Σελίδες

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Το τέρμα της γλώσσας της ιδεολογίας.



Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '80, που αρχίσαμε να κατανοούμε ότι οι μεγάλες ιδεολογίες του αιώνα, πέθαιναν. Μεγαλωμένοι σε έναν διαφορετικό κόσμο, μπορούσαμε να κρατάμε εναργείς μέχρι τότε τις ψευδαισθήσεις μας, τα οράματα μας, τις ελπίδες μας για την ανατροπή του υπάρχοντος.
Ο ιδεαλισμός, που μας διακατείχε, μπορούσε ακόμα να συντηρήσει, την προοπτική του διαφορετικού.

Έτσι ενώ τα σημάδια ήταν εμφανή, δύσκολα μπορούσαν να γίνουν συνείδηση. Τα επόμενα χρόνια πέρασαν αναλώνοντας τους εαυτούς μας, λίγο ως πολύ, σε επαναλήψεις και όνειρα ,που εν τέλει πολύ απείχαν από την πραγματικότητα. Πολλοί έβλεπαν το “κακό με δρασκελιές να πλησιάζει” και προσπαθούσαν να το κάνουν αντιληπτό. Όμως προσέκρουαν στις φρούδες ελπίδες του παρελθόντος.

Τα χρόνια πέρασαν και όταν ξεπρόβαλε η κρίση, τα μνημόνια, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, οι αυτοκτονίες, η μιζέρια και ο φόβος για το αύριο, ο υπαρκτός κίνδυνος ενός νέου πολέμου, η εικόνα ξεκαθάρισε και κατανοήσαμε, επιτέλους, ότι ζούσαμε σε ένα διαφορετικό κόσμο. Σε αυτόν τον κόσμο, δεν είχαν πια θέση οι ιδεολογίες και τα οράματα, οι ψευδαισθήσεις και οι ιδεοληψίες. Οι αντίπαλοι μας που τόσα χρόνια χλευάζαμε, είχαν κατακτήσει συντελεστικό έδαφος στην αποίκηση της ιδέας τους μέσα στη κοινωνία. Απλά, είχαμε πιαστεί με “τα βρακιά κατεβασμένα”.

Προσπαθήσαμε, είναι αλήθεια να ανασυνταχτούμε στα γρήγορα. Χρησιμοποιήσαμε την παλιά καλή γλώσσα, με τα παλιά καλά επιχειρήματα. Μιλήσαμε για αδικία, για τον κακό καπιταλισμό, αναδείξαμε τα παλιά καλά θέματα,γράψαμε για αυτά, ακόμα-ακόμα μέσα στη απελπισία μας στραφήκαμε σε “σωτήρες” που υπόσχονταν πράγματα. Όταν “φρικάρεις” πέφτεις χαμηλά. Τελικά, γελοιοποιηθήκαμε περίτρανα.

Όλες αυτές οι κινήσεις ανήκαν στον παλιό κόσμο. Απλά, δεν είχε γίνει κατανοητό, ότι η αστική δημοκρατία ανήκε στο παρελθόν. Το Θέαμα, η ζωή δηλαδή που αποκτούσε την πραγμάτωση της μέσα στη εικόνα, ήταν εδώ και καιρό, η καινούργια πραγματικότητα.

Όταν το φαίνεσθαι έχει υποκαταστήσει την πραγματική ζωή, τότε η πραγματική ζωή φαντάζει σαν όνειρο, σαν ουτοπία. Όταν η ουσία βρίσκεται μέσα στο εμπορικό κέντρο ,στο σούπερ- μάρκετ, στη τηλεόραση, δεν έχει νόημα να μιλάς για ελευθερία ,για αδικία, για τον έρωτα και την ουσιαστική ζωή. Όταν η απάτη γίνεται πολιτική θέση που ξεδιάντροπα επιβραβεύεται, τότε τίποτα δεν μπορεί να γίνει πιστευτό.

Η διαμεσολάβηση μέσα στις εικόνες που έχουν κυριεύσει τον κοινωνικό βίο, έχει έναν αόρατο διαχειριστή, που και ο ίδιος υπόκειται στους νόμους που εγκαθίδρυσε.

Μέσα στη γενικευμένη σύγχυση δεν μπορείς παρά να αποκαταστήσεις συγχυσμένες επαφές. 'Άρα και η πολιτική με τους όρους που γνωρίσαμε, έφτασε στο τέρμα της. Τα κοινωνικά συμβόλαια δεν μπορούν να διατηρηθούν πλέον, γιατί ο καινούργιος αφέντης θεωρεί ότι νίκησε ,άρα δεν έχει πια την ανάγκη τους. Είναι ικανός και το ξέρει, να παίζει το παιχνίδι του δίχως αντίπαλο. Όσοι ψέλλιζαν την αντίδραση τους, τώρα θα αναγκαστούν να “λουφάζουν”, παρακολουθώντας σαν θεατές-παιδιά, που δεν έχουν λόγο στα παιχνίδια των μεγάλων.

Πια δεν θα μπορείς να διατηρείς την οποιαδήποτε προοπτική, δίχως να την στηρίξεις με την ολότητα του εαυτού σου και αυτό είναι το καλό, γιατί ξέρεις ότι την επόμενη στιγμή δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.

Η γλώσσα της κριτικής δεν μπορεί να κριτικάρει αυτό που δεν υπάρχει πλέον, αλλά αυτό που είναι τώρα. Έτσι δεν μπορεί να παίρνει τα επιχειρήματα της από το παρελθόν,αλλά ούτε να αναζητά μέσα σε αυτό την λύτρωση της . Πρέπει γρήγορα να διαβάσει το παρόν και να προβλέψει την προοπτική του.

Αυτό μέχρι τώρα έχει καταστεί τρομερά ελλιπές.







27 σχόλια:

  1. Μπράβο! Ήρθε η ώρα να βγούμε εμείς οι κρυμμένοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φαίνεται πως εσείς οι "παλιοί" πέσατε από την υπεραισιοδοξία στην υπεραπαισιοδοξία... άντε με κάποια διαλείμματα υπεραισιοδοξίας έτσι και κάτσει καμιά "βαβούρα". Αυτό λέει ότι πρέπει να είχατε φανταστεί αρκετά εύκολα τα πράγματα με την Ιστορία. Κι άμα ήρθανε δύσκολα και δεν σάς βγήκε το χαρτί, τα "χάσατε". Τελικά γιατί ο καπιταλισμός είναι κακός; Γιατί δεν σας αφήνει να χάνεστε σε ονειροπολήσεις; Γιατί πρέπει να ξυπνάς το πρωί και να δουλεύεις για να ζήσεις; Έχετε κανένα πραγματικά ΣΟΒΑΡΟ λόγο που δε γουστάρετε το "σύστημα"; Ή γενικώς δε γουστάρετε "εξουσία"; Και τι πάει να πει "το φαίνεσθαι έχει υποκαταστήσει την πραγματική ζωή"; Υπήρξε ποτέ εποχή που ο άνθρωπος δεν ήθελε να "φαίνεται"; Όλα τα έργα τέχνης, όλα τα βιβλία, όλα τα πλουμιστά ρούχα, όλα τα μακιγιάζ στα πρόσωπα, όλα αυτά, που τα έκανε και τα κάνει ο άνθρωπος για να ΦΑΙΝΕΤΑΙ, να ΕΠΙΔΕΙΧΝΕΤΑΙ, είναι δηλαδή "υποκατάσταση της πραγματικής ζωής"; Και τότε τι είναι αυτή η "πραγματική ζωή"; Μια ζωή χωρίς καθόλου "φαινεσθαι"; Χωρίς τέχνη; Χωρίς χορούς και τσαλιμάκια; Να φοράμε όλοι τα ίδια ρούχα σαν το καιρό του Μάο για να μη "φαίνεται" κανένας; Συγγνώμη αλλά αν σε τέτοιες ιδέες στηρίζεται η κριτική σας στον καπιταλισμό, τότε είναι πολύ καθαρό γιατί σας έπιασε "με τα βρακιά κατεβασμένα"!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κρέοντα,
    η σεμνότητα είναι αρετή.Μην βιάζεσαι, λοιπόν, να κατηγορήσεις τους "παλιούς". Ειδικά εκείνους που κάνουν την αυτο-κριτική τους. Η πραγματικότητα αποδεικνύει από μόνη της την ρηχότητα της . Δεν γουστάρουμε την μισθωτή εργασία, αν και την έχουμε "φάει με την κουτάλα". Μας αρέσει να ονειροπολούμε και να φανταζόμαστε το διαφορετικό. Επίσης ,δεν μας αρέσει το "φαίνεσθαι" και όσον αφορά την τέχνη , εκεί που "η ζωή φθίνει, η τέχνη ευδοκιμεί". Γνωρίζουμε την έλλειψη μας και αυτήν συζητάμε,ίσως να την συζητάμε πιο πολύ, από ότι να προσπαθούμε να την αλλάξουμε. Παλεύουμε στις σκιές της ύπαρξης και όχι στη χυδαιότητα του πραγματικού. Προσπαθούμε να βρούμε την γλώσσα μας , γιατί δεν μας αρκεί η ψεύτικη γλώσσα ενός κόσμου που άλλα λέει και άλλα εννοεί και σίγουρα άλλα κάνει σε βάρος όλων.
    Κρέοντα, ο καπιταλισμός και το θέαμα προέκυψαν μέσα από την αέναη πάλη του αρνητικού με το θετικό μέσα στον άνθρωπο, άρα η ανατροπή του δεν είναι,όπως σαφώς κατανοείς, εύκολη υπόθεση.
    Ζήσε, αν θέλεις σε αυτόν το κόσμο και μην λές τίποτα για αυτόν. Άφησε τα ρέστα για μας. Αν βρεις την αιτία του κακού τότε πέστην μας.
    Ακούμε την κριτική σου, αλλά θεωρούμε ότι δεν έχει καρδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κάτι τελευταίο: η ποικιλομορφία της ανθρώπινης ύπαρξης καλό πιστεύω θα ήταν να μην εκφράζεται στα ρούχα και στα τσαλιμάκια, γιατί έτσι απλά κάνει πλούσιο τον "Χόντος" . Αν θέλει και υπάρχει, ας εκφραστεί μέσα στη ποιότητα των σχέσεων, στη αναζήτηση ενός τρόπου ζωής που να την αντανακλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μιλάω σ' αυτούς ειδικά που κάνουν την αυτοκριτική τους γιατί θεωρώ πως αυτοί έχουν πιο ανοιχτά αφτιά για ν' ακούσουν από εκείνους που δεν κάνουν αυτοκριτική. Το ύφος μου μπορεί να σου φαίνεται λίγο "αγριεμένο" αλλά καλύτερα δες το σαν απαιτητικό και μη το παρεξηγείς. Λοιπόν. Είναι για μένα επιβεβαίωση των υποψιών που διατύπωσα πιο πάνω αυτό που λες απαντώντας μου για την τέχνη. Ότι θεωρείς πως "εκεί που η ζωή φθίνει, η τέχνη ευδοκιμεί"!!! Δηλαδή η ζωή "έφθινε" στα νησιά του Ειρηνικού, όπου οι άνθρωποι ντύνονταν πλουμιστά, βάφονταν, έφτιαχναν ένα σωρό στολίδια, τραγουδούσαν; Και στις χώρες του "υπαρκτού" όπου τέχνη πραγματικά έφθινε (γιατί απαγορευότανε το "φαίνεσθαι"), η ζωή ευδοκίμησε; Με απογοητεύετε τρομερά! Αυτό εννοείτε όταν λέτε "γνωρίζουμε την έλλειψή μας" και ότι σας αρέσει να "ονειροπολείτε"; Σας λείπει μια ζωή χωρίς τέχνη; Και ονειρεύεστε ένα κόσμο αλά Μάο; Τι σόι πλούσια ζωή ονειρεύεστε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μην απογοητεύεσαι τόσο εύκολα !!
    Ακόμα και αν κάποτε στα νησιά του Ειρηνικού, οι άνθρωποι ντύνονταν και βάφονταν, εκφράζοντας κάτι πιο εσωτερικό ή μια ποιότητα τους , σήμερα βλέπουν μέσα στις καλύβες τα σήριαλ του υπαρκτού φιλελευθερισμού. Όσο για τους καλλιτέχνες του δυτικού κόσμου , η τέχνη τους εκφράζει πιο πολύ την ανάγκη για την δημιουργία ενός "επικερδούς image" παρά οτιδήποτε άλλο. Θα έχεις παρατηρήσει την ποιοτική πτώση σε όλες τις μορφές τεχνών,την επανάληψη, την πεζότητα την έλλειψη πάθους.
    Μια πραγματική τέχνη ξεπηδά μέσα από μια πλούσια ζωή, που ζητά να εκφράσει το επιπλέον και να το μοιραστεί.
    Γιατί μου αναφέρεις συνέχεια τον Μάο;
    Σε ότι έχω αναφέρει μέχρι τώρα, προφανώς, δεν νομίζω να φαντάζεσαι, ότι είμαι υποστηρικτής των γραφειοκρατιών παντός τύπου και σχήματος;
    Δεν μου λείπει ένας τέτοιος κόσμος , ούτε τον ονειρεύτηκα ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το Μάο στον ανάφερα δεύτερη φορά γιατί στην απάντησή σου και εξηγώντας μου τι εννοείς όταν λες ότι "το φαίνεσθαι υποκαθιστά την πραγματική", απαξίωσες την τέχνη ΓΕΝΙΚΑ ("εκεί που η ζωή φθίνει, η τέχνη ευδοκιμεί"). Αυτή η γενική απαξίωση της τέχνης είναι απογοητευτική. Γιατί φώτισε μ' ένα πολύ στεγνό, ξερό κι άχρωμο φως αυτό που είπες για το "φαίνεσθαι" και την "πραγματική ζωή". Είπες μάλιστα και πως "η ποικιλομορφία της ανθρώπινης ύπαρξης καλό πιστεύω θα ήταν να μην εκφράζεται στα ρούχα και στα τσαλιμάκια, γιατί έτσι απλά κάνει πλούσιο τον Χόντος". Όμως δεν κάνει αυτό το πράγμα πλούσιο το Χόντο! Άμα λέμε πως ο Χόντος γίνεται πλούσιος επειδή ο άνθρωπος γουστάρει πλουμιστά ρούχα, να βάφεται και να εκφράζεται καλλιτεχνικά, τότε πάμε σούμπιτοι στο Μάο. Γιατί λέμε πως εκείνο που φταίει, εκείνο που κάνει τους Χόντους και που τους πλουτίζει, είναι τ' ότι οι άνθρωποι γουστάρουν τέχνη, να βάφονται και να ντύνονται ανομοιόμορφα. Όχι δα! Σιγά μην είναι η έμφυτη καλλιτεχνικότητα του ανθρώπου η αιτία που υπάρχουνε οι Χόντοι. Αναρωτιέμαι λοιπόν τι φαντάζεστε όταν μιλάτε για "ποιότητα των σχέσεων" κι "αναζήτηση ενός τρόπου ζωής που να την αντανακλά", και την ίδια στιγμή ΠΕΤΑΤΕ την τέχνη στο πυρ το εξώτερο! Η ποιότητα των σχέσεων δεν πρέπει να ΦΑΙΝΕΤΑΙ κιόλας; Δεν αντανακλάται σ' ένα ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ; Σε ένα όμορφο ερωτικό ποίημα, σε μια ζωγραφιά στο γράμμα σ' ένα φίλο, σ' ένα τραγούδι για τη ζωή, σε όμορφους χορούς με τα τσαλίμια τους; Γιατί τα καταδικάζετε αυτά σαν άσχετα κι εχθρικά προς την "πραγματική ζωή"; Ειλικρινά, αυτό βγάζει ένα πολύ γκρίζο πουυριτανισμό στην τελική. Μπορεί να υπάρξει πραγματική και ποιοτική ζωή χωρίς τέχνη; Και μπορεί να υπάρξει τέχνη χωρίς φαίνεσθαι;
    Κι ύστερα, τι πάει να πει η φράση "η διαμεσολάβηση μέσα στις εικόνες που έχουν κυριεύσει τον κοινωνικό βίο"; Τι θα πει "οι εικόνες έχουν κυριεύσει τον κοινωνικό βίο"; Το εμπορικό κέντρο και το σουπερμάρκετ, που λέτε παραπάνω ότι έχουνε παγιδεύσει την "ουσία", δεν είναι εικόνες! Μου φαίνεται πολύ περίεργος ο τρόπος σκέψης σας. Να πω την αλήθεια; Μου φαίνεται αδιέξοδος. Ένα μπέρδεμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι θα πει "οι εικόνες έχουν κυριεύσει τον κοινωνικό βίο";
    Η "εικόνα" είναι αναπαραστατικό εργαλείο και μαζί μια μεταφορα για την αλλοτρίωση, την πραγμοποίηση
    Φυσικά και ΕΙΝΑΙ το σουπερ μαρκετ και ο Χόντος εικόνα όπως και ότι άλλο αναβάλει τη Ζωή καθιστόντας σε θεατή σε μια βιτρίνα.
    Με τις ερωτήσεις του Σωκράτη (ή μήπως είναι του Τοτού ή μηπως του Σωκράτη ή...) δε θα πάμε μακρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "Αντιγόνη", θες να πεις δηλαδή ότι ο κόσμος πάει μαζικά στο σουπερμάρκετ επειδή είναι ... εικόνα; Γιατί εγώ νομίζω πως πάει επειδή πουλάει φτηνότερα απ' το μπακάλικο. Και πουλάει φτηνότερα γιατί είναι ένα βιομηχανοποιημένο-παγκοσμιοποιημένο μπακάλικο, όχι επειδή είναι "εικόνα". 'Αμα ο μπακάλης πούλαγε φτηνότερα, όσες "αναπαραστάσεις" και "μεταφορές" κι αν ρίχνανε για το σουπερμάρκετ, ο κοσμάκης στο μπακάλη θα έτρεχε. Με τις "αναπαραστάσεις" θα χόρταιναν το πολύ-πολύ τίποτα ψωνάρες του Κωλονακίου. Βέβαια ο μπακάλης δε μπορεί να πουλάει φτηνότερα απ' το σουπερμάρκετ γιατί δεν είναι βιομηχανοποιημένη μονάδα διανομής προϊόντων όπως αυτό. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με εικόνες, αναπαραστάσεις και μεταφορές. Έχει να κάνει με μια συγκεκριμένη οργάνωση του κυκλώματος παραγωγή-διανομή, η οποία σήμερα κυριαρχεί. Και δεν κυριαρχεί επειδή είναι ... εικονική. Έλεος! Με τέτοιες Τοτοθεωρίες δε θα πάμε μακριά. Ίσως ούτε και μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο για τσιγάρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εικόνα παιδάκι μου, θέαμα, αλλοτρίωση, πραγμοποίηση, τι μας παριστάνεις το χαζό;
    Αν δεν ήταν εικόνα κι ήταν στ αλήθεια βιομηχανοποιημένη μονάδα διανομής προϊόντων(μπράβο το κατάλαβες) θα χαν μπουκάρει οι θεατές από καιρό και θα το χαν ρημάξει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δηλαδή "Αντιγόνη" λες πως αυτό που εμποδίζει τον κόσμο να μπουκάρει και να ρημάξει το σουπερμάρκετ είναι τ' ότι είναι ... "εικόνα"; Μπορεί νάμαι χαζός αλλά δε σε πιάνω (άσε που δεν καταλαβαίνω γιατί λες "θεατή" κάποιον που πάει να ψωνίσει για να φάει πατάτες! εγώ ήξερα ότι θεατής είναι κάποιος που πάει να δει σινεμά ή θέατρο, όχι ν' αγοράσει κάτι για να φάει! τεσπα άστο αυτό) . Πώς μια εικόνα εμποδίζει τους ανθρώπους να κάνουν κάτι αν αυτό το θέλουνε πολύ; Έχουνε μήπως γκλομπς και χειροπέδες οι εικόνες; Εγώ είμαι χαζός ή εσύ λες χαζά; Κι αν θες να πεις ότι η εικόνα σού ελέγχει το ασυνείδητο κι έτσι σ' εμποδίζει (τρε ψυκολοζί αλλά τεσπα), τότε από πού σούρχεται εσένα η ιδέα να μπουκάρεις και να το ρημάξεις το σουπερμάρκετ; Εσένα δεν σε πιάνουν οι "εικόνες"; Δεν σου το κουμαντάρουνε το ασυνείδητο; Τι έχεις, κανά ... φυλαχτό που δεν τόχει ο υπόλοιπος κόσμος; Μα καλά σοβαρολογείς βρε "Αντιγόνη";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κρέοντα,
    μπερδεύεις το "φαίνεσθαι" με την "εκδήλωση" ενός πράγματος. Βέβαια, στη πραγματικότητα δεν το μπερδεύεις μόνο εσύ αλλά όλοι μας. Ζώντας σε ένα κόσμο που η ουσία των πραγμάτων καθορίζεται από έξω προς τα μέσα,γίνεται δύσκολο να αντιληφτεί ο καθένας μας, ποιό είναι το πραγματικό του βίωμα.Επιπρόσθετα, δεν έχει καμμιά δυνατότητα να το εκφράσει. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα : η οικονομία είναι βασική κολώνα της κοινωνίας ,δεν είναι όμως η μόνη. Ένας άνθρωπος βιώνει μια ποικιλία πραγμάτων που αναγκάζεται να τα παραμερίσει όλα, δίνοντας προτεραιότητα στη οικονομία. Αυτή δεν είναι δική του επιλογή, ωθείται να την κάνει. Όσο περνάει ο καιρός μέσα σε αυτήν την συνθήκη, τόσο ο ίδιος μετασχηματίζεται δίχως να το καταλαβαίνει σε έναν άνθρωπο που μετρά τα πάντα. Όλα είτε το θέλει είτε όχι μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Αρχίζει να ορίζει τον εαυτόν του με αυτό που είναι η κυρίαρχη εικόνα της κοινωνίας ,του πετυχημένου , του πλούσιου. Απλά ,σταδιακά, ξεχνά όλα όσα αισθάνεται ,βιώνει στη ζωή του και ορίζει την ζωή του με την οικονομική του κατάσταση. Αυτό δεν το επιλέγει,καταντά έτσι.Όταν λοιπόν νευριάζει ,αγχώνεται, φοβάται, αυτόσυμβαίνει γιατί δεν ταιριάζει στη κυρίαρχη εικόνα και σε ότι αυτή του δημιουργεί. Που είναι ο συνολικός του εαυτός ; Αυτό που πια λογίζει σαν εαυτό ,είναι αυτό που υπάρχει εκεί έξω και απλά "Φαίνεται " ψευδώς ,κατά την γνώμη μου. Το τι πραγματικά είναι και τι θέλει γίνεται θολό και δυσδιάκριτο και κυρίως πάντα σχετισμένο με αυτό που υπάρχει εκεί έξω. Χάνει την γλώσσα του εαυτού του. Άρα δεν ζει πραγματικά αλλά εικονικά. Ζει σαν ζωντανός-θεατής εικόνων που του καθορίζουν το ποιός οφείλει να είναι.
    Έτσι αντιλαμβάνομαι την ζωή μου και την ζωή των άλλων.Αν αυτό σου αρέσει ,καλώς.Αν δεν το κατανοείς ,επί του παρόντος δεν μπορώ να στο εξηγήσω καλύτερα.
    Σε ευχαριστώ πάντως για τα σχόλια σου και την συζήτηση που είχαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Λυγκέα, από τη δικιά μου φτωχή εμπειρία έχω να πω ότι ο λόγος που ο κόσμος νευριάζει, αγχώνεται και φοβάται όταν δεν έχει λεφτά, δεν είναι γιατί "δεν ταιριάζει στη κυρίαρχη εικόνα της κοινωνίας, του πετυχημένου, του πλούσιου", αλλά πολύ απλά γιατί άμα στην κοινωνία μας δεν έχεις λεφτά, την έχεις βάψει! Κάποιοι βέβαια μπορεί ν' αγχώνονται και να νευριάζουν άμα δεν ταιριάζουν στην "εικόνα" του πετυχημένου, του πλούσιου, αλλά αυτοί είναι οι ψωνάρες του Κωλονακίου, που είπα και στην "Αντιγόνη". Γιατί συγγνώμη, αλλά στο δικό μου κόσμο μόνο οι ψωνάρες καίγονται για την "εικόνα" τους και για το αν κολλάνε με τις "εικόνες" που τους σερβίρουνε. Ο πολύς κόσμος καίγεται πρώτα-πρώτα για την ΑΣΦΑΛΕΙΑ του και για τη ΣΩΜΑΤΙΚΗ και ΗΘΙΚΗ του ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ. Ότι δεν θα κοιμηθεί το βράδι στο κρεβάτι του και θα ξυπνήσει το πρωί στη χωματερή. Ότι θάχει κι αύριο ένα πιάτο φαί για τα παιδιά του. Ότι οι γνωστοί του δεν θα τον σιχτιρίσουν επειδή θάχει μείνει στον άσο και θα ζητάει ελεημοσύνες δεξιά κι αριστερά. Ότι δεν θα τον κυνηγάνε οι δικαστικοί κλητήρες να του πάρουν το σπίτι, ή τα έπιπλα. Ότι άμα αρρωστήσει, δε θα πάει σαν το σκυλί στ' αμπέλι, που λέμε. Ότι δεν θα τον προσβάλλουν, δεν θα τον ταπεινώνουν και δεν θα τον ξεφτιλίζουν. Ε λοιπόν, το νάχεις λεφτά στη σημερινή κοινωνία, αυτό το πράγμα σημαίνει. Ότι θάσαι ασφαλής και δεν θα κινδυνεύει η σωματική κι η ηθική σου ακεραιότητα. Όπως σε άλλες κοινωνίες αυτό σήμαινε το νάχεις πχ πανοπλία κι άλογο. Το νάσαι πλούσιος και πετυχημένος δεν είναι "εικόνα", είναι ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, είναι μια ΚΑΛΗ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ. Είναι μια θέση πιο ασφαλής για τη σωματική και την ηθική σου ακεραιότητα μέσα στη κοινωνία όπου ζεις (σε άλλη, είπαμε, θάταν να είσαι Ιππότης). Για ποια "εικόνα" του πλούσιου και του πετυχημένου μιλάς λοιπόν; Η "εικόνα" του πλούσιου σε ορίζει; Ή η κατάστασή του, η κοινωνική θέση του; Θα ένοιαζε κανένα νάταν πλούσιος αν πλούσιος σήμαινε μια πιο επισφαλή θέση μέσα στην κοινωνία; Όχι! Μ' όποιο "λούστρο" κι αν περνούσανε την "εικόνα" του πλούσιου. Άρα, δεν θέλει κανείς να γίνει πλούσιος γιατί μασάει σα βλάκας ή σαν ψωνάρα στην "εικόνα", αλλά γιατί καταλαβαίνει πολύ λογικά κι εμπειρικά ότι με τα λεφτά βρίσκεσαι σε καλύτερη μοίρα μέσα στην κοινωνία απ' τον άφραγκο! Τι "θεατής εικόνων" και κουραφέξαλα δηλαδή.
    Άρα, άμα εσύ δε γουστάρεις να παίζει έτσι το κοινωνικό παιχνίδι, κι άμα πιστεύεις πως αυτό που λες "συνολικός εαυτός" (ότι κι αν εννοείς μ' αυτό το πράμμα) είναι καλύτερο από το νάχεις λεφτά, τότε πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου πρώτα-πρώτα κι έπειτα τους άλλους πως ο "συνολικός εαυτός" είναι καλύτερη εγγύηση για τη σωματική και την ηθική σου ακεραιότητα απ' το "πλούσιος". Εδώ σε θέλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κρέοντα,
    συμφωνώ αρκετά με τις αντιρρήσεις σου για το ρόλο των "εικόνων" και πολύ με αυτά που λες για τη σχέση πλούτου και ασφάλειας-κοινωνικής θέσης μέσα στη σημερινή κοινωνία. Όμως η ανασφάλεια μέσα στην κοινωνία δεν είναι κάτι το "μοιραίο", δεν είναι κάτι που χαρακτήριζε ανέκαθεν όλες τις κοινωνίες. Κυρίως, η βαθιά και ριζική ανασφάλεια μέσα στην κοινωνία είναι κάτι που χαρακτηρίζει είτε κοινωνίες σε φάση διάλυσης (αλλά τότε ακόμα και οι πλούσιοι δεν έχουν σίγουρη τη θέση τους), είτε κοινωνίες στις οποίες η εξατομίκευση έχει φτάσει σε σημείο να διαλύσει κάθε κοινωνικό ιστό, που προστατεύει υπό κανονικές συνθήκες τα άτομα από την αίσθηση ότι είναι έκθετα στους πέντε ανέμους. Μια τέτοια κοινωνία (ίσως και η μοναδική στην ιστορία) είναι η σύγχρονη κοινωνία, που έχει στηθεί με θεμέλιο την εξατομίκευση και αποδεικνύεται ολοένα και περισσότερο μια κοινωνία ριζικής ανασφάλειας με μόνη παρηγοριά γι' αυτήν τον πλουτισμό.
    Για περισσότερα και πιο συγκεκριμένα πάνω σε αυτό, σου συνιστώ να δεις εδώ: http://dangerfew.blogspot.gr/2012/07/blog-post_22.html
    Αν λοιπόν η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι τέτοιας υφής, τέτοιας σκληρότητας, τότε θα πρέπει νομίζω να φανείς πιο διαλλακτικός απέναντι σε ανθρώπους που θέλησαν, έστω χωρίς να τα καταφέρουν, να προτείνουν κάτι άλλο και που στην τελική ούτε τους έξυπνους κάνουν, ούτε κομπάζουν, ούτε και το παίζουν "ηγέτες", αλλά ψάχνουν ακόμα τον εαυτό τους και τα πράγματα αναζητώντας λύσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Λυγκαία νομίζω πως -και όσον αφορα κι εμένα- με καλύπτει η απαντησή σου τις "απορίες" του Κρέοντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κρέοντα,
    αντιλαμβάνομαι το άλγος των ανθρώπων για τους οποίους μιλάς. Πίστεψε με, είναι και δικό μου. Αρνούμαι όμως να αποδεχτώ την συγκεκριμένη πραγματικότητα και τα όσα γράφω, πιθανώς όχι με τόση επιτυχία, αυτόν τον σκοπό έχουν, να πείσουν ότι κάπου αλλού βρίσκεται η λύση και όχι εκεί που μας οδηγούν να τη αναζητήσουμε . Δεν μπορώ να πείσω-ουμε,γιατί αυτό που υπάρχει εκεί έξω είναι σαφώς ισχυρότερο αλλά και επειδή χαρτογραφούμε σε άγνωστη γη,αναζητώντας να βρούμε την δική μας γλώσσα και όχι αυτήν που μας επιβάλλουν.
    Και πάλι ευχαριστώ για την συνομιλία στη οποία παρ' όλο που δεν μπορέσαμε να συμφωνήσουμε, ήταν γόνιμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Λυγκέα στο άλγος που λες (και λέω), εσείς που ψάχνεστε προς "αντεξουσία" μεριά τι έχετε να προσφέρετε; Μόνο θεωρίες; Οι κουμουνιστές πχ λένε: "Μπες στο κόμμα και θα σε στηρίξουμε. Θα σου βρούμε δικούς μας δικηγόρους άν σε κυνηγάνε, θα έχουμε κι ένα πιάτο φαί περισσευούμενο άμα χρειαστείς. Αλλά για να τα έχουμε αυτά, χρειάζεται νάμαστε πολλοί και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Και για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον πρέπει νάμαστε οργανωμένοι. Όχι όποτε λάχει κι όπως μας καπνίσει. Έτσι μια φορά θα γίνει κάτι, δέκα θα πάνε όλα στράφι. Γι' αυτό μιλάμε για κόμμα και σου λέμε μπες κι εσύ στο κόμμα να οργανώσουμε την αλληλοβοήθεια μας, να φέρουμε κι άλλους, να μεγαλώσει το κόμμα, να γίνει αγώνας συντονισμένος κι όταν έρθει η ώρα να ρίξουμε αυτούς που μας στριμώχνουν". Αυτό δε μπορείς ν' αρνηθείς πως έχει μια γερή λογική! Σου λέει "οι αδύνατοι πρέπει να βοηθάνε ο ένας τον άλλον κι αυτό μόνο με οργάνωση γίνεται". Εσείς τι έχετε να προσφέρετε αφού δε θέλετε το κόμμα; Οι άνθρωποι, και πιο πολύ άμα είναι αδύναμοι, αλλά έτσι κι αλλιώς όλο οι άνθρωποι έχουν ανάγκη όπως είπα να αισθάνονται ΑΣΦΑΛΕΙΑ, δηλαδή ότι η σωματική και η ηθική τους ακεραιτότητα δεν είναι έρμαιο του καθένα και σε κίνδυνο. Όταν έρχεσαι και μου λες όλα αυτά για τις "εικόνες", εγώ αρχίζω να υποψιάζομαι πως η ιδέα που έχεις για τους ανθρώπους είναι τρελά ιδεαλιστική. Ότι και καλά οι "εικόνες" και τα "θεάματα" τους τρομάζουν και τους εμποδίζουν ν' αλλάξουν την κοινωνία. Κι εγώ σου λέω πως όχι, αυτό που τρομάζει τον κόσμο είναι η υλική και ηθική ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ. Μπορείς να τους απαντήσεις σ' αυτό; θα σε ακολουθήσουν. Δεν μπορείς; Θα πάνε με όποιον τους δίνει ασφάλεια κι εσένα θα σε έχουν για το τρελό του χωριού! Θα πεις (κι αυτά τα λέω και για τον Holosky, διάβασα αυτό που είπες κι είναι καλό αλλά πολύ λίγο βρε φίλε, το διαβάζεις και λες "ωραία, κι έπειτα;"!) ότι ούτε η σημερινή κοινωνία δίνει σωματική και ηθική ασφάλεια σε όλους. Σύμφωνοι. Δίνει όμως στα 2/3 του κόσμου τουλάχιστον. Βλέπεις το γείτονά σου να τα φέρνει βόλτα και λες "αφού μπορεί αυτός, γιατί όχι κι εγώ;". Δε βλέπεις ερείπια παντού όλη την ώρα. Και σκέφτεται ο άλλος: "Πού να τρέχω τώρα για επαναστάσεις και αντεξουσίες; Να χάσω στη τελική και το βρακί μου; Ή να σκοτωθώ για να καταλήξουμε πάνω-κάτω στα ίδια; Άσε καλύτερα!". Γι' αυτό σου (σας) λέω: Τι έχετε να πείτε που να πιάνει τόπο;
    υγ Ενόχλησε το ύφος μου ίσως, αλλά τα ερωτήματα που έχουμε η δική μου γενιά καίνε και δεν βλέπω εσείς οι παλιότεροι να έχετε κάτι να μας δώσετε. Μη δίνετε σημασία στο ύφος μου, δώστε σημασία σ' αυτά που ρωτάω. Εκτός κι αν τα θεωρείτε ανώριμα κι ανόητα (αλλά κάνετε λάθος).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κρέοντα,
    Τα όσα λες δεν μου φαίνονται ούτε ανώριμα ,ούτε ανόητα. Ψάχνεις μια ασφάλεια την οποία ο τρόπος που σκέφτομαι και έχω ζήσει την ζωή μου , δεν την προσφέρει. Δεν είμαι διατεθειμένος να μπω σε κουβέντα για την "ασφάλεια" που προσφέρουν τα κόμματα ,αλλά ούτε και για την "φοβερή ασφάλεια" ενός συστήματος που και τα δύο έχουν προδώσει μέχρι σήμερα τους πάντες. Ο καθένας διαλλέγει τον δρόμο του με αυτό που έχει ανάγκη.
    Εύχομαι στον δικός σου να βρεις αυτό που θέλεις .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Λυγκέα δεν ψάχνω καμιά "φοβερή ασφάλεια"! Λέω απλά πως δε μπορείς να ζήσεις και ν' αγωνιστείς αν δεν πατάς κάπου, αν δεν έχεις κάπου να στηριχτείς στα πολύ δύσκολα. Τόσο έξω απ' τον τρόπο που σκέφτεσαι είν' αυτό; Δηλαδή άμα σε κυνηγάνε δε θ' αποτανθείς πουθενά; Δε θα ψάξεις κανέναν να σε στηρίξει; Άμα χαλάει το αμάξι σου δεν το πας σε συνεργείο; Μόνος σου το φτιάχνεις; Άμα σου κάνουν έξωση με το έτσι θέλω, ή άμα σε κλέψουνε, δεν κοιτάς να βρεις το δίκιο που σου δίνουν οι νόμοι; Εγώ έχω απευθυνθεί σε δικηγόρο σε μια πολύ δύσκολη φάση μου. Το έκανα λες επειδή ψάχνω "την φοβερή ασφάλεια του συστήματος"; Τι λες, ν' άφηνα να μου πάρουν οι απατεώνες ό,τι έχω και δεν έχω για να λέω ότι "κοντράρισα το σύστημα"; Έλεος! Ο πολύς ο κόσμος, ο απλός κοσμάκης, δεν ψάχνει καμιά "φοβερή ασφάλεια". Τα ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ζητάει. Αυτά που είπα: να μην αισθάνεσαι ότι μπορεί όποιος θέλει κι όποτε γουστάρει να προσβάλει τη σωματική και την ηθική σου ακεραιότητα. Τόσο αδιανόητο σου φαίνεται και δε θες ούτε κουβέντα πάνω σ' αυτό; Μα τότε ποιος θα σε ακούσει; Άμα λες "κοιτάχτε, όποιος δέχεται αυτά που λέω, βάζει το κεφάλι του στο ντορβά και δεν πρέπει ποτέ να ζητήσει βοήθεια από κανέναν, ούτε να ψάξει ποτέ για κάποιο στήριγμα", τότε ποιος θα έρθει μαζί σου; Πώς ζητάς ν' αλλάξεις τον κόσμο λοιπόν; Μόνος σου θα τον αλλάξεις; Όπως μόνος σου ... φτιάχνεις τ' αμάξι σου άμα χαλάσει; (πλάκα κάνω αλλά κατάλαβες τι θέλω να πω).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Κρέοντα,
    έχεις την ικανότητα να μετατοπίζεις το πλαίσιο της συζήτησης. Έχουν σχέση αυτά που γράφεις στο τελευταίο σου σχόλιο, με όσα σου έχω πει ή με όσα έχω γράψει ; Αν παρακολουθείς όσα λέγονται καλοπροαίρετα ,πιθανόν να αντιλαμβανόσουν, ότι η βάση της κριτικής μας είναι η αδυναμία του συστήματος να ανταποκριθεί σε βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Άρα τα όσα μου καταλογίζεις ,θα πρέπει να τα στρέψεις στους άρχοντες αυτής της κοινωνίας και όχι σε μένα.
    Η καλύτερη ασφάλεια είναι όταν μπορείς να αντιμετωπίσεις, ότι πουθενά μέσα σε αυτόν τον κόσμο δεν είσαι ασφαλής.
    Την υποτιθέμενη "ζεστασιά και ασφάλεια" που θα νοιώσεις στα κόμματα, πρέπει να φροντίσεις, εσύ, να την αποδείξεις , στους ανθρώπους που έζησαν σε αυτές τις γραφειοκρατίες.
    Δεν χρειάζεται να πείσουμε κανέναν, που δεν έχει πεισθεί από μόνος του, για την έκπωση που ζούμε. Όσοι δεν πείθονται από μόνοι τους, σημαίνει ότι αυτό που ζούν ,τους ταιριάζει και παίρνουν τα δικά τους ρίσκα,όπως παίρνουμε εμείς τα δικά μας .
    Μην με κάνεις να πιστέψω ότι μπήκα σε μια κενή περιεχομένου συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Κρέοντα,
    από τη μεριά μου θα έλεγα ότι τριγυρνάς γύρω από ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα, μόνο που γυρνάς με τόση φόρα και βιασύνη, που η φυγόκεντρη σε πετάει έξω και δεν μπορείς να πας προς το κέντρο του. Ίσως γι' αυτό ο Λυγκέας αισθάνεται πως μετατοπίζεις το πλαίσιο της συζήτησης.
    Θα σπάσω την απάντησή μου σε 2 μέρη, γιατί δεν τη χωράει το blogger.
    Λοιπόν, έτσι όπως βάζεις το θέμα "ασφάλεια", μου έφερες στο νου δυο πράγματα. Το πρώτο είναι μια πλάκα που έκαναν κάτι "παλιότεροι" κι από εμάς τους δεινόσαυρους, λέγοντας ότι "ναι, στην τελική οι Κομμουνάροι αγωνίστηκαν και πέθαναν στο Παρίσι για να μπορούμε εμείς οι σύγχρονοι Γάλλοι να έχουμε ο καθένας το αυτοκίνητο, το ψυγείο και την τηλεόρασή του, την ησυχία μας και την ασφάλειά μας" :-)
    Το άλλο είναι ο περίφημος μονόλογος του Μεγάλου Ιεροεξεταστή στους "Αδελφούς Καραμάζωφ" του Ντοστογιέφσκι. Όπου στη Σεβίλη του 17ου αιώνα, ο Ιεροεξεταστής, εκπρόσωπος υποτίθεται του Χριστού πάνω στη γη, έχει συλλάβει το Χριστό, τον έχει κλείσει σ' ένα μπουντρούμι και του λέει πάνω-κάτω: "Τι σ' έπιασε και ξαναγύρισες στη γη; Θες να μας χαλάσεις τη δουλειά; Εμείς, με το έργο μας, διορθώνουμε το λάθος σου! Ποιο λάθος; Το λάθος που έκανες όταν στην έρημο απέρριψες τις τρεις προτάσεις του Σατανά. Τι σου ζητούσε ο Σατανάς; Να κάνεις τις πέτρες ψωμιά, δηλαδή ένα Θαύμα που θα τάιζε όλο το λαό. Κι εσύ δεν το έκανες παρά του απάντησες ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνο με ψωμί αλλά θέλει και πνεύμα και αλήθεια για να ζήσει! Μετά σου ζήτησε ν' ανέβεις στη στέγη του Ναού και μπροστά σ' όλο το κόσμο να πέσεις κάτω, να στείλει τότε ο Θεός να σε βαστήξουν οι άγγελοι και να μην πάθεις τίποτα, κι έτσι ο λαός να πέσει γονατιστός μπροστά στο ακατανόητο Μυστήριο που θα του πρόσφερες. Αλλά εσύ δεν το έκανες, όπως κι αργότερα δεν κατέβηκες απ' το σταυρό όπως σου ζητούσαν για να σε πιστέψουν, παρά απάντησες ότι αν είναι ο άνθρωπος να τα βρει με το Θεό αυτό δεν θα πρέπει να γίνει λόγω εντυπωσιασμού.. Και τέλος ο Σατανάς σου πρόσφερε όλα τα βασίλεια της γης, δηλαδή το απόλυτο Κύρος, χάρη στο οποίο οι πάντες θα σε προσκυνούσαν, και το απέρριψες κι αυτό! Κι όμως, οι τρεις προτάσεις του Ισχυρού Πνεύματος περιείχαν ακριβώς αυτά τα τρία πράγματα που ζητάνε οι άνθρωποι πρώτα απ' όλα: ψωμί, εντυπωσιασμό και κύρος. Κι εσύ τ' απέρριψες, γιατί πόθησες την ελεύθερη αγάπη του ανθρώπους κι ήθελες πριν απ' όλα τον άνθρωπο ελεύθερο! Κουραφέξαλα! Ο άνθρωπος τη φοβάται την ελευθερία! Θέλει πάνω απ' όλα ασφάλεια. Ε, λοιπόν εμείς το λάθος σου αυτό το διορθώσαμε. Ο κόσμος φωνάζει, χορτάστε μας πρώτα κι ύστερα βλέπουμε για πνεύμα κι ελευθερία. Κι εμείς δίνουμε στον κόσμο ψωμί, του δίνουμε εντυπωσιασμό και κύρος, κι είναι γι' αυτό μαζικά με το μέρος μας. Ο Σατανάς είχε δίκιο κι εσύ άδικο. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα αδύναμο και φοβιτσιάρικο και βάζει την ασφάλεια πάνω απ' την ελευθερία".
    [η συνέχεια από κάτω]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. [συνέχεια]
      Δεν ξέρω αν σου άρεσε αυτή η ιστορία, εμένα πάντως μου μιλάει κατευθείαν και στο μυαλό και στην καρδιά. Έρχομαι στο δια ταύτα μου λοιπόν.

      Αγαπητέ Κρέοντα,
      θα έλεγα το εξής: αν κόψεις λιγάκι φόρα, ίσως δεις πως το θέμα που βάζεις είναι διπλό: μιλάς για ασφάλεια αλλά μιλάς και για αγώνα. Μπορείς να έχεις άραγε και τα δυο μαζί; Υπάρχει αγώνας χωρίς ρίσκο, χωρίς κανένα κίνδυνο; Δεν λέω να μην αφήσεις τίποτα όρθιο, να μην έχεις από πουθενά να κρατηθείς στα δύσκολα. Ούτε υπονοώ καθόλου πως αγώνας ίσον καταστροφές. Τι χώρο όμως δίνεις μέσα σου σ' αυτή τη ρημάδα την ελευθερία; Και ποια προτεραιότητα; Δεν λέω να πετάξεις το θέμα ασφάλεια. Ποιος θα ήθελε να τον ποδοπατούν, όπως ωραία λες και συμφωνώ μαζί σου ότι δεν θα ήθελε κανείς. Όμως αν η ασφάλεια είναι η πρώτη και η τελευταία σου έγνοια, τότε φοβάμαι πως μόνο να προσαρμόζεσαι στις περιστάσεις θα μπορείς. Όχι να τις αλλάζεις. Κι αν μόνο προσαρμόζεσαι στις περιστάσεις, αργά ή γρήγορα δεν είναι ότι θα πάψεις ν' αγωνίζεσαι αλλά κάτι πολύ χειρότερο: θα χάσεις τον εαυτό σου, κοιτάζοντάς σε στον καθρέφτη δεν θα ξέρεις αν βλέπεις εσένα ή τη "γενική επιταγή", την "κοινή γνώμη", τα "must" του τελευταίου εξάμηνου...
      Σ' ευχαριστώ για τη συζήτηση, όσο "προκλητικός" κι αν είσαι, τα λες σταράτα αυτά που σκέφτεσαι -έστω κι αν τα λες με την ασφάλεια του ψευδώνυμου, δεν πειράζει καθόλου, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ούτε με ψευδώνυμο δεν λένε ανοιχτά αυτό που σκέφτονται ... κοίτα μη γίνεις σαν κι αυτούς. (εντάξει, ακούγομαι τώρα λιγάκι σαν μπαμπάς, αλλά καμιά φορά κι οι φίλοι μιλάνε έτσι μεταξύ τους)

      Διαγραφή
  23. Λυγκέα και Holosky ούτε σ/κ δεν κάθεστε; Λοιπόν και των δυονών η απάντηση μ' άφησε κομμάτι κάγκελο.
    Λυγκέα δεν μεταθέτω τη συζήτηση συνέχεια πάνω στο θέμα του ρεαλισμού είμαι! Στο ότι δε μπορείς ν' απευθυνθείς στο κόσμο (αλλιώς μένεις μόνος) αν δεν έχεις να του πεις κάτι το ρεαλιστικό. Μια πρόταση πάνω στο πώς θα ζήσει χωρίς να γίνεται σκουπίδι (ανασφάλεια). Εντάξει το σύστημα δεν ανταποκρίνεται, όπως λες, σ' αυτό. Μήπως ανταποκρίνεστε κι εσείς που το χτυπάτε από μια θέση (για μένα) ιδεαλιστική; Εδώ το σύστημα βγαίνει νικητής. Αν δεν ψαχτείς στον ιδεαλισμό σου, όση αυτοκριτική κι αν κάνεις άκρη δε θα βρείς.
    Holosky ωραία η ιστορία που είπες κι εγώ καταλαβαίνω το εξής: ότι πάει να δικιολογήσει τον ιδεαλισμό σας ρίχνοντας την ευθύνη στον απλό κόσμο. "Θέλουνε να χορτάσουνε πρώτα", λέει η ιστορία σου, "γι' αυτό δεν μας ακούνε εμάς και προτιμάνε τους εξουσιαστές". Συμπληρώνεις δηλαδή τον Λυγκέα στον ιδεαλισμό! Δεν φταίει ο ιδεαλισμός, δεν φταίει που δεν έχουμε καμιά πρόταση για το πώς θα επιβιώσει ο κοσμάκης, φταίει ο κοσμάκης που δεν πιάνει τα "υψηλά" κηρύγματά μας! Λες ότι διχάζομαι μεταξύ αγώνα και ασφάλειας. Εσύ τα έχεις εντελώς χωριστά! Εγώ προσπαθώ να μην λέω "είτε το ένα είτε το άλλο". Ο ΜΑΖΙΚΟΣ αγώνας είναι αγώνας αλλά έχει και το ρεαλισμό ότι δίνει μια σχετική ασφάλεια στους αγωνιστές του γιατί δεν είναι ολομόναχοι. Αυτό φαίνεται δεν ξέρετε τι είναι... Δεν λέω καλά και σώνει να μπει κανείς στο κόμμα, αλλά χωρίς οργάνωση, χωρίς κόμμα, δεν γίνεται τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Κρέοντα,
    ρεαλιστικό είναι αυτό που συμβαίνει ήδη.Δηλαδή αυτός που είναι ισχυρός απλά, όμορφα και ρελιστικά επιβάλλεται.Αυτός είναι ο ρελισμός αυτής της κοινωνίας και επειδή είναι ρεαλιστικός τον έχουν αποδεχτεί όλοι. Με τον ρεαλισμό δεν πας μακριά, αλλά σε αυτό που ήδη υπάρχει. Κανένας αγώνας σε οποιοδήποτε επίπεδο, με αυτήν την λογική δεν μπορεί να περιμένει τίποτα καλύτερο . Όσοι αγωνίστηκαν στην ζωή τους το γνωρίζουν.Ο οραματισμός του διαφορετικού, αυτό που αποκαλείς ιδεαλισμό είναι εκείνο που μπορεί να φέρει ανατροπές και να φλογίσει . Νομίζεις ότι η Γαλλική Επανάσταση, η Ρώσικη, οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες στηρίχτηκαν στο ρεαλιστικό; Έπεισαν, γιατί κυνήγησαν ένα όνειρο και χάθηκαν όταν κατέληξαν να είναι ρεαλιστικές συγκαταβάσεις.
    Μην την ψάχνεις έτσι, γιατί η Βάρκιζα δεν είναι πολύ μακριά, όπως και οι σύχρονες κωλοτούμπες των ρεφορμιστικών κομμάτων .
    Το ότι είμαι ιδεαλιστής δεν είναι για μένα κατηγορία. Κατηγορία θα ήταν να είμαι μόνο αυτό και πίστεψε με δεν είμαι μόνο αυτό. Γνωρίζω πολύ καλά τα όρια μου σε ότι λέω και την εμβέλεια μου. Ούτε είμαι μόνος μου.
    Ο υλισμός σου δεν μου ταιριάζει, μου σκοτώνει το όνειρο για έναν κόσμο διαφορετικό.Μπορώ να αγωνίζομαι "ονειρευόμενος" αυτόν τον κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Στο πραγματικό κόσμο μόνο ο κοινωνιστικός ανθρωπισμός μπορεί να φέρει μια κάποια δικαιοσύνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...