Αφορισμοί Νο3.

Αν και πρέπει να εκφραζόμαστε πιο κόσμια, πράγμα που δεν μπορούμε να τηρούμε πάντα, πρέπει να ειπωθεί στεγνά και ανερυθρίαστα, ότι η μαλακία σε όλα τα επίπεδα της υλικής και πνευματικής ζωής, είναι άπαιχτη!!!

Η Μνήμη, αν και απαραίτητη, δεν είναι κατ΄ουδένα τρόπο άξια εμπιστοσύνης.

Όσοι αναζητούν την λύτρωση τους μέσα στη Επικράτεια του Διαχωρισμένου , δεν θα γευτούν ποτέ την Ελευθερία, αλλά το φάντασμα της !!!

Πίσω από όλα, κρύβεται η απειλή του Θανάτου.

Όσοι πιστεύουν, ότι τη ανθρώπινη ύπαρξη το μόνο που την καθορίζει, είναι οι σχέσεις παραγωγής και η οικονομία, κρύβουν ένα πτώμα μέσα στη καρδιά τους.

Έχουμε ξεκάθαρη αντιπαλότητα με τον Χρόνο. Δυστυχώς, δεν είναι και η μόνη !

Όσο αφορά την Αντιπαλότητα, την οικειοποιηθήκαμε τόσο εσωτερικά ,όσο και εξωτερικά, σαν στοιχείο της ανάπτυξης μας. Πρόβλημα άλυτο.

Ο Έρωτας είναι επικίνδυνο ναρκωτικό. Σου δίνει την βεβαιότητα ότι μπορείς να υπάρξεις ευτυχισμένος. Στη τελική, είμαστε τυχεροί αν καταλήξουμε απλά μπερδεμένοι.

Η Ψυχή ενός ανθρώπου μπορεί να παραμείνει νέα ακόμα και αν το Σώμα του γεράσει. Το αντίστροφο δεν μπορεί να ισχύσει. Ή μπορεί ;

Η Επανάσταση είναι φυσικό επακόλουθο, όταν οι αντιθέσεις μέσα στη κοινωνία, δεν έχουν προοπτική να λυθούν . Μέχρι τώρα, η κατάληξη των επαναστάσεων στερείται αξιοπρέπειας.

Στις σκοτεινές μέρες δοκιμάζεται η Θέληση. Στις φωτεινές μέρες δοκιμάζεται ο Εφησυχασμός.

Τέλος, το Ταξίδι της ζωής πάντα ήταν μια μοναχική υπόθεση . Το να έχεις συντρόφους σε αυτό, είναι πολύ ακριβό Δώρο, που δεν έχει εκτιμηθεί δεόντως. Άραγε, υπάρχει κάτι Άλλο πέρα από μας ;

Επιστροφή στη “κανονικότητα” σημαίνει...

Κάνεις προσπάθεια να “αγιάσεις”, αλλά δυστυχώς δεν μπορείς στο μάταιο τούτο κόσμο. Ίσως γιατί μέσα στη ζούγκλα, δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι τέτοιο. Διερωτάσαι ως πότε θα σε σοκάρει η αηδία που ξεχειλίζει από τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου, αλλά η αηδία έχει πάντοτε τους δικούς της τρόπους να σε βγάζει από τα ρούχα σου, κάθε φορά που διαπιστώνεις, ότι εκείνο που μέχρι χτες θεωρούσες ότι είναι αρκετό, σήμερα είναι ήδη ξεπερασμένο. Αναγκαστικά λοιπόν, συνεχώς, αγριεύεις όλο και περισσότερο.

Μέσα στις κοινωνίες η αηδία για όσα συμβαίνουν, δεν είναι μια μονάδα που μπορεί εύκολα να προσμετρηθεί. Την αηδία την βιώνει ο καθένας ξεχωριστά και μόνος του. Σε πολλούς μάλιστα, πιθανώς στους περισσότερους, δεν γίνεται αντιληπτή ως αηδία, αλλά χρησιμοποιεί άλλα ονόματα όπως κανονικότητα, ευταξία, κοινωνική ειρήνη, εν ολίγοις “να έχουμε την ησυχία μας, για να μπορεί να κυλά και χρήμα”. Διότι το χρήμα δεν κυλά με την ίδια ρευστότητα σε περιόδους, όπου η αηδία βγαίνει στους δρόμους, γιατί έχει μπουχτίσει στα κλουβιά. Επίσης, η αηδία δεν είναι μια κατάσταση που αρέσει σε όσους κάθονται βολεμένοι στις καρέκλες τους. Τους είναι από ακατανόητη μέχρι αποκρουστική. Άρα έχουν κάθε λόγο να θέλουν να την καταστείλουν με όποιο μέσο διαθέτουν. Δυστυχώς τα μέσα που διαθέτουν είναι πολλά και δεν στερούνται ευφυίας.

Όσοι κάθονται σε αυτές τις όμορφες καρέκλες, ο κόσμος μέσα στο οποίο ζούμε, εκλαμβάνεται σαν κόσμος, που μπορεί να έχει τις ατέλειες του, αλλά είναι ο καλύτερος κόσμος που μπορεί να υπάρξει. Όσοι αντιδρούν σε αυτή την ερμηνεία , μπορούν να δυσαρεστούνται αλλά η δυσαρέσκεια τους οφείλει να είναι κόσμια, ειδάλλως οφείλουν να υποστούν τις συνέπειες. Τώρα οι συνέπειες αυτές δεν μπορούν να είναι και αβρές, μια που οι  αβρότητες δεν υπάρχει περίπτωση να τους συνετίσουν, ούτως ώστε να προσεταιριστούν την κυρίαρχη ερμηνεία για τον κόσμο. Όσο και αν αυτή η άποψη των αρχόντων αυτού του κόσμου, μπάζει νερά από παντού και δεν διακρίνεται για την δημοκρατικότητα της , μια που την “δημοκρατικότητα” διακαώς υπερασπίζονται, θεωρούν σωστό να την επιβάλλουν στο όνομα της κοινωνικής ειρήνης.

Στο απέναντι στρατόπεδο τώρα, σε εκείνο που η αηδία για όσα συμβαίνουν, όπως π.χ η δολοφονία ενός έφηβου από αστυνομικό που θεώρησε πρέπον να πυροβολήσει και μετά αντί να σαπίσει όπως του άρμοζε για την πράξη του, να κυκλοφορεί ελεύθερος, είναι επίσης σαφές ότι δεν εκλαμβάνεται με σύνεση. Πως θα μπορούσε άλλωστε ένα τέτοιο συμβάν να εκληφθεί με την ηρεμία που αρμόζει σε εκκλησίες ; Όμως κάτι τέτοιο ζητιέται από την κυρίαρχη ερμηνεία του κόσμου. Λες και επειδή πέρασαν 11 χρόνια από την δολοφονία , ο χρόνος θα έπρεπε να απαλύνει τα πάντα. Να που όμως δεν τα έχει απαλύνει, συγγνώμη που θα σας δυσαρεστήσουμε.

Ανάλογα συμβάντα όπως επίσης η αθώωση ενός παιδεραστή που συμμετείχε σε διακίνηση εφήβων και σε κακοποίηση ανηλίκων λόγω παραγραφής των αδικημάτων , ζητιέται και αυτό να περάσει χωρίς αντίδραση. Για να μην μιλήσουμε για τον Ζάκ, που από ότι φαίνεται σκοτώθηκε από τις κλωτσιές των οργάνων της τάξης. Τα περιστατικά στα οποία ζητιέται να μην αντιδρά κάποιος με αηδία και οργισμένα, δυστυχώς κάθε μέρα όλο και πληθαίνουν.

Τα όργανα της τάξης τώρα, επειδή από ότι φαίνεται, τα τελευταία χρόνια βρίσκονται σε κατάθλιψη, γιατί δεν μπορούσαν απερίσπαστα να εκδηλώσουν τον τεράστιο “ψυχικό πλούτο” από τον οποίο εμφορούνται, όσο αφορά την τέχνη να κτυπούν ότι κινείται στο διάβα τους, βρήκαν την ευκαιρία στις πρόσφατες διαδηλώσεις, να διευρύνουν αυτό τον πλούτο της τέχνης τους, αποφασίζοντας να ξεγυμνώνουν αυτούς που συλλαμβάνουν και να κάνουν σεξιστικά υπονοούμενα. Δίνουν έτσι ένα νέο χρώμα στη καταστολή, εισάγοντας και το σαδο-μαζοχιστικό ερωτικό στοιχείο.

Ένα στοιχείο που προφανώς έλλειπε από την τέχνη τους. Επίσης, το να βαρά μια ομάδα δυνάμεων καταστολής ένα άνθρωπο που φωνάζει ότι παραδίνεται και να θέλεις να τους κατεβάσεις τα σώβρακα, είναι σίγουρο ότι περιποιεί πολύ μεγάλη τιμή σε όσους το κάνουν, όταν μάλιστα αυτή η ομάδα είναι οπλισμένοι σαν αστακοί. Είναι σημαντικό να σκεφτούμε από που παίρνουν τις διαταγές τους, άρα ποιος τους δίνει και την ασυλία να συμπεριφέρονται με τέτοιο “ευγενικό” τρόπο. Η τακτική αυτή των δυνάμεων καταστολής εισήχθη προσφάτως από την επίσης πολιτισμένη Γαλλία και χρησιμοποιήθηκε στις εκεί διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων.

Τέλος υπάρχει και το κοινό. Ο απαραίτητος παράγοντας των νοικοκυρέων της φτώχειας και του πλούτου. Για αυτό το κοινό που η κανονικότητα της ζωής παίζει πρωτεύοντα ρόλο, αυτά τα συμβάντα αντιμετωπίζονται με την συνήθη συνενοχή και απάθεια. Για να μην πω, ότι ένα όνειρο τους γίνεται πραγματικότητα. Για αυτούς, που δυστυχώς, είναι η πλειονότητα σε αυτή την ευχάριστη κοινωνία που ζούμε, το να υπερασπίζονται την αηδία έχει γίνει δεύτερη φύση. Από την μια κλαίνε για το Γρηγορόπουλο και από την άλλη τον επιπλήτουν γιατί βρέθηκε στο λάθος σημείο,στα καταραμένα Εξάρχεια, μπροστά στο όπλο του φονιά του. Κατηγορούν την χωρισμένη οικογένεια του που δεν ήταν αυστηρή στη φύλαξη του παιδιού της και ζητούν περισσότερη καταστολή σε όλα τα επίπεδα.. Εμφανίζονται στα μέσα δικτύωσης βρίζοντας όσους έχουν άλλη άποψη, που διασαλεύει την ησυχία του περιπτερά και του καταστηματάρχη. Είναι οι στυλοβάτες μιας δημοκρατίας που έχει προ πολλού χάσει το νόημα της στα ίδια της τα μάτια, αλλά προ πάντων στα μάτια των πολιτών της.

Σε ένα κόσμο που ακόμα και η ύπαρξη της έννοιας αλήθεια αμφισβητείται, δυστυχώς δεν μπορείς να περιμένεις καλύτερα αποτελέσματα. Η αηδία μεταμορφώνεται σε μια πολύ όμορφη τούρτα, που οι περισσότεροι στριμώχνονται για να πάρουν την μπουκιά τους.

Κοντολογίς, όταν ακούς την λέξη “κανονικότητα” εύκολα μπορείς να βάλεις στη θέση της την λέξη αηδία, που παρόλο που δεν έχουν το ίδιο νόημα, με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο ταυτίζονται. Γιατί, τις περισσότερες φορές, η γλώσσα που μιλάει το σύστημα δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο με εκείνο που η ίδια λέξη υποδηλώνει, αλλά ένα εντελώς διαφορετικό νόημα, που κρύβεται μέσα στη σκοτεινή καρδιά του συστήματος. Αυτά βέβαια είναι αρκετά δύσκολα θέματα για να γίνουν κατανοητά, από εκείνους που θέλουν απλώς να φάνε την “τούρτα” τους, απερίσπαστοι.

Υπάρχουν στιγμές που το σύστημα αποφασίζει, ότι πρέπει να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο. Αυτό το κάνει, προφανώς, γιατί αντιλαμβάνεται , ότι σε κείνους που απευθύνεται έχουν ήδη οικειοποιηθεί αυτό το πρόσωπο και τους αρέσει , άρα δεν θα αντιδράσουν εξεγειρόμενοι. Είναι οι στιγμές εκείνες, που η θρασύτητα του συστήματος χτυπάει ταβάνι ή απλώς φοβάται πολύ και προσπαθεί να “συνετίσει” εξαπολύοντας φόβο. Η τεχνική της διασποράς του φόβου επειδή λειτουργεί σε πολύ βαθιά επίπεδα μέσα στη ψυχολογία της μάζας ,πολλές φορές έχει επιφέρει συντελεστικά αποτελέσματα. Όμως επειδή στη ζωή όλα τα πράγματα είναι δανεικά και πολλές φορές απρόβλεπτα , οι τεχνικές της εξουσίας παράγουν αντιδράσεις που μπορεί να την ξαφνιάσουν άσχημα.

Εδώ ταιριάζει η λαϊκή ρήση ότι η στάμνα πάει πολλές φορές στη βρύση αλλά σπάει μόνο μια φορά.

Βρισκόμαστε στη αρχή ενός γνωστού ρεβανσισμού από την μεριά μιας συντηρητικής εξουσίας απέναντι σε όσους τολμούν να την αμφισβητήσουν έστω και απειροελάχιστα. Η στάση αυτή δεν είναι καινούργια ακόμα και αν διανθίζεται από θλιβερές προσθήκες. Αν την δούμε με ψυχρό μάτι δηλώνει, ότι η ψυχοπάθεια που διακατέχει τις δυνάμεις του συστήματος απέναντι στους εχθρούς της θα έχει και άλλες μορφές εκδήλωσης στη συνέχεια. Αυτό κάνει τα πράγματα δυσάρεστα και ίσως επικίνδυνα . Πολλές φορές είναι προτιμότερη η αναμονή από την άμεση αντίδραση. Μέχρι τότε ας βράσουμε μέσα στη αηδία που μας δημιουργούν όσα ακούμε και όσα βλέπουμε!!!! 

Το άσυλο, τα “άσυλα” και θλιβερές ιστορίες καταστολής.

ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΔΡΟΜΩΝ

Το άσυλο ως ιδέα και ως χώρος είναι θεμελιώδης για την δημοκρατία και δεν αποσκοπεί στην ασυλία μόνο των ιδεών, αλλά στην ασυλία προσώπων που διώκονται από τον νόμο και την τάξη της ίδιας της δημοκρατίας. Είναι ο κατεξοχήν χώρος, και για αυτό είναι θεμελιώδης, της ερμηνείας, δηλαδή μιας βασικότατης έννοιας της πολιτικής. Καταργώντας το άσυλο καταργείς την δυνατότητα της ερμηνείας και καταργείς την πολιτική.
Ήταν πράγματι μεγαλειώδης ιδέα μιας και η δημοκρατία προβλέπει με αυτήν έναν χώρο άβατο για τους μηχανισμούς που την

στηρίζουν. Είναι ο ιερός χώρος της, το ασυνείδητό της.

“ΙΖΥ”

Σίγουρα δεν ζούμε σε μια εποχή που θα θρέψει δάφνες μεγαλείου . Αντιθέτως. Ζούμε σε μια εποχή που συναγωνίζεται σε διεθνές επίπεδο με τον εαυτόν της ,πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει. Κανείς δεν διαλέγει, δυστυχώς, την εποχή που θα ζήσει. Είναι και αυτό ένα πρόβλημα, όμως είναι πρόβλημα άλυτο. Άλλωστε, όλοι τότε θα διάλεγαν τις εποχές που το ανθρώπινο πνεύμα και οι κοινωνίες του θα μεγαλουργούσαν, έτσι οι υπόλοιπες εποχές θα ήταν χαμένες από χέρι. Αυτό θα ήταν σαφώς άδικο. Έτσι είμαστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να ζήσουμε την μιζέρια της εποχής μας , συζητώντας και πράττοντας για θέματα που σε άλλες εποχές θα θεωρούνταν ανάξιας συζήτησης. Όχι διότι στερούνται σοβαρότητας, αλλά γιατί η σοβαρότητα θα τα είχε κατακτήσει και θα έστρεφε την προσοχή της σε εκείνα που θα την ανέβαζαν επίπεδο.

Όσο απομακρύνεσαι από τα σημαντικά, αποκτούν νόημα όσα η επίσημη προπαγάνδα για δικούς της λόγους εμφανίζει σαν άξια ενδιαφέροντος. Επειδή στο σύγχρονο κόσμο , η προπαγάνδα παίρνει την φωνή της τηλεόρασης , το γελοίο γίνεται σημαντικό και το σημαντικό αποκρύπτεται. Η εποχή μας λοιπόν δεν στερείται από χρήσιμους “ηλίθιους”, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να αναδείξουν με εντονότατα μαύρα χρώματα, θέματα όπως του ασύλου των πανεπιστημίων, έναντι πινακίου φακής και πολλές φορές και χωρίς την φακή. Φαινομενικά λοιπόν , εμφανίζουν τις γνώμες τους ως αποτέλεσμα της αγανάκτησης που τους διακατέχει βλέποντας το υποτιθέμενο “βούρκο” μέσα στον οποίο θεωρούν ότι βυθίζονται τα ελληνικά πανεπιστήμια και η νεολαία που σπουδάζει μέσα σε αυτά. Ντύνουν τις απόψεις τους, πολλές φορές, με υπερβολές που παράγει η νοσηρή τους φαντασία, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο η άποψη τους θα γίνει πιο εύκολα πιστευτή. Όσοι εξ αυτών πληρώνονται για να λένε τις ανοησίες τους ,θα μπορούσε να τους δοθεί κάποιο δικαιολογητικό, άλλωστε ο καθένας κάτι πρέπει να κάνει για να ζήσει μέσα σε αυτό τον κόσμο, ακόμα και αν αυτό που κάνει βρωμάει. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάθε στιγμή που μια μικρή φλογίτσα αποπειράται να λιώσει ένα κομμάτι πάγου αυτού του παγωμένου κόσμου, είναι οι πρώτοι που θα προστρέξουν σε υπεράσπιση του παγωμένου τοπίου και των εκείνων που το παράγουν. Είναι αυτοί, που όταν το μακρινό ‘73 το Πολυτεχνείο ήταν στο επίκεντρο της αναταραχής, μιλούσαν με τα πιο μελανά χρώματα για τους φοιτητές και τους εργάτες που προσπαθούσαν να ρίξουν την χούντα. Είναι αυτοί που στη Ελλάδα των μνημονίων, υποστήριζαν την αναγκαιότητα τους με πάθος και αναθεμάτιζαν τα πλήθη του Συντάγματος και έφερναν σε κάθε ευκαιρία σαν έπαθλο το θλιβερό γεγονός της Μαρφίν. Είναι εκείνοι που ποτέ δεν μίλησαν για τις εγκληματικές πρακτικές των κυβερνήσεων που οδήγησαν την χώρα σε χρεωκοπία, που δεν μίλησαν για την φτώχεια που έριξαν τον κόσμο της, που γενικά ποτέ δεν μιλούν για το σημαντικό, αλλά είναι λαλίστατοι για εκείνους που έστω και άστοχα πολλές φορές θέλουν να το αναδείξουν και ασφυκτιούν από την απουσία του στο δημόσιο διάλογο. Εν ολίγοις, είναι εκείνοι που θέλουν να είναι τα “σκυλιά” του συστήματος.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, που από ιδεολογία καθαρή, ανασύρουν με το ίδιο τρόπο ανάλογα θέματα. Εκείνοι που για λόγους προφανείς, φοβούνται, ότι μέσα στα άσυλα μπορεί να κρυφτεί η οργή μιας κοινωνίας, που όντας σε εξορία μέσα στο ίδιο τον τόπο της, μπορεί να σηκωθεί από τις καρέκλες της και να χρησιμοποιήσει το άσυλο σαν ορμητήριο για να προστατευτεί από το σχοινί που την πνίγει. Και βεβαίως έχουν λόγο να ανησυχούν για τέτοια θέματα, μια που οι κοινωνίες όσο και αν ηλίθια συμπεριφέρονται σε διάρκεια, μερικές φορές τρώνε ένα φλας οργής και τότε άντε να τους ξαναφέρνεις στη Καρέκλα της απάθειας. Ενόσω μάλιστα βλέπουν παρόμοια φλας να σκάνε σε διάφορες περιοχές του κόσμου, ο φόβος τους γίνεται μεγαλύτερος και προσπαθούν να κλείσουν όλες εκείνες τις πηγές που τροφοδοτούν τα εν λόγω φλας.

Γιατί τι άλλο μπορείς να σκεφτείς για κόμματα που κατεβαίνουν με κεντρικό προεκλογικό σύνθημα την άρση του ασύλου ; Μπορείς να σκεφτείς ότι ξαφνικά τους έχει πιάσει πόνος για το τι κατάσταση επικρατεί στα πανεπιστήμια ; Εδώ δεν ενδιαφέρονται για τον λαό που κυβερνούν και κάνουν ότι είναι δυνατόν για να τον εξαθλιώσουν όσο μπορούν περισσότερο. Αυτό που είναι το ενδιαφέρον τους, είναι με οποιοδήποτε τρόπο να δώσουν ένα απλό διαχρονικό μήνυμα : αυτοί που δεν είναι μαζί μας και θέλουν να κάτσουν ήσυχοι, δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Όσοι όμως σκοπεύουν να αντιδράσουν με οποιοδήποτε τρόπο, απλά θα περάσουμε από πάνω τους. Αρκετά σας ανεχτήκαμε.

Στο ίδιο πνεύμα θα κινηθούν και οι δυνάμεις της καταστολής, που με τον δικό τους “ευφάνταστο” τρόπο, προειδοποιούν ότι οι “παλιές καλές συνήθειες” συμπεριφοράς σε όσους αντιδρούν δεν έχουν ξεχαστεί. Το Πολυτεχνείο και η χούντα μπορεί να απέχουν 46 ολόκληρα χρόνια από την όμορφη εποχή μας, αλλά οι δυνάμεις καταστολής έχουν ενεργή μνήμη των δυνατοτήτων τους και της ασυλίας που κατέχουν . Ομολογουμένως . Μπορεί αυτός ο ηλίθιος λαός να πέφτει και να σηκώνεται με τα ίδια λάθη, πάσχοντας από πολιτική άνοια, όμως οι ηγήτορες του δεν έπασχαν ποτέ από αυτή την ασθένεια . Αντιθέτως, επειδή για αυτούς η μνήμη των λαθών τους είναι η διαιώνιση της εξουσίας τους, προσπαθούν να τα αποτρέψουν και κυρίως να μην υποπέσουν στα ίδια.

Η κατάργηση του ασύλου, που πέρασε με νόμο στη ελληνική βουλή, είναι ένα κτύπημα στα πλαίσια ενός πολιτεύματος που θέλει να λέγεται δημοκρατικό. Όσοι ζητωκραυγάζουν για την κατάργηση του στερούνται μνήμης και ιστορίας. Οι συνέπειες της πράξης θα φανούν στη συνέχεια . Το σύστημα κέρδισε με σχετική άνεση το στοίχημα που είχε θέσει . Όμως το στοίχημα αυτό δεν έχει μόνο την φανερή του όψη που είναι η κατάργηση του ασύλου των πανεπιστημίων. Προδικάζει το πνεύμα που θα κινηθεί στη συνέχεια σε όσους το αμφισβητούν. Η συνέχεια δεν θα είναι ευχάριστη. Αντιθέτως.!!!!

“Όσο νυχτώνει .....το χάος μεγαλώνει”

Όταν ένα αντικείμενο πέφτει- όπως αποδεικνύει και η Φυσική, με την οποία η σχέση μου ουδέποτε ήταν καλή και έτσι χωρίσαμε ήρεμα από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου- η ταχύτητα της πτώσης του αυξάνεται, με αποτέλεσμα να προσκρούσει και να διαλυθεί στο έδαφος. Η Φυσική αυτή διαπίστωση ισχύει εύλογα και για τις καταστάσεις της ζωής. Η κατηφόρα ενός κοινωνικό -πολιτικού βίου που από καιρό έχει απολέσει τα περιεχόμενα του, προοιωνίζει την αναπόφευκτη και μοιραία σύγκρουση του με το έδαφος. Όμως στο βαθμό που αυτή η σύγκρουση δεν έχει γίνει ακόμα, υπάρχει περιθώριο για ψευδαισθήσεις του τύπου ότι 10 πόντους από το έδαφος τελικά θα βγάλουμε φτερά και θα πετάξουμε και έτσι θα σωθούμε.

Τα χάσματα μέσα στις κοινωνίες αργά και σταθερά αντί να κλείνουν , αντιθέτως, ανοίγουν ολοένα και περισσότερο. Ακολουθούν μια πορεία αθόρυβη, που την επικαλύπτει ο εκκωφαντικός ήχος μιας καθημερινότητας που αναλώνεται στα ευτελή, που φαντάζουν σημαντικά. Ίσως γιατί και εμείς οι άνθρωποι να είμαστε ευτελείς και να θεωρούμε τους εαυτούς μας, λανθασμένα, σημαντικούς. Γιατί για να είσαι σημαντικός θα πρέπει, λογικά, να κάνεις και να σκέφτεσαι σημαντικά πράγματα. Αυτό είναι δύσκολο και αποκλείει μια στάση που απλώς στέκεται στη επιφάνεια των πραγμάτων. Πρέπει αναγκαστικά να κολυμπήσεις πιο βαθιά ,πιθανώς και σε νερά που είναι θολά και πολλές φορές δεν τα έχει εξερευνήσει κανείς. Δύσκολα πράγματα αυτά. Ας τα αφήσουμε σε όσους μπορούν να τα κάνουν.

Μια παλιά διαίρεση, που λανθασμένα θεωρήθηκε νεκρή για πολλά χρόνια, φαίνεται να επιδιώκει την νεκρανάσταση της. Αυτή ανάμεσα στους εθνικιστές και στους εθνομηδενιστές. Ενδιάμεσα στριμωγμένοι βρίσκεται μια ποικιλία απόψεων που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους βασικούς αντιπάλους. Η διαίρεση αυτή, έχει, όπως όλες οι καλές διαιρέσεις, το μακρινό παρελθόν της.. Η κάθε μια πλευρά έχει γνωρίσει στιγμές δόξας και στιγμές ήττας. Όταν η Παγκοσμιοποίηση έκανε την εμφάνιση της θεωρήθηκε ότι η συγκεκριμένη διαίρεση δεν είχε λόγο ύπαρξης. Αφού είμαστε ένα μεγάλο χωριό είπε η Παγκοσμιοποίηση, δεν υπάρχει λόγος για ξεχωριστά έθνη . Όμως η Παγκοσμιοποίηση το είπε, αλλά δεν μπόρεσε να το πραγματώσει, γιατί αυτό που θεώρησε ως εύκολο έργο, στη πράξη βρήκε κάποιες αντιστάσεις, οι οποίες κάθε άλλο παρά αμελητέες είναι . Μάλιστα στη πατρίδα της Παγκοσμιοποίησης στη όμορφη Αμερική φάνηκε ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου αρνήθηκε αυτή την “όμορφη” ιδέα. Τον τελευταίο καιρό εξαιτίας αυτής της άρνησης φάνηκε ότι η Παγκοσμιοποίηση περνάει μια κατάθλιψη εξαιτίας της αποτυχίας των στόχων της. Η διαίρεση λοιπόν για την οποία ομιλούμε, βρήκε την ευκαιρία να ξεμυτίσει ξαναβάζοντας το ζήτημα στο τραπέζι. Στη αρχή βέβαια ξεμύτισε το Έθνος με τους ποικιλόμορφους υποστηρικτές του. Αυτό ήταν σωστό μια που η ιδέα του Έθνους είναι μεγαλύτερης ηλικίας. Όμως όπως ήταν αναμενόμενο δεν θα έπαιζε σε αδειανό γήπεδο. Από την άλλη πύλη του γηπέδου ξεπρόβαλλε ένα ομοίως ποικιλόμορφο πλήθος με την σημαία των "εθνομηδενιστών". Αυτοί οι αποκαλούμενοι εθνομηδενιστές, μια που οι εθνικιστές είχαν με το νόμο καπαρώσει το όνομα τους, ήταν μπερδεμένοι. Ήθελαν κάτι από Παγκοσμιοποίηση, αλλά δεν τους χάλαγε και ολίγη από Έθνος. Έτσι οι παίκτες έγιναν τρεις. Όταν άρχισαν οι διαπληκτισμοί δεν ήταν αρκετά ξεκάθαρο ποιος έλεγε τι και τι υποστήριζαν, μια που όλοι συμφωνούσαν κάπως στα επιμέρους π.χ οικονομία, ανάπτυξη , αλλά διαφωνούσαν στη κεντρική ιδέα που θα έδενε τα επιμέρους. Βασικά οι κυρίαρχοι που θα έπαιρναν τις αποφάσεις ήταν η Παγκοσμιοποίηση και το Έθνος, οι εθνομηδενιστές εξαιτίας του μπερδέματος  που είχαν θα αποφάσιζαν αργότερα. Έτσι αποφάσισαν μια σχετική ανακωχή για να σκεφτούν οι αρχηγοί. Όμως, ενώ οι αρχηγοί δεν είχαν καταλήξει σε μια απόφαση, το πλήθος που ήταν στο κέντρο του γηπέδου άρχισε να ανταλλάσσει αψιμαχίες και να πορώνεται με την υποστήριξη των διαιρέσεων. Μια που λόγω της σύγχυσης που ακολούθησε οι συμμαχίες και οι διαιρέσεις αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο.

Κατά τόπους το μπέρδεμα έπαιρνε άλλες διαστάσεις. Κάποιος ήθελε να αναστήσει την αυτοκρατορία που είχε κάποτε, λέγε με Ερντογάν, άλλοι θυμήθηκαν ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, κάποιο τρίτοι έκλεισαν τα σύνορα τους και άφηναν ορδές κατατρεγμένων να πνιγούν στις θάλασσες. Ενδιάμεσα κάποια κράτη διαλύθηκαν και βρίσκονται ακόμα σε εμφύλιους πολέμους. Κάποιοι λαοί επειδή δεν τους ενδιέφερε το συγκεκριμένο παιχνίδι , αποφάσισαν να βγουν στο δρόμο και να προβάλλουν αντίσταση, γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν. Υπήρχαν και κάποιοι που ήθελαν κράτος δικό τους, αλλά οι αρχηγοί ακόμα δεν μπορούσαν να αποφασίσουν τι θα κάνουν και έτσι αναγκάστηκαν να περιμένουν. Μια καλλιτεχνική ομάδα μαθητριών αποφάσισε να κάνει παρέμβαση σε μια παρέλαση για μια σημαντική επέτειο και μια μερίδα του γηπέδου θέλει να τους πάρει τα κεφάλια ,γιατί προσβάλλουν τα ιερά και τα όσια του Έθνους. Μπερδεμένα πράγματα δηλαδή !!!!

Το σίγουρο είναι, ότι με όλα αυτά γελοία ή μη, επικίνδυνα ή άκρως δυσάρεστα δεν υπάρχει χώρος για να βαρεθούμε. Προετοιμαζόμαστε για την πρόσκρουση στο έδαφος με ασύλληπτη ταχύτητα, αλλά είναι το μόνο που δεν μας απασχολεί. Έχουμε πίστη ότι τελικώς θα σωθούμε. Όμως την ίδια πίστη είχαν και εκείνοι οι άλλοι που τώρα θαλασσοπνίγονται με τις βάρκες και οι άλλοι που πίστευαν ότι δεν θα πέσουν ποτέ βόμβες μέσα στις πόλεις τους. Φαίνεται ότι ένα από τα πολλά πάθη μας είναι και ο μακάριος ύπνος. Ένας ύπνος που μας κρατά σε ασφάλεια ευκαιριακά, από ότι επικίνδυνο ξεβράζει ο κόσμος της σύγχυσης μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Αλλά είπαμε, οι σημαντικοί άνθρωποι δεν περιμένουν ποτέ τα γεγονότα να φτάσουν σε αυτούς απροετοίμαστοι. Αντίθετα, κινούνται προς αυτά και τα διαμορφώνουν. Το να ζεις την εποχή σου ενεργητικά δεν σημαίνει να ρουφάς τα πάντα όπως ρουφάς τον φραπέ σου.

Οι άρχοντες ακόμα δεν έχουν αποφασίσει. Εμείς ας κοιμηθούμε τον μακάριο ύπνο μας περιμένοντας !!!

Επικίνδυνες Γελοιότητες.

Πιστεύουμε εδώ και χρόνια, ότι βιώνουμε μια οικονομική κρίση. Έχουμε κάνει λάθος. Βιώνουμε μια οικονομική κρίση σαν αποτέλεσμα μιας βαθιάς κοινωνικής κατάπτωσης. Μιας κατάπτωσης που κρύβεται πίσω από την οικονομική κρίση και είναι τόσο βαθιά και ριζική, που η δυνατότητα αντιμετώπισης της, άρα και το τέλος της, γίνεται μια δυσδιάκριτη απιθανότητα. Τα στοιχεία αυτής της κατάπτωσης διάχυτα μέσα στο κοινωνικό ιστό, κρύβονται κάτω από τον μανδύα μιας ψευδούς κοινωνικής κανονικότητας, που προσπαθεί να αποκρύψει και όχι να φανερώσει το πρόβλημα. Γιατί για να αναγνωρίσεις ένα πρόβλημα, χρειάζεται αφ’ ενός να έχεις μια σχετική γενναιότητα να το αντιμετωπίσεις, αφ’ ετέρου να μπορείς να διακρίνεις την λύση του. Οι δύο αυτές προϋποθέσεις στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν υπάρχουν.

Οι αιτίες των προβλημάτων, είτε αυτά είναι προσωπικά, είτε κοινωνικά, τις περισσότερες φορές χάνονται μέσα στο χρόνο και όταν το πρόβλημα εμφανίζεται σε όλη την “μεγαλοπρεπή” του διάσταση, η ζημιά έχει ήδη γίνει . Ο κόπος που χρειάζεται για να επιλυθεί είναι μεγαλύτερος και οι συνέπειες πολλές φορές αναπόφευκτες. Τα ευχολόγια δεν αρκούν και στο μέτρο που μιλάμε για κοινωνίες, αλλά και για πρόσωπα, οι λύσεις είναι δυσδιάκριτες και δύσκολες. Το πιο πιθανόν είναι να εμφανιστούν πρόχειρες λύσεις, που θα καθησυχάσουν πρόσκαιρα όλους. Η πρόσκαιρη λύση είναι και αυτή μέρος του προβλήματος, μιας κοινωνίας που θέλει να κοιμάται ήσυχη, αγνοώντας το πρόβλημα της. Έτσι είναι προφανές ότι τίποτα δεν πρόκειται να λυθεί, γιατί τίποτα δεν αναγνωρίζεται σαν προβληματικό. Ο εθισμός μέσα σε αυτό τον φαύλο κύκλο, μέρα με την μέρα, γίνεται μεγαλύτερος, έτσι πράγματα που σε άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν οργή και συνέπειες τώρα αντιμετωπίζονται χαλαρά και οι επιπτώσεις τους δεν έχουν σημασία. Αντίθετα το ανόητο, το ηλίθιο, το σιχαμερό, το ψέμα που αποκρύπτει την αλήθεια, παράγει το νέο “ήθος” μιας κοινωνίας που κάθε μέρα βυθίζεται όλο και πιο πολύ μέσα σε μια λάσπη που εκλαμβάνεται σαν η νέα κανονικότητα.

Ο “μαρτυριάρης Μπογδάνος και ο “τιμητής της τάξης” Μπάμπης Παπαδημητρίου και οι δύο βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, είναι δύο εκφραστές αυτής της γελοιότητας . Ο πρώτος καταδίδει τα στοιχεία ενός διαδηλωτή του ΠΑΜΕ που κτυπά ένα όργανο της τάξης σε μια διαδήλωση που πέφτει αρκετό ξύλο on camera και ο δεύτερος με καταγγελίες ότι μέσα στου Μαξίμου κάπνιζαν περίεργους “καπνούς”, κινεί μια δικαστική έρευνα. Όμορφα!!!! Θα μου πείτε θα πρέπει τώρα να ασχοληθούμε και με τις γελοιότητες ; Ναι είναι η απάντηση μου, μια που οι συγκεκριμένες γελοιότητες είναι και επικίνδυνες. Η πρώτη γιατί παροτρύνει εμμέσως- αμέσως τον καθένα να είναι με το νόμο μαρτυριάρης και ο δεύτερος γιατί υποτάσσει την πολιτική αντιπαράθεση σε ρεμβασιστική γελοιότητα. Οι δύο αυτές ενέργειες ανοίγουν την πόρτα σε κάτι που όντας ανάρμοστο μπορεί να γίνει τρόπος συμπεριφοράς και μάλιστα τρόπος συμπεριφοράς που να έχει επίσημο χαρακτήρα.

Είναι η πρώτη φορά ή θα είναι η τελευταία ; Ούτε η πρώτη φορά είναι ,ούτε η τελευταία θα απαντήσω. Όμως είναι η πρώτη φορά που η γελοιότητα θέλει να γίνει επίσημος τρόπος συμπεριφοράς πολιτικών εκπροσώπων και αυτό δεν είναι αμελητέο. Αντίθετα, δείχνει το δρόμο που θα βαδίσουμε στη συνέχεια. Και ο δρόμος αυτός είναι πολύ ολισθηρή κατηφόρα χωρίς υποτυπώδη φρένα. Εν τέλει, μπορεί να μην μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάπτωση της κοινωνίας μας γιατί είναι πολύ δύσκολο θέμα, τουλάχιστον δεν θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι θα μεταστραφεί σε κάτι που πλέον θα φαντάζει ως γελοιότητα ; Όταν οι άρχοντες της κοινωνίας μας κινούνται προς αυτή, δεν θα πρέπει να υπάρχει μια άμυνα που να τους συγκρατεί ;

Όταν ο εκπρόσωπος του λαού στη βουλή ,πέφτει στο επίπεδο του χαφιεδάκου της γειτονιάς, αυτό προχωρά σε κάποιο επίπεδο τα πράγματα ; Κυρίως , αποκαθιστά κάποια εμπιστοσύνη ότι σοβαρότερα προβλήματα θα έχουν κάποια τύχη να επιλυθούν ;

Δεν ξέρω αν η κατάπτωση μας έχει πιάσει τέρμα ή αν έχουμε να δούμε ακόμα “ενδιαφέροντα” κεφάλαια. Όμως αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ανοίγονται μπροστά μας δύο δρόμοι : ο ένας φλερτάρει επικίνδυνα με την μη επιστροφή σε οποιαδήποτε μορφής κανονικότητα και ο δεύτερος να συγκρατήσουμε το αίσχος να μην γίνει οριστικά επαίσχυντο.

Σε κάθε περίπτωση αντιμετωπίζουμε σαν κοινωνία το φάσμα μιας καταστροφής πολύ χειρότερης από την καταστροφή των ήδη πενιχρών εισοδημάτων μας, την πιθανότητα να χάσουμε και την ψυχή μας. Αυτή η πιθανότητα δεν έχει περιθώρια επανάκαμψης και οι συνέπειες της είναι ριζικές και ανεπανόρθωτες!!!

Ο σύγχρονος σκλάβος και η ιδέα που έχει για τον εαυτόν του.

Μια από τις μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις της σύγχρονης εποχής, πιθανώς η πλέον ισχυρή ισχυρή στη ανατροπή της, είναι ότι η σκλαβιά είναι νεκρή. Ο σύγχρονος άνθρωπος, σε μεγάλο βαθμό, θεωρεί, ότι έχει κατακτήσει την ελευθερία του. Μάλλον, επειδή συγκρίνει τον εαυτόν του με χονδροειδείς μορφές σκλαβιάς και του διαφεύγει το γεγονός, ότι και η σκλαβιά έχει την εξέλιξη της μέσα στη ιστορία. Παρόλο που το αίτημα για ελευθερία διακινείται σαν ιδέα μέσα στη κοινωνία ακόμα και στις πιο ευτελείς της μορφές, η ίδια η ελευθερία είναι μια άπιαστη κατάκτηση. Το όραμα της πρέπει να υπάρχει μέσα στη κοινωνία, αλλά οι διαθλαστικοί καθρέφτες της θεαματικής σκευωρίας θέλουν και μπορούν να προσδιορίζουν την κατεύθυνση που θα πάρει. Όμως, επειδή το θέαμα είναι μέσα και έξω από τον άνθρωπο, η ελευθερία και η αντίληψη για το τι είναι ελεύθερο,δεν διαφέρει και πολύ από μια σύγχρονη μορφή σκλαβιάς, που δεν γίνεται αντιληπτή σαν σκλαβιά, αλλά σαν ελευθερία.

Υπάρχουν περιοχές του πλανήτη που οι πρωτόγονες μορφές σκλαβιάς ανθίστανται ακόμα, ίσως για να θυμίζουν στο υπόλοιπο εκπολιτισμένο κόσμο,ότι υπάρχουν και χειρότερα. Σε αυτές τις περιοχές οι γυναίκες τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες που δεν έχουν κάποια δύναμη να τους προφυλάσσει, γνωρίζουν επαρκώς, ότι η σκλαβιά δεν έχει πεθάνει. Μαζί με αυτούς υπάρχουν οι πολιτικοί μετανάστες, οι πρόσφυγες από πολέμους, που στο βαθμό που δεν θυσιάζονται στις βάρκες των δουλεμπόρων, η μοίρα που τους περιμένει είναι σε περιφραγμένα στρατόπεδα, έκθετους στα καιρικά φαινόμενα στους βιασμούς και στη παντελή περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας τους. Βέβαια, επειδή το πηγάδι είναι πολύ βαθύ και δεν έχει πάτο, υπάρχουν ακόμα πιο φρικιαστικές καταστάσεις από τις προηγούμενες, όπως τα παιδιά, που κάτω από μονίμως αδιευκρίνιστες συνθήκες χάνονται και δεν βρίσκονται ποτέ.

Όμως δυστυχώς, ο σύγχρονος άνθρωπος στη ανεπτυγμένη Δύση, μπορεί να κοιμάται ήσυχος , πιστεύοντας ότι έχει κατακτήσει την ελευθερία του και όταν ξυπνά, κοιτά με μισό μάτι στις ειδήσεις αυτές τις πρωτόγονες μορφές σκλαβιάς και έχει την ελευθερία να αλλάξει κανάλι στη τηλεόραση και στη συνείδηση του. Άλλωστε αυτός δεν είναι σκλάβος, αν κάποιος είναι, τι να πεις, μπορεί και να φταίει ο ίδιος.

Ο σύγχρονος άνθρωπος μισεί την σκλαβιά και απολαμβάνει την ελευθερία του από την αρχή της ημέρας του. Μόλις κτυπά το ξυπνητήρι του και σηκώνεται να πάει στη δουλειά του, γκρινιάζει που χάνει τον ύπνο του,αλλά αυτόματα χαίρεται γιατί έχει δουλειά. Στήνεται μπροστά στο καθρέφτη του και μπορεί με ευχαρίστηση να απολαύσει το πρόσωπο του μέσα στο ιδιωτικό του μπάνιο. Πρέπει όμως να κάνει γρήγορα τις πρωινές του ανάγκες, μήπως και χάσει το λεωφορείο ή τον υπόγειο που θα τον πάει στη καθόλα δημιουργική του εργασία. Αν δεν προλαβαίνει να πιει τον εσπρέσο του στη ωραία του καφετιέρα, δεν ενοχλείτε, μια που μπορεί να πάρει το καφεδάκι του στο δρόμο. Δεν το απολαμβάνει όσο να κάθεται στο καθιστικό του, αλλά τι να κάνουμε, στη ζωή πρέπει να κάνεις και παραχωρήσεις.

Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο δύσκολα όταν θα αρχίσει το στρίμωγμα στο μετρό και ο διπλανός του δεν πρόλαβε να κάνει μπάνιο και ψιλο-βρωμάει, αλλά δεν τον πειράζει, αύριο θα πάρει το αμάξι του και θα κολλήσει στους φρακαρισμένους από την κίνηση δρόμους. Όμως εκεί θα ακούει το ράδιο με τις πρωινές ειδήσεις και αν αυτές είναι άσχημες θα το γυρίσει στα αθλητικά. Βέβαια μέχρι να φτάσει στη δουλειά θα σκέφτεται συνεχώς ότι τα φράγκα δεν φτάνουν για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Αυτός ο μαλάκας μπροστά του δεν μπορεί να κινηθεί πιο γρήγορα να περάσει το φανάρι. Πάλι θα φάμε κατσάδα από τον προϊστάμενο γιατί αργήσαμε να κτυπήσουμε την κάρτα.

Με κείνα και με τα άλλα ο σύγχρονος άνθρωπος φτάνει στη δουλειά. Εκεί βέβαια όλα είναι δύσκολα . Γκρίνιες με τους διευθυντές,γκρίνιες με τους συναδέλφους, η εργασία βαρετή και μονίμως κακοπληρωμένη, όμως δουλίτσα να υπάρχει και όταν θα “πέσουν” τα φράγκα, θα πάει να πάρει το καινούργιο πλυντήριο γιατί το άλλο χάλασε. Αλλά όμως, αν πάρει το πλυντήριο, πως θα πληρώσει το γραμμάτιο για το σπίτι ; Και να ξανά οι σκέψεις για τα φράγκα που είναι λίγα και η γυναίκα και τα παιδιά που θέλουν διακοπές τα Χριστούγεννα.

Το απογευματάκι, δόξα τον θεό, η δουλειά τελειώνει. Γρήγορα στο σπίτι, πεινάμε κιόλας . Να αράξουμε λιγάκι και να δούμε καμιά ταινία στη τηλεόραση. Η κουφάλα ο γείτονας έχει βάλει Νέτφλιξ και βλέπει καλύτερες ταινίες. Τι θα γίνει δηλαδή πρέπει να βάλω και εγώ Νέτφλιξ ; Που θα βγούμε με τα χρήματα τελικά ; Όταν επιτέλους ο σύγχρονος άνθρωπος πέφτει για ύπνο είναι ένα άδειο σακί. Τα όνειρά του είναι εφιάλτες αλλά το πρωί δεν θυμάται ποτέ τίποτα, γιατί έχει απολαύσει μια μέρα απεριόριστης ελευθερίας.

Ο σύγχρονος ελεύθερος άνθρωπος κάποιες στιγμές αναρωτιέται για την ποιότητα της ζωής του, για το αν ήρθε σε αυτό τον κόσμο για να σκέφτεται συνεχώς για χρήματα, να αγχώνεται και να αναπνέει μολυσμένο αέρα. Είναι υποχρεωμένος να τις κάνει, επειδή είναι καλλιεργημένος, δεν είναι κάποιος άξεστος τριτοκοσμικός. Μόλις κάνει όμως αυτές τις σκέψεις επειδή του πέφτουν λίγο καταθλιπτικές, φροντίζει να πάει μια βόλτα στο διπλανό Μόλλ και να ξεχαστεί μέσα στα εμπορεύματα. Αλλά και εκεί δεν αισθάνεται πολύ άνετα μια που όλα αυτά απαιτούν χρήματα για να τα αποκτήσει και δεν έχει αυτά τα χρήματα. Όμως έχει την ελευθερία να βλέπει και να ορέγεται. Ο εμπορευματικός οργασμός τον ερεθίζει και τον κάνει να ξεχνά τις αρχικές του αμφιβολίες για την ποιότητα της ζωής του. Αυτές είναι σκέψεις για ονειροβατούντες νεαρούς και νεαρές, όχι για σοβαρούς ενταγμένους ανθρώπους με σοβαρές ασχολίες. Έτσι σιγά-σιγά δεν θα κάνει ξανά αυτές τις σκέψεις που του χάλασαν την διάθεση. Έχει αυτή την ελευθερία και ελεύθερο κάποιο χρόνο για να απολαύσει την ζωή του.

Αρκετή πλακίτσα όμως κάναμε με πράγματα σοβαρά. Το μόνο που μας σώζει για να μην μας πάρουν με τις πέτρες, είναι ότι λίγο ως πολύ περιγράφουμε την ίδια μας την ζωή και αυτο-σαρκαζόμαστε . Αν διακρίνετε μια πικρία ,μην δίνετε σημασία, επιβίωση είναι και θα περάσει.

Υπάρχει όμως ένα ερώτημα. Και είναι σοβαρό. Τι κάνει τον σύγχρονο άνθρωπο να είναι ένας σύγχρονος σκλάβος και να αισθάνεται ότι είναι ελεύθερος ; Το χρήμα, που ακόμα και σε αυτές τις ελάχιστες ποσότητες  τον έχει μεταμορφώσει σε καταναλωτή, που μπορεί να έχει ένα ελάχιστο μερίδιο από το κόσμο ; Η έλλειψη μιας αυτο-συνείδησης για την μιζέρια της ζωής του ; Ή μήπως η προσαρμοστικότητα και συμμόρφωση ; Υπάρχει η άποψη ότι η ζωή είναι αυτή και αν δεν μπορείς να την αλλάξεις , δέξου την όπως είναι. Είναι και πάλι ωραία. Όμως όταν τραβάς κουπί στη γαλέρα, όσο και αν η θάλασσα είναι ωραία και το ηλιοβασίλεμα θεϊκό, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με τα χεράκια σου που είναι πιασμένα και με το μαστίγιο που σου αυλακώνει την πλάτη. Δεν μπορείς να διαμορφώνεις συνείδηση ότι κωπηλατείς σε αγώνες στο Καίμπριτζ και τι ωραία που περνάμε εδώ στη εξοχή.

Σίγουρα κάτι μου διαφεύγει, που θα πάει, πιθανώς αν μεγαλώσω λιγάκι ακόμα θα το καταλάβω. Αν έχετε την απάντηση μην την κρατάτε για τον εαυτόν σας, να την μοιραστείτε με όσους αγαπάτε. Εκτός αν πιστεύετε ότι είστε ελεύθεροι. Τότε ;..........

Ζεστές και άτακτες καλοκαιρινές σκέψεις.

Αύγουστος. Ζεστός μήνας, μια που το καλοκαίρι είναι στο φόρτε του. Πολλοί γκρινιάζουν, που ή ζέστη πολλές στιγμές, σου κόβει την ανάσα και ονειρεύονται λίγο την επιστροφή του χειμώνα, όπου “δικαιολογημένα” θα γκρινιάξουν γιατί θα έχει πολύ κρύο. Ο άνθρωπος έχει μια ιδιότυπη κόντρα με κάποιες εποχές, για να μην ξεχάσουμε και το Φθινόπωρο, που είναι αρκούντως μελαγχολικό και όλοι επιστρέφουν στις δουλειές τους, όσοι τέλος πάντων εξακολουθούν να έχουν δουλειές. Τρωγόμαστε λιγάκι με τα ρούχα μας, είναι αλήθεια, αλλά έχουμε και κάποιο δίκιο. Μια που το πάπλωμα είναι μικρό, σκεπάζεις το κεφάλι, κρυώνουν τα πόδια . Ζεσταίνεις τα πόδια, κρυώνει το κεφάλι. Πάντως ο Αύγουστος είναι περίεργος μήνας. Λείπουν οι πιο πολλοί για διακοπές, δεν βρίσκεις κάποιον για παρέα και όσοι βρίσκονται μέσα στη πόλη, μάλλον ταξιδεύουν σε κάποια παραλία. Είναι λιγάκι σπαστικό αυτό, αλλά από την άλλη μπορείς να παρκάρεις πιο άνετα.

Τελειώσαμε και με τις εκλογές έφυγε η τρισκατάρατη αριστερά κατά την γνώμη πολλών, ο Αρκά ηρέμησε λιγάκι, ήρθε όμως ξανά η τρισκατάρατη δεξιά σύμφωνα με την γνώμη των υπολοίπων. Τώρα τη “τάξη” στο στρατόπεδο θα την αναλάβουν αυτοί που ξέρουν πολύ καλά πως να χειρίζονται τις καταστάσεις. Το έχουν αποδείξει περίτρανα στο παρελθόν και είναι σίγουρο πως θα επιβεβαιώσουν την ικανότητα τους και στο μέλλον. Πέραν κάθε αμφιβολίας. Πάντως με εντυπωσίασε, για να είμαι ειλικρινής, η σοφία με την οποία ψήφισε και το εκλογικό σώμα. Είναι ένας λαός, βρε παιδί μου, που μπορείς να στηριχτείς επάνω του. Η κρίση του σπάει καρύδια. Ενίοτε τα δικά του και των υπολοίπων, φυσικά. Είναι αυτός ο ίδιος λαός που σήμερα λιάζεται στις ξαπλώστρες, πίνοντας την φραπεδιά του και απολαμβάνει το μπάνιο του, ξέροντας ότι έκανε το καθήκον του απέναντι στη πολιτεία. Του πρέπει ένα μπράβο, διότι επιβεβαιώνει, ότι μέσα στη θεαματική ραστώνη, η μνήμη είναι παντελώς περιττή ιδιότητα και δίνει την δυνατότητα στο εκάστοτε κυβερνήτη να παίξει την μπαλίτσα του απελευθερωμένα. Είναι ο ίδιος αυτός λαός, που όταν αύριο θα κλαίει και θα γκρινιάζει, σου δημιουργεί την διάθεση αντί να τον συμπονέσεις, να γελάσεις μαζί του. Ζούμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικό περιβάλλον δηλαδή.

Καλοκαίρι είναι και με τίποτα δεν μπορούσαν να λείψουν οι παπάδες από τον χορό. Μετά από χρόνια λοιπόν ένας παπάς από την Κύπρο ανακάλυψε το μυστικό της ομοφυλοφιλίας. Το εξήγησε με φυσικό τρόπο αναδεικνύοντας την προβληματικότητα του πρωκτικού σεξ, όταν οι γυναίκες δεν το ευχαριστιούνται. Φαινομενικά ήταν μια απλή εξήγηση, όμως κανείς δεν μπόρεσε να δει το πνευματικό της βάθος, με αποτέλεσμα και λόγω της έλλειψης σοβαρών ειδήσεων, να προκαλέσει αυθορμήτως ένα σεισμό γέλιου σε άπασα την επικράτεια. Μια απορία έμεινε αναπάντητη όμως : η συγκεκριμένη επιστημονική -πνευματική διαπίστωση έγινε μετά από συγκεκριμένα πειράματα ή ήταν απλή επιφοίτηση του γηραιού ιερέα ;

Κουνηθήκαμε αρκετά αυτό το καλοκαίρι. Σεισμοί σε όλη σχεδόν την επικράτεια. Ευτυχώς όχι ιδιαζόντως σοβαροί. Μάλλον η γη έχει αρχίσει και δυσκολεύεται με την παρουσία μας στο φλοιό της και έχει νεύρα. Όμως δεν χρειάζεται να πτοούμαστε, εμείς την δουλίτσα μας να κάνουμε, τα φραγκάκια να πέφτουνε και από εκεί πάνε και οι άλλοι. Όσοι συνδέουν τους εν λόγω σεισμούς με γκαντεμιές, σαφώς κάνουν λάθος. 1500 σεισμολόγοι μπορούν να σας διαβεβαιώσουν , ο καθένας με την δική του προσωπική πρόβλεψη για το αντίθετο.

Είχαμε και μια δικαστική είδηση αυτό το καλοκαίρι από το δικαστήριο της Λαμίας. Ο κος Κορκονέας οφείλει να αποφυλακιστεί μια που έσπασαν τα ισόβια του. Ίσως ήδη να είναι ελεύθερος, μια που έχει ήδη εκτίσει 11 χρόνια στη φυλακή. Η κοινή γνώμη δεν το δέχτηκε αυτό με μεγάλο ενθουσιασμό. Ένα άοπλο παιδί 15 χρόνων σκότωσε ο φρουρός της έννομης τάξης. Όπως και να το κάνουμε είναι βαρύ. Όμως και η δικαιοσύνη τυφλή είναι. Η τρισκατάρατη δεξιά οφείλει να είναι επιεικής στα δικά της παιδιά και όχι στα παιδιά της τρισκατάρατης αριστεράς. Ειδικά, όταν έχει το νόμο με το μέρος της . Ένα νόμο που έφτιαξε η τρισκατάρατη αριστερά, επίσης. Δικαστικά μπερδέματα αυτά και άντε να βγάλεις άκρη.

Κάτι εξωκοσμικό τώρα για ένα αξιοπρεπές κλείσιμο. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα καινούργιο γαλαξία, πανάρχαιο μόλις 500 εκατομμύρια έτη από την γέννηση το σύμπαντος. Ο γαλαξίας αυτός είναι ηλικίας 13,3 δισεκατομμυρίων ετών . Έχουν ανακαλυφτεί δέκα τέτοιοι γαλαξίες μέχρι τώρα που θα συνεισφέρουν πολύ στη γνώση των επιστημόνων για το Σύμπαν και τους γαλαξίες.

Ελπίζω να μην έρθουν εξωγήινοι αυτό το καλοκαίρι , με τόση δράση στη Γη το γεγονός θα περνούσε απαρατήρητο. Του χρόνου ,Θεού θέλοντος , θα ήταν καλύτερα να εμφανιστούν, μπας και γίνει κάτι το διαφορετικό. Αλήθεια, πιστεύετε στους εξωγήινους, γιατί με τους ενδογήινους άκρη δεν βρίσκω ;

Μια συζήτηση στη χώρα του Μυστηρίου.

ARTHUR MACHEN (3 /Ο3/1863- 15/12/1947)

“Μπορεί να αποκαλούνται ήρωες, επειδή ο σκοπός και η κλίση τους δεν είναι αποτέλεσμα της φυσικής ροής των πραγμάτων, της επιδοκιμασμένης από το κατεστημένο, αλλά επειδή αντλούνται από μια κρυμμένη πηγή, από αυτό το εσωτερικό πνεύμα που είναι ακόμα κρυμμένο κάτω από την επιφάνεια και το οποίο εισβάλλει στο έξω κόσμο σαν ο κόσμος αυτός να ήταν ένα κέλυφος που το κομματιάζει”

Χέγκελ "Η φιλοσοφία της Ιστορίας"

Υπάρχουν συζητήσεις, που ενώ, ούτε απαγορευμένες είναι, αλλά ούτε και ανούσιες, δυσκολεύονται πολύ να διαρρήξουν την “παγωμένη” πραγματικότητα της καθημερινής μας ζωής. Ίσως γιατί η εκλογικευμένη επιστημονική εποχή μας, προτιμά να αγνοεί την ύπαρξη τους, αισθανόμενη άβολα . Όμως ή ίδια η μυστηριακή και μυστηριώδης φύση του ανθρώπου αρνείται να υποταχτεί σε μια τέτοια προοπτική και οποτεδήποτε βρίσκει ευκαιρία, φλογίζει τέτοιες συζητήσεις, είτε σε κλειστές παρέες, είτε με την μορφή φανταστικών διηγημάτων. Το Καλό και το Κακό, η Ελευθερία και τα όρια της, η ύπαρξη ή μη του Θεού, είναι μερικά από τα θέματα αυτών των συζητήσεων.

Στη συνέχεια λοιπόν θα διαβάσετε μια τέτοια συζήτηση, που υπάρχει μέσα στο διήγημα ενός καταπληκτικού συγγραφέα της υπερφυσικής και φανταστικής λογοτεχνίας του Arthur Machen. To διήγημα είναι : Ο Λευκός Λαός και υπάρχει μέσα στο βιβλίο “ΠΑΡΑΔΟΞΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ” Εκδόσεις TERRA NOVA. Ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον !!!

Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ

“ Η Μαγεία και η Αγιοσύνη “ .... είπε ο Αμπρόουζ “αυτές είναι οι μοναδικές αλήθειες. Κάθε μια τους είναι και μια έκσταση, αλλά και μια αποχώρηση από την καθημερινή ζωή”

Ο Κόντγκράβ άκουγε με ενδιαφέρον.

Κάποιος φίλος τον είχε φέρει εκεί, σ’ εκείνο το μισο -σαπισμένο από την υγρασία σπίτι, σε κάποιο βόρειο προάστιο, ανάμεσα από ένα παλιό απεριποίητο κήπο ως το δωμάτιο, όπου ο Αμπρόουζ ο ερημίτης ονειρευόταν πάνω από τα βιβλία του.

“Ναι...” συνέχισε... “ Η Μαγεία δικαιώνεται διαμέσου των παιδιών της. Υπάρχουν πολλοί πιστεύω, που τρώνε ξερό ψωμί και πίνουν νερό με μια χαρά πολύ μεγαλύτερη απ’ οτιδήποτε έχει γνωρίσει ο άπιστος και ο κοιλιόδουλος”.

“Μιλάτε για τους Αγίους;...”

“Ναι ...αλλά και για τους αμαρτωλούς επίσης. Νομίζω ότι πέφτετε στο συνηθισμένο λάθος αυτών που επιμένουν να περιορίζουν τον πνευματικό κόσμο, στο πεδίο του ανώτατου Καλού. Όμως και το ανώτατο Κακό ανήκει εκεί επίσης.

“Ο συνηθισμένος σαρκικός και αισθησιακός άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει ποτέ μεγάλος άγιος, αλλά ούτε και μεγάλος αμαρτωλός. Οι περισσότεροι από μας είμαστε αντιφατικά και μπερδεμένα πλάσματα. Πορευόμαστε ζαλισμένοι στο κόσμο μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το παραμικρό από το νόημα και την εσωτερική σημασία των πραγμάτων, έτσι για αυτόν τον λόγο, η καλοσύνη μας και η κακία μας, είναι το ίδιο ασήμαντες και αδιάφορες...”

“...Και πιστεύετε, ότι ένας μεγάλος αμαρτωλός, θα είναι τότε, ένας ασκητικός άνθρωπος μακριά από τον αδιάφορο όχλο, το ίδιο όπως ένας μεγάλος άγιος ;..”

“ Οι μεγάλοι του Καλού και του Κακού αποφεύγουν τις ατελείς αντιγραφές και πάντοτε στρέφονται προς τα τέλεια πρότυπα και τα αυθεντικά. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως πολλοί από του μεγαλύτερους αγίους, δεν έχουν κάνει ούτε μια “καλή πράξη” με την συνηθισμένη έννοια της λέξης.

Και από την άλλη μεριά, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βουτήξει στις μεγαλύτερες αβύσσους της αμαρτίας και σε ολόκληρη την ζωή τους δεν έχουν κάνει ούτε μια “κακή πράξη”....”

Ο Αμπροουζ βγήκε έξω από το δωμάτιο για μια στιγμή και ο Κόντγκραβ γύρισε προς τον φίλο του εκστατικός και τον ευχαρίστησε που τον παρουσίασε στον Αμπρόουζ.

“Είναι τρομερός..” είπε “δεν έχω ξαναδεί τέτοιο είδος τρελού”.

Ο Αμπρόουζ επέστρεψε με ένα καινούργιο μπουκάλι ουίσκυ και σέρβιρε γενναιόδωρα τους δύο άνδρες. Κριτίκαρε με οργή αυτούς που ανήκουν στο δόγμα της εγκράτειας, αλλά εκείνος έβαλε για τον εαυτόν του μονάχα ένα ποτήρι νερό. Έπειτα ετοιμάστηκε για να συνεχίσει τον μονόλογο του, όταν ο Κόντγκραβ τον διέκοψε :

“Ξέρετε δεν μπορώ να δεχτώ όλα αυτά ...” είπε “οι παραδοξολογίες σας είναι τερατώδεις. Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι μεγάλος αμαρτωλός,   αλλά παρ’ όλα αυτά να μην έχει κάνει τίποτα αμαρτωλό ; ω ελάτε τώρα !..”

“Και όμως κάνετε λάθος...” είπε ο Αμπρόουζ “ δεν έχω κάνει ποτέ μου τίποτα το παράδοξο, μακάρι να μπορούσα. Απλώς είπα, πως ένας άνθρωπος μπορεί να έχει μια πολύ εκλεπτυσμένη γεύση και να γνωρίζει τα πάντα για το καλό κρασί, αλλά ούτε να έχει μυρίσει ποτέ του τα φτηνά κρασιά που πίνουν στα λαικά μπαρς . Αυτό είναι όλο, είναι περισσότερο αλήθεια παρά παραδοξολογία. Έτσι δεν είναι ; η έκπληξη σας κατά την γνώμη μου, οφείλεται στο ότι δεν έχετε την παραμικρή ιδέα τι είναι στ’ αλήθεια η αμαρτία...ω ναι ...υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στη Αμαρτία με Α κεφαλαίο και ανάμεσα στις πράξεις που συνήθως αποκαλούνται αμαρτωλές, όπως ο φόνος, η κλοπή, η μοιχεία κ.λ.π. Αλλά είναι η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη αλφαβήτα και την καλύτερη ποίηση. Όμως, πιστεύω, το λάθος σας που είναι παγκόσμιο, ξεκινάει κυρίως από το γεγονός, ότι όπως όλοι, κοιτάτε το θέμα μέσα από τα κοινωνικά γυαλιά.

Πιστεύουμε πως ο άνθρωπος που κάνει κακό σε μας και στους γείτονές του, πρέπει να είναι πολύ κακός. Και φυσικά είναι, αλλά από κοινωνική άποψη. Μα δεν μπορείτε να καταλάβετε πως το Κακό με όλη την σημασία της λέξης, είναι μοναχικό. Ένα πάθος της μοναχικής ξεχωριστής ψυχής. Στ΄αλήθεια ο κοινός δολοφόνος δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας αμαρτωλός, με την αληθινή σημασία της λέξης. Είναι απλά ένα άγριο κτήνος, που πρέπει να το ξεφορτωθούμε για να σώσουμε τον λαιμό μας από το μαχαίρι του. Θα μπορούσα να τον κατατάξω μάλλον στις τίγρεις παρά στους αμαρτωλούς..”

“Φαίνονται λίγο παράξενα όλα αυτά...”

“ Δεν το νομίζω . Ο δολοφόνος δεν δολοφονεί από θετικές αιτίες αλλά από αρνητικές. Του λείπει κάτι που το κατέχουν όλοι αυτοί που δεν είναι δολοφόνοι. ( το Κακό φυσικά είναι τελείως θετικό, μόνο που βρίσκεται στη λάθος πλευρά). Πιστέψτε με, η αμαρτία στη πραγματική σημασία της είναι πάρα πολύ σπάνια, είναι πιθανόν να έχουν υπάρξει πολύ λιγότεροι αμαρτωλοί από ότι άγιοι.

“Ναι η δική σας άποψη είναι πολύ καλή για πρακτικούς λόγους και καθαρά για κοινωνικές αιτίες, έχουμε άλλωστε την φυσική τάση να πιστεύουμε πως ένα άτομο που είναι πολύ δυσάρεστο για μας, πρέπει να είναι ένας μεγάλος αμαρτωλός.”

“Είναι πολύ δυσάρεστο να σου κλέψει κάποιος το πορτοφόλι και αποκαλούμε τον κλέφτη μεγάλο αμαρτωλό. Στη πραγματικότητα είναι ένας άνθρωπος που έχει μείνει πίσω στη εξέλιξη του εαυτού του”

“Φυσικά δεν μπορεί να είναι άγιος, αλλά μπορεί εύκολα να είναι-και συχνά είναι- ένα απείρως καλύτερο πλάσμα, από χιλιάδες άλλα, που δεν έχουν παραβεί ούτε μια εντολή. Είναι επικίνδυνος για μας, το παραδέχομαι, και πολύ σωστά τον κλειδώνουμε κάπου αν τον πιάσουμε, αλλά ανάμεσα στη προβληματική του στάση και το Κακό, ω αν υπάρχει κάποια σχέση, είναι ελάχιστη...”

...Ήταν πια πολύ αργά. Ο φίλος που είχε πάει τον Κόντγκραβ στο σπίτι του Αμπρόουζ, μάλλον πρέπει να τα είχε ξανακούσει όλα αυτά εκεί και παρακολουθούσε την συζήτηση με ένα κουρασμένο χλευαστικό χαμόγελο, αλλά ο Κόντγκραβ είχε αρχίσει να σκέφτεται πως αυτός που είχε αποκαλέσει προηγουμένως “τρελό” μάλλον ήταν σοφός.

“Το ξέρετε ..” είπε” πως τελικά προκαλέσατε το ενδιαφέρον μου..απ΄ότι κατάλαβα, πιστεύετε πως δεν κατανοούμε την αληθινή φύση του Κακού..”

“Ακριβώς δεν την καταλαβαίνουμε. Το υπερεκτιμούμε και το υποτιμούμε.

Παρατηρούμε τις αμέτρητες παραβιάσεις των νόμων της κοινωνίας μας, δηλαδή τους πολύ απαραίτητους κανόνες που συγκρατούν την ανθρωπότητα ενωμένη και τρομοκρατούμαστε από την επικράτηση της Αμαρτίας και του Κακού. Όμως όλα αυτά είναι στη πραγματικότητα ανοησίες. Πάρτε για παράδειγμα την κλοπή, τους κλέφτες. Τρομοκρατείστε καθόλου στη σκέψη του Ρομπέν των Δασών στα δάση της Βρετανίας του 17ου αιώνα ...από τους κλεπταποδόχους ..από τους σύγχρονους διευθυντές εταιριών, που βάζουν κρυφά κάτι στη τσέπη τους ;.. Από την άλλη υποτιμούμε το Κακό. Θεωρούμε τρομερά σημαντική και φρικτή την αμαρτία που αγγίζει τις τσέπες μας, την ασφάλεια μας , τις γυναίκες μας, αλλά έχουμε σχεδόν ξεχάσει την τρομακτικότητα της πραγματικής Αμαρτίας”

“Και τότε τι είναι Αμαρτία ;” είπε ο Κόντγκραβ

“Νομίζω ότι θα πρέπει να σας απαντήσω στη ερώτηση σας με ερωτήσεις. Σοβαρότατα, πως θα αισθανόσαστε αν ξαφνικά η γάτα ή ο σκύλος σας άρχιζαν να μιλούν με ανθρώπινη φωνή. Αν τα τριαντάφυλλα του κήπου σας άρχιζαν να τραγουδούν ένα παράξενο τραγούδι ; Θα χάνατε τα λογικά σας ; Φανταστείτε τις πέτρες στο δρόμο να αρχίζουν να διογκώνονται και να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια σας κι έπειτα να αρχίζουν να κινούνται και να σας ακολουθούν ; Αν τα χαλίκια ,που είδατε μπροστά στο σπί τι σας χθές βράδυ , έχουν ξεπετάξει πέτρινα άνθη το άλλο πρωί ;

Λοιπόν αυτά τα παραδείγματα θα μπορούσαν να σας δώσουν μια πολύ αμυδρή ιδέα, του τι πραγματικά η Αμαρτία”.

“Εκπλήσσομαι με όλα αυτά ...” είπε ο Κόντγκροβ “Ποτέ μου δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο...Αν είναι αλήθεια όλα αυτά, τότε όλα όσα ξέρουμε πρέπει να αλλάξουν, πρέπει να ξαναδούμε τα πράγματα από την αρχή, να έρθουν τα πάνω-κάτω... Αυτό θα σημαίνει ότι η πραγματική φύση της Αμαρτίας θα είναι....”

“Να καταλάβεις τον Παράδεισο εξ΄εφόδου, έτσι μου φαίνεται ...” είπε ο Αμπρόουζ

“Είναι απλώς μια προσπάθεια να εισχωρήσει κάποιος σε μια διαφορετική και ανώτερη σφαίρα με απαγορευμένο τρόπο. Καταλαβαίνετε γιατί είναι τόσο σπάνιο.”

“Υπάρχουν πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι, που επιθυμούν να εισχωρήσουν σε άλλες σφαίρες, ανώτερες ή κατώτερες, με τρόπους που είναι απαγορευμένοι ή επιτρεπτοί.”

“Οι άνθρωποι της μάζας προσπαθούν να φτιάξουν την ζωή τους, όπως την βρίσκουν. Για αυτό λοιπόν υπάρχουν τόσο λίγοι Άγιοι ή Αμαρτωλοί, με την σωστή σημασία της λέξης, είναι ακόμα πιο λίγοι....και οι ιδιοφυΐες που είναι συνήθως λίγο και από τα δύο, είναι επίσης πολύ σπάνιες Ναι, τελικά,  ίσως να είναι πιο δύσκολο να είναι κάποιος μεγάλος αμαρτωλός από το να είναι μεγάλος άγιος”.

“Υπάρχει κάτι βαθιά αφύσικο στη αμαρτία, αυτό εννοείτε ...;”

“Ακριβώς...Η αγιότητα απαιτεί την ίδια, ή περίπου την ίδια, μεγάλη προσπάθεια. Αλλά η αγιότητα λειτουργεί σε πεδία που ήταν κάποτε φυσικά. Είναι ένας αγώνας του ανθρώπου να ξαναποκτήσει την έκσταση του παραδείσου που υπήρχε πριν από την Πτώση. Αλλά η αμαρτία, είναι ο αγώνας να κερδίσει την έκσταση και την γνώση, που ανήκει μονάχα στους Αγγέλους και προσπαθώντας κάτι τέτοιο ο άνθρωπος γίνεται δαίμονας.

Ήδη, όπως σας είπα, ο κοινός δολοφόνος, σύμφωνα με όλα αυτά ,δεν είναι Αμαρτωλός . Αυτό είναι μια αλήθεια, αλλά ο Αμαρτωλός είναι καμιά φορά και δολοφόνος. Για παράδειγμα ο Ζιλ Ντε Ρε. Έτσι, ενώ βλέπετε, ότι το Καλό και το Κακό είναι αφύσικα για τον άνθρωπο, για το κοινωνικά πολιτισμένο όν, το Κακό είναι αφύσικο, με μια πολύ βαθύτερη έννοια από ότι το Καλό.

Ο ‘Άγιος αγωνίζεται να αποκτήσει ένα δώρο που έχασε.

Ο Άμαρτωλος προσπαθεί να αποκτήσει κάτι που ποτέ δεν είχε, που ποτέ δεν ήταν δικό του. Με λίγα λόγια επαναλαμβάνει την Εωσφορική Πτώση ...”

“ Μα είστε Καθολικός ;” είπε ο Κόντγκροβ

“Ναι. Είμαι μέλος της καταδιωκόμενης Αγγλικανικής Εκκλησίας”

“Τότε,  τι γίνεται με όλα εκείνα τα κείμενα που φαίνεται να θεωρούν αμαρτία, όλα αυτά που εσείς θεωρείται αδιάφορες ,αντικοινωνικές στάσεις ;...”

“Ναι, αλλά σε πολλά σημεία αυτών των κειμένων, η λέξη “Μάγος” δεν έχει την ίδια έννοια, έτσι δεν είναι ; Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεται αυτό μας δίνει ένα πολύ σημαντικό κλειδί. Σκεφτείτε : πιστεύετε πως μια ψευδής δήλωση που μπορεί να σώσει την ζωή ενός ανθρώπου, είναι αμαρτία ;Όχι ; Πολύ καλά, τότε δεν είναι ο απλός ψεύτης που εξαιρείτε από τα κείμενα αυτά, αλλά είναι πάνω από όλα οι Μάγοι που χρησιμοποιούν την υλική ζωή, που χρησιμοποιούν τις τυχαίες αποτυχίες του υλικού κόσμου σαν εργαλεία, για να επιτύχουν τους άπειρους σατανικούς σκοπούς τους... Και επιτρέψτε μου να προσθέσω αυτό : οι ανώτερες αισθήσεις μας είναι τόσο ακατέργαστες και αχρησιμοποίητες, είμαστε τόσο ποτισμένοι με υλισμό,που πιθανότατα δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε το πραγματικό Κακό αν το συναντούσαμε...”

“Μα ...δεν θα έπρεπε να νοιώθουμε ένα συγκεκριμένο τρόμο, ένα τρόμο παρόμοιο με αυτόν που θα νοιώθαμε, αν όπως είπατε, ακούγαμε μια τριανταφυλλιά να τραγουδά και μόνο στη παρουσία ενός πραγματικά κακού ανθρώπου ;”

“Θα έπρεπε αν είμαστε φυσιολογικοί. Τα παιδιά και οι γυναίκες, νοιώθουν καμιά φορά τον τρόμο για τον οποίο μιλάτε, ακόμα και τα ζώα τον αντιλαμβάνονται...αλλά οι περισσότεροι από μας είμαστε τόσο κουφοί και τόσο τυφλοί από την συμβατική ζωή μας, τον πολιτισμό και την μόρφωση μας. Όχι μπορεί να αναγνωρίζουμε καμιά φορά το Κακό μέσα από το μίσος τους για το Καλό, κάποιος δεν χρειάζεται ειδική μύηση για να μαντέψει τις επιρροές που υπαγόρευσαν, μάλλον υποσυνείδητα, το “Μαύρο Δάσος στον Κήτς. Αλλά μερικά πράγματα είναι εντελώς τυχαία. Χιλιάδες πράγματα περνούν απαρατήρητα από το μέσο άνθρωπο. Ακόμα και οι χειρότεροι άνθρωποι μπορούν να περάσουν ‘καλοί αλλά παρεξηγημένοι”.

“Χρησιμοποιήσατε τον όρο υποσυνείδητα για την περίπτωση του Κητς . Μπορεί το Κακό να είναι υποσυνείδητο ;

“Πάντοτε!! Έτσι πρέπει να είναι. Όπως και σε άλλα σημεία ,έτσι και σε αυτό είναι το ίδιο με την Αγιοσύνη και την ιδιοφυΐα. Είναι μια έκσταση της ψυχής. Είναι μια μεταφυσική προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει το συνηθισμένα όρια. Έτσι, υπερπηδώντας αυτά τα φράγματα, υπερπηδά και την Κατανόηση, δηλαδή την ικανότητα που έχει κάποιος να παρατηρεί τα πράγματα που εμφανίζονται μπροστά του. Α ! Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι φρικτά και ατελείωτα Κακός και ποτέ του να μην το υποψιαστεί.

Αλλά το ξαναλέω, το Κακό στη συγκεκριμένη του και πραγματική του έννοια, είναι πολύ σπάνιο και γίνεται όλο και πιο σπάνιο..”

“Προσπαθώ να καταλάβω αυτά που λέτε..” είπε ο Κόντγκροβ” απ’ ότι λέτε, συμπεραίνω πως το πραγματικό Κακό διαφέρει πολύ απ’ αυτό που αποκαλούμε συνήθως Κακό ;..”

“Ναι, κάπως έτσι είναι. Υπάρχει οπωσδήποτε μια αναλογία ανάμεσα σε αυτά τα δύο, μια κάποια συγγένεια, μια αμυδρή ομοιότητα, όπως λέμε “το πόδι της καρέκλας’ σε σχέση με το “πόδι μου”. Και όπως εδώ μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα, με την ίδια λέξη, το ίδιο συμβαίνει με την αναλογία που ανέφερα. Έτσι έχουμε ένα βάρβαρο μπεκρή, εκείνο τον ανίδεο ανεξέλικτο “άνθρωπο-τίγρη” που επιστρέφει το βράδυ σπίτι του και σκοτώνει με κλωτσιές την γυναίκα του. Είναι ένας δολοφόνος. Κι ο Ζιλ Ντε Ρε είναι ένας δολοφόνος...αλλά βλέπετε το χάσμα που χωρίζει αυτούς τους δύο..; Η “λέξη” είναι μόνο τυχαία ίδια σε κάθε περίπτωση, αλλά το”νόημα” είναι εντελώς διαφορετικό. Το να συσχετίσουμε τους δύο, θα ήταν σαν να συσχετίζαμε τους “Αργοναύτες” με τους “Αστροναύτες” μόνο και μόνο γιατί οι λέξεις έχουν μια ετυμολογική συγγένεια.... Και δίχως καμιά αμφιβολία, η ίδια αμυδρή σχέση υπάρχει, μεταξύ των κοινωνικών αμαρτιών και των αληθινά πνευματικών αμαρτιών. Πολλές φορές, οι λιγοστοί αυτοί άνθρωποι, έχουν επηρεάσει πολλούς και τους έχουν οδηγήσει, χωρίς να το γνωρίζουν, στους κόσμους της σκιάς και από εκεί σε μια ανώτερη πραγματικότητα. Αν μπορούσατε να είστε λίγο θεολόγος, θα βλέπατε πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά...”

“Λυπάμαι που το λέω” είπε ο Κόντγκροβ “έχω αφιερώσει ελάχιστο χρόνο μου σε θέματα θεολογικού ενδιαφέροντος. Αντιθέτως, έχω πολύ συχνά αναρωτηθεί, γιατί οι θεολόγοι έχουν διεκδικήσει τον τίτλο της “Επιστήμης των Επιστημών” για την θεολογία, την στιγμή που τα βιβλία τους,  που έχω κοιτάξει, πάντα μου φαίνονταν ότι ήταν γεμάτα από διάφορες ευσέβειες, ή από τις γενεαλογίες των βασιλιάδων του Ισραήλ και της Ιουδαίας. Δεν με ενδιαφέρει να ακούσω καθόλου για αυτούς του βασιλιάδες..”

Ο Αμπρόουζ γέλασε ειρωνικά

“Πρέπει να αποφύγουμε την θεολογική συζήτηση..” είπε “ υποθέτω ότι θα ήσασταν πολύ πικρόχολος συνομιλητής. Αλλά πιστεύω ότι τα χρονικά των βασιλέων έχουν σχέση με την θεολογία.”

"Τότε για να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό μας θέμα ,πιστεύετε ότι η αμαρτία είναι κάτι εσωτερικό και μεταφυσικό ;..”

“Ναι, είναι το διαβολικό θαύμα, όπως η αγιοσύνη είναι το θεϊκό. Πότε-πότε ανυψώνεται σε μια τέτοια κλίμακα, που πραγματικά ούτε που μπορούμε να φανταστούμε την ύπαρξη του. Είναι σαν τις πολύ χαμηλές νότες του εκκλησιαστικού αρμονίου, είναι τόσο βαθιές που δεν μπορούμε να τις ακούσουμε. Σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο τρελλοκομείο, ή και σε ακόμα πιο παράξενα πεδία...Αλλά δεν πρέπει να τις συνδέεται ποτέ με τις απλές κοινωνικές παραβάσεις. Θυμηθείτε τον Απόστολο που μιλά για την “ άλλη πλευρά” και διαχωρίζει τις “πράξεις ελεημοσύνης” από την “Ελεημοσύνη”. Έτσι, όπως κάποιος μπορεί να δίνει όλα του τα αγαθά στους φτωχούς, αλλά παρ΄όλα αυτά να μην είναι “ελεήμονας", με τον ίδιο τρόπο κάποιος μπορεί ν αποφεύγει κάθε έγκλημα και παρ΄όλα αυτά να είναι αμαρτωλός...”

“Η ψυχολογία σας είναι πολύ παράξενη για μένα..” είπε ο Κόντγκραβ “αλλά ομολογώ ότι μου αρέσει και υποθέτω πως κάποιος μπορεί να βγάλει εύκολα το συμπέρασμα, από αυτά που λέτε, πως ένας απλός παρατηρητής είναι πολύ πιθανόν να νομίσει ένα αληθινό αμαρτωλό για ένα εντελώς αθώο άτομο ..”

“Βεβαίως.. Επειδή το πραγματικό Κακό δεν έχει καμιά σχέση με την κοινωνική ζωή ή τους κοινωνικούς νόμους ή ακόμα και αν έχει, είναι τυχαία και περιστασιακή. Το πραγματικό Κακό είναι ένα μοναχικό πάθος της ψυχής, μπορείτε να το δείτε όπως θέλετε, αλλά είναι έτσι. Αν κατά τύχη, το καταλάβουμε και συλλάβουμε όλη του την σημασία, τότε πραγματικά θα γεμίσουμε τρόμο και δέος. Αλλά αυτό το συναίσθημα διαφέρει τελείως από τον φόβο και την αηδία που νοιώθουμε για τον συνηθισμένο εγκληματία, γιατί αυτά τα συναισθήματα βασίζονται σε αυτά που νοιώθουμε για το τομάρι μας και το πορτοφόλι μας. Μισούμε ένα δολοφόνο, γιατί ξέρουμε ότι δεν θα θέλαμε να δολοφονηθούμε ή να δολοφονηθεί κάποιος που αγαπάμε. Έτσι, από την “άλλη πλευρά” σεβόμαστε τους αγίους, αλλά δεν μας “αρέσουν” όπως μας αρέσουν οι φίλοι μας.. Νομίζετε ότι θα ευχαριστιόμασταν την συντροφιά του Αγίου Παύλου ; Πιστεύετε ότι εγώ και εσείς, θα περνούσαμε καλά με τον Σερ Γκάλλαχαντ ; Συμβαίνει το ίδιο με τους αμαρτωλούς και τους αγίους. Αν συναντήσετε ένα πάρα πολύ κακό άνθρωπο και αναγνωρίσετε το Κακό μέσα του, χωρίς αμφιβολία θα σας κατακλύσει δέος και τρόμος, αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην σας αρέσει αυτός ο άνθρωπος. Αντιθέτως είναι πολύ πιθανόν , αν καταφέρετε να βγάλετε για λίγο από το μυαλό σας την αμαρτία, να δείτε τον αμαρτωλό σαν την καλύτερη παρέα και σε λίγο να να προσπαθείτε να κάνετε τον εαυτόν σας να τρομάξει για να τον αποφύγετε. Και μπορεί να είναι ακόμα πιο φοβερό.. Αν τα τριαντάφυλλα και τα κρίνα άρχιζαν να τραγουδούν, μόλις ξημέρωνε το άλλο πρωί..Αν τα έπιπλα άρχιζαν να κινούνται και να περπατούν όπως σε κείνο το διήγημα του Γκυ ντε Μωπασάν...”

“Χαίρομαι που επιστρέψατε πάλι σε αυτή την παρομοίωση..” είπε ο Κόντγκραβ, “επειδή ήθελα να σας ρωτήσω τι είναι αυτό που αντιστοιχεί στους ανθρώπους, ανάλογο με αυτά τα φανταστικά κατορθώματα των αψύχων αντικειμένων. Με δύο λόγια : τι είναι Αμαρτία ; Μου δώσατε,ξέρω, μια τέλεια εξήγηση, αλλά θα ήθελα ένα τελικό παράδειγμα”

“Σας είπα κάτι πολύ σπάνιο..” είπε ο Αμπρόουζ που φαινόταν να μην ήθελε να δώσει μια άμεση απάντηση.

“Ο υλισμός της εποχής μας, που έκανε τα πάντα για να εξαφανίσει την αγιοσύνη, ίσως έκανε πολύ περισσότερα για να καταπνίξει το Κακό. Βρίσκουμε την γη τόσο άνετη, που δεν έχουμε καμιά όρεξη, ούτε να κατέβουμε κάτω από αυτή, ούτε να ανέβουμε πάνω από αυτή. Φαίνεται μάλιστα, πως αυτός που αποφάσισε να ειδικευθεί στη μελέτη της “Κόλασης” θα πρέπει να καταφύγει σε καθαρά αρχαιολογικές έρευνες”

“Παρ΄όλα αυτά, νομίζω πως εσείς έχετε “ειδικευτεί” και πιστεύω ότι οι έρευνες σας φτάνουν μέχρι την σύγχρονη εποχή μας..”

“Α!! ..βλέπω πως ενδιαφέρεστε στ΄αλήθεια ! Λοιπόν ..ομολογώ πως έχω κολυμπήσει κι εγώ λίγο στα “βαθιά” και αν θέλετε μπορώ να σας δείξω κάτι που έχει σχέση με αυτό που συζητάμε...”