“Ευχαριστήρια” γράμματα.....

Το μακρινό 2015 έστειλα ένα Ευχαριστήριο γράμμα στους αφέντες αυτού του κόσμου

Δεν ξέρω αν το έλαβαν ποτέ, ούτε και αν αισθάνθηκαν ευφορία, που ένας πιστός υπηρέτης τους εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του, για το θεάρεστο έργο τους. Δεν παρεξηγώ αν δεν το διάβασαν, μια που αναγνωρίζω ότι καθημερινά έχουν απίστευτο φόρτο εργασίας, για να βρουν τρόπους , να με κρατάνε ικανοποιημένο. Γιατί πάντοτε παραμένω ανικανοποίητος και δυσαρεστημένος.

Η δυσαρέσκεια είναι η μοίρα αυτών που υπηρετούν, αυτό είναι μια σοφή αλήθεια. Κάτι που τα θεϊκά όντα που μας κυβερνούν, δύσκολα αντιλαμβάνονται. Νομίζουν ότι κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, για να μας κρατάνε ευχαριστημένους και μερικές φορές, πραγματικά πληγώνονται από την στάση μας. Την θεωρούν σαφώς αδικαιολόγητη και υποτιμητική για τις προσπάθειες που καταβάλλουν για την ικανοποίηση μας. Αυτή η σχέση αφέντη και υπηρέτη, πολλοί ματαιόδοξοι συγγραφείς παρεξήγησαν στο παρελθόν και προσπάθησαν να την στηλιτεύσουν. Αυτό που δεν είχαν καταλάβει είναι αυτή η σχέση στηρίζει διαχρονικά αυτό τον υπέροχο πολιτισμό μας και το βασικότερο μέλημα όλων μας θα έπρεπε να είναι η διατήρηση της αιωνίως !!!

Συχνά όμως, μια μερίδα υπηρετών αγανακτεί με την αδιατάρακτη μακροβιότητα αυτής της σχέσης και εξεγείρεται βιαίως. Αυτό βεβαίως είναι μια καταδικασμένη και σαφώς καταδικαστέα πράξη , απέναντι σε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που κυβερνούν αυτό τον κόσμο. Προσπαθεί να μειώσει την αξία της συνεισφοράς τους μέσα στο κοινωνικό σύνολο και να αμαυρώσει την εικόνα τους. Βεβαίως δεν το κατορθώνει, αντιθέτως, αμαυρώνονται οι ίδιοι που τελούν αυτές τις επαίσχυντες πράξεις. Δικαιολογημένα ο περισσότερος κόσμος αγανακτεί με την στάση τους, επειδή κυρίως του χαλάει αυτή την απύθμενη ευτυχία μέσα στη οποία διάγει τον βίο του. Αυτή η αδικαιολόγητη δυσαρέσκεια μιας μερίδας υπηρετών, εκνευρίζει μοιραίως και τους έκπληκτους άρχοντες, οι οποίοι αισθάνονται τόσο βαθιά προσβεβλημένοι από την αχαριστία των υπηκόων τους, που ενώ λυπούνται για την πράξη τους, δίνουν, είναι αλήθεια, εντολές σε κάποιους άλλους ανθρώπους που διαφυλάσσουν την τάξη της κοινωνίας, να σταματήσουν τις αντιδράσεις. Αυτοί τώρα αισθάνονται διπλά προσβεβλημένοι. Από την μια γιατί θίγονται αδικαιολόγητα οι άρχοντες και από την άλλη γιατί δεν κατανοούν την αυθάδεια εκείνων που αντιδρούν. Έτσι, γίνονται κάπως καταπιεστικοί και ομολογουμένως βίαιοι. Όμως δεν έχουν και τα δίκια τους ; Άμα το δούμε και από μια άλλη πλευρά, έτσι βγάζουν το μεροκάματο τους. Είναι κάπως δυσάρεστες αυτές οι καταστάσεις.

Από το 2015 και μετά λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Κρίση είχαμε, κρίση έχουμε. Φτώχεια είχαμε, φτώχεια εξακολουθούμε να έχουμε. Κατά τα φαινόμενα αυτό με την κρίση και την φτώχεια δεν πρόκειται να αλλάξει. Όμως αντί να το δούμε με θετικό μάτι, μερικές φορές το μάτι μας τυφλώνεται. Γιατί η φτώχεια και η κρίση μας δίνει την δυνατότητα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μας εξαγνίζει με κάποιο τρόπο. Τώρα τελευταία μάλιστα εμφανίστηκε και μια επιδημία , έτσι το επίπεδο της δυσκολίας ανέβηκε σε μεγαλύτερο επίπεδο και μας δίνει την δυνατότητα να πραγματώσουμε την ρήση ενός περίεργου φιλοσόφου, που λέει ότι : “εκείνο που δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό”.

Την όμορφη αυτή ατμόσφαιρα συμπλήρωσε ο θάνατος ενός μαύρου άνδρα σε μια μακρινή χώρα, που για κάποιους λόγους δικούς της, δεν της αρέσει το μαύρο χρώμα. Σε αυτή την χώρα οι μαύροι άνθρωποι, ενώ οι υπέροχοι ηγέτες της τους αγαπούν, οι φύλακες της κοινωνικής τάξης τους μισούν. Αυτό δεν αλλάζει και παρόλο που συνεχώς λένε καλά λόγια για τους μαύρους ανθρώπους , αυτοί οι φύλακες μάλλον δεν τα ακούνε και σκοτώνουν μαύρους ανθρώπους που κάνουν, όπως λένε, πολλές αταξίες. Αφού έγινε αυτό , αυτή η μερίδα των αιωνίως δυσαρεστημένων βγήκε στους δρόμους με άγριες διαθέσεις απαιτώντας δικαιοσύνη. Μου φαίνεται παράλογο να απαιτείται δικαιοσύνη σε ένα τόσο δίκαιο κόσμο. Εντάξει, μερικές φορές γίνονται και λάθη, αλλά να προβάλλεις αίτημα δικαιοσύνης, μου φαίνεται γελοίο. Όλα είναι δίκαια στο κόσμο μας,δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό ;

Ας αφήσουμε πίσω μας αυτό το μεμονωμένο θλιβερό επεισόδιο,που πραγματικά εύχομαι από καρδιάς να λυθεί από τους πεφωτισμένους άρχοντες μας τάχιστα, για να μην έχουν άλλα προβλήματα οι άνθρωποι,που θα τους κάνουν να χάσουν την πολύτιμη διάθεση τους.

Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν είναι αρκετά τα λόγια για να ευχαριστούμε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που μας διοικούν, με βασικό άξονα την φροντίδα τους και την αγάπη τους για μας. Αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι αφιλοκερδώς σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο τους προς χάριν μας και πολλές φορές δεν λαμβάνουν την ευγνωμοσύνη που τους αξίζει. Όσοι αδίκως τους κριτικάρουν θα πρέπει να ντρέπονται. Όλοι οι υπόλοιποι, λοιπόν, θα πρέπει να υψώσουμε σθεναρά την φωνή μας σε ένα απλό αλλά ουσιαστικό “ευχαριστώ”.

Ακόμα και αν δεν ακούτε τα φτωχά μου λόγια, θεϊκοί μου άρχοντες, ξέρω βαθιά μέσα μου, ότι πάντοτε περπατάτε στο πλάι μου, ακόμα και όταν δεν καταλαβαίνω την παρουσία σας.

Σας ευχαριστώ και πάλι, ο παντοτινός δούλος σας !!!!