Ζούμε σε ταραγμένους καιρούς. Δεν είναι η πρώτη φορά και κατά τα φαινόμενα δεν πρόκειται να είναι και η τελευταία. Όμως τουλάχιστον έχουμε καλό καιρό και οι καλοκαιρινές μέρες, που ηλιόλουστες φωτίζουν τις ζωές μας σπρώχνουν τον χειμώνα λιγάκι πιο μακρυά. Έτσι,προσωρινά,η φύση έρχεται σαν ευνοϊκός χορηγός να ομορφύνει την διάθεση μας και να μην αφήσει τη σκοτεινιά να εισβάλλει στη ζωή μας. Κάτι είναι και αυτό.
Μια καλή άσκηση είναι, να εκτιμάς αυτό που έχεις και όχι εκείνο που σου λείπει,ή εκείνο που φαντάζεσαι ότι σου λείπει, ή εκείνο που προσπαθούν να σε πείσουν ότι σου λείπει. Είναι αλήθεια, ότι δίνουμε μεγάλη σημασία στη έλλειψη, παρά σε εκείνο που ήδη έχουμε και τις περισσότερες φορές το υποβαθμίζουμε, μέχρι να το χάσουμε και στη συνέχεια να πάρει την θέση του στο στοκ των ελλείψεων.
Σαν άνθρωποι, πολλές φορές στη ζωή μας, νοιώθουμε ότι έχουμε τον έλεγχο να σπρώξουμε τα πράγματα στη κατεύθυνση που θέλουμε και πραγματικά αυτό μας ευχαριστεί και μας δίνει μια αίσθηση ικανοποίησης και του ότι όλα περνάνε από το χέρι μας. Δεν περνάνε όμως και όταν μια γενικευμένη ταραχή έρχεται να ανατρέψει τα σχέδια μας, τότε νοιώθουμε το έδαφος να χάνεται από τα πόδια μας, ο έλεγχος χάνεται και τότε είμαστε εύκολα θύματα της απελπισίας και της οργής.
Όταν η ταραχή εισβάλλει στη ζωή μας απροσδόκητα ή έτσι νομίζουμε, οι βεβαιότητες που είχαμε δημιουργήσει πριν κλονίζονται και προσπαθούμε μάταια να κρατηθούμε από μια σταθερότητα που στη ουσία ποτέ δεν ήταν υπαρκτή και ποτέ δεν εξαρτιόταν αποκλειστικά από την θέληση μας. Είμαστε συνεχώς στο κέντρο μια θύελλας που άλλοτε αντιλαμβανόμαστε και άλλοτε όχι, φτιάχνοντας χειρολαβές επάνω σε κινούμενη άμμο, προσπαθώντας να κρατηθούμε για να μην μας πάρει ο άνεμος. Έχουμε μια παιδική εμπιστοσύνη σε αυτές τις χειρολαβές, επειδή τις έχουμε κτίσει με καλά υλικά, τα οποία αντλήσαμε από τις χρυσές ελπίδες που έχουμε για την ζωή μας.
Είναι βέβαιο ότι μας είναι χρήσιμες, γιατί έτσι έχουμε κατορθώσει να επιβιώσουμε μέσα από ατελείωτες καταστροφές και απογοητεύσεις ως ανθεκτικό είδος, που αρνείται να παραδοθεί άνευ όρων σε οτιδήποτε απειλεί να το εξαφανίσει. Όμως συνεχίζουμε να υπάρχουμε και μάλιστα συνεχίζει να αυξάνεται η πεποίθηση μας, ότι είμαστε άτρωτοι. Ένα ανόητο είδος στη ουσία, που κατορθώνει να μετουσιώνει την ανοησία του σε δύναμη,μια δύναμη που εύκολα την στρέφει στον εαυτό του, λες και επιδιώκει την αυτοκαταστροφή του. Ένας φαύλος κύκλος λανθασμένων επιλογών, που όμως δεν φτάνει σε ένα τέλος οριστικό, αλλά κατορθώνει να ξεφεύγει την τελευταία στιγμή με ευφυείς απατεωνιές και ξεκινώντας ξανά την αδιέξοδη πορεία του.
Δεν ακούμε και πολύ καλά νέα τον τελευταίο καιρό και στο μέτρο που υπάρχουν, κρύβονται και αυτά γιατί δεν θέλουν να αντιπαρατεθούν με την συμπαγή εμφάνιση των κακών, που με περίσσιο θράσος ξεμυτίζουν από παντού, σαν να νοιώθουν ότι είναι η ώρα τους για να κάνουν την μεγάλη έφοδο μέσα στο κόσμο για να τον κυριεύσουν. Όλο και περισσότερο εμφανίζονται από όλες τις περιοχές της ζωής, την πολιτική, την οικονομική, την ηθική, την πολεμική και όλα είναι δυσώδη και συναγωνίζονται ποιο από όλα θα εμφανιστεί πιο αποτρόπαιο και ικανό να διασαλεύσει την έννοια μιας τάξης, που αποτελεί μαγική εικόνα και κατορθώνει να απογοητεύσει ακόμα και τους πιο δύσπιστους από τους “ονειροπόλους” του ανθρώπινου κοπαδιού. Όμως όλοι μας κρατιόμαστε από την χειρολαβή μιας ανέμελης αδιαφορίας, ότι όλα αυτά είναι περαστικά, άλλωστε περαστικοί είμαστε και εμείς από αυτόν τον κόσμο και όσο κατορθώνουμε να την βγάζουμε “καθαρή”, κέρδος έχουμε αδέλφια μου. Έτσι δεν είναι;
Το χρήμα να κυλάει με όποιο τρόπο μπορεί και δεν βαριέσαι, δεν έχουμε και την απαίτηση να αλλάξουμε τον κόσμο, μήπως μπορούμε κιόλας; Τον έχουμε αναθέσει σε άλλους να τον αλλάξουν στη κατεύθυνση που επιθυμούν.
Αυτοί οι “άλλοι” τώρα, φαίνεται ότι έχουν χάσει την μπάλα και επειδή δεν αναφέρονται παρά μόνο στους εαυτούς τους και σε όσους είναι πιο πάνω από αυτούς, μπορεί να λένε και να κάνουν οτιδήποτε θέλουν, επειδή γνωρίζουν, ότι η βασιλεία τους είναι προκαθορισμένη από την επικράτεια μιας δύναμης που βρίσκεται έξω από την κρίση των πληβείων. Δεν μας υπολογίζουν καθόλου και εμείς με τον τρόπο μας το ίδιο αισθανόμαστε. Έτσι ο καθένας με τον τρόπο του γελάει για τον άλλον, αλλά δυστυχώς γελάει καλύτερα όποιος γελά τελευταίος και τελευταίοι γελούν αυτοί και όχι εμείς. Το έχουμε συνηθίσει και αυτό, όπως και πολλά άλλα και έχει πάψει να μας κάνει εντύπωση.
Αυτό το τελευταίο, ότι πλέον δεν μας κάνει τίποτα εντύπωση και μπορούμε να αποδεχτούμε τα πάντα, σαν να μην μας αφορούν, θα πρέπει να το προσέξουμε κάπως, διότι δεν είναι και απολύτως υγιές. Θα έλεγα καθόλου υγιές αλλά για να μην κατηγορηθώ ως δογματικός, αφήνω μια χαραμάδα. Όμως επιμένω, ότι θα πρέπει να το προσέξουμε. Διότι κάποια στιγμή μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να μην μας ενδιαφέρει καν αν θα καεί η Ρώμη και εμείς να παίζουμε την λύρα μας γράφοντας στίχους για την φωτιά. Υπερβολικό αυτό, όμως σαν πιθανότητα παίζει. Γιατί όλα παίζουν πλέον και ενώ κάποια είναι πιο πιθανά από τα υπόλοιπα, ακόμα και ο καιρός ενόσω γράφονται αυτές οι γραμμές, αποφάσισε επιτέλους να συννεφιάσει. Μάλλον αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο να βρέξει, το καλοκαίρι πήρε επιτέλους την απόφαση του να φύγει αναζητώντας την τύχη του αλλού. Υποσχέθηκε όμως ότι θα γυρίσει ξανά.
Για αυτό, αδέλφια μου, χαλαρώστε όσο μπορείτε, είναι σίγουρο ότι κανείς δεν έχει τον έλεγχο, όλοι νομίζουν ότι τον έχουν αλλά απατώνται. Μην ανησυχείτε και πολύ, οι πιθανότητες είτε να βυθιστούμε, είτε να αρμενίζουμε ανεξέλεγκτα δεν απασχολούν κανένα στη πραγματικότητα. Ίσως μόνο εκείνους που είναι από την φύση τους “αγχωτικοί”. Δεν πιστεύω να είστε τέτοιοι ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου