Οι αλχημιστές της καθημερινής ζωής.

Cornelis Pietersz Bega, Ο Αλχημιστής(1663). Μουσείο Γκεττύ.

“Δεν αρκεί να αναζητά η σκέψη την πραγμάτωση της, πρέπει και η πραγματικότητα να αναζητήσει την σκέψη.”

Όταν η νύκτα πέφτει και το κρεββάτι φαντάζει σαν ο μοναδικός προορισμός ενός κουρασμένου κορμιού, από μια εξαντλητική ημέρα, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ενδιαφέρουσα “άσκηση”.

“Όχι ασκήσεις τέτοιες ώρες” ακούω αγριεμένη την φωνή . Δεν είναι φωνή κάποιου άλλου, αλλά η δική μου φωνή, που εξεγείρεται αισθανόμενη ότι πάω να μπλέξω ξανά σε νυκτερινές περιπέτειες, λες και δεν μου έφτασαν σε όσες καταχρηστικά μπλέχτηκα μέσα στη μέρα μου.

- Δεν είναι καμιά σπουδαία άσκηση αυτή, απαντάω γλυκά. Θα σου αρέσει.

Βέβαια η γλυκύτητα μου έχει δόλο, ένα δόλο καλοπροαίρετο, με σκοπό να πείσω το σώμα μου , να δεχτεί κάποιες από τις ιδιοτροπίες ,που παράγονται από τις ανάγκες της σκέψης μου.

- Ας είναι , μου απαντάει, αυτό βαριεστημένα. Τι θα ακούσουμε πάλι ;

-Ωραία του απαντώ, ικανοποιημένος που κατόρθωσα να το ξεγελάσω για μια ακόμα φορά.

-Θέλω να σκεφτούμε το τι κάναμε όλη την ημέρα. Είχε αξία η μέρα που περάσαμε; Κάναμε τίποτα σωστό ; Ή τα κάναμε πάλι όλα με τον γνωστό τρόπο ; Ξέρεις εσύ!!! Νοιώσαμε κάποια ευχαρίστηση; Ή όλα μια ατέρμονη γκρίνια ; Έκανα καλά που εκνευρίστηκα και έβρισα τον μαλάκα που πήγε να με προσπεράσει στη Μαραθώνος ; Το είδες, θα φτάναμε στο σημείο να παίξουμε ξύλο . Γιατί έχω τόσα νεύρα ; Και δεν φτάνει που τα έχω, γιατί δεν μπορώ να τα ελέγξω καθόλου ; Τέτοια πράγματα, θέλω να σκεφτούμε και αν είναι δυνατόν όχι μόνο να τα σκεφτούμε, αλλά και αν είναι δυνατόν, να τα αλλάξουμε με κάποιο τρόπο. Πως σου φαίνεται σαν ιδέα; Καλή ;

Το σώμα μου δεν απάντησε αμέσως . Μάλλον σκέφτηκε τον πόνο που το ταλαιπωρούσε στη μέση του και στο πόδι και σκεφτόταν, ότι αντί να ασχολείται με νυκτερινές ασκήσεις, θα ήταν καλό να κοιμηθεί πρώτα. Όμως ξέρει, ότι κάθε φορά που μια σκέψη έχει μια κάποια αξία, οφείλει να την ακούσει, γιατί μπορεί και το ίδιο να ωφεληθεί . Έτσι δεν έβαλε καινούργιες ενστάσεις και αποδέχτηκε συγκαταβατικά να κάνουμε αυτό που του πρότεινα . Ασχοληθήκαμε λοιπόν για αρκετή ώρα με τα συμβάντα της ημέρας, συζητώντας τα υπέρ και τα κατά, τις λάθος κινήσεις και τις σωστές. Υποσχεθήκαμε ότι θα εξετάζαμε το ενδεχόμενο διορθώσεων στις συμπεριφορές μας και κάποια στιγμή δίχως να το αντιληφθούμε μας πήρε ένας γλυκός ύπνος. Το πρωί για κάποιο ανεξήγητο λόγο σηκωθήκαμε και οι δύο “φρέσκοι”.

Από τα πολύ παλιά χρόνια ο άνθρωπος είχε ασχοληθεί με την αλχημεία. Μια δραστηριότητα που είχε σαν σκοπό να βρει την φιλοσοφική λίθο. Η φιλοσοφικής λίθος ήταν σύμφωνα με τους αλχημιστές, ή υπέρτατη εκείνη ουσία που θα τους βοηθούσε να μετατρέψουν μη πολύτιμα μέταλλα σε χρυσό. Συγχρόνως θα τους βοηθούσε να βρουν το περιβόητο ελιξίριο της ζωής . Όμως η αλχημεία είχε και ένα βαθύτερο περιεχόμενο. Στη πορεία για την ανεύρεση της φιλοσοφικής λίθου , ο αλχημιστής θα προσπαθούσε να μετασχηματίσει και τον ίδιο του τον εαυτό. Οι αρνητικές όψεις που ενυπάρχουν στο αλχημιστή θα μετασχηματιζόταν σε θετικές . Μάλιστα πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτή ήταν και η βασική προϋπόθεση για να επιτελεστεί το έργο. Λίγοι από μας έχουν αντιληφθεί, ότι ο κλάδος της χημείας, έχει απευθείας προέλθει, από το όνειρο αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι άφησαν πίσω τους ένα τεράστιο έργο, δυσνόητο είναι αλήθεια, αλλά σύμφωνα με την άποψη αυτών που έχουν ασχοληθεί μαζί του, αρκούντως σημαντικό. Δεν γνωρίζουμε αν κάποιοι από αυτούς έφτασαν στο σκοπό τους . Οι ίδιοι συγκάλυπταν το έργο τους με αυστηρές απαγορεύσεις και κώδικες γνωστούς μόνο σε όσους, είχαν κριθεί άξιοι. Άρα ένα πέπλο καλύπτει την δραστηριότητα τους. Αυτό το πέπλο έχει δώσει τροφή για πολλούς θρύλους.

Στις σημερινές μέρες η Αλχημεία αντιμετωπίζεται από την σύγχρονη επιστήμη λίγο υποτιμητικά. Ίσως γιατί κανείς πια δεν θέλει να θυμάται τις καταβολές του και επιχειρεί να προάγει αποκλειστικά τα τωρινά του έργα. Αν και το να σέβεσαι την ιστορία σου δεν νομίζω ότι είναι και πολύ κακό.

Αν αναφέρθηκα στη Αλχημεία, ο λόγος είναι, ότι μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα η μετατροπή των μη πολύτιμων μετάλλων σε χρυσό, συμβολικά. Νομίζω, ότι μπορεί να έχει άπειρες εφαρμογές πραγματικές ή συμβολικές σε όλα τα επίπεδα της ζωής και στο ίδιο τον άνθρωπο. Η σκέψη ότι κάτι που ενώ εμφανίζεται ως ευτελές μπορεί να μετασχηματιστεί σε κάτι που να λάμπει όπως ο χρυσός, μου φαίνεται άκρως ελπιδοφόρα. Είναι νομίζω αυτό που χρειάζεται ο καθένας από μας αλλά και η κοινωνία που ζούμε. Αυτή η διαδικασία δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει χωρίς κόπο. Απαιτεί μια διαρκή προσπάθεια με σκοπό να ανακαλύψουμε αυτό που έχει αξία στο εαυτό μας αλλά και στη κοινωνία μας. Πρωταρχικά, είναι μια επιδίωξη που αφορά το αλχημιστικό εργαστήριο του εαυτού μας. Όλα εκείνα δηλαδή τα μη πολύτιμα μέταλλα που κουβαλάμε μέσα μας και που που μας βαραίνουν στις ζωές μας. Τα άγχη μας, οι φόβοι μας, οι κακίες μας, τα νεύρα μας, η υπεροψία με την οποία αντιμετωπίζουμε τους άλλους . Είναι ατελείωτος ο κατάλογος αυτών των μετάλλων που καταδυναστεύουν την ζωή μας και μας στερούν την χαρά της ζωής, αλλά και την χαρά να υπάρχουμε με τους γύρω μας. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, νομίζω, να μετατραπούμε σε αλχημιστές της καθημερινής μας ζωής, μεταστοιχειώνοντας το βλαβερό σε ωφέλιμο, το αρνητικό σε θετικό, το άρρωστο σε υγιές, το αλλοτριωμένο σε μια ζωή που θα πραγματώνει τη αξία της . Ίσως τότε να μπορέσουμε να παραμερίσουμε, όλους εκείνους τους “αλχημιστές” που σκοπό της ζωής τους έχουν τάξει, να μετασχηματίσουν το χρυσό σε σκόνη, μετατρέποντας την ζωή και τον άνθρωπο σε θολό τοπίο. Γιατί υπάρχουν και αυτοί, δυστυχώς.

Η “ομίχλη πέφτει από παντού στο σπίτι”. Την “άσκηση” μας εμείς !!!!