Όταν ο άνθρωπος περπάτησε με κάποιο μυστήριο τρόπο επάνω στη επιφάνεια του πλανήτη, γεννήθηκε αυτόματα και το σχέδιο της Αναμόρφωσης, του ίδιου αλλά και του πλανήτη. Οι άνθρωποι, μην ξέροντας τον λόγο που βρέθηκαν να υπάρχουν και να ζουν, ξέροντας όμως, ότι τελικά θα πεθάνουν, βάλθηκαν να αλλάξουν τα πάντα στους εαυτούς του και στο γύρω τους φυσικό περιβάλλον, με τρόπο άτακτο και τις περισσότερες φορές να στερείται μιας δομημένης συνείδησης. Ανέκαθεν το μεγάλο μυστήριο για τον άνθρωπο ήταν ο λόγος της ύπαρξης του. Η ατροφία αυτή του ανθρώπου, τον οδήγησε είτε στο να φαντάζεται , είτε στο να εφευρίσκει συνεχώς καινούργια νοήματα, που θα του καλύψουν το αρχικό κενό του. Εν τέλει όμως, την τρύπα που δεν μπορείς να καλύψεις, πάντοτε θα είναι μια τρύπα, που θα παραμένει ανοικτή και δεν θα γεμίζει με τίποτα.
Θα ήταν πιο σοφό ο άνθρωπος να εστιαστεί με περίσκεψη στο πρόβλημα του, παρά να κάνει κινήσεις, που δεν είναι τίποτα περισσότερα από μια απεγνωσμένη προσπάθεια συγκάλυψης του. Η αλήθεια είναι, ότι προσπάθησε να το κάνει αυτό, αλλά βρέθηκε μπροστά του, ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα : το πρόβλημα αν υπάρχει ή όχι Θεός που τον δημιούργησε. Όμως, η ύπαρξη ή μη του Θεού, του έθεσε το ζήτημα ,αν αυτό που φαντάζεται υφίσταται ή αν αυταπατάται. Τελικά, επειδή μπερδεύτηκε και πόνεσε,προτίμησε να δώσει εμπιστοσύνη κυρίως στον εαυτόν του και σε εκείνο που μπορούσε να αποδείξει, μέσα από τις παρατηρήσεις του. Έχει μια γοητεία να αποδεικνύεις χειροπιαστά αυτό που σου συμβαίνει, έτσι ο άνθρωπος ανακάλυψε την επιστήμη και την λογική.
Οι κινήσεις του ανθρώπου, όπως είπαμε, είτε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,ποτέ δεν έκλεισαν το κενό μέσα στη ύπαρξη του. Στο τέλος πάντοτε καραδοκούσε μια πληγή : ότι και να κάνω, ότι και να σκεφτώ, όσο και να απολαύσω, στη τελική με περιμένει ο θάνατος. Επίσης ένα μεγάλο μυστήριο. Έρχομαι από το άγνωστο και στο άγνωστο πηγαίνω.
Ο άνθρωπος όμως είναι μια ύπαρξη, που έχει μάθει να αξιοποιεί τα όπλα , με τα οποία έχει προικιστεί. Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του, είναι η απίστευτη δύναμή του να προσαρμόζεται, να μην εγκαταλείπει τον αγώνα του και να εφευρίσκει συνεχώς καινούργιες μορφές και πατέντες για να ανανεώνει την θέληση του. Μια θέληση που ακουμπά σε ένα ανεξιχνίαστο ψυχικό δυναμικό, που αντλεί από την μυστηριώδη καταγωγή του. Το ψυχικό αυτό δυναμικό δεν είναι αμιγές, αλλά ακραία διπολικό. Παλεύει συνεχώς ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως. Η μάχη αυτή που διαπερνά ολόκληρο το ανθρώπινο είδος μέσα στη ιστορία του, καθιστά τον άνθρωπο ικανό για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Όμως, μέσα από αυτή την εξαντλητική σύγκρουση, κατορθώνει να εκλεπτύνει τον τρόπο που όλο και πιο σύνθετα αντιλαμβάνεται τον εαυτόν του και τον γύρω του κόσμο. Είναι μια πορεία που έχει πολλά πισω-γυρίσματα, άστοχες επιλογές, αργή εξέλιξη . Πολλές στιγμές τα πράγματα φαίνεται σαν μην κυλάνε καθόλου και κάποιες άλλες, κινούνται με ταχύτητα που ξαφνιάζει. Όμως αν σκεφτούμε από που ξεκινήσαμε ,που είμαστε, τον χρόνο που μας διατέθηκε, ακόμα και αν είμαστε δυσαρεστημένοι με την εξέλιξη μας ,πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι, που εξακολουθούμε να υπάρχουμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Μιας και η ύπαρξη μας πλέει μέσα στα αχαρτογράφητα κύματα του χρόνου , δίχως πυξίδα, δίχως προδιαγεγραμμένη κατεύθυνση, με μόνο τελικά όπλο την θέληση για να ζήσουμε.
Συνήθως, οι τετριμμένες αυτές παρατηρήσεις, χάνουν την αξία τους μέσα στη ένταση των προβλημάτων της καθημερινής ύπαρξης. Γιατί το πρωταρχικό και εν τέλει το πλέον ουσιώδες κρύβεται ντροπαλά, για να δώσει στη θέση του σε εκείνο που με ανούσιο θόρυβο θέλει να επιβληθεί. Θέλω με πολύ φτωχά λόγια να πω, ότι η ύπαρξη είναι θαύμα, η αναπνοή είναι θαύμα, ο αγώνας για την ζωή είναι θαύμα, η αγάπη είναι θαύμα, εδώ πάνω που περπατάμε είναι θαύμα, ο χρόνος που μας έχει δοθεί είναι θαύμα..... !!! Ακόμα και όταν για όλα αυτά τα θαύματα αντιστοιχεί μια φρίκη πάλι και αυτό ένα θαύμα είναι.
Θα μπορούσαν να ειπωθούν και έχουν ειπωθεί πολλά για τα αρνητικά της ζωής των ανθρώπων. Όσα έχουν ειπωθεί είναι μέσα στη πραγματικότητα. Μέσα στο ατελές, το θετικό και το αρνητικό θα αναπαράγονται διαρκώς. Αρκεί το να διακρίνεις και τα δύο και να αναγνωρίζεις την προσφορά τους. Δίχως το αρνητικό δεν θα υπήρχε καμία εξέλιξη, δεν θα υπήρχε καμία επιλογή. Δίχως το θετικό δεν θα υπήρχε το θαύμα, δεν θα υπήρχε η ομορφιά !!! Η διαμάχη τους, είναι η αιώνια μάχη που δίνει η συνείδηση για να βρεθεί κάποια στιγμή στη επικράτεια της ενότητας.
Εκεί που οι αντιθέσεις είναι παρούσες και διαχρονικά αναπάντητες, είναι αναπόφευκτο αργά ή γρήγορα να συναντήσεις τους υπερασπιστές τους.
Οι Αναμορφωτές είναι οι άνθρωποι εκείνοι,-σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και ολόκληρα κινήματα- που παλεύουν για την πρόοδο των πλευρών της ζωής που έχουν “παγώσει”. Έχουν διαφορετικά ονόματα ανάλογα με τον τομέα στο οποίο επιδρούν. Π.χ αν ασχολούνται με την επαφή του ανθρώπου με το Θείο, ονομάζονται Δάσκαλοι της Σοφίας ή Μύστες, αν τους ενδιαφέρει το κοινωνικό πρόβλημα αποκαλούνται Επαναστάτες , αν ανοίγουν ορίζοντες στη επιστήμη τους αποκαλούμε Πρωτοπόρους Ερευνητές, αν πάλι η δραστηριότητα τους επεκτείνεται σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς τους αποκαλούμε Ιδιοφυΐες. Είναι και κάποιοι που η δραστηριότητα τους είναι να κάνουν μόνο ότι είναι καλό. Αυτοί οι τελευταίοι δεν έχουν ιδιαίτερο όνομα και πολλές φορές δεν τους ξέρει και κανένας, μια που δεν αρέσκονται σε δημοσιοποίηση της δραστηριότητας τους .Προφανώς αυτές είναι κάποιες ελάχιστες κατηγορίες από του Αναμορφωτές, μια που οι πλευρές της ζωής είναι πολλές και όλες έχουν τους μικρούς ή μεγάλους Αναμορφωτές τους. Παράλληλα και αντίθετα με αυτούς υπάρχουν και οι Διαμορφωτές της Αρνητικής Όψης, εκείνοι δηλαδή που συνειδητά και με συνέπεια θέλουν να στρέψουν την ζωή και τους ανθρώπους της σε σκοτεινές πλευρές. Συνήθως είναι αόρατοι στα μάτια του απλού κόσμου, όχι επειδή ντρέπονται για τις πράξεις τους, αλλά γιατί οι ίδιοι και οι πράξεις τους οφείλουν να κινούνται στο σκοτάδι, που είναι και ο φυσικός τους χώρος.
Ένας αόρατος πόλεμος αιώνιος και ανηλεής υπάρχει ανάμεσα στις δύο αυτές πλευρές . Ένας πόλεμος που τις περισσότερες φορές αρνείται να υποπέσει στη αντίληψη των απλών ανθρώπων. Όμως οι νίκες και οι ήττες αυτής της διαμάχης, είναι αυτές που καθορίζουν ριζικά τις συνθήκες που η ανθρωπότητα άλλοτε βυθίζεται στη στάση και άλλοτε παίρνει βαθιές ανάσες ελευθερίας και συνείδησης. Η διαμάχη αυτή υπήρχε, υπάρχει και από ότι φαίνεται θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι το τέλος της ιστορίας. Η επίσημη ιστορική έρευνα αρνείται να εξηγήσει το αντικείμενο της με βάση αυτή την σύγκρουση. Προτιμά να εξετάζει τα εντελώς επιφανειακά στοιχεία, ίσως και από φόβο για εκείνο που θα αποκαλυφτεί. Ίσως όμως και διότι, μερικές φορές, η άγνοια μπορεί να είναι και σωτήρια για όλους .
Όπως και να έχει, οι πλευρές αυτές των Αναμορφωτών και των Διαμορφωτών της Αρνητικής Όψης, ανήκουν στη πρωτοπορία του κόσμου μας. Οι δύο αυτές ομάδες φαίνεται να μην θέλουν να ξεχάσουν το βασικό ερώτημα του ανθρώπου: Γιατί είμαι εδώ. Από που έρχομαι . Που πάω !!!
Οι θεοί τους, τα πιστεύω του, οι πράξεις τους,διαφέρουν ολοσχερώς. Σπρώχνουν την συνείδηση τους στα απώτατα άκρα του κύκλου. Οι κινήσεις τους, σαν το βότσαλο που πέφτει στη ήρεμη λίμνη και δημιουργεί κύματα αναταράξεων, δημιουργούν θετικές και αρνητικές δονήσεις μέσα στη ζωή των ανθρώπων. Αυτή η συνεχής μεταβολή ανάμεσα στη στάση και την κίνηση, στη ανθρωπιά και την αποκτήνωση, στη αδικία και το δίκιο, στη ανάπτυξη όλο και πιο διευρυμένων δυνατοτήτων και στη καθήλωση στα τετριμμένα, στο παλιό και στο καινούργιο, κάνει την ζωή να προχωρά , με τρόπους όχι πάντοτε αρεστούς, αλλά τουλάχιστον δεν της επιτρέπει να ακινητοποιηθεί. Αφού λοιπόν η ζωή δεν παραμένει σε μόνιμη στάση και τα ανθρώπινα όντα που ζωογονεί κινούνται και αυτά. Έτσι, η ύπαρξη συνεχώς ανακτά το ενδιαφέρον της, ακόμα και στις στιγμές που φαίνεται να το έχει χάσει ολοσχερώς.
Αν ο Θεός υπάρχει,τότε ο άνθρωπος είναι από τα μεγαλύτερα μικρά του θαύματα. Αν πάλι δεν υπάρχει,πράγμα δύσκολο, και ο άνθρωπος έχει προκύψει από μια ιδιοτροπία του φυσικού κόσμου, τότε παίζοντας με “σημαδεμένα χαρτιά” κατόρθωσε να επιβάλλει τον εαυτόν του ως θαύμα. Υπό αυτή την έννοια, ας του δικαιολογήσουμε κάπως την έπαρση και τον ναρκισσισμό του !!!!
Ο θεός και η θρησκεία αλληλοαποκλείονται. Δεν υπάρχει λοιπόν θεός, υπάρχουν θρησκείες όμως που εύκολα από το "λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε... " του ενός περνάνε "διαλεκτικά" στο "τοῦτο παρηγγέλλομεν ὑμῖν, ὅτι εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αυτό "ντεγκραντε" δίχως σαφή διαχωρισμό, όπως δηλαδή και από το μαύρο στο άσπρο, και από το θετικό στο αρνητικό.
Βεβαία αν αυτά τα φανταστείς διαχωρισμένα είναι εύκολο να πειστείς για το οτιδήποτε.Και οι άνθρωποι είμαστε ευκολόπιστο είδος. Μας πείθει για αυτό το οτιδήποτε ακόμη κι ένα απλό αεράκι.
Η συζήτηση στο αν υπάρχει Θεός ή όχι, είναι από χέρι αδιέξοδη. Ότι και να ειπωθεί υπάρχει ένας αντίλογος που δεν θα τελειώσει ποτέ. Και για τις θρησκείες το θέμα είναι περίπλοκο. Πάντως, όταν μιλάμε για θρησκείες δεν μιλάμε μόνο για χριστιανισμό. Άσε που όλες έχουνε τις αντιφάσεις τους,αυτό δεν τις καθιστά από χέρι άχρηστες. Η μεταφυσική αγωνία του ανθρώπου,όπως και η μανία του να εξηγήσει τα πάντα εκλογικευμένα, πηγάζει από το ότι δεν ξέρει ούτε από έρχεται, ούτε που πάει. Θεμελιώδες άλγος
ΔιαγραφήΜα δεν πρόσεξες το απόλυτο της διατύπωσής μου; Δεν το συζητάω, πως το παρεξήγησες; Όλα ωστόσο περίπλοκα είναι. Δες το όμως και πιο απλά: Ο άνθρωπος έρχεται από το φως και πάει προς το σκοτάδι.
ΔιαγραφήΕνδιάμεσα υπάρχει η Ζωή.
Έρχομαι από το φως, είμαι εδώ για την απόλαυση της Ζωής, και πάω προς το σκοτάδι.
Φαντάσου λαμπάκια που αναβοσβήνουν.
Τι; Δεν σε ανακουφίζει κάπως αυτό;
"Έρχομαι από το φως, είμαι εδώ για την απόλαυση της Ζωής, και πάω προς το σκοτάδι."
ΔιαγραφήΘα μπορούσε να ήταν και ένα πολύ όμορφο χαικου.Κρατάω την θετικότητα σου !!! Ως προς την ανακούφιση .....;