Ο αδελφός Λούσιους το φετινό καλοκαίρι έκανε διακοπές στη Ελλάδα.

 

Η αλήθεια είναι ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια, ήμουνα βαριά “φορτωμένος” με υποχρεώσεις. Όποιος πιστεύει, ότι το να ασχολείσαι σε υψηλό επίπεδο με τις υποθέσεις αυτού του πλανήτη και τους τρόπους που μπορεί να διακυβερνηθεί είναι ασχολία βασικά για αργόσχολους,που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να συζητάνε μέσα στις λέσχες τους και να εξυφαίνουν συνωμοσίες, κάνει τεράστιο λάθος. Απλώς δεν καταλαβαίνει το μέγεθος της ευθύνης, που έχουμε  αναλάβει. Άνθρωποι είμαστε και μεις και όσο και αν η πλέμπα μας θεωρεί κακούς και κατά βάση αναίσθητους, δεν πρόκειται να απολογηθούμε και στους υποτακτικούς μας. Το φορτίο μας είναι μεγάλο. Αυτοί κατανοούν μόνο τις ταπεινές ανάγκες τους και το μόνο που κάνουν είναι να βαρυγκωμούν, γκρινιάζοντας συνεχώς για το ένα ή το άλλο. Δεν μπορείς να περιμένεις κάτι καλύτερο από αυτούς. Ανθρωπάκια !!

Το κυριότερο πρόβλημα των δικών μας ανθρώπων, αυτών που αξίζουν να αναφέρεσαι, είναι όταν τα σχέδια μας στραβώνουν. Ειδικά αν είσαι από εκείνους που κάνουν αυτά τα σχέδια και τα θέτεις με την ατσάλινη θέληση σου σε εφαρμογή και στη συνέχεια βλέπεις κάποια από αυτά να μην έχουν την κατάληξη που επιδίωκες, τότε το κόστος είναι μεγάλο. Βασικά χάνεις “πρόσωπο”, χάνεις δύναμη, χάνεις αξιοπιστία και αυτό δεν είναι εύκολο να το καλύψεις στους κύκλους μας . Γιατί οι κύκλοι μας δεν συγχωρούν εύκολα τα λάθη. Αντιθέτως και η υπόληψη σου μειώνεται και την ζωή σου μπορείς να χάσεις, αν το λάθος σου είναι μεγάλο. Αυτό όμως είναι εξ αρχής αξιολογημένο κόστος που παίρνεις όταν παίρνεις μέρος στα μεγάλα παιχνίδια. Δεν μπορείς να παραπονείσαι στη συνέχεια.

Τα τελευταία χρόνια καταβάλλαμε μεγάλη προσπάθεια από μέρους μας να συμμαζέψουμε τις συνέπειες από την αποτυχία του σχεδίου μας για μια ενιαία και συγκεντρωτική διεύθυνση του πλανήτη κάτω από μια μονο- πολική σύμπραξη Ήταν ένα πολύ ωραίο σχέδιο, που το δουλεύαμε χρόνια και μέχρι σε κάποιο σημείο θεωρούσαμε ότι επιτέλους θα είχε θετική κατάληξη. Δυστυχώς όμως δεν πήγε όπως το περιμέναμε . Αναγκαστήκαμε να υποστούμε μια ήττα, που τις συνέπειες της τις πληρώνουμε στο παρόν με μια γενικευμένη αστάθεια. Ευτυχώς δεν χάσαμε όσα μπορούσαμε να χάσουμε, αλλά χάσαμε αρκετά. Είμαστε αναγκασμένοι να συνομιλήσουμε εξ ανάγκης με παίκτες, που δεν είχαμε σε υπόληψη, αλλά που δυστυχώς είχαν μεγαλώσει την δύναμη τους . Δε θα επεκταθώ γιατί δεν μου είναι και ευχάριστο.

Όπως και να έχει μετά από χρόνια, ένοιωσα την ανάγκη για διακοπές, ήμουνα κουρασμένος και είχα ανάγκη να αδειάσει το κεφάλι μου από τα καινούργια σχέδια που είχαν τεθεί σε εφαρμογή. Σκέφτηκα λοιπόν να πάω κάπου, που και ευχάριστα να είναι και κυρίως να μην έρθω σε επαφή με τους συντρόφους μου και μπλεχτούμε και στις διακοπές μου σε συζήτηση των καινούργιων μηχανορραφιών που εξυφαίνονται. Ήθελα να κρατήσω απόσταση. Επέλεξα την Ελλάδα.

Η Ελλάδα είναι μια πολύ ωραία χώρα και όλοι εμείς οι καλλιεργημένοι άνθρωποι την εκτιμούμε για την ιστορία της. Είναι σαφώς μια χώρα παρακμασμένη πολιτικά και κοινωνικά δυστυχώς. Το πολιτικό της προσωπικό ακολουθεί μια παράδοση υποτέλειας εδώ και 200 χρόνια περίπου, σαν κληρονομιά που της έχει μείνει από την τουρκική κατοχή. Έχει βολευτεί σε αυτό και για να είμαστε ειλικρινείς βολεύει και τα διεθνή πράγματα, μια που η Ελλάδα κατέχει μια ιδιαίτερη γεωπολιτική θέση .Ποτέ δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα με την Ελλάδα. Ποτέ δεν καταβάλλαμε κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια για να τους πείσουμε και αυτοί ποτέ δεν προσπάθησαν να μας πείσουν. Πάντοτε είχαμε ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτή την χώρα, κυρίως για τις διακοπές μας, διότι οι φυσικές της καλλονές, είναι αντικειμενικά ιδιαίτερες. 

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα έρθει στη Ελλάδα. Ήθελα να περπατήσω στη Αθήνα, προτού φύγω για τα νησιά με το γιοτ μου. Να δω την Ακρόπολη, την Αγορά, την Πνύκα ,τα υπόλοιπα μνημεία. Όπως και να το κάνουμε κάτι μέσα από την αρχαία Αθήνα, με τους φιλοσόφους να περιφέρονται, ο δήμος που συνεδριάζει με τους πολίτες να έχουν λόγο, οι ρήτορες, υπάρχει μέσα στη καρδιά του καθενός από μας που ασχολούμαστε με την σοβαρή πολιτική. Χάζευα πέρα δώθε και γέλασα πάρα πολύ όταν κάτω από την Ακρόπολη, είδα κάτι τύπους ντυμένους, αρχαίους νεοέλληνες πολεμιστές, να περιφέρονται με κράνη, ασπίδες, κοντάρια και χλαμύδες και να αποδεικνύουν περίτρανα το τι μηχανεύεται ένας φτωχός άνθρωπος για να γελοιοποιήσει την ίδια του την ιστορία, με σκοπό πιθανόν να βγάλει ένα μεροκάματο. Η Αθήνα δεν έχει ενδιαφέρον σαν πόλη αν εξαιρέσεις τα μνημεία. Μάλλον δεν είναι καν πόλη. Ένα πολύ μεγάλο χωριό είναι, κτισμένο δίχως γούστο. "Εκπολιτισμένοι" άνθρωποι περπατούν στους δρόμους της, κυνηγώντας να ξεφύγουν από την φτώχεια που τους καταδιώκει. Μάλλον θα τους προλάβει όμως, δυστυχώς για αυτούς. Η ιστορική τους μνήμη δεν ανήκει πια σε αυτούς. Φαίνεται αυτό με μια πρώτη ματιά. Δεν υπάρχει Δήμος. Δεν υπάρχει Δημοκρατία. Δεν υπάρχει φιλοσοφία. Ένα έμπειρο μάτι τα βλέπει αυτά Είναι σαφές ότι το πνεύμα έχει μετακομίσει από την Ελλάδα εδώ και καιρό και ταξιδεύει κάπου μακρυά.

Δεν κάθισα πολύ καιρό στη Αθήνα, απογοητεύτηκα είναι αλήθεια και λυπήθηκα, αν και δεν επιτρέπω τέτοια συναισθήματα στο εαυτό μου. Τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα στη Ολυμπία και στους Δελφούς, όπου οι ιέρειες δεν καπνίζουν πια την ιερή δάφνη για να βγάλουν τους χρησμούς τους. Εκεί μέσα στα αρχαία χαλάσματα, που ο χρόνος αποδεικνύει ότι δεν φείδεται σε τίποτα , ξαπλωμένος στη αρχαία γη, ονειρεύτηκα τον εαυτό μου ικέτη να κάνει προσφορές στο θεό Απόλλωνα. Ξύπνησα γρήγορα και αλαφιασμένος πρόσταξα τον οδηγό μου να κατευθυνθούμε εκεί που είχε αράξει το γιοτ μου. Αυτός ο τόπος παρόλο που σε σήψη βρίσκεται , έχει κάτι που σε αιχμαλωτίζει, που σε κάνει να ονειρεύεσαι, αλλά  ξυπνάς και καταλαβαίνεις, ότι θα ζήσεις τον σύγχρονο εφιάλτη της πραγματικότητας.

Έτσι ήταν καλύτερο να πάω προς το γαλάζιο πέλαγος, να αναπνεύσω καθαρό αέρα, μια που σχεδόν η μισή Ελλάδα πάλι αυτό το καλοκαίρι καιγόταν για πολλοστή φορά, από ότι έμαθα. Κρίμα για αυτή την όμορφη φύση.

Νάμαι λοιπόν κάτω από τον περιβόητο καταγάλανο ουρανό στο κατάστρωμα του γιώτ,πίνοντας τα ποτά μου και διαβάζοντας το ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ του Κλαούσεβιτς. Διδακτικό βιβλίο. Είμαστε σε ένα διαρκή πόλεμο, πως να το κάνουμε. Ποτέ δεν έχουμε σταματήσει να πολεμάμε, μέχρι που να επικρατήσει κάποιος. Όταν επικρατεί, αυτό διαρκεί για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα . Ποτέ η νίκη δεν είναι οριστική και ενώ το ξέρουμε ποτέ δεν σταματάμε να πολεμάμε. Η επικράτηση, η κυριαρχία, το να γευτείς ότι είσαι ο απόλυτος νικητής. Αυτό το βλέμμα θαυμασμού στα μάτια των γυναικών, ότι είσαι ο απόλυτος άρχοντας στο θανατηφόρο παιχνίδι. Ο απόλυτος παίκτης.

Ποτέ δεν ξεφεύγω από αυτές τις σκέψεις . Κάποτε ένα ψυχαναλυτής προσπάθησε αρκετά να με πείσει, ότι έχω χάσει την ζωή μου μέσα σε αυτές. Τον κοιτούσα και έβλεπα μέσα στα μάτια του να κυλά η αδυναμία , η έλλειψη της θέλησης . Τον απέλυσα με μια αρκετά τσουχτερή επιταγή. Φεύγοντας το μόνο που μου είπε ήταν “Λυπάμαι”. Αμ εγώ δεν λυπήθηκα που έχασα τον χρόνο και το χρήμα μου για να ακούω ανοησίες.

Κοιμήθηκα με μια ξανθιά καλλονή το βράδυ στη πορεία μας για την Ιθάκη. Δεν ένοιωσα τίποτα. Είναι καιρός τώρα που δεν νοιώθω τίποτα και όταν το επιχειρώ, το πρωί αναρωτιέμαι τον λόγο που χαραμίζω τις νύκτες μου σε άσκοπες ρυθμικές κινήσεις με άδοξο αποτέλεσμα. Ίσως ποτέ δεν έχω νοιώσει αυτό που λένε “έρωτα” για μια γυναίκα. Το μόνο που με συγκινεί κάπως είναι ο τρόπος που παραδίνονται στο ισχυρό. Αλλά αυτό διαρκεί λίγο. Πολύ λίγο. Δεν συγκρίνεται βέβαια με το να έχεις στα πόδια σου τον ηττημένο εχθρό σου. Αλλά και αυτό δεν διαρκεί πολύ μια που κάποιος άλλος εμφανίζεται στη πολιτική αρένα.

Ένα πανέμορφο φως στόλιζε το νησί, όταν πλησιάσαμε στο λιμάνι της Ιθάκης. Ο Οδυσσέας είχε δίκιο που ήθελε να γυρίσει στο νησί του. Στη αγκαλιά της Πηνελόπης. Εγώ άραγε έχω κάποιο νησί που θέλω να επιστρέψω ; Κάποια Πηνελόπη; Καλά Πηνελόπη ούτε να το συζητάμε, αλλά ούτε και νησί. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου τέτοιες σκέψεις. Αυτές είναι σκέψεις για αδύναμους. Όμως γιατί τις κάνω ;

Κάτοικοι και τουρίστες χάζευαν το γιοτ με θαυμασμό. Δεν καθίσαμε στο νησί . Πολυκοσμία . Πήραμε την τροφοδοσία μας και ξανα βγήκαμε στο πέλαγος.

Κτύπησε το τηλέφωνο, για μέρες το είχα κλειστό. Μόλις κτύπησε, ήξερα, ότι η ησυχία μου πήρε τέλος.

Μια κρίσιμη συνάντηση στη Ρώμη. Το απόγευμα. Έκτακτη. Πέρασα τις τελευταίες μου ώρες ελευθερίας, κοιτώντας το πέλαγος.

Από το ημερολόγιο του Αδελφού Λούσιους. “Ταξίδι στη Ελλάδα”