“Όσο νυχτώνει .....το χάος μεγαλώνει”

Όταν ένα αντικείμενο πέφτει- όπως αποδεικνύει και η Φυσική, με την οποία η σχέση μου ουδέποτε ήταν καλή και έτσι χωρίσαμε ήρεμα από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου- η ταχύτητα της πτώσης του αυξάνεται, με αποτέλεσμα να προσκρούσει και να διαλυθεί στο έδαφος. Η Φυσική αυτή διαπίστωση ισχύει εύλογα και για τις καταστάσεις της ζωής. Η κατηφόρα ενός κοινωνικό -πολιτικού βίου που από καιρό έχει απολέσει τα περιεχόμενα του, προοιωνίζει την αναπόφευκτη και μοιραία σύγκρουση του με το έδαφος. Όμως στο βαθμό που αυτή η σύγκρουση δεν έχει γίνει ακόμα, υπάρχει περιθώριο για ψευδαισθήσεις του τύπου ότι 10 πόντους από το έδαφος τελικά θα βγάλουμε φτερά και θα πετάξουμε και έτσι θα σωθούμε.

Τα χάσματα μέσα στις κοινωνίες αργά και σταθερά αντί να κλείνουν , αντιθέτως, ανοίγουν ολοένα και περισσότερο. Ακολουθούν μια πορεία αθόρυβη, που την επικαλύπτει ο εκκωφαντικός ήχος μιας καθημερινότητας που αναλώνεται στα ευτελή, που φαντάζουν σημαντικά. Ίσως γιατί και εμείς οι άνθρωποι να είμαστε ευτελείς και να θεωρούμε τους εαυτούς μας, λανθασμένα, σημαντικούς. Γιατί για να είσαι σημαντικός θα πρέπει, λογικά, να κάνεις και να σκέφτεσαι σημαντικά πράγματα. Αυτό είναι δύσκολο και αποκλείει μια στάση που απλώς στέκεται στη επιφάνεια των πραγμάτων. Πρέπει αναγκαστικά να κολυμπήσεις πιο βαθιά ,πιθανώς και σε νερά που είναι θολά και πολλές φορές δεν τα έχει εξερευνήσει κανείς. Δύσκολα πράγματα αυτά. Ας τα αφήσουμε σε όσους μπορούν να τα κάνουν.

Μια παλιά διαίρεση, που λανθασμένα θεωρήθηκε νεκρή για πολλά χρόνια, φαίνεται να επιδιώκει την νεκρανάσταση της. Αυτή ανάμεσα στους εθνικιστές και στους εθνομηδενιστές. Ενδιάμεσα στριμωγμένοι βρίσκεται μια ποικιλία απόψεων που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους βασικούς αντιπάλους. Η διαίρεση αυτή, έχει, όπως όλες οι καλές διαιρέσεις, το μακρινό παρελθόν της.. Η κάθε μια πλευρά έχει γνωρίσει στιγμές δόξας και στιγμές ήττας. Όταν η Παγκοσμιοποίηση έκανε την εμφάνιση της θεωρήθηκε ότι η συγκεκριμένη διαίρεση δεν είχε λόγο ύπαρξης. Αφού είμαστε ένα μεγάλο χωριό είπε η Παγκοσμιοποίηση, δεν υπάρχει λόγος για ξεχωριστά έθνη . Όμως η Παγκοσμιοποίηση το είπε, αλλά δεν μπόρεσε να το πραγματώσει, γιατί αυτό που θεώρησε ως εύκολο έργο, στη πράξη βρήκε κάποιες αντιστάσεις, οι οποίες κάθε άλλο παρά αμελητέες είναι . Μάλιστα στη πατρίδα της Παγκοσμιοποίησης στη όμορφη Αμερική φάνηκε ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου αρνήθηκε αυτή την “όμορφη” ιδέα. Τον τελευταίο καιρό εξαιτίας αυτής της άρνησης φάνηκε ότι η Παγκοσμιοποίηση περνάει μια κατάθλιψη εξαιτίας της αποτυχίας των στόχων της. Η διαίρεση λοιπόν για την οποία ομιλούμε, βρήκε την ευκαιρία να ξεμυτίσει ξαναβάζοντας το ζήτημα στο τραπέζι. Στη αρχή βέβαια ξεμύτισε το Έθνος με τους ποικιλόμορφους υποστηρικτές του. Αυτό ήταν σωστό μια που η ιδέα του Έθνους είναι μεγαλύτερης ηλικίας. Όμως όπως ήταν αναμενόμενο δεν θα έπαιζε σε αδειανό γήπεδο. Από την άλλη πύλη του γηπέδου ξεπρόβαλλε ένα ομοίως ποικιλόμορφο πλήθος με την σημαία των "εθνομηδενιστών". Αυτοί οι αποκαλούμενοι εθνομηδενιστές, μια που οι εθνικιστές είχαν με το νόμο καπαρώσει το όνομα τους, ήταν μπερδεμένοι. Ήθελαν κάτι από Παγκοσμιοποίηση, αλλά δεν τους χάλαγε και ολίγη από Έθνος. Έτσι οι παίκτες έγιναν τρεις. Όταν άρχισαν οι διαπληκτισμοί δεν ήταν αρκετά ξεκάθαρο ποιος έλεγε τι και τι υποστήριζαν, μια που όλοι συμφωνούσαν κάπως στα επιμέρους π.χ οικονομία, ανάπτυξη , αλλά διαφωνούσαν στη κεντρική ιδέα που θα έδενε τα επιμέρους. Βασικά οι κυρίαρχοι που θα έπαιρναν τις αποφάσεις ήταν η Παγκοσμιοποίηση και το Έθνος, οι εθνομηδενιστές εξαιτίας του μπερδέματος  που είχαν θα αποφάσιζαν αργότερα. Έτσι αποφάσισαν μια σχετική ανακωχή για να σκεφτούν οι αρχηγοί. Όμως, ενώ οι αρχηγοί δεν είχαν καταλήξει σε μια απόφαση, το πλήθος που ήταν στο κέντρο του γηπέδου άρχισε να ανταλλάσσει αψιμαχίες και να πορώνεται με την υποστήριξη των διαιρέσεων. Μια που λόγω της σύγχυσης που ακολούθησε οι συμμαχίες και οι διαιρέσεις αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο.

Κατά τόπους το μπέρδεμα έπαιρνε άλλες διαστάσεις. Κάποιος ήθελε να αναστήσει την αυτοκρατορία που είχε κάποτε, λέγε με Ερντογάν, άλλοι θυμήθηκαν ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, κάποιο τρίτοι έκλεισαν τα σύνορα τους και άφηναν ορδές κατατρεγμένων να πνιγούν στις θάλασσες. Ενδιάμεσα κάποια κράτη διαλύθηκαν και βρίσκονται ακόμα σε εμφύλιους πολέμους. Κάποιοι λαοί επειδή δεν τους ενδιέφερε το συγκεκριμένο παιχνίδι , αποφάσισαν να βγουν στο δρόμο και να προβάλλουν αντίσταση, γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν. Υπήρχαν και κάποιοι που ήθελαν κράτος δικό τους, αλλά οι αρχηγοί ακόμα δεν μπορούσαν να αποφασίσουν τι θα κάνουν και έτσι αναγκάστηκαν να περιμένουν. Μια καλλιτεχνική ομάδα μαθητριών αποφάσισε να κάνει παρέμβαση σε μια παρέλαση για μια σημαντική επέτειο και μια μερίδα του γηπέδου θέλει να τους πάρει τα κεφάλια ,γιατί προσβάλλουν τα ιερά και τα όσια του Έθνους. Μπερδεμένα πράγματα δηλαδή !!!!

Το σίγουρο είναι, ότι με όλα αυτά γελοία ή μη, επικίνδυνα ή άκρως δυσάρεστα δεν υπάρχει χώρος για να βαρεθούμε. Προετοιμαζόμαστε για την πρόσκρουση στο έδαφος με ασύλληπτη ταχύτητα, αλλά είναι το μόνο που δεν μας απασχολεί. Έχουμε πίστη ότι τελικώς θα σωθούμε. Όμως την ίδια πίστη είχαν και εκείνοι οι άλλοι που τώρα θαλασσοπνίγονται με τις βάρκες και οι άλλοι που πίστευαν ότι δεν θα πέσουν ποτέ βόμβες μέσα στις πόλεις τους. Φαίνεται ότι ένα από τα πολλά πάθη μας είναι και ο μακάριος ύπνος. Ένας ύπνος που μας κρατά σε ασφάλεια ευκαιριακά, από ότι επικίνδυνο ξεβράζει ο κόσμος της σύγχυσης μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Αλλά είπαμε, οι σημαντικοί άνθρωποι δεν περιμένουν ποτέ τα γεγονότα να φτάσουν σε αυτούς απροετοίμαστοι. Αντίθετα, κινούνται προς αυτά και τα διαμορφώνουν. Το να ζεις την εποχή σου ενεργητικά δεν σημαίνει να ρουφάς τα πάντα όπως ρουφάς τον φραπέ σου.

Οι άρχοντες ακόμα δεν έχουν αποφασίσει. Εμείς ας κοιμηθούμε τον μακάριο ύπνο μας περιμένοντας !!!