Ψευδαισθήσεις - ψέμματα

Η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου από την κυβέρνηση της Αριστεράς, ήταν η οριστική ταφόπλακα σε 40 χρόνια μεταπολιτευτικού δράματος, που απλά έχει να καταδείξει ανεπάρκειες, ψέματα, σκάνδαλα, διαφθορά, έλλειψη ήθους και ηθικής. Ουσιαστικά, όμως, αποδεικνύει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και συνάμα δραματικό: ότι η Ελλάδα είναι, απλά, μια κακώς διοικούμενη αποικία.

Όσοι διατηρούσαν τις ελάχιστες ψευδαισθήσεις για την ύπαρξη στοιχειώδους φερεγγυότητας  εκ μέρους της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, θα πρέπει ριζικά να επανεξετάσουν την θέση τους.

Επίσης, κυρίαρχη ψευδαίσθηση που ξεφτίζει, αποτελεί το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός είναι ένας βαθιά περήφανος δημοκρατικός λαός που «ζυγό δεν υπομένει». Αντιθέτως, γίνεται περίτρανα σαφές, ότι ο ελληνικός λαός μπορεί να κάνει «γαργάρα» τα πάντα, για να διατηρήσει τα ψιχία  μιας βολεμένης επιβίωσης.

 Αντέχει με αναξιοπρεπή  «αξιοπρέπεια», όλες τις παράπλευρες απώλειες μιας κρίσης, -αυτοκτονίες, συσσίτια, δραματική φτώχεια, απελπισία, φόβο- διατηρώντας την ψυχραιμία του, μια ψυχραιμία που ελάχιστα διαφέρει από την αδιαφορία και την απάθεια.

Όλοι «καμωνόμαστε» τους ήρεμους ,ενώ μέσα μας ενσταλάζει καθημερινά η αγωνία που γεννά το αδιέξοδο, η έλλειψη προοπτικής, η απουσία της ουσιαστικής επίλυσης των προβλημάτων μας.

Ναι, ένα μέρος των προβλημάτων μας είναι τα δάνεια της αποικίας και τα προσωπικά, τα φράγκα δηλαδή που δεν υπάρχουν, η εργασία που καθίσταται μέρα με την μέρα προβληματική, όμως μέσα σε όλα αυτά που είναι πραγματικά και αγχώδη, χάνουμε καθημερινά όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό και έκταση την βεβαιότητα της ελευθερίας μας και του εγκλωβισμού μας σε μια ζωή δίχως ουσιαστικό νόημα και σκοπό.

 Διότι, δεν μπορεί να αποτελεί νόημα και στόχο, το πώς θα πληρώσεις την εφορία ή τον Ένφια. Ούτε τι επιπρόσθετα προ- απαιτούμενα θα ζητήσουν οι Βρυξέλλες και ο Σόιμπλε για να σου δώσουν την δόση για να μην πτωχεύσεις.

 Μα είμαι ήδη πτωχευμένος !!!!! ‘Οχι μόνο οικονομικά, αλλά και στο βάθος της ύπαρξης μου, όταν η μόνη μου ασχολία είναι να παρακολουθώ  και να καταλαμβάνομαι από αυτό το κακοπαιγμένο θέατρο. Μάλιστα η πτώχευση αυτή , που με καθιστά  φάντασμα του εαυτού μου, με οδηγεί αναπόφευκτα σε μια ιδιότυπη δουλεία, δίχως αύριο.

Μέσα σε όλα αυτά καλούμαστε να εκλέξουμε ξανά τους «διαχειριστές» της μιζέριας μας. Για πολλοστή φορά, η φάκα της  πολιτικής αναγκαιότητας,  στήνεται, για να  αποδείξει,  ότι τάχα είμαστε αυτεξούσιοι και ελεύθεροι. Πόσο ψέμα μπορούμε να αντέξουμε τελικά; Μέχρι πότε μπορούμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς , ότι εκλέγουμε αυτούς που θα κάνουν αυτό που λένε και μάλιστα προς το συμφέρον μας ;

Η νύκτα στη αποικία είναι βαθιά, έτσι οι ψευδαισθήσεις φαντάζουν για φωτεινά άστρα και τα ψέματα για δυναμικές αλήθειες.

«Αυτός που υπομένει παθητικά την αλλότρια καθημερινή του μοίρα ωθείται, έτσι, σε μια τρέλα που αντιδρά με χιμαιρικό τρόπο σε αυτήν την μοίρα, προσφεύγοντας σε μαγικές τεχνικές.»

«Η κοινωνία του θεάματος»

Γκυ Ντεμπόρ.

Εκδόσεις  «Ελεύθερος Τύπος»