Επιστροφή στο παρελθόν.

Πολλές φορές μέσα στη ζωή, ογκώδη προβλήματα, έρχονται να κατακλύσουν την προσοχή του συνόλου της κοινωνίας, αφήνοντας λίγο χώρο σε άλλα, εξίσου σημαντικά, να αξιολογηθούν με την πρέπουσα σημασία τους. Προβλήματα όπως η οικονομία ή οι συρράξεις μεταξύ κρατών, επειδή ανήκουν στη σφαίρα των διευρυμένων κοινωνικών και πολιτικών συμφερόντων “πνίγουν” με την ακτινοβολία τους, άλλα ζωτικής σημασίας θέματα, που δεν στερούνται ούτε ενδιαφέροντος, αλλά κυρίως η υποβάθμιση τους εγκυμονεί σοβαρούς μελλοντικούς κινδύνους.

Ένα τέτοιο ζήτημα είναι η άνοδος της ακραίας δεξιάς σε πάρα πολλές περιοχές του πλανήτη. Στη Γαλλία , στη Ουγγαρία, στη Αυστρία, στη Ελλάδα, στη Ιταλία, στη Αμερική στη Βραζιλία, στις Σκανδιναβικές χώρες, αναπτύσσεται εδώ και χρόνια, μέσα και έξω από τα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού, μια επιστροφή σε ένα κίνημα ακροδεξιών κομμάτων,με όλο πιο διογκούμενη απήχηση στη βάση των κοινωνιών. Ζούμε δηλαδή μια επιστροφή στις μέρες του 1930. Μια επιστροφή στο παρελθόν.

Η ιδεολογική μήτρα όλων αυτών των κινήσεων, που λανθασμένα ευσχήμως αποκαλούνται “άκρα δεξιά”, είναι τα παλιά ναζιστικά και φασιστικά κόμματα. Από εκεί αντλούν όλο το ιδεολογικό τους περιεχόμενο,ελαφρώς μετασχηματισμένο, με σύγχρονη γλώσσα και αιτήματα. Το κυρίαρχο αίτημα τους, είναι ένας διαφορετικός κόσμος. Ένας κόσμος που θα οργανώνεται με βάση την καθαρότητα της φυλής και του αίματος, με ένα ισχυρό έθνος -κράτος, δομημένος σε μια τάξη εκτός δημοκρατικού πλαισίου, αποκλείοντας οτιδήποτε είναι διαφορετικό φυλετικά, θρησκευτικά, κοινωνικά. Η ετερότητα για αυτούς είναι πρόβλημα που απαιτεί ριζική λύση, λύση που δεν ντράπηκαν να την κάνουν πράξη στις “ένδοξες” εποχές τους.

Πρέπει να γίνει με κάθε τρόπο αντιληπτό, ότι δεν χάθηκαν ποτέ από την ιστορία. Ακόμα και μετά την ήττα τους στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξαν παντού. Στη Λατινική Αμερική, στη Ευρώπη, μπορεί με πιο χαμηλή φωνή, αλλά πάντοτε ήταν εκεί, δίπλα μας. Τροφοδότησαν με την εμπειρία τους αμέτρητες χούντες, δεν ανέστειλαν ποτέ τις ιδεολογικές εκδόσεις τους, ζούσαν άλλοτε αφανείς και άλλοτε δημόσια, υποκείμενοι στη χλεύη,που με τον καιρό και την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών, μετατράπηκε σε αυτό που βλέπουμε στη σημερινή εποχή.

Είναι τραγικό λάθος να τους υποτιμήσει κανείς ως αντιπάλους,πράγμα που δυστυχώς έχει γίνει. Αυτοί που ενστερνίζονται την θεωρία τους, είναι άκρως φανατικοί στα όσα πιστεύουν, αλλά συγχρόνως πολλοί εξ αυτών άρτια ιδεολογικά εξοπλισμένοι.

Στη πραγματικότητα δεν έχει γίνει ποτέ μια ενδελεχής αποτίμηση των θεωριών τους, αλλά κυρίως του γιατί οι θεωρίες τους βρίσκουν τέτοια απήχηση μέσα στο κοινωνικό ιστό.

Ενώ λοιπόν τους έχουμε ξανά μπροστά μας, μέσα στα κοινοβούλια μας, με τις ίδιες πρακτικές, κλείνουμε ξανά τα μάτια στη πραγματικότητα τους. Νομίζουμε ότι μπορούμε να τους εξοβελίσουμε με την κακώς εννοούμενη υπεροχή των δημοκρατιών μας ; Λάθος . Δεν κτύπησαν την πόρτα, μπήκαν από τις σοφίτες και τους βρήκαμε στο σαλόνι να πίνουν τον καφέ τους. Ένα καφέ που δυστυχώς, εμείς τους τον έχουμε προσφέρει.

Οι διαχειριστές των δημοκρατικών πολιτευμάτων, φαίνεται σαν να κάνουν τα στραβά μάτια, απέναντι σε ένα κίνδυνο που πλέον βρίσκεται μπροστά τους. Γιατί σαν παράδειγμα χρονοτριβεί τόσο πολύ η δίκη της Χρυσής Αυγής ; Γιατί εξακολουθούν να ανέχονται όλοι-μας, τάγματα εφόδου της οργάνωσης να κτυπούν μετανάστες ; Πως μπορούν να κάθονται κοντά τους στα ίδια έδρανα στη βουλή ; Πως ανέχονται να ακούν φράσεις “Μη κλείσετε την Γιαρο ,γιατί μπορεί να μας χρειαστεί στο μέλλον”. Είναι λίγο περίεργα ερωτήματα αυτά ,απλά στη βάση τους, από ότι φαίνεται αρκετά δύσκολα στη αντιμετώπιση τους.

Το βασικότερο όμως σκέλος δεν βρίσκεται σε όλα αυτά. Βρίσκεται στο γιατί ο κόσμος, εδώ εκεί και παραπέρα, φαίνεται να ενστερνίζεται τις θεωρίες τους. Του λείπει η ιστορική εμπειρία, δεν αντιλαμβάνεται την καθημερινή πρακτική και τις προτάσεις που αρθρώνουν ; Ή μήπως νομίζει ότι έχουν αλλάξει και είναι κάτι το καινούργιο; Πως συμβαίνει όλο και περισσότεροι, τους ακούμε καθημερινά, απροκάλυπτα να λένε “μια χούντα μας χρειάζεται”.Πως γίνεται λαϊκές συνοικίες με παρελθόν να στρέφονται στη Χρυσή Αυγή ;

Φταίει το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο που μας κάνει ανιστόρητους, η οικονομική κρίση, οι συμφεροντολογικές παθογένειες των πολιτικών συστημάτων μας, το ότι η φυλή , η πατρίδα, το έθνος και το να μην είμαστε gay, ακουμπάει τις καρδιές πολλών, με πολύ λάθος τρόπο ; Μάλλον φταίνε όλα αυτά και πολλά άλλα. Τι τελικά υπόσχονται αυτοί οι ¨κύριοι” που τους κάνει ελκυστικούς ;

Αν παρατηρήσει κάποιος τους λόγους τους , όλοι συντείνουν στα εξής στοιχεία: Ησυχία, Τάξη, Εργασία, Ομαλότητα. Δηλαδή με μια κουβέντα ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Οι κοινωνίες που ζούμε δεν έχουν τίποτα από όλα αυτά. Αντιθέτως, όλα είναι ζητούμενα. Το ίδιο παιχνίδι ίσως και με όρους ακόμα πιο ακραίους παιζόταν και το 1930. Ο άνθρωπος του σήμερα νοιώθει απολύτως εκτεθειμένος μέσα στις συνθήκες που ζει. Απλά φοβάται. Φοβάται για την ζωή του από την εγκληματικότητα, φοβάται μήπως δεν έχει δουλειά και πεινάσει, φοβάται τους πολέμους και την αδικία που τον περιβάλλουν, φοβάται το διαφορετικό που θα του αλλάξει την συνήθεια του, φοβάται ότι μένει γυμνός μέσα στο χώρο που είναι η χώρα του. Οτιδήποτε του υπόσχεται την ασφάλεια του σε όλα αυτά, ψευδώς ή αληθώς ,αποκτά αυτόματα πρόσβαση μέσα του, αγγίζει την ψυχή του. Τελικά δεν τον ενδιαφέρει το ιδεολογικό του πρόσημο. Τον ενδιαφέρει να νοιώσει ασφαλής και να ζήσει τα χρόνια της ζωής του. Μπορεί να μην είναι ένδοξος στόχος, αλλά είναι πραγματικός και ρεαλιστικός. Όπως είναι η εποχή του. Μην μας ξενίζει λοιπόν η άνοδος των θλιβερών αυτών τύπων, βρήκαν το αδύναμο σημείο της κοινωνίας και “τρύπωσαν”. Όσο το επίσημο σύστημα, θα είναι ανεπαρκές να λύσει με πειστικό τρόπο προβλήματα υγιούς διαβίωσης, αυτοί θα έχουν λόγο και μάλλον ο λόγος τους, όλο και πιο πολύ θα θεριεύει, αλλά μαζί του θα θεριεύουν και οι πρακτικές τους.

Βρισκόμαστε μπροστά στη άνοδο του φιδιού, την πρώτη φορά το πληρώσαμε με ένα παγκόσμιο λουτρό αίματος, ελπίζω αυτή την φορά να μην το πληρώσουμε με ένα ιδιότυπο Ολοκληρωτισμό.