Θραύσματα σκέψεων

Οι Γνωστικοί, ένα προχριστιανικής προέλευσης μυστικιστικό και φιλοσοφικό κίνημα, με τεράστια επιρροή στη εποχή του και όχι μόνο,πίστευαν, ότι ο κόσμος της ύλης, το σώμα αλλά και ο ίδιος ο πλανήτης, ήταν μια φυλακή. Μια φυλακή, που είχε κατασκευάσει μια κατώτερη και φθονερή θεότητα. Αυτό που είχε πραγματικό νόημα και αξία, ήταν μόνο το πνεύμα. Σκοπός τους ήταν να δραπετεύσουν από την ασφυκτική αυτή συνθήκη και για να το πετύχουν εφάρμοζαν μυστικές τεχνικές, που ουδέποτε έγιναν γνωστές. Διώχτηκαν ανηλεώς από Ρωμαίους και την επίσημη χριστιανική εκκλησία, αν και αρκετές από τις κοινότητες τους επέζησαν, τουλάχιστον, μέχρι το Μεσαίωνα.

Το αντίπαλο δέος τους ,οι Χριστιανοί, αντίθετα, πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι ο κόσμος είναι το πραγματωμένο βασίλειο του Θεού. Ο άνθρωπος δοκιμάζεται και ενδίδει λόγω αδυναμίας του, στο κακό. Έτσι με τον τρόπο του “μαυρίζει” αυτό που είναι τέλειο, φτιάχνοντας την προσωπική και κοινωνική του καταδίκη.

Ο Διαφωτισμός, ήρθε και έφερε ένα τέρμα στις παραπάνω μεταφυσικές θεωρήσεις του κόσμου, αναδεικνύοντας το άνθρωπο και την Λογική, σαν τον καθοριστικό παράγοντα κατασκευής του κόσμου. Ο κόσμος πια δεν ήταν το προϊόν θεών και μυστικιστικών θεωρήσεων, αλλά αποτέλεσμα συμπαντικών νόμων που μέσω των επιστημών έπρεπε να διερευνηθούν και με την αξιοποίηση τους να οργανώσουν ανάλογα και τις κοινωνίες. Ο άνθρωπος μπορούσε ο ίδιος να ορίσει την μοίρα του, μέσω μιας επιστημονικής γνώσης στέρεης και αδιαμφισβήτητης. Στηριζόμενος στα προσόντα και την εξυπνάδα των δυνάμει ισοτίμων μελών των κοινωνιών. Ανέδειξε την Δημοκρατία σαν το πολιτικό του σύστημα και έστρεψε την ροή του κόσμου, σε μια εντελώς νέα εποχή.

Ο κόσμος απομαγεύτηκε από τον πνευματικό του χαρακτήρα, έχασε τα μυστήρια του και η υλική του υπόσταση απέκτησε πρωτεύοντα ρόλο. Όλα πια είναι εξηγήσιμα ή προσπαθούν να είναι.

Οι τρεις αυτές ερμηνείες περί του κόσμου και της ύπαρξης του, μάχονται κρυφά και φανερά αιώνες τώρα. Δεν έχει σημασία αν η τελευταία φαίνεται πρακτικά να έχει κερδίσει το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, στη πραγματικότητα εξακολουθούν να μάχονται.

Μια που οι ερμηνείες, είναι σαν τις κορυφές του παγόβουνου, κρύβουν δηλαδή ένα τεράστιο υπόγειο βάθος ψυχικών προτιμήσεων, η διάχυση τους μέσα στο σύνολο των ανθρώπων,τις περισσότερες φορές καθιστά δύσκολο να γίνει αντιληπτό, με ποιόν τρόπο κάποιος-α προτιμά αυτή ή την άλλη. Ή πάλι, γιατί πολλές φορές δανείζεται στοιχεία και από τις τρεις. Οι γραμμές της ιστορίας χάνονται στα βάθη του χρόνου, αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι φαίνεται ότι επιλέγουμε ,όχι με γνώμονα τη λογική, αλλά με γνώμονα μια βαθύτερη ψυχική δόνηση. Στη συνέχεια η λογική έρχεται για να την ερμηνεύσει. Σπανίως το κατορθώνει επαρκώς.

Το ερώτημα, λοιπόν παραμένει : Τι είναι ο κόσμος ;

Μια φυλακή, ένα βασίλειο του κακού, που δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε, τουλάχιστον με τρόπους γνωστούς και οικείους ; Η ύλη είναι η κατάρα που μας κατατρέχει ;

Ένας παράδεισος, που η ματαιοδοξία μας απειλεί να καταστρέψει ;

Ή μήπως είναι μόνο, αυτό που οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται και οι προσπάθειες που κάνουμε για να τον μεταμορφώσουμε ;

Μήπως μπορεί να είναι και τα τρία μαζί και επειδή απλώς είμαστε ακόμα σε παιδική ηλικία, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα μυστήρια του ;

Είμαστε στο κέντρο μιας υπαρξιακής δίνης και σύγκρουσης, που είτε αποστρέφουμε το βλέμμα μας γιατί μας συνθλίβει, είτε βουτάμε μέσα της και μπορούμε να χάσουμε τα πάντα.

Δεν μπορώ να απαντήσω, αν και έχω την προτίμηση μου. Το σίγουρο είναι, ότι σε όλους μας ζητιέται να τον ζήσουμε. Αυτό πρέπει να έχει κάποιο κρυφό νόημα. Αυτή η σκέψη βάζει, βέβαια, άλλα ερωτήματα, όπως φερ’ ειπείν, από ποιους μας ζητιέται και για ποιο λόγο, αλλά αυτά δεν είναι της ώρας. Ας μην είμαστε απαισιόδοξοι, ας λύσουμε τα πρώτα και πάμε και πιο βαθιά. Βήμα -βήμα που λέει και ένα φίλος και μας σπάει τα νεύρα.

Ο Κόσμος έχει μια φανερή ερμηνεία και κρυμμένα μυστικά. Την φανερή του ερμηνεία την γράφουν τα βιβλία της ιστορίας του, τα κρυμμένα μυστικά του τα ανακαλύπτουν, όσοι δεν εμπιστεύονται τις φανερές ερμηνείες του.