εαυτού μου, με οδηγεί αναπόφευκτα σε μια ιδιότυπη δουλεία, δίχως αύριο.

Μέσα σε όλα αυτά καλούμαστε να εκλέξουμε ξανά τους «διαχειριστές» της μιζέριας μας. Για πολλοστή φορά, η φάκα της  πολιτικής αναγκαιότητας,  στήνεται, για να  αποδείξει,  ότι τάχα είμαστε αυτεξούσιοι και ελεύθεροι. Πόσο ψέμα μπορούμε να αντέξουμε τελικά; Μέχρι πότε μπορούμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς , ότι εκλέγουμε αυτούς που θα κάνουν αυτό που λένε και μάλιστα προς το συμφέρον μας ;

Η νύκτα στη αποικία είναι βαθιά, έτσι οι ψευδαισθήσεις φαντάζουν για φωτεινά άστρα και τα ψέματα για δυναμικές αλήθειες.

«Αυτός που υπομένει παθητικά την αλλότρια καθημερινή του μοίρα ωθείται, έτσι, σε μια τρέλα που αντιδρά με χιμαιρικό τρόπο σε αυτήν την μοίρα, προσφεύγοντας σε μαγικές τεχνικές.»

«Η κοινωνία του θεάματος»

Γκυ Ντεμπόρ.

Εκδόσεις  «Ελεύθερος Τύπος»

Χ.Φ. Λάβκραφτ

«Δεν είναι νεκρό αυτό πού αιώνια μπορεί να κοιμάται και με το πέρασμα παράξενων αιώνων, ακόμα και ο θάνατος μπορεί να πεθάνει…»

Χ.Φ. ΛΑΒΚΡΑΦΤ.

«Στα νιάτα μου ήμουν φανατικός οπαδός της θεωρίας ότι τα έργα του Σαίξπηρ γράφτηκαν στη πραγματικότητα από τον Φράνσις Μπέηκον, αλλά φρόντιζα ποτέ να μην κάνω λόγο για αυτές  τις απόψεις  μου στο χαρτί, για τον φόβο των ακαδημαϊκών συναδέλφων μου. Αλλά τα γεράματα έχουν κι ένα πλεονέκτημα : σε διδάσκουν ότι η γνώμη των άλλων δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο θάνατος είναι κάτι πολύ πιο πραγματικό.»

«Η Επιστροφή των Λλογκοϊρ»

Colin  Wilson.

Εκδόσεις Πήγασος.

Όταν κάποιος στη ζωή του ασχολείται –έστω και ερασιτεχνικά-με την έρευνα  πλευρών της ζωής, πού είτε αφορούν ανθρώπους, είτε αφορούν όψεις της πραγματικότητας  πού δεν ανήκουν σε αυτό πού συνηθίζουμε να αποκαλούμε «ο πραγματικός, ρεαλιστικός κόσμος», τότε είναι κάπως δύσκολο να μην σκοντάψει πάνω στα διηγήματα του Χ.Φ.Λάβκραφτ.

Τα διηγήματα του Λάβκραφτ είναι κατά βάση διηγήματα  λογοτεχνίας τρόμου. Ένα είδος πού στη εποχή του, δεν έχαιρε σχεδόν καμίας εκτίμησης  και αναγνώρισης . Όλη η ζωή  του Λάβκραφτ , πέρασε δίχως καμιά αναγνώριση για την αξία του. Η καταξίωση του, όπως πολύ συχνά συμβαίνει  με πολλούς δημιουργούς, ήρθε μετά τον θάνατο του, αρκετά πολύ μετά τον θάνατό του.

Σε αυτό συνέβαλλαν πολλοί φίλοι του, κυρίως ο ‘Ωγκαστ Ντέρλεθ, ένας συγγραφέας πού δεν γνώρισε ποτέ τον Λάβκραφτ προσωπικά, αλλά μέσα από την αλληλογραφία πού είχε μαζί του. Αλλά και ένα ευρύ κύκλωμα συγγραφέων του Φανταστικού, με τους οποίους ο Λάβκραφτ  διατηρούσε σε όλη την διάρκεια της ζωής του, ένα απίστευτο όγκο αλληλογραφίας. Στον Ντέρλεθ   όμως ανήκει  ο χαρακτηρισμός  «Μυθολογία Κθούλου» των διηγημάτων του Λάβκραφτ, από το όνομα   μιας εξωδιαστασιακής  οντότητας , του Κθούλου, πού αναφέρεται μέσα σε αυτά .

Για την ζωή του  Λάβκραφτ {1890-1937}  μπορούν να ειπωθούν πολλά, αλλά θα άξιζε όποιος ενδιαφέρεται να ανοίξει  μια εισαγωγή σε οποιοδήποτε βιβλίο του. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι ήταν γόνος παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας, ότι έζησε σχεδόν όλη την ζωή του  στη επαρχία Providence  R.I USA, ταλαιπωρείται όλη του την ζωή από φρικτά όνειρα πού είναι και η πηγή της έμπνευσης του, γράφει  επιστολές, διηγήματα, ποιήματα, βιώνοντας   με αξιοπρέπεια την μοναξιά  του, σε ένα κόσμο στον οποίο  αισθάνεται ξένος και απειλούμενος. Πεθαίνει από καρκίνο, μέσα σε απόλυτη φτώχεια.

  

Αυτό πού πραγματεύεται μέσα στα έργα του ο Λάβκραφτ είναι το αρχέγονο Κακό. Το πραγματεύεται με την μορφή μικρών σχετικά διηγημάτων  που υπαινίσσονται  την ύπαρξη  ενός Κακού πού δρα επάνω στο πλανήτη προτού εμφανιστεί ο άνθρωπος.   Αυτό το Κακό έχει την μορφή  οντοτήτων από το εξώτερο διάστημα,  οι Μεγάλοι Παλιοί,  πού με απίστευτη μοχθηρία εισβάλλουν στο πλανήτη και επεμβαίνουν στη  ζωή των ανθρώπων ελέγχοντας μέσω των ονείρων, τηλεπαθητικά  την τύχη τους. Οι πιστοί των Μεγάλων Παλαιών, όντας πια « άβουλα πράγματα»  και όχι άνθρωποι, τελούν νοσηρές τελετουργίες   σε σκοτεινά  σημεία του πλανήτη στους αφέντες τους. Η ζωή τους δεν έχει χρησιμότητα πέραν του να υπηρετούν  αυτές τις σκοτεινές οντότητες. Ανίερες προσμείξεις   μεταξύ ανθρώπων και των οντοτήτων αυτών, γεννούν τέρατα. Οι Μεγάλοι Παλαιοί όμως δεν φαίνεται να άρχουν εντελώς μόνοι τους. Βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εξίσου δυνατή φυλή από το διάστημα,  τους Πρεσβύτερους Θεούς  και ο πλανήτης γίνεται  πεδίο σφοδρής  διαμάχης.

Οι Μεγάλοι Παλαιοί   ηττώνται και φυλακίζονται  στα  βάθη του πλανήτη , όπου  περιμένουν την  «κατάλληλη στιγμή πού τα άστρα θα είναι σε ευνοϊκή  θέση   για να επανέλθουν».

Ο Λάβκραφτ ρίχνει μια ματιά στη άβυσσο του Κακού και το Κακό τον κοιτάει μέσα από τα τραγικά όνειρα του. Τολμάει  να μιλήσει για αυτό πού κανείς δεν μιλά μέχρι εκείνη την στιγμή, για τον απόλυτο τρόμο πού κατοικεί μέσα στη ανθρώπινη ψυχή, υλοποιώντας αυτόν τον τρόμο μέσα στα διηγήματα του, κάνοντας τον ορατό  και υπαρκτό. Δεν είναι τόσο  ότι είναι καλός συγγραφέας πού τον κάνει πιστευτό, όσο  ότι  αποφασίζει να ρίξει φως εκεί πού οι άλλοι αρνούνται να κοιτάξουν. Σπάει  την τακτοποιημένη πραγματικότητα, πού βρίσκει παρηγοριά  στις ενίοτε φαιδρές εξηγήσεις της επιστήμης, ανοίγοντας αυτήν την πραγματικότητα σε άπειρες διαστάσεις, πατώντας σε αρχέγονους μύθους πού ο πολιτισμός φαίνεται ότι θέλει να ξεχάσει. Δεν θέλει να φτιάξει κόσμους παραδεισένιους ,αλλά κόσμους  πού πρισματικά πολλαπλασιάζουν  την ύπαρξη  της κακίας  και την καθιστούν ανυπόφορη. Είναι μάλλον ο τρόπος του να αντιδράσει σε αυτό πού βλέπει γύρω του   και πού μάλλον νοιώθει ότι  κανείς δεν αντιδρά.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτόματα τον ενστερνίστηκαν προσπαθώντας να τον αξιοποιήσουν στη μεριά τους, ένα πλήθος από ερευνητές πού μέσα στα έργα του  είδαν  ή εμπνεύστηκαν  τα δικά τους μονοπάτια . Αποκρυφιστές  και συνωμοσιολόγοι, συγγραφείς  και επιστήμονες ερμήνευσαν την ματιά του Λάβκραφτ  στο Χάος, παίρνοντας κατά το δοκούν  αυτό πού τους βόλευε ή αυτό πού μπορούσαν να αξιοποιήσουν. 

Χιλιάδες βιβλία αναλύσεων, παιχνιδιών, κινηματογραφικών ταινιών  ,κυκλοφορούν  παγκοσμίως  κάνοντας τον Λάβκραφτ  μια επιχείρηση  πού εκτός από τα φράγκα πού αποκομίζει, φλογίζει  μια παραφιλολογία πού δεν έχει αρχή και τέλος .

Ο Λάβκραφτ ,  μέσα από τα θολερά και εξώκοσμα  όνειρα του, μέσα από τους  δύσκολους περιπάτους σε μια περιοχή  του δικού του, σκοτεινού, εσωτερικού κόσμου, έφερε την είδηση ότι η πραγματικότητα  δεν είναι μόνο αυτή που αντιλαμβανόμαστε με τις φτωχές μας αισθήσεις, είναι κάτι πολύ περισσότερο .Κατά την δική του άποψη,  κάτι πιο ζοφερό και άσχημο, αλλά κάτι περισσότερο !!!

Ο πολιτισμός μας  φαίνεται συνεχώς να ξεχνά, ότι όταν τις νύκτες κλείνουν τα φώτα της επιστήμης, τότε ο άνθρωπος ανακαλύπτει ότι ο φόβος πού κρύβει στα κατάβαθα της ψυχής του δεν έχει εξαφανιστεί αλλά καραδοκεί μέσα του υπενθυμίζοντας  του  την μικρότητα του μέσα σε αυτό το άπειρο σύμπαν πού κατοικεί.

Τιμή σε όλους εκείνους πού μας μαθαίνουν να πετάμε πολύ ψηλά στο Φως αλλά και πολύ χαμηλά  ώστε να καιγόμαστε από το Σκοτάδι. Είναι οι οδηγοί μας  στο Ατέρμονο Ταξίδι……!!!  

Η Αριστερά της κρίσης και η κρίση της Αριστεράς

Τα σημάδια είχαν εμφανιστεί πολλά χρόνια πριν, σε ανύποπτο χρόνο, όταν οι κοινωνίες της δύσης, δεν ήταν ακόμα σε ορατή κρίση. Όταν ο κόσμος, μετά από ένα καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο, είχε τις ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον, μέσα στη υποτιθέμενη καπιταλιστική ευημερία.

Τα σημάδια αυτά πήραν σάρκα και οστά μέσα στα κινήματα πού σάρωσαν  το ανατολικό και δυτικό μπλόκ τις δεκαετίες του ’60 και ’70. Μέσα από τις εξεγέρσεις σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία, στο αντιπολεμικό κίνημα  στη Αμερική και τη Αγγλία, στο Μάη του ’68 στη Γαλλία, στη  Ιταλία  πού φλεγόταν σχεδόν όλη την δεκαετία του ’70, στη Πολωνία  στα μέσα του ’80.

Το τέλος ήρθε με την πτώση της επαίσχυντης «Σοβιετίας» και το γκρέμισμα του Τείχους του αίσχους. Τι σήμαιναν όλα αυτά τα συμβάντα; Τι ήθελε να πει ο ποιητής;

Η αριστερή ιδεολογία  έχοντας  ξεφτιλίσει μέσα στη ιστορική της πορεία το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, απλά, είχε πεθάνει. Πεθαίνοντας  πήρε μαζί της και την ελπίδα πού είχε καλλιεργήσει  μετά την επανάσταση στη Ρωσία, ότι ο εχθρός είχε αντίπαλο, αντίπαλο ικανό να προσφέρει  πιο ανθρώπινη συνθήκη ύπαρξης.

Έτσι ο κόσμος έμεινε μετέωρος να κοιτάζει για μια ακόμα φορά ,-τουλάχιστον εκείνος ο κόσμος πού είχε πιστέψει ,είχε αγωνιστεί και υποφέρει- το γκρέμισμα  μιας ψευδαίσθησης  πού  την είχε αντιληφθεί ως  μια πραγματικότητα ριζοσπαστικής αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη οργάνωση της κοινωνίας.

Ποια είναι- ήταν, η ουσία της αριστερής ιδεολογίας;

Ο κόσμος μαστίζεται από την αδικία πού επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη αυτών πού κατέχουν το πλούτο, ενάντια σε εκείνους πού παράγουν επί της ουσίας αυτόν τον πλούτο. Στους εργάτες δηλαδή αυτής της κοινωνίας . Αυτοί οι εργάτες πού ιδρώνουν και μοχθούν, πού είναι τίμιοι και καλοί, πού μάχονται καθημερινά μέσα στο αλέτρι της ζωής ,κάποιοι άλλοι πού  είναι κακοί και φθονεροί,  τους παίρνουν τον κόπο τους, τον κεφαλαιοποιούν, θησαυρίζουν και έρχονται στη συνέχεια να επιβάλουν τους όρους τους, που είναι όροι επαίσχυντοι στη κοινωνία .

Τι πρέπει να γίνει;

Αυτοί οι καλοί εργάτες, πού συνεχώς αδικούνται και ποτέ δεν αδικούν,πρέπει να διεκδικήσουν τον πλούτο πού δικαιωματικά τους ανήκει. Πως θα γίνει αυτό;

Κατ’ αρχήν συνειδητοποιώντας ότι κάποιος τους κλέβει τον κόπο τους . Αν δεν το συνειδητοποιούν ; Τότε θα πρέπει όσοι το κατανοούν επαρκώς να βοηθήσουν εκείνους πού δεν το κατανοούν να το καταλάβουν . Τι θα γίνει στη συνέχεια όταν το καταλάβουν ; Τότε αυτομάτως θα επαναστατήσουν  και αν και εφ όσον το θέλει  η ιστορική στιγμή  και ωριμάσουν οι συνθήκες  τότε επαναστατώντας θα πάρουν την εξουσία από τους κακούς καπιταλιστές πού γυρνάνε εδώ και εκεί κάποιον  να μαδήσουν  και μετά ο κόσμος θα γίνει παράδεισος . Όπως είχε γίνει στη ”Σοβιετική» Ρωσία.

Το παραμύθι αυτό, όπως όλα τα παραμύθια, είχε  στη αρχή του μια ειλικρινή απλότητα. Μια απλότητα πού άγγιζε όλες τις ευαίσθητες καρδιές των ανθρώπων. Μια απλότητα πού σου έφερνε ρίγη συγκινήσεων και σε καθιστούσε  μαχητή του καλού απέναντι στο κακό.

 Μόνο πού μέσα στη απλότητα του, αγνοούσε ή δεν ήθελε να λαμβάνει υπ’ όψιν, ότι ο κόσμος δεν απαρτίζεται από καλούς ανθρώπους, πού από κάποια ιδιοτροπία της φύσης, κάποιοι ελάχιστοι είχαν κατορθώσει να επιβάλλουν την αρνητική θέληση τους.

 Ο κόσμος απαρτίζεται από ανθρώπους πού εμπεριέχουν μέσα τους και το καλό και το κακό είτε είναι καταπιεστές είτε καταπιεζόμενοι. Άρα ,κάλλιστα, οι σημερινοί καταπιεζόμενοι μπορεί να είναι οι  αυριανοί καταπιεστές.

Άρα, δεν ήταν η κατοχή του πλούτου, πού καθιστούσε τον κόσμο, κολαστήριο ψυχών, αλλά η συνύπαρξη μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο του καλού με το κακό και το ότι ο άνθρωπος φαίνεται ιστορικά και εμπειρικά να έχει μια ροπή στο κακό. Ή τουλάχιστον να τραμπαλίζεται συνεχώς ανάμεσα και στα δύο.

Η κατοχή του πλούτου  και η εξουσία πού απορρέει από αυτήν την κατοχή, συμβάλλει δραστικά στη διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου πλαισίου. Όμως δεν αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα  στο να μετατραπεί δραστικά η ουσία ενός κόσμου πού μέχρι σήμερα έχει φλερτάρει σφόδρα με τις σκοτεινές πλευρές  της ύπαρξης, όπως κατά την γνώμη μας είναι η δύναμη, η εξουσία, η έλλειψη αυτοεπίγνωσης, η κακία, η ζήλια, ο φθόνος,  το έγκλημα και πάει λέγοντας.

Η αριστερή ιδεολογία  και οι εκπρόσωποι της, υποτιμώντας  την διττή φύση του ανθρώπου και μεταφέροντας το παιχνίδι στο γήπεδο των αποκλειστικά οικονομικών αντεκδικήσεων, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά  να στερέψει την  μοναδική πηγή  μέσα στον άνθρωπο πού θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε μια ουσιαστική αλλαγή του ίδιου και της κοινωνίας που έχει δημιουργήσει.

Το μοντέλο πού αντιπαράθεσε στον συμφεροντολογικό άνθρωπο του συστήματος  ήταν ο άνθρωπος πού απλώς διεκδικεί το συμφέρον πού του έχουν κλέψει. Έτσι το μόνο πού κατορθώνει όταν αναλαμβάνει την διακυβέρνηση μιας χώρας, είναι να  χάσει το όραμα της για την αλλαγή και να δημιουργήσει την ακόρεστη επιθυμία των πολιτών της  για την  κοινωνία του εχθρού της.

Η αριστερή ιδεολογία  στο παρόν,  δεν εμπνέει πλέον κανέναν. Στη χώρα μας πού  η κρίση  διαλύει εκ θεμελίων την κοινωνία, η αριστερά  τείνει να καταντήσει συνώνυμο  της δεξιάς. Μέσα στη συνείδηση  των ανθρώπων πού αναζητούν κάποια λύση , η προοπτική μιας «αριστερής» κυβέρνησης  δεν αποτελεί  στόχο  ανακουφιστικό αλλά  λύση ανάγκης σε άλυτο πρόβλημα. .

Αριστερά  του "εχθρού" πλέον δεν υπάρχει τίποτα . Ο χώρος είναι κενός.

Πρέπει να  ανακαλύψουμε εκ νέου, από κοινού, τις προϋποθέσεις  για ένα όραμα πού να μην αποτελεί ψευδαίσθηση ή παραμυθία, αλλά ουσιαστικό δρόμο μεταμόρφωσης της κοινωνικής ουσίας αυτού του κόσμου και του εαυτού μας .

Απ' ότι αντιλαμβανόμαστε αυτός ο δρόμος είναι επί του παρόντος terra incognita.

* Οι μέχρι σήμερα δημοσιευμένες αναρτήσεις -και πιθανόν κάποιες ακόμα- αποτελούν μέρος μιας σειράς αναρτήσεων, που είδαν το φως στον "Πύραυλο των υπογείων", μπλόγκ στο οποίο συμμετείχα την τελευταία πενταετία. Κρίθηκαν επίκαιρες και επαναδημοσιεύονται.